Relaties
alle pijlers
Twijfels (6,5 jaar samen)
zondag 9 augustus 2020 om 20:44
Hoihoi,
Ik vind het super moeilijk om mij hierover te uiten, want ik wil het er niet over hebben met mensen in mijn nabije omgeving, of de persoon in kwestie. Puur omdat ik niemand wil kwetsen, of achter zijn rug praat over mijn twijfels tegen bekenden en het uiteindelijk bij hem terecht komt (omdat hij een heel mooi en goed persoon is). Maar hier ''durf'' ik het zogenaamd wel, voel me heel hypocriet, verward en verdrietig dat ik dit zo doe in al mijn anonimiteit.
Ik ben nu 6,5 jaar samen met mijn vriend. Wonen ook het grootste gedeelte van onze relatie samen. Ik was 16 en hij was 19. Hij had voordat hij mij leerde kennen al een redelijk wild vrijgezellen leven gehad. Ik totaal niet, was daar ook nog niet klaar voor, had daar ook lang geen behoefte aan.
Onze relatie is heel lang goed en stabiel geweest. Nu in de afgelopen jaren zijn er scheurtjes ontstaan, en merk ik dat ik me begin te ergeren aan bepaalde karakter trekken van hem, die er overigens altijd al waren. Ik vind het erg vervelend dat ik hem dus op een bepaalde manier niet meer accepteer zoals hij is, terwijl ik dat lange tijd wel heb gedaan en ik hem ook zo heb leren kennen.
Hoe ik het zelf zie is dat 85 procent van onze relatie goed is, en dat is een hele ruime voldoende. Niemand gaat vreemd (als het goed is), we zien dezelfde toekomst voor ogen (reizen etc.), we zijn lief en complimenteus voor elkaar, we laten elkaar vrij en gunnen elkaar het beste. Daarom vind ik dat ik eigenlijk niet mag zeuren, als ik soms verhalen op ook deze fora lees of van vriendinnen over hoe het binnen die relaties/scharrels etc. er aan toe gaat.
Toch begin ik tegen die 15% mindere procenten aan te lopen. We hebben niet echt dezelfde hobby's, ontspannen niet op dezelfde manier (en dat doen we dus ook niet echt samen), ik vind hem soms redelijk egoïstisch, we hebben toch best vaak ruzies en ons seksleven ben ik ook niet helemaal tevreden over. Voor mij lijkt het zwart op wit goed op te lossen, maar in de praktijk valt dit behoorlijk tegen.
Ook fantaseer ik steeds vaker over hoe het is om vrijgezel te zijn, geniet ik van de aandacht die ik pre-corona kreeg tijdens het uitgaan en merk ik dat ik daar ook naar op zoek ga. Dit had ik nooit toen onze relatie nog super goed was. Maar ook kan ik me geen leven voorstellen zonder hem, laatst had ik gedroomd dat ik het uit had gemaakt en dat hij me compleet verwijderde uit z'n leven. Het was op dat moment heel realistisch en ik wil dat gevoel nooit meer hebben. Het idee van mijn vriend met een ander vind ik ook echt verschrikkelijk. Dit maakt het heel verwarrend voor mezelf, en ik kan geen knopen doorhakken.
Ik heb al deze dingen (buiten het gevoel dat ik soms vrijgezel wil zijn) met hem besproken, en hij heeft al deze twijfels totaal niet. Ik vind het gewoon heel moeilijk omdat ik weet dat ik echt een goede man naast me heb staan, die me volledig accepteert zoals ik ben, daarom vind ik het zo erg dat ik hem soms niet volledig kan accepteren. Ik ben bang dat als ik het wel uitmaak om deze (vind ik) slechte redenen ik daar sowieso spijt van ga krijgen en dat het dan te laat is. Ik gun hem eigenlijk iemand die hem volledig accepteert zoals hij is, want dat verdient hij.
Ik vroeg me af of iemand in vergelijkbare situaties heeft gezeten waar het wél goed is gekomen. Andere tips en ervaringen zijn natuurlijk ook welkom. Maar ik wil zo graag dat dit gevoel weg gaat.
Ik vind het super moeilijk om mij hierover te uiten, want ik wil het er niet over hebben met mensen in mijn nabije omgeving, of de persoon in kwestie. Puur omdat ik niemand wil kwetsen, of achter zijn rug praat over mijn twijfels tegen bekenden en het uiteindelijk bij hem terecht komt (omdat hij een heel mooi en goed persoon is). Maar hier ''durf'' ik het zogenaamd wel, voel me heel hypocriet, verward en verdrietig dat ik dit zo doe in al mijn anonimiteit.
Ik ben nu 6,5 jaar samen met mijn vriend. Wonen ook het grootste gedeelte van onze relatie samen. Ik was 16 en hij was 19. Hij had voordat hij mij leerde kennen al een redelijk wild vrijgezellen leven gehad. Ik totaal niet, was daar ook nog niet klaar voor, had daar ook lang geen behoefte aan.
