Relaties
alle pijlers
verwerken van je relatie met je...zus/broer
donderdag 9 juni 2022 om 15:30
Wie ervaart er ook een pijnlijke band met je (insert engelse term) *sibling? Ik noem het maar even zo, omdat het gaat om de band met deze naaste die waarschijnlijk van een redelijk gelijke leeftijd is en is opgegroeid in hetzelfde gezin.
Ik kom uit een problematisch gezin met voornl. een moeder die voor ons twee zorgde. Ik ben de oudste, zus bijna 3 jaar jonger. Omdat mijn moeder eigenlijk grote delen van onze jeugd geestelijk echt afwezig was (de mooie term emotioneel verwaarloosd is hier van toepassing), zijn wij heel erg op elkaar gericht geraakt vanaf een bepaalde leeftijd (zeg zo rond de leeftijd van tien jaar). We zijn beiden veel te jong uit huis gegaan en onze moeder is ook op jonge leeftijd overleden. Waarschijnlijk om die reden zijn wij voor elkaar een soort substituut geworden van ouderlijke liefde. Wat er thuis ontbrak, hebben we geprobeerd bij elkaar te vinden.
Maar zoiets houdt geen leven lang stand, blijkt. Zus is bijna halverwege de 40 en ik loop tegen de vijftig. Even om het beeld te schetsen hoe oud we inmiddels zijn. Ik ben kinderloos gebleven, inmiddels single en zus is getrouwd en heeft kinderen van middelbare school leeftijd.
Ik merk dat ik richting mijn zus bijna dezelfde pijnlijke gevoelens ervaar als was ik afstand aan het nemen en rouwen om een ouder die me in de steek laat. Ik ben mezelf aan het onthechten en zij doet hetzelfde en ik merk dat ik heel veel voel. Vooral scherpe boosheid. Ik kan haar behoefte aan afstand begrijpen, die voel ik inmiddels nl. zelf ook. Maar waar ik veel moeite mee heb, is het besef dat ik haar eigenlijk een k8twijf vind. Ik vind haar helemaal niet zo sympathiek en stiekem best wel narcistisch en daar komt mijn boosheid vandaan. Ik voel dus imo heel terecht die boosheid, maar het is tevens heel pijnlijk dat ik voor mijn zus kennelijk zo'n wegwerpartikel kan zijn, terwijl we zo'n fundament hadden vanuit onze jeugd. Dit besef doet veel pijn en ik ben hiermee bezig met een therapeut.
Ik zou graag willen sparren hoe ik hiermee om kan gaan en wat jullie soms zouden doen in mijn situatie. En dan heb ik het specifiek over hele verwarrende gevoelens als het gaat om hoe ik wel of geen contact vormgeef en hoe jullie dat doen. Wat is jouw behoefte aan relatie met je sibling? Heb je daar vrede mee? Hoe ben je zover gekomen? Wat zou je anders willen? Denk je dat je relatie ooit beter wordt? Wat is daarvoor nodig? Dat soort dingen. Wil er iemand delen? Ik vul zelf ook wel in later.
Ik kom uit een problematisch gezin met voornl. een moeder die voor ons twee zorgde. Ik ben de oudste, zus bijna 3 jaar jonger. Omdat mijn moeder eigenlijk grote delen van onze jeugd geestelijk echt afwezig was (de mooie term emotioneel verwaarloosd is hier van toepassing), zijn wij heel erg op elkaar gericht geraakt vanaf een bepaalde leeftijd (zeg zo rond de leeftijd van tien jaar). We zijn beiden veel te jong uit huis gegaan en onze moeder is ook op jonge leeftijd overleden. Waarschijnlijk om die reden zijn wij voor elkaar een soort substituut geworden van ouderlijke liefde. Wat er thuis ontbrak, hebben we geprobeerd bij elkaar te vinden.
Maar zoiets houdt geen leven lang stand, blijkt. Zus is bijna halverwege de 40 en ik loop tegen de vijftig. Even om het beeld te schetsen hoe oud we inmiddels zijn. Ik ben kinderloos gebleven, inmiddels single en zus is getrouwd en heeft kinderen van middelbare school leeftijd.
Ik merk dat ik richting mijn zus bijna dezelfde pijnlijke gevoelens ervaar als was ik afstand aan het nemen en rouwen om een ouder die me in de steek laat. Ik ben mezelf aan het onthechten en zij doet hetzelfde en ik merk dat ik heel veel voel. Vooral scherpe boosheid. Ik kan haar behoefte aan afstand begrijpen, die voel ik inmiddels nl. zelf ook. Maar waar ik veel moeite mee heb, is het besef dat ik haar eigenlijk een k8twijf vind. Ik vind haar helemaal niet zo sympathiek en stiekem best wel narcistisch en daar komt mijn boosheid vandaan. Ik voel dus imo heel terecht die boosheid, maar het is tevens heel pijnlijk dat ik voor mijn zus kennelijk zo'n wegwerpartikel kan zijn, terwijl we zo'n fundament hadden vanuit onze jeugd. Dit besef doet veel pijn en ik ben hiermee bezig met een therapeut.
