Relaties
alle pijlers
ouder komt onverwachts op bezoek
dinsdag 23 juni 2020 om 18:55
Lieve viva-leden,
Mijn moeder kwam net onverwachts op de stoep.
Sinds dat ik dichterbij haar woon doet ze dit vaker.
Ik heb haar al eerder verteld dat ik liever wil dat ze mij een berichtje stuurt van te voren of even belt.
Ze doet dit tegenwoordig wel meer (gelukkig), maar soms zie ik de oproep niet en komt ze alsnog (binnen een uur nadat ze heeft gebeld).
Ze zegt tegen mij dat ik aan dingen moet wennen. Dus dat ik maar moet accepteren dat ze af en toe langs komt zonder dat ik daarvan op de hoogte ben.
Ik heb net echt heel duidelijk gezegd dat ik dit niet wil en dat ik dat niet prettig vind. Mijn ouders vonden het ook nooit fijn als mijn opa zomaar op de stoep stond. Maar nu doet ze het dus wel bij mij. Maar wat ik ook zeg, ze gaat er mee door zegt ze. Ik vind de situatie lastig omdat ze altijd met iets lekkers aankomt en dus wel betrokken is bij mij. Maar deze keer was ik echt boos. Ik denk ook omdat ik nu aan het daten ben met een leuke man (die tegenwoordig regelmatig langskomt) en ik mijn moeder daarom liever niet voor de deur zie staan. Ik voel me nu trouwens heel schuldig.
Hebben jullie ouders die onverwachts langskomen? En stel je vind dat niet prettig, hoe reageer je dan?
Mijn moeder kwam net onverwachts op de stoep.
Sinds dat ik dichterbij haar woon doet ze dit vaker.
Ik heb haar al eerder verteld dat ik liever wil dat ze mij een berichtje stuurt van te voren of even belt.
Ze doet dit tegenwoordig wel meer (gelukkig), maar soms zie ik de oproep niet en komt ze alsnog (binnen een uur nadat ze heeft gebeld).
Ze zegt tegen mij dat ik aan dingen moet wennen. Dus dat ik maar moet accepteren dat ze af en toe langs komt zonder dat ik daarvan op de hoogte ben.
Ik heb net echt heel duidelijk gezegd dat ik dit niet wil en dat ik dat niet prettig vind. Mijn ouders vonden het ook nooit fijn als mijn opa zomaar op de stoep stond. Maar nu doet ze het dus wel bij mij. Maar wat ik ook zeg, ze gaat er mee door zegt ze. Ik vind de situatie lastig omdat ze altijd met iets lekkers aankomt en dus wel betrokken is bij mij. Maar deze keer was ik echt boos. Ik denk ook omdat ik nu aan het daten ben met een leuke man (die tegenwoordig regelmatig langskomt) en ik mijn moeder daarom liever niet voor de deur zie staan. Ik voel me nu trouwens heel schuldig.
Hebben jullie ouders die onverwachts langskomen? En stel je vind dat niet prettig, hoe reageer je dan?
woensdag 24 juni 2020 om 20:41
Ach, je presenteerde het nogal als ‘zo heurt het en niet anders’. Alsof het feiten waren, zeg maar.Gebruna schreef: ↑24-06-2020 20:26Ter geruststelling:
Je hoeft de mening (!) die een ander ventileert op een forum nóóit te beschouwen als 'regel'.
Kennelijk zie jij het ánders, maar er zijn al genoeg posts voorbij gekomen van mensen die vinden dat je allemaal gewoon bij elkaar binnen moet kunnen lopen en zo. Wil je daar dan ook een persconferentie over omdat dat 'de regels' zouden zijn?
woensdag 24 juni 2020 om 20:45
blijfgewoonbianca schreef: ↑24-06-2020 20:30Nee.
Het laatste stuk. Het eerste deel bracht je als “ zo moet het en niet anders “ .
Het idee is TO te helpen met de vraag hoe zij met dit probleem om kan gaan en hoe zij stelling kan nemen.
Toevallig ook mijn stelling/mening. Werkt prima om de relatie zuiver (en goed) te houden.
En voor wie het anders ziet/doet: gewoon zo blijven zien en doen doen - maar ik neem aan dat je dat toch wel doet?
Maar op een forum waar iemand vraagt om reacties van anderen, moet je toch gewoon je mening of visie op kunnen schrijven zonder dat anderen dit als bedreigend, of als 'regel' interpreteren?
donderdag 25 juni 2020 om 15:07
Allereerst een dikke 
TO. Ik kan me voorstellen dat je jeugd niet makkelijk zal zijn geweest.
