Wat moet ik hier nou mee?

Hallo mede-forummers,

Mijn eerste bericht hier op het forum, normaal ben ik meer van het lezen, maar nu weet ik het gewoon even niet meer. Ik weet ook niet of ik op zoek ben naar herkenning, advies of gewoon mijn verhaal van me af moet schrijven...

Ik zal proberen het kort te houden. Ik ben getrouwd al een heel aantal jaren, we hebben samen 3 tieners, we hebben een aardig gevuld leven door een eigen bedrijf (hij) en een fulltime baan (ik) en het sporten van iedereen. Over het algemeen hadden we een prettig leventje. Misschien niet veel bijzonders, maar we waren er tevreden mee. Ook wij hadden natuurlijk onze meningsverschillen en strubbelingen, maar niet echt iets noemenswaardigs. Wat we van begin af aan wel altijd gehad hebben, is een verschil in behoeftes en verlangen op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Vervelend, maar nooit een issue geweest. Hij is een prater (op alle gebied!) en ik helemaal niet.
Helaas heb ik ruim 8 jaar geleden een misstap gemaakt. Hetgeen dat hierin gebeurd is stelde niet heel veel voor, beetje kenmerkend eigenlijk voor mij op het gebied van seksualiteit. Maar dat neemt niet weg dat bedriegen toch echt bedriegen blijft. Ik probeer dit voor mezelf dan ook niet goed te praten, ik had en heb er nog steeds een flink schuldgevoel over. Overigens pas ik ook helemaal niet in het plaatje dat ik voor mezelf had van iemand die vreemd gaat, maar die plaatjes bestaan niet heb ik zelf ervaren. Nadat het gebeurd is, had ik nog de illusie dat niks aan de hand zou zijn zo lang ik mijn mond maar zou houden, maar jullie begrijpen het al: mijn wereld van plaatjes en illusies is steeds verder in elkaar gestort... Mijn partner is er uiteindelijk achter gekomen en was er op zijn zachtst gezegd niet blij mee. Hij heeft wel direct aangegeven dat dit geen breekpunt was, maar dat het dan wel tijd werd dat ik eens ging veranderen op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Eerlijk gezegd, zijn goed recht, aangezien ik voor mijn misstap te weinig in zijn richting bewoog en dan wel met een ander iets uithaal.
Intussen zijn we 8 jaar verder en hierin geen stap opgeschoten, alleen maar heel veel ruzies, strijd en onenigheid. Door alles wat gebeurd is, heb ik een enorme bunker rondom mij opgetrokken. In de loop der jaren is behoorlijk veel gebeurd, psychische problemen van zijn kant, breuk met mijn ouders, reorganisatie en hierop volgend ontslag en nog veel meer grote dingen. De psychische probleem spelen al ongeveer 14 jaar, maar pas 3 jaar geleden aangepakt. Ik heb hier erg onder geleden, maar nooit de mogelijkheid gepakt om hier iets aan te doen. Ook dit is geen reden of excuus voor mijn misstap overigens, dat blijft toch nog steeds een slechte keuze die ik gemaakt heb. Feit is helaas wel dat ik inmiddels al 8 jaar het zelfvertrouwen van een mak lammetje heb, met mezelf in de knoop ben geraakt, onze relatie voor mij emotioneel gezien steeds onveiliger is gaan voelen en ik de vicieuze cirkel niet doorbroken krijg om over de negativiteit heen te stappen en eens stappen te gaan zetten op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Hierdoor lopen zijn frustraties natuurlijk steeds verder op, waardoor de ruzies steeds frequenter en heftiger worden en ik mij steeds slechter, ongemakkelijker, onveiliger en meer gedwongen voel.
Intussen heb ik wel hulp gezocht bij een psycholoog / seksuoloog, maar zelfs dit blijft ruzies opleveren, omdat het niet snel genoeg resultaat oplevert en we er eigenlijk heel anders instaan. Tijdens de sessies komt het vrijwel elke keer naar voren dat kort door de bocht "de beest in bed gaan uithangen" en heel veel over sex, fantasieën en andere aanverwante dingen praten het inmiddels ontstane probleem niet zal oplossen. Simpel gezegd, hij vindt dat het mijn probleem is, dat ik het maar moet oplossen, ik ben immers de dader. Als ik zorg voor een goed en compleet sexleven, lossen de andere problemen vanzelf op. Ik vind dat dit dus niet het probleem is, het is veel omvattender en dat lost zich niet op doordat ik ineens een fantasie zal gaan delen.
Ik weet echt niet meer wat ik ermee aan moet, hoe ik het moet oplossen, hoe we samen verder zouden kunnen en of ik dat eigenlijk nog wel wil als ik heel eerlijk ben...

milena1 schreef: ↑

15-09-2020 15:21

"Intussen heb ik wel hulp gezocht bij een psycholoog / seksuoloog, maar zelfs dit blijft ruzies opleveren, omdat het niet snel genoeg resultaat oplevert..."

