Uit elkaar en toch blijven samenwonen?

Ik denk het niet, volgens mij is het Villa Pinedo. Als kind van gescheiden ouders sluit ik me aan bij de mensen die zeggen dat kinderen spanningen perfect aanvoelen. Ik denk dat dat uiteindelijk funest is. Jouw kinderen leren van jou hoe een relatie eruit moet zien. Als jouw relatie niet goed is, krijgen ze dat voorbeeld ook mee.

Excuses, het is villa pinedo
Spelfout.

Ben een stille lezer sinds een aantal dagen en herken ontzettend veel in jullie verhalen. De angsten. Momenteel zit ik ook in het 'gaan we scheiden' proces. We hadden de knoop doorgehakt maar toch weer niet, twijfels. Nu wouden we het nog 1 kans geven, maar eerlijk gezegt is het vanuit beiden trekken aan een dood paard.
Jullie angst over de kinderen, zo herkenbaar. Dat houd de definitieve beslissing nog tegen.

Kinderen zeiden beiden na een periode dat we 2 maand uit elkaar waren als afkoeling dat ze dat heel erg hadden gevonden en ze blij waren dat we nu weer bij elkaar waren, au!
Toch merk ik aan de oudste dat ze zich veel terug trekt en de jongste veel loopt te pleasen. Kusje voor mama, kusje voor papa etc. Praat ook veel over uit elkaar gaan, ze voelen beide duidelijk wel iets aan.
Voor mezelf maak ik me niet zo druk en denk oprecht dat het meer rust brengt.

Op een wrange manier toch fijn verschillende ervaringen te lezen.

jules* schreef: ↑

07-01-2020 16:15

Jubelien, dank je wel voor je uitgebreide antwoord! Echt heel erg fijn. Vind je het niet lastig dat hij zomaar weg kan gaan? En kun jij jezelf ook terugtrekken in het chalet?

Ha Jules, ik heb hier nooit meer op geantwoord, zie ik nu.

Ja, ik begin het nu, na 3 jaar, lastig te vinden dat hij kan komen en gaan wanneer hij wil. Hij maakt er geen misbruik van, maar hij heeft een vrijheid die ik niet heb. Maar ik heb hier heel bewust voor gekozen; ik en de kinderen. En 'man', maar ik wil de stabiele factor zijn en blijven.

Sinds een paar weken ga ik wat regelmatiger zelf ook naar het huisje: ongeveer eens in de twee weken een nachtje. Wel combineer ik dat met mijn werkdagen, dus nooit in het weekend, het is voor mij een praktische invulling. Toch is het prettig: alleen even voor mezelf zorgen soms. Want ik ben altijd aan zet: door de week, en in het weekend samen met partner. Maar nooit, niet. Dus die nachtjes per maand zijn belangrijk voor mij!

Elize85 schreef: ↑

04-05-2020 16:16

Ben een stille lezer sinds een aantal dagen en herken ontzettend veel in jullie verhalen. De angsten. Momenteel zit ik ook in het 'gaan we scheiden' proces. We hadden de knoop doorgehakt maar toch weer niet, twijfels. Nu wouden we het nog 1 kans geven, maar eerlijk gezegt is het vanuit beiden trekken aan een dood paard.
Jullie angst over de kinderen, zo herkenbaar. Dat houd de definitieve beslissing nog tegen.

Kinderen zeiden beiden na een periode dat we 2 maand uit elkaar waren als afkoeling dat ze dat heel erg hadden gevonden en ze blij waren dat we nu weer bij elkaar waren, au!
Toch merk ik aan de oudste dat ze zich veel terug trekt en de jongste veel loopt te pleasen. Kusje voor mama, kusje voor papa etc. Praat ook veel over uit elkaar gaan, ze voelen beide duidelijk wel iets aan.
Voor mezelf maak ik me niet zo druk en denk oprecht dat het meer rust brengt.

Op een wrange manier toch fijn verschillende ervaringen te lezen.

