Thuis
alle pijlers
Nieuwe woonruimte gezocht
woensdag 14 februari 2024 om 08:48
Ik woon samen, maar het loopt voor geen meter. We hebben samen besloten dat het echt niet langer gaat zo.
Ik ben op zoek naar nieuwe woonruimte. Ik reageer wekelijks, zo niet dagelijks, op meerdere kamers of studio's. Het is heel erg lastig, vaak krijg ik niet eens een reactie terug. En vaak wordt er ook al aan de voorkant geselecteerd, en zijn ze enkel op zoek naar studenten of mensen van 20 tot 30 jaar. Kortom, ik kom er echt niet tussen. Dus nu ben ik op zoek naar andere soort oplossingen.
Bijvoorbeeld in het buitenland wonen, waarbij ik als eerste denk aan Duitsland of België, net over de grens. Of is het daar al net zo'n crime? Ik zou liever nog verder wonen, maar dan is het handig als ik eerst mijn rijbewijs haal.
In een vakantiewoning wonen zou ik ook prima vinden, maar geloof dat de meeste parken permanente bewoning niet toestaan. Of wordt dit in de praktijk wel gedoogd?
Bemoeilijkende factoren: ik ben psychisch nogal ontregeld/ getraumatiseerd door gebeurtenissen van het afgelopen jaar, ik ben aan het revalideren van een operatie en kan geen lange afstanden lopen/ moet 3x per week naar de fysio. Ik heb op dit moment geen werk vanwege mijn mentale en fysieke gezondheid, maar krijg een uitkering. En ik heb geen rijbewijs.
Wie weet hoe ik bijv. aan een vakantiewoning kan komen? Of heeft tips voor wonen in het buitenland? Alvast bedankt.
Ik ben op zoek naar nieuwe woonruimte. Ik reageer wekelijks, zo niet dagelijks, op meerdere kamers of studio's. Het is heel erg lastig, vaak krijg ik niet eens een reactie terug. En vaak wordt er ook al aan de voorkant geselecteerd, en zijn ze enkel op zoek naar studenten of mensen van 20 tot 30 jaar. Kortom, ik kom er echt niet tussen. Dus nu ben ik op zoek naar andere soort oplossingen.
Bijvoorbeeld in het buitenland wonen, waarbij ik als eerste denk aan Duitsland of België, net over de grens. Of is het daar al net zo'n crime? Ik zou liever nog verder wonen, maar dan is het handig als ik eerst mijn rijbewijs haal.
In een vakantiewoning wonen zou ik ook prima vinden, maar geloof dat de meeste parken permanente bewoning niet toestaan. Of wordt dit in de praktijk wel gedoogd?
Bemoeilijkende factoren: ik ben psychisch nogal ontregeld/ getraumatiseerd door gebeurtenissen van het afgelopen jaar, ik ben aan het revalideren van een operatie en kan geen lange afstanden lopen/ moet 3x per week naar de fysio. Ik heb op dit moment geen werk vanwege mijn mentale en fysieke gezondheid, maar krijg een uitkering. En ik heb geen rijbewijs.
Wie weet hoe ik bijv. aan een vakantiewoning kan komen? Of heeft tips voor wonen in het buitenland? Alvast bedankt.
woensdag 14 februari 2024 om 12:34
Als je psychisch ontregeld bent kom je dan niet in aanmerking voor begeleid wonen?
Bij mij in de stad worden appartementen verhuurt aan mensen die wel op zich zelf wonen maar een aantal uur in de week begeleiding krijgen. Die gaan niet via de normale woningbouwverenigingen maar via een aparte organisatie.j
Bij mij in de stad worden appartementen verhuurt aan mensen die wel op zich zelf wonen maar een aantal uur in de week begeleiding krijgen. Die gaan niet via de normale woningbouwverenigingen maar via een aparte organisatie.j
woensdag 14 februari 2024 om 13:11
Gezien je persoonlijke situatie weet ik eerlijk gezegd niet hoeveel kans je hebt op een woning. Want heel eerlijk; geen huiseigenaar of makelaar gaat jou een aantrekkelijke huurder vinden. Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten en het duurde bij mij vijf jaar voor ik een woning vond.
