Relaties
alle pijlers
Vriend met kinderen
zaterdag 15 juni 2024 om 21:07
Hoi allemaal,
Ik lees al een behoorlijke tijd met jullie mee maar heb nu de behoefte om zelf een topic te starten.
Ik ben nu zo'n 3 jaar samen met mijn vriend. Hij is 14 jaar ouder dan ik (hij 40 ik 25) de afgelopen jaren waren erg leuk en fijn, we doen veel leuke dingen samen. En wonen zo goed als samen. We merken het leeftijdsverschil eigenlijk niet op enkel in het geval dat hij al 2 kinderen heeft. We hebben een hele tijd geleden 2x geprobeerd om wat met zijn kinderen te doen. Dit voelde voor mij niet helemaal goed waardoor we dit niet meer hebben geprobeerd. In de weekenden dat zijn kinderen komen (om het weekend), slaap ik bij mijn ouders omdat ik geen eigen woning heb. Ik merk dat dit mij begint op te breken er ontstaan frustraties wat ook doorwerkt in de relatie. Ik voel een enorme weerstand en irritatie naar zijn kinderen en ook naar hem in die weekenden. Ik weet niet waar dit vandaan komt en zou dit zo graag anders zien en dat we ook leuke dingen met zn 4e kunnen doen. Ik heb helemaal geen hekel aan kinderen in het algemeen. Ik weet ook niet hoe ik mijn gevoel kan aanpakken? En of dit überhaupt goed komt? De tijd om kinderen te krijgen samen met hem is natuurlijk ook niet super lang meer gezien zijn leeftijd. Ik denk er steeds vaker aan om de relatie te verbreken omdat er dus steeds meer irritaties tussen ons ontstaan, wat heel jammer is omdat het op andere momenten wel een hele fijne relatie is. Eigenlijk wil ik de relatie ook helemaal niet verbreken. Maar zo kan het ook niet verder. Heeft er iemand tips of in een soortgelijke situatie gezeten? En weet iemand misschien waar mijn gevoel vandaan komt?
Ik zag dat er een stieftopic bestaat maar gezien mijn vragen leek het mij handiger om een nieuw topic te starten.
Ik lees al een behoorlijke tijd met jullie mee maar heb nu de behoefte om zelf een topic te starten.
Ik ben nu zo'n 3 jaar samen met mijn vriend. Hij is 14 jaar ouder dan ik (hij 40 ik 25) de afgelopen jaren waren erg leuk en fijn, we doen veel leuke dingen samen. En wonen zo goed als samen. We merken het leeftijdsverschil eigenlijk niet op enkel in het geval dat hij al 2 kinderen heeft. We hebben een hele tijd geleden 2x geprobeerd om wat met zijn kinderen te doen. Dit voelde voor mij niet helemaal goed waardoor we dit niet meer hebben geprobeerd. In de weekenden dat zijn kinderen komen (om het weekend), slaap ik bij mijn ouders omdat ik geen eigen woning heb. Ik merk dat dit mij begint op te breken er ontstaan frustraties wat ook doorwerkt in de relatie. Ik voel een enorme weerstand en irritatie naar zijn kinderen en ook naar hem in die weekenden. Ik weet niet waar dit vandaan komt en zou dit zo graag anders zien en dat we ook leuke dingen met zn 4e kunnen doen. Ik heb helemaal geen hekel aan kinderen in het algemeen. Ik weet ook niet hoe ik mijn gevoel kan aanpakken? En of dit überhaupt goed komt? De tijd om kinderen te krijgen samen met hem is natuurlijk ook niet super lang meer gezien zijn leeftijd. Ik denk er steeds vaker aan om de relatie te verbreken omdat er dus steeds meer irritaties tussen ons ontstaan, wat heel jammer is omdat het op andere momenten wel een hele fijne relatie is. Eigenlijk wil ik de relatie ook helemaal niet verbreken. Maar zo kan het ook niet verder. Heeft er iemand tips of in een soortgelijke situatie gezeten? En weet iemand misschien waar mijn gevoel vandaan komt?
Ik zag dat er een stieftopic bestaat maar gezien mijn vragen leek het mij handiger om een nieuw topic te starten.
zondag 16 juni 2024 om 16:35
Dus hij is aan 't wachten tot jij het aandurft en jij bent aan 't wachten op Godot.
