Dringend advies nodig

Lieve medeforummers,

Gisterenavond had ik een gesprek met de man (W.) waarmee ik al zes maanden ''bezig ben'', in de hoop dat het wat meer wordt.

Ik zal de situatie in het kort beschrijven: hij is 32, ik 25. Vanaf het begin heeft hij het heel veel over zijn ex-vriendin gehad (zij hadden 9 jaar een relatie, die strandde omdat zij was vreemdgegaan), in het begin vond ik dit niet erg maar op een gegeven moment begon het mij op te vallen dat ik erg intieme details te horen kreeg en dat er veel vergelijking werd gemaakt tussen haar en mij. Hij ziet haar nog omdat zij samen een aantal knaagdieren hadden en wanneer zij op vakantie is zorgt hij voor het huis en de dieren. Ze wonen sinds hun breuk, ruim 3 jaar geleden, niet meer samen.

Belangrijk detail is dat hij in zijn begin twintiger jaren pas in Nederland woont, alle banden met zijn familie (Zuid-Amerika) heeft hij verbroken.

Op de eerste date zei hij dat ik niet in zijn mobiel mocht kijken, omdat er nog foto's van/met haar in stonden. Prima, dacht ik. Sowieso heb ik niet de behoefte iemand zijn telefoon te neuzen. Totdat hij zei dat hij haar wel wil blijven zien, als vrienden, maar dat zij er niet op zit te wachten om mij te ontmoeten en dat hij dat eigenlijk wel snapt.

Totdat we een keer naar de film gingen en haar tegenkwamen. Ze keek me amper aan, ik schudde haar netjes de hand. Het is immers de dame waarmee hij 9 jaar mee samen is geweest. Prima, ik had mijn beste kant laten zien.

Ondertussen maakte dit mij best onzeker, maar ik zette het opzij: ik gaf écht om W. en wilde niet dat zijn ex iets in de weg zou zitten. Hij heeft een moeilijk verleden, had nooit stabiliteit gekend, hier kon hij niets aan doen. Wellicht naïef, bedenk ik me nu naderhand.

Echter... Na een aantal maanden wat strubbelingen, W. was vier keer langs geweest bij haar - iets wat hij telkens naderhand pas vertelde. Dit vond ik niet tof. Dit gaf ik aan, en hij zei dat hij écht afscheid van haar aan het nemen was - mentaal. Hij was naar eigen zeggen op 80/90% om de banden af te kappen. Wederom ging ik ermee in.

Totdat ik haar vorige week tegenkwam in de stad, ik liep langs haar en zei gedag. Ze keek me aan maar zei niets terug. Naderhand zei W. dat hij het bizar vond dat ik haar had aangesproken en dat hij bang was dat hij haar zou bellen om verhaal te vragen, waarom ik haar überhaupt begroette en de confrontatie opzicht. Confrontatie? Pardon? Ik was alleen maar netjes. Als hij dan toch contact met haar wilde behouden, dan zou ik haar best beter willen leren kennen.

Echter, het feit dat zij hem om zoiets om verhaal zou kunnen vragen, brak echt mijn klomp. Daarnaast zei hij dat onze relatie een stuk makkelijker was geweest als zij niet in de buurt had gewoond. Naar zijn eigen zeggen heeft hij een loyaliteitsprobleem en had hij haar beloofd haar nooit te confronteren met een nieuwe vriendin. Andersom heeft zij sindsdien al enkele relaties gehad en nooit rekening gehouden met hem.

Het maakte mij erg verdrietig en onzeker. Dit had ik nog nooit meegemaakt, ik begreep en begrijp het gewoon niet.

De enige keer dat ik echt aangaf dat ik het niet trok (1,5 mnd geleden), verwijderde hij mij van al zijn social media en blokkeerde hij mij op Instagram. Hij volgde zijn ex nog wel. Ik wist niet wat er gebeurde, maar toen ik keek en ik zag dat hij alle foto's had geliked van haar, brak ik compleet. Uiteraard niet in zijn bijzijn of weten. Maar man, was mijn onheilspellende en onderdrukte onderbuikgevoel dan tóch waar? Een week later zocht hij contact op en zei dat hij mij had geblokkeerd omdat hij mij niet verder wilde kwetsen. Hij wilde mij niet kwijt, zei hij.

