Vriend met kinderen

Ik vind dit ook wel maf hoor. Papa heeft een heel leven met jou, maar deelt daarvan niks met zijn kinderen. En andersom deel jij in niks met zijn kinderen. Jij mag dus bestaan in een deel van zij leven en in de rest niet. Ik zou daar echt voor passen. Want hij maakt het ook nog eens jouw taak om jezelf in zijn leven met zijn kids te worstelen. Dat hij het normaal vindt dat jij na 3 jaar relatie nog steeds verdwijnt in die weekenden met zijn kids vind ik een behoorlijk teken aan de wand

Ik zou het trouwens als 22- à 25-jarige behoorlijk irritant vinden dat ik volwassener zou moeten zijn dan een man van 15 jaar ouder. En maar alles moet gaan bedenken, knopen moet doorhakken, ...

Het zijn zijn kinderen. Hij moet over jou vertellen. Hij moet met een plan komen. Hij moet zorgen dat jij over x tijd niet meer elke 14 dagen weg moet rennen.

Het is niet dat hij ook 22 is.

Ik ken mannen die véél en véél te snel willen gaan met een nieuwe partner en hun kinderen.
Maar deze steekt gewoon al 3 jaar zijn kop in 't zand.

Meeeh. Ik lees nogal veel slappe pa conclusies, echter was mijn laatste verkering ook met een zogeheten weekend- papa die met veel verdriet te maken kreeg met ouder verstoting en ontvoering door de moeder. Die dankte God op zijn blote knietjes voor elk schaarse weekend dat hij met zijn kinderen mocht doorbrengen.

En die woonden hemelsbreed nog geen kilometer van elkaar.

Ontopic: samengestelde gezinnen of relaties met kinderen uit eerdere relaties zijn in werkelijkheid geen Disney films waarbij iedereen naadloos bij de eerste dierentuin bezoekjes elkaar in de armen valt. Ik heb persoonlijk heel veel geleerd en moeten investeren en incasseren. Ook vond ik mijn kinderen vaak leuker en makkelijker dan de zijne, heel gek natuurlijk als ze pa eens per twee weken zien. Ze vonden mij een leuke vriendin en dat was het dan wel. Er was veel gedoe en je moet echt wel stevig in je schoenen staan om het vorm te geven op een manier die iedereen redelijk gelukkig maakt en een fijne plek geeft.

De relatie is uiteindelijk om een andere reden gestrand. Maar ik weet wel dat ik nooit meer een relatie met een andere ouder wil. Teveel gedoe.

En dat mag ook gewoon, vind ik. Een relatie is niet noodzakelijk en als het niet werkt is het ook voor de kinderen veel beter om er dan niet aan te beginnen of er een punt achter te zetten. En voor jezelf. Op het moment dat het niet goed voelt of je met tegenzin kinderweekenden tegemoet gaat, kun je er gewoon mee stoppen.

Wil je dit gedoe eigenlijk wel op je 25ste?
Of heb je eigenlijk (nog) geen zin in kinderen?

Je vriend komt nogal passief over. Hoe ziet hij jullie toekomst?

Hoe je dit moet doen? Gewoon thuis blijven. Of als je dat niet wil, weggaan. En het dan ook uitmaken. Wat een gedoe. Jij woont er ook.

SunShine35 schreef: ↑

16-06-2024 20:10

Hoe je dit moet doen? Gewoon thuis blijven. Of als je dat niet wil, weggaan. En het dan ook uitmaken. Wat een gedoe. Jij woont er ook.

Natuurlijk niet. Je gaat toch niet de kinderen willens en wetens nog meer de dupe maken van die slapjanus van een vader?! Echt egoïsme ten top om voortaan maar in één keer gewoon thuis te blijven terwijl jij je groen en geel ergert aan die kinderen wat ze natuurlijk merken (net zoals ze zullen merken dat TO torenhoge verwachtingen van ze heeft) én ze geen tijd alleen meer hebben met hun vader die ze toch al amper zien.
Dat je dat een serieuze optie vindt zeg.

S-Groot schreef: ↑

16-06-2024 20:24

Natuurlijk niet. Je gaat toch niet de kinderen willens en wetens nog meer de dupe maken van die slapjanus van een vader?! Echt egoïsme ten top om voortaan maar in één keer gewoon thuis te blijven terwijl jij je groen en geel ergert aan die kinderen wat ze natuurlijk merken (net zoals ze zullen merken dat TO torenhoge verwachtingen van ze heeft) én ze geen tijd alleen meer hebben met hun vader die ze toch al amper zien.
Dat je dat een serieuze optie vindt zeg.