Ik zou graag willen sparren hoe ik hiermee om kan gaan en wat jullie soms zouden doen in mijn situatie. En dan heb ik het specifiek over hele verwarrende gevoelens als het gaat om hoe ik wel of geen contact vormgeef en hoe jullie dat doen. Wat is jouw behoefte aan relatie met je sibling? Heb je daar vrede mee? Hoe ben je zover gekomen? Wat zou je anders willen? Denk je dat je relatie ooit beter wordt? Wat is daarvoor nodig? Dat soort dingen. Wil er iemand delen? Ik vul zelf ook wel in later.
donderdag 9 juni 2022 om 17:33
Het lijkt er op dat het tijd wordt je pijnlijke verleden te verwerken. De boosheid en afwijzing ervaar je nu bij je zus, maar je legt zelf de link in je vierde alinea al met de rouw om een ouder. Bijna alsof je met je zus de pijn om je moeder uitvecht en andersom. Je zegt dat je zus je als een wegwerpartikel gebruikt, maar als ik jouw verhaal lees, dan lees ik daarin ook dat jij haar eigenlijk ook niet perse meer in je leven wil. Wat maakt dat jouw keuze daarin wel ok is en haar keuze niet?
Los van alles: ik heb een heel moeizame relatie met mijn moeder gehad. Ook op het punt gestaan dat contact te verbreken. Maar eigenlijk geloof ik daar niet zo in. Iets uit je leven verbannen, wil niet zeggen dat de onderliggende pijn daarmee ook weg is. Die komt geheid op een andere manier, op een ander moment weer naar boven. Ik ben met mijn pijnlijke verleden met mijn moeder aan de slag te gaan. Zodra ik daarin vorderde, kon ik mijn moeder ook weer op een heel andere manier bekijken. Dat lukte daarvoor echt niet. Nu is onze band goed. Beter dan het ooit was. Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik het contact wilde verbreken. Maar het vroeg dus wel wat van me, dat ik met mezelf aan de slag ging.
Los van alles: ik heb een heel moeizame relatie met mijn moeder gehad. Ook op het punt gestaan dat contact te verbreken. Maar eigenlijk geloof ik daar niet zo in. Iets uit je leven verbannen, wil niet zeggen dat de onderliggende pijn daarmee ook weg is. Die komt geheid op een andere manier, op een ander moment weer naar boven. Ik ben met mijn pijnlijke verleden met mijn moeder aan de slag te gaan. Zodra ik daarin vorderde, kon ik mijn moeder ook weer op een heel andere manier bekijken. Dat lukte daarvoor echt niet. Nu is onze band goed. Beter dan het ooit was. Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik het contact wilde verbreken. Maar het vroeg dus wel wat van me, dat ik met mezelf aan de slag ging.
donderdag 9 juni 2022 om 17:37
En eigenlijk is het in zekere zin wel een logisch proces toch? Als jullie ouderlijke liefde bij elkaar zochten en vonden, dan komt er een moment dat dat anders moet. Dat iedereen wat meer op eigen benen moet staan, wat minder afhankelijk wordt van die liefde, van de ander. Dat is precies waar de puberteit voor bedoeld is. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Het is dus eigenlijk een mooi moment om jullie relatie een nieuwe, en misschien wel gezondere, vorm te geven, zoals dat op een bepaald moment ook tussen kinderen en hun ouders gebeurt.
meisje85 wijzigde dit bericht op 09-06-2022 17:38
0.18% gewijzigd
donderdag 9 juni 2022 om 17:37
Mooie post Avage. Ik heb gelukkig een hulpverlener. Zelfs schema therapie, dus een intensieve variant die bij uitstek geschikt is om dit soort pijnpunten te doorploegen. En dat doe ik daar ook. Maakt het nietemin fijn om het naast mijn gesprekken daar nog af en toe elders te kunnen leggen. Maar ook vooral hoe geef ik dat nieuwe leven praktisch vorm.
Wat doe ik (nog) wel en wat niet (meer). Mijn zus lijkt daarin al een betere vorm gevonden te hebben, want zij voelt kennelijk al heel sterk wat ze vooral niet wil. Geen gesprek, geen afspraak (de maanden tussen januari en nu), geen connectie op linkedin, geen kus. Ik benijd haar in die zin dat ze blijkbaar hele sterke emoties heeft in wat ze wel of niet wil met/van mij. Ik zou willen dat ik die hele sterke emoties ook zou voelen, vooral in het moment, zodat ik makkelijk kan handelen. Nu was ik in het geval van de kus eigenlijk vooral verbaasd dat ze 'zelfs dat' niet wilde, terwijl we elkaar voorheen om de hals vlogen en knuffelden en op de mond kusten. Het is dus van 100 naar 0 gegaan voor mijn gevoel en ik merk dat de emoties me daarbij overkomen (pijn, want waarom ben ik voor haar van 100 naar 0 gegaan). Ik zou willen dat ik ze zelf in het moment zo sterk zou voelen of bewust zijn, dan hoefde ik niet zo in de war te zijn wat ik moest doen en er zo klungelig bij te staan, naar voren stappend om haar een kleine omhelzing te geven na een half jaar niet gezien te hebben.