Het is oké als je er van houdt dat mensen spontaan aan komen waaien en het is ook oké als je daar niet van houdt. Ieder zijn eigen ding.
Jij mag echt wel je grenzen hierin aangeven vind ik. Het is jouw huis, jij bent niet ondergeschikt aan de wil van een ander.
Zoals ik het nu lees verdedig jij jou keuzes steeds en zoek je naar begrip van je moeder. Het is heel herkenbaar, ik doe dat ook, maar sommige mensen zullen daar gewoon overheen blijven walsen. Jou keuzes mogen er zijn, ongeacht wat de ander er van vindt.
Het lijkt mij zeker een goed idee om hulp te zoeken bij het stellen van grenzen.
TO. Ik kan me voorstellen dat je jeugd niet makkelijk zal zijn geweest.Het is oké als je er van houdt dat mensen spontaan aan komen waaien en het is ook oké als je daar niet van houdt. Ieder zijn eigen ding.
Jij mag echt wel je grenzen hierin aangeven vind ik. Het is jouw huis, jij bent niet ondergeschikt aan de wil van een ander.
Zoals ik het nu lees verdedig jij jou keuzes steeds en zoek je naar begrip van je moeder. Het is heel herkenbaar, ik doe dat ook, maar sommige mensen zullen daar gewoon overheen blijven walsen. Jou keuzes mogen er zijn, ongeacht wat de ander er van vindt.
Het lijkt mij zeker een goed idee om hulp te zoeken bij het stellen van grenzen.
donderdag 25 juni 2020 om 16:08
Mijn moeder is dood, ik vind het een zegen. Echt.bitterkoekjespudding schreef: ↑25-06-2020 15:47Hier helemaal geen familie. Wees blij met wat je hebt zou ik zeggen
donderdag 25 juni 2020 om 20:49
Het gaat hier over ouders. Dat jij helemaal niemand meer hebt is sneu, maar toch niet relevant?
vrijdag 26 juni 2020 om 07:32
Dat was meer een reactie op dat jij vond dat ze blij moest zijn dat ze nog familie had. Beide niet relevant, nee.bitterkoekjespudding schreef: ↑25-06-2020 23:23Dat jij het een zegen vindt dat je moeder er niet meer is toch ook niet?
Het is namelijk zo ontzettend irritant als iemand een probleem heeft met bv een moeder, dat er dan iemand moet zeggen dat je maar blij moet zijn dat ze er nog is, want die van haar is er niet meer.
Nee, dat gaat niet op. Van het ontbreken van een moeder elders wordt een vervelende moeder niet minder vervelend. En je gaat haar ook niet missen als ze er niet meer is. Die van mij is vorig jaar overleden en was daarvoor niet leuk. Ik heb haar nog niet gemist, ook al waren er mensen zonder moeder die dat wel vonden. Dussss melden dat je geen familie.meer hebt is gewoon totaal irrelevant als iemand een probleem met een moeder probeert op te lossen.
vrijdag 26 juni 2020 om 07:51
Quincy2 schreef: ↑26-06-2020 07:32Dat was meer een reactie op dat jij vond dat ze blij moest zijn dat ze nog familie had. Beide niet relevant, nee.
Het is namelijk zo ontzettend irritant als iemand een probleem heeft met bv een moeder, dat er dan iemand moet zeggen dat je maar blij moet zijn dat ze er nog is, want die van haar is er niet meer.
Nee, dat gaat niet op. Van het ontbreken van een moeder elders wordt een vervelende moeder niet minder vervelend. En je gaat haar ook niet missen als ze er niet meer is. Die van mij is vorig jaar overleden en was daarvoor niet leuk. Ik heb haar nog niet gemist, ook al waren er mensen zonder moeder die dat wel vonden. Dussss melden dat je geen familie.meer hebt is gewoon totaal irrelevant als iemand een probleem met een moeder probeert op te lossen.
Helemaal mee eens. Mensen die dat roepen, ontkennen het gevoel van TO. En als je het hele topic hebt gelezen, moeten ook zij begrijpen dat er veel problemen zijn met deze ouders. En dan komt zijn opmerking als: wees blij dat je nog een moeder hebt, de mijne is dood, erg empatieloos over.
Hoe gaat het nu met je, TO?
vrijdag 26 juni 2020 om 07:55
Ja, hier komen ouders, maar ook vrienden en andere familie gewoon langs.
En als het niet uit komt, dan draaien ze om. En soms staan ze voor de deur en zijn wij er niet. Dat hebben wij andersom zelf ook wel eens.
