Wat kan ik doen?

Wat een aangrijpende situatie , voor je vriendin en haar dochter, maar zeker ook voor jou als toeschouwer. Je bent duidelijk heel betrokken, en dat je dit zo zorgvuldig probeert aan te pakken zegt veel over je compassie en loyaliteit. Tegelijk is het zwaar en pijnlijk om te zien hoe iemand zichzelf volledig verliest in de zorg voor een ander, en hoe dat steeds destructiever lijkt uit te pakken.

Je hebt al veel gedaan: je bent aanwezig, je biedt ruimte, je luistert zonder oordeel, en je probeert voorzichtig een spiegel voor te houden. En toch voel je dat het niet genoeg is omdat de situatie escaleert in plaats van verbetert. Je ziet de verstikkende dynamiek tussen moeder en dochter en de dreiging van volledige instorting.

Wat speelt hier?
Wat je beschrijft wijst sterk op parentificatie en symbiose: de rollen zijn volledig vervlochten geraakt, en je vriendin lijkt (begrijpelijk vanuit angst en liefde) haar eigen identiteit en grenzen te hebben opgegeven. Haar dochter heeft hulp nodig, maar niet in de vorm van totale afhankelijkheid. Die ontwikkeling wordt nu geremd, of zelfs teruggedraaid. En je vriendin, die ooit ook een partner, een ondernemer, een vriendin was, is nu nog slechts verzorger en lijkt dat te zien als haar enige missie.

Waarom komt je boodschap niet aan?
In een situatie die zo beheerst wordt door angst en uitputting, voelt elke kritische noot al snel als een aanval of verraad. Zelfs de suggestie dat het misschien anders moet, kan ervaren worden als “je begrijpt me niet” of erger: “je ziet niet hoeveel ik geef en opoffer”. De heftige reactie op je gesprek is dus niet raar, maar wel een teken van hoe groot de druk vanbinnen is.

Wat kun jij nu nog doen?

Houd verbinding, zonder jezelf te verliezen.
Blijf dichtbij waar dat kan, al is het maar met een kop koffie. Je aanwezigheid is een anker, ook al lijkt het nu niet zo. Tegelijk: bewaak je eigen grenzen. Je mág je machteloos voelen, je mág dit heftig vinden. Je hoeft het niet allemaal op te lossen.

Spreek je zorgen uit, maar kies je moment.
Nu de weerstand zo groot is, heeft het weinig zin om opnieuw het gesprek aan te gaan vanuit zorgen of kritiek. Maar als er een moment komt waarop ze wél zelf even twijfelt of worstelt met hoe het gaat – haak dan aan. Vraag zachtjes: "Mag ik iets met je delen, omdat ik zo met jullie meeleef?" en houd het dan klein, liefdevol, zonder oordeel.

Overweeg een brief of bericht.
Soms landt iets beter als het op papier staat, zonder directe confrontatie. Je kunt daarin je bewondering uitspreken voor haar inzet, én je bezorgdheid delen. Niet als aanval, maar als hartenkreet: "Ik zie hoeveel je geeft, en ik maak me zorgen dat je jezelf verliest."

Wees beschikbaar voor de langere adem.
Misschien is dit niet de fase waarin verandering plaatsvindt. Maar als er een moment komt waarop het écht niet meer gaat, dan is het belangrijk dat jij er dan nog bent, als veilige, oordeelloze plek. Niet met ‘ik zei het toch’, maar met ‘ik ben er, altijd’.

Zoek zelf ook steun.
Dit is zwaar. Het is niet niks om langs de zijlijn te staan van zo’n intense situatie. Een gesprek met een coach of vertrouwenspersoon voor jezelf kan helpen om te blijven geven zonder op te branden.

Je hoeft haar niet los te laten, maar je mag wél loslaten dat jij dit kunt fixen. En dat besef, hoe pijnlijk ook, geeft soms een beetje rust.

Chat gpt?

Wat ik me nog afvroeg TO, waarschijnlijk is dochters problematiek zo ongeveer haar enige gespreksonderwerp? Of komen koetjes en kalfjes en jouw leven en alles wat je tegenkomt ook nog aan bod?

Praat ze ook steeds over dochter en de problematiek waar dochter steeds bij is?

Cesarinajoy schreef: ↑

09-04-2025 06:34

Ben ik met je eens lonely, maar hoe steunend ben je werkelijk nog als je je kind die kansen ontneemt dat aan te gaan?

Zonder dat ik hier het antwoord op heb: als je zo tegen haar handelen aankijkt, wat ik overigens begrijpelijk vind, dan lijkt het bijna niet mogelijk om nu op een prettige manier deze vriendschap op deze wijze voort te zetten. Je hebt nl. een sterke mening over haar handelen en het effect ervan op jullie vriendschap. En als die mening zo sterk is, dat je eigenlijk haar manier van ermee omgaan beoordeeld, dan zal dat tussen jullie in komen te staan.

Nogmaals, niet als verwijt, want ik zou me er zelf mogelijk ook schuldig aan maken. Maar als ik dan kijk naar hoe ik er zelf tegenaan zou kijken, dan weet ik ook dat ik me vroeg of laat zou gaan ergeren aan een vriendin en dat mijn geduld en begrip op begint te raken. Dus de gedachten (=hoofd) dat ik er voor haar wil zijn en ook vind dat ik niet zou mogen opgeven, dat zijn meer rationele gedachten (een goede vriendin doet dat niet). Maar mijn mening over haar leven zou mijn hart in de weg zitten. Ik zou niet die vriendin kúnnen zijn, vanwege mijn mening.
Is dat herkenbaar?

Rooss4.0 schreef: ↑

09-04-2025 08:18

Chat gpt?

zekersteweten!

Rooss4.0 schreef: ↑

09-04-2025 08:18

Chat gpt?

Mijn eerste gedachte na een paar zinnen te hebben gelezen. Inmiddels pik ik die er zo uit.