Relatietwijfels in lange relatie

Ik lees weleens mee op het forum en heb nu zelf een vraag waarvoor ik een topic open. Ik ben bijna 30 en sinds de middelbare school samen met mijn vriend. Vorig jaar zijn er wat dingen gebeurd in onze relatie van zijn kant en dat heeft me aan het denken gezet: is dit degene met wie ik een toekomst voor me zie, passen we eigenlijk wel bij elkaar?

Dat lijkt misschien gek om me dat nu pas af te vragen maar onze relatie was altijd een stabiel en veilig onderdeel van m'n leven. Heel vanzelfsprekend en ik heb er tot de afgelopen tijd ook geen vraagtekens bij gezet, al ben ik (volgens mij?) nooit echt verliefd geweest en ervaar ik weinig seksuele aantrekkingskracht.

Dat leek me nooit zo'n punt, ik pas me daarin aan hem aan en voor de rest was onze relatie prima. Door de lastige tijd die we hebben gehad ben ik meer gaan twijfelen. Niet alleen vanwege het seksuele stuk, maar ook omdat we over veel dingen verschillend denken, niet dezelfde interesses hebben en andere dingen belangrijk vinden in het leven. Het lijkt me saai als je op alle vlakken wel hetzelfde denkt en in elkaar zit, dus daar ben ik ook niet naar op zoek, maar ik vraag me wel af wat ons dan bindt. Behalve dus dat we een lange geschiedenis hebben samen (en samenwonen).

Hij is zorgzaam, lief, sociaal, fysiek aantrekkelijk, mijn vrienden mogen 'm. Aan de ene kant denk ik: misschien is het wel goed voor me om te ontdekken wie ik ben buiten deze relatie en misschien kom ik dan ooit wel iemand tegen die beter bij me past, waar ik wel een fijn seksleven mee heb en interesses mee deel. Aan de andere kant twijfel ik, omdat hij zo'n vanzelfsprekend onderdeel is van mijn leven, al jaren, en ik al hartstikke blij mag zijn dat hij zo lief en zorgzaam is. Ik kan me letterlijk niet voorstellen hoe het leven zonder hem is.

Hebben jullie hier gedachtes over of ervaringen met een soortgelijke situatie?

Ammiedammie schreef: ↑

23-02-2020 00:19

Ik heb eigenlijk medelijden met jouw vriend.
Jij valt eigenlijk niet op hem, maar vindt het wel makkelijk om bij hem te blijven. Zolang er nog geen ander is blijf je maar, want je durft vast niet alleen te zijn. Je vriend is dus met iemand samen die hem niet echt je van het vindt. Wat sneu dat je hem dan beperkt in zijn leven, omdat jij de stap niet zet om bij hem weg te gaan. Mag hij van jou met andere vrouwen afspreken? Als jij weinig interesse hebt en hem niet geeft wat hij nodig heeft, dan zou hij misschien wel ook met anderen mogen afspreken? Zo oud worden samen lijkt mij een nachtmerrie.

Ik kan me die gedachte wel voorstellen, alleen klopt het niet helemaal. Ik wilde bijvoorbeeld in eerste instantie helemaal niet samenwonen, ik vond het heerlijk op mezelf en ik kan heel goed alleen zijn - sterker nog, dat heb ik af en toe ook echt nodig. Hij wilde op een gegeven moment niet meer thuis wonen en drong erop aan om bij me in te trekken, dat is toen gebeurd.

Dus ik denk dat we veel aan elkaar hebben in onze relatie, allebei op onze eigen manier.

Het gaat mij er niet om of ik wel of niet alleen achterblijf, het gaat mij erom of we elkaar gelukkig maken of dat we elkaar nu de kans op een gelukkiger leven ontzeggen door samen te blijven. Ik weet niet precies wat je bedoelt met of hij met andere vrouwen mag afspreken; we hebben allebei een mix aan vrienden zowel man als vrouw, daar heb ik geen problemen mee. Overigens hoef je denk ik geen medelijden te hebben met mij of mijn vriend, want mijn vriend kan zelf ook weggaan, alleen wil hij dat op dit moment niet.

Enn schreef: ↑

23-02-2020 00:14

Maar lieverd jij liegt ook tegen hem. Jij wil meer voelen en beleven maar voelt en beleeft het niet. Sex met hem vind je niet/minder leuk. En dan val jij over zijn wel of niet naar een casino gaan? Denk na over jezelf want als het dan toch over ‘oneerlijk’ gaat dan laat je naar hem toe net zo goed flinke steken vallen.

Wat is daar gelogen aan als hij daarvan op de hoogte is? Ik heb dit allemaal eerlijk met hem besproken. Voor de duidelijkheid, ik val er niet over of hij wel of niet naar een casino gaat. Ik val erover of hij over dingen liegt of niet.

