Relaties
alle pijlers
Uit elkaar en toch blijven samenwonen?
donderdag 2 januari 2020 om 20:25
vrijdag 10 januari 2020 om 17:33
Eidde schreef: ↑10-01-2020 17:13Ik kijk natuurlijk ook heel goed naar mijn kind. Hoe zit ze in haar vel, hoe doet ze het op school, hoe is ze sociaal en hoe ontwikkelt ze zich. En ik zie een vrolijk en relaxt kind met veel vriendinnen die lekker in haar vel zit en zich goed voelt over haarzelf.
We praten er ook wel over. Ze zou het niet erg vinden als we uiteindelijk uit elkaar gaan wonen, als het maar vlak bij elkaar is. En zoals het nu is vind ze ook fijn.
Ik denk dat niemand die op dit topic heeft geschreven er een zooi van heeft gemaakt, en iedereen met hart en ziel geprobeerd heeft een liefdevol thuis te geven aan hun kinderen. Hoe dan ook.
zaterdag 11 januari 2020 om 09:48
Jammer dat het zo gegaan is voor jou. Ik heb hier zelf wel ervaring mee, maar dat was een totaal andere situatie. Mijn ouders waren nog goed bevriend, maar dan zonder affectie te tonen naar elkaar. Als kind ging ik er gewoon vanuit dat ik gewoon niet zo'n kleffe ouders had. Dit heeft verder geen invloed gehad op relaties die ik zelf later kreeg.manisha-362 schreef: ↑10-01-2020 15:06Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het goed is voor een kind om in een gezin te leven waar geen liefde is tussen de ouders.
zaterdag 11 januari 2020 om 13:15
Ik hoop/denk dat het voor onze kinderen ook zo voelt.
We zijn “nou eenmaal” niet zo knuffelig. Een van onze kinderen houdt daar ook niet zo van.
Maar de sfeer is wel goed thuis. We ondernemen met het gezin leuke dingen, doen eens een spelletje, er worden grapjes gemaakt.
Ik denk dat ze op deze manier beter af zijn maar wellicht dat later anders blijkt...
We hebben er samen veel over gepraat maar voor nu lijkt ons dit de beste oplossing
We zijn “nou eenmaal” niet zo knuffelig. Een van onze kinderen houdt daar ook niet zo van.
Maar de sfeer is wel goed thuis. We ondernemen met het gezin leuke dingen, doen eens een spelletje, er worden grapjes gemaakt.
Ik denk dat ze op deze manier beter af zijn maar wellicht dat later anders blijkt...
We hebben er samen veel over gepraat maar voor nu lijkt ons dit de beste oplossing
zaterdag 11 januari 2020 om 14:03
- reacties niet gelezen -
Het ligt helemaal aan jullie verstandshouding of dit gaat werken of niet. Zijn jullie het er samen evenveel mee eens dat de relatie niet is beëindigd. Kunnen jullie goed met elkaar opschieten. Gunnen jullie elkaar weer ander geluk en voel je allebei de vrijheid om ondanks dat je onder een dak woont weer geheel je eigen leven te gaan lijden?
Mijn ex en ik zijn al een aantal jaar uit elkaar. Omwille van kind hebben we vorig jaar besloten om weer onder een dak te gaan wonen. Mijn zoontje zat niet lekker in zijn vel en we hoopten dat dit hem rust zou geven. Ik zou wel mijn eigen huis aanhouden zodat we ons allebei konden terugtrekken wanneer daar behoefte aan was. De afspraak was om deze constructie zo door te zetten totdat zoontje weer beter in zijn vel zat.