Wat doe ik (nog) wel en wat niet (meer). Mijn zus lijkt daarin al een betere vorm gevonden te hebben, want zij voelt kennelijk al heel sterk wat ze vooral niet wil. Geen gesprek, geen afspraak (de maanden tussen januari en nu), geen connectie op linkedin, geen kus. Ik benijd haar in die zin dat ze blijkbaar hele sterke emoties heeft in wat ze wel of niet wil met/van mij. Ik zou willen dat ik die hele sterke emoties ook zou voelen, vooral in het moment, zodat ik makkelijk kan handelen. Nu was ik in het geval van de kus eigenlijk vooral verbaasd dat ze 'zelfs dat' niet wilde, terwijl we elkaar voorheen om de hals vlogen en knuffelden en op de mond kusten. Het is dus van 100 naar 0 gegaan voor mijn gevoel en ik merk dat de emoties me daarbij overkomen (pijn, want waarom ben ik voor haar van 100 naar 0 gegaan). Ik zou willen dat ik ze zelf in het moment zo sterk zou voelen of bewust zijn, dan hoefde ik niet zo in de war te zijn wat ik moest doen en er zo klungelig bij te staan, naar voren stappend om haar een kleine omhelzing te geven na een half jaar niet gezien te hebben.
donderdag 9 juni 2022 om 17:41
je voelt je door haar afgewezen. Want jij wil haar niet perse omhelzen, je wil dat zij jou wil omhelzenSinglejingle schreef: ↑09-06-2022 17:37Mooie post Avage. Ik heb gelukkig een hulpverlener. Zelfs schema therapie, dus een intensieve variant die bij uitstek geschikt is om dit soort pijnpunten te doorploegen. En dat doe ik daar ook. Maakt het nietemin fijn om het naast mijn gesprekken daar nog af en toe elders te kunnen leggen. Maar ook vooral hoe geef ik dat nieuwe leven praktisch vorm.
Wat doe ik (nog) wel en wat niet (meer). Mijn zus lijkt daarin al een betere vorm gevonden te hebben, want zij voelt kennelijk al heel sterk wat ze vooral niet wil. Geen gesprek, geen afspraak (de maanden tussen januari en nu), geen connectie op linkedin, geen kus. Ik benijd haar in die zin dat ze blijkbaar hele sterke emoties heeft in wat ze wel of niet wil met/van mij. Ik zou willen dat ik die hele sterke emoties ook zou voelen, vooral in het moment, zodat ik makkelijk kan handelen. Nu was ik in het geval van de kus eigenlijk vooral verbaasd dat ze 'zelfs dat' niet wilde, terwijl we elkaar voorheen om de hals vlogen en knuffelden en op de mond kusten. Het is dus van 100 naar 0 gegaan voor mijn gevoel en ik merk dat de emoties me daarbij overkomen (pijn, want waarom ben ik voor haar van 100 naar 0 gegaan). Ik zou willen dat ik ze zelf in het moment zo sterk zou voelen of bewust zijn, dan hoefde ik niet zo in de war te zijn wat ik moest doen en er zo klungelig bij te staan, naar voren stappend om haar een kleine omhelzing te geven na een half jaar niet gezien te hebben.
Laat dat los, als dat het deze therapeut niet lukt, zoek een betere
donderdag 9 juni 2022 om 17:42
Helemaal eens met die conclusie. Ik denk alleen dat ik deze keuze liever meer verstandelijk zou hebben gemaakt. Dus meer vanuit het gesprek met elkaar en open en eerlijk zijn in de behoeften en deze dan op een 'zachte' vriendelijke manier overbrengen. Zo van, joh, ik moet groeien en om te groeien heb ik afstand nodig. Ik moet los komen te staan van jou en misschien verdrietig, maar dat is wat ik ga doen. Heeft niks met jou als persoon te maken, maar iets wat voor mij belangrijk is zoiets.meisje85 schreef: ↑09-06-2022 17:37En eigenlijk is het in zekere zin wel een logisch proces toch? Als jullie ouderlijke liefde bij elkaar zochten en vonden, dan komt er een moment dat dat anders moet. Dat iedereen wat meer op eigen benen moet staan, wat minder afhankelijk wordt van die liefde, van de ander. Dat is precies waar de puberteit voor bedoeld is. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Het is dus eigenlijk een mooi moment om jullie relatie een nieuwe, en misschien wel gezondere, vorm te geven, zoals dat op een bepaald moment ook tussen kinderen en hun ouders gebeurt.
