Waar ligt de grens?

Dahlia74 schreef: ↑

29-10-2024 18:50

Jullie kinderen zijn nog heel klein, maar zullen de sfeer tussen jullie zeker oppikken.

Dahlia74 schreef: ↑

29-10-2024 18:57

Het wordt dus niet beter, dus mag hij opstappen. Maar jullie kinderen zijn nog zo jong, ik kan mij voorstellen dat dit voor nu geen optie voor je is. Maar dit gaat steeds terugkomen en komt steeds meer tussen jullie in te staan. Je moet je grenzen hierin aangeven.

Solomio schreef: ↑

29-10-2024 19:00

Dus je pikt veel teveel van je man, omdat jij je schuldig voelt over iets wat jij ooit verzwegen hebt?

Zoek geen verontschuldigingen voor hem, hij is volwassen.

Snoesje schreef: ↑

29-10-2024 19:00

Best lastig zo'n situatie, als het dan ineens zo stil wordt in huis. Drie dagen zonder echt met elkaar te praten dat voelt toch wel als lang, vooral als het normaal helemaal niet zo vaak gebeurt, ruzie enzo. Dan voelt het een beetje alsof er een soort koude mist in huis hangt en die blijft maar hangen tot iemand de zon weer laat schijnen. Natuurlijk begrijp ik heel goed dat je denkt van nou ik ga niet als eerste toenadering zoeken want als het dan niet jouw schuld was dan voelt het misschien een beetje alsof je toegeeft en dat voelt dan niet helemaal eerlijk maar aan de andere kant is het ook weer zo dat stil blijven ook niet echt helpt om de kou te verdrijven. Want ik denk dat hij misschien ook in een soort knoop zit en soms weten mensen niet hoe ze uit die knoop moeten komen, ook al willen ze het eigenlijk wel. Dan wachten ze ook tot iemand ze een soort draadje toewerpt om zich aan vast te houden. Misschien kan je zoiets zeggen als ik merk dat we al een tijdje niet echt hebben gepraat en ik voel dat ook wel dat het niet goed voelt zo, dan hou je het luchtig en zeg je eigenlijk gewoon wat je voelt, zonder echt direct te zeggen dat het door hem komt of dat jij wil dat hij het oplost. Zo leg je misschien een soort bruggetje waar hij dan voorzichtig overheen kan, want soms is dat voor iemand net genoeg om weer een beetje te gaan praten. Want ik denk dat hoe langer het stil blijft, hoe moeilijker het wordt om weer gewoon te doen. En dan kan zo'n klein stapje juist al een groot verschil maken, en als het eenmaal is uitgesproken dan voelt dat meestal echt als een opluchting voor jullie allebei. Want soms moet iemand gewoon even die eerste stap zetten, zelfs als dat misschien een beetje voelt alsof je toegeeft. Uiteindelijk is het belangrijk dat die mist weer verdwijnt, zodat je weer lekker normaal met elkaar kunt praten. En eigenlijk ben jij dan de sterkste want het vraagt toch best wat lef om als eerste over die stilte heen te stappen, vooral als de ruzie niet eens door jou kwam. Maar juist omdat jij die eerste stap dan durft te zetten laat je zien dat jij de kracht hebt om boven de situatie te staan, dat jij degene bent die het aandurft om de stilte te doorbreken. Dat is eigenlijk iets heel dappers en je man zal dat waarschijnlijk ook wel merken. Misschien wordt hij dan zelfs juist wel een beetje jaloers op jouw lef, zo dat hij denkt van waarom heb ik dat eigenlijk niet gedaan, waarom durf ik dat niet? En dan komt hij misschien zelf tot het besef dat hij zich een beetje heeft laten meeslepen door die eigen verklaring van hem, en dat hij zich eigenlijk een beetje heeft aangesteld. Door jouw stap gaat hij dan misschien ook wel inzien dat zijn gedrag niet helemaal eerlijk was. Dus uiteindelijk kom je er dan juist sterker uit want hij zal dat respect voor jou gaan voelen denk ik dan, het is dan toch knap dat jij degene was die ervoor koos om het uit te praten. Dus soms is die eerste stap zetten eigenlijk een gelegenheid om te laten zien hoe sterk je bent.

Dahlia74 schreef: ↑

29-10-2024 19:07

Daar zou ik direct mee stoppen, dat voedt alleen maar het gedrag van je vriend. Je geeft hem alleen maar meer macht over jou. Je hebt geen enkele verplichting om hem iets over je andere relaties te vertellen. Deze man is verre van gezond voor jou, zonder hem wordt je gelukkiger denk ik. Heb jij therapie voor jezelf?