Relaties
alle pijlers
Vriend met kinderen
zaterdag 15 juni 2024 om 21:07
Hoi allemaal,
Ik lees al een behoorlijke tijd met jullie mee maar heb nu de behoefte om zelf een topic te starten.
Ik ben nu zo'n 3 jaar samen met mijn vriend. Hij is 14 jaar ouder dan ik (hij 40 ik 25) de afgelopen jaren waren erg leuk en fijn, we doen veel leuke dingen samen. En wonen zo goed als samen. We merken het leeftijdsverschil eigenlijk niet op enkel in het geval dat hij al 2 kinderen heeft. We hebben een hele tijd geleden 2x geprobeerd om wat met zijn kinderen te doen. Dit voelde voor mij niet helemaal goed waardoor we dit niet meer hebben geprobeerd. In de weekenden dat zijn kinderen komen (om het weekend), slaap ik bij mijn ouders omdat ik geen eigen woning heb. Ik merk dat dit mij begint op te breken er ontstaan frustraties wat ook doorwerkt in de relatie. Ik voel een enorme weerstand en irritatie naar zijn kinderen en ook naar hem in die weekenden. Ik weet niet waar dit vandaan komt en zou dit zo graag anders zien en dat we ook leuke dingen met zn 4e kunnen doen. Ik heb helemaal geen hekel aan kinderen in het algemeen. Ik weet ook niet hoe ik mijn gevoel kan aanpakken? En of dit überhaupt goed komt? De tijd om kinderen te krijgen samen met hem is natuurlijk ook niet super lang meer gezien zijn leeftijd. Ik denk er steeds vaker aan om de relatie te verbreken omdat er dus steeds meer irritaties tussen ons ontstaan, wat heel jammer is omdat het op andere momenten wel een hele fijne relatie is. Eigenlijk wil ik de relatie ook helemaal niet verbreken. Maar zo kan het ook niet verder. Heeft er iemand tips of in een soortgelijke situatie gezeten? En weet iemand misschien waar mijn gevoel vandaan komt?
Ik zag dat er een stieftopic bestaat maar gezien mijn vragen leek het mij handiger om een nieuw topic te starten.
Ik lees al een behoorlijke tijd met jullie mee maar heb nu de behoefte om zelf een topic te starten.
Ik ben nu zo'n 3 jaar samen met mijn vriend. Hij is 14 jaar ouder dan ik (hij 40 ik 25) de afgelopen jaren waren erg leuk en fijn, we doen veel leuke dingen samen. En wonen zo goed als samen. We merken het leeftijdsverschil eigenlijk niet op enkel in het geval dat hij al 2 kinderen heeft. We hebben een hele tijd geleden 2x geprobeerd om wat met zijn kinderen te doen. Dit voelde voor mij niet helemaal goed waardoor we dit niet meer hebben geprobeerd. In de weekenden dat zijn kinderen komen (om het weekend), slaap ik bij mijn ouders omdat ik geen eigen woning heb. Ik merk dat dit mij begint op te breken er ontstaan frustraties wat ook doorwerkt in de relatie. Ik voel een enorme weerstand en irritatie naar zijn kinderen en ook naar hem in die weekenden. Ik weet niet waar dit vandaan komt en zou dit zo graag anders zien en dat we ook leuke dingen met zn 4e kunnen doen. Ik heb helemaal geen hekel aan kinderen in het algemeen. Ik weet ook niet hoe ik mijn gevoel kan aanpakken? En of dit überhaupt goed komt? De tijd om kinderen te krijgen samen met hem is natuurlijk ook niet super lang meer gezien zijn leeftijd. Ik denk er steeds vaker aan om de relatie te verbreken omdat er dus steeds meer irritaties tussen ons ontstaan, wat heel jammer is omdat het op andere momenten wel een hele fijne relatie is. Eigenlijk wil ik de relatie ook helemaal niet verbreken. Maar zo kan het ook niet verder. Heeft er iemand tips of in een soortgelijke situatie gezeten? En weet iemand misschien waar mijn gevoel vandaan komt?
Ik zag dat er een stieftopic bestaat maar gezien mijn vragen leek het mij handiger om een nieuw topic te starten.
zaterdag 15 juni 2024 om 23:10
Ik denk dat dit gewoon niet meer past. Jij wilt graag werken naar een toekomst met hem, en mogelijk kinderen van jullie samen. Maar zijn kinderen staan op nummer 1. En ik snap heel goed dat het je opbreekt dat je in de weekenden dat ze er zijn niet in 'jouw huis' kunt zijn. Je kunt dus niet jezelf zijn. Dat zou iedereen opbreken.
Ik snap dat je het niet wilt uitmaken, maar je gaat zo nooit iets duurzaams opbouwen. Waarom werkt het eigenlijk vanuit jou niet met die kinderen? Ik denk dat je veel gelukkiger zou zijn met een vriend zonder kinderen.
