Relaties
alle pijlers
Verward over een besluit en mijn relatie in zijn geheel
maandag 13 juli 2020 om 02:29
Lieve forumlezeressen,
Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Ik zou graag jullie mening en advies willen over mijn relatiestruggles. Ik zal eerst wat achtergrondinformatie geven van onze relatie en daarna de huidige situatie vertellen.
Mijn vriend en ik waren 18 toen we elkaar ontmoetten. We zijn nu 26. Onze relatie duurt dus al 8 jaar, maar in de tussentijd is het een aantal keer aan en uit geweest. Als het goed gaat dan zijn we beste maatjes en kunnen we niet stoppen met knuffelen en schattig doen. Als het mis is, dan is het ook goed mis. Dat gebeurt meestal door een botsing op emotioneel gebied. Ik ben erg gevoelig en mijn vriend kan moeilijk met emoties omgaan. Als ik verdrietig ben en/of moet huilen, vindt hij het lastig om me te troosten. Hij heeft wel eens gezegd dat als hij mij ziet huilen, hij dan aan zijn moeder moet denken die hij als kind altijd zag huilen na de scheiding (hij heeft een heftige jeugd gehad, zegt altijd dat hij geen één leuke herinnering heeft aan vroeger - ik heb vaak voorgesteld daarover te praten met een psycholoog, maar dat wil hij niet). Als zo'n situatie zich voordoet dan gebeurt één van de volgende dingen.
1. Mijn vriend blijft stil op de bank zitten en doet niks. Geen armpje om me heen of wat dan ook. Geen troostende woorden.
2. Hij wordt boos. Een voorbeeld is dat de nachtdiensten in combinatie met mijn opleiding mij op een gegeven moment gingen opbreken en ik mijn ei bij hem kwijt wilde en hij schreeuwde: "Je hebt er zelf voor gekozen en wist dat je nachtdiensten moest doen dus dan moet je nu niet zielig gaan doen erover"
3. Hij wordt geïrriteerd. Hij kan dan zeggen: "Wat is er?!!!"
Ik houd heel veel van hem en de chemie etc is er nog steeds na al die jaren. Ik mis alleen begrip en empathie bij hem. Daardoor voel ik me vaak niet gesteund. Afgelopen jaar is bij mij voor de tweede keer PTSS vastgesteld. Ik kreeg EMDR therapie. Het was een lastige zware tijd. In die tijd gedroeg hij zich precies hetzelfde als normaal. Eigenlijk deed hij alsof er niets aan de hand was. Hij vroeg niet hoe mijn sessie was geweest bij de psycholoog, terwijl ik hem wel zei dat ik die had. Als ik hem erop wees dat hij nooit aan me vraagt hoe het met mij gaat, kreeg ik te horen dat hij "wel wat beters te doen had dan iedere dag aan mij vragen hoe het gaat". Voor dit laatste heeft hij wel zijn excuses aangeboden, maar zoiets vergeet je niet. Het gekke is dat hij als ik lichamelijk ziek ben, er wel voor me is. Dan is hij betrokken en bezorgd. Daarnaast kan hij nogal dominant zijn. Zo wil hij altijd degene zijn die rijdt en alles afhandelt. Tijdens onze vakantie huurden we een auto. Toen ik de papieren overhandigde aan de verhuurder was hij hier erg pissig om. Hij vond dat hij dit moest afhandelen, omdat hij degene was die rijdt. Tijdens diezelfde vakantie werd hij ook geïrriteerd als ik foto's en video's maakte van de plekken die we bezochten. Hij vond dit onnodig. Hij bekritiseerde me al helemaal als er mensen op de foto werden gezet, zoals toen ik een foto maakte van de pier in een toeristische trekpleister waar de vissen bereid werden. Een ander voorbeeld is dat hij niet wil dat ik na mijn opleiding parttime in een functie waarvoor ik ben opgeleid ga werken en parttime bij mijn horecabijbaantje blijf werken, omdat als ik fulltime zou gaan werken in het eerste ik meer zou verdienen, waardoor er meer geld is om leuke dingen te doen. Dat terwijl hij zelf zijn studies niet afgemaakt heeft en zelf ook in de horeca werkt. Hij heeft ook zeker zijn goede kanten. Hij is vaak ook heel lief, zorgzaam (kookt vaak), in praktisch opzicht staat hij altijd voor iedereen klaar. Zo heeft hij me vaak geld geleend en geholpen om mijn deadlines voor mijn opleiding te halen.