En verwacht bovendien dat een 3-jarige rond de nek van een onbekende gaat hangen, terwijl hij ook nog dieren moet kijken en pa er ook bij is.
Dit wordt op deze manier niets.
Als je zijn kinderen nog eens zou ontmoeten: Stel je eisen bij. Het is al heel wat als jullie in dezelfde kamer zitten of samen op pad gaan.
Eventuele aanhankelijkheid komt misschien wel na een tijd, maar niet het eerste half jaar.
En verwacht bovendien dat een 3-jarige rond de nek van een onbekende gaat hangen, terwijl hij ook nog dieren moet kijken en pa er ook bij is.
Dit wordt op deze manier niets.
Als je zijn kinderen nog eens zou ontmoeten: Stel je eisen bij. Het is al heel wat als jullie in dezelfde kamer zitten of samen op pad gaan.
Eventuele aanhankelijkheid komt misschien wel na een tijd, maar niet het eerste half jaar.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 16 juni 2024 om 16:35
Dat kun je toch niet zeggen op basis van dat beetje informatie die wij hebben?Lucifee2024 schreef: ↑16-06-2024 14:1740 km is echt niet ver.
En hij kan als niet uitkomt met school, kan hij echt wel kijken of 3 weekenden niet lukt. Of dat hij ze op woensdagmiddag mee neemt voor een aantal uur.
En huizen liggen niet voor oprapen dus ze zal niet niet veel keus hebben gehad.
En hij lijkt het zich makkelijk aanleunen.
Het lijkt mij voor die kinderen ook helemaal niet leuk om door de weeks bij vader te zijn. Hun school is 40 km verderop, wat op die leeftijd ver is, en dus zullen de vriendinnetjes en vriendjes daar zijn.
Voor de keuze van moeder om verderop te gaan wonen verzin je wel meteen een excuus.
zondag 16 juni 2024 om 16:40
Is het niet een idee dat je eens een keer zo'n weekend blijft? Ik neem aan dat zijn kinderen weten dat jij zijn vriendin bent en dat je daar ook woont.BrownCookie schreef: ↑16-06-2024 16:09Hij vind dat ik een keer die stap moet maken om samen wat te doen of moet aangeven wanneer ik dat wil maar ik merk dat ik daar in vast loop. Misschien ook omdat het destijds voor mij als falen voelde ofzo. We hebben het toen wel besproken maar zijn daarna gewoon weer verder gegaan met hoe het nu nog steeds gaat. Ik heb toen gezegd dat ik me er niet fijn bij voelde en hij zei dat dat te merken was verder kan ik me niet meer echt herinneren wat er nog meer gezegd is. Hij kan het "probleem" makkelijk wegwuiven en op de dagen dat we samen zijn er niet aan denken alsof het niet bestaat. Hij vind dat ik een keer die stap moet nemen om wat met hen te ondernemen.
Dat ik in die weekenden weg ga heeft hij geaccepteerd, hij doet zijn ding in die weekenden en we hebben dan wat app contact met elkaar. Laatst zei hij wel dat het niet normaal is om je "eigen" huis zo steeds te ontvluchten waarop ik natuurlijk antwoordde dat ik dat ook vond. Maar verder is hier niet echt meer over gesproken. Vaak eindigen de gesprekken over deze situatie in een nutteloze discussie waar over en weer dingen aangehaald worden die er eigenlijk niks mee te maken hebben. Waarna we later verder gaan alsof er niks gebeurd is.
En dan niet in het begin meteen ieder weekend. En als je er wel bent ben je volgend. Of hij gaat iets met hen doen en jij jouw eigen ding. Ik denk dat je vooral niet vanuit verwachtingen moet gaan werken, maar kijken hoe het gaat en je daarop aanpassen.
Op basis van hoe het gaat ben je er dan steeds vaker.
Dat lijkt mij een goede manier. Heb het er eens samen over hoe jouw vriend dat ziet. Die kent zijn kinderen het beste.
zondag 16 juni 2024 om 16:46
De stap naar gelijk een heel weekend lijkt mij voor beide partijen (zowel kinderen als opstartster) immens.Eve schreef: ↑16-06-2024 16:40Is het niet een idee dat je eens een keer zo'n weekend blijft? Ik neem aan dat zijn kinderen weten dat jij zijn vriendin bent en dat je daar ook woont.
