Relaties
alle pijlers
Ik loop vast
zondag 5 juli 2020 om 12:22
Hieronder mijn verhaal.. herkent iemand dit of heeft iemand tips voor mij waar ik iets mee kan doen?
Ik ben bijna 1 jaar geleden bevallen van ons tweede kind, een dochter X. Zij is een gezonde, blije baby. Ook met haar grote zus Y gaat het goed. Al tijdens de zwangerschap voelde ik mij regelmatig niet fijn, ik dacht dat dit veel met hormonen te maken had maar helaas heb ik er ook nu nog veel last van.
Mijn man en ik zijn in mei vorig jaar teruggekomen uit Azie, daar hebben we anderhalf jaar gewoond voor het werk van mijn man. Onze dochter Y was 5 maanden toen we daarheen gingen en we hebben een fijne tijd gehad daar. Redelijk onverwacht moesten we in mei vorig jaar terugkeren, dit had te maken met werk van mijn man. Toen we terug kwamen in Nederland moesten we echt wennen en onze draai vinden. Misschien had ik verwacht dat mensen anders zouden reageren op onze thuiskomst, maar we hoorden of zagen maar weinig mensen. Ik (maar ook mijn man) voelde me alleen. Dat gevoel is eigenlijk niet meer weggegaan.
Waar ik fulltime werkte toen we nog geen kinderen hadden, werk ik nu voor mezelf vanuit huis. Aan de ene kant bevalt dit goed want ik ben erg flexibel maar aan de andere kant hoor ik nergens meer bij (heb geen collega's of klanten).
Ik heb slechts een enkele vriendin maar merk dat het contact steeds minder wordt omdat zij druk zijn met hun eigen leven en de leeftijden van onze kinderen uit elkaar liggen. Ik merk dat ik steeds onzekerder wordt en in mijn schulp kruip, het wordt steeds meer een drempel om iets nieuws te ondernemen of nieuwe mensen te leren kennen. Sowieso ben ik ook moe van het zorgen voor twee kleine kinderen.
’s Nachts lig ik regelmatig wakker, omdat ik lig te piekeren en er niet meer uit kom. Regelmatig denk ik aan mijn moeder, zij is overleden toen ik jong was. Ze heeft mijn kinderen nooit gezien en ik merk dat ik hier veel moeite mee heb. Met schoonfamilie heb ik minder contact, zij wonen ver weg (ze zijn overigens wel heel leuk met onze kinderen als we ze zien).
Ik heb het gevoel dat ik vastloop. Ik zou eigenlijk moeten genieten van mijn mooie gezin en ik kan alleen maar denken aan wat niet goed gaat of niet is wat ik zou willen. Ik voel me eenzaam en voel me klein, onzeker.
Bedankt voor het lezen.. herkenning/tips zijn welkom..
Ik ben bijna 1 jaar geleden bevallen van ons tweede kind, een dochter X. Zij is een gezonde, blije baby. Ook met haar grote zus Y gaat het goed. Al tijdens de zwangerschap voelde ik mij regelmatig niet fijn, ik dacht dat dit veel met hormonen te maken had maar helaas heb ik er ook nu nog veel last van.
Mijn man en ik zijn in mei vorig jaar teruggekomen uit Azie, daar hebben we anderhalf jaar gewoond voor het werk van mijn man. Onze dochter Y was 5 maanden toen we daarheen gingen en we hebben een fijne tijd gehad daar. Redelijk onverwacht moesten we in mei vorig jaar terugkeren, dit had te maken met werk van mijn man. Toen we terug kwamen in Nederland moesten we echt wennen en onze draai vinden. Misschien had ik verwacht dat mensen anders zouden reageren op onze thuiskomst, maar we hoorden of zagen maar weinig mensen. Ik (maar ook mijn man) voelde me alleen. Dat gevoel is eigenlijk niet meer weggegaan.
Waar ik fulltime werkte toen we nog geen kinderen hadden, werk ik nu voor mezelf vanuit huis. Aan de ene kant bevalt dit goed want ik ben erg flexibel maar aan de andere kant hoor ik nergens meer bij (heb geen collega's of klanten).
Ik heb slechts een enkele vriendin maar merk dat het contact steeds minder wordt omdat zij druk zijn met hun eigen leven en de leeftijden van onze kinderen uit elkaar liggen. Ik merk dat ik steeds onzekerder wordt en in mijn schulp kruip, het wordt steeds meer een drempel om iets nieuws te ondernemen of nieuwe mensen te leren kennen. Sowieso ben ik ook moe van het zorgen voor twee kleine kinderen.
’s Nachts lig ik regelmatig wakker, omdat ik lig te piekeren en er niet meer uit kom. Regelmatig denk ik aan mijn moeder, zij is overleden toen ik jong was. Ze heeft mijn kinderen nooit gezien en ik merk dat ik hier veel moeite mee heb. Met schoonfamilie heb ik minder contact, zij wonen ver weg (ze zijn overigens wel heel leuk met onze kinderen als we ze zien).