Ik vraag me af of jouw man meegaat naar de psycholoog en seksuoloog, of het volledig op jouw bordje gegooid heeft.
Een oplossing met een deadline is volgens mij meestal gedoemd te mislukken.
Wat vindt betreffende hulpverlener hiervan; weet hij/zij eigenlijk wel dat jouw partner je (ook) op deze manier onder druk zet?

Nee, hij gaat niet mee. Voor hem gaat het dan op relatietherapie lijken en dat wil hij absoluut niet. Hij vindt dat hij de afgelopen 8 jaar hard genoeg aan onze relatie gewerkt heeft en dat het nu mijn beurt is. Ik heb mijn hulpverlener verteld dat hij hier absoluut niet in wil participeren, ook met zijn redenen erbij. Ik zag aan haar gezicht en non-verbale reactie dat ze hier een duidelijke mening over had, maar die heeft ze voor zich gehouden. Ik heb niet durven vertellen dat ik zo onder druk gezet wordt, wellicht bang voor de reactie die ik verwacht te krijgen maar eigenlijk (nog) niet horen wil...

Laat ik voorop stellen, ik ben ook geen lieverdje. Ruzies halen tegenwoordig het slechtste in ons beiden naar boven. Tegenwoordig ben ik gedwongen thuis te werken, ook daar word ik niet leuker van. Hij werkt ook thuis, waardoor we vrijwel 24 uur per dag bij elkaar zijn. Ik kan daar heel moeilijk mee omgaan en heb dan ook een erg kort lontje. Ik realiseer me dat ik hem hierboven heb neergezet als een enorme klootzak, maar in de huidige situatie ben ik helaas niet veel beter ben ik bang...

Rooss4.0 schreef: ↑

15-09-2020 15:43

Als ik me even verplaats in je man...

Hij had een vrouw die hem seksueel afwees maar wel met een ander in zee ging. Dat moet behoorlijk wat gedaan hebben met zijn zelfvertrouwen.
Daar komt bij dat hij een prater is en jij "een stille" en dat is ook eenzaam. Ik kan wel een heel klein beetje snappen dat hij je nog steeds "straft". Het is passieve agressie maar toch best een beetje begrijpelijk, ook omdat jij zo lastig praat. Of heb ik het nou helemaal verkeerd begrepen?

Het klinkt alsof er ontzettend veel stuk is. En je weet eigenlijk niet of jij nog wel bereid bent om het heel te maken. En hij, wil hij het nog heel maken? Of praten jullie daar (ook) niet over?

Waar gaat op dit moment je grote voorkeur naar uit? Heel hard werken met je man om hier uit te komen of scheiden met al het gezeik dat erbij hoort maar dan wel de rust?

Rooss4.0, wat heb je dit mooi verwoord en samengevat, dankjewel! Dit is inderdaad wat ik bedoelde te zeggen. Er is inderdaad heel veel stuk, zoveel zelfs dat ik twijfel of ik dit wel heel gemaakt krijg. Ik ben nog steeds bereid om er keihard aan te werken en de boel weer te fixen voor zover mogelijk, maar het is meer dan duidelijk dat ik degene ben die dat zal moeten doen. We "praten" er met regelmaat over, maar het is meer heftige ruzie dan praten. Ik vind namelijk niet dat alles op mijn schouders moet rusten, maar hij vindt dat mijn misstap de oorzaak is en ik dat dus moet oplossen en de rest dan door ons samen, daarna, opgelost moet worden.
Mijn voorkeur gaat uit naar heel hard werken om het op te lossen. Maar intussen ben ik zo moe van dit alles en vraag ik me af of dit wel goed kan komen, waardoor ik heel erg geneigd ben om de stekker eruit te trekken. Overigens ben ik gelukkig wel financieel onafhankelijk, dus wat dat betreft hoef ik me geen zorgen te maken. Hij overigens niet, dus daar voel ik me vanzelfsprekend ook verantwoordelijk voor en maak ik dan ook echt zorgen over.

@hamerhaai, wat ontzettend mooi dat het jullie gelukt is om hier samen uit te komen. Mag ik vragen hoe jullie dit aangepakt hebben en hoe jullie door de moeilijke momenten heen zijn gekomen?