En dan niet in het begin meteen ieder weekend. En als je er wel bent ben je volgend. Of hij gaat iets met hen doen en jij jouw eigen ding. Ik denk dat je vooral niet vanuit verwachtingen moet gaan werken, maar kijken hoe het gaat en je daarop aanpassen.
Op basis van hoe het gaat ben je er dan steeds vaker.
Dat lijkt mij een goede manier. Heb het er eens samen over hoe jouw vriend dat ziet. Die kent zijn kinderen het beste.
Ik zou eerst starten met een halve dag of 1 dag.
Of 's avonds toekomen, blijven slapen, samen ontbijten, eventueel de ochtend blijven en dan weer weg.
Gaandeweg kan je - als het goed begint te voelen - opbouwen naar een heel weekend.
Maar nu is er 0 contact en van 0 naar 100 terwijl een middagje weg al te heavy was lijkt mij toch echt véél te snel.
Het is bovendien ook niet dat omdat ze misschien zich nog herinneren van die uitstap 2 jaar geleden dat ze weten dat die vriendin er nog altijd is (ze zien haar nooit) én dat ze ook inwoont (ze is er nooit als zij er zijn en haar adres staat elders).
Hoe vaak vertelt je partner iets over jou, opstartster?
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 16 juni 2024 om 16:50
Eve schreef: ↑16-06-2024 16:40Is het niet een idee dat je eens een keer zo'n weekend blijft? Ik neem aan dat zijn kinderen weten dat jij zijn vriendin bent en dat je daar ook woont.
En dan niet in het begin meteen ieder weekend. En als je er wel bent ben je volgend. Of hij gaat iets met hen doen en jij jouw eigen ding. Ik denk dat je vooral niet vanuit verwachtingen moet gaan werken, maar kijken hoe het gaat en je daarop aanpassen.
Op basis van hoe het gaat ben je er dan steeds vaker.
Dat lijkt mij een goede manier. Heb het er eens samen over hoe jouw vriend dat ziet. Die kent zijn kinderen het beste.
En voordat ze het weet verzorgt zij dan die kinderen. Het initiatief zou niet bij TO moeten liggen maar bij Pa.
zondag 16 juni 2024 om 17:21
Ook weer een vooroordeel dat zij dan voor die kinderen moet gaan zorgen. Als haar vriend een gratis au pair met benefits had gezocht dan had hij wel meer aangedrongen lijkt mij.
Het is TO heel erg tegengevallen, waardoor als ik het goed begrijp TO even niet meer wilde. Zo gek vind ik het dan niet dat ze nu met hem bespreekt dat ze het weer een kans wil geven. En dan lijkt mij het ook vrij normaal om daar dan samen een plan voor te maken.
Misschien is die vriend wel een slechte vader en passief, maar daar wordt hier vaak wel snel vanuit gegaan.
zondag 16 juni 2024 om 17:44
Hij is de vader en kent zijn kinderen. Hij zou dit dus moeten faciliteren tussen TO en zijn kinderen, in plaats van het bij zijn kinderloze jonge vriendin neer te leggen.Eve schreef: ↑16-06-2024 17:21Ook weer een vooroordeel dat zij dan voor die kinderen moet gaan zorgen. Als haar vriend een gratis au pair met benefits had gezocht dan had hij wel meer aangedrongen lijkt mij.
Het is TO heel erg tegengevallen, waardoor als ik het goed begrijp TO even niet meer wilde. Zo gek vind ik het dan niet dat ze nu met hem bespreekt dat ze het weer een kans wil geven. En dan lijkt mij het ook vrij normaal om daar dan samen een plan voor te maken.
Misschien is die vriend wel een slechte vader en passief, maar daar wordt hier vaak wel snel vanuit gegaan.
zondag 16 juni 2024 om 18:57
Dit. En misschien rustig opbouwen met een nacht (en niet meteen het hele weekend). Tenzij je zo erg aan deze relatie twijfelt. Dan zou ik het niet proberen, omdat dat wel verwarrend is voor zijn kinderen.SunShine35 schreef: ↑16-06-2024 18:49Wat houdt je tegen om in het weekend gewoon thuis te blijven en wel te zien hoe het loopt? Je zal ze toch een keer moeten leren kennen, of dus niet, en er mee stoppen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 16 juni 2024 om 19:11
Sowieso nog even dit: hebben jullie er over nagedacht (en besproken) hoe het voor de kinderen is dat er het grootste deel van de tijd iemand in hun huis woont die zij niet kennen? Waarvan ze -neem ik aan - weten dat ze vertrekt als zij komen en daarna weer terugkomt? Ik kan me voorstellen dat dit ook geen prettig gevoel is. Dan hangt er continu iemand in je huis, zie je spullen, van iemand die je niet kent. Dat is toch ook een vreemde gewaarwording? En ook geen wenselijke situatie voor hen hoor, vind ik, het is ook hun huis en veilige plek.