To woont daar. Dus kan to in die weekenden gewoon haar eigen ding doen. En ook rekening houden met de kinderen en aardig tegen ze doen. Hoe gaan ze anders aan elkaar wennen?

Als to dat niet wil/kan houdt het op lijkt me. Maar het is onzin dat to dan maar weg moet.

SunShine35 schreef: ↑

16-06-2024 20:10

Hoe je dit moet doen? Gewoon thuis blijven. Bespreken met je vriend hoe hij zijn 2 werelden bij elkaar krijgt. En of hij zijn kinderen vaker zou willen zien dan 4 van de 30 dagen? Want mocht jij een kind willen, dan heeft hij ook 30/30 dagen een kind in huis.
Of als je dat niet wil, weggaan. En het dan ook uitmaken. Wat een gedoe. Jij woont er ook.

Ik heb het advies even aangepast en het aapje weer op de juiste schouder gezet.

Surebaby schreef: ↑

16-06-2024 06:02

Deze kinderen komen om de week en gedragen zich waarschijnlijk alsof ze op visite zijn, want dat zijn ze feitelijk ook.
Wij zaten huilend in de auto als mijn vader me eens in de zoveel tijd ophaalde en aankondigde dat we naar zijn vriendin of naar wie dan ook gingen.
Want dat hield in dat we ons op situatie nummer zoveel moesten aanpassen en we wilden mijn vader zien, niet die mevrouw of haar kinderen of een tante of whatever.
En als ik die middagen voor de geest haal dat we alleen met hem waren was het: tijd die omging als dikke stroop, een man die geen flauw idee had wat met ons te doen, wij die ongemakkelijk maar wat meesjokten, hetzelfde grapje steeds herhalen.
Gingen we naar zo'n vriendin, hij had er een tijdje een die ons wel heel leuk vond, dan was dat ook weer een extra 'vreemd' persoon.
Hadden we gewoon geen zin in, we kwam voor mijn vader en hadden al zo weinig tijd met hem.
To is in deze situatie en op haar leeftijd niet degene die aan zelfreflectie moet doen.
Hoezo moet zij in zo'n snelkookpan om de week een weekend in zo'n situatie precies weten wat te doen.
Dat wisten die vriendinnen van mijn vader, een stuk ouder, ook vaak niet.

Ach surebaby wat heeft je post een hoop oud zeer los gemaakt. Dat ontzettende beklemmende gevoel van ongemakkelijkheid bij je eigen vader als kind. Het uit logeren moeten gaan om de zoveel weken. Ja om het weekend was de bedoeling maar ja hij had ook zijn hobby's en vakanties nodig. Als oudste liep ik helemaal op mijn tenen zo graag ik wilde dat mijn zus en broer zich wel een beetje gedroegen. Al die dames waar we dan een handje aan moesten geven en vriendelijk moesten lachen. Bij sommigen kwam er een spervuur aan vragen. Soms over onze hoofden aan vader maar die wist de antwoorden helemaal niet dus nog meer ongemak met zijn gestamel. Ik merk dat ik in topics met stiefouders toch erg bevooroordeeld ben na een jeugd vol ellende met gescheiden/stiefouders. Maar 1 ding is zeker een kind maar om de 14 dagen zien is echt niet genoeg.

SunShine35 schreef: ↑

16-06-2024 20:10

Hoe je dit moet doen? Gewoon thuis blijven. Of als je dat niet wil, weggaan. En het dan ook uitmaken. Wat een gedoe. Jij woont er ook.

Zij staat daar nog niet ingeschreven. Ze woont er officieel niet. Het hangt allemaal als los zand aan elkaar.
Zijn huis, zijn kinderen. TO, dit klinkt als een ongelijkwaardige relatie.
Wat wil jij?

SunShine35 schreef: ↑

16-06-2024 20:30

To woont daar. Dus kan to in die weekenden gewoon haar eigen ding doen. En ook rekening houden met de kinderen en aardig tegen ze doen. Hoe gaan ze anders aan elkaar wennen?

Als to dat niet wil/kan houdt het op lijkt me. Maar het is onzin dat to dan maar weg moet.

Maar van 0 naar 100 lijkt me voor beide partijen - kinderen en opstartster - recipe for disaster.
Die kinderen weten nog niet eens dat er een partner is.

