Vriendschap verbreken

charlie456 schreef: ↑

30-12-2022 10:17

Dank voor alle fijne, lieve reacties! Ik had inderdaad gehoopt dat we nog een gesprek konden hebben met wat zelf reflectie waarin ze uiteraard dan ook mag aangeven wat ze van mij minder leuk vind. Maar door haar reactie aan de telefoon merk ik dat ik er wel een beetje klaar mee ben omdat ik voor van alles werd uitgemaakt maar ze totaal niet leek te luisteren naar hoe ik het vond of had ervaren. Ik snap heel goed dat je eerste reactie is dat je gekwestst en boos bent maar hoop dat ik zelf daarna inderdaad zou vragen wat de ander dan precies had ervaren of niet leuk vond - dan kan je altijd nog de conclusie trekken hier komen we niet uit maar op deze manier heb ik het idee totaal geen gesprek met haar te kunnen hebben waar er ook naar mij geluistred wordt. En de dynamiek was altijd inderdaad al dat zij veel dominanter en aanweizger was en ik het maar een beetje liet maar zo'n weekend waar je 24/7 bovenop elkaar zit had ik daar ook niet altijd zin in, soms liet ik t, soms ging ik de conforntatie aan, maar bij alles zei ze of ik niet eens moest gaan slapen/niet zo moeilijk moest doen/ze hoopte dat deze bui overwaaide want dat ze hier geen zin in had etc. Dus had het gevoel dat het op haar manier moes, we het over haar interesses moesten hebben en anders was ze beledigd of had ze er geen zin in. Ik was totaal uitgeput na die dagen met haar, alle enegrie was weg.

Als ze dit soort dingen heeft gezegd tijdens het weekend weg en dan nog niet snapt dat jij het niet zo geslaagd vond, dan heeft ze wel echt een bord voor haar kop.
Sowieso ontzettend onaardige en neerbuigende opmerkingen van haar kant, dus ik snap dat je afstand wou nemen en dat je er nu helemaal klaar mee bent.
Lees je eigen post nog eens terug en denk aan haar woedende reactie. Dan besef je vast wel dat het jammer is van een lange vriendschap, maar dat soms iets gewoon over is.

Twee jaar geleden heb ik een vriendschap verbroken. Ik heb dit face to face verteld. Het is inderdaad niet goed aangekomen. Hysterisch zelfs. 'Nu heb ik niemand meer!' En nog meer van dat soort dingen.

Op het moment vond ik het verschrikkelijk, ik vond het ook echt naar voor haar. Maar ik kon niet meer.

Nu, twee jaar later, merk ik dat ik er goed aan heb gedaan en ben ik heel opgelucht.

Heb ik ook gehad met mijn vriendin van de lagere school.op n gegeven moment ben je krampachtig aan het proberen om het leuk te houden .maar het werkte bij ons niet.
Ook n beetje ruzieachtig aan de telefoon elkaar vertelt hoe we er over dachten .toen was het over.
Dikke prima en geen moment verdrietig over geweest .alleen in het begin vond ik het vervelend maar was wel opgelucht .

A-ha schreef: ↑

30-12-2022 10:52

Twee jaar geleden heb ik een vriendschap verbroken. Ik heb dit face to face verteld. Het is inderdaad niet goed aangekomen. Hysterisch zelfs. 'Nu heb ik niemand meer!' En nog meer van dat soort dingen.

Op het moment vond ik het verschrikkelijk, ik vond het ook echt naar voor haar. Maar ik kon niet meer.

Nu, twee jaar later, merk ik dat ik er goed aan heb gedaan en ben ik heel opgelucht.

Herkenbaar, een aantal jaren geleden ook een vriendschap beëindigd die er al was sinds de middelbare school. Op het moment dat ik het uitsprak, kreeg ik alleen maar verwijten naar mijn hoofd, die ik nog nooit eerder had gehoord. Ik heb er echt wel verdriet van gehad, maar meer om wat er is geweest. Is toch meer dan de helft van je leven waar je afscheid van neem. Maar de rust die ik ervoor terugkreeg was voor mij een bevestiging dat het een goede keuze is geweest.

Nu kijk ik er op terug zoals een relatie in het verleden. We hebben leuke tijden gehad, maar het had gewoon niet zo mogen zijn.

