Thuis
alle pijlers
Kat overleden, zó verdrietig!
vrijdag 21 juni 2024 om 16:11
Hallo,
Twee weken geleden hebben we onze lieve poes in moeten laten slapen, en ik ben zó verdrietig. Elke ochtend word ik huilend wakker omdat ik me dan realiseer dat ze niet meer naast me ligt. Ik slaap slecht en bij het minste of geringste huil ik.
Morgen gaan mijn man en ik op reis en ik heb er totaal geen zin in. Ik realiseer me dat het geen zin heeft om thuis te blijven, maar ik kan alleen aan haar denken, hoezeer ik het ook probeer te rationaliseren etc. Het lukt me gewoon niet.
Het is ook zo onverwacht gegaan. Ze at slecht en braakte veel, dus naar da. Die kon niets vinden en adviseerde een paar dagen alleen gekookte kip aan te bieden. Verder zag ze er ‘opmerkelijk goed uit’ voor haar leeftijd. Hele opluchting. Lang verhaal kort: het ging dus níet beter. Ze wilde zo graag eten, maar het ging niet meer. Diezelfde week terug naar da en ze bleek verschillende grote niet te behandelen tumoren te hebben. Ons meisje, wat een schok.
We hebben de beslissing gemaakt om haar niet te laten lijden. Ik vind het goed dat we verantwoordelijkheid hebben genomen en haar verder leed bespaard hebben. Maar man, man, die laatste momenten… Ik krijg dat niet van mijn netvlies.
Ik merk dat mensen in mijn omgeving nu al zoiets hebben van ‘kom aan, gewoon verder nu’ en ‘dit was het beste voor haar’. Dat wéét ik ook. Maar ik had nooit gedacht dat dit er zo in zou hakken.
Het boek ‘dan neem je toch een nieuwe’ ben ik gaan lezen, maar dat heb ik even weggelegd. Nog iets te vroeg om te lezen, denk ik.
Voel me ook zo schuldig. Heb ik dan signalen gemist? Had ik beter op haar moeten letten?
Er zullen hier vast mensen meelezen die hetzelfde mee hebben gemaakt. Hoe gingen jullie hiermee om? Hoelang duurde het verdriet?
Alvast dank voor het lezen in ieder geval
Twee weken geleden hebben we onze lieve poes in moeten laten slapen, en ik ben zó verdrietig. Elke ochtend word ik huilend wakker omdat ik me dan realiseer dat ze niet meer naast me ligt. Ik slaap slecht en bij het minste of geringste huil ik.
Morgen gaan mijn man en ik op reis en ik heb er totaal geen zin in. Ik realiseer me dat het geen zin heeft om thuis te blijven, maar ik kan alleen aan haar denken, hoezeer ik het ook probeer te rationaliseren etc. Het lukt me gewoon niet.
Het is ook zo onverwacht gegaan. Ze at slecht en braakte veel, dus naar da. Die kon niets vinden en adviseerde een paar dagen alleen gekookte kip aan te bieden. Verder zag ze er ‘opmerkelijk goed uit’ voor haar leeftijd. Hele opluchting. Lang verhaal kort: het ging dus níet beter. Ze wilde zo graag eten, maar het ging niet meer. Diezelfde week terug naar da en ze bleek verschillende grote niet te behandelen tumoren te hebben. Ons meisje, wat een schok.
We hebben de beslissing gemaakt om haar niet te laten lijden. Ik vind het goed dat we verantwoordelijkheid hebben genomen en haar verder leed bespaard hebben. Maar man, man, die laatste momenten… Ik krijg dat niet van mijn netvlies.
Ik merk dat mensen in mijn omgeving nu al zoiets hebben van ‘kom aan, gewoon verder nu’ en ‘dit was het beste voor haar’. Dat wéét ik ook. Maar ik had nooit gedacht dat dit er zo in zou hakken.
Het boek ‘dan neem je toch een nieuwe’ ben ik gaan lezen, maar dat heb ik even weggelegd. Nog iets te vroeg om te lezen, denk ik.
Voel me ook zo schuldig. Heb ik dan signalen gemist? Had ik beter op haar moeten letten?
Er zullen hier vast mensen meelezen die hetzelfde mee hebben gemaakt. Hoe gingen jullie hiermee om? Hoelang duurde het verdriet?