Dit heeft voor ons wel gewerkt, maar ik vond het niet makkelijk. Uiteindelijk ging het beter met zoontje en kon ik weer terug naar mijn eigen woning. Nu weet ik ook dat we er goed aan gedaan hebben, maar dat wist ik op dat moment niet eens zeker. Het was vol te houden omdat ik wist dat het niet voor een eeuwig zou zijn en omdat we verder wel goed met elkaar overweg kunnen. Maar ik voelde me heel erg beperkt in mijn vrijheid en ik voelde me zeker niet happy in die situatie. Ik zou het zo weer doen, want je doet alles voor je kinderen, voor zover je er zelf niet aan onderdoor gaat tenminste.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn en ik ken je situatie niet, maar waarom zou je bij elkaar willen blijven wonen? Is dat ook om praktische redenen? Of echt alleen voor de kinderen. Voorop staat dat kinderen het beste gedijen bij een vader en moeder onder 1 dak, maar kinderen hebben echt wel genoeg veerkracht om een scheiding van ouders aan te kunnen. Het leven zal wel vaker tegenzitten en dit is echt een klap voor de kinderen, maar is het niet nog meer de taak van ouders om kinderen met tegenslag om te leren gaan in plaats van ze te behoeden voor tegenslag? Natuurlijk wel behoeden waar het kan, maar soms is het nou eenmaal niet anders. Als je dit puur en alleen voor de kinderen doet maar er zelf heel ongelukkig van wordt zou ik echt niet voor deze constructie kiezen.
Kies dan voor jezelf en je eigen leven, daar doe je uiteindelijk misschien zelfs je kinderen nog wel een groter plezier mee.
Het ligt helemaal aan jullie verstandshouding of dit gaat werken of niet. Zijn jullie het er samen evenveel mee eens dat de relatie niet is beëindigd. Kunnen jullie goed met elkaar opschieten. Gunnen jullie elkaar weer ander geluk en voel je allebei de vrijheid om ondanks dat je onder een dak woont weer geheel je eigen leven te gaan lijden?
Mijn ex en ik zijn al een aantal jaar uit elkaar. Omwille van kind hebben we vorig jaar besloten om weer onder een dak te gaan wonen. Mijn zoontje zat niet lekker in zijn vel en we hoopten dat dit hem rust zou geven. Ik zou wel mijn eigen huis aanhouden zodat we ons allebei konden terugtrekken wanneer daar behoefte aan was. De afspraak was om deze constructie zo door te zetten totdat zoontje weer beter in zijn vel zat.
Dit heeft voor ons wel gewerkt, maar ik vond het niet makkelijk. Uiteindelijk ging het beter met zoontje en kon ik weer terug naar mijn eigen woning. Nu weet ik ook dat we er goed aan gedaan hebben, maar dat wist ik op dat moment niet eens zeker. Het was vol te houden omdat ik wist dat het niet voor een eeuwig zou zijn en omdat we verder wel goed met elkaar overweg kunnen. Maar ik voelde me heel erg beperkt in mijn vrijheid en ik voelde me zeker niet happy in die situatie. Ik zou het zo weer doen, want je doet alles voor je kinderen, voor zover je er zelf niet aan onderdoor gaat tenminste.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn en ik ken je situatie niet, maar waarom zou je bij elkaar willen blijven wonen? Is dat ook om praktische redenen? Of echt alleen voor de kinderen. Voorop staat dat kinderen het beste gedijen bij een vader en moeder onder 1 dak, maar kinderen hebben echt wel genoeg veerkracht om een scheiding van ouders aan te kunnen. Het leven zal wel vaker tegenzitten en dit is echt een klap voor de kinderen, maar is het niet nog meer de taak van ouders om kinderen met tegenslag om te leren gaan in plaats van ze te behoeden voor tegenslag? Natuurlijk wel behoeden waar het kan, maar soms is het nou eenmaal niet anders. Als je dit puur en alleen voor de kinderen doet maar er zelf heel ongelukkig van wordt zou ik echt niet voor deze constructie kiezen.
Kies dan voor jezelf en je eigen leven, daar doe je uiteindelijk misschien zelfs je kinderen nog wel een groter plezier mee.
zaterdag 11 januari 2020 om 14:30
Gewoon, gezegd zoals het is, zonder het al te groot te maken.Suikerdruif schreef: ↑11-01-2020 13:34Eidde en KitKat, mag ik vragen hoe dat bij jullie naar de kinderen en naar de buitenwereld werd gebracht?