Momenteel is het weer goed mis tussen ons. Dit keer is het een bijzonder heftige situatie. Door te lang doorlopen met een hernia (vanwege uitstel operatie ivm corona) is hij tot zijn navel verlamd geraakt. Hij had zoveel pijn dat hij dood wilde. Uiteindelijk is hij geopereerd. Na de operatie is een Caudalaesie vastgesteld. Dit is een soort dwarslaesie. Hij heeft een zware ziekenhuisperiode achter de rug en is vervolgens naar een revalidatiecentrum gebracht. Het was vooral voor hem, maar ook voor mij, een loodzware tijd. We kregen te horen dat we wellicht nooit meer seks konden hebben of kinderen konden krijgen. Zijn geslachtsdeel was tenslotte ook lange tijd verlamd geweest en hij had geen ochtenderecties. Uberhaupt was de vraag of het nog wel goed zou komen. Hij kon niks meer. Zijn lichaam functioneerde als dat van een oude man. Een maand lang heb ik alles voor hem gedaan. Continu op en neer naar ziekenhuis/revalidatiecentrum, lekkere dingen gehaald en meegebracht, een oppepvideo gemaakt, lieve briefjes geschreven die hij bij zich kon bewaren daar, hem gedoucht, op de wc geholpen (zelfs zijn diarree afgeveegd). Eerst zei hij dat ik heel lief voor hem was en dat hij me dankbaar was. Tot er op een dag 's ochtends vroeg brood gehaald moest worden voor zijn vader. Vriend was op verlof en we verbleven bij zijn vader thuis. Mijn vriend woont zelf namelijk niet gelijkvloers. Ik was pissig dat zijn vader dit aan ons vroeg, wetende hoe zwaar we het hebben. Ik wilde graag uitslapen bovendien. Ik was opgebrand. Ik had nog last van een corona-nasleep (doodmoe/geen conditie), het mantelzorgen viel me zwaar, het emotioneel omgaan met zijn ziekte, mijn PTSS-therapieën tussendoor en ik was ook nog aan het afstuderen wat pittig was. Vriendlief zei dat ik kon uitslapen en hij het brood kon halen. Ik zei nog dit kan jij toch niet? Hij zei jawel hoor! Zo'n stukje als naar de bakker loop ik in het revalidatiecentrum ook iedere ochtend. Ik vroeg nog of dat mocht van zijn fysio. Hij reageerde bevestigend. Rond 11 uur maakte hij me wakker. Die ochtend had ik een paniekaanval. Ik probeerde dit voor hem verborgen te houden door naar een andere ruimte te gaan. Toch zag hij dat er wat was toen ik terugkwam. De tranen rolden onder mijn zonnebrilglazen vandaan tijdens het ontbijt. Hij werd geirriteerd en snauwde wat is er. Eerst zei ik niks belangrijks, maar toen hij doorvroeg vertelde ik over mijn paniekaanval en emoties door alles wat speelde. Daar reageerde hij niet op. Hij zei niks. Ik raakte nog meer overstuur en hij werd boos dat ik niet stopte met huilen. Het leek alsof alles er ineens uitkwam van de afgelopen tijd. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik vroeg waarom hij me geen knuffel gaf. Hij werd woest. Hij zei dat ik maar met mijn problemen naar iemand anders toe moest gaan. Hij kon er niet voor mij zijn met wat hij had. En nog veel meer narigheid volgde. Ik was een egoist, was voornamelijk met mezelf bezig, deed alleen dingen die ik leuk vond om te doen in de zorg voor hem, ik deed helemaal niet zoveel voor hem als ik dacht, hij ging het weekend voor zichzelf nemen, hij hoefde me niet meer te zien en ging wel even nadenken of hij wel zo'n harteloos persoon als ik als vriendin wil hebben. Op dat moment wist ik niet eens waar het over ging. Een dag later, vrijdag, inmiddels was ik thuis, kreeg ik pas via de app (toen ik vertelde hoe gekwetst ik me voelde) te horen dat het probleem voor hem dat brood was. Achteraf blijkt hij zich groter te hebben voorgedaan dan hij was. Hij was enorm boos dat ik hem dit alleen had laten doen. Ondanks dat hij aangaf dat hij het alleen kon, had ik beter moeten weten. Hij zou mij zoiets nooit alleen laten doen als ik met een rollator liep. Ik deugde nergens meer voor. Ik was er KAPOT van. Het was de druppel die de emmer deed overlopen bij mij. Het gebrek aan respect en erkenning voor mijn verzette werk, raakten me het meest. Het hele weekend heb ik liggen huilen. Op maandag besloot ik te proberen het naast me neer te leggen. Ik stuurde hem een bericht hoe het met hem gaat. Hij ging gewoon verder met zijn kwetsende opmerkingen. Tot vrijdag heb ik het volgehouden. Iedere dag kreeg ik dit soort dingen naar me hoofd. Puur omdat ik het niet meer trok en mijn eindexamens in die week gingen plaatsvinden, heb ik geen contact meer gezocht. Nu neemt hij - en ook zijn hele familie - mij kwalijk dat ik hem in de steek heb gelaten. We hebben inmiddels gepraat en daarin gaf hij aan dat ondanks hoe gemeen hij ook tegen me deed, ik er voor hem had moeten zijn in zijn situatie. Onvoorwaardelijke steun had ik moeten geven, vindt hij. Mijn familie vindt dat er altijd voorwaarden zijn en dat respect daartoe behoort. Zij vinden het goed dat ik een grens heb gesteld en heb laten zien tot hier en niet verder. Toch twijfel ik nu heel erg of ik hier wel goed aan gedaan heb. En of hij toch niet gelijk heeft. Wat vinden jullie?