Onze relatie is heel lang goed en stabiel geweest. Nu in de afgelopen jaren zijn er scheurtjes ontstaan, en merk ik dat ik me begin te ergeren aan bepaalde karakter trekken van hem, die er overigens altijd al waren. Ik vind het erg vervelend dat ik hem dus op een bepaalde manier niet meer accepteer zoals hij is, terwijl ik dat lange tijd wel heb gedaan en ik hem ook zo heb leren kennen.
Hoe ik het zelf zie is dat 85 procent van onze relatie goed is, en dat is een hele ruime voldoende. Niemand gaat vreemd (als het goed is), we zien dezelfde toekomst voor ogen (reizen etc.), we zijn lief en complimenteus voor elkaar, we laten elkaar vrij en gunnen elkaar het beste. Daarom vind ik dat ik eigenlijk niet mag zeuren, als ik soms verhalen op ook deze fora lees of van vriendinnen over hoe het binnen die relaties/scharrels etc. er aan toe gaat.
Toch begin ik tegen die 15% mindere procenten aan te lopen. We hebben niet echt dezelfde hobby's, ontspannen niet op dezelfde manier (en dat doen we dus ook niet echt samen), ik vind hem soms redelijk egoïstisch, we hebben toch best vaak ruzies en ons seksleven ben ik ook niet helemaal tevreden over. Voor mij lijkt het zwart op wit goed op te lossen, maar in de praktijk valt dit behoorlijk tegen.
Ook fantaseer ik steeds vaker over hoe het is om vrijgezel te zijn, geniet ik van de aandacht die ik pre-corona kreeg tijdens het uitgaan en merk ik dat ik daar ook naar op zoek ga. Dit had ik nooit toen onze relatie nog super goed was. Maar ook kan ik me geen leven voorstellen zonder hem, laatst had ik gedroomd dat ik het uit had gemaakt en dat hij me compleet verwijderde uit z'n leven. Het was op dat moment heel realistisch en ik wil dat gevoel nooit meer hebben. Het idee van mijn vriend met een ander vind ik ook echt verschrikkelijk. Dit maakt het heel verwarrend voor mezelf, en ik kan geen knopen doorhakken.
Ik heb al deze dingen (buiten het gevoel dat ik soms vrijgezel wil zijn) met hem besproken, en hij heeft al deze twijfels totaal niet. Ik vind het gewoon heel moeilijk omdat ik weet dat ik echt een goede man naast me heb staan, die me volledig accepteert zoals ik ben, daarom vind ik het zo erg dat ik hem soms niet volledig kan accepteren. Ik ben bang dat als ik het wel uitmaak om deze (vind ik) slechte redenen ik daar sowieso spijt van ga krijgen en dat het dan te laat is. Ik gun hem eigenlijk iemand die hem volledig accepteert zoals hij is, want dat verdient hij.
Ik vroeg me af of iemand in vergelijkbare situaties heeft gezeten waar het wél goed is gekomen. Andere tips en ervaringen zijn natuurlijk ook welkom. Maar ik wil zo graag dat dit gevoel weg gaat.
maandag 10 augustus 2020 om 05:46
Herkenbaar. Ex en ik zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan. Niet bij de eerste twijfels, wel 1,5 jaar later. En dat was heel verdrietig, maar ben blij dat we hebben doorgezet.
Bij mij was het niet eens dat ik verlangde naar een vrijgezellenbestaan, wel dat onze relatie op een paar punten gewoon niet goed zat. En het zijn veel van de punten die jij ook noemt. We hadden weinig dezelfde interesses en hij kon geen interesse opbrengen voor wat ik leuk vond (andersom wel). Als we dan twee keer per jaar iets deden wat ik had uitgekozen dan had hij een enorme uitgestreken smoel en had ik hem eigenlijk liever niet mee. Fysiek voelde ik me ook niet echt meer tot hem aangetrokken en ook wij kibbelden wat af over randzaken (met name het huishouden waar hij niks in deed).
Daartegenover staat dat mijn ex een lieverd is met ook hele leuke kanten. We hielden echt heel veel van elkaar en hij droeg me regelmatig op handen. Het was verdrietig om uit elkaar te gaan en ik heb me lang schuldig gevoeld, maar we zijn allebei uiteindelijk gelukkiger geworden met iemand anders (al zat daar wel 2 jaar tussen ofzo, voor we allebei weer een relatie hadden).
Uiteindelijk vond ik dat ik te veel concessies moest doen als ik hem zou accepteren voor wie hij was, dat ging echt te veel ten koste van mezelf op mijn 25e. Mijn ex is echt leuk en ik ben dat ook, alleen samen waren we niet leuk genoeg. Ik lag vaak ‘s nachts naar het plafond te staren en dacht: is dit het nou?
