Relaties
alle pijlers
Scheiding ouders: hoe mee om te gaan?
maandag 27 juli 2020 om 15:09
Hoi allemaal,
Ik zit met een situatie dat mijn ouders, of eigenlijk alleen mijn moeder, al jaren wilt scheiden. Dit om de reden dat ze de relatie niet vol houdt en ze totaal niet gelukkig is (dit zie je ook). Niet om een specifieke reden, maar hij past totaal niet bij haar (gearrangeerd). Helaas komen wij van een cultuur waar scheiden taboe is, helemaal in hun generatie + om deze reden. Je krijgt vaak reacties als ‘hij heeft je toch niet geslagen’. Verder maakt familie vaak opmerkingen als dat ze haar uit hun leven zullen verwijderen als ze hiermee doorzet. Daarom heeft ze een paar jaar geleden niet doorgezet. Gevolg = nog ongelukkiger + 2 mensen die samenwonen en niet met elkaar praten. Mijn vader wilt dit totaal niet en betrekt hier steeds familie bij die mijn moeder weer onder druk zetten. Waar ik mee zit: hoe ga ik hier mee om? Mijn moeder wilt me er zoveel mogelijk buiten houden, maar mijn vader belt mij vaak in stress op en vraagt me mijn moeder op andere gedachten brengen want dit ‘hoort’ niet. Ik vind dit lastig omdat ik denk dat dit wel de juiste keuze is. Ik zie ook jaren hoe het er aan toe gaat bij ons thuis. Maar hij heeft hoop en denkt nog aan relatietherapie etc. Mijn moeder is op.
Maar als ik dat zeg zal hij dit niet begrijpen. Een tijdje lukte het om mij ‘met rust’ te laten, maar nu alles weer in gang wordt gezet merk ik veel druk. Ik voel me enerzijds schuldig dat ik hier niets mee te maken wil hebben en anderzijds niet want het is hun relatie. Probleem blijft dat het in onze cultuur ook wordt verwacht van mij dat ik het niet oké vind. Ik weet het even niet meer, alleen dat dit mij zo veel stress en vermoeidheid geeft. Tips of ervaringen iemand? Ook wanneer niemand het er met mij over heeft, gebeurt het wel natuurlijk. Ik zit er meer mee dan ik dacht en weet niet hoe ik met deze emoties om moet gaan.
Ik zit met een situatie dat mijn ouders, of eigenlijk alleen mijn moeder, al jaren wilt scheiden. Dit om de reden dat ze de relatie niet vol houdt en ze totaal niet gelukkig is (dit zie je ook). Niet om een specifieke reden, maar hij past totaal niet bij haar (gearrangeerd). Helaas komen wij van een cultuur waar scheiden taboe is, helemaal in hun generatie + om deze reden. Je krijgt vaak reacties als ‘hij heeft je toch niet geslagen’. Verder maakt familie vaak opmerkingen als dat ze haar uit hun leven zullen verwijderen als ze hiermee doorzet. Daarom heeft ze een paar jaar geleden niet doorgezet. Gevolg = nog ongelukkiger + 2 mensen die samenwonen en niet met elkaar praten. Mijn vader wilt dit totaal niet en betrekt hier steeds familie bij die mijn moeder weer onder druk zetten. Waar ik mee zit: hoe ga ik hier mee om? Mijn moeder wilt me er zoveel mogelijk buiten houden, maar mijn vader belt mij vaak in stress op en vraagt me mijn moeder op andere gedachten brengen want dit ‘hoort’ niet. Ik vind dit lastig omdat ik denk dat dit wel de juiste keuze is. Ik zie ook jaren hoe het er aan toe gaat bij ons thuis. Maar hij heeft hoop en denkt nog aan relatietherapie etc. Mijn moeder is op.
Maar als ik dat zeg zal hij dit niet begrijpen. Een tijdje lukte het om mij ‘met rust’ te laten, maar nu alles weer in gang wordt gezet merk ik veel druk. Ik voel me enerzijds schuldig dat ik hier niets mee te maken wil hebben en anderzijds niet want het is hun relatie. Probleem blijft dat het in onze cultuur ook wordt verwacht van mij dat ik het niet oké vind. Ik weet het even niet meer, alleen dat dit mij zo veel stress en vermoeidheid geeft. Tips of ervaringen iemand? Ook wanneer niemand het er met mij over heeft, gebeurt het wel natuurlijk. Ik zit er meer mee dan ik dacht en weet niet hoe ik met deze emoties om moet gaan.
maandag 27 juli 2020 om 15:23
Wat moeilijk.
Het is al ingewikkeld en het culturele aspect maakt het zeker niet makkelijker.
Ik vind dat je er goed instaat, het is hun huwelijk. Bedenk je ook dat scheiden zo heel goed klinkt voor je moeder, maar heeft ze een eigen netwerk, opleiding, werk, zet ze zich hiervoor in?