Ik snap dat je het niet wilt uitmaken, maar je gaat zo nooit iets duurzaams opbouwen. Waarom werkt het eigenlijk vanuit jou niet met die kinderen? Ik denk dat je veel gelukkiger zou zijn met een vriend zonder kinderen.
zaterdag 15 juni 2024 om 23:37
Als de kinderen ouder worden zal het er niet makkelijker op worden om aan elkaar te wennen denk ik zo. Als je er toch nog wat van wil proberen te maken kun je er beter nu mee beginnen.
Even een wat nare maar volgens mij niet onrealistische invalshoek: Stel dat je zelf kinderen met deze man gaat maken, dan gaan jouw kinderen op een gegeven moment concurreren met die van hem om tijd, aandacht en geld. Ga je ze dan leuker vinden denk je?
Even een wat nare maar volgens mij niet onrealistische invalshoek: Stel dat je zelf kinderen met deze man gaat maken, dan gaan jouw kinderen op een gegeven moment concurreren met die van hem om tijd, aandacht en geld. Ga je ze dan leuker vinden denk je?
If you need a hug, give it to someone else.
zondag 16 juni 2024 om 01:43
Wat naar om dit te lezen. Ik ben de moeder van een eerste leg.
De vader van mijn kinderen heeft inmiddels een nieuwe vriendin die nauwelijks ouder is dan onze kinderen.
En een tweede leg.
Mijn kinderen horen er nooit helemaal bij. Ze zijn vooral geschikt om mee op te scheppen op instagram. Hij zegt afspraken met ze af voor activiteiten met zijn nieuwe gezin. Op de geboortekaartjes van de tweede leg werden ze niet eens genoemd, alsof ze niet bestaan. Ze horen er nooit helemaal bij in zijn nieuwe gezin, en dat doet ze pijn, ook al zijn ze al lang groot.
Ik begrijp de nieuwe vriendin wel: die wil haar eigen gezinnetje en heeft geen zin in twee van de grote leeftijdsgenoten die daar ook bij horen. Dat is niet heel vreemd. Wat ik wel vreemd vind is dat hun vader daar zonder meer in mee gaat.
Ik gun niet één kind en stiefmoeder die er geen zin in heeft, of erger nog: die zich aan ze stoort. Het zijn zijn kinderen, je hoeft ze echt niet op te voeden maar je hoeft ze ook zeker niet de deur uit te kijken. Als het niet goed voelt voor jou wat ik overigens best kan begrijpen, begin er dan niet aan.
Gun jezelf en die kinderen beter en maak het uit.
De vader van mijn kinderen heeft inmiddels een nieuwe vriendin die nauwelijks ouder is dan onze kinderen.
En een tweede leg.
Mijn kinderen horen er nooit helemaal bij. Ze zijn vooral geschikt om mee op te scheppen op instagram. Hij zegt afspraken met ze af voor activiteiten met zijn nieuwe gezin. Op de geboortekaartjes van de tweede leg werden ze niet eens genoemd, alsof ze niet bestaan. Ze horen er nooit helemaal bij in zijn nieuwe gezin, en dat doet ze pijn, ook al zijn ze al lang groot.
Ik begrijp de nieuwe vriendin wel: die wil haar eigen gezinnetje en heeft geen zin in twee van de grote leeftijdsgenoten die daar ook bij horen. Dat is niet heel vreemd. Wat ik wel vreemd vind is dat hun vader daar zonder meer in mee gaat.
Ik gun niet één kind en stiefmoeder die er geen zin in heeft, of erger nog: die zich aan ze stoort. Het zijn zijn kinderen, je hoeft ze echt niet op te voeden maar je hoeft ze ook zeker niet de deur uit te kijken. Als het niet goed voelt voor jou wat ik overigens best kan begrijpen, begin er dan niet aan.
Gun jezelf en die kinderen beter en maak het uit.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 16 juni 2024 om 05:42
Jullie zijn 3 jaar samen, maar recent pas "iets met z'n 4e willen ondernemen". Klopt dat?
Ik zou beginnen met zelfreflectie;
Probeer te begrijpen waar je gevoelens van weerstand en irritatie vandaan komen. Schrijf je gevoelens desnoods op en probeer te achterhalen wat de triggers zijn. Is het de dynamiek tussen jou en zijn kinderen? Voel je je buitengesloten of onzeker? Begrijpen waar je gevoelens vandaan komen is de eerste stap naar verandering.
Succes!
Ik zou beginnen met zelfreflectie;
Probeer te begrijpen waar je gevoelens van weerstand en irritatie vandaan komen. Schrijf je gevoelens desnoods op en probeer te achterhalen wat de triggers zijn. Is het de dynamiek tussen jou en zijn kinderen? Voel je je buitengesloten of onzeker? Begrijpen waar je gevoelens vandaan komen is de eerste stap naar verandering.
