Relaties
alle pijlers
Omgaan met scheiding ouders
zaterdag 29 augustus 2020 om 17:22
Forummers,
Ik weet niet of dit in het goede onderwerp is geplaatst, maar ik denk toch dat hier de meeste "lotgenoten" aanwezig zijn die ook door deze periode zijn gegaan.
Mijn ouders hebben recent besloten om na een lang huwelijk te gaan scheiden. Ik als kind (ben 24) weet niet beter als dat we altijd samen waren en het eigenlijk een perfect gezin was. Er was nooit ruzie tussen mijn ouders (in ieder geval nooit in mijn aanwezigheid), de vakanties waren altijd superleuk samen en andere gezinnen noemden ons ook wel "het perfecte gezin".
Ik woon ondertussen op mijzelf, maar als ik thuis kom is het altijd nog gezellig. Voor mij komt deze scheiding dus ook als een enorme klap aan. Ik ben al lopende bij een psycholoog voor diverse mentale klachten en dit maakt het er niet makkelijk op. Ik ben sinds kort afgestudeerd en zal nog tot ten minste 21 september thuis zitten voordat ik kan beginnen met werken, verder heb ik weinig tot geen dagbesteding dus deze scheiding is iets wat regelmatig in mijn hoofd rondpiekert.
Ik ben op dit forum gekomen om te vragen om adviezen, dus hoe gingen jullie hiermee om toen dit gebeurde? Ik snap dat het deels een proces van rouw is wat tijd nodig heeft en tevens bemoei ik mij ook zo weinig mogelijk met de financiële zaken en andere zaken die geregeld moeten worden door mijn ouders, maar ik zie op dit moment de toekomst zeer negatief toe omdat ik niet anders gewend ben dat wij altijd samen waren.
Ik hoor graag jullie adviezen of ervaringen. Mogelijk kan ik daar nu, maar ook in de toekomst nog erg veel aan hebben.
Alvast bedankt.
Ik weet niet of dit in het goede onderwerp is geplaatst, maar ik denk toch dat hier de meeste "lotgenoten" aanwezig zijn die ook door deze periode zijn gegaan.
Mijn ouders hebben recent besloten om na een lang huwelijk te gaan scheiden. Ik als kind (ben 24) weet niet beter als dat we altijd samen waren en het eigenlijk een perfect gezin was. Er was nooit ruzie tussen mijn ouders (in ieder geval nooit in mijn aanwezigheid), de vakanties waren altijd superleuk samen en andere gezinnen noemden ons ook wel "het perfecte gezin".
Ik woon ondertussen op mijzelf, maar als ik thuis kom is het altijd nog gezellig. Voor mij komt deze scheiding dus ook als een enorme klap aan. Ik ben al lopende bij een psycholoog voor diverse mentale klachten en dit maakt het er niet makkelijk op. Ik ben sinds kort afgestudeerd en zal nog tot ten minste 21 september thuis zitten voordat ik kan beginnen met werken, verder heb ik weinig tot geen dagbesteding dus deze scheiding is iets wat regelmatig in mijn hoofd rondpiekert.
Ik ben op dit forum gekomen om te vragen om adviezen, dus hoe gingen jullie hiermee om toen dit gebeurde? Ik snap dat het deels een proces van rouw is wat tijd nodig heeft en tevens bemoei ik mij ook zo weinig mogelijk met de financiële zaken en andere zaken die geregeld moeten worden door mijn ouders, maar ik zie op dit moment de toekomst zeer negatief toe omdat ik niet anders gewend ben dat wij altijd samen waren.
Ik hoor graag jullie adviezen of ervaringen. Mogelijk kan ik daar nu, maar ook in de toekomst nog erg veel aan hebben.
Alvast bedankt.
zaterdag 29 augustus 2020 om 17:27
Eigenlijk is je grootste probleem, dat je zelf zo weinig om handen hebt, dat je andermans probleem, tot jouw grootste zorg maakt.