Tegen kind: we vinden het fijner om toch samen in 1 huis te wonen. Zo kunnen we beter voor jou zorgen en hoeven we elkaar niet steeds te missen.
Tegen de buitenwereld: jongens, wij wonen weer in 1 huis
. We gingen nog steeds samen naar feestjes of verjaardagen binnen de familie/vrienden kring. We zijn ook nog getrouwd (nooit gescheiden). Ik heb het ook over 'mijn man' tegen instanties enzo.
I wanna live my life with the volume full!
zaterdag 11 januari 2020 om 20:52
De eerste jaren is er niks gezegd. Alles ging hetzelfde als vroeger. Pas toen er nieuwe partners in het spel kwamen zijn de kinderen ingelicht. Er werd verteld gewoon verteld waar het op stond, dat ze geen relatie meer hadden, maar wel goede vrienden waren, dat het niet aan de kinderen lag (:p) en dat er eigenlijk niks zou veranderen. Tja alleen dan dat er mogelijk nieuwe mensen over de vloer zouden kunnen komen. (achteraf gezien had men misschien beter wat tijd kunnen bewaren tussen de tijdstip dat ze vertelde uit elkaar te zijn en het feit dat er nieuwe mensen over de vloer kwamen. Maar goed, voor ouders was het ook zoeken hoe het aan te pakken).Suikerdruif schreef: ↑11-01-2020 13:34Eidde en KitKat, mag ik vragen hoe dat bij jullie naar de kinderen en naar de buitenwereld werd gebracht?
Het eerste nieuws was toen wel een lichte shock voor de kinderen, maar eigenlijk veranderde erna nog steeds heel weinig aan de situatie en gingen ze er goed mee om. Toen werd het ook alleen aan de mensen verteld die het dichtst bij stonden (grootouders en beste vrienden). De rest van de familie kreeg het veel later pas te horen, pas toen het met nieuwe partners serieus werd.
Er werd ook naar de buitenwereld gezegd dat ze uit elkaar zijn, maar samenwonen omdat dat gewoon beter is voor de kinderen. Het is ook niet iets wat de buitenwereld per se aan gaat. Nu nog steeds vertel ik zelden dat m'n ouders gescheiden zijn (en doen ze zelf volgens mij ook niet, als het niet hoeft). Laat het altijd een beetje in het midden tenzij men er specifiek om vraagt. Hoewel het een prima oplossing is, blijft het soms lastig uit te leggen aan buitenstaanders. Maar dat vind ik niet zo erg
zondag 12 januari 2020 om 10:16
Het wordt altijd zo vanzelfsprekend gevonden dat je een nieuwe partner vindt na een scheiding. En daar weer iets mee gaat opbouwen.manisha-362 schreef: ↑12-01-2020 08:18Eiddd, hebben jij en je man geen nieuwe partners dan?
Kit_Kat, jouw ouders wonen nog steeds onder 1 dak? En zij hebben nog steeds andere partners? Hoe gaan die daarmee om?
In onze situatie gaat dat dus niet.
Man heeft een scharrel. Ik wel gehad maar momenteel even geen behoefte.
I wanna live my life with the volume full!
zondag 12 januari 2020 om 10:36
Ze wonen 1 week samen, dan een week apart, dan weer een week samen en zo verder. Vader blijft altijd in het huis met de kinderen en moeder woont ook elders samen met haar nieuwe vriend. Vader lat, dus die vrouw komt soms langs en in de andere week gaat hij soms naar haar toe. Dit doen ze nog steeds. De jongste is 16 nu, dus als die het huis uit gaat denk ik dat de situatie pas zal veranderen.manisha-362 schreef: ↑12-01-2020 08:18Kit_Kat, jouw ouders wonen nog steeds onder 1 dak? En zij hebben nog steeds andere partners? Hoe gaan die daarmee om?