zondag 16 juni 2024 om 19:13
Sowieso, de wetenschap dat er iemand het huis ontvlucht zodra jij binnenkomt lijkt me niet echt een opsteker voor je zelfbeeld.meisje85 schreef: ↑16-06-2024 19:11Sowieso nog even dit: hebben jullie er over nagedacht (en besproken) hoe het voor de kinderen is dat er het grootste deel van de tijd iemand in hun huis woont die zij niet kennen? Waarvan ze -neem ik aan - weten dat ze vertrekt als zij komen en daarna weer terugkomt? Ik kan me voorstellen dat dit ook geen prettig gevoel is. Dan hangt er continu iemand in je huis, zie je spullen, van iemand die je niet kent. Dat is toch ook een vreemde gewaarwording? En ook geen wenselijke situatie voor hen hoor, vind ik, het is ook hun huis en veilige plek.
zondag 16 juni 2024 om 19:29
Dat is de reden wat ik in mijn openingspost ook aangaf de weerstand die ik voel en waar ik hoop vanaf te komen. Ook omdat het zo gewoon is geworden om te vertrekken en ik dus geen idee heb/had hoe ik het moest aanpakken. Het lijkt mij ook geen strak plan om hier te wachten tot mijn vriend binnen komt met de kinderen en er ineens iemand is die er normaal niet is en ik niet weet hoe ik moet reageren. Ik denk dat mijn voorkeur toch uitgaat naar een keer een middag langs komen en misschien in de avond mee te eten.SunShine35 schreef: ↑16-06-2024 18:49Wat houdt je tegen om in het weekend gewoon thuis te blijven en wel te zien hoe het loopt? Je zal ze toch een keer moeten leren kennen, of dus niet, en er mee stoppen.
zondag 16 juni 2024 om 19:31
Voor zover ik weet heeft hij het met zijn kinderen nooit over mij. Er hangen ook geen foto's van mij aan de muur wel een aantal spullen die hier blijven staan inderdaad.meisje85 schreef: ↑16-06-2024 19:11Sowieso nog even dit: hebben jullie er over nagedacht (en besproken) hoe het voor de kinderen is dat er het grootste deel van de tijd iemand in hun huis woont die zij niet kennen? Waarvan ze -neem ik aan - weten dat ze vertrekt als zij komen en daarna weer terugkomt? Ik kan me voorstellen dat dit ook geen prettig gevoel is. Dan hangt er continu iemand in je huis, zie je spullen, van iemand die je niet kent. Dat is toch ook een vreemde gewaarwording? En ook geen wenselijke situatie voor hen hoor, vind ik, het is ook hun huis en veilige plek.
zondag 16 juni 2024 om 19:35
Nou, dat is toch best raarBrownCookie schreef: ↑16-06-2024 19:31Voor zover ik weet heeft hij het met zijn kinderen nooit over mij. Er hangen ook geen foto's van mij aan de muur wel een aantal spullen die hier blijven staan inderdaad.
zondag 16 juni 2024 om 19:37
Nee, natuurlijk werkt dat niet. Hij zal met zijn kinderen moeten praten over jou, dat lijkt me logisch. Sowieso over je bestaan, maar ook als je eens een keertje mee komt eten. Nogmaals, bespreek dit met elkaar. Jij hoeft het niet in je eentje te bedenken, hij moet ook iets doen. Het lijkt een beetje alsof jullie geen flauw benul hebben. En hij komt niet over als de beste prater, niet met jou, maar ook niet met zijn kinderen. Dat is toch echt de eerste stap.BrownCookie schreef: ↑16-06-2024 19:29Dat is de reden wat ik in mijn openingspost ook aangaf de weerstand die ik voel en waar ik hoop vanaf te komen. Ook omdat het zo gewoon is geworden om te vertrekken en ik dus geen idee heb/had hoe ik het moest aanpakken. Het lijkt mij ook geen strak plan om hier te wachten tot mijn vriend binnen komt met de kinderen en er ineens iemand is die er normaal niet is en ik niet weet hoe ik moet reageren.
zondag 16 juni 2024 om 19:38
Tja, die kinderen zijn 4 dagen per maand bij hun vader.
