Relaties
alle pijlers
Wat kan ik doen?
dinsdag 8 april 2025 om 11:35
Een van mijn beste vriendinnen heeft een dochter van bijna 17 met een angststoornis. Ze is alleenstaande moeder, de vader is niet meer echt in beeld. Verdrietig verhaal. Inmiddels is de ggz gestart en gebruikt dochter antidepressiva. De ergste crisis is dus wel voorbij, maar het blijft onrustig. Het houdt mijn vriendin dag en nacht bezig, begrijpelijk. Maar ik zie haar nu gewoon zelf de afgrond in gaan, de realiteit volkomen uit het oog verliezen. Ze is hele dagen bezig met het wel en wee van dochter. Dochter moet gehaald en gebracht van school. Elk uur moet dochter een bericht sturen hoe het gaat. Ze slapen samen. Dochter mag niks meer alleen. Zo erg dat dochter nu ook niets meer wil, durft en kan zonder moeder erbij. Al dochters vrienden zijn daarom uit beeld. Het bijbaantje is opgezegd. School lukt nauwelijks meer en ze wordt steeds vaker thuisgehouden. Zogenaamd vanwege lichamelijke klachten.
Bij elke verkoudheid wordt alles uit de kast getrokken, artsen/ onderzoeken etc. Inmiddels zijn ze al 2 x gewisseld van huisarts omdat ze niet gehoord werden. Er komt gelukkig nooit iets ernstigs uit, maar elke keer opnieuw wordt alles wel weer met dezelfde paniek opgetuigd. Nu overweegt mijn vriendin om ook de therapie van dochter te stoppen omdat dit volgens haar niets bijdraagt.
Mijn vriendin had een leuke relatie, maar deze is inmiddels gestrand omdat het combineren met dochter niet meer ging. Evenals haar onderneming. Daar is ze noodgedwongen mee gestopt. En nu speelt er ook nog financiële problematiek.
Mijn vraag/ dilemma: ik wil mijn vriendin heel graag blijven steunen. Luisteren. Afleiding bieden. Uitjes en dergelijke zitten er niet meer in maar dat accepteer ik. Een kop koffie bij haar thuis is ook prima. Ook al zit dochter er dan altijd bij en dan soms zelfs letterlijk bij haar op schoot. Ik vind deze situatie eigenlijk niet meer reëel, ik maak me zorgen om de ontwikkeling van dochter naar zelfstandigheid. Ik maak me zorgen om de sanity van mijn vriendin. In hoe ze elkaar verder naar beneden halen. Hun inmiddels volledig geïsoleerde bestaan. Ik heb dat voorzichtig geprobeerd te bespreken maar ik stuitte op veel weerstand en een heftige reactie. Ben ik van geschrokken, ons contact was eigenlijk altijd heel eerlijk/ open, wederzijds. Wat kan ik nu nog doen? Laten gaan? Erbij staan en ernaar kijken? Of toch blijven bespreken? Iemand ervaring/ ideeën?
Bij elke verkoudheid wordt alles uit de kast getrokken, artsen/ onderzoeken etc. Inmiddels zijn ze al 2 x gewisseld van huisarts omdat ze niet gehoord werden. Er komt gelukkig nooit iets ernstigs uit, maar elke keer opnieuw wordt alles wel weer met dezelfde paniek opgetuigd. Nu overweegt mijn vriendin om ook de therapie van dochter te stoppen omdat dit volgens haar niets bijdraagt.
Mijn vriendin had een leuke relatie, maar deze is inmiddels gestrand omdat het combineren met dochter niet meer ging. Evenals haar onderneming. Daar is ze noodgedwongen mee gestopt. En nu speelt er ook nog financiële problematiek.
