Trauma complex, Asperger en eenzijdige polyamorie...

Ik heb duidelijk gemerkt dat het bericht te lang was voor velen. Ik geef ook eerlijk toe dat ik het zelf niet heb nagelezen, wrs vol taalfouten stond en ongetwijfeld een samenhang van razende emoties was op dat moment.

Ik heb 2 samenvattingen van het publiek genomen en behouden, ene een redelijke poging die het verhaal snel en bondig heeft samengevat een andere eerder ludiek, maar ook met een duidelijk boodschap voor mijzelf. En zelf probeer ik een eigen samenvatting te geven zodat je geen leespijn hoeft te krijgen.

Eigen samenvatting:
Ik heb sinds enkele maanden een nieuwe vriendin. Deze relatie begon spontaan, ging snel en in onze snelheid kwamen we ook snel op obstakels uit.

Ikzelf ben een 36 jarige man die al veel ups-and-downs heeft meegemaakt in zijn leven, militair, vader, Asperger, hard dragende stem, een snel en goed geheugen. Zij is een 39 jarige vrouw die net als ik ook al veel heeft meegemaakt, manager, moeder, ambitieus, vergeetachtig, introverte extravert.

Beiden hebben we ook ons eigen aandeel in relatie problemen gehad. Ik ben enkele maanden voor ik haar leerde kennen uit een relatie van 10 jaar geworpen waarin ik werd bedrogen op elke mogelijke manier over 3 jaar tijd, zowel fysiek als emotioneel. Dit heeft toch enige angst op mij nagelaten. Voor haar is haar laatste huwelijk een goede 2 jaar geleden gestopt bij de zelfmoord van haar narcistische ex die vreemdging en haar tevens heeft proberen mee te nemen naar het hiernamaals voor zijn laatste daad. Dit heeft duidelijke tekens op haar nagelaten die nog steeds in een zekere mate in behandeling zijn.

Onze eerste indruk van elkaar was goed, oprecht, fantastisch, alle woorden die je kan bedenken als nieuw verliefde mensen. Even snel als onze relatie begon, begon hij ook slecht te gaan. Veel komt aan het licht en plots blijkt ze polyamoreus te zijn. Haar narcistische ex was blijkbaar in haar ogen reden genoeg om zelf ook vreemd te gaan en daardoor is nu polyamorie de normale gang van zaken voor haar. Ze heeft reeds een vriend, iemand die door zijn toestand haar geen volwaardige relatie kan bieden maar ook iemand dat ze niet wilt loslaten ondanks zijn gebreken.

Ze is van mening dat ik dit moet aanvaarden, want hij is toch niet in staat haar fysiek te bevredigen en ze geeft meeste van haar aandacht aan mij, het intieme contact dat ze met hem wel kan delen moet ik er maar bij nemen volgens haar. Ik vind dit uiteraard zeer moeilijk, zeker na enkele maanden te geloven dat wij samen een relatie hadden.

Ergens wil ik dit absoluut niet, maar ik zie haar enorm graag. Haar mening over de andere man is niet te veranderen en elk gesprek dat hiertoe leidt eindigt sowieso in ruzie. Bij ruzie gaat het sowieso snel bergaf, waarna ze verdwijnt en telkens naar hem toe gaat.

Ik voel mij enorm het derde wiel aan de kar, ook al krijg ik 90% van haar aandacht. Toch, wanneer het nodig is vertrekt ze zonder rekening met mij te houden en gaat naar haar gehandicapte semi-partner waarover ik geen slecht woord mag zeggen.

Meeste mensen hebben al aangeraden om de relatie te stoppen, uit te huilen en verder te gaan. Alle reacties heb ik gelezen, met filter op serieus of niet, en ik begrijp wat jullie willen zeggen. Maar mijn gevoel ligt momenteel toch echt bij haar. Is er een weg hierin te vinden of is het echt hopeloos om mij goed te voelen in deze relatie?


Lezers samenvatting 1:
Nieuwe vriendin heeft trauma door narcistische ex die vreemdging. In die relatie met ex ging ze daarom zelf ook maar vreemd. TO is bedrogen door zijn ex, dat is zijn mini-trauma. Nu heeft vriendin opgebiecht polyamoureus te zijn. Ze heeft twee vrienden en met vriend 1 heeft ze nu ook een relatie. Vriend 1 is zelfs haar nummer één en TO de tweede relatie. Nu staat TO op instorten.

TO wil dit eigenlijk niet maar geeft toch maar toe om haar niet kwijt te raken. Hij vraagt van haar om dan minstens net alsof te doen dat TO de enige voor haar is maar dat wil vriendin niet.

Lezers samenvatting 2:
Ik ben een hard pratende autistische militair met een perfect geheugen. Mijn vorige relatie ging na tien jaar uit omdat mijn ex vreemdging. Op Tinder ontmoette ik een 39-jarige afstandelijke streber die niet tegen kritiek kan. Ze heeft drie kinderen van twee vaders en een gebrekkig geheugen. Twee jaar geleden pleegde haar narcistische, biseksuele ex zelfmoord, nadat hij haar had geprobeerd te vermoorden.

Het was liefde op het eerste gezicht. Na een paar fijne coronaweken samen ging ze vijf dagen werken in plaats van vier. Ze had geen tijd meer voor mij, maar wel voor een manipulatieve man zonder benen die ze eerder had ontmoet. Ze wil hem blijven zien en seks met hem hebben. Ze maakte het uit met mij, maar dat accepteer ik niet.

Nu zien we elkaar nog af en toe, soms is het fijn, soms niet. We krijgen ruzie, ik krijg de schuld en zij vertrekt naar haar vriend. Wat moet ik nu doen?