Thuis
alle pijlers
Minder leuk zonder hond
donderdag 4 april 2024 om 14:49
Een aantal weken geleden afscheid moeten nemen na 12 jaar samen geweest te zijn. En ik vind er niks meer aan. Ik ben blij als ik even weg ben van huis, werk of boodschappen doe want dat is afleiding. Thuis heb ik geen zin in afleiding. Ik ben een soort van chagrijnig, depri. Alles deed ik met mijn hond en nu is dat alles wat ik deed er niet meer en zonder hond is er geen ruk aan. Word het ooit weer leuk?
.
zondag 7 april 2024 om 09:20
Dit wilde ik net voorstellen. Een nieuwe hond is voor jou denk ik nu nog te vroeg. Je gaat dan iets vervangen maar als achteraf de klik er niet is is dat heel vervelend voor allebei.
Ik zou eens kijken of er in de buurt iemand is, een ouder persoon (serviceflat in de buurt?) of iemand die te lang van huis is die het fijn zou vinden als jij de hond af en toe uitlaat.
Mijn moeder heeft in zo een seniorenflat gewoond en veel hondeneigenaren waren afh van de zorg (wassen en aankleden) waardoor de hond ook moest wachten voor de eerste ronde. Zoiets misschien?
Sterkte, mijn hondje is 2,5 jaar geleden overleden en denk ook nog elke dag aan hem. Hij was heel bijzonder, rot verleden had hij en toen ik zijn foto zag wist ik dat dit mijn hondje was, het voelde ook zo. Opgehaald en ruim 14 jaar veel plezier van gehad. Ondanks zijn verleden was er zoveel vertrouwen van hem naar mij, ik schiet weer vol als ik er aan denk.
zondag 7 april 2024 om 13:21
Echt ontzettend lief jullie reacties en een 
voor iedereen die zelf een lief vriendje moet missen.
Dit is inderdaad rouw en dat besef is nu pas ingedaald volgens mij.
Het leven voelt kaal en leeg zonder hem en soms kan ik het niet bevatten dat hij er echt niet meer is terwijl ik het wel weet.
Ik zou me nog niet kunnen hechten aan een andere hond, ik weet niet of dat nog komt. Misschien ooit.
Een “leenhond” vind ik lastig, omdat ik al vrijwilligerswerk doe en niet meer verplichtingen wil aangaan momenteel, iemand rekent dan op jou.
Ik heb het genoemde boek gehaald.
voor iedereen die zelf een lief vriendje moet missen.Dit is inderdaad rouw en dat besef is nu pas ingedaald volgens mij.
Het leven voelt kaal en leeg zonder hem en soms kan ik het niet bevatten dat hij er echt niet meer is terwijl ik het wel weet.
Ik zou me nog niet kunnen hechten aan een andere hond, ik weet niet of dat nog komt. Misschien ooit.
Een “leenhond” vind ik lastig, omdat ik al vrijwilligerswerk doe en niet meer verplichtingen wil aangaan momenteel, iemand rekent dan op jou.
Ik heb het genoemde boek gehaald.
.
zondag 7 april 2024 om 15:18
Je leest de reacties en pakt eruit waarvan jij denkt dat het voor jou werkt. Top toch ?Laatje schreef: ↑07-04-2024 13:21Echt ontzettend lief jullie reacties en een
Dit is inderdaad rouw en dat besef is nu pas ingedaald volgens mij.
Het leven voelt kaal en leeg zonder hem en soms kan ik het niet bevatten dat hij er echt niet meer is terwijl ik het wel weet.
Ik zou me nog niet kunnen hechten aan een andere hond, ik weet niet of dat nog komt. Misschien ooit.
Een “leenhond” vind ik lastig, omdat ik al vrijwilligerswerk doe en niet meer verplichtingen wil aangaan momenteel, iemand rekent dan op jou.
Ik heb het genoemde boek gehaald.
donderdag 30 mei 2024 om 20:50
Ik vraag me echt af hoe je ooit weer je hart open kunt stellen voor een andere hond. Ik zou heel graag ooit weer een hond willen maar ik heb nog zoveel twijfels op allerlei gebieden. Het lijkt mij zo lastig om te wennen aan een andere hond omdat er zoveel gewoontes waren met mijn eigen hond. Een andere hond is een compleet ander beestje met een eigen karakter. Hoe wordt dat ooit weer eigen?