Ik vind het spijtig dat ik dat gesprek met haar niet kan hebben. Nu voelt het meer als afwijzing om mij, omdat ik niet (meer) voldoe en dus ook niet (meer) wil aanpassen.
donderdag 9 juni 2022 om 17:43
Zou hier ook mee kunnen spelen dat jij de oudste bent? Met meerdere kinderen in een huishouden is de oudste vaak de meest verantwoordelijke. Giet daar een sausje van verwaarlozing overheen en het wordt alleen maar ingewikkelder. Zowel voor jou als voor je zus om elkaar als gelijken te zien. En ook om jezelf als een gelijke in de relatie te zien.Singlejingle schreef: ↑09-06-2022 16:58Andersom brengt ze dit stukje respect dus geen stapje verder en dat stoort me mateloos.
donderdag 9 juni 2022 om 17:44
Je begrijpt dat een therapie een proces is en niet dat ik vorige week besloot iets anders te willen, het vandaag gefixed is?
donderdag 9 juni 2022 om 17:53
Met één van mijn zussen had ik een hele fijne band. Van het ene op t andere moment veranderde dat en hoorde ik niks meer. Ik vroeg haar via mail wat er aan de hand was. Zij reageerde dat ze daar tijd voor nodig had om te antwoorden.
Vijf jaar later was mijn mail niet beantwoord. Ik heb haar laten weten dat ik het boek gesloten heb. Ik heb het veel te lang laten duren. Vijf jaar waarin ik mezelf alle mogelijke scenario's heb afgevraagd. Wat heb ik toch verkeerd gedaan?
Ja, het is je zus en nee, daar hoef je niks mee.
Vijf jaar later was mijn mail niet beantwoord. Ik heb haar laten weten dat ik het boek gesloten heb. Ik heb het veel te lang laten duren. Vijf jaar waarin ik mezelf alle mogelijke scenario's heb afgevraagd. Wat heb ik toch verkeerd gedaan?
Ja, het is je zus en nee, daar hoef je niks mee.
donderdag 9 juni 2022 om 17:54
Het lijkt alsof je dat gesprek wil hebben om zelf het gevoel (van afwijzing en pijn en niet voldoen) niet te voelen. Een gesprek om te horen dat het het niet om jóu, als persoon, gaat en dat het niet aan jou ligt. En dat lijken me punten om met je therapeut over te praten. Want je zus kan niet voor jou fixen dat jij die gevoelens niet meer hebt. Zelfs als ze het letterlijk zou uitspreken, zou het je waarschijnlijk nog onvoldoende verlichting bieden. Jij voelt je immers een wegwerpartikel. Je wil iets van haar wat zij je niet te geven heeft. Het gaat misschien veel meer om de pijn (van de afwijzing en het niet voldoen) die je moeder je heeft gegeven toen je nog klein was, door haar emotionele verwaarlozing. Een pijnlijke conclusie, maar ook duidelijk dat je dat niet bij je zus kan halen, daarom is de relatie met haar waarschijnlijk ook zo vreselijk onbevredigend en irritant.Singlejingle schreef: ↑09-06-2022 17:42Helemaal eens met die conclusie. Ik denk alleen dat ik deze keuze liever meer verstandelijk zou hebben gemaakt. Dus meer vanuit het gesprek met elkaar en open en eerlijk zijn in de behoeften en deze dan op een 'zachte' vriendelijke manier overbrengen. Zo van, joh, ik moet groeien en om te groeien heb ik afstand nodig. Ik moet los komen te staan van jou en misschien verdrietig, maar dat is wat ik ga doen. Heeft niks met jou als persoon te maken, maar iets wat voor mij belangrijk is zoiets.
Ik vind het spijtig dat ik dat gesprek met haar niet kan hebben. Nu voelt het meer als afwijzing om mij, omdat ik niet (meer) voldoe en dus ook niet (meer) wil aanpassen.
Niet betweterig bedoeld allemaal hoor. Ik voel met je mee, het is kut om in zoiets vast te zitten. Maar een uitgang is er ook, dat scheelt dan weer.
donderdag 9 juni 2022 om 18:01
Klinkt erg pijnlijk hoor. Een gevoel van afgewezen zijn schijnt één van de ergste geestelijke pijnen te zijn die je als mens kan voelen. Het snijdt heel diep.
Vind het ook mooi wat je schrijft dat je het bewondert dat zij haar emoties zo paraat heeft.
Schijnt ook bij de jongste te horen, die kan vaak iets vrijer bewegen in zijn/haar emoties binnen het 'systeem'. Ik ben zelf ook de jongste en merk het aan mijn "siblings."