Partners hebben begrip voor de situatie, maar was soms wel een beetje lastig voor ze. Ze zien ook dat dit voor kinderen het beste is.
zondag 12 januari 2020 om 10:47
Wat een hoop reacties zijn erbij gekomen. Het zet mij (ons) wel aan het denken. Wat is wijsheid? We willen dit doen voor de kinderen, maar het moet dan dus voor hen ook goed zijn. Uit de vele reacties maak ik wel op dat je dit eigenlijk pas achteraf kunt weten. Ik denk dat wij op papier de juiste ingrediënten hebben om het te laten slagen, maar de werkelijkheid is toch altijd anders. Voorlopig wonen we toch nog in hetzelfde huis, omdat we nog wat stappen moeten zetten om echt uit elkaar te gaan. We overwegen om relatietherapie in te zetten om dit proces te begeleiden. Een therapeut kan ons misschien wel helpen met de vragen die wij hierover hebben.
zondag 12 januari 2020 om 12:03
Jullie keuze is sowieso weloverwogen met het belang van de kinderen voorop. Dat is al het beste wat je kan doen dus hoe dan ook zal er voor jullie de juiste keuze uit komen. Dat denk ik echt.
En niemand kan in de toekomst kijken. Garanties heb je ook niet bij meer traditionele keuzes.
En niemand kan in de toekomst kijken. Garanties heb je ook niet bij meer traditionele keuzes.
I wanna live my life with the volume full!
zondag 12 januari 2020 om 13:15
Welke keuze je ook maakt, er zitten altijd goede en minder goede kanten aan. Wat voor de één prima werkt is voor een ander wellicht niet te verdragen.
Het kan zelfs per kind verschillen. Ik denk dat mijn jongste ons best graag weer onder één dak zou zien. De oudste heeft hardop gezegd dat hij dat onder geen beding wil.
Het kan zelfs per kind verschillen. Ik denk dat mijn jongste ons best graag weer onder één dak zou zien. De oudste heeft hardop gezegd dat hij dat onder geen beding wil.
zondag 12 januari 2020 om 13:37
Als je er zo instaat, zou ik het niet doen. Want op deze manier wordt het wel degelijk verwarrend voor de kinderen. Kijk, scheidingen gebeuren nou eenmaal, en helaas vraagt dat van kinderen nogal wat flexibiliteit. Maar ik vind het persoonlijk oneerlijk om willens en wetens hun leven meerdere keren compleet te veranderen. Ze gaan het waarschijnlijk prima merken, dat papa en mama aparte kamers hebben, veel meer dingen zonder de ander doen, etc. Je houdt nu al rekening met een eventuele nieuwe relatie en vindt het vanzelfsprekend dat alles dan weer opnieuw wordt overdacht. Maar dat betekent dat je nog een keer de "normaal" van de kinderen onder ze vandaan trekt. Ik denk dat het alleen werkt als je afspreekt de komende X jaar geen echte relatie met een ander op te bouwen. En ja, dat kan je afspreken en je daaraan houden, het vraagt alleen wel wat opoffering van jullie.jules* schreef: ↑04-01-2020 09:33Overigens ben ik het er wel mee eens dat nieuwe relaties ervoor zorgen dat alles weer opnieuw moet worden overdacht. Ik verwacht niet dat wij actief op zoek gaan naar een nieuwe relatie, maar het kan natuurlijk wel gebeuren. Er zal naar alle waarschijnlijkheid wel gescharreld worden, maar daar kunnen we afspraken over maken dat dat voorlopig niet in ons huis zal zijn.