Succes!
zondag 16 juni 2024 om 06:02
Deze kinderen komen om de week en gedragen zich waarschijnlijk alsof ze op visite zijn, want dat zijn ze feitelijk ook.CarpeDiem schreef: ↑16-06-2024 05:42Jullie zijn 3 jaar samen, maar recent pas "iets met z'n 4e willen ondernemen". Klopt dat?
Ik zou beginnen met zelfreflectie;
Probeer te begrijpen waar je gevoelens van weerstand en irritatie vandaan komen. Schrijf je gevoelens desnoods op en probeer te achterhalen wat de triggers zijn. Is het de dynamiek tussen jou en zijn kinderen? Voel je je buitengesloten of onzeker? Begrijpen waar je gevoelens vandaan komen is de eerste stap naar verandering.
Succes!
Wij zaten huilend in de auto als mijn vader me eens in de zoveel tijd ophaalde en aankondigde dat we naar zijn vriendin of naar wie dan ook gingen.
Want dat hield in dat we ons op situatie nummer zoveel moesten aanpassen en we wilden mijn vader zien, niet die mevrouw of haar kinderen of een tante of whatever.
En als ik die middagen voor de geest haal dat we alleen met hem waren was het: tijd die omging als dikke stroop, een man die geen flauw idee had wat met ons te doen, wij die ongemakkelijk maar wat meesjokten, hetzelfde grapje steeds herhalen.
Gingen we naar zo'n vriendin, hij had er een tijdje een die ons wel heel leuk vond, dan was dat ook weer een extra 'vreemd' persoon.
Hadden we gewoon geen zin in, we kwam voor mijn vader en hadden al zo weinig tijd met hem.
To is in deze situatie en op haar leeftijd niet degene die aan zelfreflectie moet doen.
Hoezo moet zij in zo'n snelkookpan om de week een weekend in zo'n situatie precies weten wat te doen.
Dat wisten die vriendinnen van mijn vader, een stuk ouder, ook vaak niet.
zondag 16 juni 2024 om 06:28
Het kan zijn dat je zijn aandacht alleen voor jezelf wilt. Je zou daarin een balans kunnen creëren door te beseffen dat dit niet altijd mogelijk is en dat het niet mogelijk is altijd onze zin te krijgen . Je moet ook kunnen omgaan met je onvervulde behoeftes op dat moment. Je zal mss irritatie voelen omdat je nog geen manier hebt gevonden om om te gaan met die behoeftes.
zondag 16 juni 2024 om 06:42
Vreselijk surebaby!
Wat denken die kerels dan eigenlijk? Want de term vader zijn ze in mijn ogen niet waard.
En dan nog verbaasd zijn als de 1e leg schatje nummer 5 in vijf jaar tijd óók al niet leuk vind. En als het nieuwe halfbroertje/zusje ook niet open armen ontvangen wordt...
En dat die nieuwe vriendin dan ook overal bij moet zijn terwijl je je kinderen al zo weinig ziet... kansloos! Stel je voor dat je zelf eens een hele dag voor je kinderen zorgt. Poeh poeh..
Maar ook zo'n vriendin trouwens, net zo kansloos. Je ziet je moppie al vaker dan zijn kinderen en dan zijn zijn kinderen er en dan wil je daar perse bij zijn...
Ik zal het nooit begrijpen.....
En ook één van mijn grootste angsten nu ik zelf gescheiden ben.
Wat denken die kerels dan eigenlijk? Want de term vader zijn ze in mijn ogen niet waard.
En dan nog verbaasd zijn als de 1e leg schatje nummer 5 in vijf jaar tijd óók al niet leuk vind. En als het nieuwe halfbroertje/zusje ook niet open armen ontvangen wordt...
En dat die nieuwe vriendin dan ook overal bij moet zijn terwijl je je kinderen al zo weinig ziet... kansloos! Stel je voor dat je zelf eens een hele dag voor je kinderen zorgt. Poeh poeh..
Maar ook zo'n vriendin trouwens, net zo kansloos. Je ziet je moppie al vaker dan zijn kinderen en dan zijn zijn kinderen er en dan wil je daar perse bij zijn...
Ik zal het nooit begrijpen.....
En ook één van mijn grootste angsten nu ik zelf gescheiden ben.
zondag 16 juni 2024 om 07:35
Ik zie dit geen succesverhaal worden. Nadat je 3 jaar samen bent, hebben jullie het 2x geprobeerd om iets met zijn 4e te doen. Dat voelde voor jou niet goed en daardoor ga bij je ouders logeren als de kids er zijn.
Waarom voelde het niet goed voor jou? Je schrijft dat je geen hekel hebt aan kinderen.