Alvast dank voor het lezen in ieder geval
vrijdag 21 juni 2024 om 16:22
Wat naar. Jullie hebben vast niks aan signalen gemist, katten zijn meesters in het verborgen houden van hun kwalen en zwaktes. Tot het niet meer gaat en toen heb je gehandeld.
Ga jezelf écht niks kwalijk nemen!
En laat je ook niks aanpraten over wanneer je verdriet over moet zijn. Jij verwerkt dat op jouw tempo.
Mijn ervaring is dat het verdriet heel hevig kon zijn. Echt die leegte in huis en die vaste momentjes die dan ineens weg zijn en waar je je hoofd draait en verwacht je maatje te zien is er ineens een lege plek. En dat meerdere keren per dag.
En dan ineens...ging het beter.
Wanneer jouw ineens is weet niemand. Kan ook niemand voor jou beslissen.
Ik hoop dat je toch een beetje okéje vakantie hebt ondanks je gemis. Misschien juist wel even goed om niet thuis te zijn.
Veel sterkte!
Ga jezelf écht niks kwalijk nemen!
En laat je ook niks aanpraten over wanneer je verdriet over moet zijn. Jij verwerkt dat op jouw tempo.
Mijn ervaring is dat het verdriet heel hevig kon zijn. Echt die leegte in huis en die vaste momentjes die dan ineens weg zijn en waar je je hoofd draait en verwacht je maatje te zien is er ineens een lege plek. En dat meerdere keren per dag.
En dan ineens...ging het beter.
Wanneer jouw ineens is weet niemand. Kan ook niemand voor jou beslissen.
Ik hoop dat je toch een beetje okéje vakantie hebt ondanks je gemis. Misschien juist wel even goed om niet thuis te zijn.
Veel sterkte!
Ik ben niet altijd sarcastisch. Soms slaap ik.
vrijdag 21 juni 2024 om 16:31
Dankjewel voor je lieve reactie @poesmetlaarzen. Het zijn inderdaad die momentjes, onze vaste rituelen. Ze was altijd bij me in de buurt. ‘Mijn schaduw’, noemde ik haar ook. Ik had haar al voor ik mijn man ontmoette en we hebben samen al veel meegemaakt. Ik ben opgegroeid met huisdieren, maar eentje zo speciaal als haar heb ik nooit gehad 
Ik hoop dat ik een knop om kan zetten tijdens de vakantie.
Ik hoop dat ik een knop om kan zetten tijdens de vakantie.
vrijdag 21 juni 2024 om 16:33
Herkenbaar, bij beide katten waar ik afscheid van heb moeten nemen had ik hetzelfde. Heeft denk ik 1-2 maanden geduurd voordat ik er een beetje aan gewend was aan de leegte in huis.
Schuldgevoel ook heel erg last van gehad. Ik probeer me maar voor te houden dat ze een goed leven bij me hebben gehad en dat alles wat ik heb gedaan met de beste intenties is geweest. Eerste kat overleed in de eerste week bij een nieuwe werkgever waardoor ik veel van huis was, niet zo'n flexibele werkgever en bang om m'n baan kwijt te raken. Toen nog niet zeker of ze het ging redden en ze kreeg de juiste zorg, maar man wat heb ik me beroerd gevoeld toen ik eind van de week afscheid moest nemen. Ze is op m'n verjaardag overleden, nog jaren een dubbel gevoel bij gehad.
Huidige kat begint ook al een oudje te worden, zie nu al op tegen het moment dat ik ooit afscheid moet nemen.
Schuldgevoel ook heel erg last van gehad. Ik probeer me maar voor te houden dat ze een goed leven bij me hebben gehad en dat alles wat ik heb gedaan met de beste intenties is geweest. Eerste kat overleed in de eerste week bij een nieuwe werkgever waardoor ik veel van huis was, niet zo'n flexibele werkgever en bang om m'n baan kwijt te raken. Toen nog niet zeker of ze het ging redden en ze kreeg de juiste zorg, maar man wat heb ik me beroerd gevoeld toen ik eind van de week afscheid moest nemen. Ze is op m'n verjaardag overleden, nog jaren een dubbel gevoel bij gehad.
Huidige kat begint ook al een oudje te worden, zie nu al op tegen het moment dat ik ooit afscheid moet nemen.
vrijdag 21 juni 2024 om 16:39
vrijdag 21 juni 2024 om 16:55
Niet schuldig voelen hoor! Met tumoren en katten ben je al snel te laat, want ze gaan door en door tot ze niet meer kunnen en dan is het vaak al veel te laat. Je bent goed geweest voor haar.