Eerst dus maar eens stap voor stap gaan en ze vertellen dat er een nieuwe partner is en ze rustig met een paar uurtjes laten wennen.
Kan opstartster ook gelijk zien of ze dat trekt. En hebben de kinderen tijd alleen met hun vader.


Hele weekends de hele boel samen met zijn 4 komt misschien ooit.
Maar niet nu.

Een keertje samen naar de MacDonalds of zo

Eve schreef: ↑

16-06-2024 11:51

Ik lees hier lang genoeg mee om te weten dat grotere leeftijdsverschillen voor meerderen hier op het forum een trigger zijn. Al helemaal als er kinderen in het spel zijn. Dan zie je bepaalde forummers daar weer met hun eigen verhaal komen en dat snap ik ook wel, want voor mij zijn die reacties weer een trigger.

TO schrijft helemaal niets over verschil in levensfase. Het gaat mis ten aanzien van de kinderen. Alleen schrijft ze niet wat er dan misgaat. Dus niemand hier kan weten hoe het zit, behalve TO.

Hopelijk komt ze nog terug.

Dit gaat onder andere over mij. En dus reageer ik toch maar. Ik heb helemaal niets tegen grote leeftijdsverschillen. Ik heb ook niets tegen de vriendin van mijn ex. Ze is aardig voor mijn kinderen en ze doet echt haar best. Haar positie lijkt me niet echt makkelijk.

Tegelijk zie ik ook met lede ogen aan hoe mijn kinderen niet meer, of eigenlijk misschien wel: nog steeds niet belangrijk zijn voor hun vader.

Ik begrijp best dat vriendin geen zin heeft in twee volwassen kinderen op het geboortekaartje van haar kleintjes als wel heel erg grote broers. Ik begrijp het oprecht. Ik neem het haar zelfs niet eens kwalijk.

Tegelijk zie ik ook wat het met mijn kinderen doet en hoe het ze kwetst. En ja, dat vind ik erg en verdrietig.

Ik lees in de post van deze TO ook veel jeugdige onervarenheid. Daar worden nu twee jonge kinderen aan blootgesteld die, in tegenstelling tot de mijne, helemaal niets te kiezen hebben. Ze worden geconfronteerd met een stiefmoeder die het na twee hele uitjes opgeeft (destijds waren ze zo te lezen pas 5 en 3). Die geïrriteerd wordt door hun bestaan. Wat moet je daar als kind nu mee? Je kan er niet eens iets mee want papa is verliefd.

Dat is wat het moeilijk maakt, als je (jonge) kinderen hebt, worden die gewoon opgezadeld met de keuzes die jij als ouder maakt. Net als de kinderen van jouw vriend, en daar zijn ze nu eenmaal niet altijd blij mee.

Jij hebt, net als de nieuwe vriendin van mijn ex, zelf de keuze gemaakt om te blijven. Dat kon je: je bent een volwassen vrouw.

Ook bij deze TO ligt de situatie genuanceerd natuurlijk. De moeder van de kinderen is 40km verderop gaan wonen, en dat had gevolgen voor iedereen. Misschien had ze daar ook haar redenen voor. Geen idee.

Maar vanuit de kinderen gezien, zijn zij bijna per definitie de verliezers.

Ik vind echt dat kinderen nooit de dupe mogen worden van zo'n nieuwe relatie. Zowel vader als nieuwe partner zijn verantwoordelijk, vind ik, om veiligheid en ook gezelligheid te borgen, maar ook opvoeding en sturing (opvoeding primair bij de vader/moeder, maar hier kun je als bonus ouder impliciet wel wat betekenen en je hebt in zekere mate een voorbeeldfunctie).

Wat ik van TO juist wel goed vind, is dat ze zich bewust is van de irritaties en niet dwingt om dan de weekenden er ook te zijn. Want ja, het is inderdaad ook haar huis (formeel niet, maar wel de plek waar zij woont), maar de tijd is op dit moment in ieder geval nog rijp om de schaarse tijd die vader met kinderen heeft, met zijn allen door te brengen.

Deze kinderen zijn nog jong en verdienen positieve aandacht. Een plek om naartoe te willen gaan. Daarin heb je als partner van echt een rol.