Misschien kan je ter overbrugging op zoek naar een woning voor een jaar. Genoeg mensen die een jaar ergens anders willen wonen en hun woning verhuren. Mensen die een oppas zoeken voor hun woning. Tegelijkertijd vraag ik me af of je in de situatie waarin je zit wel moet willen verhuizen? Snap dat je weg wilt, maar misschien moet je eerst even aan jezelf werken.
Misschien kan je ter overbrugging op zoek naar een woning voor een jaar. Genoeg mensen die een jaar ergens anders willen wonen en hun woning verhuren. Mensen die een oppas zoeken voor hun woning. Tegelijkertijd vraag ik me af of je in de situatie waarin je zit wel moet willen verhuizen? Snap dat je weg wilt, maar misschien moet je eerst even aan jezelf werken.
woensdag 14 februari 2024 om 13:45
Dank voor jullie reacties allemaal! Lief dat jullie meedenken. Juist ook goed als reacties confronterend zijn, met een aai over m'n bol kom ik er niet.
Nee, ik zou liever ook niet willen verhuizen, maar mijn vriend en ik hebben zo´ n negatieve invloed op elkaar.
Hij is overspannen/burn out, en is bezig met allerlei illegale drugspraktijken, en ik word daar angstig en bezorgd door.
Ik reageer daar op mijn eigen manier op, door te veel te drinken, of blowen, of kalmerende pillen. En daardoor kan ik ook weer in een onwijze dip komen, en niks meer zien zitten en in crisis raken. En daardoor raakt hij weer bezorgd over mij. En zo zitten we in een ontzettend negatieve dynamiek vast.
Omdat ik in een andere regio ben gaan wonen (samenwonen) moet alles qua hulp weer opnieuw worden opgestart. Er is woonbegeleiding toegekend, maar dit is ambulant. Dus daarvoor moet je een eigen woning hebben. En die heb ik straks dus niet meer. Ik sta ook te kort ingeschreven voor sociale huur.
Ik zie mezelf ook niet naar het buitenland verhuizen. Dat heb ik eerder gedaan als een soort vlucht, en toen is het ook helemaal misgegaan, ook doordat ik psychisch helemaal van de leg was. En toen moest ik alles uit eigen zak betalen, het was een flinke financiële aderlating. Dat plan was inderdaad totaal niet realistisch.
Wat dan overblijft, is antikraak, maar dan moet je geloof ik wel 'voorgedragen ' worden. Of inderdaad een vakantiewoning. Ik kan daar eens voor gaan rondbellen.
Wat betreft familie; die kan helaas niks betekenen, die zijn ook uitgeput door mijn 'gedoe'. Ze willen wel meedenken, maar zij weten ook geen pasklare oplossing.
Soms kan ik heel moedeloos raken door alles, ik heb echt een talent voor mezelf in de problemen werken. Ik ben echt al jarenlang aan het ploeteren en heb veel dingen verpest, qua banen, vorige woonplekken. En mensen, ook hulpverleners, weten het niet meer met mij en haken af. En dat snap ik heel goed.
Maar ik weiger mezelf op te geven. Ik blijf vechten, de dingen waar ik wel invloed op heb, daar zorg ik voor. Geen sterke drank in huis halen, alle extra pillen weggegooid, ritme en structuur aanhouden, goede zelfzorg, elke dag ook iets nuttigs doen, zoals een freelance opdracht (die ik af en toe nog heb). En de oefeningen van de fysio... Waarvoor ik het doe, weet ik soms zelf ook niet.
Nee, ik zou liever ook niet willen verhuizen, maar mijn vriend en ik hebben zo´ n negatieve invloed op elkaar.
Hij is overspannen/burn out, en is bezig met allerlei illegale drugspraktijken, en ik word daar angstig en bezorgd door.
Ik reageer daar op mijn eigen manier op, door te veel te drinken, of blowen, of kalmerende pillen. En daardoor kan ik ook weer in een onwijze dip komen, en niks meer zien zitten en in crisis raken. En daardoor raakt hij weer bezorgd over mij. En zo zitten we in een ontzettend negatieve dynamiek vast.