Dat is echt zonde van je tijd energie
Je hebt een psycholoog, praat daar ee. En verder: zoek afleiding
Bezoek je vrienden, drink weer eens ergens een biertje. Ga sporten. Doe een korte cursus. etc.
Dat is echt zonde van je tijd energie
Je hebt een psycholoog, praat daar ee. En verder: zoek afleiding
Bezoek je vrienden, drink weer eens ergens een biertje. Ga sporten. Doe een korte cursus. etc.
zaterdag 29 augustus 2020 om 17:38
zaterdag 29 augustus 2020 om 17:42
Ik was 16 toen mijn ouders gingen scheiden. Een hele heftige periode want ik ging richting examens en het was ook nog eens op een feestdag toen ze het vertelden.
Ik liep toen al bij een psycholoog wat mijn geluk was. Verder ben ik in die tijd ook veel bij familie geweest, die ons (heb nog een zus) heel goed hebben opgevangen. Dit heeft als resultaat gehad dat onze band heel hecht is geworden en we nu hun als 2e thuis zien.
Mijn advies; zoek afleiding. Praat erover. Een scheiding is niet niets, of je nu 5, 10, 20 of 30 bent.
Sterkte
Ik liep toen al bij een psycholoog wat mijn geluk was. Verder ben ik in die tijd ook veel bij familie geweest, die ons (heb nog een zus) heel goed hebben opgevangen. Dit heeft als resultaat gehad dat onze band heel hecht is geworden en we nu hun als 2e thuis zien.
Mijn advies; zoek afleiding. Praat erover. Een scheiding is niet niets, of je nu 5, 10, 20 of 30 bent.
Sterkte
zaterdag 29 augustus 2020 om 17:56
Gun het ze en praat met ze.
Hou daar wel je grenzen in de gaten.
Er is nu eenmaal een verschil tussen het 'samen ouders zijn' en een relatie hebben.
Geef ze de tijd en spreek uit dat je hoop dat ze bijvoorbeeld wel beide tegelijk op je verjaardag komen enzo.
Sterkte
Hou daar wel je grenzen in de gaten.
Er is nu eenmaal een verschil tussen het 'samen ouders zijn' en een relatie hebben.
Geef ze de tijd en spreek uit dat je hoop dat ze bijvoorbeeld wel beide tegelijk op je verjaardag komen enzo.
Sterkte
Been there, done that, got the T-shirt.
zaterdag 29 augustus 2020 om 18:01
zaterdag 29 augustus 2020 om 18:04
22 jaar geleden hier ook mee te maken gehad.
Dat gevoel van verslagenheid, dat je veilige nest toch niet helemaal is wat je dacht dat het was.
Het went, ook de evt. nieuwe partners.
Het grappige is, dat onze ouders (er zijn nog 2 broers) afgelopen jaar weer met elkaar (!!) zijn getrouwd na ruim 20 jaar uit elkaar te zijn geweest. Ze hebben die tijd zonder elkaar blijkbaar nodig gehad om zichzelf te kunnen ontwikkelen en om elkaar weer te vinden.
Dat gevoel van verslagenheid, dat je veilige nest toch niet helemaal is wat je dacht dat het was.
Het went, ook de evt. nieuwe partners.
Het grappige is, dat onze ouders (er zijn nog 2 broers) afgelopen jaar weer met elkaar (!!) zijn getrouwd na ruim 20 jaar uit elkaar te zijn geweest. Ze hebben die tijd zonder elkaar blijkbaar nodig gehad om zichzelf te kunnen ontwikkelen en om elkaar weer te vinden.
zaterdag 29 augustus 2020 om 18:05
Hoi Robertje,
Ik maak hetzelfde mee en ben iets ouder dan jij. Ook op een oudere leeftijd raakt het je zoals hier al gezegd is ook Je maakt dingen bewust mee, ik ook nog de praktische dingen. Praat er idd over met je psycholoog / vrienden etc. Zeggen dat het niet jouw probleem is, maar die van je ouders vind ik niet. Tuurlijk is het ook ergens jouw probleem, jij wordt er ook door geraakt. Het gaat iig even wat tijd kosten, ze wonen nu ook nog samen. Hou daar rekening mee. Maar uiteindelijk is het voor iedereen beter, als je ouders er oprecht gelukkiger van worden. Sterkte de komende tijd!