Neem de tijd, niemand kan voor jou bepalen hoeveel verdriet je mag hebben
Neem de tijd, niemand kan voor jou bepalen hoeveel verdriet je mag hebben
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 21 juni 2024 om 17:11
Allereerst heel veel sterkte en een dikke knuffel. Het is een groot verlies, wij hebben onze kat 3.5 jaar geleden laten inslapen en toevallig heb ik vandaag nog weer een traantje om haar gelaten. Het verdriet gaat slijten, maar wanneer is natuurlijk voor iedereen verschillend. En er blijft altijd een gemis, tenminste bij mij wel, maar natuurlijk niet meer zo alles overheersend als vlak na het laten inslapen. Oh, die laatste momenten, verschrikkelijk 
ik snap je zo goed, die staan bij mij in m'n geheugen gegrift en als ik daaraan denk, dan schiet ik weer vol.
Ook ben ik nu pas toe aan een andere kat, snappen sommigen ook niet, dat dat zo lang geduurd heeft. Het is voor iedereen anders. Het verdriet gaat minder worden, maar het heeft tijd tijd tijd nodig. Nogmaals een dikke knuffel en probeer lief voor jezelf te zijn
ik snap je zo goed, die staan bij mij in m'n geheugen gegrift en als ik daaraan denk, dan schiet ik weer vol. Ook ben ik nu pas toe aan een andere kat, snappen sommigen ook niet, dat dat zo lang geduurd heeft. Het is voor iedereen anders. Het verdriet gaat minder worden, maar het heeft tijd tijd tijd nodig. Nogmaals een dikke knuffel en probeer lief voor jezelf te zijn
vrijdag 21 juni 2024 om 17:14
Katten kunnen ontzettend goed verbergen dat ze iets mankeren!
Onze kat van 18 is overleden net voor Nieuwjaar. Bij mijn ouders "zien" we haar nog steeds, in een paar witte schoenen, in een handdoek op bed, in een krakende deur. Ik schiet alweer vol terwijl ik dit typ.
Alles gaat op een eigen tempo. Laat je alsjeblieft niet aanpraten dat je verdriet te lang duurt.
Onze kat van 18 is overleden net voor Nieuwjaar. Bij mijn ouders "zien" we haar nog steeds, in een paar witte schoenen, in een handdoek op bed, in een krakende deur. Ik schiet alweer vol terwijl ik dit typ.
Alles gaat op een eigen tempo. Laat je alsjeblieft niet aanpraten dat je verdriet te lang duurt.
vrijdag 21 juni 2024 om 17:23
Dankjewel voor de lieve en herkenbare reacties.
Ik ‘zie’ haar ook in van alles. En als ik wakker word, lig ik nog steeds in een kronkel omdat zij altijd in mijn knieholte sliep. Ze is echt nog overal, voor mijn gevoel. Haar dekentje op de bank ligt er nog, met haar afdruk er nog in. Die durf/wil ik nog niet wegdoen. We hebben haar begraven in de tuin, dan is ze toch nog een beetje dichtbij.
Ik ‘zie’ haar ook in van alles. En als ik wakker word, lig ik nog steeds in een kronkel omdat zij altijd in mijn knieholte sliep. Ze is echt nog overal, voor mijn gevoel. Haar dekentje op de bank ligt er nog, met haar afdruk er nog in. Die durf/wil ik nog niet wegdoen. We hebben haar begraven in de tuin, dan is ze toch nog een beetje dichtbij.
vrijdag 21 juni 2024 om 17:32
Ach, wat rot voor je. Ik weet hoe het voelt, 2 maanden geleden heb ik een van mijn 2 katten ook plotseling moeten laten gaan. Paar dagen niet zo lekker, bleek een buiktumor te zijn, niks aan te doen. Pas 11 jaar, dus behoorlijk onverwacht. Net als jij voelde ik me schuldig (had ik signalen gemist?) maar mijn dierenarts zei precies hetzelfde als wat hier voorbij komt, dus echt niet nodig hoor!
Maar het is gewoon heel naar, ik heb de hele week lopen huilen als ik er alleen maar aan dacht. Het gaat nu wel beter maar ik denk nog heel vaak dat ik hem ergens vanuit mijn ooghoek zie (hij was spierwit met een zwarte staart en beetje zwart op zijn kop, dus inderdaad, bij een handdoek/sneakers
)
Sterkte (en hopelijk heb je toch een fijne vakantie, beetje afleiding zal je misschien juist goed doen).