Omdat ik in een andere regio ben gaan wonen (samenwonen) moet alles qua hulp weer opnieuw worden opgestart. Er is woonbegeleiding toegekend, maar dit is ambulant. Dus daarvoor moet je een eigen woning hebben. En die heb ik straks dus niet meer. Ik sta ook te kort ingeschreven voor sociale huur.
Ik zie mezelf ook niet naar het buitenland verhuizen. Dat heb ik eerder gedaan als een soort vlucht, en toen is het ook helemaal misgegaan, ook doordat ik psychisch helemaal van de leg was. En toen moest ik alles uit eigen zak betalen, het was een flinke financiële aderlating. Dat plan was inderdaad totaal niet realistisch.
Wat dan overblijft, is antikraak, maar dan moet je geloof ik wel 'voorgedragen ' worden. Of inderdaad een vakantiewoning. Ik kan daar eens voor gaan rondbellen.
Wat betreft familie; die kan helaas niks betekenen, die zijn ook uitgeput door mijn 'gedoe'. Ze willen wel meedenken, maar zij weten ook geen pasklare oplossing.
Soms kan ik heel moedeloos raken door alles, ik heb echt een talent voor mezelf in de problemen werken. Ik ben echt al jarenlang aan het ploeteren en heb veel dingen verpest, qua banen, vorige woonplekken. En mensen, ook hulpverleners, weten het niet meer met mij en haken af. En dat snap ik heel goed.
Maar ik weiger mezelf op te geven. Ik blijf vechten, de dingen waar ik wel invloed op heb, daar zorg ik voor. Geen sterke drank in huis halen, alle extra pillen weggegooid, ritme en structuur aanhouden, goede zelfzorg, elke dag ook iets nuttigs doen, zoals een freelance opdracht (die ik af en toe nog heb). En de oefeningen van de fysio... Waarvoor ik het doe, weet ik soms zelf ook niet.
woensdag 14 februari 2024 om 14:14
Waar dan?GroenTuintje schreef: ↑14-02-2024 09:02Hier in het oosten weet ik er wel een aantal. Vaak katholiek onderlegd. Je hoeft overigens niet gelovig te zijn, maar wel respect ervoor te hebben.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
woensdag 14 februari 2024 om 18:14
Ik heb ook een tijdje in een vakantiehuisje gewoond; dat werd inderdaad gedoogd. Ik stond toen wel bij mijn ouders ingeschreven want inschrijven mocht daar niet. Ik kon dus niet in de buurt een huisarts vinden omdat mijn inschrijfadres 150km verderop - bij mijn ouders - was. Voor mij geen ramp, maar voor jou wellicht wel moeilijk? Het was bovendien prima te bereiken met fiets of auto maar niet met ov (is misschien bij meer vakantieparken het geval). Ik heb het gewoon via marktplaats gevonden.
Naar het buitenland gaan met zulke mentale klachten lijkt me helemaal geen goed idee. Je verliest een eventueel vangnet, het brengt veel stress mee en gedoe om in het buitenland aan alle administratieve zaken te voldoen en je moet (vond ikzelf) redelijk stevig in je schoenen staan om daar een nieuw leven op te bouwen.
Succes! Goed dat je weggaat, maar idd heel vervelend dat het zo moeilijk is om iets nieuws te vinden!
Naar het buitenland gaan met zulke mentale klachten lijkt me helemaal geen goed idee. Je verliest een eventueel vangnet, het brengt veel stress mee en gedoe om in het buitenland aan alle administratieve zaken te voldoen en je moet (vond ikzelf) redelijk stevig in je schoenen staan om daar een nieuw leven op te bouwen.
Succes! Goed dat je weggaat, maar idd heel vervelend dat het zo moeilijk is om iets nieuws te vinden!
zondag 18 februari 2024 om 10:31
De tip van begeleid wonen is ookal meerdere keren gegeven. Ik dacht eerlijk gezegd ook dat je dat je dit vorheen ook had gehad maar misschien haal ik nu 2 mensen door elkaar.
