3 jarig meisje ontvoerd uit hotelkamer in Portugal!

Die linten zeiden overigens wél iets. Die kleuren staan in Portugal voor "hoop". Geen fashionstatement dus.

Kinderen opvoeden is laveren tussen vertrouwen geven en beschermen. En waar ga je te ver? Ik hoop dat ik altijd zal kunnen vertrouwen op mijn gevoel. Maar je verstand moet je natuurlijk niet vergeten. Als ik om me heen kijk vind ik vaak dat mensen onvoorzichtig zijn met kinderen. Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar je kunt de kans daarop wel een stuk kleiner maken als je alert bent, goed nadenkt en anticipeert.

En als kinderen ouder worden... wat laat je ze wel en niet zelfstandig doen? Als ik nu terugkijk op mijn jeugd, waren daar veel dingen bij die ik mocht die ik mijn eigen kinderen absoluut niet zou toestaan. Ik was 13 en ging met vriendinnen op onze pony's overal naartoe. Hoe vaak we de dans niet ontsprongen zijn, het ging zo vaak bijna fout. En dan waren wij nog heel verantwoordelijk eigenlijk.



Maar goed, hier kun je uren over praten en helemaal voor zijn kun je niet alles.



Hoe kan zo'n meisje zomaar verdwijnen... áls ze nog leeft, dan zou je zeggen dat iemand toch dat tipgeld zal willen verdienen en ze wel boven water komt. Maar ik vrees het ergste.



Weet je wat ik ook zo'n enorm beangstigende gedachte vind? Als het om pedofielen gaat: als het je seksuele aard is om kinderen opwindend te vinden, kun je daar denk ik niks aan doen. Vers twee is of je ernaar handelt. Blijkbaar zijn er verschrikkelijk veel pedofielen die kinderen daadwerkelijk misbruiken. Als ze een beetje kunnen nadenken, weten ze dat ze kinderen daarmee enorm schaden. Ze doen het toch, dus is er ook iets grondig mis met hun geweten. Dat betekent dat er heel veel pedofielen zijn die ook een antisociale stoornis hebben.

Hoeveel pedofielen zijn er dan eigenlijk die hun fantasiën NIET uitvoeren en zich 'beperken' tot plaatjes, gedachten, foto's?

En hoeveel procent van hen vergrijpt zich WEL aan kinderen?

Volgens mij bestaan daar geen cijfers van. Die zou ik wel graag kennen, al is het maar om in te kunnen schatten hoe groot de kans nu eigenlijk is dat je kind met zo iemand in aanraking komt.



Als ik zo snel even in mijn eigen kennissen- en vriendenkring rondkijk, kom ik wel tot een schrikbarend aantal dat in hun jeugd door iemand is misbruikt. Ik kan er zo al zes opnoemen.

Zelf ben ik als twaalfjarige weleens betast door een man, dat ging gelukkig niet heel ver (hij moest er even langs in de stal bij een pony en legde daarbij 'per ongeluk' een hand op mijn borst, later bleek dat hij dat bij andere meisjes ook deed) en ik zit daar ook niet mee, maar weet niet wat ik gedaan zou hebben als hij wél verder gegaan was.



Enfin. Dit gaat wel erg off topic.

Weer in gedachten bij Madeleine en haar familie, :R

xx lisa.

quote:Die linten zeiden overigens wél iets. Die kleuren staan in Portugal voor "hoop". Geen fashionstatement dus.Nou, helemaal mooi. Dan slaat het werkelijk nergens op wat Americangirl zegt.

Je kunt natuurlijk niet aan de kleur van iemands haarlinten (omdat die nou toevallig bij haar kleren passen) zeggen dat ze iets wel of niet gedaan moet hebben. Ik kan me ook niet voorstellen dat de moeder en/of de vader er iets mee te maken hebben, maar je kan het ook niet uitsluiten (helaas).

Er staat me nog bij dat jaren geleden ook een vrouw een noodoproep deed op de tv (amerika where else) dat haar kinderen verdwenen waren, waarvan later bleek dat ze ze in de auto had gelaten en die een meer in had gereden. Dat kon je toch ook niet aan haar gezicht zien.