Ik hoop dat het verhaal een beetje goed te volgen is. Ik zit nog zo diep in mijn emoties en het verwerken van alles dat ik het in mijn hoofd een wirwar is, waardoor ik het ook lastig heel gestructureerd op papier kan zetten. Alvast bedankt dat je de moeite hebt genomen om dit te lezen en eventueel een comment te plaatsen! Ik waardeer het erg.
Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Ik zou graag jullie mening en advies willen over mijn relatiestruggles. Ik zal eerst wat achtergrondinformatie geven van onze relatie en daarna de huidige situatie vertellen.
Mijn vriend en ik waren 18 toen we elkaar ontmoetten. We zijn nu 26. Onze relatie duurt dus al 8 jaar, maar in de tussentijd is het een aantal keer aan en uit geweest. Als het goed gaat dan zijn we beste maatjes en kunnen we niet stoppen met knuffelen en schattig doen. Als het mis is, dan is het ook goed mis. Dat gebeurt meestal door een botsing op emotioneel gebied. Ik ben erg gevoelig en mijn vriend kan moeilijk met emoties omgaan. Als ik verdrietig ben en/of moet huilen, vindt hij het lastig om me te troosten. Hij heeft wel eens gezegd dat als hij mij ziet huilen, hij dan aan zijn moeder moet denken die hij als kind altijd zag huilen na de scheiding (hij heeft een heftige jeugd gehad, zegt altijd dat hij geen één leuke herinnering heeft aan vroeger - ik heb vaak voorgesteld daarover te praten met een psycholoog, maar dat wil hij niet). Als zo'n situatie zich voordoet dan gebeurt één van de volgende dingen.
1. Mijn vriend blijft stil op de bank zitten en doet niks. Geen armpje om me heen of wat dan ook. Geen troostende woorden.
2. Hij wordt boos. Een voorbeeld is dat de nachtdiensten in combinatie met mijn opleiding mij op een gegeven moment gingen opbreken en ik mijn ei bij hem kwijt wilde en hij schreeuwde: "Je hebt er zelf voor gekozen en wist dat je nachtdiensten moest doen dus dan moet je nu niet zielig gaan doen erover"
3. Hij wordt geïrriteerd. Hij kan dan zeggen: "Wat is er?!!!"
Ik houd heel veel van hem en de chemie etc is er nog steeds na al die jaren. Ik mis alleen begrip en empathie bij hem. Daardoor voel ik me vaak niet gesteund. Afgelopen jaar is bij mij voor de tweede keer PTSS vastgesteld. Ik kreeg EMDR therapie. Het was een lastige zware tijd. In die tijd gedroeg hij zich precies hetzelfde als normaal. Eigenlijk deed hij alsof er niets aan de hand was. Hij vroeg niet hoe mijn sessie was geweest bij de psycholoog, terwijl ik hem wel zei dat ik die had. Als ik hem erop wees dat hij nooit aan me vraagt hoe het met mij gaat, kreeg ik te horen dat hij "wel wat beters te doen had dan iedere dag aan mij vragen hoe het gaat". Voor dit laatste heeft hij wel zijn excuses aangeboden, maar zoiets vergeet je niet. Het gekke is dat hij als ik lichamelijk ziek ben, er wel voor me is. Dan is hij betrokken en bezorgd. Daarnaast kan hij nogal dominant zijn. Zo wil hij altijd degene zijn die rijdt en alles afhandelt. Tijdens onze vakantie huurden we een auto. Toen ik de papieren overhandigde aan de verhuurder was hij hier erg pissig om. Hij vond dat hij dit moest afhandelen, omdat hij degene was die rijdt. Tijdens diezelfde vakantie werd hij ook geïrriteerd als ik foto's en video's maakte van de plekken die we bezochten. Hij vond dit onnodig. Hij bekritiseerde me al helemaal als er mensen op de foto werden gezet, zoals toen ik een foto maakte van de pier in een toeristische trekpleister waar de vissen bereid werden. Een ander voorbeeld is dat hij niet wil dat ik na mijn opleiding parttime in een functie waarvoor ik ben opgeleid ga werken en parttime bij mijn horecabijbaantje blijf werken, omdat als ik fulltime zou gaan werken in het eerste ik meer zou verdienen, waardoor er meer geld is om leuke dingen te doen. Dat terwijl hij zelf zijn studies niet afgemaakt heeft en zelf ook in de horeca werkt. Hij heeft ook zeker zijn goede kanten. Hij is vaak ook heel lief, zorgzaam (kookt vaak), in praktisch opzicht staat hij altijd voor iedereen klaar. Zo heeft hij me vaak geld geleend en geholpen om mijn deadlines voor mijn opleiding te halen.