Het opgroeien met ouders die elkaar geen affectie tonen, vind ik ook nog wel een dingetje. Zo was mijn jeugd en ik heb daar wel degelijk een optater van gehad, heeft mn beeld van relaties lang beinvloed.
maandag 13 januari 2020 om 11:41
Dit zijn inderdaad dingen die we moeten bespreken met een deskundige erbij. Zeker omdat je het leven niet kunt sturen. We moeten de verschillende scenario's bespreken en dan kijken of het echt past of dat we toch beter uit elkaar kunnen gaan.spuit_111 schreef: ↑12-01-2020 13:37Als je er zo instaat, zou ik het niet doen. Want op deze manier wordt het wel degelijk verwarrend voor de kinderen. Kijk, scheidingen gebeuren nou eenmaal, en helaas vraagt dat van kinderen nogal wat flexibiliteit. Maar ik vind het persoonlijk oneerlijk om willens en wetens hun leven meerdere keren compleet te veranderen. Ze gaan het waarschijnlijk prima merken, dat papa en mama aparte kamers hebben, veel meer dingen zonder de ander doen, etc. Je houdt nu al rekening met een eventuele nieuwe relatie en vindt het vanzelfsprekend dat alles dan weer opnieuw wordt overdacht. Maar dat betekent dat je nog een keer de "normaal" van de kinderen onder ze vandaan trekt. Ik denk dat het alleen werkt als je afspreekt de komende X jaar geen echte relatie met een ander op te bouwen. En ja, dat kan je afspreken en je daaraan houden, het vraagt alleen wel wat opoffering van jullie.
Het opgroeien met ouders die elkaar geen affectie tonen, vind ik ook nog wel een dingetje. Zo was mijn jeugd en ik heb daar wel degelijk een optater van gehad, heeft mn beeld van relaties lang beinvloed.
Het rare van het hele verhaal is dat we door dit te bespreken ook weer een soort verbinding voelen. Dat is echt een gek idee eigenlijk.
maandag 13 januari 2020 om 11:42
Dank je! Dat is fijn om te lezen. Geen garanties in het leven en dat voelt heel lastig als je het liefst alles zodanig onder controle wilt houden dat je het beste voor je kinderen doet.Eidde schreef: ↑12-01-2020 12:03Jullie keuze is sowieso weloverwogen met het belang van de kinderen voorop. Dat is al het beste wat je kan doen dus hoe dan ook zal er voor jullie de juiste keuze uit komen. Dat denk ik echt.
En niemand kan in de toekomst kijken. Garanties heb je ook niet bij meer traditionele keuzes.
maandag 13 januari 2020 om 11:44
Dit vind ik ook wel een waardevolle reactie! Dat is iets wat we ook zeker mee zullen nemen. Onze kinderen zijn zo verschillend. Niet alleen qua leeftijd, maar ook qua karakter. Ons ene kind is in vele opzichten veel veerkrachtiger dan ons andere kind, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat nu ook zo zal zijn. Goed om met een therapeut de verschillende signalen te bespreken.YagaBaba schreef: ↑12-01-2020 13:15Welke keuze je ook maakt, er zitten altijd goede en minder goede kanten aan. Wat voor de één prima werkt is voor een ander wellicht niet te verdragen.
Het kan zelfs per kind verschillen. Ik denk dat mijn jongste ons best graag weer onder één dak zou zien. De oudste heeft hardop gezegd dat hij dat onder geen beding wil.
maandag 13 januari 2020 om 11:47
Ja, dat gevoel had ik ook geregeld in de maanden nadat we hadden besloten te scheiden. Alles ging in zo'n goede harmonie, dat ik wel eens dacht: waarom gaan we eigenlijk uit elkaar? Tot er iets voorviel en ik dacht: o ja, dat was het.
Het is niet zo gek dat het nu zo voelt. De spanning is eraf, de kogel is door de kerk. Jullie kunnen nu beide in de regelstand, er hoeft geen heftig gesprek meer te komen over hoe jij je voelt, hoe hij zich voelt, wat het allemaal met je doet. Jullie richten je op de kinderen, en niet op elkaar. En die verlegde focus zorgt ervoor dat de minpunten in de schaduw komen te staan.
Voordeel: jullie kunnen nu goede afspraken maken.