Ik vind het raar dat ik mijn moeder, die 3 straten verder woont, eerst moet bellen. Of mijn neef, die hier in straat woont zou appen of hij thuis is.
Als ik (als tiener) naar vrienden fietste, soms wel 30 minuten fietsen, dan was er soms ook niemand.
Denk maar niet dat ik eerst mocht bellen van mijn ouders.
Tegenwoordig, met die verdomdw telefoon, moet alles geregeld. Volgens afspraak. Niks spontaan.
Ik vind dat een vreselijke ontwikkeling.
Maar goed, jij blijkbaar niet.
Dan laat je, je moeder eens wat vaker staan.
Zorg dat je, je jas/tas klaar hebt liggen. Staat ze voor de deur dan zeg je: "oh, wat jammer, had even gebeld, ik moet nu echt weg.... ben al laat".
En dan loop je mee naar buiten.
Paar keer doen.
En als het niet uit komt, dan draaien ze om. En soms staan ze voor de deur en zijn wij er niet. Dat hebben wij andersom zelf ook wel eens.
Ik vind het raar dat ik mijn moeder, die 3 straten verder woont, eerst moet bellen. Of mijn neef, die hier in straat woont zou appen of hij thuis is.
Als ik (als tiener) naar vrienden fietste, soms wel 30 minuten fietsen, dan was er soms ook niemand.
Denk maar niet dat ik eerst mocht bellen van mijn ouders.
Tegenwoordig, met die verdomdw telefoon, moet alles geregeld. Volgens afspraak. Niks spontaan.
Ik vind dat een vreselijke ontwikkeling.
Maar goed, jij blijkbaar niet.
Dan laat je, je moeder eens wat vaker staan.
Zorg dat je, je jas/tas klaar hebt liggen. Staat ze voor de deur dan zeg je: "oh, wat jammer, had even gebeld, ik moet nu echt weg.... ben al laat".
En dan loop je mee naar buiten.
Paar keer doen.
de wereld wacht om ontdekt te worden
vrijdag 26 juni 2020 om 11:02
Het punt is dus niet dat het normaal gezellig is en TO nooit heeft aangegeven dat ze er geen zin in heeft. Het probleem is dat moeder haar grenzen niet respecteert en je dus niet simpel aan kan komen met het komt niet uit. Heeft niks te maken met telefoons te maken.thanx schreef: ↑26-06-2020 07:55Ja, hier komen ouders, maar ook vrienden en andere familie gewoon langs.
En als het niet uit komt, dan draaien ze om. En soms staan ze voor de deur en zijn wij er niet. Dat hebben wij andersom zelf ook wel eens.
Ik vind het raar dat ik mijn moeder, die 3 straten verder woont, eerst moet bellen. Of mijn neef, die hier in straat woont zou appen of hij thuis is.
Als ik (als tiener) naar vrienden fietste, soms wel 30 minuten fietsen, dan was er soms ook niemand.
Denk maar niet dat ik eerst mocht bellen van mijn ouders.
Tegenwoordig, met die verdomdw telefoon, moet alles geregeld. Volgens afspraak. Niks spontaan.
Ik vind dat een vreselijke ontwikkeling.
Maar goed, jij blijkbaar niet.
Dan laat je, je moeder eens wat vaker staan.
Zorg dat je, je jas/tas klaar hebt liggen. Staat ze voor de deur dan zeg je: "oh, wat jammer, had even gebeld, ik moet nu echt weg.... ben al laat".
En dan loop je mee naar buiten.
Paar keer doen.