Momenteel is het weer goed mis tussen ons. Dit keer is het een bijzonder heftige situatie. Door te lang doorlopen met een hernia (vanwege uitstel operatie ivm corona) is hij tot zijn navel verlamd geraakt. Hij had zoveel pijn dat hij dood wilde. Uiteindelijk is hij geopereerd. Na de operatie is een Caudalaesie vastgesteld. Dit is een soort dwarslaesie. Hij heeft een zware ziekenhuisperiode achter de rug en is vervolgens naar een revalidatiecentrum gebracht. Het was vooral voor hem, maar ook voor mij, een loodzware tijd. We kregen te horen dat we wellicht nooit meer seks konden hebben of kinderen konden krijgen. Zijn geslachtsdeel was tenslotte ook lange tijd verlamd geweest en hij had geen ochtenderecties. Uberhaupt was de vraag of het nog wel goed zou komen. Hij kon niks meer. Zijn lichaam functioneerde als dat van een oude man. Een maand lang heb ik alles voor hem gedaan. Continu op en neer naar ziekenhuis/revalidatiecentrum, lekkere dingen gehaald en meegebracht, een oppepvideo gemaakt, lieve briefjes geschreven die hij bij zich kon bewaren daar, hem gedoucht, op de wc geholpen (zelfs zijn diarree afgeveegd). Eerst zei hij dat ik heel lief voor hem was en dat hij me dankbaar was. Tot er op een dag 's ochtends vroeg brood gehaald moest worden voor zijn vader. Vriend was op verlof en we verbleven bij zijn vader thuis. Mijn vriend woont zelf namelijk niet gelijkvloers. Ik was pissig dat zijn vader dit aan ons vroeg, wetende hoe zwaar we het hebben. Ik wilde graag uitslapen bovendien. Ik was opgebrand. Ik had nog last van een corona-nasleep (doodmoe/geen conditie), het mantelzorgen viel me zwaar, het emotioneel omgaan met zijn ziekte, mijn PTSS-therapieën tussendoor en ik was ook nog aan het afstuderen wat pittig was. Vriendlief zei dat ik kon uitslapen en hij het brood kon halen. Ik zei nog dit kan jij toch niet? Hij zei jawel hoor! Zo'n stukje als naar de bakker loop ik in het revalidatiecentrum ook iedere ochtend. Ik vroeg nog of dat mocht van zijn fysio. Hij reageerde bevestigend. Rond 11 uur maakte hij me wakker. Die ochtend had ik een paniekaanval. Ik probeerde dit voor hem verborgen te houden door naar een andere ruimte te gaan. Toch zag hij dat er wat was toen ik terugkwam. De tranen rolden onder mijn zonnebrilglazen vandaan tijdens het ontbijt. Hij werd geirriteerd en snauwde wat is er. Eerst zei ik niks belangrijks, maar toen hij doorvroeg vertelde ik over mijn paniekaanval en emoties door alles wat speelde. Daar reageerde hij niet op. Hij zei niks. Ik raakte nog meer overstuur en hij werd boos dat ik niet stopte met huilen. Het leek alsof alles er ineens uitkwam van de afgelopen tijd. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik vroeg waarom hij me geen knuffel gaf. Hij werd woest. Hij zei dat ik maar met mijn problemen naar iemand anders toe moest gaan. Hij kon er niet voor mij zijn met wat hij had. En nog veel meer narigheid volgde. Ik was een egoist, was voornamelijk met mezelf bezig, deed alleen dingen die ik leuk vond om te doen in de zorg voor hem, ik deed helemaal niet zoveel voor hem als ik dacht, hij ging het weekend voor zichzelf nemen, hij hoefde me niet meer te zien en ging wel even nadenken of hij wel zo'n harteloos persoon als ik als vriendin wil hebben. Op dat moment wist ik niet eens waar het over ging. Een dag later, vrijdag, inmiddels was ik thuis, kreeg ik pas via de app (toen ik vertelde hoe gekwetst ik me voelde) te horen dat het probleem voor hem dat brood was. Achteraf blijkt hij zich groter te hebben voorgedaan dan hij was. Hij was enorm boos dat ik hem dit alleen had laten doen. Ondanks dat hij aangaf dat hij het alleen kon, had ik beter moeten weten. Hij zou mij zoiets nooit alleen laten doen als ik met een rollator liep. Ik deugde nergens meer voor. Ik was er KAPOT van. Het was de druppel die de emmer deed overlopen bij mij. Het gebrek aan respect en erkenning voor mijn verzette werk, raakten me het meest. Het hele weekend heb ik liggen huilen. Op maandag besloot ik te proberen het naast me neer te leggen. Ik stuurde hem een bericht hoe het met hem gaat. Hij ging gewoon verder met zijn kwetsende opmerkingen. Tot vrijdag heb ik het volgehouden. Iedere dag kreeg ik dit soort dingen naar me hoofd. Puur omdat ik het niet meer trok en mijn eindexamens in die week gingen plaatsvinden, heb ik geen contact meer gezocht. Nu neemt hij - en ook zijn hele familie - mij kwalijk dat ik hem in de steek heb gelaten. We hebben inmiddels gepraat en daarin gaf hij aan dat ondanks hoe gemeen hij ook tegen me deed, ik er voor hem had moeten zijn in zijn situatie. Onvoorwaardelijke steun had ik moeten geven, vindt hij. Mijn familie vindt dat er altijd voorwaarden zijn en dat respect daartoe behoort. Zij vinden het goed dat ik een grens heb gesteld en heb laten zien tot hier en niet verder. Toch twijfel ik nu heel erg of ik hier wel goed aan gedaan heb. En of hij toch niet gelijk heeft. Wat vinden jullie?
