Zwanger
alle pijlers
Zwanger van drieling
zondag 18 mei 2014 om 22:39
Pff, moeilijk verhaal. Ben er 2 weken geleden achter gekomen weer zwanger te zijn. We hebben al 2 dochters van 3 en 10 maanden.
Vrijdag echo gehad en toen we een knipperend lichtje zagen waren we blij en waren wat aan het kletsen. Zegt de echoscopiste opeens: we zijn nog niet klaar er is nog een! En nog eentje, maar die is gestopt met groeien. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Daarna nog wat extra testjes gehad en doorverwijzing naar de gyneacoloog. Daar kan ik morgen terecht voor een uitgebreidere echo.
De echoscopiste kon niet vertellen wat ons te wachten staat. Blijft het levensloze vruchtje in mijn baarmoeder of gaan ze het eruit halen?
Onze wereld staat op zijn kop en we proberen er zo rustig mogelijk onder te blijven maar het is niet makkelijk.
Iemand anders (ongeveer) hetzelfde meegemaakt? Ben nu trouwens 7.5 weken.
Vrijdag echo gehad en toen we een knipperend lichtje zagen waren we blij en waren wat aan het kletsen. Zegt de echoscopiste opeens: we zijn nog niet klaar er is nog een! En nog eentje, maar die is gestopt met groeien. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Daarna nog wat extra testjes gehad en doorverwijzing naar de gyneacoloog. Daar kan ik morgen terecht voor een uitgebreidere echo.
De echoscopiste kon niet vertellen wat ons te wachten staat. Blijft het levensloze vruchtje in mijn baarmoeder of gaan ze het eruit halen?
Onze wereld staat op zijn kop en we proberen er zo rustig mogelijk onder te blijven maar het is niet makkelijk.
Iemand anders (ongeveer) hetzelfde meegemaakt? Ben nu trouwens 7.5 weken.
zaterdag 8 november 2014 om 10:14
Nog een tip voor straks: blijf ook goed voor jezelf zorgen. Ik ben een half jaar terug met 34 weken bevallen van een tweeling. Ik ben toen, mede uit schuldgevoel, als een gek gaan kolven en wilde ook bij elke voeding aanwezig. Lag de eerste week in het ziekenhuis en dacht: waarom zou ik gaan rusten als ik ook bij de jongens kan zijn. Ook toen ik weer thuis ben, ging ik zo vaak als mogelijk naar het ziekenhuis. Ik heb net als jij nog twee kinderen en die misten me ook erg. Als ik dan weer naar het ziekenhuis ging, vroegen ze: ga je al weer weg. Kortom schuldgevoel alom. Ben na anderhalf week teruggefloten door een verpleegster van de high care afdeling die zei: het is een marathon en geen sprint. Dit is nog maar het begin, straks komen ze thuis en dan moet je nog een lange weg. Zorg goed voor jezelf, voordat je zelf instort. Ik heb daar naar geluisterd en ben toen minder vaak heen gegaan. Het is heel moeilijk, maar wel noodzakelijk om het vol te kunnen houden.
Nogmaals veel sterkte de komende tijd.
Nogmaals veel sterkte de komende tijd.
zaterdag 8 november 2014 om 10:33
Oh politiehier wat een spannende dagen heb jij achter de rug... Stiekem hoop ik voor je dat de weeën zijn afgenomen, dat je nog wat rust hebt kunnen vinden... Maar als ze geboren worden moet dat helemaal goed komen want 32 weken is een geweldige prestatie!
Ik vrees dat hierboven weinig mensen naar deze atheïst zullen luisteren maar toch hierbij een schietgebedje!
Ik vrees dat hierboven weinig mensen naar deze atheïst zullen luisteren maar toch hierbij een schietgebedje!
zaterdag 8 november 2014 om 10:55
Oh wat spannend politiehier! Ik las dat de meeste drieling zwangerschappen al met 30 weken bevallen dus wat een prestatie lever jij!
Ik stuur met liefde alle positieve energie die je nodig hebt naar jullie toe!
Heel veel succes en hopelijk ook heel veel genieten van deze wonderlijke gebeurtenis.
Ik stuur met liefde alle positieve energie die je nodig hebt naar jullie toe!
Heel veel succes en hopelijk ook heel veel genieten van deze wonderlijke gebeurtenis.
Each morning we are born again. What we do today matters most.
zaterdag 8 november 2014 om 11:42
Tjezes vrouw ik heb net je gehele topic van achter naar voren gelezen en wat spannend is het nu!
Gefeliciteerd met het behalen van 32 weken en wat fijn dat je dochter weer thuis is. En jij nu in het ziekenhuis, er wordt goed op je gepast. Wat fijn ook dat je zo'n goeie vent thuis hebt en een stevig netwerk.
Ik vind het ook heel mooi om al die steuntjes van de mensen hier te lezen, er wordt echt met je meegeleefd! Ik wens je heel veel sterkte en blijf je hier ook volgen.
Gefeliciteerd met het behalen van 32 weken en wat fijn dat je dochter weer thuis is. En jij nu in het ziekenhuis, er wordt goed op je gepast. Wat fijn ook dat je zo'n goeie vent thuis hebt en een stevig netwerk.
