Relaties
alle pijlers
Wil ik echt weg bij mijn man, of wil ik weg bij de sitatie?
dinsdag 12 september 2023 om 22:32
Hallo,
Ik heb laatst bij mijn man aangegeven dat ik niet verder wil. Maar sinds ik het heb uitgesproken ben ik er niet meer zo zeker van.
Ik heb al meer dan een jaar het gevoel: ik wil weg!
Ik dacht eerst dat het kwam omdat de zorg voor mijn zoon (16 en verstandelijk beperkt) en inmiddels ook een flink puberende dochter (14) mij teveel waren.
Ik ben toen naar de praktijkondersteuner van de huisarts gegaan omdat ik het niet meer aankon. Ik starte met ACT om de situatie met mijn zoon te leren accepteren. Maar al snel bleek dat dat eigenlijk helemaal niet aan de orde was. Ik sprak ook met haar over mijn relatie en toen kwam eigenlijk aan het licht dat mijn relatie mij meer energie kost dan oplevert.
Gebrek aan daadkracht, geen gevoelens kunnen delen en moeilijk initiatieven kunnen nemen waren de speerpunten waar ik niet langer meer tegen kon.
Het zaadje was geplant en al snel kon ik aan niets anders meer denken. Een paar maanden later zijn we gestart met relatietherapie en is er veel veranderd.
Maar de gedachten dat ik niet verder meer wilde kwamen toch weer de kop op steken. Alsof er al teveel gebeurd was en het eigenlijk te laat was om het nog te kunnen herstellen.
Pasgeleden heb ik dan toch de knoop doorgehakt.
We praten nu veel en ik ben veel aan het googlen naar praktische oplossingen om uit elkaar te gaan. Maar sinds ik het heb uitgesproken voel ik het allemaal niet zo sterk meer. Soms schrik ik wakker en denk ik: Wat als ik de verkeerde beslissing heb gemaakt?!
En nu denk ik weer: wil ik niet gewoon weg bij de situatie: het zorgen voor mijn zoon heeft mij de afgelopen 16 jaar uitgeput. En nu het ook niet zo goed gaat met mijn dochter houd ik nog minder energie over. Ik ben helemaal uitgeput en heb het gevoel "Ik kan niet meer!" (Waar het dus eerst mee begon)
Maar in praktijk wil ik mijn kinderen niet in de steek laten. Dus weg bij hen is wat mij betreft geen optie. Maar zo lijkt het wel te voelen.
Mijn man doet onwijs zijn best want hij wil niet dat we uit elkaar gaan. Hij zegt dat ik blind en doof ben geworden voor zijn inzet voor mij en misschien is dat ook wel zo.
Maar er is heel veel gebeurd (en niet gebeurd) waardoor er een afstand is ontstaan tussen ons, overigens een afstand die alleen ik voel, hij niet.
Maar ik weet even niet hoe ik dat ongedaan kan maken.
Ik vind het super lastig om het goed te beschrijven. Dus als er onduidelijkheden zijn dan moet je het maar vragen.
Maar ik vraag mij nu dus af: wil ik weg bij hem of bij de situatie? Ik weet het even niet meer!
Liefs,
Pee
Ik heb laatst bij mijn man aangegeven dat ik niet verder wil. Maar sinds ik het heb uitgesproken ben ik er niet meer zo zeker van.
Ik heb al meer dan een jaar het gevoel: ik wil weg!
Ik dacht eerst dat het kwam omdat de zorg voor mijn zoon (16 en verstandelijk beperkt) en inmiddels ook een flink puberende dochter (14) mij teveel waren.
Ik ben toen naar de praktijkondersteuner van de huisarts gegaan omdat ik het niet meer aankon. Ik starte met ACT om de situatie met mijn zoon te leren accepteren. Maar al snel bleek dat dat eigenlijk helemaal niet aan de orde was. Ik sprak ook met haar over mijn relatie en toen kwam eigenlijk aan het licht dat mijn relatie mij meer energie kost dan oplevert.
Gebrek aan daadkracht, geen gevoelens kunnen delen en moeilijk initiatieven kunnen nemen waren de speerpunten waar ik niet langer meer tegen kon.
Het zaadje was geplant en al snel kon ik aan niets anders meer denken. Een paar maanden later zijn we gestart met relatietherapie en is er veel veranderd.
Maar de gedachten dat ik niet verder meer wilde kwamen toch weer de kop op steken. Alsof er al teveel gebeurd was en het eigenlijk te laat was om het nog te kunnen herstellen.