Het gebeurt heel vaak dat mensen een soort fantasie hebben over een flitsens sex and the city leven als ze hun stomme partner nou maar niet hadden, maar feitelijk helemaal niet zo slecht af zijn.
Kortom, blijf er als kind buiten. Dat je je moeder alle geluk gunt staat buiten kijf maar dat zal zijzelf moeten doen
Sterkte!
Het is al ingewikkeld en het culturele aspect maakt het zeker niet makkelijker.
Ik vind dat je er goed instaat, het is hun huwelijk. Bedenk je ook dat scheiden zo heel goed klinkt voor je moeder, maar heeft ze een eigen netwerk, opleiding, werk, zet ze zich hiervoor in?
Het gebeurt heel vaak dat mensen een soort fantasie hebben over een flitsens sex and the city leven als ze hun stomme partner nou maar niet hadden, maar feitelijk helemaal niet zo slecht af zijn.
Kortom, blijf er als kind buiten. Dat je je moeder alle geluk gunt staat buiten kijf maar dat zal zijzelf moeten doen
Sterkte!
maandag 27 juli 2020 om 15:26
Geef aan iedereen aan dat dit in Nederland gewoon kan, dat je familie oordelen hierover maar lekker voor zichzelf houdt en dat je niet betrokken wil worden bij manipulatie.
Het zijn verdorie twee volwassen mensen, en wat anderen er van vinden is niet hun of jouw probleem.
Blijf dit herhalen als iemand je er bij probeert te betrekken; ze zijn volwassen en maken zelf hun keuzes. Voor een relatie of huwelijk moet je 2 mensen hebben die er wat van willen maken.
Persoonlijk zou ik in dit verhaal de sympathie hebben voor je moeder die een onorthodoxe stap zet, en haar proberen te steunen zodat ze niet volledig alleen staat. Maar als jij daarmee tussen de vuren in komt en je ook moet gaan verantwoorden terwijl je dat niet wil, dan houd je gewoon afstand.
Vertel allebei je ouders dat je sympathie voor ze voelt en dat je wilt afspreken hoe jullie het contact vormgeven in een veranderende of nieuwe situatie. Maar zeg per ouder dat je niet tussen hen in wilt komen, en dat ze geen eisen hebben te stellen over jouw contact met de ander.
Het zijn verdorie twee volwassen mensen, en wat anderen er van vinden is niet hun of jouw probleem.
Blijf dit herhalen als iemand je er bij probeert te betrekken; ze zijn volwassen en maken zelf hun keuzes. Voor een relatie of huwelijk moet je 2 mensen hebben die er wat van willen maken.
Persoonlijk zou ik in dit verhaal de sympathie hebben voor je moeder die een onorthodoxe stap zet, en haar proberen te steunen zodat ze niet volledig alleen staat. Maar als jij daarmee tussen de vuren in komt en je ook moet gaan verantwoorden terwijl je dat niet wil, dan houd je gewoon afstand.
Vertel allebei je ouders dat je sympathie voor ze voelt en dat je wilt afspreken hoe jullie het contact vormgeven in een veranderende of nieuwe situatie. Maar zeg per ouder dat je niet tussen hen in wilt komen, en dat ze geen eisen hebben te stellen over jouw contact met de ander.
maandag 27 juli 2020 om 15:27
Dank voor je berichtje! Mijn moeder is gelukkig zelfstandig en heeft wel een plan. Het probleem is mijn vader die niet zo zelfstandig is, juist erg afhankelijk. Hij wilt dit niet en heeft ook geen plan. Waarschijnlijk zal hij ook degene zijn die het huis uit moet en dan nergens terecht kan. Ik heb voor deze situatie ook wel een keer hulp gezocht maar merk dat er niet veel rekening gehouden werd in het advies met mijn cultuur. Ik weet dat het niet mijn relatie is, maar het zijn wel mijn ouders. + ergens wordt het mij wel kwalijk genomen (niet door mijn moeder). Ik weet niet goed hoe ik dit zou moeten balanceren. Ik merk dat ik mijn vader vaker vermijd, maar dat is niet de oplossing denk ik..
maandag 27 juli 2020 om 15:43
Nou ik snap wel uit het verhaal van TO dat haar vader geen plan heeft, en dus hulp nodig zal hebben terwijl in zijn hoofd de oplossing is dat moeder niet weg gaat. Dus een hulpverlener die zegt dat vader een woning moet gaan zoeken, gaat voorbij aan wat vader wil en kan. Daar is wel maatwerk voor nodig om hem zodanig aan te spreken dat hij zijn eigen scenario loslaat.aardbeienslof schreef: ↑27-07-2020 15:33Waarom wordt er geen rekening gehouden in het advies met jouw cultuur? Of hoe kunnen ze dat in jouw ogen wel doen?