Ik denk dat je je verwachtingen heel erg bij moet stellen. De kinderen vliegen niet zomaar op je af. Geef ze de ruimte om naar jou toe te komen. Ga niet meteen allemaal uitjes plannen, maar bouw het langzaam op. Ben een keertje thuis als de kinderen komen, blijf dan een of twee uurtjes en dan ga je. En een volgende keer kom je 's middags even wat ophalen, drink je een kopje thee. En een volgende keer ben je er terwijl je een grote kast aan het opruimen bent of een andere klus (de heg snoeien, ik noem maar wat). Dan krijgen de kinderen ruimte en kunnen ze naar je toekomen. Voor de kinderen is het denk ik fijn als het contact in het begin laagdrempelig is, en dat je er inderdaad niet meteen het hele weekend bent. Mocht het dan wat positiever gaan, dan blijf je een keertje slapen. Enzovoorts.

Maar als je een relatie met deze partner aangaat (ben je al aangegaan natuurlijk), dan ga je in principe ook een relatie met de kinderen aan, en dat moet goed (komen te) zitten. Anders wordt het gewoon niet fijn of voor de kinderen, of voor jouzelf, en waarschijnlijk voor alledrie niet. En niet fijn voor kinderen betekent voor mijzelf een no go.

Ik heb dus ook twee bonuskinderen. Zij waren tussen de 5 en 8 toen ik ze leerde kennen en het ging vanaf het begin best natuurlijk, met veel positiviteit. Ze kwamen ook een hele week, waardoor het misschien wat spontaner kon lopen. Bij mij kwamen er later juist ergernissen (nog steeds wel eens), maar dat heb ik goed onder controle, en is ook bespreekbaar met mijn vriend zonder op alle slakken zout te leggen. En de dingen waar ik me aan erger vind ik best legitiem (bijvoorbeeld smakken tijdens het eten, waar vader niets van zegt en ik denk moeder ook niet), maar in plaats van daar een groot punt van te maken houd ik dat luchtig en pols ik wel eens of ze willen blijven smakken als ze bijvoorbeeld ooit de liefde van hun leven tegen komen. Dan vinden ze het zelfs fijn als ik er soms iets van zeg. En stinkvoeten van een kind dat niet van jezelf is, zijn gewoon vies. Maar dat hoort er een beetje bij en dan ga je maar even ergens anders op de bank zitten

Soms voel je je heel belangrijk, en soms sta je een aan de zijlijn. Met kinderfeestjes deed ik niet mee, terwijl ik dat graag wilde. Maar ach, dat was dan maar zo. En met vaderdag kwamen ze bijvoorbeeld niet, als het een dag bij hun moeder was. Vond (en vind ) ik zo stom. Maar ach, zij hebben dat zo geregeld dus dat is dan maar zo. Mijn ervaring is dat je veel moet accepteren, ontzettend veel verwachtingen moet bijstellen, maar dat het voorql heel belangrijk is om het samen gezellig te maken en een band op te bouwen met de kinderen. Daar wordt iedereen gelukkiger van.

Ik wens je alle wijsheid toe TO. Wees vooral ook eerlijk tegen jezelf. Mocht je die kinderen écht irritant en niet leuk vinden, dan moet je denk ik goed nadenken of je dit wel wil. Als je kans ziet dat dat kan veranderen, dan kunnen jullie het samen proberen zonder dat de kinders daar de dupe van worden.

lila01 schreef: ↑

16-06-2024 20:37

Zij staat daar nog niet ingeschreven. Ze woont er officieel niet. Het hangt allemaal als los zand aan elkaar.
Zijn huis, zijn kinderen. TO, dit klinkt als een ongelijkwaardige relatie.
Wat wil jij?

Ik denk dat het heel goed is dat ze daar nog niet ingeschreven staat. Er is nog werk aan de winkel in het gezin. Als dat goed gaat, dan zou ik pas de formele stappen gaan zetten. Ik vind dat je echt totaal voorbij gaat aan de kinderen als TO daar al officieel woont etc, en het dan ook maar goed moet komen met de kinderen. Lijkt me echt de omgekeerde wereld en erg naïef.

norajade schreef: ↑

16-06-2024 20:37

Ach surebaby wat heeft je post een hoop oud zeer los gemaakt. Dat ontzettende beklemmende gevoel van ongemakkelijkheid bij je eigen vader als kind. Het uit logeren moeten gaan om de zoveel weken. Ja om het weekend was de bedoeling maar ja hij had ook zijn hobby's en vakanties nodig. Als oudste liep ik helemaal op mijn tenen zo graag ik wilde dat mijn zus en broer zich wel een beetje gedroegen. Al die dames waar we dan een handje aan moesten geven en vriendelijk moesten lachen. Bij sommigen kwam er een spervuur aan vragen. Soms over onze hoofden aan vader maar die wist de antwoorden helemaal niet dus nog meer ongemak met zijn gestamel. Ik merk dat ik in topics met stiefouders toch erg bevooroordeeld ben na een jeugd vol ellende met gescheiden/stiefouders. Maar 1 ding is zeker een kind maar om de 14 dagen zien is echt niet genoeg.

voor iedereen die niets te kiezen had.

