Relaties
alle pijlers
Blijven of gaan?
vrijdag 7 augustus 2020 om 11:49
Hoi,
Ik ben 34 jaar en heb een relatie van 6 jaar. We hebben samen 1 kind van 2. Ik heb zelf nog een kind van 11. Samen vormen wij een gezin. 6 jaar geleden toen mijn partner en ik elkaar ontmoeten waren we dolblij en al snel verliefd. We hadden beide meerdere teleurstellende relaties gehad en waren blij dat we elkaar gevonden hadden. We hebben mooie jaren gehad. Nu zit ik erg met mezelf in de knoop. Ik zit al best een poos met het feit dat ik niks meer voel voor mijn vriend. Nu is dit niet omdat ik me verveel en tuurlijk is er een sleur maar ik kan daar nog doorheen prikken. Mijn man is niet makkelijk en heeft een gebruiksaanwijzing. Hij staat altijd voor me klaar is erg gul en een goede vader ook voor mijn dochter. Jammer genoeg is het met de jaren een gewoonte geworden om zijn frustraties op mij af te reageren. Hij zou mij nooit slaan of uitschelden maar snauwt mij regelmatig af klaagt veel en vrijwel altijd negatief. Ik sta hem bij als hij problemen heeft en ben een luisterend oor. Ik merk gewoon dat dit mij erg veel energie kost en ik mij zeer minderwaardig voel als hij voor de zoveelste keer tegen mij uitvalt. Tuurlijk heb ik hem meerdere keren gezegd wat ik voel en wat dit met mij doet . Zijn antwoord verschilt. Soms heeft hij spijt maar regelmatig vind hij dat ik mij aanstel. Dit is met de tijd zoveel gebeurt dat ik nu gewoon dichtklap en hem negeer. Ik voel mij niet veilig om te uiten wat het met mij doet want hij neemt het toch niet serieus. Hij is er niet van bewust wat voor schade dit bij mij aanricht en mijn liefde voor hem steeds meer weg neemt tot het punt dat ik nu niks meer voor hem voel. Tuurlijk geef ik om hem maar romatishe gevoelens zijn er nauwelijks. Ik doe elke dag mijn best om dat terug te krijgen maar hij maakt het mij niet makkelijk. We doen leuke dingen en ik weet dat hij zielsveel van mij houd maar dit is met de jaren zoveel gebeurt dat ik gewoon op ben. Ik heb geen liefde meer in mij om te geven. Ik denk zo vaak aan er een punt achter te zetten. Ik twijfel constant, bang dat ik spijt krijg, de kinderen, hem niet willen kwetsen. Dus ik modder maar door hopende dat het beter word. Ik wil zo graag hierover praten met hem een eerlijk gesprek maar hij ziet alles als kritiek, gaat in conflict en eindigt dan in ruzie. Precies om die reden zeg ik de laatste tijd maar niks en heb ook geen zin meer om moeite te doen. Hij geeft mij geen veilig gevoel. Ik ben afstandelijk naar hem, hij merkt dit wel. Maar het is gewoon de opgekropte woede en verdriet die ik niet kan uiten.
Ik denk er elke dag aan de relatie te verbreken maar durf het niet. Bang voor zijn reactie, de kinderen. Wat moet ik doen? Ik dacht eraan een brief te schrijven naar hem. Maar ben bang dat dat ook niet gehoord word en ik zoals altijd dan weer alleen maar verwijt naar me hoofd krijg geslingerd.
