Relaties
alle pijlers
Uit elkaar en toch blijven samenwonen?
donderdag 2 januari 2020 om 20:25
dinsdag 7 januari 2020 om 21:25
Ja, als je het gewoon ziet als iets dat je je kinderen wil bieden en als consequentie van eerder gemaakte -vrije- keuzes in het leven, dan valt het voor jezelf ook minder zwaar.
Een kind kan/zal het later ook waarderen en respecteren dat ouders hun ouders in één huis zijn blijven wonen en pas ieder hun eigen weg gaan als er geen noodzaak meer is om als gezin met zijn allen in één huis te blijven wonen.
En kinderen zien vaak meer dan je denkt. Je weet nooit hoe het leven verder loopt, maar misschien zegt het jongste kind op enig moment zelf wel 'mam, ga je eigen gang maar, ik zal mij heus wel redden'.
woensdag 8 januari 2020 om 07:31
Birdnesting was een mooie oplossing. En zo ervaar je ook wat je anders je kinderen aan doet; steeds verkassen. Dat is best pittig.jules* schreef: ↑07-01-2020 16:13Voor ons is birdnesting ook een optie. Mag ik vragen wat voor jou de reden is dat je dit beter vindt passen dan birdnesting?
Wat je schrijft over "ik word daar uiteindelijk gelukkiger van dan van een nieuwe liefde", dat speelt bij ons nu ook mee. Het is lastig om te voorspellen hoe dat zal gaan als één van ons daadwerkelijk een nieuwe liefde vindt, maar dat risico wil ik nemen. Het moet alleen wel heel duidelijk zijn voor de kinderen dat wij echt uit elkaar zijn. Ik wil ze geen hoop geven die er niet is.
Ik zou eigenlijk zelfs best wel eerst een tijd gescheiden willen zijn, voordat we het vertellen. Alleen is het misschien raar als we niet meer samen slapen.
Dat, en het feit dat ik steeds een paar dagen mijn kind moest missen, brak me op. Als je niet bij je kind bent als ze ziek is bijvoodbeeld. Of niet als eerste aan haar bed staat als ze jarig is. Het steeds weer afscheid nemen voor een paar dagen. Vreselijk vond ik dat.
I wanna live my life with the volume full!
woensdag 8 januari 2020 om 09:07
Mijn kinderen gaven allebei (uit zichzelf) aan dat het in huis gezelliger is sinds hun vader weg is. Ze houden veel van hem, maar vinden hem niet zo fijn om mee te leven. De oudste heeft zelfs gezegd dat we wel "een dingetje" zouden hebben als ik hem ooit terug zou willen nemen. Maar dat is uiteraard niet aan de orde.Gebruna schreef: ↑07-01-2020 21:25Ja, als je het gewoon ziet als iets dat je je kinderen wil bieden en als consequentie van eerder gemaakte -vrije- keuzes in het leven, dan valt het voor jezelf ook minder zwaar.
Een kind kan/zal het later ook waarderen en respecteren dat ouders hun ouders in één huis zijn blijven wonen en pas ieder hun eigen weg gaan als er geen noodzaak meer is om als gezin met zijn allen in één huis te blijven wonen.
En kinderen zien vaak meer dan je denkt. Je weet nooit hoe het leven verder loopt, maar misschien zegt het jongste kind op enig moment zelf wel 'mam, ga je eigen gang maar, ik zal mij heus wel redden'.
woensdag 8 januari 2020 om 21:08
Hoi Jules,
Mijn partner en ik hebben 2 jaar geleden besloten dat we geen stel meer zijn maar nog wel een gezin.
We wonen ook nog steeds in hetzelfde huis.
De situatie zal niet helemaal vergelijkbaar zijn met enkele ervaringen die ik in dit topic las, want in ons geval weet niemand het (op 1 goede vriendin na).
De kinderen vinden het normaal dat we apart slapen (want papa snurkt zo) en zijn ook gewend dat partner en ik vaak dingen apart van elkaar ondernemen.
We doen wel regelmatig wat met het gezin en dat gaat prima.