Ik ben de laatste jaren veel bezig met vriendschappen en ben in een aantal vriendinnen eigenlijk wel teleurgesteld. Ik heb verschillende groepjes van kennissen en vriendinnen die deels overlappen, sommige vriendinnen zie ik alleen tijdens bijeenkomsten van die groepjes en met een aantal ga ik daarbuiten ook om. Een vriendin woont verder weg en valt niet in een van de groepjes.
Wat mij soms nogal steekt (bij periodes meer en dan weer een tijdje minder last van) is dat ik meestal degene ben die dingen moet aanzwengelen, zoals een keer naar de kroeg of uit eten. Ik zou ook weleens uitgenodigd willen worden door iemand anders of het leuk vinden als eens een ander iets zou opperen om als groepje te doen. Ik heb dat ook weleens laten vallen hier en daar, de anderen begrijpen het dan ook wel maar er verandert weinig (in één groepje is het inmiddels af en toe ook iemand anders die iets voorstelt, dat wel).
Met een vriendinnengroep van de middelbare school gaan we elk jaar een lang weekend ergens naartoe. Vorig jaar vond ik het al wat minder gezellig en dit jaar nog minder. Ik werd er 's avonds door een van de dames officieel op aangesproken dat het haar hoog zat dat ik pas zo laat ging koken. Allemaal zo on-relaxt, ik had voortdurend het gevoel voor irritatie te zorgen en juist proberen die niet te veroorzaken maakte mij krampachtig. Bah, ik was blij weer thuis te zijn.
Nu vraag ik mij dus af of ik volgend jaar nog mee zal gaan. En ik worstel ermee of ik dit bespreekbaar wil maken. Ik heb er al wel apart over gesproken met de twee vriendinnen uit dit groepje waar ik het meest mee omga, ook zij vonden de sfeer minder prettig dit jaar. Maar goed, dilemma. Dit bespreken kan ervoor zorgen dat onze tweemaandelijkse bijeenkomsten ook minder gezellig worden of zelfs dat het groepje uit elkaar valt. Dat zou ik toch jammer vinden, is het dat waard?
Een ander groepje van jeugdvriendinnen komt, als ik het hard genoeg aanzwengel, eens per pakweg twee jaar bij elkaar. En we zien elkaar op uitvaarten van elkaars ouders etc. Ik mis met name één van die vrouwen heel erg, waarom zij nooit eens iets voorstelt weet ik niet en ik wil dat ook niet bespreken, als het daarna zou veranderen is dat zo geforceerd. Ik heb laatst in een aangeschoten, emotionele bui in dat groepje geappt dat ik hen zo mis en soms expres vervelende herinneringen oproep, om dat gevoel te dempen. Twee van hen reageerden geschrokken, we zouden elkaar dan vaker gaan zien. Maar daarna niets meer van gehoord en juist degene die ik het meest mis, heeft helemaal niet gereageerd. Soms ben ik boos en overweeg de vriendschappen officieel uit te maken, op andere momenten denk ik juist weer 'laat maar, als er leuke contacten zijn is het toch meegenomen'. Maar ik sta anders in vriendschap geloof ik, ik hecht er heel veel waarde aan en vind het jammer dat ooit zo close zijn verwatert.
De vriendin die ik het langst ken - 50 jaar inmiddels, we waren 4 toen we vriendinnen werden - stuurt regelmatig linkjes op facebook in de trant van 'ook al zien we elkaar niet vaak, we blijven beste vriendinnen'. Tegenwoordig word ik daar vooral pissig over, dan denk ik: ja ja, het zou toch wel leuk zijn als je iets meer moeite deed om elkaar ook eens in het echt te spreken.
Sorry, lang verhaal. Ik zal ermee stoppen. Het houdt me nogal bezig, dus goed om hier andervrouws/mans perikelen rond vriendschappen ook eens te lezen.

Elfje* schreef: ↑

30-12-2022 10:27

Het kan zijn dat ze op een later moment misschien wel tot een gesprek bereid zal zijn. Maar dat dit haar zo rauw op haar dak viel dat ze heel boos en gekwetst reageerde. Je hebt het goed gedaan, TO. Daar hoef je niet aan te twijfelen. Hoe anderen reageren daar heb je geen invloed op.

Ik kan me voorstellen dat het op een later moment niet meer zo nodig hoeft voor TO. Het is al moeilijk genoeg om aan een dominante vriendin te laten weten wat je dwarszit en dan moet je dat straks weer allemaal gaan oprakelen en wéér de discussie aan terwijl je het zelf onderhand wel had losgelaten. Dus een gesprek over een tijdje zou ik niet doen. Dan heeft zij ook nog eens lekker kunnen broeden op allemaal tegenreacties waarmee ze alles wat TO zegt van tafel veegt (zo komt ze over in het verhaal).