Pasgeleden heb ik dan toch de knoop doorgehakt.
We praten nu veel en ik ben veel aan het googlen naar praktische oplossingen om uit elkaar te gaan. Maar sinds ik het heb uitgesproken voel ik het allemaal niet zo sterk meer. Soms schrik ik wakker en denk ik: Wat als ik de verkeerde beslissing heb gemaakt?!
En nu denk ik weer: wil ik niet gewoon weg bij de situatie: het zorgen voor mijn zoon heeft mij de afgelopen 16 jaar uitgeput. En nu het ook niet zo goed gaat met mijn dochter houd ik nog minder energie over. Ik ben helemaal uitgeput en heb het gevoel "Ik kan niet meer!" (Waar het dus eerst mee begon)
Maar in praktijk wil ik mijn kinderen niet in de steek laten. Dus weg bij hen is wat mij betreft geen optie. Maar zo lijkt het wel te voelen.
Mijn man doet onwijs zijn best want hij wil niet dat we uit elkaar gaan. Hij zegt dat ik blind en doof ben geworden voor zijn inzet voor mij en misschien is dat ook wel zo.
Maar er is heel veel gebeurd (en niet gebeurd) waardoor er een afstand is ontstaan tussen ons, overigens een afstand die alleen ik voel, hij niet.
Maar ik weet even niet hoe ik dat ongedaan kan maken.
Ik vind het super lastig om het goed te beschrijven. Dus als er onduidelijkheden zijn dan moet je het maar vragen.
Maar ik vraag mij nu dus af: wil ik weg bij hem of bij de situatie? Ik weet het even niet meer!
Liefs,
Pee
woensdag 13 september 2023 om 10:24
Als je werkt kan je verder niks meer?
Lijkt me loeizwaar TO, de zorg die je hebt.
Maar die zorg neem je na een scheiding gewoon mee, wellicht zelfs meer, ik weet niet hoe de rollen verdeelt zijn. Valt hier meer winst uit te halen?
Bij twijfel zou ik het niet doen, die twijfel is het onderzoeken waard om je gezin bijelkaar te kunnen houden.
woensdag 13 september 2023 om 10:37
Hier ben ik het mee eens. Bij twijfel moet je geduld hebben. Dan is een 'zeker' antwoord nog niet duidelijk genoeg uitgekristalliseerd.
It won't stop until you wise up
woensdag 13 september 2023 om 10:51
Ik dacht dat het advies niet bedoeld was om op te laden, maar om jezelf een week de rust & ruimte te gunnen om na te denken en besluiten te nemen. Dat gaat soms beter als je even uit de mallemolen van dagelijkse beslommeringen stapt.
woensdag 13 september 2023 om 10:57
Ik herken je gevoelens wel TO.
Ik ben ook een zorgouder.
Het onderhouden van je relatie naast de zorg voor je kind(eren) is loodzwaar.
Je hebt minder tijd voor elkaar. Waar andere ouders hun handen wat meer vrij krijgen omdat de kinderen zelfstandiger worden, komen wij niet op dat punt. Voor altijd in de 'tropenjaren'.
Ik denk ook vaak: ik ga weg, ik doe het allemaal wel alleen.
Maar zo werkt het niet. Ik ben soms ook blind voor wat mijn doet, omdat ik het zelf als heel zwaar en ook eenzaam ervaar.
Ons helpt een vast moment in de maand, waarop wij een hele dag een pgb-er hebben.
Op die dag doen we samen iets. Sauna, de stad en samen lunchen, vrienden bezoeken (want dat gaat ook niet met zoon).
1 dag in de maand is niet veel, maar voldoende om weer te zien waarom we elkaar ook alweer leuk vinden. Weer gewoon even een stel zijn, ipv zorgouders.
Ik hoop dat jullie elkaar terug gaan vinden.
Ik ben ook een zorgouder.
Het onderhouden van je relatie naast de zorg voor je kind(eren) is loodzwaar.
Je hebt minder tijd voor elkaar. Waar andere ouders hun handen wat meer vrij krijgen omdat de kinderen zelfstandiger worden, komen wij niet op dat punt. Voor altijd in de 'tropenjaren'.
Ik denk ook vaak: ik ga weg, ik doe het allemaal wel alleen.
Maar zo werkt het niet. Ik ben soms ook blind voor wat mijn doet, omdat ik het zelf als heel zwaar en ook eenzaam ervaar.