Ik hoop dat het verhaal een beetje goed te volgen is. Ik zit nog zo diep in mijn emoties en het verwerken van alles dat ik het in mijn hoofd een wirwar is, waardoor ik het ook lastig heel gestructureerd op papier kan zetten. Alvast bedankt dat je de moeite hebt genomen om dit te lezen en eventueel een comment te plaatsen! Ik waardeer het erg.
maandag 13 juli 2020 om 07:58
Wat een zak hooi. Dat hij het zo zwaar heeft maakt niet dat hij je als stront kan behandelen en jij alles maar moet pikken. Ondankbaar en respectloos, vooral omdat het geen momentopname was, hij heeft geen spijt, hij gelooft dit écht. Dat wil je toch niet? Na alles wat je voor hem doet en hebt gedaan, terwijl je zelf ook door een hele zware periode gaat? Waar hij overigens nul begrip voor kan opbrengen?
Echt, waarom doe je dit jezelf aan?
Echt, waarom doe je dit jezelf aan?
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
maandag 13 juli 2020 om 08:03
maandag 13 juli 2020 om 08:05
Ik heb niet het hele verhaal gelezen, want te lang.
Duidelijk is dat deze man jou niet kan geven wat jij nodig hebt in een relatie. Hij is er niet voor je.
Daarnaast klinkt het alsof hij, met zijn dominante gedrag en door jou af te kraken, jou klein wil houden. Hij staat jouw ontwikkeling naar een zelfstandige, zelfverzekerde vrouw in de weg.
Jullie waren nog jong toen jullie samen kwamen. 26 lijkt me een hele mooie leeftijd om te gaan ontdekken wat de wereld jou te bieden heeft zonder deze man en zonder deze relatie.
Duidelijk is dat deze man jou niet kan geven wat jij nodig hebt in een relatie. Hij is er niet voor je.
Daarnaast klinkt het alsof hij, met zijn dominante gedrag en door jou af te kraken, jou klein wil houden. Hij staat jouw ontwikkeling naar een zelfstandige, zelfverzekerde vrouw in de weg.
Jullie waren nog jong toen jullie samen kwamen. 26 lijkt me een hele mooie leeftijd om te gaan ontdekken wat de wereld jou te bieden heeft zonder deze man en zonder deze relatie.
maandag 13 juli 2020 om 08:17
Laatst las ik iets toepasselijks:
That explains his behavior, but it doesn't excuse it.
Dat als je een heftige achtergrond hebt, is het niet raar dat je in bepaalde situaties op een bepaalde manier handelt. Maar dat beketent niet dat hij zich altijd maar als een hork mag gedragen, omdat hij iets heeft meegemaakt (en per saldo er niets aan wil gaan doen.)
Moppie, je hebt al zoveel voor hem gedaan, gewoon omdat je dat normaal en logisch vindt in een relatie, maar blijkbaar is dat voor hem niet genoeg. En daarbij vindt hij dit omgekeerd niet nodig. En hij doet net alsof jij het verkeerd ziet!!
Je hebt er goed aan gedaan om te gaan. Weet je, je kunt soms wel veel van iemand houden, maar regelmatig is dat gewoon niet genoeg. Chemie/klik is leuk, maar als iemand op een bepaalde manier in het leven staat, dat niet bij jou past, dan houdt het gewoon op. Je maakt jezelf anders alleen maar kapot.
That explains his behavior, but it doesn't excuse it.
Dat als je een heftige achtergrond hebt, is het niet raar dat je in bepaalde situaties op een bepaalde manier handelt. Maar dat beketent niet dat hij zich altijd maar als een hork mag gedragen, omdat hij iets heeft meegemaakt (en per saldo er niets aan wil gaan doen.)
Moppie, je hebt al zoveel voor hem gedaan, gewoon omdat je dat normaal en logisch vindt in een relatie, maar blijkbaar is dat voor hem niet genoeg. En daarbij vindt hij dit omgekeerd niet nodig. En hij doet net alsof jij het verkeerd ziet!!
Je hebt er goed aan gedaan om te gaan. Weet je, je kunt soms wel veel van iemand houden, maar regelmatig is dat gewoon niet genoeg. Chemie/klik is leuk, maar als iemand op een bepaalde manier in het leven staat, dat niet bij jou past, dan houdt het gewoon op. Je maakt jezelf anders alleen maar kapot.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 13 juli 2020 om 08:20
Blijf niet in een relatie uit medelijden. Hij is niet leuk en dat was altijd al zo, toch blijf jij als een hondje om zijn aandacht en goedkeuring bedelen.