Het klinkt alsof er in jouw cultuur geen ander advies mag zijn dan getrouwd blijven.
maandag 27 juli 2020 om 16:00
Ik denk dat je tegen jouw vader moet zeggen dat je je er gewoon niet mee wil bemoeien. Het is ook totaal niet jouw taak. Jij bent hun dochter en dus niet hun steun en toeverlaat, laat staan degene die hun huwelijk moet redden.
En indien nodig maar even wat afstand nemen van jouw vader als hij dat niet respecteert.
En indien nodig maar even wat afstand nemen van jouw vader als hij dat niet respecteert.
maandag 27 juli 2020 om 17:03
Pfoe lastig maar voor mij als Hollandse met een hele andere cultuur qua trouwen en scheiden lijkt me dit heel moeilijk voor je om hierin te zitten als kind. Er bestaat hulpverlening met hulpveleners van jullie culture achtergrond, de meeste grote steden hebben dit soort zorgaanbieders. Ik vind het erg voor je ouders dat ze vanwege culturele opvattingen, zo te lezen ook met name de opvattingen van anderen zo ongelukkig door het leven gaan. Je komt er als kind op deze wijze tussen in te zitten, ik zou hier uit blijven door niet mee te gaan in het verhaal en de zienswijze van je beide ouders. Je komt en zit denk ik al in een enorm loyaliteitsconflict. Je kunt ze wel helpen door een zorgaanbieder die jullie cultuur kent met ze te zoeken.
maandag 27 juli 2020 om 21:03
Heel veel aan jullie berichtjes, fijn dat jullie meedenken. Lijkt me ook lastig als je zelf de cultuur niet ervaart. Ik ga inderdaad even zoeken denk ik naar iemand die wat meer gespecialiseerd, of bekend is, met deze achtergrond. Mijn ouders willen zelf geen therapie oid. Mijn moeder ‘gelooft’ daar niet in, ze vindt dat ze problemen binnenshuis niet met ‘vreemden’ moet bespreken. Ik denk dat het haar enorm zou helpen en heb het vaak gezegd, maar ze wilt het echt niet. Ik probeer me in ieder geval toch zoveel mogelijk te distantiëren. Maar blijft niet fijn om je ouders zo ongelukkig te zien. Denk dat dat na de scheiding ook wel even zo blijft, vooral bij m’n vader, maar op lange termijn beter is.
donderdag 30 juli 2020 om 01:23
Dankjewel, ze is alleen niet iemand die graag dingen deelt, dus weet niet of dit veel beter is.. of is dit echt wat anders?blijmetmij schreef: ↑28-07-2020 09:35Jouw moeder zou ook baat kunnen hebben bij lotgenotencontact i.p.v. therapie. Zou je kunnen helpen om dat te zoeken of dat aan hulpverlening vragen; daar is vast toch wel
iets van te vinden?
Maar update: doordat ze veel fysieke klachten laatste tijd ervaart en ook wat testen gehad heeft, heeft de dokter geadviseerd dat ze echt eerst naar een psycholoog moet voordat ze andere dingen verder onderzoeken. Sterk vermoeden namelijk dat lichamelijke pijn gebonden is aan haar psychische. Dus ben blij dat ze die stap (weliswaar verplicht soort van) zet! Het geeft mij ergens rust dat er hopelijk straks iemand is die haar hier doorheen kan helpen, nu ik dat niet kan.
Nu ik nog..
muis12345 wijzigde dit bericht op 30-07-2020 01:25
6.94% gewijzigd
donderdag 30 juli 2020 om 01:41
Waarom?
Waarom niet? Niet bij de familie die zich ermee bemoeit? Waarom bemoeien zich er dan wel mee, maar bieden geen hulp?
En is dat voor je moeder anders of hetzelfde?
donderdag 30 juli 2020 om 07:21
Iets met het huurhuis en urgentie, weet de details niet.
Denk het wel, maar zij wonen in een andere stad, qua werk en alle andere dingen is dat niet handig (geen eigen vervoer etc). Het is ook iets wat hij absoluut niet wilt, maar goed.
Mijn moeder kan moeilijker dan hem ergens terecht. + er spelen nog andere jonge kinderen mee die niet (zoals ik) op zichzelf wonen. Ik woon te klein om tijdelijk bij mij in te trekken.
Denk het wel, maar zij wonen in een andere stad, qua werk en alle andere dingen is dat niet handig (geen eigen vervoer etc). Het is ook iets wat hij absoluut niet wilt, maar goed.
Mijn moeder kan moeilijker dan hem ergens terecht. + er spelen nog andere jonge kinderen mee die niet (zoals ik) op zichzelf wonen. Ik woon te klein om tijdelijk bij mij in te trekken.
