Relaties
alle pijlers
Omgaan met scheiding ouders
zaterdag 29 augustus 2020 om 17:22
Forummers,
Ik weet niet of dit in het goede onderwerp is geplaatst, maar ik denk toch dat hier de meeste "lotgenoten" aanwezig zijn die ook door deze periode zijn gegaan.
Mijn ouders hebben recent besloten om na een lang huwelijk te gaan scheiden. Ik als kind (ben 24) weet niet beter als dat we altijd samen waren en het eigenlijk een perfect gezin was. Er was nooit ruzie tussen mijn ouders (in ieder geval nooit in mijn aanwezigheid), de vakanties waren altijd superleuk samen en andere gezinnen noemden ons ook wel "het perfecte gezin".
Ik woon ondertussen op mijzelf, maar als ik thuis kom is het altijd nog gezellig. Voor mij komt deze scheiding dus ook als een enorme klap aan. Ik ben al lopende bij een psycholoog voor diverse mentale klachten en dit maakt het er niet makkelijk op. Ik ben sinds kort afgestudeerd en zal nog tot ten minste 21 september thuis zitten voordat ik kan beginnen met werken, verder heb ik weinig tot geen dagbesteding dus deze scheiding is iets wat regelmatig in mijn hoofd rondpiekert.
Ik ben op dit forum gekomen om te vragen om adviezen, dus hoe gingen jullie hiermee om toen dit gebeurde? Ik snap dat het deels een proces van rouw is wat tijd nodig heeft en tevens bemoei ik mij ook zo weinig mogelijk met de financiële zaken en andere zaken die geregeld moeten worden door mijn ouders, maar ik zie op dit moment de toekomst zeer negatief toe omdat ik niet anders gewend ben dat wij altijd samen waren.
Ik hoor graag jullie adviezen of ervaringen. Mogelijk kan ik daar nu, maar ook in de toekomst nog erg veel aan hebben.
Alvast bedankt.
Ik weet niet of dit in het goede onderwerp is geplaatst, maar ik denk toch dat hier de meeste "lotgenoten" aanwezig zijn die ook door deze periode zijn gegaan.
Mijn ouders hebben recent besloten om na een lang huwelijk te gaan scheiden. Ik als kind (ben 24) weet niet beter als dat we altijd samen waren en het eigenlijk een perfect gezin was. Er was nooit ruzie tussen mijn ouders (in ieder geval nooit in mijn aanwezigheid), de vakanties waren altijd superleuk samen en andere gezinnen noemden ons ook wel "het perfecte gezin".
Ik woon ondertussen op mijzelf, maar als ik thuis kom is het altijd nog gezellig. Voor mij komt deze scheiding dus ook als een enorme klap aan. Ik ben al lopende bij een psycholoog voor diverse mentale klachten en dit maakt het er niet makkelijk op. Ik ben sinds kort afgestudeerd en zal nog tot ten minste 21 september thuis zitten voordat ik kan beginnen met werken, verder heb ik weinig tot geen dagbesteding dus deze scheiding is iets wat regelmatig in mijn hoofd rondpiekert.
Ik ben op dit forum gekomen om te vragen om adviezen, dus hoe gingen jullie hiermee om toen dit gebeurde? Ik snap dat het deels een proces van rouw is wat tijd nodig heeft en tevens bemoei ik mij ook zo weinig mogelijk met de financiële zaken en andere zaken die geregeld moeten worden door mijn ouders, maar ik zie op dit moment de toekomst zeer negatief toe omdat ik niet anders gewend ben dat wij altijd samen waren.
Ik hoor graag jullie adviezen of ervaringen. Mogelijk kan ik daar nu, maar ook in de toekomst nog erg veel aan hebben.
Alvast bedankt.
zaterdag 29 augustus 2020 om 21:58
Nou fijn dat het voor jou geen probleem was.froufrou80 schreef: ↑29-08-2020 21:37Mijn ouders zijn ook gescheiden en mijn wereld is niet uit elkaar gespat. Ik was namelijk volwassen en ik realiseerde me dat zij dat ook waren. En nu?
zaterdag 29 augustus 2020 om 22:28
Nu heb je heel weinig empathie voor mensen die anders op een echtscheiding van hun ouders reageren dan jij. En weinig besef dat andere situaties niet per se precies hetzelfde hoeven te zijn als de jouwe.froufrou80 schreef: ↑29-08-2020 21:37Mijn ouders zijn ook gescheiden en mijn wereld is niet uit elkaar gespat. Ik was namelijk volwassen en ik realiseerde me dat zij dat ook waren. En nu?