“Als het goed gaat” doet me denken aan al die mishandelde vrouw-uitspraken: “hij kan ook heel lief zijn” en “het is jóuw schuld dat ik je uitscheldt/sla/afzeik” en “het ligt allemaal niet aan hem, maar aan de omstandigheden”
“Als het goed gaat” doet me denken aan al die mishandelde vrouw-uitspraken: “hij kan ook heel lief zijn” en “het is jóuw schuld dat ik je uitscheldt/sla/afzeik” en “het ligt allemaal niet aan hem, maar aan de omstandigheden”
maandag 13 juli 2020 om 08:36
Het klinkt alsof dit de druppel is die de emmer doet overlopen. Zo’n heftige medische situatie is niet niks voor jullie allebei. Geen ruimte geven voor jou en jouw energie en emoties is onacceptabel, hij trekt jullie relatie scheef door dit te doen. Na 8 jaar relatie zou er aan te werken zijn als dit een eenmalig iets is, alleen door zijn medische conditie. Uit ervaring - ik heb zelf een heftige revalidatieperiode meegemaakt met mijn vriend (alleen was ik degene die moest herstellen) - weet ik dat dit een flinke relatietest is. Aan de andere kant klinkt het alsof hij altijd zo is geweest en alsof er ook allerlei andere problemen zijn. Die worden nu extra blootgelegd door deze situatie.
Het lijkt me goed dat je voor jezelf kiest en jezelf beschermt, dat doet hij op dit moment niet. Maak dus een beslissing over je relatie waarbij je niet alleen aan hem denkt maar ook aan jezelf.
Sterkte, het klinkt als een nare en stressvolle situatie!
Het lijkt me goed dat je voor jezelf kiest en jezelf beschermt, dat doet hij op dit moment niet. Maak dus een beslissing over je relatie waarbij je niet alleen aan hem denkt maar ook aan jezelf.
Sterkte, het klinkt als een nare en stressvolle situatie!
maandag 13 juli 2020 om 08:46
Ik denk dat jullie het op dit moment allebei heel zwaar hebben, en daardoor al meer dan genoeg aan jullie eigen sores hebben.
Neemt niet weg dat hij voor zijn ellende ook al een eikel was, dus dat zal echt niet beter worden.
Hoe moeilijk ook, ik denk dat het voor jouw geestelijke gezondheid goed is om hem te laten gaan. Heel vervelend dat het op een moment in zijn leven is waarop het erg slecht met hem gaat, maar met jou gaat het ook slecht.
Steek al je energie in jouw herstel ipv in eindeloze ruzies met iemand die jou niet kan/wil steunen, en die jouw steun blijkbaar niet voldoende vindt.
Neemt niet weg dat hij voor zijn ellende ook al een eikel was, dus dat zal echt niet beter worden.
Hoe moeilijk ook, ik denk dat het voor jouw geestelijke gezondheid goed is om hem te laten gaan. Heel vervelend dat het op een moment in zijn leven is waarop het erg slecht met hem gaat, maar met jou gaat het ook slecht.
Steek al je energie in jouw herstel ipv in eindeloze ruzies met iemand die jou niet kan/wil steunen, en die jouw steun blijkbaar niet voldoende vindt.
maandag 13 juli 2020 om 08:46
maandag 13 juli 2020 om 08:57
Ben je vóór of na de verlamming gestopt met lezen? Dat lijkt me wel van belang.
maandag 13 juli 2020 om 09:02
Lieve TO, jij hoeft jezelf helemaal niets te verwijten, dus doe dat ook niet alsjeblieft. De heftige situatie waar jullie in zitten is geen geldig excuus voor hem om jou geestelijk zo te mishandelen. Niéts is een geldig excuus om jou geestelijk te mishandelen. En hij ziet niet eens hoezeer hij jou kwetst en kleineert en breekt, of hij ziet dat wel, maar hij voelt duidelijk geen aanleiding jou zijn excuses te maken of in elk geval te stoppen met de ellende die hij jou om een lullig broodje bezorgt. Kies voor jezelf, lieverd, er zijn zoveel leuke mannen die een leuke vrouw als jij wél kunnen waarderen.
P.S. Zelden las ik zo'n helder verwoorde OP en hoewel het veel tekst is, is het niet té lang. Ik vind dat je de situatie bewonderingswaardig duidelijk hebt geschetst. Compliment daarvoor!
P.S. Zelden las ik zo'n helder verwoorde OP en hoewel het veel tekst is, is het niet té lang. Ik vind dat je de situatie bewonderingswaardig duidelijk hebt geschetst. Compliment daarvoor!
anoniem_361479 wijzigde dit bericht op 13-07-2020 23:21
13.64% gewijzigd
maandag 13 juli 2020 om 09:07
Wat een heftige tijd voor je. Ik zou de pleister er nu in een keer aftrekken en hem geven wat hij wil: alle tijd om na te denken. En dan niet meer teruggaan natuurlijk.