Hier overigens ook verwoeste, of eerder een gebrek aan, familiebanden. Ik was altijd de lijm die het bij elkaar hield op mijn eigen (agressieve, oordelende) manier. Ik deed dat uit liefde, weet ik nu, maar het hielp niet. Toen ik daarmee stopte werd het stil. Dat is confronterend geweest en riep zoveel vragen op, kennen ze mij eigenlijk wel zoals ik echt ben? Willen ze me wel kennen, of was het wel lekker als ik de slechterik ben? Ik kwam op de wereld toen het gezin al half uit elkaar lag dus een liefdesbaby was ik al niet.
Bij vlagen word ik geschept door pijn en gemis. Maar die gevoelens hebben wel al veel meer een plaats in mijn leven dan voorheen. Mijn advies is dan ook niet om los te laten, maar om dat diepe verlangen juist te voelen. Het mag er zijn en is heel legitiem, het hoeft niet weg. Natuurlijk verlang je naar liefde en goedkeuring, dat doen wij allemaal. Dat gedeelte van jezelf niet negeren want dat hebben zij ook al gedaan. Het ontneemt je juist de mooie kanten van het leven, de liefde die jij in je hebt voor het gezin waar je uitkomt. Een kind wil alleen maar liefde geven en geliefd zijn. Dat het allemaal niet zo gelopen is verandert daar niets aan.
Je kan er uiteindelijk prima mee leven, net als een oorlogswond. Het doet soms pijn en op een slechte dag word je er heel somber en stil van. Het blijft altijd een litteken, dat soms pijn doet of zelfs weer opengaat. Maar met littekens kan je leven. Met een wond die steeds opengereten wordt is lastiger.
Maarja sorry lang verhaal maar praktische tips heb ik niet, ik ben helaas momenteel niet in staat om contact te onderhouden met mijn familie.
Vind het ook mooi wat je schrijft dat je het bewondert dat zij haar emoties zo paraat heeft.
Schijnt ook bij de jongste te horen, die kan vaak iets vrijer bewegen in zijn/haar emoties binnen het 'systeem'. Ik ben zelf ook de jongste en merk het aan mijn "siblings."
Hier overigens ook verwoeste, of eerder een gebrek aan, familiebanden. Ik was altijd de lijm die het bij elkaar hield op mijn eigen (agressieve, oordelende) manier. Ik deed dat uit liefde, weet ik nu, maar het hielp niet. Toen ik daarmee stopte werd het stil. Dat is confronterend geweest en riep zoveel vragen op, kennen ze mij eigenlijk wel zoals ik echt ben? Willen ze me wel kennen, of was het wel lekker als ik de slechterik ben? Ik kwam op de wereld toen het gezin al half uit elkaar lag dus een liefdesbaby was ik al niet.
Bij vlagen word ik geschept door pijn en gemis. Maar die gevoelens hebben wel al veel meer een plaats in mijn leven dan voorheen. Mijn advies is dan ook niet om los te laten, maar om dat diepe verlangen juist te voelen. Het mag er zijn en is heel legitiem, het hoeft niet weg. Natuurlijk verlang je naar liefde en goedkeuring, dat doen wij allemaal. Dat gedeelte van jezelf niet negeren want dat hebben zij ook al gedaan. Het ontneemt je juist de mooie kanten van het leven, de liefde die jij in je hebt voor het gezin waar je uitkomt. Een kind wil alleen maar liefde geven en geliefd zijn. Dat het allemaal niet zo gelopen is verandert daar niets aan.
Je kan er uiteindelijk prima mee leven, net als een oorlogswond. Het doet soms pijn en op een slechte dag word je er heel somber en stil van. Het blijft altijd een litteken, dat soms pijn doet of zelfs weer opengaat. Maar met littekens kan je leven. Met een wond die steeds opengereten wordt is lastiger.
Maarja sorry lang verhaal maar praktische tips heb ik niet, ik ben helaas momenteel niet in staat om contact te onderhouden met mijn familie.
donderdag 9 juni 2022 om 18:03
To, ik ga vooral je proces volgen, want ik zit er ook midden in.
Het enige wat ik tot nu toe geconcludeerd heb, is dat wij allemaal niet goed zijn in een open en eerlijk gesprek hebben. Ik ben veel te bang wat voor bagger ik over me heen krijg, waardoor ik in het kwetsbare kind schiet en mijn siblings zijn niet in staat om emoties te uiten/verwoorden.
Ik vind de posts van andere forumleden heel verhelderend. Wat voor pijn speelt er bij mij? Wat probeer ik nog te halen uit een band met mijn siblings?
Ik heb alles nog een keer gelezen. En voel nu dat mijn pijn is dat ze allebei geen deel willen nemen in mijn leven. Ze bellen niet, komen niet op bezoek, niks. En dat ik daardoor geraakt wordt in oude pijn, dat ik niet belangrijk ben. Aan de andere kant denk ik dat mijn siblings mij op afstand houden omdat ze mijn worsteling met emoties niet begrijpen. En niet verantwoordelijk/ bezorgd voor mij willen zijn.
Nu kan ik vooral verdrietig zijn dat we in dit patroon zitten. Ik zou niet weten hoe we daar uit kunnen komen.