zaterdag 29 augustus 2020 om 22:34
Tja, ik denk dat TO er de rest van haar leven baat bij heeft als ze leert om een volwassen houding aan te nemen ten aanzien van haar eigen verantwoordelijkheden en die van de mensen om haar heen. Ze maakt nu haar ouders verantwoordelijk voor háár mentale toestand ("het ging net mentaal beter maar dit komt als een klap en nu begin ik weer van voren af aan") en gaat er aan voorbij dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar eigen emoties.
TO je grootste probleem is dat je thuiszit en de hele dag de tijd hebt om er over na te denken. Zorg dat je wat dagbesteding krijgt. Ga pakketten inpakken bij de voedselbank of dierenhokken schoonmaken en katten knuffelen in het asiel.
TO je grootste probleem is dat je thuiszit en de hele dag de tijd hebt om er over na te denken. Zorg dat je wat dagbesteding krijgt. Ga pakketten inpakken bij de voedselbank of dierenhokken schoonmaken en katten knuffelen in het asiel.
zaterdag 29 augustus 2020 om 22:50
Dit is zo’n post waarmee je niet de publieksprijs gaat winnen op dit forum, maar ik geef je groot gelijk.froufrou80 schreef: ↑29-08-2020 22:34Tja, ik denk dat TO er de rest van haar leven baat bij heeft als ze leert om een volwassen houding aan te nemen ten aanzien van haar eigen verantwoordelijkheden en die van de mensen om haar heen. Ze maakt nu haar ouders verantwoordelijk voor háár mentale toestand ("het ging net mentaal beter maar dit komt als een klap en nu begin ik weer van voren af aan") en gaat er aan voorbij dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar eigen emoties.
TO je grootste probleem is dat je thuiszit en de hele dag de tijd hebt om er over na te denken. Zorg dat je wat dagbesteding krijgt. Ga pakketten inpakken bij de voedselbank of dierenhokken schoonmaken en katten knuffelen in het asiel.
En als TO er dan toch zo mee zit, waarom het dan niet een beetje omdenken en blij zijn dat je ouders een knoop hebben doorgehakt omdat ze zonder elkaar kennelijke beter af zijn dan met elkaar?
zaterdag 29 augustus 2020 om 22:50
Ik snap je. De reacties die ik hier lees dat het je niets zou moeten doen en jij je ouders verantwoordelijk neemt voor jouw gevoelens snap ik niet. Heel fijn natuurlijk voor mensen die geen last hebben gehad van de scheiding van hun ouders, maar dat betekent niet dat het zo hoort. Iedereen gaat anders met dingen om. Je kiest ook geen kant, maar een gezin dat uit elkaar valt is niet fijn. Jij maakt deel uit van dat gezin, dus logisch dat je er last van hebt toch? Helaas moet je er wel mee dealen. Het is een klap, je zal de pijn van je moeder ook voelen omdat ze er moeite mee heeft. Ik hoop dat zij mensen heeft om mee te praten. Mijn moeder praat erover met mij, wat het mentaal extra zwaar maakt, ik weet niet of jij dat ervaart? Ik heb zelf ook niet helemaal een weg gevonden hoe je hier mee kan dealen, maar afstand nemen helpt. En afstand nemen in de zin van proberen zoveel mogelijk je eigen ding te blijven doen, focussen op jouw doelen en laat deze scheiding niet in de weg staan van wat jij bereikt hebt tot nu toe. Maar besef tegelijkertijd ook: het is oké om je zo te voelen, geef er aan toe en accepteer het. Alles is nu even s h * t, maar het wordt beter, echt waar. Nogmaals veel sterkte voor jou!Robertjeeeee schreef: ↑29-08-2020 18:16Dankje allemaal voor de tips en ervaringen.
Het lastige vind ik dat mijn moeder nog wel van m'n vader houdt, maar wederzijds niet. Het voelt voor mijn moeder dus ook echt als een klap dat dit gebeurd en heeft er erg daarom ook veel moeite mee. M'n vader zal hier idd wel gelukkiger van worden, mijn moeder daarentegen zal er echt nog wel moeite mee hebben.