Maar het is gewoon heel naar, ik heb de hele week lopen huilen als ik er alleen maar aan dacht. Het gaat nu wel beter maar ik denk nog heel vaak dat ik hem ergens vanuit mijn ooghoek zie (hij was spierwit met een zwarte staart en beetje zwart op zijn kop, dus inderdaad, bij een handdoek/sneakers
) Sterkte
(en hopelijk heb je toch een fijne vakantie, beetje afleiding zal je misschien juist goed doen).
Nothing happens for a reason
vrijdag 21 juni 2024 om 17:37
Er is een Tedtalk over door een dierenartsassistente https://youtu.be/TkJGhQANjZo?si=LZOJD8OOH8YFZvuU die helder uitlegt waarom deze pijn zo hevig en intens is.
Ik heb mijn lieve arrogante intelligente poes ook te vroeg moeten laten gaan. Ze had echt nog wel minimaal 4 van de 7 levens over. De oneerlijkheid hiervan moest ik uitschreeuwen en ik word er soms hyperventilerend van wakker. Ik ga van boos, naar schuldgevoelens, naar verdrietig, naar druk bezig zijn en weer verdrietig. Gelukkig heb ik een begripvol gezin die me steunt in dit proces.
Ik heb mijn lieve arrogante intelligente poes ook te vroeg moeten laten gaan. Ze had echt nog wel minimaal 4 van de 7 levens over. De oneerlijkheid hiervan moest ik uitschreeuwen en ik word er soms hyperventilerend van wakker. Ik ga van boos, naar schuldgevoelens, naar verdrietig, naar druk bezig zijn en weer verdrietig. Gelukkig heb ik een begripvol gezin die me steunt in dit proces.
vrijdag 21 juni 2024 om 17:44
vrijdag 21 juni 2024 om 18:29
Wat verdrietig, ze ging onverwacht en het was zo lang je maatje en je schaduw. Ik snap dat dat er echt wel enorm in hakt, en ook dat je je schuldig voelt. Wat een leegte kunnen dieren achterlaten.
Ik zou zeggen het is helemaal ok dat je dit nu allemaal voelt. Het gemis zal er nog wel even zijn, niets of niemand kan dat goedmaken helaas.
Veel sterkte en een knuffel.
Ik zou zeggen het is helemaal ok dat je dit nu allemaal voelt. Het gemis zal er nog wel even zijn, niets of niemand kan dat goedmaken helaas.
Veel sterkte en een knuffel.
vrijdag 21 juni 2024 om 18:47
Wat verdrietig... Mijn kat, die echt een beste vriend was, zo ontzettend lief, liep vorig jaar november ineens kreupel. Week later bleek het nierfalen te zijn en moesten we hem inslapen. Heel onverwacht ook, achteraf was hij wel afgevallen, maar dat hebben we helemaal niet opgemerkt.
We hebben hem gecremeerd, de kinderen hebben iets moois gemaakt en het plan is om een boom te planten met een deel van zijn as.
Maar het gemis en verdriet... Ik ben er zeker 15 maanden beroerd van geweest, het eerste jaar heb ik er dagelijks om kunnen huilen en weet je, hij betekende zo veel voor me. Hij was er altijd, was altijd blij om me te zien, was altijd bij me. Het is alsof ik een gezinslid ben verloren en zo voelt het rouwen dan ook. Sterker nog, ik ben een gezinslid verloren!
Met mijn andere katten en hond heb ik dit niet zo erg gehad. Met deze had ik een speciale band. En niet alleen ik, we missen hem nog elke dag en praten nog met regelmaat over hem.
Het is absoluut niet vreemd om je zo te voelen. Gemiddeld duurt het rouwen om een huisdier acht maanden. Veel sterkte en probeer wel te genieten van dingen. Accepteer dat je rouwt en dit een proces is.
We hebben hem gecremeerd, de kinderen hebben iets moois gemaakt en het plan is om een boom te planten met een deel van zijn as.
Maar het gemis en verdriet... Ik ben er zeker 15 maanden beroerd van geweest, het eerste jaar heb ik er dagelijks om kunnen huilen en weet je, hij betekende zo veel voor me. Hij was er altijd, was altijd blij om me te zien, was altijd bij me. Het is alsof ik een gezinslid ben verloren en zo voelt het rouwen dan ook. Sterker nog, ik ben een gezinslid verloren!