Het enige wat ik tot nu toe geconcludeerd heb, is dat wij allemaal niet goed zijn in een open en eerlijk gesprek hebben. Ik ben veel te bang wat voor bagger ik over me heen krijg, waardoor ik in het kwetsbare kind schiet en mijn siblings zijn niet in staat om emoties te uiten/verwoorden.
Ik vind de posts van andere forumleden heel verhelderend. Wat voor pijn speelt er bij mij? Wat probeer ik nog te halen uit een band met mijn siblings?
Ik heb alles nog een keer gelezen. En voel nu dat mijn pijn is dat ze allebei geen deel willen nemen in mijn leven. Ze bellen niet, komen niet op bezoek, niks. En dat ik daardoor geraakt wordt in oude pijn, dat ik niet belangrijk ben. Aan de andere kant denk ik dat mijn siblings mij op afstand houden omdat ze mijn worsteling met emoties niet begrijpen. En niet verantwoordelijk/ bezorgd voor mij willen zijn.
Nu kan ik vooral verdrietig zijn dat we in dit patroon zitten. Ik zou niet weten hoe we daar uit kunnen komen.
martje55 wijzigde dit bericht op 09-06-2022 18:15
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
34.11% gewijzigd
donderdag 9 juni 2022 om 18:04
donderdag 9 juni 2022 om 18:13
Ik ben nu boven de zestig dus het einde komt eraan. Ik zie mensen van bijna mijn generatie gezondheidsproblemen krijgen en wegvallen. Ik wil mijn laatste dagen, weken, maanden of jaren niet doorbrengen in haat jegens wie dan ook, dus dáár doe ik vooral mijn best voor. Niet iedereen hoef mij te begrijpen of zelfs maar te mogen, zolang ik weet dat ik naar beste vermogen mijn best heb gedaan. Anderen hoeven mij nieteens te geloven, als ik dat maar doe.
tv-icoon wijzigde dit bericht op 09-06-2022 21:04
68.36% gewijzigd
Dan moet het maar zoals het kan
donderdag 9 juni 2022 om 18:18
martje55 schreef: ↑09-06-2022 18:03To, ik ga vooral je proces volgen, want ik zit er ook midden in.
Het enige wat ik tot nu toe geconcludeerd heb, is dat wij allemaal niet goed zijn in een open en eerlijk gesprek hebben. Ik ben veel te bang wat voor bagger ik over me heen krijg, waardoor ik in het kwetsbare kind schiet en mijn siblings zijn niet in staat om emoties te uiten/verwoorden.
Ik vind de posts van andere forumleden heel verhelderend. Wat voor pijn speelt er bij mij? Wat probeer ik nog te halen uit een band met mijn siblings?
Ik heb alles nog een keer gelezen. En voel nu dat mijn pijn is dat ze allebei geen deel willen nemen in mijn leven. Ze bellen niet, komen niet op bezoek, niks. En dat ik daardoor geraakt wordt in oude pijn, dat ik niet belangrijk ben. Aan de andere kant denk ik dat mijn siblings mij op afstand houden omdat ze mijn worsteling met emoties niet begrijpen. En niet verantwoordelijk/ bezorgd voor mij willen zijn.
Nu kan ik vooral verdrietig zijn dat we in dit patroon zitten. Ik zou niet weten hoe we daar uit kunnen komen.
Dat je ziet dat je in een patroon zit, dat het over iets anders/meer gaat dan enkel het huidige contact met je siblings, is echt al een enorm mooie stap, hoe pijnlijk ook.
donderdag 9 juni 2022 om 18:27
en dat is zo'n moeilijk stuk, maar zo belangrijk!
los komen uit de alledaagse boosheid
donderdag 9 juni 2022 om 18:39
Ja maar ik moet er wel bij zeggen dat toen ik dat schreef ik het vanuit mijn toekomstige ik heb geschreven want op dat moment was ik laaiend en nam ik ze wel heel veel kwalijk. Ik wilde ze alleen niet daarmee kwetsen/aanklagen omdat ik wel al wist dat het mijn eigen proces is.
Maar je kan dat stuk echt niet overslaan. Ik vind dit dus hele legitieme vragen van TO, waar je met therapie ook geen pasklaar antwoord op vindt (en ook echt niet zo snel!).
Bij mij is het inmiddels een proces van 8 jaar ofzo.
En nu kom ik pas werkelijk op dat punt dat ik oprecht kan zeggen dat ik hen niets kwalijk neem.
Maar je kan dat stuk echt niet overslaan. Ik vind dit dus hele legitieme vragen van TO, waar je met therapie ook geen pasklaar antwoord op vindt (en ook echt niet zo snel!).
Bij mij is het inmiddels een proces van 8 jaar ofzo.
En nu kom ik pas werkelijk op dat punt dat ik oprecht kan zeggen dat ik hen niets kwalijk neem.
donderdag 9 juni 2022 om 20:10
Wij hebben de knoop doorgehakt, contact is verbroken.