Plus misschien af en toe nog een stuk van de vakantie.
Niet heel vreemd dat als de kinderen niets vragen pa niets vertelt die korte tijd dat ze daar zijn.
Net zoals hij al 3 jaar zijn kop in 't zand steekt en weinig doet met het feit dat opstartster al 3 jaar 2 weekends per maand wegvlucht.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 16 juni 2024 om 19:42
Bwah, ik ben 19 jaar samen, 10 jaar getrouwd en behalve in de slaapkamer 1 cadeau gekregen trouwportret is er hier ook geen één foto te bekennen.
Geen foto's zegt dus weinig.
Dat kinderen van 5 en 7 geen vragen stellen over spullen die er staan is ook niet uber-vreemd.
Misschien wel als ze 50/50 bij hun vader zouden zijn, maar niet als 2 keer per maand een weekendje komen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 16 juni 2024 om 19:43
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus ik reageer even op de opening van TO.
Als ik eerlijk ben vind ik het niet gezond klinken. Jullie zijn 3 jaar samen maar hebben ‘pas’ twee keer geprobeerd om iets te ondernemen met zijn kinderen.
Je ‘logeert’ in zijn woning, en als zijn kinderen er zijn ga jij weg. Komt dit vanuit jou of vanuit hem?
Ik zou me heel erg laatste keuze voelen (zijn kinderen staan uiteraard op 1, maar dat jij om het weekend het huis uit gaat vluchten, geeft nog meer weer dat jij er niet echt bij hoort en het geen gelijkwaardige relatie is).
Vindt jouw vriend het prima zo, of doet hij wel moeite om de band tussen zijn kinderen en jou te optimaliseren?
Ik vind er wel wat van, dat hij zijn kinderen maar 4 dagen in een maand ziet. Klinkt bot, maar ook als gescheiden ouder, vind ik dat je als ouder de verantwoordelijkheid voor de opvoeding moet dragen. Als jullie een kindje samen willen, is dat kindje er altijd, terwijl zijn kinderen er maar 4 dagen per maand zijn. Dit lijkt me voor hen niet echt een prettig gevoel…
Van onze situatie zal ook vast wel wat gevonden worden:
Ik ben zelf gescheiden en heb een zoon van 5,5. Zijn vader en ik hebben co-ouderschap (50/50). Onze zoon is dan de halve week bij zijn vader en de halve week bij mij.
Sinds 1,5 jaar heb ik een relatie en wij wonen samen (samen een woning gekocht). Na 4 maanden een relatie te hebben, ben ik met mijn zoon naar een indoor speeltuin gegaan, waar mijn partner ook naar toe kwam. Ze hebben elkaar daar ontmoet en dit ging eigenlijk meteen goed, na twee uurtjes gingen we beiden apart van elkaar weer naar huis. Enkele dagen daarna vroeg mijn zoon zelf naar mijn partner, hij is toen een middag naar ons toe gekomen. Een week erna is hij eens komen eten, en zo hebben we dit opgebouwd.
Het is altijd heel goed gegaan en mijn zoon is dol op mijn partner (andersom ook).
Mijn partner kan ook goed door een deur met zijn vader/mijn ex. Hij woont bij ons om de hoek.
Ik weet dat wij het allemaal best snel gedaan hebben, maar voor alle partijen voelde dit oke en tot op heden gaat het allemaal prima.
Wellicht kunnen jullie met zijn kids het ook zo rustig aan opbouwen.
Als ik eerlijk ben vind ik het niet gezond klinken. Jullie zijn 3 jaar samen maar hebben ‘pas’ twee keer geprobeerd om iets te ondernemen met zijn kinderen.
Je ‘logeert’ in zijn woning, en als zijn kinderen er zijn ga jij weg. Komt dit vanuit jou of vanuit hem?
Ik zou me heel erg laatste keuze voelen (zijn kinderen staan uiteraard op 1, maar dat jij om het weekend het huis uit gaat vluchten, geeft nog meer weer dat jij er niet echt bij hoort en het geen gelijkwaardige relatie is).
Vindt jouw vriend het prima zo, of doet hij wel moeite om de band tussen zijn kinderen en jou te optimaliseren?