De voornaamste reden is dat 1 van de kinderen extra zorg nodig heeft en we problemen voorzagen bij helemaal uit elkaar gaan.
Ik heb vrede met de situatie maar vind het steeds lastiger worden ten opzichte van de buitenwereld. Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken. Dus ik lees mee
Het liefst zou ik, zoals ik hier ook las, 2 huisjes naast elkaar hebben zodat de kinderen gewoon hun eigen slaapkamer hebben en van de ene naar de andere ouder kunnen gaan.
Als ik naar onze relatie kijk, verwacht ik dat dat goed zou kunnen lopen, echter financieel is het niet haalbaar.
Mijn partner en ik hebben 2 jaar geleden besloten dat we geen stel meer zijn maar nog wel een gezin.
We wonen ook nog steeds in hetzelfde huis.
De situatie zal niet helemaal vergelijkbaar zijn met enkele ervaringen die ik in dit topic las, want in ons geval weet niemand het (op 1 goede vriendin na).
De kinderen vinden het normaal dat we apart slapen (want papa snurkt zo) en zijn ook gewend dat partner en ik vaak dingen apart van elkaar ondernemen.
We doen wel regelmatig wat met het gezin en dat gaat prima.
De voornaamste reden is dat 1 van de kinderen extra zorg nodig heeft en we problemen voorzagen bij helemaal uit elkaar gaan.
Ik heb vrede met de situatie maar vind het steeds lastiger worden ten opzichte van de buitenwereld. Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken. Dus ik lees mee
Het liefst zou ik, zoals ik hier ook las, 2 huisjes naast elkaar hebben zodat de kinderen gewoon hun eigen slaapkamer hebben en van de ene naar de andere ouder kunnen gaan.
Als ik naar onze relatie kijk, verwacht ik dat dat goed zou kunnen lopen, echter financieel is het niet haalbaar.
donderdag 9 januari 2020 om 07:44
Als niemand van jullie een nieuwe partner krijgt dan zou dit zomaar eens kunnen werken, de basis klinkt heel goed.
Alleen als er 1 van jullie verliefd word voorzie ik problemen. Je bent namelijk niet meer rationeel tijdens een verliefdheid en een stuk meer gefocust op de nieuwe partner. Eigen belang en nieuwe partners belang gaan dan hevig botsen met samenwonen met ex en de kinderen. Ik denk dat het dan onhoudbaar wordt.
Waarom wil je de slaapkamers anders inrichten om je terug te kunnen trekken? Zou dit geen oplossing kunnen zijn om de relatie voort te kunnen zetten?
Alleen als er 1 van jullie verliefd word voorzie ik problemen. Je bent namelijk niet meer rationeel tijdens een verliefdheid en een stuk meer gefocust op de nieuwe partner. Eigen belang en nieuwe partners belang gaan dan hevig botsen met samenwonen met ex en de kinderen. Ik denk dat het dan onhoudbaar wordt.
Waarom wil je de slaapkamers anders inrichten om je terug te kunnen trekken? Zou dit geen oplossing kunnen zijn om de relatie voort te kunnen zetten?
donderdag 9 januari 2020 om 08:23
Ik weet niet hoor, en dat is ook per situatie verschillend, maar ik hoorde laatst een ervaringsverhaal van een kind die het juist als een zware verantwoordelijkheid voelde dat zijn ouders om hem bij elkaar bleven, een verantwoordelijkheid die een kind niet zou moet hoeven dragenGebruna schreef: ↑07-01-2020 21:25Ja, als je het gewoon ziet als iets dat je je kinderen wil bieden en als consequentie van eerder gemaakte -vrije- keuzes in het leven, dan valt het voor jezelf ook minder zwaar.
Een kind kan/zal het later ook waarderen en respecteren dat ouders hun ouders in één huis zijn blijven wonen en pas ieder hun eigen weg gaan als er geen noodzaak meer is om als gezin met zijn allen in één huis te blijven wonen.
En kinderen zien vaak meer dan je denkt. Je weet nooit hoe het leven verder loopt, maar misschien zegt het jongste kind op enig moment zelf wel 'mam, ga je eigen gang maar, ik zal mij heus wel redden'.
donderdag 9 januari 2020 om 08:47
Bij mij waren er geen kinderen in het spel.