Susan schreef: ↑

30-12-2022 11:25

Ik kan me voorstellen dat het op een later moment niet meer zo nodig hoeft voor TO. Het is al moeilijk genoeg om aan een dominante vriendin te laten weten wat je dwarszit en dan moet je dat straks weer allemaal gaan oprakelen en wéér de discussie aan terwijl je het zelf onderhand wel had losgelaten. Dus een gesprek over een tijdje zou ik niet doen. Dan heeft zij ook nog eens lekker kunnen broeden op allemaal tegenreacties waarmee ze alles wat TO zegt van tafel veegt (zo komt ze over in het verhaal).

Ik bedoelde het puur vanuit die vriendin gezien. Ik zou ook niet meer willen praten, hoor.

charlie456 schreef: ↑

30-12-2022 10:44

Dank jullie wel! Was enorm (aan mezelf) aan het twijfelen, sliep er slecht van en het zat de hele tijd in mijn hoofd maar ben erg blij jullie reacties te lezen!

Het is ook niet niks, dus je mag er ook best wel verdrietig om zijn of het nog eens overdenken en er wakker van liggen (niet te vaak). Dat is echt niet gek. Je hebt ook mooie tijden gekend, anders waren jullie niet zo lang vriendinnen geweest.

En tijd helpt ook wel. Zelf was ik opgelucht maar ook wel verdrietig omdat ik met niemand anders zo'n bff-band heb als dat ik ooit met haar had en ik dat ook nooit meer op zal bouwen met iemand anders. Maar ik heb ook gemerkt dat er meer ruimte is voor nieuwe vriendschappen met nieuwe mensen én voor verdieping van andere al bestaande vriendschappen nu dit geen energie meer kost. En dat is ook fijn.

Wat mij verbaast is dat je je tijdens zo'n weekend ergert aan haar gedrag en opmerkingen, maar er dan niets van zegt. Of in ieder geval niet op reageert waardoor zij ervaart dat jij het niet leuk vindt. Bij jou broeit het en zonder een kans om haar gedrag aan te passen verbreek je de vriendschap. Dan snap ik wel dat ze boos is en gekwetst. Voor haar voelt dat hele weekend nu als een leugen, waarin jij toneel speelde. Als haar boosheid over is, zal ze ook blij zijn dat deze 'vriendschap' voorbij is.

Ik had een vriendin die ik van de kleuterschool kende. Bijna 40 jaar bevriend geweest, maar toen gebeurden er wat dingen die voor mij best kwalijk waren. Verraad, laten we het daarop houden. Ik verbrak de vriendschap, maar ik voelde me een tijdlang heel verdrietig, het voelde aan als een beetje rouw. Zij hoopte toen dat we elkaar ooit nog zouden spreken. Ik zei toen dat de kans daarop heel klein was. Het is inmiddels 10 jaar geleden.

Feline schreef: ↑

30-12-2022 12:43

Wat mij verbaast is dat je je tijdens zo'n weekend ergert aan haar gedrag en opmerkingen, maar er dan niets van zegt. Of in ieder geval niet op reageert waardoor zij ervaart dat jij het niet leuk vindt. Bij jou broeit het en zonder een kans om haar gedrag aan te passen verbreek je de vriendschap. Dan snap ik wel dat ze boos is en gekwetst. Voor haar voelt dat hele weekend nu als een leugen, waarin jij toneel speelde. Als haar boosheid over is, zal ze ook blij zijn dat deze 'vriendschap' voorbij is.

Dat verbaast mij totaal niet. Vaak moet een besef even bezinken en heb je hiervoor langer de tijd nodig. Bovendien is het natuurlijk een behoorlijke sfeerverpester om zoiets op tafel te gooien tijdens een weekend weg. Ik snap wel dat dit pas later echt doordringt bij jezelf en niet op dat moment.

charlie456 schreef: ↑

30-12-2022 15:04

Ik heb er wel wat van gezegd - twee keer zelfs, maar toen zei ze elke keer dat is moe was of moeilijk aan t doen was - als er totaal geen gesprek voorkomt of zelfreflectie dan vind ik t ook een beetje vermoeiend worden om er iets van te zeggen want dan gaat er toch niks veranderen..daarmaast snap ik je punt en heb ik ook veel nagedacht of ik niet ter plekke meer had moeten zeggen maar moet ik dan zeggen 'ik vind je niet leuk genoeg meer' of bij alles wat ze doet zeggen dat het me irriteert? Dat had de sfeer er ook niet beter op gemaakt denk ik. Maar ben benieuwd hoe jij dit ziet of gedaan zou hebben!

Oh je hebt er zelfs al iets van gezegd en kreeg direct de kous op je kop van haar.

Dan is deze uitkomst dus ook niet zo'n verrassing voor die vriendin.

Kom, je hebt je best gedaan. Het is klaar dan, hoor. Verder met je eigen leven en laten gaan.