Het ging zo makkelijk en moeiteloos met mijn eerste hond en alles vond ik leuk, ook de puppytijd. Ik zou nu alleen maar bang zijn dat een volgende hond ook weer ziek wordt denk ik. Minder onbezorgd ofzo. Ik vraag me gewoon af hoe anderen dat deden.
Het ging zo makkelijk en moeiteloos met mijn eerste hond en alles vond ik leuk, ook de puppytijd. Ik zou nu alleen maar bang zijn dat een volgende hond ook weer ziek wordt denk ik. Minder onbezorgd ofzo. Ik vraag me gewoon af hoe anderen dat deden.
.
donderdag 30 mei 2024 om 20:56
Laatje schreef: ↑30-05-2024 20:50Ik vraag me echt af hoe je ooit weer je hart open kunt stellen voor een andere hond. Ik zou heel graag ooit weer een hond willen maar ik heb nog zoveel twijfels op allerlei gebieden. Het lijkt mij zo lastig om te wennen aan een andere hond omdat er zoveel gewoontes waren met mijn eigen hond. Een andere hond is een compleet ander beestje met een eigen karakter. Hoe wordt dat ooit weer eigen?
Het ging zo makkelijk en moeiteloos met mijn eerste hond en alles vond ik leuk, ook de puppytijd. Ik zou nu alleen maar bang zijn dat een volgende hond ook weer ziek wordt denk ik. Minder onbezorgd ofzo. Ik vraag me gewoon af hoe anderen dat deden.
Voor mij: accepteren dat de dood bij het leven hoort. Dankbaar zijn voor alle mooie momenten die je hebt gehad met je hond en daarop terugkijken en weten dat je je hond een goed leven hebt gegeven. Berusting ondanks je verdriet.
Daarnaast ook beseffen dat je hart te groot is om te leven zonder dieren. Dat je een nieuwe hond weer kunt leren kennen, nieuwe liefde kunt geven, nieuwe herinneringen mee kunt maken. En juist omdat die zo anders is is dat makkelijker. Daarom hebben we ook bewust voor een heel ander ras gekozen zodat vergelijken niet mogelijk is. Want geen enkel dier is hetzelfde. En juist dat maakt het hebben van huisdieren zo leuk.
Geef het de tijd. En misschien komt het nooit, dat is ook okee.
donderdag 30 mei 2024 om 21:01
Onze hond is vorige zomer totaal onverwachts overleden. Was negen.
Hij was echt een gezinslid, heerlijk ventje, hadden hem ook van puppy af aan.
Het is echt rouwen, voelt alsof er een gezinslid weggenomen is. Ik wil om praktische redenen geen nieuwe hond. Een nieuwe hond is investeren of hij nou volwassen of puppy is en onze Loki draaide gewoon mee in t gezin en kon met mij mee paardrijden en op de wei zijn gang gaan. Daar was je helemaal op ingespeeld.
Nu hebben mijn schoonouders sinds dec een nieuwe pup. Ik ben de laatste weken ingesprongen in de zorg omdat mijn schoonvader ziek was maar merk dat ik nu toch erg geniet van het contact met de hond. Haal haar vaak even op om naar het bos te gaan of neem haar een dagdeel mee naar ons huis. Wij hebben ook een grote tuin.
Ook gaat ze soms mee naar de wei en dat gaat ook al erg goed eigenlijk.
Fijn om weer mee te genieten van een hond maar het neemt het verdriet en gemis van Loki niet weg.
Ik merk wel dat ik me wel echt weer hecht aan haar nu ik veel met haar doe en dat die band al snel groeit. Ze luistert ook al goed naar me en is dolblij als ze me ziet.
Ook op de wei gaat t eigenlijk makkelijker dan ik dacht met een andere hond.
Hij was echt een gezinslid, heerlijk ventje, hadden hem ook van puppy af aan.
Het is echt rouwen, voelt alsof er een gezinslid weggenomen is. Ik wil om praktische redenen geen nieuwe hond. Een nieuwe hond is investeren of hij nou volwassen of puppy is en onze Loki draaide gewoon mee in t gezin en kon met mij mee paardrijden en op de wei zijn gang gaan. Daar was je helemaal op ingespeeld.
