Eiceldonor worden

En hoe sta je er tegenover dat een kind na 16 jaar bij jullie voor de deur kan staan op zoek naar diens biologische moeder? Doneren is niet meer anoniem.

En als je doneert doe je dat belangeloos en kan je geen eisen stellen aan de ontvanger.

Het UMC Utrecht heeft een eiceldonor bank. Daar kan je doneren tot je 40e dacht ik.

Je krijgt een medische keuring, om je kijken of je geen ziektes bij je draagt en er zijn gesprekken om te kijken hoe je er in staat.

Je krijgt te horen wanneer er een kindje geboren is. Verder niets. Dan als het kind 16 is heeft het recht op 1 ontmoeting.

Aangezien de eicellen in een donorbank bewaard worden, worden er misschien eicellen gereserveerd voor een tweede kindje in een gezin, maar het kan net zo goed zijn dat de eicellen gebruikt worden voor een ander gezin.
Je mag geen eisen stellen aan dit gezin. Maar de screening van gezinnen is vast streng, want er is een enorm tekort aan eicel donoren.

Bij Nij Geertgen was het voorheen commercieel (de kon je doneren om zelf voorrang te krijgen) ik weet niet hoe dat tegenwoordig is.

lotte_joy schreef: ↑

18-04-2020 21:38

Dat zou ik geen probleem vinden. De voornaamste reden dat ik twijfel is dat ik niet zo goed weet wat mijn kinderen er later van zullen vinden. Ergens loopt dan wellicht toch iemand rond die voor de helft hetzelfde genetisch materiaal heeft.

Precies en dat was hetgeen wat mij ervan hield. Biologisch is het jouw kind, maar juridisch gezien niet. Ik vond dat te moeilijk.

https://www.umcutrecht.nl/nl/ziekenhuis ... celdonatie

https://www.umcutrecht.nl/nl/ziekenhuis ... /eicelbank

Overigens worden embryo's niet gedoneerd. Dus dan verdwijnen ze wel.

Mijn kinderen zijn van een donor. En dat weten ze ook. Voor hen is het heel gewoon.

Ik zou er dus ook heel eerlijk over zijn tegen je kinderen.

Maar het is geen Plan Nederland en dat je elke keer een update met foto krijgt. Het kan ook zijn dat het kind helemaal geen interesse in jou heeft en nooit de gegevens opvraagt. Dan weet jij dus niet wie het is.

Ik kan niet al je vragen beantwoorden maar ik heb 2x een cyclus IVF gedaan, dus ik ken de medicijnen.

Je gaat vaak een maand aan de pil (ik hoefde dat niet, maar jij denk ik sowieso wel zodat je synchroon loopt met de ontvangster, maar ik weet niet precies hoe ze dat doen), daarna start je meestal met decapeptyl, een GnrH-agonist die je kunstmatig in de overgang brengt. Zodra je eigen cyclus stil ligt kun je starten met Gonal-F of menopur, hiermee creëeren ze hyperstimulatie van de eierstokken zodat er meer dan 1 eicel geoogst kan worden.
Zodra de follikels rijp zijn (de groei wordt gemonitord met vaginale echo’s en eventueel bloedonderzoek), zet je 1x een injectie hCG (pregnyl of ovitrelle), 36 uur later krijg je een eicelpunctie, meestal onder een kortwerkend morfinepreparaat. Hierbij gaan ze geleid door vaginale echo met een naald via de vaginawand naar de eierstokken en zuigen ze de follikels leeg.
Soms ga je op een zogenaamd kort protocol, dan spuit je minder lang hormonen, maar een volledige cyclus incl. pil is algauw een week of 6-7 dagelijks hormonen en voor een deel daarvan jezelf 2x per dag injecteren in je buik.

Het belangrijkste risico is het ovarieel hyperstimulatie syndroom, waardoor vaten in de buik kunnen gaan lekken en er trombose kan ontstaan.
Daarnaast heb je bij een ingreep altijd een kleine kans op een infectie of een nabloeding.

Mijn eerste IVF-poging ben ik heel ziek geweest van de hormonen en kon ik een week niet werken, daarna ging het wel weer. De eicelpunctie was ook erg pijnlijk en heb nog dagen daarna met veel buikpijn rondgelopen, ik mocht niet tillen en sporten omdat mijn eierstokken erg vergroot waren en het risico op een verdraaiing (en daarmee afsterven + spoedoperatie) vergroot was. Daaruit heb ik een zoon gekregen + 3 cryo’s (uit 11 eicellen). Die cryo’s zijn helaas allemaal mislukt voor een tweede, maar ik weet nog wel dat je ten tijde van het ondertekenen van de bewaarovereenkomst bij mijn ziekenhuis ook moest aangeven wat je wilde dat er met de embryo’s gebeurde als je ze zelf niet meer wilde gebruiken, en dat embryodonatie niet mogelijk was (2016), je kon als stel wel aangeven dat je dat wilde, maar dat moest je dan tzt zelf regelen met een (buitenlandse) kliniek en het ziekenhuis wilde daar geen betrokkenheid bij.