Ik maak hetzelfde mee en ben iets ouder dan jij. Ook op een oudere leeftijd raakt het je zoals hier al gezegd is ook Je maakt dingen bewust mee, ik ook nog de praktische dingen. Praat er idd over met je psycholoog / vrienden etc. Zeggen dat het niet jouw probleem is, maar die van je ouders vind ik niet. Tuurlijk is het ook ergens jouw probleem, jij wordt er ook door geraakt. Het gaat iig even wat tijd kosten, ze wonen nu ook nog samen. Hou daar rekening mee. Maar uiteindelijk is het voor iedereen beter, als je ouders er oprecht gelukkiger van worden. Sterkte de komende tijd!
zaterdag 29 augustus 2020 om 18:16
Dankje allemaal voor de tips en ervaringen.
Het lastige vind ik dat mijn moeder nog wel van m'n vader houdt, maar wederzijds niet. Het voelt voor mijn moeder dus ook echt als een klap dat dit gebeurd en heeft er erg daarom ook veel moeite mee. M'n vader zal hier idd wel gelukkiger van worden, mijn moeder daarentegen zal er echt nog wel moeite mee hebben.
@Muis12345 Klopt, het is echt niet dat je er helemaal buiten valt maar vind het wel lastig om met dat soort dingen te dealen. Vooral omdat het net mentaal wat beter ging komt dit echt als een klap en voelt het alsof ik weer van vooraf aan begin...
Het lastige vind ik dat mijn moeder nog wel van m'n vader houdt, maar wederzijds niet. Het voelt voor mijn moeder dus ook echt als een klap dat dit gebeurd en heeft er erg daarom ook veel moeite mee. M'n vader zal hier idd wel gelukkiger van worden, mijn moeder daarentegen zal er echt nog wel moeite mee hebben.
@Muis12345 Klopt, het is echt niet dat je er helemaal buiten valt maar vind het wel lastig om met dat soort dingen te dealen. Vooral omdat het net mentaal wat beter ging komt dit echt als een klap en voelt het alsof ik weer van vooraf aan begin...
zaterdag 29 augustus 2020 om 19:06
Dit.. ik woonde net op mezelf toen mijn ouders uit elkaar gingen. Dat is nu denk ik zo'n 17 jaar geleden (ik weet het niet precies, misschien iets korter).Madeliefjees schreef: ↑29-08-2020 17:38Je hebt verdriet, logisch. Want of je nu 10 bent of 40, het veilige vertrouwde nest is er straks niet meer. Ik heb geen tips, sorry.
Ik kan er inmiddels wel mee omgaan maar lastig vind ik het echt nog wel. (Ook omdat mijn vader vrij snel een vriendin had. Ik gedoog haar en kan op zich wel met haar opschieten, aan de buitenkant maar ze is compleet anders dan mijn moeder. (Mijn moeder is zeer intelligent, zij niet. Sorry klinkt lullig maar die zo is het wel en eigenlijk heb ik best wel moeite met haar. Dit weet ze niet, en ik kan er ook niks mee want mijn vader is gelukkig met haar. Sorry, ik wil geen topic stelen maar ik denk dat dit het ook lastig kan maken,als 1vd 2 een ander heeft)
Ik heb ook geen tips, ja accepteer je verdriet... en praat erover maar dat doe je al)
zaterdag 29 augustus 2020 om 19:11
Ik vind wel dat je een beetje zwelgt. Je bent 24, je bent volwassen. Je ouders zijn niet dood, ze zijn er allebei nog voor je.Robertjeeeee schreef: ↑29-08-2020 18:16Vooral omdat het net mentaal wat beter ging komt dit echt als een klap en voelt het alsof ik weer van vooraf aan begin...