Enn schreef: ↑

23-02-2020 00:31

Waarom heb je toegestaan dat hij bij je introk?

Omdat we toen al jaren samen waren en ik het gevoel had dat dat een logische volgende stap was, dat dat zo hoorde. Achteraf denk ik dat we daar beter eerst een goed gesprek over hadden kunnen hebben, maar dat is achteraf.

Volgens mij zijn we verbaal wel even sterk trouwens.

Enn schreef: ↑

23-02-2020 00:35

Waarom is hij conflict vermijdend?

Bij de therapie kwam naar voren dat dit iets is wat ontstaan is in zijn jeugd, hij streefde naar harmonie met de rest van het gezin.

S-Meds schreef: ↑

23-02-2020 00:35

feit is dat bijna geen enkele jeugdrelatie het hele leven voortduurt. je bent nu 30 en je gaat settelen, dat je nu al zoveel twijfels hebt zegt genoeg. Beter nu de knoop doorhakken dan nog een paar jaar verder rommelen als er bijv. ook al een kind is verschenen

Zegt dat genoeg of hebben veel mensen die in een lange relatie zitten met hun jeugdvriendje die twijfels? Daarom ben ik op zoek naar ervaringen. Ik heb vooralsnog geen kinderwens.

Enn schreef: ↑

23-02-2020 00:45

Ervaring:

Ik kan zeer goed redeneren tot en met aan zijn jeugd toe. Alleen het gevoel was er niet. Duurde 5 jaren voordat ik besefte dat ik degene was die alles weg redeneerde en dit gewoon omdat ik het wel veilig vond.
Herkenbaar?

Afijn daarna ben ik inmiddels alweer 30 jaren verder met mijn huidige partner.

Hoe bedoel je dat je alles weg redeneerde? Dank in ieder geval voor je reacties.
Ik gun mezelf en hem ook het beste, wat dat ook is.

fifty schreef: ↑

23-02-2020 02:41

Het klinkt alsof jullie beide een soort tekort opvullen bij elkaar e, ontstaan in de jeugd.
Jij had veiligheid nodig en hij ook en dat bieden jullie elkaar door een bepaald beeld in stand te houden, of ewn bepaalde werkelijkheid neer te zetten samen terwijl dat niet echt uit jullie zelf komt, maar uit de behoefte.

Nu gebeurt dit vaak hoor. Maar dan is her goed om nu eens war diper te kijken. Wie ben jij eigenlijk en wat wil je. En andersom ook. Wie en wat is hij.
Buiten de bestaande structuren durven kijken. Dingen uitproberen.

Bedankt voor je reactie. Ik denk dat je daar wel gelijk in hebt. Ik ben nu erg bezig met dat soort vragen, wie ik ben en wat ik wil, wat ik überhaupt zoek in een relatie. Die vragen heb ik ook aan hem gesteld, maar hij is daar wat minder mee bezig en weet het niet zo goed. Terwijl ik niet nog een lange periode in die 'ik-weet-het-niet-fase' wil blijven hangen, ik vind het naar mezelf en naar hem toe eerlijker om er of volledig voor te gaan of ervoor te kiezen om niet langer samen verder te gaan.

Marnamai schreef: ↑

23-02-2020 02:59

Al kinderen aanwezig?
Nee?

Ga ontdekken wat er meer is in de wereld.
En of je elders wel een leuke vent vindt waar je écht verliefd op kan worden.
In plaats van te blijven hangen bij de eerste kerel die je 15 jaar geleden zekerheid kon geven zonder dat er langs jouw kant échte liefde mee gemoeid was.

En als jullie toch "ment to be" zouden zijn kom je elkaar misschien weer tegen over een paar jaar.

En hou je vooral ook vast aan de takken van de bomen want iedereen in jullie omgeving gaat stomverbaasd zijn en uiteraard gaat ook iedereen een mening hebben / ze willen opdringen.
Ze weten namelijk echt niet beter dan dat jullie voor de eeuwigheid samen zijn.

Ja, dat weet je natuurlijk uiteindelijk niet. Misschien zit het wel in mij, kan ik die diepe gevoelens niet ervaren voor iemand? Het gaat me er niet eens zozeer om of ik wel iemand anders tegenkom met wie het beter klikt, want ik ben van mening dat je beter alleen kunt zijn dan samen ongelukkig. Maar omdat we het niet heel slecht hebben en de omgeving er inderdaad van alles van zal vinden en zo'n beslissing dus veel overhoop haalt, blijf ik twijfelen.