Inmiddels ben ik alweer bijna 10 jaar met m’n man samen en hebben we kinderen. Had er echt niet aan moeten denken dit met mijn ex te doen. En mijn man en ik kunnen ook kibbelen en ons seksleven had na de geboorte van de tweede ook wel een dip. Maar in de basis zit er wel iets waardoor ik iedere dag weer zo blij ben dat we samen zijn.
Veel sterkte, het zijn geen leuke beslissingen
Maar ik heb het idee dat je het gevoelsmatig al weet, alleen probeert weg te redeneren.
Bij mij was het niet eens dat ik verlangde naar een vrijgezellenbestaan, wel dat onze relatie op een paar punten gewoon niet goed zat. En het zijn veel van de punten die jij ook noemt. We hadden weinig dezelfde interesses en hij kon geen interesse opbrengen voor wat ik leuk vond (andersom wel). Als we dan twee keer per jaar iets deden wat ik had uitgekozen dan had hij een enorme uitgestreken smoel en had ik hem eigenlijk liever niet mee. Fysiek voelde ik me ook niet echt meer tot hem aangetrokken en ook wij kibbelden wat af over randzaken (met name het huishouden waar hij niks in deed).
Daartegenover staat dat mijn ex een lieverd is met ook hele leuke kanten. We hielden echt heel veel van elkaar en hij droeg me regelmatig op handen. Het was verdrietig om uit elkaar te gaan en ik heb me lang schuldig gevoeld, maar we zijn allebei uiteindelijk gelukkiger geworden met iemand anders (al zat daar wel 2 jaar tussen ofzo, voor we allebei weer een relatie hadden).
Uiteindelijk vond ik dat ik te veel concessies moest doen als ik hem zou accepteren voor wie hij was, dat ging echt te veel ten koste van mezelf op mijn 25e. Mijn ex is echt leuk en ik ben dat ook, alleen samen waren we niet leuk genoeg. Ik lag vaak ‘s nachts naar het plafond te staren en dacht: is dit het nou?
Inmiddels ben ik alweer bijna 10 jaar met m’n man samen en hebben we kinderen. Had er echt niet aan moeten denken dit met mijn ex te doen. En mijn man en ik kunnen ook kibbelen en ons seksleven had na de geboorte van de tweede ook wel een dip. Maar in de basis zit er wel iets waardoor ik iedere dag weer zo blij ben dat we samen zijn.
Veel sterkte, het zijn geen leuke beslissingen
Maar ik heb het idee dat je het gevoelsmatig al weet, alleen probeert weg te redeneren.
maandag 10 augustus 2020 om 07:28
Heel herkenbaar, dit klinkt als de relatie die ik met mijn ex had.
Bij mij was de bron van twijfel een gebrek aan input/moeite van zijn kant. Ik had enerzijds een enorm sterke band met hem, hij was echt mijn beste vriend, maar anderzijds voelde ik me vaak ook heel alleen in die relatie. Het gevoel dat ik daarvan kreeg heb ik heel lang niet goed kunnen identificeren, behalve dan dat er 'iets' niet goed zat. Ik heb het er vaak met hem over gehad, maar desondanks bleef het op dezelfde voet doorgaan. Dat zorgde bij mij op den duur ook voor irritaties jegens eigenschappen van hem die me daarvoor bij wijze van spreken niet eens waren opgevallen. Uiteindelijk ging ik ook steeds meer het flirten met anderen opzoeken, ik heb er destijds nog een topic over geopend over dit probleem, toch geprobeerd nog een keer het gas erop te zetten met mijn toenmalige vriend, maar uiteindelijk mocht het niet baten.
Ik zat erg in tweestrijd toen omdat mijn ex ook een hele goeie vent was in bijna ieder opzicht. We hadden nooit ruzie, wilden precies hetzelfde en hadden dezelfde hobby's. Het leek alleen alsof hij mij meer als een beste vriendin behandelde, versus zijn vriendin. De intimiteit was ver te zoeken.
Ik heb toen de relatie verbroken, waar ik echt enorm verdrietig om ben geweest, en hij ook. Ik heb me ook schuldig gevoeld en nam het mezelf vreselijk kwalijk dat ik niet meer van zo'n goeie man hield. Inmiddels heb ik een nieuwe relatie met iemand die op ieder vlak heel anders is dan mijn ex.
Ik kan, op dit moment, niet zeggen of het een juiste beslissing is geweest destijds of niet. Als ik en mijn ex op dezelfde voet waren doorgegaan, waren er vervelende dingen gebeurd, denk ik. Er ontbrak gewoon iets essentieels, en dat heb ik bij mijn huidige vriend wel. Daar staat tegenover dat de band die ik met mijn huidige vriend heb, heel anders is dat die ik met mijn ex had. Dat is ook wel te verwachten, want het zijn twee verschillende personen natuurlijk.