Met mijn andere katten en hond heb ik dit niet zo erg gehad. Met deze had ik een speciale band. En niet alleen ik, we missen hem nog elke dag en praten nog met regelmaat over hem.
Het is absoluut niet vreemd om je zo te voelen. Gemiddeld duurt het rouwen om een huisdier acht maanden. Veel sterkte en probeer wel te genieten van dingen. Accepteer dat je rouwt en dit een proces is.
vrijdag 21 juni 2024 om 21:03
Echt superverdrietig als je huisdier overlijdt 
. Het is ook pas 2 weken geleden, het enige dat helpt is af en toe een potje gaan zitten janken.
Ik had zelf 3 katten, alledrie ongeveer even oud. De eerste overleed plotseling 3,5 jaar geleden, vonden we dood in huis. Ben maanden in shock geweest. De tweede hebben we 6 maanden later in moeten laten slapen. Die laatste uren wil je echt niet meemaken. De derde is inmiddels bijna 20 jaar. Ze doet het nog heel goed, maar ben me er van bewust dat het ineens afgelopen kan zijn. Dus iedere ochtend en avond een extra knuffel, je weet maar nooit.
Trek je niks aan van mensen die domme opmerkingen maken. Dat zijn vast geen dierenliefhebbers. Je bent een super goed baasje geweest, omdat je deze beslissing hebt genomen. Heel veel sterkte!
. Het is ook pas 2 weken geleden, het enige dat helpt is af en toe een potje gaan zitten janken. Ik had zelf 3 katten, alledrie ongeveer even oud. De eerste overleed plotseling 3,5 jaar geleden, vonden we dood in huis. Ben maanden in shock geweest. De tweede hebben we 6 maanden later in moeten laten slapen. Die laatste uren wil je echt niet meemaken. De derde is inmiddels bijna 20 jaar. Ze doet het nog heel goed, maar ben me er van bewust dat het ineens afgelopen kan zijn. Dus iedere ochtend en avond een extra knuffel, je weet maar nooit.
Trek je niks aan van mensen die domme opmerkingen maken. Dat zijn vast geen dierenliefhebbers. Je bent een super goed baasje geweest, omdat je deze beslissing hebt genomen. Heel veel sterkte!
vrijdag 21 juni 2024 om 21:24
Zo herkenbaar. Mijn hond die ik had sinds mijn 20e is 4 jaar geleden overleden. En af en toe kunnen de tranen me nog in de ogen springen omdat ik hem mis.Maar het is een mild gemis geworden, waarin ik ook blij ben dat hij zo lief was en dat hij zolang bij ons was. En ik voel dan ook trots dat we hem konden laten gaan, hij was op.
Ik heb een paar maanden later een andere hond genomen. En die is net zo fantastisch, maar hij vervangt mijn oude beestje niet. Wel in sommige rituelen (begroeten, knuffelen, het onderwerp van veel vertedering en plezier zijn). Maar hij is niet Bongo* de tweede. Hij is gewoon zijn eigen geweldige zelf.
Mijn ervaring is dat je geleidelijk mooie momenten weer gaat waarderen. Een goed gesprek met een vriend, even onbedaarlijk lachen, een zonsondergang en misschien uiteindelijk de capriolen van een nieuw diertje. En die momenten komen vaker en de in en in verdrietige momenten werden voor mij minder. En op een dag dacht ik ineens 'ik ben best wel gelukkig'.
Ik vond trouwens dan koop je gewoon een nieuwe zo herkenbaar. Huilend uitgelezen.
Ik heb een paar maanden later een andere hond genomen. En die is net zo fantastisch, maar hij vervangt mijn oude beestje niet. Wel in sommige rituelen (begroeten, knuffelen, het onderwerp van veel vertedering en plezier zijn). Maar hij is niet Bongo* de tweede. Hij is gewoon zijn eigen geweldige zelf.
Mijn ervaring is dat je geleidelijk mooie momenten weer gaat waarderen. Een goed gesprek met een vriend, even onbedaarlijk lachen, een zonsondergang en misschien uiteindelijk de capriolen van een nieuw diertje. En die momenten komen vaker en de in en in verdrietige momenten werden voor mij minder. En op een dag dacht ik ineens 'ik ben best wel gelukkig'.