Nu hebben mijn schoonouders sinds dec een nieuwe pup. Ik ben de laatste weken ingesprongen in de zorg omdat mijn schoonvader ziek was maar merk dat ik nu toch erg geniet van het contact met de hond. Haal haar vaak even op om naar het bos te gaan of neem haar een dagdeel mee naar ons huis. Wij hebben ook een grote tuin.
Ook gaat ze soms mee naar de wei en dat gaat ook al erg goed eigenlijk.
Fijn om weer mee te genieten van een hond maar het neemt het verdriet en gemis van Loki niet weg.
Ik merk wel dat ik me wel echt weer hecht aan haar nu ik veel met haar doe en dat die band al snel groeit. Ze luistert ook al goed naar me en is dolblij als ze me ziet.
Ook op de wei gaat t eigenlijk makkelijker dan ik dacht met een andere hond.
where ever you go, go with your heart
donderdag 30 mei 2024 om 21:16
Wij hebben vrij snel een ander hondje genomen, een puppy. Het nam niet het verdriet weg, maar gaf wel heel veel vreugde. Houden van een nieuw hondje gaat vanzelf. Onze vorige hond is ook te vroeg en onverwacht overleden. Ik denk dat je altijd een angst zult hebben om te verliezen waarvan je houdt, maar het positieve weegt daar vele malen tegenop.Laatje schreef: ↑30-05-2024 20:50Ik vraag me echt af hoe je ooit weer je hart open kunt stellen voor een andere hond. Ik zou heel graag ooit weer een hond willen maar ik heb nog zoveel twijfels op allerlei gebieden. Het lijkt mij zo lastig om te wennen aan een andere hond omdat er zoveel gewoontes waren met mijn eigen hond. Een andere hond is een compleet ander beestje met een eigen karakter. Hoe wordt dat ooit weer eigen?
Het ging zo makkelijk en moeiteloos met mijn eerste hond en alles vond ik leuk, ook de puppytijd. Ik zou nu alleen maar bang zijn dat een volgende hond ook weer ziek wordt denk ik. Minder onbezorgd ofzo. Ik vraag me gewoon af hoe anderen dat deden.
Cum non tum age
donderdag 30 mei 2024 om 21:31
MrsMorrison schreef: ↑30-05-2024 20:56Voor mij: accepteren dat de dood bij het leven hoort. Dankbaar zijn voor alle mooie momenten die je hebt gehad met je hond en daarop terugkijken en weten dat je je hond een goed leven hebt gegeven. Berusting ondanks je verdriet.
Dat vind ik een mooi inzicht. Ik vind dat nog lastig merk ik. Misschien ook wel omdat ik me realiseer dat er zoveel veranderd is in mijn leven sinds de begintijd met mijn hond, waar hij in meegegroeid is en ik er als stabiele factor altijd was ondanks alle veranderingen.
Ik denk soms dat ik een nieuwe hond nooit meer genoeg zal kunnen bieden wat hij nodig heeft. Dat maakt het misschien wel extra confronterend.
Daarnaast ook beseffen dat je hart te groot is om te leven zonder dieren. Dat je een nieuwe hond weer kunt leren kennen, nieuwe liefde kunt geven, nieuwe herinneringen mee kunt maken. En juist omdat die zo anders is is dat makkelijker. Daarom hebben we ook bewust voor een heel ander ras gekozen zodat vergelijken niet mogelijk is. Want geen enkel dier is hetzelfde. En juist dat maakt het hebben van huisdieren zo leuk.
Geef het de tijd. En misschien komt het nooit, dat is ook okee.
.
donderdag 30 mei 2024 om 21:33
Fijne post, Noa!noa schreef: ↑30-05-2024 21:16Wij hebben vrij snel een ander hondje genomen, een puppy. Het nam niet het verdriet weg, maar gaf wel heel veel vreugde. Houden van een nieuw hondje gaat vanzelf. Onze vorige hond is ook te vroeg en onverwacht overleden. Ik denk dat je altijd een angst zult hebben om te verliezen waarvan je houdt, maar het positieve weegt daar vele malen tegenop.