Ik denk dat in jouw situatie het belangrijk is dat je vriend luistert naar jouw gevoelens, in plaats van te zeggen 'oh daar heb ik geen last van', en dat de kous daarmee af is. Dat zorgde bij mij en mijn ex voor veel frictie, van mijn kant. Ik voelde me niet gehoord en dus veranderde er ook niets, ook op intiem gebied niet.
Het enige advies dat ik je kan meegeven is: als jouw vriend niet erkent waar jij mee zit en daar ook energie in wil steken, dan veranderd er niets en is het een slippery slope downhill.
Bij mij was de bron van twijfel een gebrek aan input/moeite van zijn kant. Ik had enerzijds een enorm sterke band met hem, hij was echt mijn beste vriend, maar anderzijds voelde ik me vaak ook heel alleen in die relatie. Het gevoel dat ik daarvan kreeg heb ik heel lang niet goed kunnen identificeren, behalve dan dat er 'iets' niet goed zat. Ik heb het er vaak met hem over gehad, maar desondanks bleef het op dezelfde voet doorgaan. Dat zorgde bij mij op den duur ook voor irritaties jegens eigenschappen van hem die me daarvoor bij wijze van spreken niet eens waren opgevallen. Uiteindelijk ging ik ook steeds meer het flirten met anderen opzoeken, ik heb er destijds nog een topic over geopend over dit probleem, toch geprobeerd nog een keer het gas erop te zetten met mijn toenmalige vriend, maar uiteindelijk mocht het niet baten.
Ik zat erg in tweestrijd toen omdat mijn ex ook een hele goeie vent was in bijna ieder opzicht. We hadden nooit ruzie, wilden precies hetzelfde en hadden dezelfde hobby's. Het leek alleen alsof hij mij meer als een beste vriendin behandelde, versus zijn vriendin. De intimiteit was ver te zoeken.
Ik heb toen de relatie verbroken, waar ik echt enorm verdrietig om ben geweest, en hij ook. Ik heb me ook schuldig gevoeld en nam het mezelf vreselijk kwalijk dat ik niet meer van zo'n goeie man hield. Inmiddels heb ik een nieuwe relatie met iemand die op ieder vlak heel anders is dan mijn ex.
Ik kan, op dit moment, niet zeggen of het een juiste beslissing is geweest destijds of niet. Als ik en mijn ex op dezelfde voet waren doorgegaan, waren er vervelende dingen gebeurd, denk ik. Er ontbrak gewoon iets essentieels, en dat heb ik bij mijn huidige vriend wel. Daar staat tegenover dat de band die ik met mijn huidige vriend heb, heel anders is dat die ik met mijn ex had. Dat is ook wel te verwachten, want het zijn twee verschillende personen natuurlijk.
Ik denk dat in jouw situatie het belangrijk is dat je vriend luistert naar jouw gevoelens, in plaats van te zeggen 'oh daar heb ik geen last van', en dat de kous daarmee af is. Dat zorgde bij mij en mijn ex voor veel frictie, van mijn kant. Ik voelde me niet gehoord en dus veranderde er ook niets, ook op intiem gebied niet.
Het enige advies dat ik je kan meegeven is: als jouw vriend niet erkent waar jij mee zit en daar ook energie in wil steken, dan veranderd er niets en is het een slippery slope downhill.
maandag 10 augustus 2020 om 07:37
Dit is niet 15% hoor. Jij voelt je niet meer fijn bij hem, dat zegt niet over hoe goed hij wel of niet is (dat zou ook wel een beetje raar zijn, alsof je het alleen maar het uit kan maken als iemand niet 'goed' is). Het ligt ook niet aan hem maar aan jullie combinatie die blijkbaar niet meer (voldoende) werk voor jou, anders zou je dit niet voelen. Je was 16 toen je begon, de echte ontwikkeling van je persoon moet dan over het algemeen nog starten. Niet zo raar dat je na 6 jaar samen misschien niet meer past. Even heel eerlijk, heb je gevoelens voor iemand anders? Waardoor je misschien je realiseert dat je huidige relatie niet is wat het zou moeten zijn?
Uiteindelijk gaat het om hoe je je voelt in een relatie, een bepaald soort rust dat het goed zit en dat betekent niet dat je naadloos op elkaar aan hoeft te sluiten. Maar dat gevoel ontbreekt volgens mij bij jou.
Uiteindelijk gaat het om hoe je je voelt in een relatie, een bepaald soort rust dat het goed zit en dat betekent niet dat je naadloos op elkaar aan hoeft te sluiten. Maar dat gevoel ontbreekt volgens mij bij jou.
maandag 10 augustus 2020 om 09:55
Ik verbrak mijn super serieuze verkering toen ik begin 20 was. Zonder 'goede' reden, maar vooral omdat ik merkte dat ik de wereld zelf moest ontdekken. Ik was gewoon nog niet toe aan een 'en ze leefden nog lang en gelukkig'.