Sommige mensen willen zich graag ergens op voorbereiden en andere mensen hebben blijkbaar familie/kennissen/vrienden die geen grenzen respecteren. (los van de mensen die bezoek altijd gezellig vinden)
vrijdag 26 juni 2020 om 14:03
Lief dat je het vraagt. De afgelopen dagen waren een emotionele rollercoaster voor me. Er kwam zoveel op me af. Ik heb gister een heel goed gesprek gehad met een oudere vriendin van mij. Ik zie haar ook wel als mijn moeder. Ze zei dat ik echt hulp moet gaan zoeken en dat ik harder moet zijn tegen mijn moeder. Ze begreep ook dat het lastig was, omdat mijn moeder op het eerste gezicht overkomt als een hele spontane en lieve vrouw. Deze vriendin heeft heeft door dat ze soms gemene steken onder water kan geven. Naar haar toe heeft ze ook wel eens geprobeerd om haar mening dusdanig op te dringen (mbt voeding). Ze zegt dat ik mij niet schuldig hoef te voelen als ik haar niet binnenlaat, omdat ze mijn broer en mij ook altijd in een onveilige situatie heeft laten opgroeien. En ik merk nu ik weer ben gaan daten, dat die veilige hechting bij mij ontbreekt. Voorheen heb ik altijd mannen na een paar dates steeds weer afgewezen (waarschijnlijk omdat ik al zovaak als kind ben afgewezen). Nu heb ik besloten om dit niet meer te doen en mannen die ik leuk vind en goed voor mij zijn proberen toe te laten. Alleen dit vind ik zo moeilijk. Zowel om liefde te ontvangen als het te geven. Ik heb hem dit gister durven te vertellen, wat voor mij al een hele stap was. En het lijkt erop dat hij daar wel begrip voor had. Hij is sowieso heel respectvol naar mij. Echt super fijn, maar ook wel verwarrend. Want die liefde hoe hij het geeft ben ik niet gewend (Voorheen trok ik altijd de foute mannen aan omdat ik wist hoe ik daarmee om moest gaan). Hij vroeg om vanavond weer af te spreken. Mijn gevoel zegt dat het allemaal te snel gaat (wordt de 4e keer deze week) maar aan de andere kant vind ik het wel weer fijn om hem te zien. Alles is zo dubbel. Daarnaast begin ik maandag ook aan een nieuwe baan, wat ik ook wel spannend vind. Veel ontwikkelingen op dit moment dus. Ga maandag ook de dokter bellen voor hulp. Er moet nu echt wat gaan veranderen. Sorry voor dit lange bericht, maar het lucht op om dit allemaal even van me af te schrijven.Blijenvrij schreef: ↑26-06-2020 07:51Helemaal mee eens. Mensen die dat roepen, ontkennen het gevoel van TO. En als je het hele topic hebt gelezen, moeten ook zij begrijpen dat er veel problemen zijn met deze ouders. En dan komt zijn opmerking als: wees blij dat je nog een moeder hebt, de mijne is dood, erg empatieloos over.
Hoe gaat het nu met je, TO?
vrijdag 26 juni 2020 om 14:18
Die vriendin van mij, maar ikzelf ook denken ook dat mijn moeder zo vaak naar mij toe wilt omdat ze het thuis niet fijn heeft. Maar mijn moeder moet beseffen dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar geluk. Verder heb ik het altijd heel vaak voor mijn moeder opgenomen toen ze ruzie had met mijn vader. Als kind ben ik zelfs tussen hun in gaan staan toen mijnvader haar wilde slaan. Uiteindelijk kreeg ik de klappen. Is nog een keer gebeurd en toen had hij mijn moeder flink toegetakeld. Ik heb de politie gebeld en daarna was het fysieke geweld naar mijn moeder gelukkig gestopt. Al bleef de geestelijke mishandeling naar ons allemaal nog steeds. Kortom het lijkt wel alsof ze is vergeten wat ik allemaal heb gedaan. Als puntje bij paaltje komt praat ze mij bij mijn vader helemaal naar beneden. Mijn broer zegt dat ze bang is om er tegen in te gaan. Maar ik denk je bent toch volwassen of niet soms? Verder doet het ook veel pijn dat ze altijd mij de schuld gaven van dingen. Ze gingen mijn gedrag (dus eigenlijk hun fouten gedrag) "goedpraten" door mij een label op te plakken. Zo heb ik vaak gehoord dat ik een antisociale persoonlijkheidsstoornis had, dat ik autisme had etc. Mijn moeder hiermee geconfronteerd en vertelde mij dat ze dit allebei dachten. Ik zeg als dit zo is, dan gaan we morgen naar de dokter en gaan we mij laten testen. Maar nee hoor, dat hoefde niet want ze konden het zo wel zien. Ik heb me heel vaak verdedigd en vooral bij mijn moeder. Op een bepaald moment zei ze nee je hebt ook geen stoornis, maar een half jaar later zat ik bij haar in de auto en toen zag ik ineens een tekst op haar telefoon staan: "Hoe om te gaan met een kind met autisme?" Ik wist dat het om mij ging. Ik was er zo moe vandat ik er niet meer tegenin wilde gaan. Elke keer mij verdedigen en het haalt niks uit. En continue de schuld buiten hun zelf zoeken.
zaterdag 27 juni 2020 om 08:57
Wat fijn en steunend dat je zo'n lieve vriendin hebt, die ook werkelijk ziet wat er gebeurd. Dat is heel waardevol.