Mijn vraag/ dilemma: ik wil mijn vriendin heel graag blijven steunen. Luisteren. Afleiding bieden. Uitjes en dergelijke zitten er niet meer in maar dat accepteer ik. Een kop koffie bij haar thuis is ook prima. Ook al zit dochter er dan altijd bij en dan soms zelfs letterlijk bij haar op schoot. Ik vind deze situatie eigenlijk niet meer reëel, ik maak me zorgen om de ontwikkeling van dochter naar zelfstandigheid. Ik maak me zorgen om de sanity van mijn vriendin. In hoe ze elkaar verder naar beneden halen. Hun inmiddels volledig geïsoleerde bestaan. Ik heb dat voorzichtig geprobeerd te bespreken maar ik stuitte op veel weerstand en een heftige reactie. Ben ik van geschrokken, ons contact was eigenlijk altijd heel eerlijk/ open, wederzijds. Wat kan ik nu nog doen? Laten gaan? Erbij staan en ernaar kijken? Of toch blijven bespreken? Iemand ervaring/ ideeën?
dinsdag 8 april 2025 om 11:49
Ik herken het een beetje. Een ooit vriendin van mij ging zich ook volledig identificeren met de angsten van haar kind. Ook ik heb dit proberen aan te kaarten, haar te laten inzien dat ze faciliteerde, ook ik stuitte op weerstand, ze was hier nog niet aan toe.
Uiteindelijk is het zelf gaan inzien, is ze los gaan laten en met kind (en haar) is het helemaal goed gekomen.
Ik zou in jouw plaats wél vragen om 1 op 1 tijd met haar. Als dat er niet inzit zou het voor mij einde vriendschap zijn.
Jij mag best besluiten dat deze vriendschap jou niks meer brengt en geen vorm meer hoeft te hebben.
Uiteindelijk is het zelf gaan inzien, is ze los gaan laten en met kind (en haar) is het helemaal goed gekomen.
Ik zou in jouw plaats wél vragen om 1 op 1 tijd met haar. Als dat er niet inzit zou het voor mij einde vriendschap zijn.
Jij mag best besluiten dat deze vriendschap jou niks meer brengt en geen vorm meer hoeft te hebben.
.
dinsdag 8 april 2025 om 11:56
Klinkt idd alsof je vriendin een even groot probleem heeft als dochter. En; als ervaringsdeskundige van angstklachten kan ik zeggen dat isolatie voor meer problemen dan oplossingen zorgt. De dochter heeft duidelijk meer hulp nodig, maar misschien niet van haar moeder.
Misschien kan je kijken of er een boek is wat handvatten biedt, over hoe als omgeving om te gaan met angstoornisproblematiek. Zodat je vriendin weet wat ze beter wel kan doen.
Ik zie op Bol wel wat boeken over angst die een start kunnen zijn (praktische boeken zag ik niet echt):
https://www.bol.com/nl/nl/p/bang/930000 ... oductTitle
https://www.bol.com/nl/nl/p/generatie-a ... oductImage
https://www.bol.com/nl/nl/p/het-zit-tus ... oductTitle
Overigens, hoeveel zorgen maak je je? De situatie klinkt ook wel als iets voor sociaal maatschappelijk werk, maar als je een melding doet ben je de vriendschap wel kwijt denk ik.
Misschien kan je kijken of er een boek is wat handvatten biedt, over hoe als omgeving om te gaan met angstoornisproblematiek. Zodat je vriendin weet wat ze beter wel kan doen.
Ik zie op Bol wel wat boeken over angst die een start kunnen zijn (praktische boeken zag ik niet echt):
https://www.bol.com/nl/nl/p/bang/930000 ... oductTitle
https://www.bol.com/nl/nl/p/generatie-a ... oductImage
https://www.bol.com/nl/nl/p/het-zit-tus ... oductTitle
Overigens, hoeveel zorgen maak je je? De situatie klinkt ook wel als iets voor sociaal maatschappelijk werk, maar als je een melding doet ben je de vriendschap wel kwijt denk ik.
pimpelmeesje87 wijzigde dit bericht op 08-04-2025 12:07
0.85% gewijzigd
dinsdag 8 april 2025 om 12:03
Ik ben zelf niet iemand van de zachte heelmeesters. Je ziet onder jouw ogen iets heel zorgelijks ontstaan en dat is begrijpelijk heel verdrietig. Ik zou kijken of je toch op eerlijke basis nog een gesprek kan voeren, vertellen wat je denkt te zien, dat je je zorgen maakt om hen beiden en jezelf afvraagt of de weg die ingeslagen wordt, wel de meest behulpzame is.
Helaas is het ook zo dat je vriendin dat met hand en tand van zich af kan duwen en dat ze hier niks mee kan of wil.