Beste keuze ever. Heel erg moeilijk maar geen seconde spijt van gehad. Ik vond mijn 'en ze leefden nog lang en gelukkig' uiteindelijk pas op mijn 36ste. Maar ik had alle omzwervingen in de jaren daarvoor voor geen goud willen missen.
Beste keuze ever. Heel erg moeilijk maar geen seconde spijt van gehad. Ik vond mijn 'en ze leefden nog lang en gelukkig' uiteindelijk pas op mijn 36ste. Maar ik had alle omzwervingen in de jaren daarvoor voor geen goud willen missen.
maandag 10 augustus 2020 om 19:35
Hier ook herkenbaar helaas. En alles nog heel recent. In mijn laatste relatie waren mijn vriend en ik qua toekomstwensen enorm uit elkaar gegroeid. Hoewel hij de allerliefste man is die ik me maar had kunnen wensen, moest ik zoveel concessies doen om het te kunnen laten werken en dat ging steeds meer ten koste van mij en mijn wensen. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld bij iemand die me zo dierbaar is. Uiteindelijk afgelopen juni de knoop doorgehakt en de relatie verbroken. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee, maar ik ben ook blij want dat beklemmende onderbuikgevoel is weg. En dat zegt mij dat ik de juiste keuze heb gemaakt. 
Naar je gevoel luisteren is denk ik heel belangrijk en vraag jezelf af: je bent nog zo jong, is dit dan wat je de komende 60 jaar wil?
Naar je gevoel luisteren is denk ik heel belangrijk en vraag jezelf af: je bent nog zo jong, is dit dan wat je de komende 60 jaar wil?
maandag 10 augustus 2020 om 20:46
Bedankt voor je reactie. Nee ik heb (gelukkig) geen gevoelens voor iemand anders. Het is meer dat er inderdaad voor mijn gevoel iets ontbreekt. Maar omdat hij verder wel een heel goed en lief persoon is, en ik wel liefde voor hem voel, ik een beetje in een tweestrijd zit. Aan de ene kant wil ik er nog super hard keihard aan werken, maar iets in me zegt ook dat we tijd aan het verspillen zijn. Ik vind het heel moeilijk, omdat ik vaak genoeg dus verhalen hoor over wat voor nare eigenschappen iemands partner heeft, hoe gemeen sommige partners tegen elkaar kunnen doen, en dat doen wij niet. Soms denk ik dat het een dipje is, door mijn zware studie, en zie ik licht aan het einde van de tunnel, maar soms vraag ik me ook af of we hier niet in gaan blijven hangen. Ik hou heel veel van hem, en ik gun hem het beste. Dat is het een beetje.Whateffa schreef: ↑10-08-2020 07:37Even heel eerlijk, heb je gevoelens voor iemand anders? Waardoor je misschien je realiseert dat je huidige relatie niet is wat het zou moeten zijn?
Uiteindelijk gaat het om hoe je je voelt in een relatie, een bepaald soort rust dat het goed zit en dat betekent niet dat je naadloos op elkaar aan hoeft te sluiten. Maar dat gevoel ontbreekt volgens mij bij jou.
maandag 10 augustus 2020 om 20:50
ga leven. je bent echt te jong voor dit soort problemen. Hier ben je vooral mee bezig na je veertigste. Nu moet je fladderen.demis97 schreef: ↑10-08-2020 20:46Bedankt voor je reactie. Nee ik heb (gelukkig) geen gevoelens voor iemand anders. Het is meer dat er inderdaad voor mijn gevoel iets ontbreekt. Maar omdat hij verder wel een heel goed en lief persoon is, en ik wel liefde voor hem voel, ik een beetje in een tweestrijd zit. Aan de ene kant wil ik er nog super hard keihard aan werken, maar iets in me zegt ook dat we tijd aan het verspillen zijn. Ik vind het heel moeilijk, omdat ik vaak genoeg dus verhalen hoor over wat voor nare eigenschappen iemands partner heeft, hoe gemeen sommige partners tegen elkaar kunnen doen, en dat doen wij niet. Soms denk ik dat het een dipje is, door mijn zware studie, en zie ik licht aan het einde van de tunnel, maar soms vraag ik me ook af of we hier niet in gaan blijven hangen. Ik hou heel veel van hem, en ik gun hem het beste. Dat is het een beetje.