Dit is een heel moeilijke fase, Elize. Het is zo zwaar, en je bent waarschijnlijk alleen maar aan het piekeren. Ik werd destijds, maar een schim van mezelf. Door alle wat-alsen. Zijn jullie dus al een tijdje apart van elkaar geweest? Wij toentertijd 2 x een maand. Het gaf lucht en ruimte om na te denken voor jezelf. Conclusie was: we hadden elkaar niet gemist.
Andere conclusie was: man wilde er ook niet meer aan werken, met bv een therapeut. Dat was mijn voorwaarde om door te willen gaan. Ik.wilde dat nog, kon nog niet opgeven. Maar aangezien hij dat weigerde, wist ik dat onze relatie voorbij was... Zo pijnlijk, maar hierdoor wel duidelijker ineens.
Kunnen is één ding. Je kan niet altijd alles, of het lukt gewoon soms niet. Maar willen, daar staat of valt het mee, voor mij.

Jules, waar staan jullie nu, in je proces samen?

Heel late reactie en ik heb niks alles gelezen, maar hier een "ervaringsdeskundige" als het ware.
Sorry als het wat lang wordt.

Mijn ouders pasten niet bij elkaar, toch hebben ze jaren geprobeerd want, er was nog liefde. Dat zeker. Ik had een gelukkige jeugd, maar ik wist ook donders goed dat mijn thuissituatie totaal anders was dan die van mijn leeftijdsgenoten.

Mijn ouders zijn in de jaren '90 uit elkaar gegaan, maar in hetzelfde huis blijven wonen. Dat was toen ongehoord. Wij waren nu niet bepaald het soort gezin dat al veel dingen deed met elkaar, en op een manier kon ik het uit elkaar gaan wel plaatsen. Na een jaar besloten ze het nog eens te proberen, maar dat werkte niet. Dat wist ik allang.

Dus een paar jaar later weer hetzelfde liedje, maar ik was ook al ouder, en het leek allemaal nog dramatischer als eerst. De badkamer was gemeenschappelijk, de rest niet. Uit elkaar maar toch nog elk moment van de dag bewust van de andere persoon, want je ziet ze komen en gaan. Ter illustratie de wc rollen waren op naam en de tuin kreeg in het midden een afsluiting.

En ja, ze kregen beide een andere partner en ja, ze hebben dit nog jaren volgehouden dat "dit werkte". Ik weet echter dat dat uiterlijke schijn was en dat het voor mij verdomd moeilijk was.
Niet het feit dat ze uit elkaar waren, ik vond hen niet passen, maar dat steeds doen alsof alles ok was terwijl ik dagelijks de spanningen en al het gedoe kon voelen.
Ik ben snel uit huis gegaan en hoewel ik beide ouders graag zie, was ik blij om er weg te zijn.

Zelfs toen ik uit huis was hebben ze de schijn nog jaren opgehouden. Was niet gezond.
Huis is uiteindelijk verkocht, en ze zijn nu beide gelukkig goddank. Eindelijk.

Ik en mijn ex zijn ook uit elkaar, vriendschappelijk. Wij wonen bij elkaar om de hoek, horen elkaar bijna dagelijks en ons kind kan tussen ons gaan en staan waar het wil. Soms eten we nog samen, of doen we een uitstap samen als dat zo uitkomt, maar dat kan net zo goed met onze nieuwe partners er bij. Onze grenzen zijn duidelijk voor partners en vooral voor ons kind. Die vaart er wel bij. Het is een ongewone situatie maar ze werkt hier donders goed.

Wat ik wil zeggen is, je hoeft niet onder 1 dak te blijven wonen om een scheiding tot een goed einde te brengen voor de kinderen. Uit elkaar gaan is kut, maar hoe minder spanning je kinderen kunnen meekrijgen hoe beter.

Hmm, Heps, wat jij schrijft komt toch wel heel erg bij mij binnen, merk ik. En ik begrijp ook heel goed, hoe je dat hebt ervaren als kind. Eigenlijk is dat dus, wat ik niet wil voor mijn kinderen.

Hier gaan dingen wel heel anders hoor, dan je beschrijft. Wat te zién is, bij ons, is een heel vriendschappelijk stel. En we kunnen oprecht goed met elkaar. Ik houd ook nog steeds veel van mijn partner, maar het stukje echte liefde tussen ons is weg. Hoe schadelijk is zoiets? Ik pieker er veel over... Wat leef ik mijn kinderen voor? Wat leer ik ze nu? Hoe gaan ze om, met de spanningen en twijfels die ik ín mezelf ervaar, maar niet echt uit? Maar die ze waarschijnlijk wel voelen.

Ik voel dat ik nu na 3 jaar aan het toebewegen ben naar meer ruimte voor mezelf willen. Partner komt en gaat, deur staat altijd open. Ik ben er, altijd. Wil ik dat?