zaterdag 29 augustus 2020 om 19:17
Kom op, zeg. Zat mensen van 40, 50 ,.... die dolblij zijn zo af en toe zich in het ouderlijk nest te laten vertroetelen. Ik tenminste wel. En dat valt dan weg. Lijkt me afschuwelijk.froufrou80 schreef: ↑29-08-2020 19:11Ik vind wel dat je een beetje zwelgt. Je bent 24, je bent volwassen. Je ouders zijn niet dood, ze zijn er allebei nog voor je.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 29 augustus 2020 om 19:20
Dan alsnog, het blijven wel je ouders die je 24 jaar lang samen gelukkig hebt gezien. Als dat er vervolgens niet meer is, dan is dat onafhankelijk van de leeftijd een klap voor iedereen. Tenzij de relatie met je ouders niet goed was.froufrou80 schreef: ↑29-08-2020 19:11Ik vind wel dat je een beetje zwelgt. Je bent 24, je bent volwassen. Je ouders zijn niet dood, ze zijn er allebei nog voor je.
zaterdag 29 augustus 2020 om 19:20
Ik was 21 toen mijn ouders gingen scheiden. Naar mijn idee waren wij ook een gelukkig gezin. Al waren de laatste 2 jaar niet gezellig meer. In die tijd was ook mijn oom ongeneeslijk ziek. Mijn ouders deden naast hun werk heel veel voor hem en zijn vrouw. Dat heeft ook een rol gespeeld. Via hen heeft hij zijn nieuwe vrouw leren kennen in diezelfde periode.
Hij was die laatste 2 jaar vaak erg bot en ongeduldig, had vaak geheime telefoongesprekken en chats. We hadden al een vermoeden. En ja hoor. Op die bewuste dag in September kondigde mijn vader de scheiding aan. En ook dat we zouden verhuizen. Dat laatste overviel me meer. Ik wist dat ze regelmatig op Funda aan het kijken waren. Maar ik dacht voor minstens over 5 jaar ofzo. Nee het was voor dan al.
Ik ging bij mijn moeder wonen 10 km verderop. Dat dorp voelde gelijk fijn, ik kwam er al heel lang. Daar woon ik nu op mezelf. Vader ging iets verder in de provincie wonen. Het eerste half jaar kwam ik nog bij hem tot op zijn bruiloft. Dat was mijn laatste bezoek. Ik was nooit met hem alleen bij die bezoeken, terwijl ik daar juist behoefte aan had. Maar dat vond hij blijkbaar niet nodig. Ook op financieel gebied heeft hij ons flink teleurgesteld. Ik had dat echt niet van hem verwacht. De vader, die in mijn jeugd gewoon goed voor me was geweest, liet me vallen. Inmiddels heb ik een eigen leven opgebouwd zonder hem. We chatten heel af en toe en dat is het. Maar ik begrijp niet hoe het zo heeft kunnen gaan. Wat er in zijn hoofd omging. Met mijn moeder is de band goed gebleven. Zij woont samen met onze vroegere buurman. En ik kan er ook goed mee opschieten, vroeger al. Dus dat voelt vertrouwd.
Hij was die laatste 2 jaar vaak erg bot en ongeduldig, had vaak geheime telefoongesprekken en chats. We hadden al een vermoeden. En ja hoor. Op die bewuste dag in September kondigde mijn vader de scheiding aan. En ook dat we zouden verhuizen. Dat laatste overviel me meer. Ik wist dat ze regelmatig op Funda aan het kijken waren. Maar ik dacht voor minstens over 5 jaar ofzo. Nee het was voor dan al.