Maar ik wil altijd positief blijven denken, dus ik heb ontzettend medelijden met de ouders. Ik moet er toch echt niet aan denken dat 1 van mijn kinderen ineens weg is. bah

Het is toch van de zotte dat de discussie zo langzamerhand meer gaat over de kleding / het uiterlijk van de moeder dan over het feit dat er een zooitje randdebielen op deze wereld rondlopen die gewoon met hun poten van andersmans kinderen moeten afblijven!!    Of gaan we dadelijk ook nog met de vinger naar ouders wijzen waarvan een kind is misbruikt door een lieve opa, grappigie o oom of de gezellige vader van een  vriend(in)  onder het mom:Ja, wie laat er zijn kind dan ook logeren??



  Vandaag weer het bericht over 4 pedofielen die hun martelkelder al klaar hadden naar 'goed voorbeeld'van Marc Dutroux.  Volgens mij kun je als ouders alleen maar je handjes dicht knijpen als er nooit iets (ernstigs) gebeurt.



Als ze erop uit zijn om een (specifiek) kind mee te nemen, geloof ik niet dat er erg veel is wat je kunt doen om dat te voorkomen; hoe verschrikkellijk die conclusie ook is.

Nee, ik vind het niet van de zotte dat er discussie ontstaat. Iedereen kan zijn gedachten erover laten gaan toch? En net zoals er klootzakken zijn die niet van andermans kinderen af kunnen blijven, zijn er klootzakken die niet van hun eigen kinderen af kunnen blijven. Welke van de 2 het hier is, weten we domweg niet.

Meisje (3) ontvoerd uit hotelkamer

In Portugal wordt met man en macht gezocht naar het 3-jarige Britse meisje Madeleine McCann. Haar ouders hadden haar met haar broertje en zusje achtergelaten in hun hotelkamer om te gaan dineren. Toen ze terugkwamen was het meisje spoorloos verdwenen. - Door Maartje Dammers



Madeleine was samen met haar ouders Gerry en Kate en de 2-jarige tweeling Sean en Amelie op vakantie in Praia da Lux in de Algarve in Portugal. Gerry en Kate gingen uit eten in een restaurant op loopafstand van het hotel. Elk half uur checkte ze of alles nog goed ging met hun kinderen. Om 10 uur 's avonds ontdekten ze dat de luiken en het raam van de kamer open waren en dat Madeleine niet meer in haar bed lag. Moeder Kate rende naar buiten en ze gilde: 'Iemand heeft mijn kleine meisje meegenomen.'

Iedere keer als ik dit topic lees lope de rillingen over mijn rug.

Een jaar geleden ben ik met de familie in praja da Luz geweest wij zaten in het appartementen complex naast waar het meisje is ontvoerd.

Op dat moment was mijn neefje 3 jaar.

Het houd me echt erg bezig en ik hoop dat het allemaal goed gaat komen.