Maar toen ex en ik lang geleden uit elkaar gingen hebben we nog bijna twee jaar in een huis gewoond.
Ik kreeg al vrij vlot weer een nieuwe relatie, en ben ook gaan samenwonen. We hebben dus ruim een jaar met zijn drieën in een huis gewoond.
Ex en ik zijn zonder ruzie uit elkaar gegaan. We waren wel goede maatjes, maar geen geliefden meer.
Mijn huidige man en hij kunnen het nog steeds erg goed met elkaar vinden en we zijn nog altijd (we zijn inmiddels ruim 17 jaar verder) goede vrienden.
Maar toen ex en ik lang geleden uit elkaar gingen hebben we nog bijna twee jaar in een huis gewoond.
Ik kreeg al vrij vlot weer een nieuwe relatie, en ben ook gaan samenwonen. We hebben dus ruim een jaar met zijn drieën in een huis gewoond.
Ex en ik zijn zonder ruzie uit elkaar gegaan. We waren wel goede maatjes, maar geen geliefden meer.
Mijn huidige man en hij kunnen het nog steeds erg goed met elkaar vinden en we zijn nog altijd (we zijn inmiddels ruim 17 jaar verder) goede vrienden.
donderdag 9 januari 2020 om 10:29
Ik woon ook samen als huisgenoten met de vader van mijn kind. En dat gaat verder prima. Maar ik vraag me wel eens af of het gevolgen voor kind heeft dat ze haar ouders nooit ziet knuffelen of zoenen. Dat we haar eigenlijk het verkeerde voorbeeld geven? Dat ze denkt dat het 'normaal' is dat partners elkaar geen genegenheid tonen?
donderdag 9 januari 2020 om 21:10
Maar dat is toch altijd zo na een scheiding?bloem710 schreef: ↑09-01-2020 10:29Ik woon ook samen als huisgenoten met de vader van mijn kind. En dat gaat verder prima. Maar ik vraag me wel eens af of het gevolgen voor kind heeft dat ze haar ouders nooit ziet knuffelen of zoenen. Dat we haar eigenlijk het verkeerde voorbeeld geven? Dat ze denkt dat het 'normaal' is dat partners elkaar geen genegenheid tonen?
donderdag 9 januari 2020 om 21:23
Yasha schreef: ↑09-01-2020 08:47Bij mij waren er geen kinderen in het spel.
Maar toen ex en ik lang geleden uit elkaar gingen hebben we nog bijna twee jaar in een huis gewoond.
Ik kreeg al vrij vlot weer een nieuwe relatie, en ben ook gaan samenwonen. We hebben dus ruim een jaar met zijn drieën in een huis gewoond.
donderdag 9 januari 2020 om 21:28
Ik zou het gewoon proberen en goede afspraken maken voor als de situatie ontstaat dat een van beide of allebei iemand anders tegenkomt. In verschillende huizen gaan wonen kan altijd nog lijkt mij. Als er ruimte is om allebei apart te slapen lijkt me dat ook als je nog normaal met elkaar kunt omgaan ook prima te doen. Naar de kinderen kan je gewoon aangeven dat jullie het fijner vinden om alleen te slapen, de situatie verder uitleggen hoeft helemaal nog niet. Zijn overigens ook genoeg stellen die liever alleen slapen. Beiden in een ander huis gaan wonen, gaat ten koste van heel veel dingen, verdriet van kinderen om missen ouder, zelf kinderen missen, financiën, opvang etc., dus dat zou ik alleen maar doen als er geen andere werkbare oplossing mogelijk is.
vrijdag 10 januari 2020 om 12:31
Ja, maar dan is het wel duidelijk waarom er geen genegenheid is. Want papa en mama zijn uit elkaar, omdat ze niet meer van elkaar houden als partners.
Maar als je nog samenwoont als ouders en nooit genegenheid toont, 'leer' je je kind inderdaad dat dat normaal is.