maandag 10 augustus 2020 om 20:50
Bedankt voor je reactie. Ik vind het moeilijk omdat ik me wel heel sterk oud met hem zie worden. Omdat we qua toekomst en prioriteiten wel heel erg op één lijn zitten. Het liefst zou ik heel egoïstisch willen zeggen ''Ik wil even een break, ik mag alles doen en jij moet op mij wachten'', maar dat kan uiteraard niet, en dat gun ik hem niet. Ik heb zelf soms periodes dat ik behoefte heb aan vrijgezel zijn, maar heb ook lange periodes gehad dat ik die gedachte helemaal niet had rondspoken. Het is moeilijk wat ik belangrijker vind, want ik als ik onze relatie verbreek denk ik niet dat hij mij ooit terug wil (wat ik logisch vind), en die gedachte doet me erg veel pijn. Dus wil ik vrij zijn met het risico dat het nooit meer goed komt tussen ons, of moet ik doorbijten en hopen dat het beter gaat en wel met hem blijven. Ik ben bang tijd te verspillen aan iets wat nooit beter wordt, maar ik wil zó graag dat het wel beter wordt.l2l89 schreef: ↑10-08-2020 19:35Hier ook herkenbaar helaas. En alles nog heel recent. In mijn laatste relatie waren mijn vriend en ik qua toekomstwensen enorm uit elkaar gegroeid. Hoewel hij de allerliefste man is die ik me maar had kunnen wensen, moest ik zoveel concessies doen om het te kunnen laten werken en dat ging steeds meer ten koste van mij en mijn wensen. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld bij iemand die me zo dierbaar is. Uiteindelijk afgelopen juni de knoop doorgehakt en de relatie verbroken. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee, maar ik ben ook blij want dat beklemmende onderbuikgevoel is weg. En dat zegt mij dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Naar je gevoel luisteren is denk ik heel belangrijk en vraag jezelf af: je bent nog zo jong, is dit dan wat je de komende 60 jaar wil?
maandag 10 augustus 2020 om 20:54
Bedankt voor je eerlijkheid <3Suusje666 schreef: ↑10-08-2020 07:28Heel herkenbaar, dit klinkt als de relatie die ik met mijn ex had.
Bij mij was de bron van twijfel een gebrek aan input/moeite van zijn kant. Ik had enerzijds een enorm sterke band met hem, hij was echt mijn beste vriend, maar anderzijds voelde ik me vaak ook heel alleen in die relatie. Het gevoel dat ik daarvan kreeg heb ik heel lang niet goed kunnen identificeren, behalve dan dat er 'iets' niet goed zat. Ik heb het er vaak met hem over gehad, maar desondanks bleef het op dezelfde voet doorgaan. Dat zorgde bij mij op den duur ook voor irritaties jegens eigenschappen van hem die me daarvoor bij wijze van spreken niet eens waren opgevallen. Uiteindelijk ging ik ook steeds meer het flirten met anderen opzoeken, ik heb er destijds nog een topic over geopend over dit probleem, toch geprobeerd nog een keer het gas erop te zetten met mijn toenmalige vriend, maar uiteindelijk mocht het niet baten.
Ik zat erg in tweestrijd toen omdat mijn ex ook een hele goeie vent was in bijna ieder opzicht. We hadden nooit ruzie, wilden precies hetzelfde en hadden dezelfde hobby's. Het leek alleen alsof hij mij meer als een beste vriendin behandelde, versus zijn vriendin. De intimiteit was ver te zoeken.
Ik heb toen de relatie verbroken, waar ik echt enorm verdrietig om ben geweest, en hij ook. Ik heb me ook schuldig gevoeld en nam het mezelf vreselijk kwalijk dat ik niet meer van zo'n goeie man hield. Inmiddels heb ik een nieuwe relatie met iemand die op ieder vlak heel anders is dan mijn ex.
Ik kan, op dit moment, niet zeggen of het een juiste beslissing is geweest destijds of niet. Als ik en mijn ex op dezelfde voet waren doorgegaan, waren er vervelende dingen gebeurd, denk ik. Er ontbrak gewoon iets essentieels, en dat heb ik bij mijn huidige vriend wel. Daar staat tegenover dat de band die ik met mijn huidige vriend heb, heel anders is dat die ik met mijn ex had. Dat is ook wel te verwachten, want het zijn twee verschillende personen natuurlijk.
Ik denk dat in jouw situatie het belangrijk is dat je vriend luistert naar jouw gevoelens, in plaats van te zeggen 'oh daar heb ik geen last van', en dat de kous daarmee af is. Dat zorgde bij mij en mijn ex voor veel frictie, van mijn kant. Ik voelde me niet gehoord en dus veranderde er ook niets, ook op intiem gebied niet.
Het enige advies dat ik je kan meegeven is: als jouw vriend niet erkent waar jij mee zit en daar ook energie in wil steken, dan veranderd er niets en is het een slippery slope downhill.
maandag 10 augustus 2020 om 20:56
Bedankt <3 Ik weet niet zo goed wat mijn gevoel zegt, vind het erg dat ik 2 hele sterke gedachten door mijn hoofd heb spoken. 1 die zegt: dit is hem, doe je best voor zo'n mooi iemand en ander die zegt: wees vrij.LauraRoar schreef: ↑10-08-2020 05:46Herkenbaar. Ex en ik zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan. Niet bij de eerste twijfels, wel 1,5 jaar later. En dat was heel verdrietig, maar ben blij dat we hebben doorgezet.