Ik ben 34 jaar en heb een relatie van 6 jaar. We hebben samen 1 kind van 2. Ik heb zelf nog een kind van 11. Samen vormen wij een gezin. 6 jaar geleden toen mijn partner en ik elkaar ontmoeten waren we dolblij en al snel verliefd. We hadden beide meerdere teleurstellende relaties gehad en waren blij dat we elkaar gevonden hadden. We hebben mooie jaren gehad. Nu zit ik erg met mezelf in de knoop. Ik zit al best een poos met het feit dat ik niks meer voel voor mijn vriend. Nu is dit niet omdat ik me verveel en tuurlijk is er een sleur maar ik kan daar nog doorheen prikken. Mijn man is niet makkelijk en heeft een gebruiksaanwijzing. Hij staat altijd voor me klaar is erg gul en een goede vader ook voor mijn dochter. Jammer genoeg is het met de jaren een gewoonte geworden om zijn frustraties op mij af te reageren. Hij zou mij nooit slaan of uitschelden maar snauwt mij regelmatig af klaagt veel en vrijwel altijd negatief. Ik sta hem bij als hij problemen heeft en ben een luisterend oor. Ik merk gewoon dat dit mij erg veel energie kost en ik mij zeer minderwaardig voel als hij voor de zoveelste keer tegen mij uitvalt. Tuurlijk heb ik hem meerdere keren gezegd wat ik voel en wat dit met mij doet . Zijn antwoord verschilt. Soms heeft hij spijt maar regelmatig vind hij dat ik mij aanstel. Dit is met de tijd zoveel gebeurt dat ik nu gewoon dichtklap en hem negeer. Ik voel mij niet veilig om te uiten wat het met mij doet want hij neemt het toch niet serieus. Hij is er niet van bewust wat voor schade dit bij mij aanricht en mijn liefde voor hem steeds meer weg neemt tot het punt dat ik nu niks meer voor hem voel. Tuurlijk geef ik om hem maar romatishe gevoelens zijn er nauwelijks. Ik doe elke dag mijn best om dat terug te krijgen maar hij maakt het mij niet makkelijk. We doen leuke dingen en ik weet dat hij zielsveel van mij houd maar dit is met de jaren zoveel gebeurt dat ik gewoon op ben. Ik heb geen liefde meer in mij om te geven. Ik denk zo vaak aan er een punt achter te zetten. Ik twijfel constant, bang dat ik spijt krijg, de kinderen, hem niet willen kwetsen. Dus ik modder maar door hopende dat het beter word. Ik wil zo graag hierover praten met hem een eerlijk gesprek maar hij ziet alles als kritiek, gaat in conflict en eindigt dan in ruzie. Precies om die reden zeg ik de laatste tijd maar niks en heb ook geen zin meer om moeite te doen. Hij geeft mij geen veilig gevoel. Ik ben afstandelijk naar hem, hij merkt dit wel. Maar het is gewoon de opgekropte woede en verdriet die ik niet kan uiten.
Ik denk er elke dag aan de relatie te verbreken maar durf het niet. Bang voor zijn reactie, de kinderen. Wat moet ik doen? Ik dacht eraan een brief te schrijven naar hem. Maar ben bang dat dat ook niet gehoord word en ik zoals altijd dan weer alleen maar verwijt naar me hoofd krijg geslingerd.
vrijdag 7 augustus 2020 om 12:39
vrijdag 7 augustus 2020 om 13:29
Sowieso relatietherapie. Als je uit elkaar gaat, zul je ook, vanwege jullie kind, met elkaar moeten communiceren. Dat lukt nu dus al niet. Is dit altijd al zo geweest? Of is hij veranderd? Of heb je het altijd geaccepteerd en nu ineens niet meer? Want als hij eerder niet zo was, kun je wellicht weer terug. Als hij altijd al zo is geweest, houdt het denk ik op, als jij het niet meer accepteert.
Find people who will make you better (M. Obama)
vrijdag 7 augustus 2020 om 13:36
Je vraag is: blijven of gaan. Ik zet voorlopig in op blijven. Er zijn twee kinderen bij betrokken, waarvan één wellicht al uit een gebroken gezin komt? Dat is een aanname natuurlijk, maar ligt nu zonder verdere informatie het meest voor de hand. Het andere kind is van jullie samen. Het kind is pas twee.