En ja, je kunt nu alles prima met elkaar afspreken, maar zodra er een nieuwe partner in beeld komt, ligt alles overhoop. Dat was hier ook zo, hij had razendsnel een nieuwe vriendin (binnen twee weken). Je kunt inderdaad afspreken dat dat een x aantal jaren niet gebeurt, maar zie dat maar eens vol te houden... Je eigen leven is er ook nog. Of je maakt afspraken dat een nieuwe relatie een X aantal maanden buiten beeld van de kinderen blijft. Maar als jullie beide in het huis blijven wonen, is dat heel erg lastig.
Ik vind het een heel dappere poging, maar ik vraag me af of het echt werkbaar is.
zondag 3 mei 2020 om 09:52
In januari opende ik dit topic om informatie te krijgen over uit elkaar gaan en toch blijven samenwonen. Het bizarre was dat door het bespreken van de mogelijkheden, mijn partner en ik weer ruimte zagen om als partners door te gaan. We hebben hier in geïnvesteerd, maar helaas hebben we moeten concluderen dat we echt niet samengaan als partners. Echt heel erg jammer, maar het is helaas wel een bevestiging van wat we al wisten.
Maar ik merk dat ik het heel erg eng vind om de knoop definitief door te hakken. Hoe weet je nu zeker dat je moet gaan scheiden? Hoe wisten anderen dit? Ik word zo ontzettend heen en weer geslingerd. Als er geen kinderen in het spel waren, dan wist ik het wel. Maar er zijn wel kinderen en voor hen wil ik het beste. Bij elkaar blijven als geliefden is natuurlijk het beste, maar helaas in ons geval echt niet meer mogelijk.
Maar ik merk dat ik het heel erg eng vind om de knoop definitief door te hakken. Hoe weet je nu zeker dat je moet gaan scheiden? Hoe wisten anderen dit? Ik word zo ontzettend heen en weer geslingerd. Als er geen kinderen in het spel waren, dan wist ik het wel. Maar er zijn wel kinderen en voor hen wil ik het beste. Bij elkaar blijven als geliefden is natuurlijk het beste, maar helaas in ons geval echt niet meer mogelijk.
zondag 3 mei 2020 om 10:37
zondag 3 mei 2020 om 10:43
Ik ken het gevoel. Maar het feit dat je wél weet wat je wilt als je de kinderen even "buiten beschouwing zou laten" (wat je in feite natuurlijk niet KUNT), zegt al genoeg.
Schuldgevoel naar kind toe had ik ook. Mijn kind heeft er uiteindelijk baat bij dat haar moeder weer gelukkig, ontspannen en zichzelf is, is inmiddels mijn overtuiging. Dat is natuurlijk niet de overtuiging van mijn ex, die mij nog steeds bij elke gelegenheid schuldgevoelens probeert aan te praten. Maar als jullie goed met elkaar overweg kunnen en beiden achter een scheiding staan, kan ik me voorstellen dat het voor jullie kinderen ook geen groot trauma hoeft te worden.
Voor jezelf én voor de kinderen kiezen - het hoeft niet in tegenspraak te zijn.
Schuldgevoel naar kind toe had ik ook. Mijn kind heeft er uiteindelijk baat bij dat haar moeder weer gelukkig, ontspannen en zichzelf is, is inmiddels mijn overtuiging. Dat is natuurlijk niet de overtuiging van mijn ex, die mij nog steeds bij elke gelegenheid schuldgevoelens probeert aan te praten. Maar als jullie goed met elkaar overweg kunnen en beiden achter een scheiding staan, kan ik me voorstellen dat het voor jullie kinderen ook geen groot trauma hoeft te worden.
Voor jezelf én voor de kinderen kiezen - het hoeft niet in tegenspraak te zijn.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 3 mei 2020 om 11:20
Dank je Bulbul. Het voelt gewoon heel slecht, een scheiding. Alsof ik de moker vast heb die zometeen een gat slaat in hun leven. Mijn partner is ook geen slechte vent. Helemaal niet juist, maar we halen wel het slechtste in elkaar naar boven. Laatst was hij een dag naar kantoor en dan voel ik me zo ontspannen.