Russian questioned over Madeleine Police investigating the disappearance of Madeleine McCann are questioning a Russian man after removing computer equipment from his house in Portugal. The man was taken to a police station in the town of Portimao from his Algarve apartment in Praia da Luz. Briton Robert Murat, 33, is the only formal suspect in the case but his cousin says he denies any involvement and that his life has "fallen apart". Four-year-old Madeleine, from Rothley, Leicestershire, disappeared on 3 May. It is believed the Russian man being questioned by detectives had previously carried out computer work for Mr Murat. After spending two hours at his apartment, plain clothes officers carried out two hard drives, a laptop and a black bin bag. Earlier, Sally Eveleigh, speaking in the Algarve on behalf of Mr Murat, 33, told the BBC that her cousin vehemently denied involvement in Madeleine's disappearance. Mr Murat, who had helped police with translation work, was questioned by detectives for 12 hours and his mother's villa was searched. He was later given "arguido" status by police, which means he is officially a suspect. But officers later released Mr Murat, saying they did not have the evidence to formally arrest or charge anybody. Ms Eveleigh said her cousin had been left in "a very bad state" and was "devastated" by the situation. 'Over-enthusiastic' She was speaking on Mr Murat's behalf because, as police are treating him as a suspect, he is not allowed to speak directly to the media under Portuguese law. "His whole life's fallen apart just from being over-enthusiastic trying to help people as he always does - that's his way," she said. Meanwhile, Mr Murat's estranged wife Dawn, of Hockering, Norfolk, said she was "assisting police in any way she could". Mr Murat, who previously lived in Hockering, had recently been living with his mother Jenny, 71, at her villa, Casa Liliana, in Praia da Luz. The hunt for Madeleine began in the resort town two weeks ago after she was taken from the apartment where she was staying. She disappeared from her bedroom as her parents, Gerry and Kate McCann, ate dinner at a nearby tapas restaurant. Huge reward The couple have said they will not return to the UK until they have found her. Rewards of £2.5m have been offered to anyone with information leading to the four-year-old's safe return. And on Wednesday a fighting fund to help cover the cost of the search was launched in Leicester by her uncle John McCann. Speaking at the launch at the Walkers Stadium, Mr McCann said: "This fund will be a vehicle to help our family get our darling, wee niece back." It was also announced that any money raised not needed for the search for Madeleine would be used to help find missing children in the UK, Portugal and elsewhere. New video clips of Madeleine were also broadcast on Wednesday during half-time in the Uefa Cup final in Glasgow between Spanish sides Sevilla and Espanyol. And on Wednesday morning, Madeleine's aunt, Philomena McCann, of Glasgow, visited Parliament to lobby MPs and peers for support. Details of how to donate to the Madeleine fighting fund - at banks, by post or via the internet - can be found at www.findmadeleine.com. (BBC news)

Ja, ik kan me ook niet voorstellen dat iemand niet die 2.5 M. wil opstrijken...........:o

(ik zou persoonlijk liever dat meisje veilig terug zien, en als je dan nog 'ns z'on zakcentje ervoor zou krijgen, nou mooi meegenomen toch?!)



maar er was wel een interessante discussie paar avonden terug op tv met een politieman die betrokken was bij dutroux onderzoek. (hij had 2 van de meisjes gevonden).



Hij zei, het nadeel van dat geld aanbieden is dat de ontvoerder het ZO heet onder de voeten wordt, dat ie dan geneigd is sowieso dat kind om te brengen om "het bewijs" kwijt te raken...........................



daar wordt ik dan weer helemaal naar van.......................



ik ga ffe de engelse kranten kijken wat the latest is..............

vreemd, er staat niks in The Guardian...............:o



maar in The Times staat een interessant artikel over waar een groot deel van deze discussie over gaat........

ga ffe copy&pasten.............

http://women.timesonline.co.uk(KAN HET BERICHT NIET PLAATSEN - MAX WIL 'M NIET)

Russian computer expert quizzed overnight by cops hunting missing four-year-old Madeleine McCann has insisted he had nothing to do with her disappearance.



Sergey Malinka

Sergey Malinka, who designed a website for Robert Murat, the man named by police as a formal suspect in the case, was questioned for around five hours.

Plain-clothes officers removed two hard drives, a laptop and a black bin bag full of items from his home and took them away for examination.

After being released, the 22-year-old stressed he had been interviewed as a witness, not a suspect.

He said he was "completely" innocent and had no criminal record in any country.



 

"I've invested seven years of my life in this country trying to succeed, and suddenly in one hour it's all fallen apart," he said.

Mr Murat, who strenuously denies any involvement in Madeleine's abduction, was taken in for questioning by detectives earlier this week before being released.

While he was being interrogated, police searched his mother's house, just a short distance from where Madeleine was snatched in the village of Praia da Luz.

Among items removed were a computer and other communications equipment.



Madeleine McCann

It is exactly a fortnight since Madeleine was snatched from her bed in her parents' holiday apartment.