Sinds onze jeugd is de relatie al een bak ellende. Hebben het geprobeerd, meerdere keren. We liggen elkaar niet, het enige wat ons bindt zijn gezamenlijke ouders.
We doen wel leuk tegen elkaars kinderen, en nemen die ook geregeld mee naar uitjes en logeerpartijen. Maar wij samen gaan niet.
Ik heb er vrede mee, na heel wat pijnlijke jaren.
Sinds onze jeugd is de relatie al een bak ellende. Hebben het geprobeerd, meerdere keren. We liggen elkaar niet, het enige wat ons bindt zijn gezamenlijke ouders.
We doen wel leuk tegen elkaars kinderen, en nemen die ook geregeld mee naar uitjes en logeerpartijen. Maar wij samen gaan niet.
Ik heb er vrede mee, na heel wat pijnlijke jaren.
donderdag 9 juni 2022 om 21:04
Ook voor jou Avage een knuffel dat je hiermee bij tijd en wijle worstelt en ook Martje en anderen die ik nu vast vergeet. Wat ik so wie so lees uit jullie postst is dat het voor de meesten van jullie niet meer zo actueel is. Er is een weg in gevonden en hoewel het jammer is dat het zo moet zijn, het ergens ook wel goed is en genormaliseerd is. Dat zal uiteindelijk bij mij ook wel gebeuren, maar dat kost even tijd. En het zal vast wel zoeken blijven waar je goed aan doet op bepaalde momenten in je leven zoals familie happenings.martje55 schreef: ↑09-06-2022 18:03
Ik vind de posts van andere forumleden heel verhelderend. Wat voor pijn speelt er bij mij? Wat probeer ik nog te halen uit een band met mijn siblings?
(...)
Nu kan ik vooral verdrietig zijn dat we in dit patroon zitten. Ik zou niet weten hoe we daar uit kunnen komen.
Heb je nog wel een relatie met je siblings Martje? Heb je het idee dat jullie wel willen met elkaar? Of wil jij vooral en de anderen niet meer?
donderdag 9 juni 2022 om 21:17
Dat is het doel denk ik ook niet. Gekwetstheid is een emotie waar jij niet voor verantwoordelijk bent Avage.
Want stel dat mijn zus mij zoiets zou schrijven, dan zou mij dat ook kwetsen. Zeker als haar wens daarin tegengesteld is aan de mijne (wel contact). Maar ik zou het wel beter kunnen accepteren. Omdat ik graag zie dat mijn zus gelukkig is en als het dan nodig is dat ze deze stap zet, weet ik dat ze het doet omdat ze goed voor zichzelf wel zorgen. Dat vind ik fijn om te weten, ook al doet het mezelf verdriet. En ik zou dan ook weten dat het niks met mij te maken heeft en dat vind ik wel belangrijk. Het zit dan in de relatie (de interactie tussen elkaar, de verwachtingen, de hoop, het verdriet of de teleurstelling), maar ik ben dan nog steeds ok.
Klinkt dat ergens een beetje begrijpelijk?
Ik vind het iig heel mooi en bewonderenswaardig dat je dit naar hen hebt geschreven. Je houdt het daarmee heel erg iets van jou én je geeft uitleg waarom het contact verandert.
Hoe mijn zus daarmee omging voelde voor mij heel erg alsof IK niet ok was. Alsof ik eenzijdig dader was van een gecompliceerde relatie en haar geen enkele blaam trof. En daar geloof ik niet zo in. Ik geloof dat je in zo'n soort relatie altijd een wisselwerking hebt op elkaar en dan helpt het om ook naar jezelf te kijken. Nu heb ik vooral het gevoel alsof ik dat moeilijke vervelende mens ben dat buiten de deur gehouden moet worden. En dat is best moeilijk om daarmee een soort rust in te vinden. Omdat mensen -of althans ik- dan toch graag een plek en moment wil krijgen dat iemand zich ook in mij wil inleven en waarom zaken voor mij zo voelen. Maar goed, dat is ijdele hoop. Dat is mij wel duidelijk gemaakt. Dus dan moet ik hierin toch een beetje voor mezelf gaan zorgen. En dan helpt het voor mij om bij momenten haar een stom wijf te mogen vinden. Ik bedoel, ik hou het voor me hoor, zij heeft er geen weet van en dus ook geen last van.
singlejingle wijzigde dit bericht op 09-06-2022 21:19
5.93% gewijzigd
donderdag 9 juni 2022 om 21:17
TO ik heb de laatste pagina niet zo goed gelezen maar wil vooral reageren op de anekdote op pagina 1 over dat jij tot een gesprek wilde komen, zij meermaals aangeeft er nog niet klaar voor is, zij excuses wil dus je dat dan maar geeft, en dat dan die mail van jou weer niet goed is.