Wat maakt dat dat voor jounu geen optie is dit verder te omderzoeken? Dan heb je naast woonruimte ook de hulp die je nodog hebt en kun je van daaruit ooit weer doorstromem naar zelfstandig wonen maar daar helpen ze je dan bij.
zondag 18 februari 2024 om 10:44
Ik heb al eerder twee jaar begeleid gewoond, daarna was het afgelopen.Nanouk schreef: ↑18-02-2024 10:31De tip van begeleid wonen is ookal meerdere keren gegeven. Ik dacht eerlijk gezegd ook dat je dat je dit vorheen ook had gehad maar misschien haal ik nu 2 mensen door elkaar.
Wat maakt dat dat voor jounu geen optie is dit verder te omderzoeken? Dan heb je naast woonruimte ook de hulp die je nodog hebt en kun je van daaruit ooit weer doorstromem naar zelfstandig wonen maar daar helpen ze je dan bij.
De woongroep verhuisde naar een andere locatie en ik mocht niet mee.
Het was sowieso het beleid dat je er max 2 jaar mocht wonen, maar sommigen bleven langer.
Daarna heb ik mij opnieuw aangemeld voor begeleid wonen, omdat al heel snel duidelijk werd dat ik het alleen niet trek.
Maar ze vonden mijn problematiek te complex, en ik zou eerst een intensieve behandeling moeten volgen in Den Haag.
Daar ben ik vorig jaar geweest, maar het is uitgelopen op een groot trauma, dat ik nu nog aan het verwerken ben.
Er was daar amper behandeling, schandalig vind ik het.
Ik en de andere vrouwen die daar zaten, werd het beeld voorgehouden van een intensief therapieprogramma.
Maar in de praktijk had ik 1 uur therapie per week (!!). Twee keer een half uurtje individueel , en verder niks. Als het al doorging.
Intussen probeerden mensen continu een einde aan hun leven te maken, en brachten zichzelf de meest ernstige verwondingen toe.
En je werd compleet aan je lot overgelaten, onder het mom van autonomiebevorderend beleid.
En de bejegening van het personeel, daar heb ik geen goed woord voor over.
Als je als ouder je kind zo zou behandelen, zou binnen no time de kinderbescherming op de stoep staan.
Een dier wordt beter behandeld.
Lang verhaal kort;
Er was geen behandeling, na 12 weken kwam men ook tot de conclusie dat ze mij verkeerd hadden gediagnosticeerd.
En was ik zogenaamd 'uitbehandeld'.
Er gaat ontzettend veel mis in de psychiatrie.
Maar ja, die zogenaamde behandeling in Den Haag, had ik eerst succesvol moeten doorlopen. En dat is dus niet gelukt, omdat er simpelweg niks was en je totaal aan je lot werd overgelaten . Dus kan ik ook niet meer begeleid of beschermd wonen.
Het is echt heel frustrerend. Ik val ook tussen wal en schip. Ik word systematisch overschat door hulpverleners, omdat ik verbaal best goed overkom. Ik sta inmiddels wel op de wachtlijst voor ambulante woonbegeleiding, maar dan moet je zelf een woning hebben. En nu het spaak is gelopen tussen mij en mijn vriend, moet ik eerst andere woonruimte vinden.
zondag 18 februari 2024 om 11:00
Vervelend dat het zo gelopen is. Maar dat deze therapie mogelijk door hun toedoen niet geslaagd is wil niet zeggen dat het dan klaar is. Heb je dit met de juisarts besproken, heb je uitgelegd dat zelfstandig wonen echt geen optie is op dit moment een zelfs gevaarlijk omdat je je met verkeerde mensen inlaat? Je kan dan wel niet bij je ouders wonen maar kunnen zijn wel mee naar de huisarts of naar je hulpverleners om de noodzaak aan te geven?
zondag 18 februari 2024 om 11:47
Ik ben het met je eens, dat dit niet heeft gewerkt en er enkel voor heeft gezorgd dat ik van de regen in de drup ben beland, wil nog niet zeggen dat het klaar is inderdaad.Nanouk schreef: ↑18-02-2024 11:00Vervelend dat het zo gelopen is. Maar dat deze therapie mogelijk door hun toedoen niet geslaagd is wil niet zeggen dat het dan klaar is. Heb je dit met de juisarts besproken, heb je uitgelegd dat zelfstandig wonen echt geen optie is op dit moment een zelfs gevaarlijk omdat je je met verkeerde mensen inlaat? Je kan dan wel niet bij je ouders wonen maar kunnen zijn wel mee naar de huisarts of naar je hulpverleners om de noodzaak aan te geven?