HETISDEWAARHEID schreef: ↑

23-02-2020 05:23

Ik ben altijd een beetje van mening dat veel mensen de mensen die écht van hen houden niet voldoende waarderen.
Men wil spannende avonturen, goede seks en iemand die hen perfect aanvoelt. Zeker als ze al een tijdje samen zijn met hun partner. Alles wordt voor lief genomen en dat begrijp ik. Een fijne stabiele relatie geeft het gevoel van veiligheid maar ook een gevoel van saaiheid. Echter, zo worden uiteindelijk bijna alle relaties.

Het gras lijkt altijd groener. en dat is het in het begin ook. Maar uiteindelijk zwakt alles af naar bepaalde ritmes, structuren en gewoonten. Ook met de seks en ook met de aandacht/complimentjes en aandacht. Alles wordt 'gewoon' ook al lijkt de 'nieuwe' man nog zo spannend. Uiteindelijk leer je hem kennen en valt het allemaal best wel mee.

Het probleem bij jou TS lijkt me wel dat je twijfelt of je nog dol genoeg op hem bent om verder te gaan. Je hebt erover gesproken met hem, je hebt relatietherapie gedaan en bent er blijkbaar niet afdoende uit gekomen samen.. wat zijn je opties nog?

Dat is een goede vraag. Ik denk dat hij wel echt van me houdt, alleen ben ik daar andersom niet meer zo zeker van. En hoewel hij daar nu geen probleem in ziet en er genoegen mee neemt, lijkt het me voor hem ook fijner om met iemand samen te zijn die vol voor hem gaat. Ik waardeer hem voor het feit dat hij er al die jaren voor me is geweest en alles wat we samen hebben doorgemaakt, maar is dat genoeg? En wat als het een dip is en we het volgend jaar ineens wel weer leuk hebben samen? En zo blijf ik in hetzelfde cirkeltje vastzitten.

Ik kan me trouwens voorstellen dat verliefdheid en seks ook minder wordt naarmate je langer bij elkaar bent, alleen bij ons heb ik dus nooit echt dat gevoel van lust gehad of een ontzettende aantrekkingskracht. Het is altijd lastig geweest, voor m'n gevoel ben ik daarin tekortgeschoten en heb ik geprobeerd om daar iets aan te doen door me aan hem aan te passen en zelf bij een therapeut gesprekken hierover te voeren.

Whateffa schreef: ↑

23-02-2020 07:11

Misschien wordt het eens tijd om wel naar je gevoel te luisteren en daar de verantwoordelijkheid voor te nemen. Eigenlijk heb je je deze hele relatie laten meevoeren door de ander. Ik krijg ook sterk het gevoel dat je eigenlijk hoopt dat je partner tot de conclusie komt dat hij niet meer wil en de knoop doorhakt. Maar dat gaat niet gebeuren als ik je verhaal goed lees en nu moet je zelf aan de bak. Je bent m.i. simpelweg niet (meer) tevreden, je wilt meer dan alleen veiligheid en dat kan je partner je niet geven. Dus logische stap zou zijn om afscheid te nemen, maar dan ben je de veiligheid (reden dat je deze relatie volgens mij bent aangegaan) kwijt. Je kunt niet alles hebben...... Ik ben wel benieuwd waarom jouw partner de behoefte heeft om zoveel te liegen, jouw opstelling in deze relatie voelt trouwens ook niet bepaald eerlijk. Ik herken trouwens dit onderbuikgevoel, ik probeerde dit ook weg te redeneren, daardoor ben ik veel te lang in een niet passende relatie gebleven. Echt zonde van je tijd voor jou en je partner. Ik raad je aan meer naar jezelf en minder naar je partner te kijken want jij hebt twijfels, spelen er bij jou zelf binding/verlating issues?

Toen ik zo jong was en deze relatie aanging was ik me er niet van bewust dat ik dat deed vanuit een behoefte naar veiligheid. Dat inzicht is achteraf in therapie gekomen, destijds waren we al vrienden en is het zo ontstaan. Bedankt trouwens voor je reactie en voor je observatie dat ik misschien afwacht tot hij een besluit neemt, daar ga ik over nadenken, of dat is hoe ik erin sta. Ik heb naar mezelf gekeken in de zin van wat mijn patronen in deze relatie zijn (geweest) en wat ik in een relatie zoek. Tegelijkertijd denk ik dan: misschien verwacht ik ook wel teveel van een relatie, is het simpelweg niet zo dat je 80% van wat je in een relatie zoekt ook kunt vinden in een relatie.

Het liegen is overigens een breder iets, hij loog ook tegen zijn ouders, vrienden en werkgevers, niet alleen tegen mij.