Dan kom je weer bij jezelf terug, wil jij op deze basis de vriendschap in deze vorm aanhouden of is het dan gezonder voor jou om (meer) afstand te nemen? Ik zou persoonlijk grote moeite hebben om stille toeschouwer te zijn van een dergelijke ontwikkeling. Zeker als dit jouw zorgen om het meisje voedt en jij de vriendin die je had ziet veranderen in iemand die je niet meer herkent. Maar misschien ervaar jij daar minder moeite mee en kan je dat beter bij haar laten. Ik zou het niet kunnen.
Check daarom goed bij jezelf wat voor jou nog ok is en wat niet meer. Want je mág afhaken als dat voor jou niet meer ok is.
Helaas is het ook zo dat je vriendin dat met hand en tand van zich af kan duwen en dat ze hier niks mee kan of wil.
Dan kom je weer bij jezelf terug, wil jij op deze basis de vriendschap in deze vorm aanhouden of is het dan gezonder voor jou om (meer) afstand te nemen? Ik zou persoonlijk grote moeite hebben om stille toeschouwer te zijn van een dergelijke ontwikkeling. Zeker als dit jouw zorgen om het meisje voedt en jij de vriendin die je had ziet veranderen in iemand die je niet meer herkent. Maar misschien ervaar jij daar minder moeite mee en kan je dat beter bij haar laten. Ik zou het niet kunnen.
Check daarom goed bij jezelf wat voor jou nog ok is en wat niet meer. Want je mág afhaken als dat voor jou niet meer ok is.
dinsdag 8 april 2025 om 12:13
dinsdag 8 april 2025 om 12:31
Eens. Ik vind 1 op 1 tijd wel "nodig" om iets een vriendschap te kunnen blijven noemen.
dinsdag 8 april 2025 om 13:23
Vind ik ook. Zo was ons contact ook altijd. Ze heeft mij ook altijd opgevangen. Meteen weglopen als het even lastig wordt heeft daarom niet echt mijn voorkeur. Al is het nu wel even ondoenlijk. Ik vind het ook triest dat de rest ook bijna volledig is afgehaakt. Ze staan er zo alleen voor. Voelt niet goed.
dinsdag 8 april 2025 om 13:29
Meteen weglopen heeft niemand het over. Ik denk dat de meeste vriendschappen voorbij meteen en even gaan en mensen echt hun best blijven doen om tot steun te zijn.Cesarinajoy schreef: ↑08-04-2025 13:23Vind ik ook. Zo was ons contact ook altijd. Ze heeft mij ook altijd opgevangen. Meteen weglopen als het even lastig wordt heeft daarom niet echt mijn voorkeur. Al is het nu wel even ondoenlijk. Ik vind het ook triest dat de rest ook bijna volledig is afgehaakt. Ze staan er zo alleen voor. Voelt niet goed.
Maar gezien de ontwikkelingen lijkt er geen sprake van even te zijn. Alleen jij kan bepalen hoeveel ruimte je voelt om aangehaakt te blijven als je vriendin geen enkele feedback lijkt te willen horen van jou.
Hoe zou ze reageren op bepaalde voorwaarden stellen voor afspreken? Bijv. zonder haar dochter erbij? Weer even terug voelen hoe een gezonde afspraak eruit ziet?
dinsdag 8 april 2025 om 14:37
Dit moeder-kind proces kan jaren duren en jij mag helemaal zelf bepalen of en wanneer je eruit stapt. Je hebt alle tijd.Cesarinajoy schreef: ↑08-04-2025 13:23Meteen weglopen als het even lastig wordt heeft daarom niet echt mijn voorkeur.
.
dinsdag 8 april 2025 om 14:40
Een idee die waarschijnlijk ook niet ideaal is, maar je moet ergens beginnen:
Kan je een keer op de dochter 'passen', zodat je vriendin even iets voor zichzelf kan doen, daten, therapie, sport of iets.
Zo komt de dochter ook eens in aanraking met iemand anders dan alleen de moeder.
En wie weet dat de moeder met een 'klein' baantje kan beginnen.
Hebben ze ook andere familieleden?