Ons helpt een vast moment in de maand, waarop wij een hele dag een pgb-er hebben.
Op die dag doen we samen iets. Sauna, de stad en samen lunchen, vrienden bezoeken (want dat gaat ook niet met zoon).
1 dag in de maand is niet veel, maar voldoende om weer te zien waarom we elkaar ook alweer leuk vinden. Weer gewoon even een stel zijn, ipv zorgouders.
Ik hoop dat jullie elkaar terug gaan vinden.
She was brave and strong and broken, all at once.
woensdag 13 september 2023 om 11:00
En om to advies te geven: ik lees eigenlijk dat je de nadelen van uit elkaar gaan, afweegt tegen de nadelen van blijven - en daar heb ik zeker geen kritiek op - en ik lees nergens dat je je man denkt te gaan missen en krijg daardoor het idee, dat de relatie voor jou wel klaar is.
Sommige mensen zijn enorme energietrekkers en dan helpt scheiden wel.
Sommige mensen zijn enorme energietrekkers en dan helpt scheiden wel.
woensdag 13 september 2023 om 11:05
Huh? Jij was toch degene die in een ander topic schreef dat je voor je kinderen krijgt er bij stil zou moeten staan dat je ook in je eentje voor je kind kunt zorgen en dat je je leven op je kind inricht? Of geldt dat dan weer niet voor de man van TO?
TO, het klinkt alsof je het allemaal niet meer weet en het je teveel is. Ik zou in deze fase geen overhaaste beslissingen nemen, maar verder gaan met de relatietherapie. Dan kun je tzt als het je hopelijk wat helderder is alsnog beslissen of je je weer een team voelt met je man in alle zorgen, of dat je het toch beter vindt om uit elkaar te gaan.
Verder denk ik dat de andere 'zorgouders' hier heel zinnige dingen zeggen, hopelijk kun je daar herkenning en tips uit halen.
woensdag 13 september 2023 om 11:55
Idd, heel bijzonder weer.
Jaja.
woensdag 13 september 2023 om 12:31
Ik reageer erop dat man eventjes een week alleen de zorg op zich neemt, zodat to op vakantie kan. En Lila zegt dat moet hij na de scheiding ook.nicole123 schreef: ↑13-09-2023 11:05Huh? Jij was toch degene die in een ander topic schreef dat je voor je kinderen krijgt er bij stil zou moeten staan dat je ook in je eentje voor je kind kunt zorgen en dat je je leven op je kind inricht? Of geldt dat dan weer niet voor de man van TO?
TO, het klinkt alsof je het allemaal niet meer weet en het je teveel is. Ik zou in deze fase geen overhaaste beslissingen nemen, maar verder gaan met de relatietherapie. Dan kun je tzt als het je hopelijk wat helderder is alsnog beslissen of je je weer een team voelt met je man in alle zorgen, of dat je het toch beter vindt om uit elkaar te gaan.
Verder denk ik dat de andere 'zorgouders' hier heel zinnige dingen zeggen, hopelijk kun je daar herkenning en tips uit halen.
Dat je na de scheiding je leven anders moet inrichten is duidelijk. Of man met dit zorgenkind, dat nu ook zomaar even kan, vind ik niet vanzelfsprekend.
72jelle wijzigde dit bericht op 13-09-2023 12:43
0.00% gewijzigd
woensdag 13 september 2023 om 12:42
Nou echt heel bijzonder dat de zorg in je eentje voor een kind met een beperking wat meer inhoudt ,dan voor een gewoon kind.
(En ja dat geldt voor man en vrouw.
Kennelijk moet ik dat er elke keer bijzetten)
vrijdag 15 september 2023 om 15:40
Ontzettend bedankt voor alle berichtjes!!
Ik heb gemerkt dat dit mij dus echt helpt!
Wat ik al zei: het is moeilijk om een compleet beeld te schetsen om onze situatie goed te kunnen begrijpen, maar sommige opmerkingen raakte mij echt!
Om op een aantal dingen terug te komen: alleen weggaan, samen weggaan, opvang voor onze zoon. Die hebben we allemaal al (vaker) ingezet zonder dat het verschil maakte. Het verschil wat het maakt als ik een weekje weg ga is dat als ik weer thuis kom dat ik dan meteen voel: Ja, ik ben ongelukkig.
Ik denk zomaar dat ik nog niet in de overgang ben (45), maar ik vind het geen gekke opmerking want ik heb het mijzelf ook wel eens afgevraagd. Maar ik denk het dus niet.