Je schrijft dat je lang in een niet passende relatie bent gebleven. Wanneer besloot je om je onderbuikgevoel te volgen en toch uit elkaar te gaan?

Merrick schreef: ↑

23-02-2020 09:08

Ik wil je gewoon even een knuffel geven. Want dit is lastig. En hoeveel je ook praat, schrijft, leest.., of jullie genoeg toevoegen aan elkaars leven zul je alleen weten als je het ook zonder elkaar gaat doen. Dus het gaat toch kiezen of delen worden. En als je uit elkaar gaat, zal dat hoogstwaarschijnlijk eerst heftig zijn met heel veel ingewikkelde emoties. En daarna... tja. Dat weet niemand. Maar mensen zijn veerkrachtig en uitstekend in staat om te beredeneren dat “dit” (wat dat ook mag zijn) het beste is.

Dankje, Merrick. Het is ook lastig. En ik ben me ervan bewust dat het ook een luxeprobleem is, dat veel mensen allang blij zouden zijn met een partner die lief en zorgzaam is, maar toch voel ik deze twijfels. En het is ook niet zo dat ik een hekel aan hem heb, hij voelt als een heel natuurlijk onderdeel van m'n leven omdat we al zoveel jaren samen zijn en zo'n beetje alles samen hebben meegemaakt. Alleen of dat voldoende basis is om met elkaar verder te gaan weet ik niet en dat probeer ik nu uit te zoeken.

abracadabra schreef: ↑

23-02-2020 12:01

Wat ik vaak om me heen zie is dat als iemand je eerste partner is dat na verloop van tijd gaat afvragen hoe het met een ander is. De sex wordt minder maar dat is in heel veel lange relaties zo. Je moet er aan blijven werken.

Er wordt hier veel geroepen dar je het uit moet maken. Dat je met een ander misschien meer raakvlakken hebt en betere sex etc.

Maar wat ik veel heb gezien bij vriendinnen die dat hebben gedaan is dat ze het uitmaakte en daarna gingen daten en enorm teleurgesteld raakte. Lees voor de grap eens de topics over datingssites en Tinder enzo. De dating wereld is hard en er worden veel nare spelletjes gespeeld. En heel veel mensen die daten na hij 30e zijn beschadigd. Als je dat niet hebt meegemaakt omdat je al jong in een lange relatie zit heb je daar geen beeld bij. Misschien dat je wel echt iemand leuk vind maar ook met die persoon wordt de aantrekking en de sex in de loop de jaren minder.

Soms moet een mens misschien tevreden zijn met wat je hebt. Als je nieuwsgierig bent naar hoe sex met een ander dan kan je misschien een parenclub bezoeken? Dan kan je samen eens verder kijken.

Van mijn vriendinnen hebben ongeveer 4 hetzelfde ervaren als jij nu. Alle 4 gingen ze daarna daten en waren vrij naïef in t daten. Bij alle 4 is hij hart een paar keer heel hard gebroken daarna en verloren ze het vertrouwen in de liefde na een tijdje. 3 er van hebben nu wel weer een nieuwe partner maar alle 3 lopen ze ongeveer tegen dezelfde dingen aan als ij hun eerste relatie. Op de een of andere manier trek je toch een zelfde soort partner aan of iets. Alle 3 zeggen ze dat als ze het hadden geweten dat ze bij hun eerste partner hadden gebleven.

Je kan weggaan maar je neemt jezelf mee. En ontevredenheid zit ook in jezelf.

Bedankt voor je reactie. Ik begrijp dat seks en gevoelens wellicht minder worden na verloop van tijd, alleen is het bij ons dus nooit echt goed geweest. De seks is altijd wel prima, maar toch verlang ik er niet echt naar, ervaar ik geen lustgevoelens. Ook in het begin niet. Terwijl hij er wel veel waarde aan hecht en heel graag zou willen dat ik het ook fijner zou vinden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet echt uitkijk naar daten.. Misschien blijf ik juist wel heel lang alleen, zonder dat ik echt op zoek ga naar een nieuwe relatie, als ik in die situatie terechtkom. Ik zie relatie niet als hoogste doel in het leven, maar ik vind het dus wel belangrijk dat je als je een relatie hebt, het samen leuk hebt op meerdere vlakken, dat het echt iets toevoegt. En als dat het niet doet - waar ik dus aan twijfel - dan lijkt alleen me beter dan samen.

Je hebt gelijk dat ontevredenheid in mezelf zit. Maar als je in een relatie zit, raakt het ook de ander: als ik besluit dan maar door te gaan en genoegen te nemen met wat er is en daar tevreden mee zijn, kan dat ook betekenen dat ik hem de kans ontneem op een relatie met iemand voor wie hij wel de wereld is - snap je?