Los van wat haar redenen zijn, krijg ik het gevoel dat ze ook een beetje met je solt, bewust of onbewust. Ze heeft in ieder geval heel veel macht en invloed op je. Ze kan blijkbaar heel ver bij jou gaan.
Ik zou met behulp van therapie dat al een halt proberen toe te roepen want je gaat daarmee enorm over je eigen grenzen. Voor een redelijk contact is nodig dat je niet in elkaars irritatie zit, en volgens mij moet je gewoon stoppen met gezamenlijke feestjes en andere dingen. Ga gewoon je eigen ding doen, en hou je verder wat meer op de vlakte, dan wordt het contact vanzelf zakelijker en krijg je veel minder conflict. Dat brengt rust. Heeft ze dan alsnog een keer commentaar op je, dan kun je ook gewoon of niet reageren, of heel lauwtjes ‘jammer dat je dat zo ervaart want zo was het niet bedoeld’ . Wordt ze dan alsnog boos en betekent dat op een gegeven moment einde contact, dan is dat haar keuze. Maar excuses aanbieden voor iets waar je niet achter staat, zou ik zeker niet meer doen.
En wil het contact alsnog niet goed en moet er gemantelzorgd worden, dan geef je gewoon zonder allemaal gedoe aan wanneer je komt en hou je een dagboekje bij die bij pa op tafel ligt, ook voor de professionele zorg. En als er nog gesprekken moeten worden gevoerd bewaak je alsnog je grenzen. Begint ze over jou of iets anders, dan reageer je standaard met ‘jammer dat je je zo voelt, dat is niet zo bedoeld maar ik wil nu alleen praten over wat vader nodig heeft’. En zo leert ze vanzelf dat ze je niet meer kan raken
Jemig wat een lang verhaal. Hopelijk kun je er iets uit halen
Los van wat haar redenen zijn, krijg ik het gevoel dat ze ook een beetje met je solt, bewust of onbewust. Ze heeft in ieder geval heel veel macht en invloed op je. Ze kan blijkbaar heel ver bij jou gaan.
Ik zou met behulp van therapie dat al een halt proberen toe te roepen want je gaat daarmee enorm over je eigen grenzen. Voor een redelijk contact is nodig dat je niet in elkaars irritatie zit, en volgens mij moet je gewoon stoppen met gezamenlijke feestjes en andere dingen. Ga gewoon je eigen ding doen, en hou je verder wat meer op de vlakte, dan wordt het contact vanzelf zakelijker en krijg je veel minder conflict. Dat brengt rust. Heeft ze dan alsnog een keer commentaar op je, dan kun je ook gewoon of niet reageren, of heel lauwtjes ‘jammer dat je dat zo ervaart want zo was het niet bedoeld’ . Wordt ze dan alsnog boos en betekent dat op een gegeven moment einde contact, dan is dat haar keuze. Maar excuses aanbieden voor iets waar je niet achter staat, zou ik zeker niet meer doen.
En wil het contact alsnog niet goed en moet er gemantelzorgd worden, dan geef je gewoon zonder allemaal gedoe aan wanneer je komt en hou je een dagboekje bij die bij pa op tafel ligt, ook voor de professionele zorg. En als er nog gesprekken moeten worden gevoerd bewaak je alsnog je grenzen. Begint ze over jou of iets anders, dan reageer je standaard met ‘jammer dat je je zo voelt, dat is niet zo bedoeld maar ik wil nu alleen praten over wat vader nodig heeft’. En zo leert ze vanzelf dat ze je niet meer kan raken
Jemig wat een lang verhaal. Hopelijk kun je er iets uit halen
donderdag 9 juni 2022 om 21:24
Je einde komt er nog niet aan, maar je gezonde jaren beginnen wel te tellen, dat klopt. Als je nog wereldreizen wilt maken om een gebrouilleerde relatie in zuid amerika te herstellen kun je dat beter niet op de lange baan schuiven, want je weet niet of je over tien jaar nog in evengoede gezondheid bent. Of die ander. Dit lijkt me idd wel een levensfase om je af te vragen of je genoeg afstand hebt gehad tot iemand om jezelf te kunnen ontwikkelen. Het lijkt me een erg mooi vooruitzicht als ik bijv. de laatste tien of twinting jaar van mijn (gezonde) leven weer mag doorbrengen met hen die er werkelijk voor mij toe doen.tv-icoon schreef: ↑09-06-2022 18:13Ik ben nu boven de zestig dus het einde komt eraan. Ik zie mensen van bijna mijn generatie gezondheidsproblemen krijgen en wegvallen. Ik wil mijn laatste dagen, weken, maanden of jaren niet doorbrengen in haat jegens wie dan ook, dus dáár doe ik vooral mijn best voor. Niet iedereen hoef mij te begrijpen of zelfs maar te mogen, zolang ik weet dat ik naar beste vermogen mijn best heb gedaan. Anderen hoeven mij nieteens te geloven, als ik dat maar doe.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