Beide kinderen verdienen het dat jullie er alles aan gedaan hebben om de relatie te laten slagen. Je kunt niet altijd weglopen als het niet meer leuk is. Niet als er kinderen bij betrokken zijn.
Dus aan de slag met het verbeteren van jullie communicatie. Sleur kun je ook zelf actief bestrijden als je er last van hebt.
Je bent nog niet zover dat je gewoon kunt gaan.
Beide kinderen verdienen het dat jullie er alles aan gedaan hebben om de relatie te laten slagen. Je kunt niet altijd weglopen als het niet meer leuk is. Niet als er kinderen bij betrokken zijn.
Dus aan de slag met het verbeteren van jullie communicatie. Sleur kun je ook zelf actief bestrijden als je er last van hebt.
Je bent nog niet zover dat je gewoon kunt gaan.
vrijdag 7 augustus 2020 om 15:53
Herkenbaar. Ik heb ook in zo'n relatie gezeten (met kind) en ben weggegaan. Ik heb hier geen seconde spijt van gehad en voelde alleen maar opluchting omdat ik niet langer met die constante negativiteit kon leven. Jarenlang dagelijks afgesnauwd worden ontneemt je al je levensvreugde, ik ga mezelf hier nooit meer aan blootstellen. Er wordt hier relatietherapie geopperd maar dat was bij ons geen optie. Het lag sowieso aan mij en therapeuten weten niets en zitten er alleen maar om geld te verdienen. Het scheidingsproces was natuurlijk niet makkelijk, maar daar moet je doorheen.
vrijdag 7 augustus 2020 om 16:29
Begin je nu weer met een TO aan te vallen op haar moederschap?
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
vrijdag 7 augustus 2020 om 17:17
Hij is regelmatig erg bot, voorbeeld: Hij verloor zijn een keer zijn zonnebril en ik vroeg of hij in de dashboard had gekeken. Vervolgens kreeg ik de wind van voren dat ik dat zei. " daar heb ik godverdomme al gekeken, ben je dom ofzo". Maar ook kleine dingen. Of er een ander liedje kan in de auto. Als antwoord krijg ik dan "klaag niet zo altijd"
vrijdag 7 augustus 2020 om 17:20
Hij is zo geworden helaas en nu inmiddels een gewoonte hij merkt 9 van 10 niet keer niet eensmichelleobama schreef: ↑07-08-2020 13:29Sowieso relatietherapie. Als je uit elkaar gaat, zul je ook, vanwege jullie kind, met elkaar moeten communiceren. Dat lukt nu dus al niet. Is dit altijd al zo geweest? Of is hij veranderd? Of heb je het altijd geaccepteerd en nu ineens niet meer? Want als hij eerder niet zo was, kun je wellicht weer terug. Als hij altijd al zo is geweest, houdt het denk ik op, als jij het niet meer accepteert.
vrijdag 7 augustus 2020 om 17:22
Ik herken me zelf erg in jouw verhaal. Plus is mijn man te trots om therapie te overwegen. Ik wil er wel voor vechten maar denk niet dat het veranderdDiscobar schreef: ↑07-08-2020 15:53Herkenbaar. Ik heb ook in zo'n relatie gezeten (met kind) en ben weggegaan. Ik heb hier geen seconde spijt van gehad en voelde alleen maar opluchting omdat ik niet langer met die constante negativiteit kon leven. Jarenlang dagelijks afgesnauwd worden ontneemt je al je levensvreugde, ik ga mezelf hier nooit meer aan blootstellen. Er wordt hier relatietherapie geopperd maar dat was bij ons geen optie. Het lag sowieso aan mij en therapeuten weten niets en zitten er alleen maar om geld te verdienen. Het scheidingsproces was natuurlijk niet makkelijk, maar daar moet je doorheen.