Het afgelopen halfjaar, telkens deze gebeurtenissen en vervolgens de mooie woorden (''je bent de mooiste vrouw die ik ooit heb ontmoet en ik zal het mezelf nooit vergeven als ik jou kwijtraak'', ''ik ben nooit verliefd op haar geweest en vond haar nooit aantrekkelijk, iets wat ik bij jou wel heb!'', ''geef het de tijd...!'') , heeft mij opgebroken. Mentaal en fysiek. Ik ben van nature een rustig persoon en ben niet van de confrontaties, maar ik trek dit niet langer. Ik weet dat als ik afstand neem, hij terug zal blijven komen. Dit is al eerder gebeurd, maar er verandert niets. Ik heb het gevoel dat ik mezelf verlies en kwel als ik hier maar hoop in blijf houden. Het doet echt, maar dan ook écht ontzettend veel pijn.

Mijn vraag aan jullie is: Wat zouden jullie in mijn situatie doen?

(Verder schrijf ik dit niet om ook maar iemand in een kwaad daglicht te zetten, alleen om te vragen wat jullie in een soortgelijke situatie zouden doen.)

Attraverso schreef: ↑

27-07-2020 16:26

Hij is een mooiprater en zegt gewoon wat jij wil horen. Daden wegen zwaarder dan woorden. Die kerel heeft jou niets te bieden.
Al 6 maand afwachten of het wat kan worden, ofwel ben jij heel geduldig ofwel heeft hij een gouden lul.
Vraag me wel iets af, hoe gaat dat gesprek dan op een eerste date wanneer er word gezegd dat je niet in zijn telefoon mag kijken? Wat een eigenaardig gespreksonderwerp.

Het kwam uit het niets, we hadden het over het gebruik van mobieltjes, etc. Nu naderhand zie ik meerdere rode vlaggen, waardoor ik mezelf wel voor mijn kop kan slaan. Zo vertelde ik hem bijvoorbeeld dat ik een aantal jaren geleden een operatie moest ondergaan vanwege een tumor in mijn borsten, zijn reactie was: “Ik weet hoe heftig dat kan zijn, mijn ex-vriendin heeft een schaamlipcorrectie ondergaan.” (Respect voor haar, hoor. Maar zelfs zo’n intiem onderwerp - dit was de derde date - ging direct over op het onderwerp “ex”.)

Een (te) laag zelfbeeld is iets waar ik sowieso aan moet gaan werken, ik heb vandaag direct alle hens aan dek gezet en ik ga morgen naar de huisarts om met een onafhankelijk iemand te praten. Het gekke is dat ik er, volgens iedereen om mij heen die ik hierover heb ingelicht, weinig reden voor heb. Waar een flink jaar gepest worden op de middelbare school allemaal wel niet voor kan zorgen...

viva-amber schreef: ↑

27-07-2020 16:59

To, hoe vaak heb je het al uitgemaakt en hem weer terug genomen.

Dit is de eerste keer dat het menens is, en dus echt “uit”. Hiervoor al eens mijn grenzen aangegeven, maar de reactie daarop was een blokkade. (Op Instagram, toen ik hem vroeg waarom hij al haar selfies nog likete.)

Whateffa schreef: ↑

27-07-2020 18:10

Hij stopt pas als het voor jou echt menens is. En jouw tekst hierboven doet mij twijfelen hieraan, je maakt het namelijk afhankelijk van zijn handelen.

Belangrijkste vraag: waarom pik je dit. Als je dat niet uitzoekt en aanpakt staat er binnen de kortste keren een andere eikel op je stoep.