.
donderdag 30 mei 2024 om 22:03
Toen de laatste kat die ik vanaf kitten had overleed was hij bijna twintig en was hij echt bij héél veel ups en down mijn maat geweest. Dat is denk ik enigszins vergelijkbaar met jullie verhaal. Dat is op één of andere manier zo "groot" dat je dat nooit meer gaat delen met een nieuw huisdier. Dus naast de rouw die je hebt om je hond heb je daar ook een stukje rouw over. En heel cliché maar wel waar, rouw is liefde die geen kant op kan. Dus ondanks het verdriet eigenlijk ook een heel mooi iets.
Na die kater heb ik mijn perspectief een beetje verschoven. Zo'n dier waar je echt ride-or-die vrienden mee bent is echt geweldig, maar er zijn meer manieren om naar een huisdier te kijken. Voor jou is het verdrietig dat het afgelopen is omdat jij nog een heel lang leven voor je hebt. Voor je hond was het fantastisch omdat hij héél zijn leven met jou was.
Ik ben een beetje meer gaan kijken vanuit die invalshoek, hoe maak ik het zo fantastisch mogelijk voor een kat/poes. Wat heb ik te bieden ipv waar ben ik naar op zoek. En zo heb ik een paar keer senior getraumatiseerde poezen geadopteerd. In eerste instantie als een soort van "tussenoplossing" zodat ik wel liefdevol kon zorgen maar mezelf niet per se hoefde te hechten. Maar ik vond het veel bevredigender dan ik had verwacht en doe het nu alleen nog maar op deze manier.
Misschien is er voor jou over een poosje ook (eerst) ruimte voor een "tussenoplossing"
Na die kater heb ik mijn perspectief een beetje verschoven. Zo'n dier waar je echt ride-or-die vrienden mee bent is echt geweldig, maar er zijn meer manieren om naar een huisdier te kijken. Voor jou is het verdrietig dat het afgelopen is omdat jij nog een heel lang leven voor je hebt. Voor je hond was het fantastisch omdat hij héél zijn leven met jou was.
Ik ben een beetje meer gaan kijken vanuit die invalshoek, hoe maak ik het zo fantastisch mogelijk voor een kat/poes. Wat heb ik te bieden ipv waar ben ik naar op zoek. En zo heb ik een paar keer senior getraumatiseerde poezen geadopteerd. In eerste instantie als een soort van "tussenoplossing" zodat ik wel liefdevol kon zorgen maar mezelf niet per se hoefde te hechten. Maar ik vond het veel bevredigender dan ik had verwacht en doe het nu alleen nog maar op deze manier.
Misschien is er voor jou over een poosje ook (eerst) ruimte voor een "tussenoplossing"
donderdag 30 mei 2024 om 22:13
Wauw Sprankelend… die komt wel even binnen…
Inderdaad zoveel gedeeld samen. Zo ongeveer alle pijlers die je kunt hebben in je leven vielen om (gezondheid, werk, huwelijk, woonruimte).
Ik denk inderdaad dat ik beter kan kijken naar een soort tussenoplossing omdat ik denk dat ik gewoon te weinig te bieden heb nog.
Inderdaad zoveel gedeeld samen. Zo ongeveer alle pijlers die je kunt hebben in je leven vielen om (gezondheid, werk, huwelijk, woonruimte).
Ik denk inderdaad dat ik beter kan kijken naar een soort tussenoplossing omdat ik denk dat ik gewoon te weinig te bieden heb nog.
.
donderdag 30 mei 2024 om 22:33
Het voelt gewoon zo stom. Ik weet af en toe gewoon niet waar ik het moet zoeken. Ik kan het best wel kwijt bij anderen, maar dat wil ik ook niet steeds.
Het is alsof heel de stabiliteit weg is. Terwijl ik zoveel opgebouwd heb en gewerkt heb het terugvinden van mijn eigen stabiliteit de afgelopen jaren. Het voelt een beetje of alles weer ingestort is. Ik weet ook wel dat een andere hond dat niet terug brengt. Het zal wel tijd nodig hebben.