Kan je een keer op de dochter 'passen', zodat je vriendin even iets voor zichzelf kan doen, daten, therapie, sport of iets.
Zo komt de dochter ook eens in aanraking met iemand anders dan alleen de moeder.
En wie weet dat de moeder met een 'klein' baantje kan beginnen.
Hebben ze ook andere familieleden?
I was reminded that my bloodtype is B positive.
dinsdag 8 april 2025 om 14:55
Maar het idee dat dochter gebabysit moet worden, is op basis van deze tekst door moeder in de hand gewerkt. Moet dan ook de omgeving gaan bevestigen dat dit nodig is of moet moeder juist leren dat babysitten op een bijna volwassen dochter niet wenselijk is? Zo ga je alleen maar verder in de bevestiging dat deze jongedame geen seconde alleen gelaten mag worden.
dinsdag 8 april 2025 om 16:37
Ik zat in de situatie van je vriendin. Alleenstaande ouder, kind suïcidaal en angststoornis. Sliep bij mij. Ze wilde nergens naar toe zonder mij. Ik was 24 uur per dag bezig met hoe ik haar levend moest houden.
Op dat moment heb je als ouder niet de mogelijkheid om angsten van je kind te relativeren. Die angst bij haar is zo overheersend. Plus daarbij kun je hem als ouder ook niet relativeren. Want stel je voor je neemt afstand en je pakt als ouder ruimte terug en het gaat fout.
Ik had dus als moeder dus ook het gevoel dat ik haar serieus moest nemen. Ik was eigenlijk de enige die haar angsten accepteerde en niet veroordeelde.
Wat ik als moeder nodig had was steun. Niet iemand die zei het komt wel goed maar wel iemand bij wie ik kon uithuilen. Niet iemand die ging oplossen maar iemand die gewoon naast me zat.
En nu de positieve noot. Hier zijn we een aantal jaren verder en het gaat goed met kind. Ze heeft nog steeds angsten, slikt nog medicatie maar ze kan functioneren en ze begint langzaam haar angsten te relativeren. Als ze bang is dat ze kanker heeft kan ze nu zeggen dat ze weet dat dit de angst is die spreekt
Op dat moment heb je als ouder niet de mogelijkheid om angsten van je kind te relativeren. Die angst bij haar is zo overheersend. Plus daarbij kun je hem als ouder ook niet relativeren. Want stel je voor je neemt afstand en je pakt als ouder ruimte terug en het gaat fout.
Ik had dus als moeder dus ook het gevoel dat ik haar serieus moest nemen. Ik was eigenlijk de enige die haar angsten accepteerde en niet veroordeelde.
Wat ik als moeder nodig had was steun. Niet iemand die zei het komt wel goed maar wel iemand bij wie ik kon uithuilen. Niet iemand die ging oplossen maar iemand die gewoon naast me zat.
En nu de positieve noot. Hier zijn we een aantal jaren verder en het gaat goed met kind. Ze heeft nog steeds angsten, slikt nog medicatie maar ze kan functioneren en ze begint langzaam haar angsten te relativeren. Als ze bang is dat ze kanker heeft kan ze nu zeggen dat ze weet dat dit de angst is die spreekt
dinsdag 8 april 2025 om 17:17
Moeizaam.
Ook mij heeft het een relatie gekost
Hij zag geen toekomst met een kind dat toen zo zorgintensief was. Wat ik snap eigenlijk.
Vriendinnen probeerden het te begrijpen maar het is niet te begrijpen. Ik kreeg ook half half verwijten dat ik gewoon moest gaan, haar los moest laten, leuke dingen moest doen. Maar wat als zij zichzelf wat aandoet als jij net die leuke wandeling met een date bent aan het doen?
Ik voelde me op momenten ontzettend in de steek gelaten, eenzaam. Achteraf gezien misschien onterecht. Ik was namelijk alleen met kind bezig. Meer ruimte was er niet in mijn hoofd.
Zelfs mensen met kinderen kunnen het niet begrijpen tot je een kind in die situatie hebt gehad.
Ook toen het beter ging met kind heeft het bij mij maanden tot misschien wel een jaar geduurd voordat ik die periode verwerkt had. Weer vertrouwen had in haar.