Bij mij was het niet eens dat ik verlangde naar een vrijgezellenbestaan, wel dat onze relatie op een paar punten gewoon niet goed zat. En het zijn veel van de punten die jij ook noemt. We hadden weinig dezelfde interesses en hij kon geen interesse opbrengen voor wat ik leuk vond (andersom wel). Als we dan twee keer per jaar iets deden wat ik had uitgekozen dan had hij een enorme uitgestreken smoel en had ik hem eigenlijk liever niet mee. Fysiek voelde ik me ook niet echt meer tot hem aangetrokken en ook wij kibbelden wat af over randzaken (met name het huishouden waar hij niks in deed).
Daartegenover staat dat mijn ex een lieverd is met ook hele leuke kanten. We hielden echt heel veel van elkaar en hij droeg me regelmatig op handen. Het was verdrietig om uit elkaar te gaan en ik heb me lang schuldig gevoeld, maar we zijn allebei uiteindelijk gelukkiger geworden met iemand anders (al zat daar wel 2 jaar tussen ofzo, voor we allebei weer een relatie hadden).
Uiteindelijk vond ik dat ik te veel concessies moest doen als ik hem zou accepteren voor wie hij was, dat ging echt te veel ten koste van mezelf op mijn 25e. Mijn ex is echt leuk en ik ben dat ook, alleen samen waren we niet leuk genoeg. Ik lag vaak ‘s nachts naar het plafond te staren en dacht: is dit het nou?
Inmiddels ben ik alweer bijna 10 jaar met m’n man samen en hebben we kinderen. Had er echt niet aan moeten denken dit met mijn ex te doen. En mijn man en ik kunnen ook kibbelen en ons seksleven had na de geboorte van de tweede ook wel een dip. Maar in de basis zit er wel iets waardoor ik iedere dag weer zo blij ben dat we samen zijn.
Veel sterkte, het zijn geen leuke beslissingen
maandag 10 augustus 2020 om 21:01
Je was natuurlijk ook wel heel jong toen jullie bij elkaar kwamen. Ik persoonlijk vind dat niks. Ik ben ook gestopt met een relatie waar ik jong aan begonnen ben. Na een jaar al twijfel, uiteindelijk toch een jaar of vijf/zes bij elkaar gebleven. Uiteindelijk gestopt. Daar ben ik nu heel erg blij om!!! Achteraf spijt dat ik zoveel jaren ben blijven plakken. Je ontwikkelt je nog zo gigantisch, op zo'n leeftijd ben je nog zo bleu en zo anders dan pak weg 10 jaar later.
Ik zou toch stoppen, als ik je verhaal lees.
Ik zou toch stoppen, als ik je verhaal lees.
anoniem_387894 wijzigde dit bericht op 10-08-2020 21:11
57.21% gewijzigd
maandag 10 augustus 2020 om 21:13
maandag 10 augustus 2020 om 21:13
Hier sluit ik me bij aan; zo heb ik het ook ervaren.Lila_Lilly_ schreef: ↑10-08-2020 21:01Je was natuurlijk ook wel heel jong toen jullie bij elkaar kwamen. Ik persoonlijk vind dat niks. Ik ben ook gestopt met een relatie waar ik jong aan begonnen ben. Na een jaar al twijfel, uiteindelijk toch een jaar of vijf/zes bij elkaar gebleven. Uiteindelijk gestopt. Daar ben ik nu heel erg blij om!!! Achteraf spijt dat ik zoveel jaren ben blijven plakken. Je ontwikkelt je nog zo gigantisch, op zo'n leeftijd ben je nog zo bleu en zo anders dan pak weg 10 jaar later.
Ik zou toch stoppen, als ik je verhaal lees.
maandag 10 augustus 2020 om 21:37
Zelfs de volgende 10 jaar ontwikkel je nog enorm. Het is lastig.Lila_Lilly_ schreef: ↑10-08-2020 21:01Je was natuurlijk ook wel heel jong toen jullie bij elkaar kwamen. Ik persoonlijk vind dat niks. Ik ben ook gestopt met een relatie waar ik jong aan begonnen ben. Na een jaar al twijfel, uiteindelijk toch een jaar of vijf/zes bij elkaar gebleven. Uiteindelijk gestopt. Daar ben ik nu heel erg blij om!!! Achteraf spijt dat ik zoveel jaren ben blijven plakken. Je ontwikkelt je nog zo gigantisch, op zo'n leeftijd ben je nog zo bleu en zo anders dan pak weg 10 jaar later.
Ik zou toch stoppen, als ik je verhaal lees.
Als je vriend(in) over de jaren zich mee ontwikkeld en t goed blijft voelen voor beiden kan het werken, maar zal beslist vaak niet werken.