Zelf heb ik altijd relaties gehad met een redelijk leeftijdsverschil wat nooit een probleem geeft. Toen ik 16 was heb ik een tijdje aangepapt met (achteraf gezien) een loser met 3 kids. Hij deed niks voor zijn kids, zag ze niet en betaalde al helemaal geen cent. Het idee dat hij al iets had “opgebouwd” met een ander en ik er nog aan moest beginnen en een soort 2e optie was irriteerde mij destijds. Want hij had alles al met haar meegemaakt. Waardoor voor mij het speciale gevoel van samenwonen, huis kopen, kinderen krijgen etc etc wel als sneeuw voor de zon verdween.
Maarja zo dacht ik toen ik 16 jaar oud was hè
Nu denk ik : goh wat een verschrikkelijke waardeloze zak als man en vader en gelukkig heb ik geen kinderen met die loser.
Ik ben toen ik 23 jaar oud was bewust een relatie aangegaan met iemand zonder kinderen aangezien ik er zelf ook geen had. Nu hebben we samen huisje, boompje en beestje. Dit is ook gewoon een optie voor jou? Ga lekker terug naar je ouders en zoek vanuit daar naar een eigen woning en begin opnieuw. Blijf niet in een situatie zitten waarbij je je ongelukkig voelt.
Waarom voelde het niet goed voor jou? Je schrijft dat je geen hekel hebt aan kinderen.
Zelf heb ik altijd relaties gehad met een redelijk leeftijdsverschil wat nooit een probleem geeft. Toen ik 16 was heb ik een tijdje aangepapt met (achteraf gezien) een loser met 3 kids. Hij deed niks voor zijn kids, zag ze niet en betaalde al helemaal geen cent. Het idee dat hij al iets had “opgebouwd” met een ander en ik er nog aan moest beginnen en een soort 2e optie was irriteerde mij destijds. Want hij had alles al met haar meegemaakt. Waardoor voor mij het speciale gevoel van samenwonen, huis kopen, kinderen krijgen etc etc wel als sneeuw voor de zon verdween.
Maarja zo dacht ik toen ik 16 jaar oud was hè
Nu denk ik : goh wat een verschrikkelijke waardeloze zak als man en vader en gelukkig heb ik geen kinderen met die loser. Ik ben toen ik 23 jaar oud was bewust een relatie aangegaan met iemand zonder kinderen aangezien ik er zelf ook geen had. Nu hebben we samen huisje, boompje en beestje. Dit is ook gewoon een optie voor jou? Ga lekker terug naar je ouders en zoek vanuit daar naar een eigen woning en begin opnieuw. Blijf niet in een situatie zitten waarbij je je ongelukkig voelt.
zondag 16 juni 2024 om 08:20
Als het probleem is dat zij zelf kinderen wil en hij niet meer met haar dan vind ik het vreemd om dat als "jaloers" te bestempelen, dat komt over alsof het haar niet gegeven is een hem wel en ze dat niet kan hebben. Als zij kinderen wil en hij niet dan is dat gewoon een serieuze deal-breaker. Zij is superjong, ze heeft gewoon de kans om zelf een gezin op te bouwen, alleen dan niet met hem omdat hij in een andere fase zit, en dan is het gewoon geen match. Raar om dat af te doen als "gewoon jaloers".Jajaja schreef: ↑15-06-2024 21:29Wil hij uberhaupt nog kinderen?
En ben jij niet jaloers? Dat hij wel kinderen heeft en jij niet? Dat hij wel kinderen heeft maar niet met jou? Dat hij een bijzondere en intens diepe band met anderen dan met jou heeft en die anders en onvoorwaardelijker is dan die met jou?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 16 juni 2024 om 08:45
Ik ben zo iemand uit het stieftopic
Ik denk dat je eens goed bij jezelf te rade moet gaan. Jullie wonen kennelijk samen, maar jij moet/gaat/bent weg als zijn kinderen er zijn. Je ergert je (dan) flink aan zijn kinderen en inmiddels ook aan hem. Wat zit daar onder? Als ik moet gokken, dan kan ik me voorstellen dat het nogal klote is je eigen huis (!) te moeten verlaten en dat je dat gevoel onbewust op de kinderen projecteert. Maar dit is niet hun schuld, dit is iets dat jij en je vriend samen hebben gecreëerd. Het is natuurlijk ook een gekke constructie dat jij die weekenden teruggaat naar je ouders. Alsof je weer even terug in de wachtkamer wordt gezet. Je doet als het ware even niet meer mee.
Wat voelde er trouwens "niet helemaal goed" aan het ontmoeten van de kinderen?
Het is echt heel belangrijk dat je bij jezelf goed door voelt wat er werkelijk aan de hand is. Verder dan "ik erger me aan hen", "ik vind het niet zo leuk" etc. Alleen dan kan je met je vriend praten over hoe dit gaat, hoe het met jou gaat, hoe het met jullie gaat. Dan pas zal het toekomst hebben, in welke vorm dan ook.