Ik denk dat ik met name te hoge verwachtingen had van vriendinnen.
Ook mij heeft het een relatie gekost
Hij zag geen toekomst met een kind dat toen zo zorgintensief was. Wat ik snap eigenlijk.
Vriendinnen probeerden het te begrijpen maar het is niet te begrijpen. Ik kreeg ook half half verwijten dat ik gewoon moest gaan, haar los moest laten, leuke dingen moest doen. Maar wat als zij zichzelf wat aandoet als jij net die leuke wandeling met een date bent aan het doen?
Ik voelde me op momenten ontzettend in de steek gelaten, eenzaam. Achteraf gezien misschien onterecht. Ik was namelijk alleen met kind bezig. Meer ruimte was er niet in mijn hoofd.
Zelfs mensen met kinderen kunnen het niet begrijpen tot je een kind in die situatie hebt gehad.
Ook toen het beter ging met kind heeft het bij mij maanden tot misschien wel een jaar geduurd voordat ik die periode verwerkt had. Weer vertrouwen had in haar.
Ik denk dat ik met name te hoge verwachtingen had van vriendinnen.
dinsdag 8 april 2025 om 17:37
dinsdag 8 april 2025 om 17:38
Ik denk dat eerlijk zijn naar haar belangrijk is. En kijk wat wel en niet qua steun kan. Wat wil zij/heeft zij nodig en wat kan jij opbrengen?
Het kan zijn dat afstand nemen nodig is, maar dan kun je aangeven dat jullie vriendschap later weer zou kunnen worden opgepakt. En dan ook daadwerkelijk na bijv. 5 maanden weer een berichtje doen.
En je kunt je als vriendin machteloos voelen maar steunen kan ook met kleine dingen.
Samen film kijken. Samen iets lekkers bakken. Dat je haar en dochter een thuisbezorgd etentje cadeau doet. Een kaart. Een knuffel.
Steun helpt vaak beter dan oplossingen aandragen. Als je eerlijk bent geweest over je zorgen dan is dat genoeg en hoef je niet verder de hulpverlener te zijn. Die verantwoordelijkheid ligt niet bij jou.
Het kan zijn dat afstand nemen nodig is, maar dan kun je aangeven dat jullie vriendschap later weer zou kunnen worden opgepakt. En dan ook daadwerkelijk na bijv. 5 maanden weer een berichtje doen.
En je kunt je als vriendin machteloos voelen maar steunen kan ook met kleine dingen.
Samen film kijken. Samen iets lekkers bakken. Dat je haar en dochter een thuisbezorgd etentje cadeau doet. Een kaart. Een knuffel.
Steun helpt vaak beter dan oplossingen aandragen. Als je eerlijk bent geweest over je zorgen dan is dat genoeg en hoef je niet verder de hulpverlener te zijn. Die verantwoordelijkheid ligt niet bij jou.
dinsdag 8 april 2025 om 17:42
Dat klinkt zwaar lonely. En vreselijk dat je je zo in de steek gelaten hebt gevoeld. Dat wil ik dus voorkomen.
Ik snap de zorgen en angsten van een moeder, maar in dit geval ben ik bang dat vriendin daarin doorgeschoten is en daarmee, naast haar eigen, ook haar kinds gezondheid verder beschadigt. Gelukkig is dochter niet zelfbeschadigend/ suïcidaal. Maar een behandeling van angststoornissen houdt meestal in dat je moeilijke situaties aangaat/ opzoekt en manieren leert om daarmee om te gaan. Kind krijgt zo geen kans daarvoor en dreigt zelf professionele hulp te verliezen omdat moeder deze methode niet trekt.
Plat gezegd denk ik dat vriendin echt de weg helemaal kwijt is. En wil ik helpen. Iets doen.
Accepteren dat het mijn zaak misschien niet is vind ik lastig. Ze heeft verder niemand.
Ik snap de zorgen en angsten van een moeder, maar in dit geval ben ik bang dat vriendin daarin doorgeschoten is en daarmee, naast haar eigen, ook haar kinds gezondheid verder beschadigt. Gelukkig is dochter niet zelfbeschadigend/ suïcidaal. Maar een behandeling van angststoornissen houdt meestal in dat je moeilijke situaties aangaat/ opzoekt en manieren leert om daarmee om te gaan. Kind krijgt zo geen kans daarvoor en dreigt zelf professionele hulp te verliezen omdat moeder deze methode niet trekt.