Mijn tweede IVF heb ik nergens last van gehad, 1 of 2 dagen wat hoofdpijn, prima onder controle met paracetamol, viel reuze mee. Ook geen pijn na de punctie, fluitje van een cent.
Ben zwanger uit die IVF en voor de 6 embryo’s die toen zijn ingevroren geldt nog steeds diezelfde behandelovereenkomst van 4 jaar geleden, dus ik denk dat het niet veel veranderd is.

Overigens moesten wij beide keren met condooms seks hebben tot aan de eicelpunctie en daarna werd een aantal dagen rust geadviseerd.

Ik vermoed, maar dat is giswerk, dat jij niks meer over je eicellen te zeggen hebt zodra je ze gedoneerd hebt. En al helemaal niet over de embryo’s die ontstaan zijn met de zaadcellen van de partners van de ontvangers.

Hoop dat je er wat aan hebt!

Lux, de eicellen worden sowieso 6 maanden ingevroren voor ze gebruikt worden. Dus je hoeft niet synchroon te lopen met de ontvangster.

Over het IVF gedeelte weet ik dan weer niets. Mooie toevoeging.

Oh ok, dat wist ik niet! Ik heb weinig verstand van het doneergedeelte

De risico’s zijn klein hoor, maar denk wel dat je je er goed bewust van moet zijn als je het puur voor een ander moet doen. Ik schreef afgelopen jaar met een groepje over het IVF-traject en 1 van de meisen heeft wel het ovarieel hyperstimultiesyndroom gehad (OHSS) en zij heeft weken in het ziekenhuis gelegen en is hartstikke ziek geweest.

Uitzonderlijk en zeldzaam, maar het kan wel nét jou overkomen. Ik vind dat je dat wel iig moet weten en erover na moet hebben kunnen denken voor je aan zoiets begint.

Je mag ook pas eicellen doneren als je echt geen kinderwens meer hebt. Vanwege risico's die er toch zijn.

Ik heb zelf serieus een en ander onderzocht hoe het werkt omdat het onduidelijk was of mijn zus zwanger kon worden met haar eigen eicellen. (Op het moment is ze zwanger dus haar eigen eicellen deden t gelukkig nog )
Het is nog best een traject en ik had het voor haar zeker overgehad, ik zie een eicel in dat geval als een stukje gedeeld DNA.

Maar ik heb er dan weer te veel gevoel bij om dat stukje DNA te delen met iemand anders. Want ook serieus over na gedacht om dan iemand anders blij te maken met mijn eicellen die “over” blijven nu ons gezin compleet is omdat ik weet dat zwanger worden niet vanzelf gaat en net als jij gun ik iedereen dat geluk.

Maar als ik lees hoe je schrijft over dat je zou willen dat iemand niet rookt en dat ze je eicellen niet zomaar weggooien als hun gezin compleet is, zie jij je eicellen volgens mij niet als wat “weefsel” wat je afstaat maar, net als ik overigens, als de kinderen die het gaan worden.
En dan moet je het mijn inziens niet doen. Uit zelfbescherming.

Ik heb best wel veel geschreven en ook twee linkjes geplaatst wat heel veel antwoord geeft op je vragen en aannames.

Bij mijn IVF-kliniek werd gevraagd naar van beiden het rook- en drinkgedrag, drugsgebruik en het gewicht van de vrouw mocht niet boven BMI 30 zijn anders deden ze geen IVF.

Weet niet hoe dat zit bij eiceldonatie, wij hadden gewoon eigen materiaal natuurlijk.

lotte_joy schreef: ↑

19-04-2020 08:29

Ik zie het wel als weefsel wat ik doneer , een beetje zoals bloed doneren, wat ik ook al jaren doe. Of misschien zie ik het eterder als een kans geven/doneren. Zeker niet als een kindje.
Het verschil met bloed doneren is dat er bloed genoeg is en een groot eicellen tekort. Ik zou het zonde vinden om door een toch wel heel traject te gaan en dat dan de helft van de oogst wordt weggegooid. Ik weet ook niet of de eicellen meteen bevrucht worden of pas na het ontdooien? In het laatste geval wordt er 1 of 2 eicellen per keer gebruikt en is dit probleem er niet. Als alle eicellen meteen bevrucht worden en er blijken er maar 1 of 2 nodig te zijn, voelt dat een beetje als verspilling na toch wel veel moeite.