(Ik ben het trouwens ook eens met Doreia (zij was het dacht ik): zoek een plek voor jezelf. Je leven staat nu half stil door deze situatie, je bent superkwetsbaar als het uit gaat omdat je nu afhankelijk bent van zijn woning, ga naast en in deze relatie ook op eigen benen staan)
Ik denk dat je eens goed bij jezelf te rade moet gaan. Jullie wonen kennelijk samen, maar jij moet/gaat/bent weg als zijn kinderen er zijn. Je ergert je (dan) flink aan zijn kinderen en inmiddels ook aan hem. Wat zit daar onder? Als ik moet gokken, dan kan ik me voorstellen dat het nogal klote is je eigen huis (!) te moeten verlaten en dat je dat gevoel onbewust op de kinderen projecteert. Maar dit is niet hun schuld, dit is iets dat jij en je vriend samen hebben gecreëerd. Het is natuurlijk ook een gekke constructie dat jij die weekenden teruggaat naar je ouders. Alsof je weer even terug in de wachtkamer wordt gezet. Je doet als het ware even niet meer mee.
Wat voelde er trouwens "niet helemaal goed" aan het ontmoeten van de kinderen?
Het is echt heel belangrijk dat je bij jezelf goed door voelt wat er werkelijk aan de hand is. Verder dan "ik erger me aan hen", "ik vind het niet zo leuk" etc. Alleen dan kan je met je vriend praten over hoe dit gaat, hoe het met jou gaat, hoe het met jullie gaat. Dan pas zal het toekomst hebben, in welke vorm dan ook.
(Ik ben het trouwens ook eens met Doreia (zij was het dacht ik): zoek een plek voor jezelf. Je leven staat nu half stil door deze situatie, je bent superkwetsbaar als het uit gaat omdat je nu afhankelijk bent van zijn woning, ga naast en in deze relatie ook op eigen benen staan)
zondag 16 juni 2024 om 08:50
Ik bemerk bij jou een twijfel - is dat alleen vanwege de kinderen of ook vanwege de situatie of vanwege je vriend zelf?
Ik ben met Meisje85 en Doreia eens dat je ook een plek voor jezelf moet vinden, zodat je niet in die afhankelijke positie zit. Een pass de woning vinden is natuurlijk een hele uitdaging in deze woningmarkt, maar iedere twee weken terug gaan naar je ouders omdat zijn kinderen komen lijkt mij ook onprettig.
Ik ben met Meisje85 en Doreia eens dat je ook een plek voor jezelf moet vinden, zodat je niet in die afhankelijke positie zit. Een pass de woning vinden is natuurlijk een hele uitdaging in deze woningmarkt, maar iedere twee weken terug gaan naar je ouders omdat zijn kinderen komen lijkt mij ook onprettig.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 16 juni 2024 om 08:51
Ze wonen zo goed als samen zegt TO. Met andere woorden TO woonde denk ik nog thuis, maar is nu altijd bij vriend. Maar in hoeverre is het ook jouw huis/huishouden. In hoeverre hebben jullie dus het leven ingericht als samenwonenden? Sta je ingeschreven, betalen jullie dingen gezamenlijk etc?
Los daarvan eens met alle anderen bedenk bij jezelf of je hier op de lange termijn gelukkig van wordt. Ik lees in je OP ook niet echt motivatie/intentie om er wat van te maken met de kinderen. Hoe zie je dan een toekomst voor je met deze man?
Los daarvan eens met alle anderen bedenk bij jezelf of je hier op de lange termijn gelukkig van wordt. Ik lees in je OP ook niet echt motivatie/intentie om er wat van te maken met de kinderen. Hoe zie je dan een toekomst voor je met deze man?
zondag 16 juni 2024 om 08:54
Dus je logeert al een paar jaar bij je vriend. Waar je 2 x in de maand het huis ontvlucht omdat de kinderen dan bij hem komen. En dan kom je weer bij je vriend en dan ademt alles nog kind. Vette vingers overal op, troepjes op de grond. En dan nog je eigen gevoel over dat het jouw huis niet is, en dat het door de kinderen komt dat dat zo is. Ook al weet je rationeel dat het je eigen keuze is, het voelt niet zo.
Dat is het rottige, je kunt van alles heel goed beredeneren, behalve bepaalde gevoelens. En dat is omdat je er niet bij wíl komen. Omdat de conclusie daarvan niet iets is wat je wil. Je wil het niet uitmaken. Je wil niet alleen verder. Want de gevoelens zeggen dat jij geen zin hebt in zijn kinderen, dat gaat niet beter worden, maar ze zijn niet weg te wensen. En wat Wis hierboven zegt: stel je voor dat er iets met moeder aan de hand is. Dan zijn de rapen pas echt gaar.
Je weet best wat je moet doen: voor jezelf gaan. Woonruimte zoeken en op jezelf wonen. Dat is stap 1. En wellicht verdwijnt dan vanzelf de need om in deze relatie te blijven en kun je daar vandaan. Waar het nooit echt fijn was en nooit echt goed.