Ik vind het ook heel mooi om al die steuntjes van de mensen hier te lezen, er wordt echt met je meegeleefd! Ik wens je heel veel sterkte en blijf je hier ook volgen.
Clap your hands everybody, and everybody clap your hands.
zaterdag 8 november 2014 om 13:27
Succes, politiehier.
32 weken is een heel acceptabele termijn.
Ik hoop dat ze nog even kunnen blijven zitten, maar mocht het doorzetten wens ik jullie een goede bevalling en een voorspoedige gezonde start voor je 3 jongste meisjes.
32 weken is een heel acceptabele termijn.
Ik hoop dat ze nog even kunnen blijven zitten, maar mocht het doorzetten wens ik jullie een goede bevalling en een voorspoedige gezonde start voor je 3 jongste meisjes.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zaterdag 8 november 2014 om 13:54
zaterdag 8 november 2014 om 14:26
Oh, wat ontzettend spannend zeg!
Ik bid en duim met je mee voor een goede start voor je kindjes.
Mijn tweeling is met 33 weken geboren, en zijn inmiddels twee ondernemende dreumessen. Maar toen ze net geboren waren, en klein en kwetsbaar in hun couveuse lagen, met allerlei slangetjes en toeters en bellen. Ik werd gek van alle goedbedoelde, sussende woorden.. "oh zijn ze al bijna twee kilo".. "joh.. ik ken iemand die had ook van die kleintjes, en het is helemaal goed gekomen".
Ik wilde die mensen met die lieve woorden wel door elkaar rammelen, en tegen ze schreeuwen. Míjn kinderen lagen te vechten voor hun leven. De artsen gaven geen garantie voor een uur, of een dag, laat staan voor een lang leven. Ze waren zó klein en kwetsbaar, en iedereen lachte dat maar een beetje weg in mijn beleving.
Ik kon wel janken van ellende (en deed dat ook regelmatig), ik voelde me schuldig dat ik ze niet langer kon dragen.
En wat hierboven al beschreven werd, ik rende ook zo hard ik kon heen en weer tussen mijn bed en de couveuse-afdeling. En werd ook teruggefloten door mijn man, en de verpleging. Gelukkig.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen.. eigenlijk alleen een dikke knuffel, en veel kracht voor de komende periode gewenst. <3
Ik bid en duim met je mee voor een goede start voor je kindjes.
Mijn tweeling is met 33 weken geboren, en zijn inmiddels twee ondernemende dreumessen. Maar toen ze net geboren waren, en klein en kwetsbaar in hun couveuse lagen, met allerlei slangetjes en toeters en bellen. Ik werd gek van alle goedbedoelde, sussende woorden.. "oh zijn ze al bijna twee kilo".. "joh.. ik ken iemand die had ook van die kleintjes, en het is helemaal goed gekomen".
Ik wilde die mensen met die lieve woorden wel door elkaar rammelen, en tegen ze schreeuwen. Míjn kinderen lagen te vechten voor hun leven. De artsen gaven geen garantie voor een uur, of een dag, laat staan voor een lang leven. Ze waren zó klein en kwetsbaar, en iedereen lachte dat maar een beetje weg in mijn beleving.
Ik kon wel janken van ellende (en deed dat ook regelmatig), ik voelde me schuldig dat ik ze niet langer kon dragen.
En wat hierboven al beschreven werd, ik rende ook zo hard ik kon heen en weer tussen mijn bed en de couveuse-afdeling. En werd ook teruggefloten door mijn man, en de verpleging. Gelukkig.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen.. eigenlijk alleen een dikke knuffel, en veel kracht voor de komende periode gewenst. <3
zaterdag 8 november 2014 om 16:34
zaterdag 8 november 2014 om 16:49
quote:olijfgroen schreef op 08 november 2014 @ 16:34:
Heel herkenbaar wat Pop77 schrijft!
En je wordt heel erg geleefd. Ik hoop dat je mensen in je omgeving hebt die af en toe voor jullie willen koken en misschien een keertje stofzuigen. Wij hebben toen geleefd op snickers en patat in het ziekenhuis.Durf idd hulp te vragen. Ik moest echt een drempel over, maar heb uiteindelijk wel hulp gevraagd. En toen hebben vrienden twee maanden voor ons gekookt. Dat was erg fijn. Ik had daar niet de energie voor en zo stond er toch nog iets fatsoenlijks op tafel. En het is voor mensen een kleine moeite en mensen vinden het ook fijn om je op die manier te kunnen helpen, is mijn ervaring.
Heel herkenbaar wat Pop77 schrijft!
En je wordt heel erg geleefd. Ik hoop dat je mensen in je omgeving hebt die af en toe voor jullie willen koken en misschien een keertje stofzuigen. Wij hebben toen geleefd op snickers en patat in het ziekenhuis.Durf idd hulp te vragen. Ik moest echt een drempel over, maar heb uiteindelijk wel hulp gevraagd. En toen hebben vrienden twee maanden voor ons gekookt. Dat was erg fijn. Ik had daar niet de energie voor en zo stond er toch nog iets fatsoenlijks op tafel. En het is voor mensen een kleine moeite en mensen vinden het ook fijn om je op die manier te kunnen helpen, is mijn ervaring.
