Waar ligt de grens?

Desipardesi dinsdag 29 oktober 2024 om 18:12

Mijn man en ik hadden afgelopen weekend ruzie. Nu hebben we al 3 dagen geen woord tegen elkaar gezegd. Als ik iets vraag geeft hij wel antwoord, maar praat niet uit zichzelf met mij. Hij doet wel normaal tegen de kinderen. We hebben niet zo vaak ruzie en ik weet eigenlijk niet wat nu normaal is. Ik heb niet zo’n zin om dagenlang te wachten tot hij is ontdooit, maar wil ook niet degene zijn die weer toenadering moet zoeken (ruzie is niet door mij veroorzaakt, maar door een gekke verklaring van een gebeurtenis door hem (in zijn hoofd). Ik wil het eigenlijk wel uitpraten, maar vind eigenlijk dat hij dat moet doen. Maar hoe lang laat ik hem zijn gang gaan? Wanneer is het genoeg? Hoe doen jullie dat?

Mariejan woensdag 30 oktober 2024 om 09:58

Ik zou helemaal zijn zorgen niet willen wegnemen maar excuses willen hebben voor het feit dat jij op mij neerkijkt, hij mij beschuldigd van dingen die hij zelf heeft verzonnen, mijn traumatische ervaring verergerd én last but not least hoe hij mij de laatste dagen heeft behandeld.

Maar goed ik zou die excuses al na drie uur hebben geeist en niet na drie dagen.

Dahlia74 woensdag 30 oktober 2024 om 10:11

Desipardesi schreef: ↑
30-10-2024 09:48
Dankjewel. Ik doe dit niet vanuit een redderssyndroom hoor. Ik doe dit voor mijzelf. Ik wil een fijne, liefdevolle relatie en niet een situatie waarbij we samenblijven voor de kinderen of gaan scheiden.

Jij wringt je in allerlei bochten omdat jij een liefdevolle relatie wilt. Jij past je aan aan hem en gaat daarmee over je eigen grenzen. En dat allemaal omdat je iets wil waar hij kennelijk niet aan wil werken.

Ga in therapie voor jezelf, ga je eigen grenzen ontdekken. Voor nu ben je net moeder geworden, nog vol hormonen en moe van alles. Ga nu eerst goed voor jezelf en de kleine zorgen. Nog gefeliciteerd trouwens.

coderood woensdag 30 oktober 2024 om 11:00

Desipardesi schreef: ↑
30-10-2024 08:26
Oh ja dat is zeker zo! Maar ik weet ook niet goed hoe ik zijn zorgen moet wegnemen, juist omdat ze nergens op gebaseerd zijn. Het lijkt alsof het enige wat zijn zorgen wegneemt, het bevestigen van zijn denkbeelden is. Maar die kloppen niet. Dus blijven we in een cirkeltje rond gaan.

Het is niet aan jou om die zorgen weg te nemen. Hij heeft zorgen om dingen die zich alleen in zijn hoofd afspelen. Daar kan alleen hijzelf wat aan doen.

Wikkydorp woensdag 30 oktober 2024 om 11:13

Relatietherapie kan heel leerrijk zijn in zulke situatie. Leren ruzie maken, leren goedmaken en vooral leren praten!

Matisse woensdag 30 oktober 2024 om 11:59

Ik heb alleen het topic gelezen en niet de reacties dus misschien “mosterd”

Mijn ouders konden elkaar ook dagenlang negeren en ik heb daar als kind heel veel last van gehad. Tegen mij deden ze altijd alsof er niets aan de hand was, maar als kind (hoe jong ook) voel je het feilloos aan. Het is een situatie waar je als kind niet aan kunt ontsnappen!

Inmiddels ben ik 50+ maar ik scan nog steeds hoe de situatie is als ik bij ze binnen stap.