Plat gezegd denk ik dat vriendin echt de weg helemaal kwijt is. En wil ik helpen. Iets doen.
Accepteren dat het mijn zaak misschien niet is vind ik lastig. Ze heeft verder niemand.
dinsdag 8 april 2025 om 18:12
Heb je wel eens eerlijk gezegd tegen vriendin wat je denkt?Cesarinajoy schreef: ↑08-04-2025 17:42Dat klinkt zwaar lonely. En vreselijk dat je je zo in de steek gelaten hebt gevoeld. Dat wil ik dus voorkomen.
Ik snap de zorgen en angsten van een moeder, maar in dit geval ben ik bang dat vriendin daarin doorgeschoten is en daarmee, naast haar eigen, ook haar kinds gezondheid verder beschadigt. Gelukkig is dochter niet zelfbeschadigend/ suïcidaal. Maar een behandeling van angststoornissen houdt meestal in dat je moeilijke situaties aangaat/ opzoekt en manieren leert om daarmee om te gaan. Kind krijgt zo geen kans daarvoor en dreigt zelf professionele hulp te verliezen omdat moeder deze methode niet trekt.
Plat gezegd denk ik dat vriendin echt de weg helemaal kwijt is. En wil ik helpen. Iets doen.
Accepteren dat het mijn zaak misschien niet is vind ik lastig. Ze heeft verder niemand.
dinsdag 8 april 2025 om 18:22
Terechte zorgen TO. Zou je ook contact kunnen opnemen met een instantie die hier kennis over heeft? Misschien hebben ze daar wel goede tips in hoe je hier mee om moet gaan, en waar de grens ligt tussen meebewegen/ingrijpen.Cesarinajoy schreef: ↑08-04-2025 17:42Maar een behandeling van angststoornissen houdt meestal in dat je moeilijke situaties aangaat/ opzoekt en manieren leert om daarmee om te gaan. Kind krijgt zo geen kans daarvoor en dreigt zelf professionele hulp te verliezen omdat moeder deze methode niet trekt.
Plat gezegd denk ik dat vriendin echt de weg helemaal kwijt is.
dinsdag 8 april 2025 om 18:47
Ik kan het me voorstellen dat het heel eenzaam is. Er zijn weinig mensen die zó diep gaan voor een kind als de eigen ouders (en soms sta je er dan zelfs nog alleen voor) en met een beetje geluk wat familie. Dit is nauwelijks voor te stellen. Ik kan me ook voorstellen dat dit vriendschappen kost. Omdat niemand voelt wat jij voelt. Maar ook omdat niemand zo'n focus op jouw kind deelt (behalve dus hopelijk de andere ouder en naaste familie).lonelycat schreef: ↑08-04-2025 17:17Moeizaam.
Ook mij heeft het een relatie gekost
Hij zag geen toekomst met een kind dat toen zo zorgintensief was. Wat ik snap eigenlijk.
Vriendinnen probeerden het te begrijpen maar het is niet te begrijpen. Ik kreeg ook half half verwijten dat ik gewoon moest gaan, haar los moest laten, leuke dingen moest doen. Maar wat als zij zichzelf wat aandoet als jij net die leuke wandeling met een date bent aan het doen?
Ik voelde me op momenten ontzettend in de steek gelaten, eenzaam. Achteraf gezien misschien onterecht. Ik was namelijk alleen met kind bezig. Meer ruimte was er niet in mijn hoofd.
Zelfs mensen met kinderen kunnen het niet begrijpen tot je een kind in die situatie hebt gehad.
Ook toen het beter ging met kind heeft het bij mij maanden tot misschien wel een jaar geduurd voordat ik die periode verwerkt had. Weer vertrouwen had in haar.
Ik denk dat ik met name te hoge verwachtingen had van vriendinnen.
Wat iemand hier al schreef: eerlijk zijn en kijken of je een lijntje kunt houden met elkaar, zodat je mogelijk later weer wat kunt oppakken als er ruimte ontstaat.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