Het is alsof heel de stabiliteit weg is. Terwijl ik zoveel opgebouwd heb en gewerkt heb het terugvinden van mijn eigen stabiliteit de afgelopen jaren. Het voelt een beetje of alles weer ingestort is. Ik weet ook wel dat een andere hond dat niet terug brengt. Het zal wel tijd nodig hebben.
.
donderdag 30 mei 2024 om 22:42
Dat is helemaal niet stom. Het is nu eenmaal zo dat je met een hond heel veel deelt. Dat verlies is echt heftig.Laatje schreef: ↑30-05-2024 22:33Het voelt gewoon zo stom. Ik weet af en toe gewoon niet waar ik het moet zoeken. Ik kan het best wel kwijt bij anderen, maar dat wil ik ook niet steeds.
Het is alsof heel de stabiliteit weg is. Terwijl ik zoveel opgebouwd heb en gewerkt heb het terugvinden van mijn eigen stabiliteit de afgelopen jaren. Het voelt een beetje of alles weer ingestort is. Ik weet ook wel dat een andere hond dat niet terug brengt. Het zal wel tijd nodig hebben.
Ik was in shock toen onze hond overleed, ik sliep niet meer, kon alleen maar huilen, het leek of de zin in mijn leven weg was.
Door het nieuwe hondje kreeg ik weer plezier terug en kon ik het weer aan.
Klinkt allemaal heel zwaar, maar dat was het ook.
Cum non tum age
vrijdag 31 mei 2024 om 06:29
Ik had mijn eerste hond van mijn 18 tot mijn 31 en voelde ook een grote leegte toen hij stierf. Hij was echt mijn eerste kindje. Ik was niet zozeer gek op honden in het algemeen maar wel op mijn hond. Ik had nog lang dat ik verwachtte dat hij zou komen aantrippelen als ik thuis kwam, als ik iets te eten nam in de keuken. Ik kon zelfs niet aan een andere hond denken, ontweek alle honden , ik kon niet over hem praten zonder te huilen.
Dat heeft echt lang geduurd. Ik was niet ongelukkig: had het gezellig en druk met kinderen, vrienden, werk,... maar het idee van een nieuwe hond kon ik niet aan. Dat heeft echt een jaar of 8 geduurd tot ik er terug voor openstond.
Toen ik dan nog enkele jaren later terug een pup in huis had, voelde het direct terug vertrouwd en eigen en vroeg ik me af waarom ik zo lang gewacht had. Wel bewust voor ander ras gekozen om niet te vergelijken.
Dat heeft echt lang geduurd. Ik was niet ongelukkig: had het gezellig en druk met kinderen, vrienden, werk,... maar het idee van een nieuwe hond kon ik niet aan. Dat heeft echt een jaar of 8 geduurd tot ik er terug voor openstond.
Toen ik dan nog enkele jaren later terug een pup in huis had, voelde het direct terug vertrouwd en eigen en vroeg ik me af waarom ik zo lang gewacht had. Wel bewust voor ander ras gekozen om niet te vergelijken.
vrijdag 31 mei 2024 om 08:31
Ja hè, het hakt er echt in. Ik ben zelf ook een beetje bang dat het tegenvalt met een ander hondje. Dat ik het niet goed genoeg meer kan ofzo. Fijn om ook positieve ervaringen te lezen.noa schreef: ↑30-05-2024 22:42Dat is helemaal niet stom. Het is nu eenmaal zo dat je met een hond heel veel deelt. Dat verlies is echt heftig.
Ik was in shock toen onze hond overleed, ik sliep niet meer, kon alleen maar huilen, het leek of de zin in mijn leven weg was.
Door het nieuwe hondje kreeg ik weer plezier terug en kon ik het weer aan.
Klinkt allemaal heel zwaar, maar dat was het ook.
.
vrijdag 31 mei 2024 om 08:36
Palmboom22, ik begrijp jou wel. Denk dat het bij mij ook een beetje zo is. Soms heeft het misschien meer tijd nodig om je weer open te kunnen stellen, en dat het achteraf voor jou zo voelde, betekent in ieder geval dat je voor jezelf genoeg tijd genomen hebt en dat er naast de ruimte in je hart voor je eerste hond ook weer ruimte kan komen voor een nieuwe hondenliefde, dat ontroert mij ook wel.
.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