Dat is het rottige, je kunt van alles heel goed beredeneren, behalve bepaalde gevoelens. En dat is omdat je er niet bij wíl komen. Omdat de conclusie daarvan niet iets is wat je wil. Je wil het niet uitmaken. Je wil niet alleen verder. Want de gevoelens zeggen dat jij geen zin hebt in zijn kinderen, dat gaat niet beter worden, maar ze zijn niet weg te wensen. En wat Wis hierboven zegt: stel je voor dat er iets met moeder aan de hand is. Dan zijn de rapen pas echt gaar.
Je weet best wat je moet doen: voor jezelf gaan. Woonruimte zoeken en op jezelf wonen. Dat is stap 1. En wellicht verdwijnt dan vanzelf de need om in deze relatie te blijven en kun je daar vandaan. Waar het nooit echt fijn was en nooit echt goed.
zondag 16 juni 2024 om 09:01
Precies Raver, dat vraag ik me dus ook af.
In hoeverre is het jouw huis? En breekt dat je niet gewoon op? Je hebt eigenlijk geen eigen plek, huis is denk ik van vriend en ergens heb ik het gevoel dat ook niet is vastgelegd dat jullie samenwonen (zoals inschrijving in huis), maar misschien heb jk dat fout, vandaar mijn vragen.
Huis van je ouders voelt ook niet meer echt als thuis, wat normaal is als je 25 bent. Op je 25ste krijg je dir behoefte aan je eigen thuis, die heb je nu een beetje op 2 plekken, maar niet helemaal dus.
Je hebt geen eigen thuis en dat breekt op kan ik me heel goed voorstellen. Alleen koppel je dat aan de kinderen van je vriend, dat zij de oorzaak zijn, maar zelf heb je voor deze situatie gekozen.
In hoeverre is het jouw huis? En breekt dat je niet gewoon op? Je hebt eigenlijk geen eigen plek, huis is denk ik van vriend en ergens heb ik het gevoel dat ook niet is vastgelegd dat jullie samenwonen (zoals inschrijving in huis), maar misschien heb jk dat fout, vandaar mijn vragen.
Huis van je ouders voelt ook niet meer echt als thuis, wat normaal is als je 25 bent. Op je 25ste krijg je dir behoefte aan je eigen thuis, die heb je nu een beetje op 2 plekken, maar niet helemaal dus.
Je hebt geen eigen thuis en dat breekt op kan ik me heel goed voorstellen. Alleen koppel je dat aan de kinderen van je vriend, dat zij de oorzaak zijn, maar zelf heb je voor deze situatie gekozen.
zondag 16 juni 2024 om 10:01
Nou TO, je durft... Een relatie met een groot leeftijdsverschil, dan komen de vooroordelen. Discriminatie op basis van leeftijd is nog altijd helemaal ok.
Ook meteen het oordeel over dat de kinderen alleen om het weekend bij hem zijn vind ik te gemakkelijk. Is dat zijn keuze geweest, of was dat het maximale?
Wel een voor jou: wat gaat er precies mis tussen de kinderen en jou? En hoe oud zijn de kinderen?
Dat jij ervan baalt dat je iedere keer weg moet snap ik heel goed. Maar is daar niet een tussenvorm bij de bedenken richting een genormaliseerde situatie?
De tijd om nog samen kinderen te krijgen hebben jullie echt wel. Maar jullie zullen toch eerst de problemen samen moeten zien op te lossen. Want wat is de rol die jouw vriend hierin speelt? Hoe ziet hij de toekomst?
Jouw situatie herken ik wel een beetje overigens, maar toen ik mij mijn man introk waren zijn kinderen al zo oud dat de oudste al op kamers woonde en de jongste een paar maanden later op kamers ging wonen. Tussen zijn kinderen en mij is het nooit goedgekomen, maar daar zit een historie achter.
Wat is overigens de rol van de ex van jouw vriend? Heb je daar wel normaal contact mee, of heeft zij ook een probleem met jouw bestaan? Denk je dat zij daarin de kinderen beïnvloedt?
Discriminatie op basis van leeftijd is nog altijd helemaal ok.Ook meteen het oordeel over dat de kinderen alleen om het weekend bij hem zijn vind ik te gemakkelijk. Is dat zijn keuze geweest, of was dat het maximale?
Wel een voor jou: wat gaat er precies mis tussen de kinderen en jou? En hoe oud zijn de kinderen?
Dat jij ervan baalt dat je iedere keer weg moet snap ik heel goed. Maar is daar niet een tussenvorm bij de bedenken richting een genormaliseerde situatie?
De tijd om nog samen kinderen te krijgen hebben jullie echt wel. Maar jullie zullen toch eerst de problemen samen moeten zien op te lossen. Want wat is de rol die jouw vriend hierin speelt? Hoe ziet hij de toekomst?