Je bent 26, hartstikke jong en aan het begin van je leven. Ik zou dat met iemand gaan delen die jou waardeert en steunt als je dat nodig hebt.
Je bent 26, hartstikke jong en aan het begin van je leven. Ik zou dat met iemand gaan delen die jou waardeert en steunt als je dat nodig hebt.
maandag 13 juli 2020 om 09:37
Jullie hebben het beiden zwaar momenteel, maar het is eigenlijk de afgelopen 8 jaar al niet leuk. Ik zou afstand nemen, mij focussen op de examens en goed nadenken of je je hele leven met deze man wil delen. Niet uit plichtsbesef of medelijden, maar echt omdat je denkt dat hij de allerleukste is en jou gelukkig maakt. Alleen als ik die vraag volmondig met “ja” zou kunnen beantwoorden, zou ik bij hem blijven. Laat je niet beïnvloeden door familie en vrienden: het is jouw leven en jouw keuze. Sterkte ermee
maandag 13 juli 2020 om 09:53
Ook al is het waarschijnlijk heel onbewust gegaan, jullie hebben iets van je eigen verdriet en pijn in elkaar herkent toen jullie elkaar hebben ontmoet in het verleden.
Bij hem ontstaan doorzijn jeugd en bij jou ontstaan door het gene waardoor ptss is geconstateerd.
Alleen herkenning betekent niet dat er ook automatisch begrip is voor elkaar en dat je elkaar kan helpen.
Hij heeft zjn jeugd niet verwerkt en is niet in staat om er voor jou te zijn als je hem nodig hebt. Zolang hij daar niet aan gaat werken kan hij er niet voor je zijn. Ook niet in de toekomst.
Ik snap dat hij en zijn familie boos op je zijn want je laat hem ook in de steek op een voor hem heel moeilijk moment.
Als er geen problemen waren ontstaan dan had jullie relatie nog heel lang door kunnen sudderen omdat het dan niet boven water was gekomen dat jullie er niet voor elkaar kunnen zijn.
Nu hij het al zo moeilijk heeft met zijn hernia kan je ook niet van hem verwachten dat hij nu hulp gaat zoeken om zijn jeugd te verwerken.
Je mag wel van hem verwachten dat hij je waardeert en je niet uitscheld of bakken met kritiek op je heeft. Want jij probeert er nu wel voor hem te zijn.
Als hij niet inziet dat hij hulp nodig heeft om zijn jeugd te verwerken en hij daardoor nooit kan geven wat jij nodig hebt dan doe je er inderdaad verstandig aan om het uit te maken. Is misschien nog wel goed voor de verstandhouding met zijn moeder ook.
Die krijgt dan de kans om er nu wel voor hrm te zijn waar ze in het verleden steken heeft laten vallen door haar eigen verdriet door de scheiding . En het zou helemaal mooi zijn als hij gaat inzien dat je door je eigen sores zoals zijn hernia je er niet altijd voor een ander kan zijn. Dat het geen onwil was van zijn moeder was maar onvermogen. Dat hij dat herkent in zich zelf en dat hij ook hulp gaat zoeken.
Maar dat is allemaal niet meer jouw probleem.
Jij moet nu goed voor je zelf zorgen. Gaan werkrn aan je ptss.
Zodat je een volgende relatie kan instappen doordat jullie de leuke kanten in elkaar herkennen en naar boven halen.
Bij hem ontstaan doorzijn jeugd en bij jou ontstaan door het gene waardoor ptss is geconstateerd.
Alleen herkenning betekent niet dat er ook automatisch begrip is voor elkaar en dat je elkaar kan helpen.
Hij heeft zjn jeugd niet verwerkt en is niet in staat om er voor jou te zijn als je hem nodig hebt. Zolang hij daar niet aan gaat werken kan hij er niet voor je zijn. Ook niet in de toekomst.
Ik snap dat hij en zijn familie boos op je zijn want je laat hem ook in de steek op een voor hem heel moeilijk moment.
Als er geen problemen waren ontstaan dan had jullie relatie nog heel lang door kunnen sudderen omdat het dan niet boven water was gekomen dat jullie er niet voor elkaar kunnen zijn.
Nu hij het al zo moeilijk heeft met zijn hernia kan je ook niet van hem verwachten dat hij nu hulp gaat zoeken om zijn jeugd te verwerken.
Je mag wel van hem verwachten dat hij je waardeert en je niet uitscheld of bakken met kritiek op je heeft. Want jij probeert er nu wel voor hem te zijn.
Als hij niet inziet dat hij hulp nodig heeft om zijn jeugd te verwerken en hij daardoor nooit kan geven wat jij nodig hebt dan doe je er inderdaad verstandig aan om het uit te maken. Is misschien nog wel goed voor de verstandhouding met zijn moeder ook.