Ook in burn-out herken ik mij niet. Dat heb ik in het verleden meegemaakt en dat voelt heel anders. Geen beslissingen nemen als je uitgeput bent of "wachten" op beslissingen nemen omdat je uitgeput bent gaat voor mij niet op. Wachten tot de zorg voor mijn zoon over zijn, dat gaat nooit gebeuren. Ja, als hij uit huis geplaatst wordt, maar dat kan nog jaren duren. Ik heb juist het idee dat ik te lang heb gewacht. Bovendien voel ik inmiddels al wat meer energie nu mijn beslissing weer wat meer beetje helder wordt.
Ik heb inmiddels steeds vaker uitgesproken naar mensen dat ik mijn relatie beëindigd heb. En het lijkt wel of ik mij een stuk lichter voel. Ik ben ook vrolijker naar de kinderen en heb meer geduld met mijn zoon.
Het lijkt erop dat het toch de juiste beslissing lijkt om uit elkaar te gaan.
Verder gaan met relatietherapie zie ik niet zitten. We werkten er allebij hard aan en volgenden de opdrachten.....op mijn initiatief. Zodra ik het losliet gebeurde er weer niets. Ook die kar moest ik trekken een dat wil ik niet meer.
Nogmaals: iedereen bedankt voor de input!!
Wie weet verschijn ik nog wel een paar keer met een nieuwe vraag
Ik heb gemerkt dat dit mij dus echt helpt!
Wat ik al zei: het is moeilijk om een compleet beeld te schetsen om onze situatie goed te kunnen begrijpen, maar sommige opmerkingen raakte mij echt!
Om op een aantal dingen terug te komen: alleen weggaan, samen weggaan, opvang voor onze zoon. Die hebben we allemaal al (vaker) ingezet zonder dat het verschil maakte. Het verschil wat het maakt als ik een weekje weg ga is dat als ik weer thuis kom dat ik dan meteen voel: Ja, ik ben ongelukkig.
Ik denk zomaar dat ik nog niet in de overgang ben (45), maar ik vind het geen gekke opmerking want ik heb het mijzelf ook wel eens afgevraagd. Maar ik denk het dus niet.
Ook in burn-out herken ik mij niet. Dat heb ik in het verleden meegemaakt en dat voelt heel anders. Geen beslissingen nemen als je uitgeput bent of "wachten" op beslissingen nemen omdat je uitgeput bent gaat voor mij niet op. Wachten tot de zorg voor mijn zoon over zijn, dat gaat nooit gebeuren. Ja, als hij uit huis geplaatst wordt, maar dat kan nog jaren duren. Ik heb juist het idee dat ik te lang heb gewacht. Bovendien voel ik inmiddels al wat meer energie nu mijn beslissing weer wat meer beetje helder wordt.
Ik heb inmiddels steeds vaker uitgesproken naar mensen dat ik mijn relatie beëindigd heb. En het lijkt wel of ik mij een stuk lichter voel. Ik ben ook vrolijker naar de kinderen en heb meer geduld met mijn zoon.
Het lijkt erop dat het toch de juiste beslissing lijkt om uit elkaar te gaan.
Verder gaan met relatietherapie zie ik niet zitten. We werkten er allebij hard aan en volgenden de opdrachten.....op mijn initiatief. Zodra ik het losliet gebeurde er weer niets. Ook die kar moest ik trekken een dat wil ik niet meer.
Nogmaals: iedereen bedankt voor de input!!
Wie weet verschijn ik nog wel een paar keer met een nieuwe vraag
vrijdag 15 september 2023 om 18:55
Fijn om te lezen, Pee. Ik hoop dat je de lichtheid en luchtigheid langs kan vasthouden.Pee schreef: ↑15-09-2023 15:40
Verder gaan met relatietherapie zie ik niet zitten. We werkten er allebij hard aan en volgenden de opdrachten.....op mijn initiatief. Zodra ik het losliet gebeurde er weer niets. Ook die kar moest ik trekken een dat wil ik niet meer.
Nogmaals: iedereen bedankt voor de input!!
Wie weet verschijn ik nog wel een paar keer met een nieuwe vraag
vrijdag 15 september 2023 om 21:10
Scheiden kan altijd nog.
Je schrijft dat je damen weggaan geprobeerd hebt. Ook door voor zoon om het weekend een plek in een logeerhuis te organiseren? Meestal is die mogelijkheid er op verschillende plekken. Om op regelmatige tijden even lucht te krijgen. Dan met jullie dochter iets ondernemen, even voor haar alleen want het zal ook voor haar niet meevallen. Of met z’n twee een dag niks moeten.