Ik vrees dat je hier helemaal gelijk in hebt, het is tijd om wat te gaan doen aan mijn (te lage) zelfbeeld. Zie eruit als een taaie (half Oost-Europees, kan behoorlijk fel kijken ) maar wie mij beter kent, wat hij dus ook deed, weet dat ik een ontiegelijk zacht ei ben dat iedereen op zijn wenken wil bedienen. En vervolgens eigen grenzen passeer.

S-Meds schreef: ↑

27-07-2020 18:22

lekker manipulatief, tussen de regels je ook nog even meegeven dat er ook iets mis kan zijn met je schaamlippen. zoals bij zijn ex

Hij heeft mij verteld dat hij haar kapot heeft gemaakt gedurende hun relatie (wat betreft haar uiterlijk), dat dat de reden is geweest voor haar contact met een nieuwe man en het vreemdgaan. Hij heeft mij ook meermaals gezegd dat hij het leuk zou vinden als ik me anders zou kleden (meer jurkjes, hakjes, dat vond hij zo mooi). Iets wat zij blijkbaar graag droeg. Ik heb het zelf echt te ver laten komen, ben stiekem zo boos op mezelf.

S-Meds schreef: ↑

27-07-2020 18:24

alvast een tip voor de volgende keer, maar een monchou taart, geen gelatine nodig en nog lekkerder ook

Wat een fantastische tip, bedankt voor het laten lachen. Ingrediënten komen direct op mijn lijstje, morgen een update van de uitwerking!

appelientjex schreef: ↑

27-07-2020 18:39

En hoe reageerde hij op het feit dat het uit is?

Geen reactie gehad... Hij heeft vaker momenten gehad dat hij zomaar dagen niks van zichzelf heeft laten horen, dus ik vrees dat het nu weer zo zal zijn. Het ergste is dat je diep van binnen al maanden voelt dat het niet goed zit, maar toch hoop blijft houden dat hij verandert of het licht ziet. Ongelooflijk.

Lorrelies schreef: ↑

27-07-2020 19:57

Heb je het uitgemaakt per whats app dat je hem niet gesproken hebt en geen reactie hebt gekregen?

Punt is dat hij het geen relatie wilde noemen omdat hij bindingsangst heeft (en tevens verlatingsangst). Ik heb dus het contact verbroken en gestuurd dat het me pijn doet, maar dat ik het niet meer trek en voor mezelf kies. Hij zei wel dat hij van me hield, maar hij wilde het geen relatie noemen.

hijdie schreef: ↑

27-07-2020 22:22

En slaapkip, als hij nou terugkomt en jij trapt weer in zijn praatjes, mogen wij jou dan door de mangel halen? Wel met respect natuurlijk maar toch een heel stuk harder dan nu?

Natuurlijk, dat lijkt me juist fijn! Mocht ik iets horen, dan zal ik het hier direct plaatsen.
Het forum heeft me al enorm geholpen om hem vanmiddag het bericht te sturen dat mijn grens bereikt en overschreden is. Ik heb nog niets gehoord, iets wat ik nu ook niet verwacht en niet vanuit ga. Zijn nummer heb ik verwijderd. Hem kennende zal hij waarschijnlijk weer terugkomen met een ''ik mis je'', even aanzien of dat nu weer zo is. Wat een lamlul is het toch eigenlijk. Het zal even duren voor ik dat van top tot teen in ga zien, maar we hebben een begin.

Trien30 schreef: ↑

27-07-2020 20:13

Dit. De jaren tussen je 25ste en 30ste zijn echt je mooiste jaren. Nog jong genoeg om lekker te doen wat je wil maar volwassen genoeg om een leuke toekomst voor jezelf op te bouwen. Verspil die tijd niet aan deze man!

Jullie hebben ook echt helemaal gelijk....

Toch bizar hoe een brein kan werken. Het ene moment verdrietig, het andere moment totale ongeloof, vervolgens overtuiging dat je het juiste hebt gemaakt en daarmee in slaap vallen - om vervolgens weer jankend wakker te worden.

Dit keer ga ik verdorie eens aan mezelf denken. Dit is een “man” niet waard.

Even ventileren hoor, sorry.