Thuis
alle pijlers
Kat overleden, zó verdrietig!
vrijdag 21 juni 2024 om 16:11
Hallo,
Twee weken geleden hebben we onze lieve poes in moeten laten slapen, en ik ben zó verdrietig. Elke ochtend word ik huilend wakker omdat ik me dan realiseer dat ze niet meer naast me ligt. Ik slaap slecht en bij het minste of geringste huil ik.
Morgen gaan mijn man en ik op reis en ik heb er totaal geen zin in. Ik realiseer me dat het geen zin heeft om thuis te blijven, maar ik kan alleen aan haar denken, hoezeer ik het ook probeer te rationaliseren etc. Het lukt me gewoon niet.
Het is ook zo onverwacht gegaan. Ze at slecht en braakte veel, dus naar da. Die kon niets vinden en adviseerde een paar dagen alleen gekookte kip aan te bieden. Verder zag ze er ‘opmerkelijk goed uit’ voor haar leeftijd. Hele opluchting. Lang verhaal kort: het ging dus níet beter. Ze wilde zo graag eten, maar het ging niet meer. Diezelfde week terug naar da en ze bleek verschillende grote niet te behandelen tumoren te hebben. Ons meisje, wat een schok.
We hebben de beslissing gemaakt om haar niet te laten lijden. Ik vind het goed dat we verantwoordelijkheid hebben genomen en haar verder leed bespaard hebben. Maar man, man, die laatste momenten… Ik krijg dat niet van mijn netvlies.
Ik merk dat mensen in mijn omgeving nu al zoiets hebben van ‘kom aan, gewoon verder nu’ en ‘dit was het beste voor haar’. Dat wéét ik ook. Maar ik had nooit gedacht dat dit er zo in zou hakken.
Het boek ‘dan neem je toch een nieuwe’ ben ik gaan lezen, maar dat heb ik even weggelegd. Nog iets te vroeg om te lezen, denk ik.
Voel me ook zo schuldig. Heb ik dan signalen gemist? Had ik beter op haar moeten letten?
Er zullen hier vast mensen meelezen die hetzelfde mee hebben gemaakt. Hoe gingen jullie hiermee om? Hoelang duurde het verdriet?
Alvast dank voor het lezen in ieder geval
Twee weken geleden hebben we onze lieve poes in moeten laten slapen, en ik ben zó verdrietig. Elke ochtend word ik huilend wakker omdat ik me dan realiseer dat ze niet meer naast me ligt. Ik slaap slecht en bij het minste of geringste huil ik.
Morgen gaan mijn man en ik op reis en ik heb er totaal geen zin in. Ik realiseer me dat het geen zin heeft om thuis te blijven, maar ik kan alleen aan haar denken, hoezeer ik het ook probeer te rationaliseren etc. Het lukt me gewoon niet.
Het is ook zo onverwacht gegaan. Ze at slecht en braakte veel, dus naar da. Die kon niets vinden en adviseerde een paar dagen alleen gekookte kip aan te bieden. Verder zag ze er ‘opmerkelijk goed uit’ voor haar leeftijd. Hele opluchting. Lang verhaal kort: het ging dus níet beter. Ze wilde zo graag eten, maar het ging niet meer. Diezelfde week terug naar da en ze bleek verschillende grote niet te behandelen tumoren te hebben. Ons meisje, wat een schok.
We hebben de beslissing gemaakt om haar niet te laten lijden. Ik vind het goed dat we verantwoordelijkheid hebben genomen en haar verder leed bespaard hebben. Maar man, man, die laatste momenten… Ik krijg dat niet van mijn netvlies.
Ik merk dat mensen in mijn omgeving nu al zoiets hebben van ‘kom aan, gewoon verder nu’ en ‘dit was het beste voor haar’. Dat wéét ik ook. Maar ik had nooit gedacht dat dit er zo in zou hakken.
Het boek ‘dan neem je toch een nieuwe’ ben ik gaan lezen, maar dat heb ik even weggelegd. Nog iets te vroeg om te lezen, denk ik.
Voel me ook zo schuldig. Heb ik dan signalen gemist? Had ik beter op haar moeten letten?
Er zullen hier vast mensen meelezen die hetzelfde mee hebben gemaakt. Hoe gingen jullie hiermee om? Hoelang duurde het verdriet?
Alvast dank voor het lezen in ieder geval
vrijdag 28 juni 2024 om 21:02
Ik had 2 katten halfbroertjes van elkaar Russische blauwe. Toen ze 2 jaar waren bleek de ene blaasgruis te hebben en werd slap. Ik wist niet dat hij al richting stervende was met vreselijke pijn. Toen we uiteindelijk wel met de auto naar de dierenarts scheurde kermde het beestje van de pijn. Ze hebben hem nog gecateeterd (?) maar kort daarna stopte zijn hartje. Ik heb m'n hele leven al katten maar wist niet dat als ze plasjes doen in huis dat het met blaasgruis te maken kan hebben en dan kan hun piemeltje verstoppen. Dat laatste is z'n dood geweest.
Ik heb me heel erg schuldig gevoeld en dat voel ik me nog steeds wel af en toe. Ik ben nalatig geweest terwijl deze lieve kater mij nodig had. M'n andere kat was z'n maatje kwijt en m'n dochter huilde ook heel hard.
Na een jaar hebben we een katje erbij genomen, precies dezelfde soort. Hij heeft veel dezelfde gewoontes. Ook een hele smerige 'drinken uit het toilet'. Ik hoorde ineens 'klok, klok, klok' en toen betrapte ik hem. Hij laat zich ook op de grond vallen als hij geaaid wil worden. Ik ben zo dankbaar dat hij dat ook doet, want dat miste ik nog het meest aan hem. Hij volgde mij dan met z'n oogjes of ik hem wel had gezien. Hij heeft onze pijn te verzacht.
Mijn neefje van 11 ziet geesten en hij heeft ook wel eens een kat op z'n bed zien liggen. Ze hebben een ziel en zijn op aarde om ons mensen erdoorheen te helpen.
Veel sterkte met het verlies van je lieve gezelschap.
Ik heb me heel erg schuldig gevoeld en dat voel ik me nog steeds wel af en toe. Ik ben nalatig geweest terwijl deze lieve kater mij nodig had. M'n andere kat was z'n maatje kwijt en m'n dochter huilde ook heel hard.
Na een jaar hebben we een katje erbij genomen, precies dezelfde soort. Hij heeft veel dezelfde gewoontes. Ook een hele smerige 'drinken uit het toilet'. Ik hoorde ineens 'klok, klok, klok' en toen betrapte ik hem. Hij laat zich ook op de grond vallen als hij geaaid wil worden. Ik ben zo dankbaar dat hij dat ook doet, want dat miste ik nog het meest aan hem. Hij volgde mij dan met z'n oogjes of ik hem wel had gezien. Hij heeft onze pijn te verzacht.
Mijn neefje van 11 ziet geesten en hij heeft ook wel eens een kat op z'n bed zien liggen. Ze hebben een ziel en zijn op aarde om ons mensen erdoorheen te helpen.
Veel sterkte met het verlies van je lieve gezelschap.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