Ik vond trouwens dan koop je gewoon een nieuwe zo herkenbaar. Huilend uitgelezen.
I choose happy!
zaterdag 22 juni 2024 om 14:08
Ik weet precies hoe je je voelt. Gisteravond kreeg ik bericht van mijn vriend in het buitenland dat ons katje is aangereden en overleden. Ik ben zo verdrietig, en hij ook, vooral omdat hij weet dat ik gek was op dit katje, hoewel ik het beestje niet vaak zag. Hij heeft meer katten, maar deze was zo speciaal, heel speels, lief en aanhankelijk. Het was echt een katje van ons samen. Mijn vriend heeft hem begraven in de tuin. Gelukkig heb ik nog leuke foto's en filmpjes van het katje.
zaterdag 22 juni 2024 om 14:16
Mijn kat is van de winter overleden. Nou ja 1 van de 3 maar het was mijn lievelingskat. Hij was wel al 23 maar mankeerde nooit wat. Tot hij opeens niet meer op zijn benen kon staan en toen wist ik gelijk dat het zijn tijd was. Het was ook zo een lief beest. Mijn vriend had hem al zijn hele leven en die kat was niet de liefste, had een hekel aan mensen. Maar toen ik kwam heeft hij me geadopteerd. Het was gelijk liefde op het eerste gezicht. Hij zat altijd bij me en ik mocht hem zelfs optillen enzo (dat mocht normaal niemand dan krabte hij je open)
Ik ben nog steeds verdrietig. Ik was nooit zo heftig verdrietig dat ik niet op vakantie wilde maar verdrietig was ik echt wel en dat lijkt me ook gewoon normaal toch.
Overigens denk ik wel dat je het boek "dan neem je toch een nieuwe" over een tijdje wel kan heroverwegen. Ik heb geen nieuwe kat genomen maar 1 van mijn 2 andere katten zit nu altijd bij me en is heel erg naar me toe getrokken en hoewel het niet mijn oude kat is helpt het wel.
Ik ben nog steeds verdrietig. Ik was nooit zo heftig verdrietig dat ik niet op vakantie wilde maar verdrietig was ik echt wel en dat lijkt me ook gewoon normaal toch.
Overigens denk ik wel dat je het boek "dan neem je toch een nieuwe" over een tijdje wel kan heroverwegen. Ik heb geen nieuwe kat genomen maar 1 van mijn 2 andere katten zit nu altijd bij me en is heel erg naar me toe getrokken en hoewel het niet mijn oude kat is helpt het wel.
zaterdag 22 juni 2024 om 22:19
Dank voor alle lieve reacties weer. Het is echt fijn te lezen dat ik niet overdreven reageer oid.
We zijn inmiddels op vakantiebestemming en ik probeer echt de knop om te zetten. Maar dat lukt niet altijd. Vanochtend werd ik wakker en lag mijn tablet nog naast me in bed. Automatisch dacht ik dat ze naast me lag. En dan weer de realisatie ‘oh nee, ze is er niet meer’. Ik kan het eigenlijk gewoon niet geloven.
De Tedtalk vond ik erg troostend. Het geeft goed weer waarom dit verdriet zo intens is. Eigenlijk precies zoals ik het ervaar. En ik heb het geluk dat mijn man het helemaal begrijpt. Hij is er ook stuk van, maar verwerkt het op zijn eigen manier. En dat is prima natuurlijk. Ik heb hem zolang ik ken maar 1 keer kort zien huilen, maar de week voor het overlijden van poes hebben we samen enorm veel en vaak gebruld. Ook dat heeft indruk gemaakt.
Ergens hebben we ook nog ‘geluk’ dat we bewust afscheid hebben kunnen nemen. Een kat verliezen door een ongeluk, zoals bij @nietoveralgeweest lijkt me vreselijk.
We zijn inmiddels op vakantiebestemming en ik probeer echt de knop om te zetten. Maar dat lukt niet altijd. Vanochtend werd ik wakker en lag mijn tablet nog naast me in bed. Automatisch dacht ik dat ze naast me lag. En dan weer de realisatie ‘oh nee, ze is er niet meer’. Ik kan het eigenlijk gewoon niet geloven.