Mr and Mrs McCann are said to be concentrating on the campaign to find their daughter and continuing with everyday life, despite the recent police activity in the village and developments in the case.

Her parents remain convinced Madeleine is still alive and plan to remain in Portugal for the foreseeable future.

quote:

http://women.timesonline.co.uk



(KAN HET BERICHT NIET PLAATSEN - MAX WIL 'M NIET) Max is lastig. Ik had ook al moeite met onderstaande stukje plaatsen.

Onderwerp van het artikel is een tracker chip in je kind laten implanteren..................:o



(en diegene wordt overstelpt met aanvragen............)



If your child could wear an implant – a microchip that could tell a computer where he or she was at any time to within a few metres – would you buy it? After the horrific snatch of three-year-old Madeleine McCann from her bed in Portugal, the answer from many parents seems to be “yes”.

How to endureGerry and Kate McCann have remained incredibly strong despite the trauma of their daughter’s abduction. The consultants helping them to cope tell our correspondent about their techniquesCarol Midgley For two weeks we have watched Kate and Gerry McCann suffering the worst torment that most of us can imagine. If it has been harrowing for us at home, waiting constantly for news about the fate of their abducted daughter, can we even begin to understand how it has been for them? Yet the McCanns have displayed a positivity and determination that has been remarkable to see. They have refused to catastrophise and have, instead, insisted on taking action and accentuating the positive. Undoubtedly this is due partly to their strength of character. But since Madeleine disppeared they have been helped by two trauma specialists, Alan Pike and Martin Alderton from the Centre for Crisis Psychology (CCP), who flew to Portugal from the UK soon after Madeleine was abducted and have been a constant presence in Praia da Luz ever since. “We have had excellent help from trauma consultants that has enabled us to use certain tools to help us look forward and channel our emotions,” Gerry McCann told the media. “It has helped us to channel everything into looking forward.” It is difficult to think of a more atrocious situation than the one in which the McCanns find themselves. How do trauma consultants guide them through it? Kevin Tasker, clinical director for the CCP, which is based in Skipton, North Yorkshire, says that the immediate task is to encourage them to talk through the events of the incident in detail – when Madeleine disappeared, what actually happened and how they discovered that she had gone. This is because after a traumatic event there is a feeling of surreality for the victims. Talking about the incident in a factual way not only draws out their feelings but helps them to turn that surreality into reality. Alan Pike, who is with the couple, says: “The aim is to help them to understand what is happening to them physically and emotionally, because it can be debilitating. That allows them to focus on what needs to be done.” For obvious reasons Tasker cannot discuss the specifics of the McCann family’s case, but he has agreed to describe the general process by which the couple, and others like them, are guided through. “We cannot fix it for them. We know that and they know that,” he says. “But we can help them to manage their reality and to refocus some of those negative thoughts into more positive thoughts and practical ways of dealing with matters. There are all the ‘if onlys’ and ‘what ifs’ – what if we had done that or said that. We help them to come to terms with those thoughts.” Traumatised people such as the McCanns are encouraged to focus only on each day as it comes, not to let their thoughts stray too far into the future, and to “look at the positives that they can take from each day” – in Madeleine’s case the public support and sympathy, the widespread media coverage and the fact that, while the wait for news is excruciating, it means that there is still hope. The McCanns have responded by channelling their anguish into energetic action and self-empowerment, mobilising their family to inspire people across Europe to help them, and making regular media appearances to keep Madeleine’s abduction in the spotlight. They will also have been encouraged to keep a diary of their positive thoughts, to reinforce this mindset. “It is easy to focus just on the negatives when you have been through a trauma,” says Tasker. “You realise how easily it can happen to you. Up until then you have taken the world for granted; suddenly it becomes a dangerous place, when in fact it is no different from how it was before. But every day lots of positive things do happen, yet we tend not to see them.” A diary is a way of harnessing those things as a concrete reminder. Central to the couple’s wellbeing, he says, is to try to focus on what they know – the actual evidence – and not to dwell on dark theories. “It’s important that they don’t allow their minds to go into fantasies about what might have happened,” he says. Although it might seem an impossible task in such appalling circumstances, finding the time to relax each day is also fundamental to their physical and mental health, and so is returning to normal routines. “You cannot keep going at something like this 24/7,” says Tasker. “We say, back off a bit, take time out and try to channel your mind elsewhere for a short time. “We try to help them to reinstate normal routines as soon as possible. That’s what life is about. Every day is about routine – work, social, home routines – and if you don’t get back into that there will be times when you are alone and thinking too much, ruminating on negative thoughts.” Indeed, the McCanns have been seen acting out this advice every day, taking time out to walk on the beach and attend church, and keeping up a daily routine with their two-year-old twins Sean and Amelie. But there has been concern about