Die krijgt dan de kans om er nu wel voor hrm te zijn waar ze in het verleden steken heeft laten vallen door haar eigen verdriet door de scheiding . En het zou helemaal mooi zijn als hij gaat inzien dat je door je eigen sores zoals zijn hernia je er niet altijd voor een ander kan zijn. Dat het geen onwil was van zijn moeder was maar onvermogen. Dat hij dat herkent in zich zelf en dat hij ook hulp gaat zoeken.
Maar dat is allemaal niet meer jouw probleem.
Jij moet nu goed voor je zelf zorgen. Gaan werkrn aan je ptss.
Zodat je een volgende relatie kan instappen doordat jullie de leuke kanten in elkaar herkennen en naar boven halen.
maandag 13 juli 2020 om 10:11
Je hebt absoluut de juiste beslissing genomen. Hij eist dat jij er onvoorwaardelijk voor hem bent en voor hem zorgt, al gedraagt hij zich als een narrige zak en al zijn de omstandigheden nog zo zwaar, terwijl hij zich omgekeerd al ergert als je even in een wat minder zonnig humeur bent en zelfs een vriendelijk woord nog te veel gevraagd is, laat staan dat hij iets voor je doet.
Wat zijn familie ervan vindt, dat zou ik echt compleet naast me neerleggen. Ten eerste denk ik dat hij ze echt niet de volledige waarheid heeft verteld over zijn eigen aandeel, ten tweede is het voor die mensen lekker makkelijk roepen vanaf de zijlijn. Als ze werkelijk menen dat jij je hiervoor moet lenen dan gaan zij hem maar verzorgen terwijl hij ze continu afzeikt en afsnauwt. Blijkbaar vinden zij dat dan heel goed te doen.
Wat zijn familie ervan vindt, dat zou ik echt compleet naast me neerleggen. Ten eerste denk ik dat hij ze echt niet de volledige waarheid heeft verteld over zijn eigen aandeel, ten tweede is het voor die mensen lekker makkelijk roepen vanaf de zijlijn. Als ze werkelijk menen dat jij je hiervoor moet lenen dan gaan zij hem maar verzorgen terwijl hij ze continu afzeikt en afsnauwt. Blijkbaar vinden zij dat dan heel goed te doen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 13 juli 2020 om 10:14
Die vriend heeft echt wel issues, kan emoties bij anderen niet herkennen en er ook niet mee omgaan.
Dat kun je nog accepteren.
Nu verdraait hij ook dingen en verwacht hij dat jij dingen aanvoelt terwijl hij iets anders zegt (brood halen). Hij bagetaliseert wat jij doet, kijkt vooral vanuit zichzelf. Dat is egocentrisch. Jullie relatie is hier behoorlijk uit balans.
Het ergste vind ik dat hij zijn eigen rotgevoel afreageert op jou. Dat is niet acceptabel. Nooit, van niemand. Niemand is een emotionele vuilnisbak waar een ander zijn rotgevoel in mag dumpen.
Dat kun je nog accepteren.
Nu verdraait hij ook dingen en verwacht hij dat jij dingen aanvoelt terwijl hij iets anders zegt (brood halen). Hij bagetaliseert wat jij doet, kijkt vooral vanuit zichzelf. Dat is egocentrisch. Jullie relatie is hier behoorlijk uit balans.
Het ergste vind ik dat hij zijn eigen rotgevoel afreageert op jou. Dat is niet acceptabel. Nooit, van niemand. Niemand is een emotionele vuilnisbak waar een ander zijn rotgevoel in mag dumpen.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
maandag 13 juli 2020 om 14:23
Geloof je familie. Zij zien het goed. Respect is essentieel voor een relatie. Jij hebt zo ontzettend veel voor hem gedaan, en ook jij hebt je behoeften. Wat een zak dat hij zo tegen je doet, die situatie met dat brood ook, onvoorstelbaar dat hij het zo draait alsof jij de boeman bent, hij gaat toch zelf die kant op? Hij legt de verantwoordelijkheid voor zijn kutgedrag bij jou neer. Nooit pikken. Ga je eigen weg. Sterkte! En zoek steun bij je familie.
maandag 13 juli 2020 om 15:15
Oh, dus jij bent verantwoordelijk voor zijn wel en wee, ook als hij het tegenovergestelde zegt van wat hij bedoelt, maar als jij steun nodig hebt, dan heeft hij wel wat beters te doen (want: hij heeft zijn moeder ooit zien huilen!).
Deze relatie is niet gelijkwaardig. Ik zou ervoor bedanken. Je familie heeft gelijk, er zijn voorwaarden en één daarvan is respect. Jij verdient respect, erkenning voor jouw gevoelens en steun als jij die nodig hebt.
Deze man klinkt ronduit onaardig.
Deze relatie is niet gelijkwaardig. Ik zou ervoor bedanken. Je familie heeft gelijk, er zijn voorwaarden en één daarvan is respect. Jij verdient respect, erkenning voor jouw gevoelens en steun als jij die nodig hebt.
Deze man klinkt ronduit onaardig.