vrijdag 7 augustus 2020 om 17:24
Dan reageer jij negen van de tien keer niet adequaat.Amsterdammer34 schreef: ↑07-08-2020 17:20Hij is zo geworden helaas en nu inmiddels een gewoonte hij merkt 9 van 10 niet keer niet eens
(Hiermee probeer ik jou niet de schuld te geven of verantwoordelijk te maken voor zijn gedrag)
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
vrijdag 7 augustus 2020 om 17:27
Ik zou in dit geval denk ik eerlijk vertellen dat mijn gevoel voor hem compleet aan het wegebben is door zijn gedrag en dat, wil de relatie nog kans van slagen hebben, er absoluut iets moet veranderen in de dynamiek, al dan niet door relatietherapie.
Komt hij daarop weer met een reeks verwijten en komt hij er ook niet meer op terug, kortom, verandert er niks, dan zou ik mijn conclusies trekken.
Komt hij daarop weer met een reeks verwijten en komt hij er ook niet meer op terug, kortom, verandert er niks, dan zou ik mijn conclusies trekken.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 7 augustus 2020 om 17:31
Je kunt ook alleen in relatietherapie gaan. Ik weet dat het gek klinkt, maar het is mogelijk en lijkt me een goede stap om te beginnen.Amsterdammer34 schreef: ↑07-08-2020 17:26Dankjewel voor jullie tips, ik zal proberen therapie voor te stellen. Me partner is wel een typ die dat niet serieus neemt en het eerder ziet als kritiek dan een oplossing. Die brief moet ik nog schrijven maar ga dat zeker doen.
vrijdag 7 augustus 2020 om 17:50
Nou die kon van mij echt opzouten. Dat is toch raar gedrag? Gezellig! Kom op zeg. Mijn leven zou hier echt te kort voor zijn.Amsterdammer34 schreef: ↑07-08-2020 17:17Hij is regelmatig erg bot, voorbeeld: Hij verloor zijn een keer zijn zonnebril en ik vroeg of hij in de dashboard had gekeken. Vervolgens kreeg ik de wind van voren dat ik dat zei. " daar heb ik godverdomme al gekeken, ben je dom ofzo". Maar ook kleine dingen. Of er een ander liedje kan in de auto. Als antwoord krijg ik dan "klaag niet zo altijd"
Hoe kan het dat zoveel mensen ontevreden zijn over hun lijf en zo weinig mensen tevreden zijn over hun verstand? - EB
vrijdag 7 augustus 2020 om 18:25
vrijdag 7 augustus 2020 om 18:31
To is toch de irritante persoon in de voorbeelden die ze noemt. Man kan toch ook zelf bedenken waar hij kan kijken en als die daar dan niet ligt dan is hij blijkbaar echt weg. Dan baal je en dan zit je niet te wachten op een zeurende vrouw met hasr heb je daar al gekeken.
Day liedje in de auto ook. Over een paar minuten komt er een andere.
Als to steeds zeurt dan snap ik wel dat man gaat snauwde op een gegeven moment.
vrijdag 7 augustus 2020 om 18:33
vrijdag 7 augustus 2020 om 18:38
Dan zeg je; het is werkelijk nergens voor nodig om mij dom te noemen wanneer ik je help met het vinden van je bril. Moet ik je nog helpen of kan je het zelf af?
Hij kan zo snauwen omdat jij hem dit gedrag toestaat. Er zijn geen consequenties aan verbonden. Tijd voor jezelf om te kijken hoe jij kan reageren op zijn gesnauw. Als hij van /bij jou geen ingang meer krijgt, lukt het snauwen ook niet meer.
Hij kan zo snauwen omdat jij hem dit gedrag toestaat. Er zijn geen consequenties aan verbonden. Tijd voor jezelf om te kijken hoe jij kan reageren op zijn gesnauw. Als hij van /bij jou geen ingang meer krijgt, lukt het snauwen ook niet meer.