Wat betreft niet roken, misschien is dat een kronkel van mij, maar vanwege het tekort aan eicellen 'gun' ik dan liever mensen een kans waar het eventuele kindje dan in een gezonde omgeving komt. (Terwijl ik dit type besef ik me ook dat er dan een hele waslijst aan kriteria zou kunnen zijn, zoals leeftijd, financiële situatie e.d en het ook gewoon discriminatie is, dus dit zal wrs niet junnen/mogen, maar het is puur een gevoel)

Okee dan interpreteerde ik het anders dan hoe jij het voelt.
Als je het kunt zien als bloed doneren dan is het zeker een optie!

Je krijgt volgens mij een onkostenvergoeding. Je mag er geen geld mee verdienen. Maar denk ook niet dat het je geld kost.

Zoals ik het las vriezen ze de eicellen in en bij een donatie zullen ze ze niet allemaal ontdooien. Dat kan ik me niet voorstellen vanwege de grote tekorten.

Ik heb gebruik gemaakt van een zaaddonor en per poging werd en zaad ontdooid, en dat werd allemaal gebruikt met die poging.

Heb je hier wat aan? Ik lees hier iets over een vergoeding.

https://www.umcutrecht.nl/nieuws/nederl ... erantwoord

Wat betreft ontdooien ben ik ook aan het zoeken. Nog niet gevonden.

Hoi, wij zijn afhankelijk van eiceldonatie (fout in eigen eicellen, zelf 5 jaar bezig en 3x ivf gedaan, naast alle andere behandelingen zoals oi en IUI) en ik wil gelijk maar even een misverstand uit de weghelpen: als donor ben je niet de biologische moeder van het kind, alleen de genetische moeder. De biologische moeder is degene die het kindje draagt en baart. Je hoeft juridisch dus ook niks te regelen.

Wij gaan later dit jaar een traject doen met een goede vriendin. Vorig jaar hebben we dat geprobeerd met een bekende, maar toen bleken bij haar geen eicellen te ontstaan tijdens de ivf-behandeling. Pure pech dus.

Ook al eens gebruik gemaakt van de eicelbank, maar daar hadden we beduidend minder aan. Als wensouders krijg je 4 eicellen die bevroren zijn geweest en vaak ontstaat daar maar een enkele embryo uit, en dus één kans. Terwijl je met een bekende donor gemiddelde op drie tot vier embryo’s uitkomt en hier dus veel meer aan hebt. Dat zou je dus kunnen overwegen.

Wat ik van vrouwen die dit hebben gedaan hoor, is dat ze het soms wel, soms geen heftig traject vinden, maar dat ze in ieder geval die zware spanning (die mensen hebben die 100% afhankelijk zijn van ivf) niet ervaren.

Wij vinden het fantastisch dat onze vriendin ons deze kans wil gunnen. En zullen het (mogelijke) kindje ook opvoeden met de kennis dat een andere lieve vrouw daarbij betrokken was. 100% openheid dus. Anonieme donatie, zoals in Spanje mogelijk is, zouden wij dus ook nooit willen.

En als aanvulling: je zegt dat ze het zonde vindt als blijkt dat maar een of twee eicellen nodig zijn.
Maar bedenk je dat bij verse eicellen vaak maar de helft bevrucht raakt, en een daarvan ook niet doordeelt. En een vrouw soms meer terugplaatsingen nodig heeft (bijvoorbeeld drie of vier) voordat ze zwanger wordt.
En met bevroren eicellen is dat aantal dus nog lager. Wij hielden uit vier gedoneerde eicellen maar één embryo over die niet bleef zitten.

Als je graag invloed wil hebben op waar het kindje terechtkomt, kun je beter kijken of je een stel kan vinden om dit mee aan te gaan. Op Facebook is trouwens ook een ecd groep, als je informatie wilt hebben van mensen die ook gedoneerd en ontvangen hebben.

Ik kan dat niet vinden voor het UMC.

Als ik dit lees van het UMCG dan begrijp ik dat zij wel direct verse eicellen gebruiken voor embryo's en eventuele embryo's invriezen als er te veel zijn om terug te plaatsen.

https://www.google.com/url?sa=t&source= ... 6TC-RiGpH- (hoop dat deze link werkt, het is een PDF)

Er staat ook dat de donor mag meebeslissen over wat er met die embryo's gebeurt. Alleen daar staat ook bij dat de embryo's mogelijk gedoneerd worden aan een ander stel en daarvan dacht ik dat dat verboden was in Nederland.