Terwijl als je uit elkaar bent en er komen nieuwe relaties, waarbij wel affectie getoond wordt, je je kind leert dat affectie tonen wel hoort in een relatie. Dat lijkt mij een stuk gezonder.
Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en wat en ik blij dat ze niet voor mij zijn blijven samenwonen. Dat verhuizen heen en weer pittig is, dat klopt, maar dat duizend keer liever dan samen leven met ouders die geen affectie tonen.
Een kind heeft de meeste baat bij duidelijkheid als je het mij vraagt.
vrijdag 10 januari 2020 om 12:53
Hoe kan je dat stellen als je die ervaring niet hebt?manisha-362 schreef: ↑10-01-2020 12:31Ja, maar dan is het wel duidelijk waarom er geen genegenheid is. Want papa en mama zijn uit elkaar, omdat ze niet meer van elkaar houden als partners.
Maar als je nog samenwoont als ouders en nooit genegenheid toont, 'leer' je je kind inderdaad dat dat normaal is.
Terwijl als je uit elkaar bent en er komen nieuwe relaties, waarbij wel affectie getoond wordt, je je kind leert dat affectie tonen wel hoort in een relatie. Dat lijkt mij een stuk gezonder.
Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en wat en ik blij dat ze niet voor mij zijn blijven samenwonen. Dat verhuizen heen en weer pittig is, dat klopt, maar dat duizend keer liever dan samen leven met ouders die geen affectie tonen.
Een kind heeft de meeste baat bij duidelijkheid als je het mij vraagt.
I wanna live my life with the volume full!
vrijdag 10 januari 2020 om 13:05
manisha-362 schreef: ↑10-01-2020 12:31Ja, maar dan is het wel duidelijk waarom er geen genegenheid is. Want papa en mama zijn uit elkaar, omdat ze niet meer van elkaar houden als partners.
Maar als je nog samenwoont als ouders en nooit genegenheid toont, 'leer' je je kind inderdaad dat dat normaal is.
Terwijl als je uit elkaar bent en er komen nieuwe relaties, waarbij wel affectie getoond wordt, je je kind leert dat affectie tonen wel hoort in een relatie. Dat lijkt mij een stuk gezonder.
Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en wat en ik blij dat ze niet voor mij zijn blijven samenwonen. Dat verhuizen heen en weer pittig is, dat klopt, maar dat duizend keer liever dan samen leven met ouders die geen affectie tonen.
Een kind heeft de meeste baat bij duidelijkheid als je het mij vraagt.
Het is natuurlijk ook niet perfect om het gezin intact te laten en als stel te stoppen. Het lijkt mij voor kleine kinderen (over het algemeen) wel beter dan in een gebroken gezin opgroeien. Ik ga er even van uit dat beide ouders de kinderen aandacht geven en dat er geen sprake is van haat tussen beide exen of andere ernstige problemen. Ouders tonen natuurlijk wel genegenheid naar hun kinderen, dus dat leren/voelen ze wel.
vrijdag 10 januari 2020 om 14:59
Mijn kleine kinderen zijn opgegroeid in een gebroken gezin. Ze geven allebei aan er totaal geen last van te hebben dat hun ouders gescheiden zijn. Ik deed en doe mijn best voor normaal contact met mijn ex, ze weten dat we er allebei voor ze zijn, we staan samen langs de lijn als er gesport wordt en dergelijke maar we houden niet meer van elkaar.
Mijn kinderen snappen dat we allebei leukere mensen zijn als ex en ik niet met elkaar in één huis wonen.
Mijn (nieuwe) vriend is af en toe bij ons en dan wordt er lekker door de kinderen gegruwd als we elkaar een kus geven o.i.d. maar ze vinden het wel fijn dat we elkaar leuk en lief vinden.
Ik heb de wijsheid niet in pacht. Ik vertrouw op mijn gevoel, zet mijn kinderen op 1 maar wil ze ook meegegeven hoe een liefdevolle, evenwichtige relatie er uit zou kunnen zien - en dat lukte me helaas niet met hun vader en wel binnen mijn huidige (lat-)relatie.