Kate McCann’s weight loss and her apparent inability to eat. Tasker says that in a trauma, a person’s supply of adrenalin is constant. Adrenalin creates feelings of nausea, so appetite is lost. Relaxation helps to decrease the flow of adrenalin, and then the person is encouraged to eat little and often. Breathing techniques are also taught: slow, deliberate breaths from the stomach to abate feelings of panic. Tasker and his team of travelling consultants are among the leading experts in their field and have years of experience of working with those caught up in high-profile disasters and traumas, including the Lockerbie disaster, the M1 air crash, the Hillsborough disaster, the Dunblane shootings, the Omagh bombings and 9/11. They are unique in having a dedicated team of five travelling consultants – a deliberately small number which they believe enables them to keep the quality of their work high. Tasker, a former social worker specialising in trauma aftercare, joined the CCP in 1999 after training as a trauma consultant. He worked in Germany for several years as a social worker with the MOD, and worked with soldiers returning from Kosovo. The CCP had been set up ten years earlier by its senior partners Michael Stewart and Peter Hodgkinson. Stewart had worked with survivors of the Bradford fire in 1985 and Hodgkinson with survivors and bereaved of the Herald of Free Enterprise sinking in 1987. Their joint consultancy established new methods of working with traumatised individuals and went on to play key roles in the aftermath of such disasters as the Clapham rail crash and Piper Alpha. Other counsellors include a former intensive care nurse and a former social worker specialising in domestic and child abuse. Although each circumstance is different, many of the same principles can be applied, such as helping people to normalise their reactions to an abnormal situation and going back over exactly what happened. This, he says, helps people to get their thoughts in order. “It helps to fill in the gaps,” he says. “If you are in a crisis or a tragedy, you only ever see parts of it. But you need to know all of it. Talking about precisely what happened helps to fill in those blanks, because if you don’t you fantasise about those gaps and your fantasies are often worse than the reality.” He is emphatic that those offering help to the McCanns are not trauma counsellors but trauma consultants. Counselling is a one-to-one activity that is used in response to all sorts of personal difficulties and is driven by the client’s agenda. The trauma consultant’s work, on the other hand, is structured, highly directive and has a “strong educative component”. Sometimes, however, people they have helped stay in touch with them for months afterwards. One woman who survived a coach crash in Turkey was still calling Tasker for help two and a half years later. “She thought she was going to die when the coach went out of control, and that is a very powerful thought that stays with you for a long time,” he says. “She developed a fear of public transport but had to go to work on the train. The rushing of the train brought the memories back. It’s what we call an ‘as if’ experience – as if it’s happening all over again.” One of the trauma consultants sent out to Praia da Luz has been assigned to help the hotel and Mark Warner staff, while Tasker has been working in London with the Mark Warner staff there. “Staff often get quite close to their guests and feel a responsibility to give them a good holiday,” he says. “When something like this happens they can take it quite personally. They, too, will go through the ‘what ifs’ and the ‘if onlys’. The world suddenly becomes a more dangerous place for them, too.” After initially spending several hours a day with the McCanns, by now the consultant will instead be permanently on call “for as long as it takes”, intervening only when the family requests it. It is important for the McCanns’ morale that they ask for help from family and friends, and tap in to the resources around them – something that they have done magnificently. At the same time, however, they have to “keep it real”, and part of the consultant’s job is to help to prepare clients for an outcome that is not the one they want. “It is not allowing people to say (to them) ‘Don’t worry, it’ll be fine’,” he says. If, God forbid, it is ultimately the news that we all dread, then the consultants’ job will be to help the McCanns to accept the reality of that day. But there must be days when the McCanns can barely find the strength to get out of bed. They must have nightmares, and must run over the events of that night over and over again. “You can help people to understand that it’s quite normal to do that,” says Tasker. “With nightmares we try to get them to just accept that it will happen, then to refocus.” In some ways, he says, there are parallels between experiencing a trauma and a bereavement – the surreality followed by the need to restore normal routine. But human strength can be remarkable. The courage of Ben Needham’s mother, still thinking positively 16 years after her toddler son disappeared on the Greek island of Kos, is a case in point. If the search for Madeleine continues for several weeks, there may come a time when the McCanns have to consider returning to the UK – albeit briefly, perhaps – to recuperate. But they will be advised not to think about that now. And yet . . . surely sitting helplessly while they know that a swimming pool down the road is being drained must be pure hell for them? “You know what I’d think?” Tasker says. “I’d think, I know why they are draining that swimming pool – it’s because they are still looking for my little girl. They are still looking. Let’s treat each day as a new day.” He is constantly impressed by those with whom he works. He says: “Some of the things I have seen people go through and come out of – it is amazing what humans can endure; the strength they can find.”