Ik heb het gevoel dat ik vastloop. Ik zou eigenlijk moeten genieten van mijn mooie gezin en ik kan alleen maar denken aan wat niet goed gaat of niet is wat ik zou willen. Ik voel me eenzaam en voel me klein, onzeker.
Bedankt voor het lezen.. herkenning/tips zijn welkom..
anoniem_63a70ce9e27bc wijzigde dit bericht op 05-07-2020 12:27
2.18% gewijzigd
zondag 5 juli 2020 om 14:54
Ik breng de kids weg naar de opvang, even kort gesprekje met de juffen daar over hoe het gaat en dat was het. Dan rij ik weer naar huis. Heb jij dat wel dan?noglangnietjarig schreef: ↑05-07-2020 14:00Sportschool is een goed idee, ook om even je hoofd leeg te kunnen maken.
Ga er wel naartoe met een doel. Bijv dat je graag een betere conditie wil hebben.
Heb je ook geen aansluiting met de ouders waar jullie kroost naar toe gaat?
Daar ontstaan nl ook vriendschappen.
zondag 5 juli 2020 om 15:13
Wij hadden geen opvang maar een gastoudergezin, maar vanaf de peuterspeelzaal en daarna basisschool, zijn er weleens soort van vriendschappen ontstaan.
Zelfs onlangs nog! Terwijl de kids inmiddels de leeftijd hebben om te gaan studeren.
Ook al ben jij misschien introvert? Ook dan zijn plotselinge ‘vriendschappen’ echt niet ondenkbaar.
Zelfs onlangs nog! Terwijl de kids inmiddels de leeftijd hebben om te gaan studeren.
Ook al ben jij misschien introvert? Ook dan zijn plotselinge ‘vriendschappen’ echt niet ondenkbaar.
Pieremachochel
maandag 13 juli 2020 om 17:16
Natuurlijk is het een optie. Waarom wil je hier niet open naar kijken? Goedlopend bedrijf: hartstikke mooi dat je dat zo snel opgezet en voor elkaar gekregen hebt! Maar durf ook te kijken naar of je er wel gelukkig van wordt/wil leven op deze manier. Je voelt je heel eenzaam en je moet heus niet zomaar even je goedlopende bedrijf opdoeken en ergens in loondienst gaan als oplossing, maar kijk er gewoon eens naar.
En toen je terugkwam, tja het leven van iedereen hier was verder gegaan hè. Je laat een gat achter wat opgevuld wordt en groeit wellicht uit elkaar dus ik snap wel dat niet iedereen verder wil/kan vanaf waar jullie gebleven waren. Die verwachting lijkt me ook niet reëel. Je zult dus zelf meer moeten doen. En dat is lastig als je heel moe bent, maar nu gaat het weer wat beter? Of maak er anders ruimte voor zodat je die moeite kunt gaan doen.
maandag 13 juli 2020 om 20:02
Mooi verwoord van S-Groot hierboven, beide aspecten. Het is ook wel lastig, al die veranderingen (en hormonen!). Kan het ook zijn dat anderen jullie niet zo actief benaderen omdat je zo op het oog alles méér dan voor elkaar, en bovendien superdruk hebt, met twee kinderen, één internationale baan en een goedlopend thuisbedrijf? In dat geval kan wat meer openheid wonderen doen, gewoon zeggen dat je fijne contacten mist!
Concrete tip: misschien kun je ergens een werkplek huren? Er zijn in elke stad wel gedeelde kantoren waar meerdere eenmanszaken en kleine bv'tjes bureaus huren. Soms zelfs op je eigen werkterrein (IT, marketing, etc). Daar kun je leuke contacten opdoen! Kan vaak ook voor een paar dagdelen in de week.
Er is ook een verschil tussen de dagelijkse contacten die niet bijzonder innig zijn, maar wel bevredigend, en diepe vriendschappen waarbij je niet zo vaak contact hebt (en hoeft te hebben!) om elkaar toch erg dierbaar te zijn. De eerste soort contacten kost wel wat moeite, maar lonen al snel met dagelijkse aanspraak. En goeie vrienden zullen zich heus opnieuw openstellen en tijd maken als je aangeeft hoeveel behoefte je daaraan hebt!
Concrete tip: misschien kun je ergens een werkplek huren? Er zijn in elke stad wel gedeelde kantoren waar meerdere eenmanszaken en kleine bv'tjes bureaus huren. Soms zelfs op je eigen werkterrein (IT, marketing, etc). Daar kun je leuke contacten opdoen! Kan vaak ook voor een paar dagdelen in de week.
Er is ook een verschil tussen de dagelijkse contacten die niet bijzonder innig zijn, maar wel bevredigend, en diepe vriendschappen waarbij je niet zo vaak contact hebt (en hoeft te hebben!) om elkaar toch erg dierbaar te zijn. De eerste soort contacten kost wel wat moeite, maar lonen al snel met dagelijkse aanspraak. En goeie vrienden zullen zich heus opnieuw openstellen en tijd maken als je aangeeft hoeveel behoefte je daaraan hebt!