De Tedtalk vond ik erg troostend. Het geeft goed weer waarom dit verdriet zo intens is. Eigenlijk precies zoals ik het ervaar. En ik heb het geluk dat mijn man het helemaal begrijpt. Hij is er ook stuk van, maar verwerkt het op zijn eigen manier. En dat is prima natuurlijk. Ik heb hem zolang ik ken maar 1 keer kort zien huilen, maar de week voor het overlijden van poes hebben we samen enorm veel en vaak gebruld. Ook dat heeft indruk gemaakt.
Ergens hebben we ook nog ‘geluk’ dat we bewust afscheid hebben kunnen nemen. Een kat verliezen door een ongeluk, zoals bij @nietoveralgeweest lijkt me vreselijk.
zaterdag 22 juni 2024 om 23:40
Goede avond,
Wat verdrietig
heel veel sterkte met het verlies en het gemis.
Ik herken je verhaal. Vorig jaar 2 katten vlak na elkaar moeten laten gaan. De eerste was ik op voorbereid. Ons zorgenkindje en hij was gewoon op. Dat maakte het niet minder verdrietig, maar had er een soort vrede mee.
De tweede was onverwachts. We waren een paar dagen weg geweest. Voordat we weggingen, leek er niks aan de hand. Ook de oppas was niets opgevallen. Maar een dag na terugkomst, merkte ik ander gedrag. Ze ging elke keer liggen, niet meer knuffelig, beetje apathisch. Eerst dacht ik dat het door de warmte kwam, maar toch maar naar de dierenarts. Bloed geprikt en haar nieren werkte niet meer. De dierenarts zei dat er niks meer aan te doen was dus hebben we haar laten gaan.
Heel verdrietig, zo onverwachts en snel. En ik heb mij lang afgevraagd of ik, net als jij, signalen gemist had. Ik heb me schuldig gevoeld dat ik een paar dagen weg geweest was. Ook de oppas voelde zich heel lullig.
En toen was het huis ineens helemaal leeg. Geen vaste rituelen meer. Geen gemiauw, geen gegraaf in de kattenbak, geen lieve kopjes meer. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad.
Het wordt wel minder met de tijd, maar het gemis blijft. Ik vind dat anderen het verlies van je huisdier onderschatten en vaak zijn dat de mensen die geen huisdieren hebben. Je gaat gewoon door een rouwproces. De een doorloopt dat sneller dan de ander. Gun je zelf de verschillende fases en de tijd.
Voel je niet schuldig, jullie kat heeft een mooi leven gehad bij jullie. En ook dit besluit om haar te laten gaan, is uit liefde genomen.
Nu moet je er niet aan denken, maar misschien krijg je weer ruimte voor een andere kat. Ik heb wel een andere genomen. Niet ter vervanging, maar gewoon weer een beestje om mij heen. Een totaal ander karaktertje en dat vind ik eigenlijk wel fijn. De twee overleden katten vergeet ik nooit, maar heb nu wel weer de fijne dingen die je hebt als je een beestje om je heen hebt.
Wat verdrietig
heel veel sterkte met het verlies en het gemis. Ik herken je verhaal. Vorig jaar 2 katten vlak na elkaar moeten laten gaan. De eerste was ik op voorbereid. Ons zorgenkindje en hij was gewoon op. Dat maakte het niet minder verdrietig, maar had er een soort vrede mee.
De tweede was onverwachts. We waren een paar dagen weg geweest. Voordat we weggingen, leek er niks aan de hand. Ook de oppas was niets opgevallen. Maar een dag na terugkomst, merkte ik ander gedrag. Ze ging elke keer liggen, niet meer knuffelig, beetje apathisch. Eerst dacht ik dat het door de warmte kwam, maar toch maar naar de dierenarts. Bloed geprikt en haar nieren werkte niet meer. De dierenarts zei dat er niks meer aan te doen was dus hebben we haar laten gaan.
Heel verdrietig, zo onverwachts en snel. En ik heb mij lang afgevraagd of ik, net als jij, signalen gemist had. Ik heb me schuldig gevoeld dat ik een paar dagen weg geweest was. Ook de oppas voelde zich heel lullig.
En toen was het huis ineens helemaal leeg. Geen vaste rituelen meer. Geen gemiauw, geen gegraaf in de kattenbak, geen lieve kopjes meer. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad.
Het wordt wel minder met de tijd, maar het gemis blijft. Ik vind dat anderen het verlies van je huisdier onderschatten en vaak zijn dat de mensen die geen huisdieren hebben. Je gaat gewoon door een rouwproces. De een doorloopt dat sneller dan de ander. Gun je zelf de verschillende fases en de tijd.