Zolang ik voor mijzelf nog hoop heb, laat ik mij zeker geen euthanasietraject aanpraten.
Eerlijk gezegd had ik zoveel te bespreken, en je hebt maar tien minuten bij die huisarts. En die praktijk zit zo vol, ik wil ook niet elke keer een beroep doen en bekend staan als die lastige patient die de deur bij iedereen platloopt. Voelde me de vorige keer ook enorm bezwaard, omdat het qua middelengebruik zo uit de hand was gelopen.
Ik denk ook dat de huisarts mij wel zal terugverwijzen naar dat wijkteam, iedereen wijst continu naar elkaar.
zondag 18 februari 2024 om 11:48
zondag 18 februari 2024 om 11:55
Ja he?
'Toevallig' (toeval bestaat niet) sprak ik gister iemand die jaren in Duitsland heeft gewoond.
Lastig is wel dat ik 3x per week naar de fysio moet, en niet zo mobiel ben.
Let wel: dit is geen 'nee' of overal beren op de weg zien, maar wel de realiteit van hoe mijn leven nu is.
Ik krijg maar 1 keer de kans om deze revalidatie goed te doen, en pak dat wel serieus aan.
Misschien kan ik iets zoeken dat net over de grens is, en dan met de bus naar een nieuwe fysio ofzo.
zondag 18 februari 2024 om 12:16
Ik bedoelde geen euthenasie maar terugkeer naar begeleid wonen.Ravena schreef: ↑18-02-2024 11:47Ik ben het met je eens, dat dit niet heeft gewerkt en er enkel voor heeft gezorgd dat ik van de regen in de drup ben beland, wil nog niet zeggen dat het klaar is inderdaad.
Zolang ik voor mijzelf nog hoop heb, laat ik mij zeker geen euthanasietraject aanpraten.
Eerlijk gezegd had ik zoveel te bespreken, en je hebt maar tien minuten bij die huisarts. En die praktijk zit zo vol, ik wil ook niet elke keer een beroep doen en bekend staan als die lastige patient die de deur bij iedereen platloopt. Voelde me de vorige keer ook enorm bezwaard, omdat het qua middelengebruik zo uit de hand was gelopen.
Ik denk ook dat de huisarts mij wel zal terugverwijzen naar dat wijkteam, iedereen wijst continu naar elkaar.
Waarom zou de huisarts verwijzen naar wijkteam? Hij kan je rechtstreeks soorverwijzen naar andere passende hulp. Wie heeft de indicatie voor begeleid wonen toen geregeld?
Over de grens zou ik in jouw situatie echt niet gaan wonen. Niet alleen ivm je revalidatie maar ook ivm je psychische klachten.
zondag 18 februari 2024 om 12:19
zondag 18 februari 2024 om 12:32
Ravena schreef: ↑18-02-2024 11:55Ja he?
'Toevallig' (toeval bestaat niet) sprak ik gister iemand die jaren in Duitsland heeft gewoond.
Lastig is wel dat ik 3x per week naar de fysio moet, en niet zo mobiel ben.
Let wel: dit is geen 'nee' of overal beren op de weg zien, maar wel de realiteit van hoe mijn leven nu is.
Ik krijg maar 1 keer de kans om deze revalidatie goed te doen, en pak dat wel serieus aan.
Misschien kan ik iets zoeken dat net over de grens is, en dan met de bus naar een nieuwe fysio ofzo.
Heb je verder gezocht dan ‘er staan huizen te huur’?
Hoe staat het met de/jouw gezondheidszorg daar, als je daar woont zul je daar verzekerd moeten zijn? Mag je je uitkering meenemen daarheen? Hoe is het leven daar, spreek je Duits etc?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