Jouw situatie herken ik wel een beetje overigens, maar toen ik mij mijn man introk waren zijn kinderen al zo oud dat de oudste al op kamers woonde en de jongste een paar maanden later op kamers ging wonen. Tussen zijn kinderen en mij is het nooit goedgekomen, maar daar zit een historie achter.
Wat is overigens de rol van de ex van jouw vriend? Heb je daar wel normaal contact mee, of heeft zij ook een probleem met jouw bestaan? Denk je dat zij daarin de kinderen beïnvloedt?
zondag 16 juni 2024 om 10:16
Eve, het gaat volgens mij niet zozeer om het leeftijdsverschil, maar vooral het verschil in levensfase. En het is nogal anders of de kinderen zo goed als zelfstandig zijn of nog maar net of nog niet eens tieners zijn.
TO, ik zou ook lekker een studio voor jezelf zoeken zodat je een plek voor jezelf hebt, los van je ouders en je vriend. En dan niet alleen die weekenden dat de kinderen er zijn daar verblijven, maar ook af en toe tussendoor. Even wat afstand van de situatie is vast fijn.
TO, ik zou ook lekker een studio voor jezelf zoeken zodat je een plek voor jezelf hebt, los van je ouders en je vriend. En dan niet alleen die weekenden dat de kinderen er zijn daar verblijven, maar ook af en toe tussendoor. Even wat afstand van de situatie is vast fijn.
Coffee is never my cup of tea
zondag 16 juni 2024 om 10:40
Kort samengevat:
Begin alsjeblieft niet aan kinderen met hem(!)
Veroordeel je eigen frustraties ook niet teveel, het is zeer begrijpelijk, maar beter om ze te verbergen. Als je het toch laat merken, kan dit voor veel spanning zorgen.
Speel even de lieve, leuke stiefmoeder en ga daarna weer terug naar het onbezonnen leventje.
Volgens mij zit deze man ook helemaal niet te wachten op een tweede leg.
Begin alsjeblieft niet aan kinderen met hem(!)
Veroordeel je eigen frustraties ook niet teveel, het is zeer begrijpelijk, maar beter om ze te verbergen. Als je het toch laat merken, kan dit voor veel spanning zorgen.
Speel even de lieve, leuke stiefmoeder en ga daarna weer terug naar het onbezonnen leventje.
Volgens mij zit deze man ook helemaal niet te wachten op een tweede leg.
zondag 16 juni 2024 om 11:51
Ik lees hier lang genoeg mee om te weten dat grotere leeftijdsverschillen voor meerderen hier op het forum een trigger zijn. Al helemaal als er kinderen in het spel zijn. Dan zie je bepaalde forummers daar weer met hun eigen verhaal komen en dat snap ik ook wel, want voor mij zijn die reacties weer een trigger.Marianneke schreef: ↑16-06-2024 10:16Eve, het gaat volgens mij niet zozeer om het leeftijdsverschil, maar vooral het verschil in levensfase. En het is nogal anders of de kinderen zo goed als zelfstandig zijn of nog maar net of nog niet eens tieners zijn.
TO, ik zou ook lekker een studio voor jezelf zoeken zodat je een plek voor jezelf hebt, los van je ouders en je vriend. En dan niet alleen die weekenden dat de kinderen er zijn daar verblijven, maar ook af en toe tussendoor. Even wat afstand van de situatie is vast fijn.
TO schrijft helemaal niets over verschil in levensfase. Het gaat mis ten aanzien van de kinderen. Alleen schrijft ze niet wat er dan misgaat. Dus niemand hier kan weten hoe het zit, behalve TO.
Hopelijk komt ze nog terug.
zondag 16 juni 2024 om 12:42
Bedankt voor al jullie reacties en adviezen!
Hij ziet zijn kinderen om het weekend omdat zijn ex vrouw circa 40 minuten verderop is gaan wonen waardoor hij ze in combinatie met werk niet naar school kan brengen, ook werkt hij in het andere weekend. In de vakanties en met feest of studiedagen ziet hij ze wel langer/vaker.
Mijn vriend zegt nog wel een kinderwens te hebben mits het tussen mij en zijn kinderen goed gaat.
Zijn kinderen zijn nu 5 en 7 jaar. Ik kan eigenlijk niet goed beschrijven waarom ik mij irriteer of waarom het voor mijn gevoel niet werkte, dit maakt het misschien ook wel heel moeilijk om er een reden aan te hangen. We gingen samen met zn 4e naar de kinderboerderij, de kinderen wilde alleen om hem heen hangen en wilde eigenlijk verder niets. Daardoor voelde ik een afstand en wist ik eigenlijk ook niet meer wat te doen. Mijn vriend wist (naar mijn idee) ook niet echt wat te doen waardoor het meer uitliep op een fiasco. Dit is nu denk ik 1.5 jaar geleden. Daarna hebben we er wel over gesproken om weer wat te gaan doen maar eigenlijk geen actie meer ondernomen, misschien vanuit mij ook wel de angst om weer niet te weten wat te doen als het zo gaat of wat ik überhaupt moet doen/zeggen.