Zelf ben ik ook kind van gescheiden ouders. Mijn ouders hebben nog vrij lang in hetzelfde huis gewoond terwijl hun relatie voorbij was. Voor mij als kind was dat vreselijk. Ze hielden niet meer van elkaar en er ontstonden spanningen. Ik wou echt dat ze eerder apart waren gaan wonen. Dus ik zou zelf niet snel voor een dergelijke optie kiezen.
Mijn kinderen snappen dat we allebei leukere mensen zijn als ex en ik niet met elkaar in één huis wonen.
Mijn (nieuwe) vriend is af en toe bij ons en dan wordt er lekker door de kinderen gegruwd als we elkaar een kus geven o.i.d. maar ze vinden het wel fijn dat we elkaar leuk en lief vinden.
Ik heb de wijsheid niet in pacht. Ik vertrouw op mijn gevoel, zet mijn kinderen op 1 maar wil ze ook meegegeven hoe een liefdevolle, evenwichtige relatie er uit zou kunnen zien - en dat lukte me helaas niet met hun vader en wel binnen mijn huidige (lat-)relatie.
Zelf ben ik ook kind van gescheiden ouders. Mijn ouders hebben nog vrij lang in hetzelfde huis gewoond terwijl hun relatie voorbij was. Voor mij als kind was dat vreselijk. Ze hielden niet meer van elkaar en er ontstonden spanningen. Ik wou echt dat ze eerder apart waren gaan wonen. Dus ik zou zelf niet snel voor een dergelijke optie kiezen.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:06
Omdat ik als kind wel de energie in huis opmerkte tijdens de aftakeling van mijn ouders' relatie. Ik was blij dat ze uit elkaar gingen wonen, ondanks het verdriet wat het ook teweeg bracht toen. Toen ze uit elkaar gingen wonen en allebei nieuwe partners kregen, kreeg het verdriet van het gebroken gezin een plekje en was ik blij met de nieuwe situatie. Er kwam weer rust, mijn ouders hadden de ruimte om nieuw geluk te vinden en dat is ook goed voor een kind.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het goed is voor een kind om in een gezin te leven waar geen liefde is tussen de ouders.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:39
manisha-362 schreef: ↑10-01-2020 15:06Omdat ik als kind wel de energie in huis opmerkte tijdens de aftakeling van mijn ouders' relatie. Ik was blij dat ze uit elkaar gingen wonen, ondanks het verdriet wat het ook teweeg bracht toen. Toen ze uit elkaar gingen wonen en allebei nieuwe partners kregen, kreeg het verdriet van het gebroken gezin een plekje en was ik blij met de nieuwe situatie. Er kwam weer rust, mijn ouders hadden de ruimte om nieuw geluk te vinden en dat is ook goed voor een kind.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het goed is voor een kind om in een gezin te leven waar geen liefde is tussen de ouders.
Ik heb als kind in dezelfde situatie gezeten en heb over deze tijd ook hetzelfde gevoel als jij. Maar ik was al wel ouder dan 10/12 jaar toen het speelde. Plus ik heb nooit het gebroken gezin meegemaakt, en dus niet kunnen ondervinden of dat een verbetering was.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:53
Ik was nog maar 8 jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen, maar die opluchting en blijdschap dat de kogel door de kerk was vergeet ik nooit. Ondanks het verdriet wat ik zelf had. Kinderen zijn zo fijngevoelig, dat onderschat menig volwassene.
Als je samen wil blijven wonen met je ex, moet je er echt 1000% zeker van zijn dat dit in absolute harmonie kan, zonder spanning. Als er ook maar enige spanning is tussen de ouders (jaloezie, wrok, verzin het maar) dan moet je uit elkaar gaan leven.