Dit is het stukje Maria!

Professor Kevin Warwick, who developed the technology that made it possible for the first child in Britain to volunteer to be “chipped” in 2002 – after the murders of Holly Wells and Jessica Chapman – has been bombarded with e-mails over the past few days from parents desperate to keep tabs on their children. As we talk, another e-mail drops into his inbox from a mother of two young children who says that she is deeply anxious about Madeleine’s disappearance and wants to know more about the chip technology.

En weet je wat ik nu het erge vind? Dat ik Holly en Jessica alweer vergeten was.

Lisa, je zou je kinderen ook dingen kunnen leren wat ze kunnen doen als een vreemde ze meeneemt. Ik zeg niet dat je daarmee alle ontvoeringen kan voorkomen, maar al zou je maar één op de tien kunnen voorkomen is het nog de moeite waard toch?

Er zijn een paar zwakke plekken waar ook kinderen bijkunnen, zoals de ogen, de adamsappel, de knieën, het kruis (een kind kan een knie breken van een volwassene als hij daar hard tegenaan trapt). Wat ook heel effectief is is bijten (en niet snel loslaten, maar echt tanden op elkaar zetten). In bijna elke houdgreep kan je bijten, je kan de ontvoerder in de kuiten bijten, de bovenbenen, in de romp, de spier aan de zijkant van het lichaam die bloot komt te liggen als hij zijn arm omhoog heeft (dus bv. het hoofd van 't kind onder zijn arm), de vingers, de armen,, de nek, het gezicht (oren, neus). Dit veroorzaakt bij elk mens een schrikreactie wat het kind tijd kan geven weg te rennen, te schreeuwen, etc.

Als een kind in een auto zit, kan 't met alle macht aan het stuur gaan hangen (dan rijdt de bestuurder ergens tegenaan en komt er politie bij), of aan de handrem of de versnellingspook trekken, dat heeft 't zelfde effect. Als 't kind achterin zit kan 't zijn armen en handen om 't gezicht van de bestuurder leggen en niet loslaten. Dat zorgt ook voor aanrijdingen en ongelukken. Dat klinkt eng, maar het is veel minder eng dan meegenomen worden naar een onbekende plek waar geen getuigen zijn .