Ik ging bij mijn moeder wonen 10 km verderop. Dat dorp voelde gelijk fijn, ik kwam er al heel lang. Daar woon ik nu op mezelf. Vader ging iets verder in de provincie wonen. Het eerste half jaar kwam ik nog bij hem tot op zijn bruiloft. Dat was mijn laatste bezoek. Ik was nooit met hem alleen bij die bezoeken, terwijl ik daar juist behoefte aan had. Maar dat vond hij blijkbaar niet nodig. Ook op financieel gebied heeft hij ons flink teleurgesteld. Ik had dat echt niet van hem verwacht. De vader, die in mijn jeugd gewoon goed voor me was geweest, liet me vallen. Inmiddels heb ik een eigen leven opgebouwd zonder hem. We chatten heel af en toe en dat is het. Maar ik begrijp niet hoe het zo heeft kunnen gaan. Wat er in zijn hoofd omging. Met mijn moeder is de band goed gebleven. Zij woont samen met onze vroegere buurman. En ik kan er ook goed mee opschieten, vroeger al. Dus dat voelt vertrouwd.
zaterdag 29 augustus 2020 om 21:20
Ik niet. Het is zeer pijnlijk als je ouders gaan scheiden omdat het hele plaatje wat je als kind in je hoofd had uit elkaar spat.froufrou80 schreef: ↑29-08-2020 19:11Ik vind wel dat je een beetje zwelgt. Je bent 24, je bent volwassen. Je ouders zijn niet dood, ze zijn er allebei nog voor je.
Ik ben er 17 jaar later nog niet overheen en dat gaat ook nooit gebeuren. (Ik heb er wel mee leren leven)
Ik was begin 20
Heeft niks met zwelgen te maken, geloof me...
zaterdag 29 augustus 2020 om 21:29
Je doet wel heel hard.froufrou80 schreef: ↑29-08-2020 19:11Ik vind wel dat je een beetje zwelgt. Je bent 24, je bent volwassen. Je ouders zijn niet dood, ze zijn er allebei nog voor je.
zaterdag 29 augustus 2020 om 21:35
Zo. Dat je het je toetsenbord uit krijgt joh..froufrou80 schreef: ↑29-08-2020 19:11Ik vind wel dat je een beetje zwelgt. Je bent 24, je bent volwassen. Je ouders zijn niet dood, ze zijn er allebei nog voor je.
zaterdag 29 augustus 2020 om 21:37
Mijn ouders zijn ook gescheiden en mijn wereld is niet uit elkaar gespat. Ik was namelijk volwassen en ik realiseerde me dat zij dat ook waren. En nu?Phoebemeaculpa schreef: ↑29-08-2020 21:20Ik niet. Het is zeer pijnlijk als je ouders gaan scheiden omdat het hele plaatje wat je als kind in je hoofd had uit elkaar spat.
Ik ben er 17 jaar later nog niet overheen en dat gaat ook nooit gebeuren. (Ik heb er wel mee leren leven)
Ik was begin 20
Heeft niks met zwelgen te maken, geloof me...
zaterdag 29 augustus 2020 om 21:53
froufrou80 schreef: ↑29-08-2020 21:37Mijn ouders zijn ook gescheiden en mijn wereld is niet uit elkaar gespat. Ik was namelijk volwassen en ik realiseerde me dat zij dat ook waren. En nu?
Dit deel ik wel.
Ik was blij dat mijn ouders eindelijk de scheiding doorzetten.
Ergens vind ik het ook heel verklaarbaar. Na de 20 a 25 jaar waarin je samen draait om het gezin en de kinderen, komt daarna een heel andere fase. Niet verwonderlijk dat daarbij een uit elkaar groeien voorbij komt.
Probeer je ouders als volwassenen te zien, aan wie je het geluk gunt.
Lastig voor je moeder, maar jij kent niet de daadwerkelijke ins en outs van hun relatie. Laat dit ook bij hen en kies geen partij. Focus op je ouder-kind band en laat hen zelf de scheiding vorm geven.
Hips, hopsakee en pierlala.