*do not underestimate the power of stupidity*
maandag 10 augustus 2020 om 23:45
En wat is er mis met een break? Mochten jullie echt bestemd zijn voor elkaar dan komen jullie vast wel weer bij elkaar. Ik was ook zo jong samen en achteraf had ik het ook anders moeten aanpakken, hier ook korte breaks gehad. Echter ben ik ook jong moeder geworden, een hoop veranderd. Inmiddels is het al tijden helemaal goed tussen ons en we zijn beide enorm gegroeid in de loop van de jaren. Maar man weet ook van mijn twijfels van jaren geleden. En als ik de tijd kon terugdraaien had ik even tijd voor mezelf moeten nemen. Niet eens zozeer vanwege andere mannen of ervaringen. Maar wel voor jezelf, voor je eigen ontwikkeling. Uiteindelijk weet je het niet, wat de juiste keus is. Maar het is wel belangrijk om naar je gevoel te luisteren want sommige keuzes blijven voor altijd, en sommige keuzes zijn er maar voor even.
dinsdag 11 augustus 2020 om 00:16
Hoe lang duurt je studie nog?demis97 schreef: ↑10-08-2020 20:46Bedankt voor je reactie. Nee ik heb (gelukkig) geen gevoelens voor iemand anders. Het is meer dat er inderdaad voor mijn gevoel iets ontbreekt. Maar omdat hij verder wel een heel goed en lief persoon is, en ik wel liefde voor hem voel, ik een beetje in een tweestrijd zit. Aan de ene kant wil ik er nog super hard keihard aan werken, maar iets in me zegt ook dat we tijd aan het verspillen zijn. Ik vind het heel moeilijk, omdat ik vaak genoeg dus verhalen hoor over wat voor nare eigenschappen iemands partner heeft, hoe gemeen sommige partners tegen elkaar kunnen doen, en dat doen wij niet. Soms denk ik dat het een dipje is, door mijn zware studie, en zie ik licht aan het einde van de tunnel, maar soms vraag ik me ook af of we hier niet in gaan blijven hangen. Ik hou heel veel van hem, en ik gun hem het beste. Dat is het een beetje.
dinsdag 11 augustus 2020 om 05:46
Dat klinkt wel erg afwachtend. Je zult zelf een keuze moeten maken, en daar voor gaan staan. Je klinkt vooral bang. Bang om een keuze te maken, bang om spijt te krijgen.
Een relatie beëindigen is nooit leuk, zeker als iemand wel een goed persoon is. Maar het gaat om jou, om JOUW leven, gevoel. Je MAG voor jezelf kiezen, ook al lijkt het op papier allemaal in orde in je relatie.
Ik vind het ook bijzonder dat je er met niemand over durft te praten. Met als angst (weer die angst!) dat het bij hem terecht komt. Dat zegt toch al genoeg... Wil je echt je leven invullen met een relatie waar je niet alles kan bespreken, alles wat voor jou belangrijk is?
Laat de twijfel er maar gewoon zijn. Durf tegen jezelf te zeggen, ik twijfel en dat is oke. Wen aan het idee. Neem de verhalen van de mensen hier mee.
dinsdag 11 augustus 2020 om 15:26
Lieve TO, het is niet omdat je een mooi mens naast je hebt dat hij ook voor jou dé man is. Op jullie leeftijd evolueer je en jij bent anders geëvolueerd dan je vriend. Dat maakt dat er een kloofje tussen jullie is ontstaan. Waarschijnlijk gaat die kloof alleen maar groter worden.
Jouw vriend is een goed mens, maar .... dat ben jij ook hoor! Dat lees ik uit alles wat je hebt geschreven. Voel je niet schuldig om wat je voelt, dat is nu eenmaal de gang van zaken in het leven: je weg zoeken, (nog) volwassen(er) worden.
Tot slot: je vindt dat hij niet verdient dat je hem pijn doet. Maar als hij er nu achter zou komen wat er diep bij jou vanbinnen speelt, zou hij dan ook geen pijn hebben. Een relatie is niet gebaseerd op medelijden maar op wederzijdse echte liefde.
Als je niet meer die echte, onvoorwaardelijk voelt, wees dan oprecht met jezelf en met hem, speel open kaart en maak niemand iets wijs, ook jezelf niet.
Ik wens je sterkte en wijsheid!
Mamme-zel uit België
Jouw vriend is een goed mens, maar .... dat ben jij ook hoor! Dat lees ik uit alles wat je hebt geschreven. Voel je niet schuldig om wat je voelt, dat is nu eenmaal de gang van zaken in het leven: je weg zoeken, (nog) volwassen(er) worden.
Tot slot: je vindt dat hij niet verdient dat je hem pijn doet. Maar als hij er nu achter zou komen wat er diep bij jou vanbinnen speelt, zou hij dan ook geen pijn hebben. Een relatie is niet gebaseerd op medelijden maar op wederzijdse echte liefde.
Als je niet meer die echte, onvoorwaardelijk voelt, wees dan oprecht met jezelf en met hem, speel open kaart en maak niemand iets wijs, ook jezelf niet.
Ik wens je sterkte en wijsheid!
Mamme-zel uit België