Hij ziet zijn kinderen om het weekend omdat zijn ex vrouw circa 40 minuten verderop is gaan wonen waardoor hij ze in combinatie met werk niet naar school kan brengen, ook werkt hij in het andere weekend. In de vakanties en met feest of studiedagen ziet hij ze wel langer/vaker.
Mijn vriend zegt nog wel een kinderwens te hebben mits het tussen mij en zijn kinderen goed gaat.
Zijn kinderen zijn nu 5 en 7 jaar. Ik kan eigenlijk niet goed beschrijven waarom ik mij irriteer of waarom het voor mijn gevoel niet werkte, dit maakt het misschien ook wel heel moeilijk om er een reden aan te hangen. We gingen samen met zn 4e naar de kinderboerderij, de kinderen wilde alleen om hem heen hangen en wilde eigenlijk verder niets. Daardoor voelde ik een afstand en wist ik eigenlijk ook niet meer wat te doen. Mijn vriend wist (naar mijn idee) ook niet echt wat te doen waardoor het meer uitliep op een fiasco. Dit is nu denk ik 1.5 jaar geleden. Daarna hebben we er wel over gesproken om weer wat te gaan doen maar eigenlijk geen actie meer ondernomen, misschien vanuit mij ook wel de angst om weer niet te weten wat te doen als het zo gaat of wat ik überhaupt moet doen/zeggen.
zondag 16 juni 2024 om 13:27
Oh maar dat was 1,5 jaar geleden toen waren ze dus nog maar 3 en 5 heel begrijpelijk dat ze dan alleen maar aan hun vader wilde hangen, zeker als ze hem niet zo vaak zien, ik denk echt dat dat niks met jou te maken heeft hoor, kinderen van die leeftijd hebben dat wel eens vaker, ga je op een uitje, willen ze alleen maar bij je blijven of op schoot of zo iets, ook met niet gescheiden ouders, dus maak je daar maar niet druk om. Het was voor die kinderen misschien ook een beetje vreemd om jou er zo opeen bij te hebben? Ik denk dat het juist goed is dat je niet geforceerd geprobeerd hebt ze vast te pakken, dingen aan ze te vragen enzovoorts, dus juist geen fiasco, ze konden zo een beetje de kat uit de boom kijken en zien dat jij geen "bedreiging" bent voor de aandacht van papa die ze toch moeten delen op één of andere manier. Trouwens 3 en 5 en toen was hij dus al 1,5 jaar met jous dus de kids waren echt heel jong nog toen de ouders zijn gaan scheiden, dat is voor die kinderen ook heel wat wennen geweest dat mag je niet onderschatten dat neem tijd in beslag om aan een nieuw leventje en nieuwe gewoontes te wennen. Ik zou gewoon proberen eens een tijdje te blijven in het weekend dat ze er zijn, zonder speciale dingen te ondernemen, samen eten, wellicht een spelletje doen en dan ze met de vader laten, of eventueel blijven maar gewoon lekker je eigen ding doen, zo kunnen jullie allemaal op eigen tempo weer wennen en wie weet hoe leukt het klikt na een tijdje. Ik kan me voorstellen dat je voelt alsof dat je weg moet uit je eigen huis maar voor die kinderen is het natuurlijk ook hun huis met papa. SuccesBrownCookie schreef: ↑16-06-2024 12:42Bedankt voor al jullie reacties en adviezen!
Hij ziet zijn kinderen om het weekend omdat zijn ex vrouw circa 40 minuten verderop is gaan wonen waardoor hij ze in combinatie met werk niet naar school kan brengen, ook werkt hij in het andere weekend. In de vakanties en met feest of studiedagen ziet hij ze wel langer/vaker.
Mijn vriend zegt nog wel een kinderwens te hebben mits het tussen mij en zijn kinderen goed gaat.
Zijn kinderen zijn nu 5 en 7 jaar. Ik kan eigenlijk niet goed beschrijven waarom ik mij irriteer of waarom het voor mijn gevoel niet werkte, dit maakt het misschien ook wel heel moeilijk om er een reden aan te hangen. We gingen samen met zn 4e naar de kinderboerderij, de kinderen wilde alleen om hem heen hangen en wilde eigenlijk verder niets. Daardoor voelde ik een afstand en wist ik eigenlijk ook niet meer wat te doen. Mijn vriend wist (naar mijn idee) ook niet echt wat te doen waardoor het meer uitliep op een fiasco. Dit is nu denk ik 1.5 jaar geleden. Daarna hebben we er wel over gesproken om weer wat te gaan doen maar eigenlijk geen actie meer ondernomen, misschien vanuit mij ook wel de angst om weer niet te weten wat te doen als het zo gaat of wat ik überhaupt moet doen/zeggen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