Uitgangspunt voor ons is altijd geweest: wij zijn en blijven een gezin. Maar daar is veel variatie in mogelijk, besef ik me steeds meer....

Wat had jou als kind rust en duidelijkheid gegeven? Toch die fysieke scheiding, eerder?

En Eidde, hoe gaan jullie om met persoonlijke ruimte, binnen het gezamenlijke huis? Ik bedoel, zit je s avonds samen op de bank? Ieder z'n eigen vertrek?

Tvp

Het was niet mijn bedoeling om op jullie intenties in te hakken, ik ben er van overtuigd dat jullie echt het beste voorhebben.
Nogmaals, de setting van mijn ervaring is al even gedateerd dat maakt het niet minder waar, maar in onze huidige samenleving wordt er ook al anders tegenaan gekeken. Althans die indruk heb ik.
Het grote verschil is, denk ik, dat jullie als exen effectief kijken wat het beste is. Jullie communiceren. Jullie stellen het belang van jullie kinderen voorop. Ik ben er zeker van dat mijn ouders op hun manier het beste met me voor hadden, maar zij waren wat dat betreft wat verblind door hun situatie, denk ik. Ik had in ieder geval niet echt het gevoel dat ik als "factor" zwaar doorwoog in hun beslissingen. Mijn ouders zijn beide conflictmijdend, jaloers en met enig gevoel voor drama geen geslaagde combo.

Over je vraag wat mij rust zou hebben gegeven, moest ik nadenken. Want hoewel ik het beschreven heb, heb ik nooit veel verder gedacht.
De situatie was zoals ze was, en ik was best een tevreden kind hoor, ook met alle drama. Maar ik leun niet graag op anderen, ik relativeer veel en neem alles zoals het komt. Nu ik dit neerschrijf besef ik dat ik me dat mss ook wel wat heb aangeleerd.
Een duidelijke knoop doorhakken had mij deugd gedaan. Een duidelijke beslissing. Zo gaan we het doen en jij bent nu 100% kind ipv pseudovriendin/vervangend psycholoog/doorgeefluik... concreet en consequent zijn naar mij toe, maar ook naar elkaar toe. Of het 1, of het ander - maar niet een beetje van beide.
Daarom zei ik ook dat een scheiding niet slecht hoeft te zijn. Samen blijven (wonen) kan ook zeker lukken. Als jullie er maar beiden achter (blijven) staan en duidelijk zijn.

jules* schreef: ↑

09-07-2020 16:07

Hier hangt de scheiding echt steeds meer in de lucht. Op dit moment slapen we apart van elkaar, maar ik geloof niet dat dit gaat werken. Het is alleen zo dat we niet zomaar kunnen verhuizen. Dus hopelijk kunnen we dit nog een tijdje volhouden. Ik merk dat het aan me vreet en ik merk dat de kinderen er ook last van krijgen. Tenminste, dat laatste denk ik.

Moeilijk, Jules. Het kan zo krampachtig worden op den duur. Of juist veel opgebouwde frustraties, waardoor elk klein dingetje ontploffingsgevaar met zich mee brengt.... Apart slapen kan zeker helpen, dan heb je in ieder geval je eigen ruimte. En het kan misschien ook helpen om allebei te zorgen dat je regelmatig niét thuis bent, dus bijna om en om een avond weg?

Ja Heps, duidelijkheid is belangrijk dus. Niet mijn sterkste punt en ook partner is een twijfelkont en vermijdend. Goeie combi dus

Ik denk dat wij het hier in grote lijnen eens zijn met het plaatje over de toekomst. Maar ook omdat we nog wel van elkaar houden, is er groot kwetsingsgevaar en stellen we daarom veel uit. Schuiven dingen op de lange baan, want ach: het gaat zo ook nog wel....

Komende week eerste gesprek met mediator, en daarna financiën, dat gaat ons verder helpen.

Mijn behoefte aan duidelijkheid en vrije ruimte wordt nu groter, dus dat ga ik gebruiken als motivatie om dingen langzaam te veranderen hier.

Hoe is het nu met je Jules?

Niet alle reacties gelezen maar vooral goede afspraken maken, dus jullie privéleven met eventueel andere vrouwen/mannen ergens anders laten afspelen dan in het huis.

Ik weet niet hoe oud de kinderen zijn maar je zou het kunnen proberen.