Als je daar naartoe kunt leven om de 14 dagen?
Wij hebben de zorg voor inwonende zorgbehoevende schoonouders. Heel zwaar en belastend, daarom gaan wij regelmatig weg en dragen de zorg over. Op de kalender staan die data omcirkeld, heel prettig. Mijn man en ik hebben het soms ook moeilijk, vooral omdat het mijn ouders niet zijn. Maar juist die tijd samen, maakt dat we het kunnen dragen. Al is het even een kopje koffie ergens, of een wandeling in het bos.
Je schrijft dat je damen weggaan geprobeerd hebt. Ook door voor zoon om het weekend een plek in een logeerhuis te organiseren? Meestal is die mogelijkheid er op verschillende plekken. Om op regelmatige tijden even lucht te krijgen. Dan met jullie dochter iets ondernemen, even voor haar alleen want het zal ook voor haar niet meevallen. Of met z’n twee een dag niks moeten.
Als je daar naartoe kunt leven om de 14 dagen?
Wij hebben de zorg voor inwonende zorgbehoevende schoonouders. Heel zwaar en belastend, daarom gaan wij regelmatig weg en dragen de zorg over. Op de kalender staan die data omcirkeld, heel prettig. Mijn man en ik hebben het soms ook moeilijk, vooral omdat het mijn ouders niet zijn. Maar juist die tijd samen, maakt dat we het kunnen dragen. Al is het even een kopje koffie ergens, of een wandeling in het bos.
zondag 17 september 2023 om 22:13
Het gaat niet alleen om de zorg van onze zoon. Het is ook het gebrek aan daadkracht van mijn man en ik mis emotionele connectie omdat hij mega gesloten is.BolletjeWolletje schreef: ↑15-09-2023 21:10Scheiden kan altijd nog.
Je schrijft dat je damen weggaan geprobeerd hebt. Ook door voor zoon om het weekend een plek in een logeerhuis te organiseren? Meestal is die mogelijkheid er op verschillende plekken. Om op regelmatige tijden even lucht te krijgen. Dan met jullie dochter iets ondernemen, even voor haar alleen want het zal ook voor haar niet meevallen. Of met z’n twee een dag niks moeten.
Als je daar naartoe kunt leven om de 14 dagen?
Wij hebben de zorg voor inwonende zorgbehoevende schoonouders. Heel zwaar en belastend, daarom gaan wij regelmatig weg en dragen de zorg over. Op de kalender staan die data omcirkeld, heel prettig. Mijn man en ik hebben het soms ook moeilijk, vooral omdat het mijn ouders niet zijn. Maar juist die tijd samen, maakt dat we het kunnen dragen. Al is het even een kopje koffie ergens, of een wandeling in het bos.
Ik dacht dat de zorgen mij uitputten maar mijn relatie put mij ook uit. Door de hectiek van thuis is dat inzicht lang ondergedolven geweest.
dinsdag 19 september 2023 om 16:10
Pee schreef: ↑17-09-2023 22:13Het gaat niet alleen om de zorg van onze zoon. Het is ook het gebrek aan daadkracht van mijn man en ik mis emotionele connectie omdat hij mega gesloten is.
Ik dacht dat de zorgen mij uitputten maar mijn relatie put mij ook uit. Door de hectiek van thuis is dat inzicht lang ondergedolven geweest.
Heftig hoor. Heb je al een beeld bij hoe het zal worden straks? Of dat je meer ruimte gaat geven?
donderdag 5 oktober 2023 om 09:42
Hij geeft je niet het gevoel dat je zou willen dus dat kan je proberen bij een ander wel te vinden of het uitzitten tot je kinderen het huis uit zijn of zo. Als je bij hem weg gaat dan laat je je kinderen toch niet in de steek, daar blijf je zo te lezen voor het grootste deel nog verantwoordelijk voor.Pee schreef: ↑17-09-2023 22:13Het gaat niet alleen om de zorg van onze zoon. Het is ook het gebrek aan daadkracht van mijn man en ik mis emotionele connectie omdat hij mega gesloten is.
Ik dacht dat de zorgen mij uitputten maar mijn relatie put mij ook uit. Door de hectiek van thuis is dat inzicht lang ondergedolven geweest.
Je man mist daadkracht en is megagesloten, hoe lang trek je dat nog?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