@Muis12345 Klopt, het is echt niet dat je er helemaal buiten valt maar vind het wel lastig om met dat soort dingen te dealen. Vooral omdat het net mentaal wat beter ging komt dit echt als een klap en voelt het alsof ik weer van vooraf aan begin...
zaterdag 29 augustus 2020 om 22:53
Inderdaad. Ik was ook volwassen.
TO vraagt om mensen die begrijpen wat zij doormaakt, niet om commentaar op het feit dat zij niet in feeststemming is betreffende de scheiding van haar ouders.
Fijn dat sommige mensen er weinig last van hebben wanneer hun ouders gaan scheiden, de meerderheid heeft daar echter wel last van. Niet omdat we van glas zijn of fragiel of erg jong zijn, maar omdat het zwaar ***** is en omdat we niet van ijzer zijn.
Dat pijnlijke gevoel gaat echt niet weg van een rationele gedachten. (Heb ik ook geprobeerd. En ja allebei mijn ouders zijn gelukkiger sinds ze uit elkaar zijn maar dat maakt voor mij het trauma van de vechtscheiding niet minder. Was het maar zo simpel. 17 jaar geleden bij mij maar zo'n topic rakelt alles weer op (is niet erg) en maakt duidelijk dat ik er niet echt overheen ben. Denk ook niet dat dat ooit lukt. Maar goed ik ben ik)
Slim dat je gesprekken hebt bij een psycholoog TO
anoniem_386798 wijzigde dit bericht op 30-08-2020 11:09
26.71% gewijzigd
zaterdag 29 augustus 2020 om 23:59
Het lijkt me dat TO ook baat kan hebben bij een andere belichting. Dat maakt de ervaring van een ander niet minder waard. En vice versa, dat het een ander wél veel verdriet doet en onrust brengt doet niets af van het feit dat het o.a. mij geen extreme onrust en verdriet gaf en ik eerder de berusting kon vinden.
Laat het naast elkaar bestaan, dat is een ieder zijn goed recht.
Laat het naast elkaar bestaan, dat is een ieder zijn goed recht.
Hips, hopsakee en pierlala.
zondag 30 augustus 2020 om 08:14
Juist. Mooi gezegd.Merl0t schreef: ↑29-08-2020 23:59Het lijkt me dat TO ook baat kan hebben bij een andere belichting. Dat maakt de ervaring van een ander niet minder waard. En vice versa, dat het een ander wél veel verdriet doet en onrust brengt doet niets af van het feit dat het o.a. mij geen extreme onrust en verdriet gaf en ik eerder de berusting kon vinden.
Laat het naast elkaar bestaan, dat is een ieder zijn goed recht.
We zijn allemaal verschillend en dat is ok.
zondag 30 augustus 2020 om 10:32
Herkenbaar. Mijn moeder was er kapot van en gaf mijn vader zelfs de sleutel van ons nieuwe huis. Voor als hij zich zou bedenken en dan terug kon komen. Heel naïef, dat gebeurde niet. Ze moest er 4 jaar na de scheiding soms nog om huilen. Vooral de manier waarop het gegaan is. Maar zo'n gelukkig huwelijk hadden ze blijkbaar niet hoorde ik later van mijn moeder. Mijn vader ging meerdere keren vreemd, nog voor ze mij hadden. En hij bepaalde vooral wie er over de vloer mocht komen. Alleen mensen die hij leuk vond. Mijn moeder heeft jaren haar vrienden niet gezien hierdoor. Ik vroeg aan haar waarom ze dan in hemelsnaam bij hem bleef. Tja, ze hield van hem en ze waren verder een sterk team.Robertjeeeee schreef: ↑29-08-2020 18:16Dankje allemaal voor de tips en ervaringen.
Het lastige vind ik dat mijn moeder nog wel van m'n vader houdt, maar wederzijds niet. Het voelt voor mijn moeder dus ook echt als een klap dat dit gebeurd en heeft er erg daarom ook veel moeite mee. M'n vader zal hier idd wel gelukkiger van worden, mijn moeder daarentegen zal er echt nog wel moeite mee hebben.
zondag 30 augustus 2020 om 11:18
Dat je nu verdriet hebt is heel normaal. Het betekent zeker niet dat je helemaal "terug bij af" bent.
Laat je ouders het lekker zelf uitzoeken, dat gaat ze prima lukken. Ook met je moeder komt het uiteindelijk echt wel goed. Bovendien ben jij niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders.