Het lijkt mij een utopie. Zodra er nieuwe partners om de hoek komen, is de goede band ineens erg ver te zoeken vaak
vrijdag 10 januari 2020 om 16:16
Misschien dat dat voor jou persoonlijk niet zo gold maar ik ben er van overtuigd dat opgroeien in twee flatjes met twee vrijgezelle ouders, en de helft van de aandacht die een kind normaal zou krijgen, in het algemeen niet bevorderlijk is voor de emotionele ontwikkeling van jonge kinderen. Deze kinderen hebben significant meer problemen tijdens het opgroeien en daarna dan kinderen die in een gezin zijn opgegroeid, met beide ouders die tegelijkertijd voor ze klaar staan (ondanks dat er wel eens enige spanning zal zijn). Ik weet talloze voorbeelden van dochters die zich hun hele pubertijd afgezonderd hebben op hun kamer en al vroeg foute vriendjes kregen, en jongens die alsmaar ergere rottigheid gingen uithalen, omdat hun vader buiten beeld was. Echt erge problemen.
Vaak is er een depressieve overspannen moeder en een vader die zijn nieuwe dates veel belangrijker vindt dan zijn kinderen. In plaats van dubbele aandacht te krijgen zijn er twee ouders die hun handen vol hebben aan overleven in hun eentje. En natuurlijk zijn er uitzonderingen. Ouders die elkaar de tent uit vechten of een ijskoude relatie hebben is natuurlijk ook zeer schadelijk. Daar twijfel ik niet aan (en heb ik ook ondervonden).
Vaak is er een depressieve overspannen moeder en een vader die zijn nieuwe dates veel belangrijker vindt dan zijn kinderen. In plaats van dubbele aandacht te krijgen zijn er twee ouders die hun handen vol hebben aan overleven in hun eentje. En natuurlijk zijn er uitzonderingen. Ouders die elkaar de tent uit vechten of een ijskoude relatie hebben is natuurlijk ook zeer schadelijk. Daar twijfel ik niet aan (en heb ik ook ondervonden).
vrijdag 10 januari 2020 om 16:31
Sorry hoor Antoon, maar welkom in de jaren 2020. Ik kan als vrouw alleen gelukkig mijn kinderen meer bieden dan het clichématige troosteloze flatje driehoogachter. Ben niet overspannen en ook niet depressief en dat komt omdat ik niet om financiële of andere droefmakende redenen in een relatie hoef te blijven zitten waar niemand blij van wordt.
Zowel mijn ex als ik hebben genoeg aandacht voor de kinderen en kiezen er zeer bewust voor op een positieve goede manier met elkaar om te gaan, juist omdat we samen kinderen hebben.
Ja, een warm, fijn gezin was ook ooit mijn droom. Maar wanneer dat niet lukt, ga ik toch echt voor second best. Op dit forum ben je dan al snel een egoïst die in de rondte neukt en de kinderen vergeet. Ik denk dat voor heel veel gescheiden mensen en vooral de betrokken kinderen de realiteit godzijdank een stuk genuanceerder is.
Zowel mijn ex als ik hebben genoeg aandacht voor de kinderen en kiezen er zeer bewust voor op een positieve goede manier met elkaar om te gaan, juist omdat we samen kinderen hebben.
Ja, een warm, fijn gezin was ook ooit mijn droom. Maar wanneer dat niet lukt, ga ik toch echt voor second best. Op dit forum ben je dan al snel een egoïst die in de rondte neukt en de kinderen vergeet. Ik denk dat voor heel veel gescheiden mensen en vooral de betrokken kinderen de realiteit godzijdank een stuk genuanceerder is.
vrijdag 10 januari 2020 om 16:34
Ik denk juist dat jouw voorgaande verhaal de uitzonderingen betreft. Er zijn legio moeders en vaders die het prima redden in hun eentje, en wel meer kunnen bieden dan zo'n troosteloos flatje. Depressieve moeder en rondneukende vader. Serieus? Is dat jouw beeld van gescheiden mensen? Wake up.Antoon69 schreef: ↑10-01-2020 16:16Misschien dat dat voor jou persoonlijk niet zo gold maar ik ben er van overtuigd dat opgroeien in twee flatjes met twee vrijgezelle ouders, en de helft van de aandacht die een kind normaal zou krijgen, in het algemeen niet bevorderlijk is voor de emotionele ontwikkeling van jonge kinderen. Deze kinderen hebben significant meer problemen tijdens het opgroeien en daarna dan kinderen die in een gezin zijn opgegroeid, met beide ouders die tegelijkertijd voor ze klaar staan (ondanks dat er wel eens enige spanning zal zijn). Ik weet talloze voorbeelden van dochters die zich hun hele pubertijd afgezonderd hebben op hun kamer en al vroeg foute vriendjes kregen, en jongens die alsmaar ergere rottigheid gingen uithalen, omdat hun vader buiten beeld was. Echt erge problemen.