Een kind heeft als groot voordeel dat het onderschat wordt. Een ontvoerder verwacht niet dat een kind terugvecht, dus zal misschien loslaten omdat het onverwacht komt (net als bij ik meen de helft van de mensen die een vrouw aanvalt). Nogmaals, misschien voorkom je er niet alles mee, maar elke ontvoering en god weet wat daarna die verkomen wordt is er één toch?

trouwens, er is ook Z'ON bizaar en afgrijselijk artikel, ook in het kader van wat hier gediscussieerd wordt, n.l. het beschermen van je kinderen, maar ik wil hem niet hier plaatsen, omdat deze over madeleine gaat.

ik ga hem maar met een nwe topic openen op maatschappij.

you will be shocked!!! :o :@

Zo'n chip, daar zit ik eigenlijk wel op te wachten. Al is het maar voor mijn eigen geruststelling.

In dit kader speelt misschien ook wel mee dat een oom van mij een aantal jaren terug spoorloos verdwenen is. In zijn geval in zee, we weten door onderzoek en alles keer op keer beredeneren en het verhaal van de man die bij hem was, 100 % (nouja, 99,9999999999999999 % dan) zeker dat hij dood is. Maar het lichaam is nooit gevonden. Kun je nagaan dat het je kind betreft en je ook nog niet eens zéker weet dat het overleden is. Daar is niet mee te leven. Als dat door boze opzet van een ander is, helemaal niet. Maar het kan ook gebeuren door een ongeluk.

Ik moet nu steeds maar denken aan die Nederlandse vrouw die in Portugal verdween, een jaar of twee geleden? Het was tijdens een wandeling. Alles heeft men daar uitgekamd. Toch is ze uiteindelijk, maanden later, gevonden vlakbij waar ze voor het laatst gezien was, een natuurlijke dood gestorven.

Tegenwoordig heeft bijna iedereen een gsm bij zich, daar kun je ook al veel informatie uithalen. Dus in geval van ongelukken zul je daar vaak iets aan hebben. In het geval van heel jonge kinderen niet, die hebben zo'n ding niet. En als ze ouder zijn en/of wel een telefoon hebben en er is opzet in het spel, ontdoet de dader zich natuurlijk van het ding.



Bij zo'n chip... het moet natuurlijk totaal onduidelijk zijn voor een dader waar het ding is ingeplant. Je moet er niet aan denken wat ze er anders weer mee doen...

Het schijnt dat de leden van het koninklijk huis al heel lang met zo'n chip zijn uitgerust trouwens.

Een tijdje terug heb ik er eens op gegoogled; in Nederland kun je wél een chip krijgen voor je huisdier. Als het verdwenen is, bel je het bedrijf waar je die chip koopt en zij komen dan met apparatuur om te zoeken. Er staat bij faq's: kan ik de chip ook voor mijn kinderen gebruiken? En het antwoord is nee.

Ik hoop dat er snel een betaalbaar product op de markt komt dat wél voor kinderen geschikt is.

xx lisa.

Eerlijk gezegd denk ik niet dat ze nog leeft. Grond te heet onder de voeten enzo....

;(





wat leven we toch in een bizarre wereld...................

weer een vreselijk eng - voor een ouder - stukje gelezen op bbc.........

(effe kijken of max het toelaat).

nou ja, niet alleen eng voor ouders. voor iedereen eigenlijk. moet je zo iemand maar in je buurtje hebben.......................







 





S Africa boy 'held for 13 years'



A man has been charged with indecent assault following the rescue of a South African boy who had allegedly been held captive in a dark room for 13 years.

The boy, known as Bongani, is said to be traumatised and recoils from bright lights. He was allegedly seized when he was just five years old.

A police spokeswoman told the BBC that they were trying to trace his parents.

Bongani was reportedly rescued last week from a house in Durban after neighbours heard screams.

"There must be a parent somewhere crying out for their missing child and hoping that one day he would return," Wentworth Trauma Room co-ordinator Arlene Muller told South Africa's Daily News.

"We have started a massive search for his family. We have circulated his picture at taxi ranks, shops and halls hoping that a sister, brother or relative would recognise him," she said.

She said Bongani only talks when lights are switched off.

Superintendent Phindile Radebe told the BBC News website that Bongani was now being cared for by the authorities.

She said the man, who appeared in Durban magistrates court, could be charged with other offences as investigations are still continuing.