Ik vind het goed van je dat je in therapie wilt. Hoe meer je schrijft, hoe meer er naar boven komt en van zo'n jeugd raak je beschadigd.
Ik vind dat je het heel helder ziet en het heel goed doet.
Zorg wel dat je rust neemt, en jezelf niet voorbij loopt, en ondanks je verliefdheid, laat je niet te veel meeslepen tot dingen die je niet wilt.
Een nieuwe baan, een vriend die je bijna dagelijks ziet en issues met je ouders die je op wilt lossen, het is nog al wat als dit allemaal tegelijkertijd is.
Het zou heel goed kunnen dat je moeder veel bij je komt omdat dat veilig voor haar voelt en wellicht 'mag' dit nog net van je dominante vader. Maar nee, jij bent er niet om haar problemen op te lossen. Dat moet ze toch echt zelf doen, maar gezien het feit dat ze al die jaren bij hem is gebleven, zal ze dat vast blijven doen.
Schuldgevoelens als je nee zegt tegen je moeder zullen vast nog een hele tijd de kop op steken, maar houd jezelf voor dat je voor jezelf mag kiezen.
Kan je moeder zien dat je thuis bent? Heb je een woning waarbij je meteen te zien bent?
Ik vind het goed van je dat je in therapie wilt. Hoe meer je schrijft, hoe meer er naar boven komt en van zo'n jeugd raak je beschadigd.
Ik vind dat je het heel helder ziet en het heel goed doet.
Zorg wel dat je rust neemt, en jezelf niet voorbij loopt, en ondanks je verliefdheid, laat je niet te veel meeslepen tot dingen die je niet wilt.
Een nieuwe baan, een vriend die je bijna dagelijks ziet en issues met je ouders die je op wilt lossen, het is nog al wat als dit allemaal tegelijkertijd is.
Het zou heel goed kunnen dat je moeder veel bij je komt omdat dat veilig voor haar voelt en wellicht 'mag' dit nog net van je dominante vader. Maar nee, jij bent er niet om haar problemen op te lossen. Dat moet ze toch echt zelf doen, maar gezien het feit dat ze al die jaren bij hem is gebleven, zal ze dat vast blijven doen.
Schuldgevoelens als je nee zegt tegen je moeder zullen vast nog een hele tijd de kop op steken, maar houd jezelf voor dat je voor jezelf mag kiezen.
Kan je moeder zien dat je thuis bent? Heb je een woning waarbij je meteen te zien bent?
zaterdag 27 juni 2020 om 09:18
Vroeger vond ik het ook al vervelend als mensen zo maar langskwamen. Gelukkig hadden mijn ouders niet echt vrienden in de buurt, dus mensen kwamen meestal niet zomaar aanwippen.thanx schreef: ↑26-06-2020 07:55Ja, hier komen ouders, maar ook vrienden en andere familie gewoon langs.
En als het niet uit komt, dan draaien ze om. En soms staan ze voor de deur en zijn wij er niet. Dat hebben wij andersom zelf ook wel eens.
Ik vind het raar dat ik mijn moeder, die 3 straten verder woont, eerst moet bellen. Of mijn neef, die hier in straat woont zou appen of hij thuis is.
Als ik (als tiener) naar vrienden fietste, soms wel 30 minuten fietsen, dan was er soms ook niemand.
Denk maar niet dat ik eerst mocht bellen van mijn ouders.
Tegenwoordig, met die verdomdw telefoon, moet alles geregeld. Volgens afspraak. Niks spontaan.
Ik vind dat een vreselijke ontwikkeling.
Maar goed, jij blijkbaar niet.
Dan laat je, je moeder eens wat vaker staan.
Zorg dat je, je jas/tas klaar hebt liggen. Staat ze voor de deur dan zeg je: "oh, wat jammer, had even gebeld, ik moet nu echt weg.... ben al laat".
En dan loop je mee naar buiten.
Paar keer doen.
Wat raar dat je niet mocht bellen van je ouders, in welke tijd was dat dan? Daarbij, ik pak wel meer dingen anders aan dan mijn ouders vroeger.
Ik ben thuis gewoon echt een heel ander persoon dan buitenshuis. En ik laat mijn huis soms ook echt rommelig worden wegens allerlei halve klussen. Ik wil gewoon niet dat mensen zien dat ik hier in mijn rovershol zit met stapels op te vouwen was op de bank en afwas tot het plafond.
Ik ben dol op spontane dingen. Maar wel buitenshuis.
anoniem_639a9136a72af wijzigde dit bericht op 27-06-2020 14:07
24.83% gewijzigd