Het advies om afleiding te zoeken in de vorm van een dagbesteding vind ik wel een goede. De eerste dagen is dat misschien moeilijk, maar je zal zien dat het helpt.
Mijn kinderen waren een stuk jonger toen wij uit elkaar gingen, ze hebben ook veel verdriet gehad, maar uiteindelijk kwam dat vanzelf goed. Ze vinden het nu zelfs fijner zoals het is.
Gun jezelf wat tijd. Niet alles hoeft direct te worden "opgelost" en verdriet en andere nare gevoelens verdwijnen nu eenmaal niet op commando.
Laat je ouders het lekker zelf uitzoeken, dat gaat ze prima lukken. Ook met je moeder komt het uiteindelijk echt wel goed. Bovendien ben jij niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders.
Het advies om afleiding te zoeken in de vorm van een dagbesteding vind ik wel een goede. De eerste dagen is dat misschien moeilijk, maar je zal zien dat het helpt.
Mijn kinderen waren een stuk jonger toen wij uit elkaar gingen, ze hebben ook veel verdriet gehad, maar uiteindelijk kwam dat vanzelf goed. Ze vinden het nu zelfs fijner zoals het is.
Gun jezelf wat tijd. Niet alles hoeft direct te worden "opgelost" en verdriet en andere nare gevoelens verdwijnen nu eenmaal niet op commando.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 30 augustus 2020 om 11:34
Het is ook heftig. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 30 was en, hoewel ik het wel begreep, vond ik het toch lastig. En nog steeds wel eens. Ze zijn allebei veel gelukkiger zo en hebben (voor heb) leuke nieuwe partners gevonden, dus dat helpt wel.
Maar voor mezelf vind ik het wel verdrietig soms dat mijn ‘veilige basis’ niet meer bestaat.
Wel vind ik het mooi dat het mijn beide ouders milder en kwetsbaarder heeft gemaakt. We praten op een heel ander niveau nu en dat vind ik wel waardevol. Dat duurde wel even hoor, en gingen ook wat conflicten aan vooraf. In het begin wilden ze hun ongerief over de ander met mij delen en daar heb ik héél hard een grens op aangegeven. Dat wilde ik echt niet, dat doen ze maar met hun vrienden.
Maar voor mezelf vind ik het wel verdrietig soms dat mijn ‘veilige basis’ niet meer bestaat.
Wel vind ik het mooi dat het mijn beide ouders milder en kwetsbaarder heeft gemaakt. We praten op een heel ander niveau nu en dat vind ik wel waardevol. Dat duurde wel even hoor, en gingen ook wat conflicten aan vooraf. In het begin wilden ze hun ongerief over de ander met mij delen en daar heb ik héél hard een grens op aangegeven. Dat wilde ik echt niet, dat doen ze maar met hun vrienden.
zondag 30 augustus 2020 om 15:18
Allemaal heel erg bedankt voor alle lieve reacties en tips!
Ik ga morgen even langs een vrijwilligersbureau vragen of ze mij kunnen helpen aan vrijwilligerswerk tot 21 september (dan begint mijn officiële baan). Dan heb ik in ieder geval wat dagbesteding voor een aantal dagen in de week.
Tevens probeer ik her en der met vrienden af te spreken, al is dat wel lastig aangezien de studies weer beginnen. Verder probeer ik in elk geval elke dag minstens even een half uur tot een uur te wandelen om even mijn hoofd leeg te maken.
Ook neem ik morgen even contact op met mijn psycholoog of de afspraak eerder verzet kan worden, mogelijk heeft hij nog tips hoe ik deze periode ook mentaal goed door kan komen.
Ik ga morgen even langs een vrijwilligersbureau vragen of ze mij kunnen helpen aan vrijwilligerswerk tot 21 september (dan begint mijn officiële baan). Dan heb ik in ieder geval wat dagbesteding voor een aantal dagen in de week.
Tevens probeer ik her en der met vrienden af te spreken, al is dat wel lastig aangezien de studies weer beginnen. Verder probeer ik in elk geval elke dag minstens even een half uur tot een uur te wandelen om even mijn hoofd leeg te maken.
Ook neem ik morgen even contact op met mijn psycholoog of de afspraak eerder verzet kan worden, mogelijk heeft hij nog tips hoe ik deze periode ook mentaal goed door kan komen.