Voel je niet schuldig, jullie kat heeft een mooi leven gehad bij jullie. En ook dit besluit om haar te laten gaan, is uit liefde genomen.
Nu moet je er niet aan denken, maar misschien krijg je weer ruimte voor een andere kat. Ik heb wel een andere genomen. Niet ter vervanging, maar gewoon weer een beestje om mij heen. Een totaal ander karaktertje en dat vind ik eigenlijk wel fijn. De twee overleden katten vergeet ik nooit, maar heb nu wel weer de fijne dingen die je hebt als je een beestje om je heen hebt.
zondag 23 juni 2024 om 17:47
Och,wat verdrietig! Een verlies van een huisdier doet meer pijn dan dat je denkt. En mensen die zeggen ´het was maar een hond of een kat etc...Kimvandam schreef: ↑22-06-2024 23:40Goede avond,
Wat verdrietig
Ik herken je verhaal. Vorig jaar 2 katten vlak na elkaar moeten laten gaan. De eerste was ik op voorbereid. Ons zorgenkindje en hij was gewoon op. Dat maakte het niet minder verdrietig, maar had er een soort vrede mee.
De tweede was onverwachts. We waren een paar dagen weg geweest. Voordat we weggingen, leek er niks aan de hand. Ook de oppas was niets opgevallen. Maar een dag na terugkomst, merkte ik ander gedrag. Ze ging elke keer liggen, niet meer knuffelig, beetje apathisch. Eerst dacht ik dat het door de warmte kwam, maar toch maar naar de dierenarts. Bloed geprikt en haar nieren werkte niet meer. De dierenarts zei dat er niks meer aan te doen was dus hebben we haar laten gaan.
Heel verdrietig, zo onverwachts en snel. En ik heb mij lang afgevraagd of ik, net als jij, signalen gemist had. Ik heb me schuldig gevoeld dat ik een paar dagen weg geweest was. Ook de oppas voelde zich heel lullig.
En toen was het huis ineens helemaal leeg. Geen vaste rituelen meer. Geen gemiauw, geen gegraaf in de kattenbak, geen lieve kopjes meer. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad.
Het wordt wel minder met de tijd, maar het gemis blijft. Ik vind dat anderen het verlies van je huisdier onderschatten en vaak zijn dat de mensen die geen huisdieren hebben. Je gaat gewoon door een rouwproces. De een doorloopt dat sneller dan de ander. Gun je zelf de verschillende fases en de tijd.
Voel je niet schuldig, jullie kat heeft een mooi leven gehad bij jullie. En ook dit besluit om haar te laten gaan, is uit liefde genomen.
Nu moet je er niet aan denken, maar misschien krijg je weer ruimte voor een andere kat. Ik heb wel een andere genomen. Niet ter vervanging, maar gewoon weer een beestje om mij heen. Een totaal ander karaktertje en dat vind ik eigenlijk wel fijn. De twee overleden katten vergeet ik nooit, maar heb nu wel weer de fijne dingen die je hebt als je een beestje om je heen hebt.
die proberen je verdriet te verkleinen en dat vind ik respectloos. Het is toch een gezinslid en rouwen heeft tijd nodig en die moet je gewoon nemen.
We hadden ooit ruim 6 jaar een vogel,een gele valkparkiet die erg vrolijk en sociaal was. Altijd enthousiast en blij met aandacht. Een
avond ging het slecht en ze was erg slap. We wilden haar de volgende dag naar de dierenarts brengen maar ze haalde de nacht niet meer. ik had
net gedoucht en toen liet mijn vriend een theedoek zien waarin zij lag. Hij snikte en ook ik hield het niet droog. We hebben haar netjes in tuin van
mijn schoonouders begraven en ik heb achteraf als herinnering een gedicht over haar geschreven.
Je pense donc je suis
vrijdag 28 juni 2024 om 20:35
Phoe... Ik heb het filmpje niet uit kunnen kijken... Zo bang voor dat moment...Milkefleur schreef: ↑21-06-2024 17:37Er is een Tedtalk over door een dierenartsassistente https://youtu.be/TkJGhQANjZo?si=LZOJD8OOH8YFZvuU die helder uitlegt waarom deze pijn zo hevig en intens is.
Sterkte TO...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