Ik vind er wel wat van, dat hij zijn kinderen maar 4 dagen in een maand ziet. Klinkt bot, maar ook als gescheiden ouder, vind ik dat je als ouder de verantwoordelijkheid voor de opvoeding moet dragen. Als jullie een kindje samen willen, is dat kindje er altijd, terwijl zijn kinderen er maar 4 dagen per maand zijn. Dit lijkt me voor hen niet echt een prettig gevoel…
Van onze situatie zal ook vast wel wat gevonden worden:
Ik ben zelf gescheiden en heb een zoon van 5,5. Zijn vader en ik hebben co-ouderschap (50/50). Onze zoon is dan de halve week bij zijn vader en de halve week bij mij.
Sinds 1,5 jaar heb ik een relatie en wij wonen samen (samen een woning gekocht). Na 4 maanden een relatie te hebben, ben ik met mijn zoon naar een indoor speeltuin gegaan, waar mijn partner ook naar toe kwam. Ze hebben elkaar daar ontmoet en dit ging eigenlijk meteen goed, na twee uurtjes gingen we beiden apart van elkaar weer naar huis. Enkele dagen daarna vroeg mijn zoon zelf naar mijn partner, hij is toen een middag naar ons toe gekomen. Een week erna is hij eens komen eten, en zo hebben we dit opgebouwd.
Het is altijd heel goed gegaan en mijn zoon is dol op mijn partner (andersom ook).
Mijn partner kan ook goed door een deur met zijn vader/mijn ex. Hij woont bij ons om de hoek.
Ik weet dat wij het allemaal best snel gedaan hebben, maar voor alle partijen voelde dit oke en tot op heden gaat het allemaal prima.
Wellicht kunnen jullie met zijn kids het ook zo rustig aan opbouwen.
anoniem_66caf5d7106cb wijzigde dit bericht op 16-06-2024 21:10
2.45% gewijzigd
zondag 16 juni 2024 om 19:45
Nou, ik bedoel meer dat ze niet van TO's bestaan lijken te weten.Wissewis schreef: ↑16-06-2024 19:42Bwah, ik ben 19 jaar samen, 10 jaar getrouwd en behalve in de slaapkamer 1 cadeau gekregen trouwportret is er hier ook geen één foto te bekennen.
Geen foto's zegt dus weinig.
Dat kinderen van 5 en 7 geen vragen stellen over spullen die er staan is ook niet uber-vreemd.
Misschien wel als ze 50/50 bij hun vader zouden zijn, maar niet als 2 keer per maand een weekendje komen.
zondag 16 juni 2024 om 19:49
Verteld hij wel over zijn kinderen aan jou? Over school, hobby's, als er wat is oid.BrownCookie schreef: ↑16-06-2024 19:31Voor zover ik weet heeft hij het met zijn kinderen nooit over mij. Er hangen ook geen foto's van mij aan de muur wel een aantal spullen die hier blijven staan inderdaad.
zondag 16 juni 2024 om 19:51
Ik denk dat dit misschien wel iets is waarom je je zo voelt.BrownCookie schreef: ↑16-06-2024 19:31Voor zover ik weet heeft hij het met zijn kinderen nooit over mij. Er hangen ook geen foto's van mij aan de muur wel een aantal spullen die hier blijven staan inderdaad.
Hij heeft 2 gescheiden werelden. En soms ben je welkom en soms niet. Hij doet in elk geval niet(s) (zoveel) om de werelden bij elkaar te brengen. En dat betekent dat jij dan zijn werk zou moeten opknappen.
Ik denk dat je hierdoor erachter komt wat er aan deze man schort. Anderen moeten voor hem de hete kastanjes uit het vuur halen, zelf neemt hij daartoe geen initiatief.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
zondag 16 juni 2024 om 19:51
Tja, de titel "meest spraakzame en vertellende vader van het jaar" zal ie waarschijnlijk wel nooit krijgen
.En hij is blijkbaar / mogelijk / waarschijnlijk ook nog eens aan 't wachten op Godot tot opstartster het misschien wel nog een keer ziet zitten om een middagje te blijven. (Maar erg veel moeite om haar te overtuigen dat effectief te doen doet ie ook weer niet.)
Je kan bovendien wel vertellen dat je een vriendin hebt maar als de kinderen haar nooit zien of het is volgende maand uit heeft dat ook niet veel zin gehad.
wissewis wijzigde dit bericht op 16-06-2024 19:52
0.52% gewijzigd
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