Mijn advies is dus echt om dit gedrag niet te accepteren! Is echt heel schadelijk voor je kindjes. Sterkte ermee

Raver woensdag 30 oktober 2024 om 12:06

Desipardesi schreef: ↑
29-10-2024 18:45
Mijn man is heel erg onzeker en betrekt dingen daarom erg (snel) op zichzelf. En hij zit nogal in zijn hoofd en verzint dan allerlei dingen/gevoelens/emoties die gebeurd moeten zijn en maakt allerlei niet-relevante verbanden/conclusies met andere gebeurtenissen. En staat vervolgens niet open voor alternatieve verklaringen/uitleg van mijn zijde. Dit is een terugkerend punt in onze relatie en eigenlijk ook het enige waar wij ruzie over hebben.

Het gedrag dat hij vertoont; de manier waarop hij denkt en omgaat met situaties, vind ik meer dan problematisch. Zeker niet iets wat door praten zomaar 'op te lossen' is. Het lijkt een structureel iets waar hij echt hulp bij kan gebruiken wil hij een gezonde relatie met jou en kinderen kunnen opbouwen en houden. Dat is nu dus echt niet het geval ookal doet hij normaal tegen de kinderen. Wanneer hij steeds in deze verdediging (met dus echt waanideeën erbij) schiet, en er valt daarna ook niet goed met hem over te praten dan is er echt psychologische/psychiatrische hulp nodig.

Desipardesi woensdag 30 oktober 2024 om 16:57

Dank jullie wel voor de reacties. We hebben vandaag een goed gesprek gehad en heb hem oa duidelijk gemaakt dat het probleem bij hem zit en niet bij mij. Dat ik alles kan zeggen, maar ik zijn zorgen niet kan wegnemen, dat alleen hijzelf dat kan. En dat ging echt beter dan ik had gedacht. Hij stelde zich daarna veel constructiever op en heb het idee dat door de grens te stellen hij zich ook meer openstelde voor mij. Echt heel fijn.

OudEnWijs woensdag 30 oktober 2024 om 17:00

Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.

Doreia* woensdag 30 oktober 2024 om 17:02

Dat is mooi.
Hoewel 1 zwaluw nog geen zomer maakt.
Maar zolang JIJ beseft dat het ZIJN probleem is, ben je al heel hard onderweg.

Blijf hier maar schrijven als je daar behoefte aan hebt. Of eens updaten als je vast zit, of juist niet. Succes!

Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath

Claire45 woensdag 30 oktober 2024 om 17:04

De grens zou voor mij vóór de trouwerij liggen. Niets zo erg als passief-agressief zwijgen, en als je dan vraagt: 'Is er niets?' krijg je: 'Nee, niks,' met zo'n huilhoofd. Het is onvolwassen gedrag dat hij waarschijnlijk niet voor het eerst vertoont.

Lieveheersbeestje woensdag 30 oktober 2024 om 17:41

Mariejan schreef: ↑
30-10-2024 09:58
Ik zou helemaal zijn zorgen niet willen wegnemen maar excuses willen hebben voor het feit dat jij op mij neerkijkt, hij mij beschuldigd van dingen die hij zelf heeft verzonnen, mijn traumatische ervaring verergerd én last but not least hoe hij mij de laatste dagen heeft behandeld.

Maar goed ik zou die excuses al na drie uur hebben geeist en niet na drie dagen.

Dit. Hij maakt zich geen ‘zorgen’ hoor. Lulkoek.

Verbinder donderdag 31 oktober 2024 om 01:00

Desipardesi schreef: ↑
30-10-2024 16:57
Dank jullie wel voor de reacties. We hebben vandaag een goed gesprek gehad en heb hem oa duidelijk gemaakt dat het probleem bij hem zit en niet bij mij. Dat ik alles kan zeggen, maar ik zijn zorgen niet kan wegnemen, dat alleen hijzelf dat kan. En dat ging echt beter dan ik had gedacht. Hij stelde zich daarna veel constructiever op en heb het idee dat door de grens te stellen hij zich ook meer openstelde voor mij. Echt heel fijn.

Dahlia74 donderdag 31 oktober 2024 om 08:42

Desipardesi schreef: ↑
30-10-2024 16:57
Dank jullie wel voor de reacties. We hebben vandaag een goed gesprek gehad en heb hem oa duidelijk gemaakt dat het probleem bij hem zit en niet bij mij. Dat ik alles kan zeggen, maar ik zijn zorgen niet kan wegnemen, dat alleen hijzelf dat kan. En dat ging echt beter dan ik had gedacht. Hij stelde zich daarna veel constructiever op en heb het idee dat door de grens te stellen hij zich ook meer openstelde voor mij. Echt heel fijn.

Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad. Dat is een goed begin, dit gesprek zul je vaker moeten voeren. Blijf je eigen grenzen bewaken.

Away donderdag 31 oktober 2024 om 08:57

Wat fijn dat je een goed gesprek hebt gehad.

Een andere blik: ik heb ooit een korte relatie gehad -2 jaar- met iemand met een heel heftig verleden. Ging echt niet over zweetsokken, deze man had een relatie (voordat ik in beeld kwam) en een kind met een prostituee die in de eerste instantie een kamer bij hem huurde via een familielid dat haar “manager” was.

Ik heb zelf een sterke “afkeer” van mensenhandel en misbruik in het algemeen, echter was dit zo’n (in mijn ogen) ongebruikelijke constructie dat ik op geen enkele manier onze normen en waarden op 1 lijn kreeg.

Het idee dat er voor mij een relatie of liefde op ongelijkwaardigheid en in mijn ogen misbruik was geweest, werd een groot ding. Want imo zei het wel degelijk iets over de man in kwestie, zijn normen en waarden en de lat of voorwaarden die voor hem als liefde golden. Ik hoop dat ik het zo redelijk begrijpelijk uitleg. Wie was ik als de relatie met mijn voorgangster op deze basis was ontstaan?

Uiteindelijk heb ik er een punt achter gezet. Om hem wat beters te gunnen dan een partner met oordeel over zijn verleden en mijzelf te bevrijden van de onderliggende tja.. minachting. Dat was het wel.

apiejapie donderdag 31 oktober 2024 om 09:01

Desipardesi schreef: ↑
30-10-2024 16:57
Dank jullie wel voor de reacties. We hebben vandaag een goed gesprek gehad en heb hem oa duidelijk gemaakt dat het probleem bij hem zit en niet bij mij. Dat ik alles kan zeggen, maar ik zijn zorgen niet kan wegnemen, dat alleen hijzelf dat kan. En dat ging echt beter dan ik had gedacht. Hij stelde zich daarna veel constructiever op en heb het idee dat door de grens te stellen hij zich ook meer openstelde voor mij. Echt heel fijn.

Dat vind ik fijn voor je. Hopelijk is dit de ingang naar een fijne manier van met elkaar omgaan waar het om dit onderwerp gaat.

Doreia* donderdag 31 oktober 2024 om 10:22

Away,
Dus Jij hebt ervoor gekozen om niet de persoon te pas en te onpas te straffen voor zijn verleden, maar er een punt achter te zetten. Heel netjes vind ik.

Dat is wat de partner van TO ook moet doen, als hetgeen wat er in haar verleden is gebeurd, volledig niet bij zijn normen en waarden past.

Je bevestigd daarmee dat je zo, in de huidige situatie van TO, niet met elkaar om kunt gaan. Dat is een kwelling voor beide.

Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath

Away donderdag 31 oktober 2024 om 11:26

Doreia* schreef: ↑
31-10-2024 10:22
Away,
Dus Jij hebt ervoor gekozen om niet de persoon te pas en te onpas te straffen voor zijn verleden, maar er een punt achter te zetten. Heel netjes vind ik.

Dat is wat de partner van TO ook moet doen, als hetgeen wat er in haar verleden is gebeurd, volledig niet bij zijn normen en waarden past.

Je bevestigd daarmee dat je zo, in de huidige situatie van TO, niet met elkaar om kunt gaan. Dat is een kwelling voor beide.

Precies dat, ja. Ondanks dat ik de man in kwestie echt oprecht liefhad, was zijn geschiedenis onverenigbaar met mijn normen en waarden in mijn leven. Ik kreeg het er gevoelsmatig niet in gepast. En daarmee werd het ook een verwijt in ruzies.

Ik gunde hem en mijzelf beter. Ik denk dat ik dat ook als liefhebben ervaar.

Actieve topics