Vaak is er een depressieve overspannen moeder en een vader die zijn nieuwe dates veel belangrijker vindt dan zijn kinderen. In plaats van dubbele aandacht te krijgen zijn er twee ouders die hun handen vol hebben aan overleven in hun eentje. En natuurlijk zijn er uitzonderingen. Ouders die elkaar de tent uit vechten of een ijskoude relatie hebben is natuurlijk ook zeer schadelijk. Daar twijfel ik niet aan (en heb ik ook ondervonden).
vrijdag 10 januari 2020 om 17:05
Er kan nog wel liefde zijn, ook als je geen 'geliefden' meer bent. Zoals je van familie houdt. Wij houden van elkaar als gezin. Dat wordt wel gevoeld.manisha-362 schreef: ↑10-01-2020 15:06Omdat ik als kind wel de energie in huis opmerkte tijdens de aftakeling van mijn ouders' relatie. Ik was blij dat ze uit elkaar gingen wonen, ondanks het verdriet wat het ook teweeg bracht toen. Toen ze uit elkaar gingen wonen en allebei nieuwe partners kregen, kreeg het verdriet van het gebroken gezin een plekje en was ik blij met de nieuwe situatie. Er kwam weer rust, mijn ouders hadden de ruimte om nieuw geluk te vinden en dat is ook goed voor een kind.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het goed is voor een kind om in een gezin te leven waar geen liefde is tussen de ouders.
Natuurlijk is er wel wat afstand tussen ons en dat zal kind wel opmerken. Maar ze weet dat we 'niet meer verliefd zijn'. IJskoud is het geenzins. Wel wat koeler wellicht. Maar wij waren voorheen ook geen knuffelaars.
Wel naar kind toe overigens.
I wanna live my life with the volume full!
vrijdag 10 januari 2020 om 17:13
Ik kijk natuurlijk ook heel goed naar mijn kind. Hoe zit ze in haar vel, hoe doet ze het op school, hoe is ze sociaal en hoe ontwikkelt ze zich. En ik zie een vrolijk en relaxt kind met veel vriendinnen die lekker in haar vel zit en zich goed voelt over haarzelf.
We praten er ook wel over. Ze zou het niet erg vinden als we uiteindelijk uit elkaar gaan wonen, als het maar vlak bij elkaar is. En zoals het nu is vind ze ook fijn.
We praten er ook wel over. Ze zou het niet erg vinden als we uiteindelijk uit elkaar gaan wonen, als het maar vlak bij elkaar is. En zoals het nu is vind ze ook fijn.
I wanna live my life with the volume full!
vrijdag 10 januari 2020 om 17:30
Nou, inderdaad! Mijn ouders zijn nooit depressief en/of rondneukend geweest toen ik kind was hoor. Ze waren er allebei altijd voor mij en mijn jongere broertje. Ze hadden vrij snel na de scheiding een nieuwe vaste partner en dat is altijd gewoon goed gegaan. Ik vond het als kind prachtig om twee gezinnen te hebben, twee slaapkamers, twee keer mijn verjaardag/de feestdagen vieren en twee keer zoveel cadeaus krijgen. Ik heb het absoluut zeker weten veel beter gehad met uit elkaar wonende ouders dan wanneer ze samen waren blijven wonen voor ons.MokThee schreef: ↑10-01-2020 16:34Ik denk juist dat jouw voorgaande verhaal de uitzonderingen betreft. Er zijn legio moeders en vaders die het prima redden in hun eentje, en wel meer kunnen bieden dan zo'n troosteloos flatje. Depressieve moeder en rondneukende vader. Serieus? Is dat jouw beeld van gescheiden mensen? Wake up.
Toen ze nog 'samen' waren was er altijd al 1 van de ouders weg om maar niet samen te zijn, nee, dat was gezellig...