SunShine35 schreef: ↑

16-06-2024 20:30

To woont daar. Dus kan to in die weekenden gewoon haar eigen ding doen. En ook rekening houden met de kinderen en aardig tegen ze doen. Hoe gaan ze anders aan elkaar wennen?

Als to dat niet wil/kan houdt het op lijkt me. Maar het is onzin dat to dan maar weg moet.

TO woont daar helemaal niet.

Lucifee2024 schreef: ↑

17-06-2024 09:53

TO woont daar helemaal niet.

In haar OP zegt ze: "we wonen zo goed als samen".

Verder heeft ze geen eigen huis. Ze is dus bij hem en als zijn kinderen er zijn bij haar ouders.

Ik denk dat jouw weerstand en irritatie niet zoveel met de kinderen te maken heeft, maar dat je weerstand voelt richting je partner en de situatie waar je je in bevindt.
Je hebt geen eigen (t)huis; je logeert bij je vriend of bij je ouders.
Er is geen toekomstperspectief; er is geen plan om echt samen te wonen, er is geen plan om geleidelijk aan de kinderen te leren kennen. Je vriend neemt weinig initiatief en helpt jou niet met verwachtingen tov de kinderen.

Hoe zit het verder eigenlijk? Ken je zijn ex? Zijn ouders? Zijn vrienden? Weten mensen om hem heen van jouw bestaan?
En omgekeerd: maakt hij deel uit van jouw leven? Gaat hij mee naar familiefeestjes? Kent hij je vrienden?

Hoe zou je willen dat je leven eruitziet? Waar wacht je op?
Als je graag een eigen huis wilt: koop of huur dan een huis.
Ben je blij met je baan? Heb je nog verdere ambities? Ga daar dan mee aan de slag.
Gaan jullie eigenlijk samen op vakantie? Zo nee, ga dan in je uppie of met een vriendin.

Je vriend klinkt tamelijk passief, maar jij ook.

Ik vind dat het sowieso niet al te verstandig was om bij je vriend in te trekken (wat officieel niet eens echt zo is). Het was in ieder geval niet in het belang van de kinderen.

Ik zou hier lekker mee stoppen. Je bent er duidelijk nog niet klaar voor en je bent ook nog eens relatief jong, dus begrijpelijk. Er zijn zoveel leuke andere mannen, ook
zonder kinderen en wat meer van je eigen leeftijd.

Man zoeken zonder kinderen!
Van je eigen leeftijd.
Sterkte.

lieveheersbeestje- schreef: ↑

19-06-2024 09:00

Ik zou hier lekker mee stoppen. Je bent er duidelijk nog niet klaar voor en je bent ook nog eens relatief jong, dus begrijpelijk. Er zijn zoveel leuke andere mannen, ook
zonder kinderen en wat meer van je eigen leeftijd.

Helemaal eens.

TO, je kunt het zien als een les die je geleerd hebt, en weer verder gaan met je leven. Zoek een leuke man zonder kinderen, die zijn er genoeg, zeker in jouw leeftijdscategorie. En word dan samen verder volwassen. Deze man is niet voor niets weg bij zijn ex, en zo te lezen is hij communicatief en relationeel niet de sterkste, wat dit idee dat het niet voor niets is stukgelopen, alleen maar meer ondersteunt.

Ik zou jouw kostbare tijd en mooie jaren niet nog verder aan hem willen verspillen. Even door de zure appel heen en dan eens gaan nadenken over en vormgeven aan een toekomst die wél bij je past en fijn voor je voelt.
Je hóeft niet in een relatie (met deze of enige andere man) te zitten he, het is even moeilijk en wennen weer alleen, maar ik denk dat je uiteindelijk alleen blij bent als je er nu mee stopt en niet pas als jullie ook nog eens samen een kind / hypotheek / whatever hebben.

Sterkte.
Het is geen gemakkelijke situatie.

justagirly schreef: ↑

19-06-2024 09:15

Man zoeken zonder kinderen!
Van je eigen leeftijd.
Sterkte.

Ik vind dit zo'n raar advies. Het is niet alsof ze net een tweede date heeft gehad.

Zo doe je dat zelf toch ook niet in je relatie dat als er problemen zijn je de relatie maar beëindigt?