Zwanger
alle pijlers
Klok tikt, vriend wil wachten
vrijdag 11 september 2020 om 11:57
Dag allemaal,
mijn vriend en ik (allebei van '92 en dus 28j; stabiele relatie van 5j) zitten in een serieuze impasse wat betreft de timing om kinderen te krijgen. Van mij mocht dit al gisteren, terwijl hij nog lang wil wachten. Hij zegt dat hij nog geen kinderen wil omdat zijn leven dan stopt, wat ik dan weer overdreven vind.
We hebben al geprobeerd om toch een soort van timing af te spreken, zijnde volgend jaar september beginnen proberen. Vriend is ervan overtuigd dat het dan onmiddellijk raak is (tot mijn grote frustratie) én vindt het dan zelfs nog altijd wat te vroeg.
Ik krijg dan weer van overal verhalen rond mijn hoofd geslingerd dat het wel eens langer kan duren dan enkele maanden (logisch) maar hij blijft daar koppig niet in geloven en zou dat ook niet erg vinden als het langer duurt.
Mijn vraag aan jullie; hebben er mensen onder jullie hetzelfde ervaren? Hoe gingen jullie hiermee om? We hebben hier echt al teveel ruzie over gehad en ik weet het even niet meer...Ik weet alleen dat ik elke dag toch wel ongelukkig ben vanwege deze impasse
PS: aan opmerkingen van 'je bent toch nog jong' heb ik niets aan want de klok tikt of ze tikt niet :p
PPS: toegevoegd wegens de vele opmerkingen; hij wil écht wel kinderen (en ja, met mij
) ooit
mijn vriend en ik (allebei van '92 en dus 28j; stabiele relatie van 5j) zitten in een serieuze impasse wat betreft de timing om kinderen te krijgen. Van mij mocht dit al gisteren, terwijl hij nog lang wil wachten. Hij zegt dat hij nog geen kinderen wil omdat zijn leven dan stopt, wat ik dan weer overdreven vind.
We hebben al geprobeerd om toch een soort van timing af te spreken, zijnde volgend jaar september beginnen proberen. Vriend is ervan overtuigd dat het dan onmiddellijk raak is (tot mijn grote frustratie) én vindt het dan zelfs nog altijd wat te vroeg.
Ik krijg dan weer van overal verhalen rond mijn hoofd geslingerd dat het wel eens langer kan duren dan enkele maanden (logisch) maar hij blijft daar koppig niet in geloven en zou dat ook niet erg vinden als het langer duurt.
Mijn vraag aan jullie; hebben er mensen onder jullie hetzelfde ervaren? Hoe gingen jullie hiermee om? We hebben hier echt al teveel ruzie over gehad en ik weet het even niet meer...Ik weet alleen dat ik elke dag toch wel ongelukkig ben vanwege deze impasse
PS: aan opmerkingen van 'je bent toch nog jong' heb ik niets aan want de klok tikt of ze tikt niet :p
PPS: toegevoegd wegens de vele opmerkingen; hij wil écht wel kinderen (en ja, met mij
) ooit
ongeduldigaard wijzigde dit bericht op 11-09-2020 13:44
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
4.99% gewijzigd
zondag 13 september 2020 om 08:15
Mooi verhaal Chayen!
Ik was vanaf mijn 27e samen met iemand met wie het lang leve de lol was. Na twee jaar festivals en reizen besloot ik dat ik toch meer wilde voor mezelf dan alleen dat gefeest. Omdat hij het toch wel leuk vond samen, wilde hij wel samenwonen. Toen heb ik mijn kinderwens op tafel gegooid (hij wilde nooit kinderen) en uiteindelijk besloot hij dat hij ze ook wilde.
Vlak na mijn 30e verjaardag zijn we begonnen. Toen twee miskramen gehad en uiteindelijk op mijn 32e bevallen van de oudste. Vanwege het eerdere gedoe zijn we snel weer voor een tweede gegaan en op mijn 34e bevallen van de tweede.
Ook wij hebben in onze vriendenkring opvallend veel stellen waarbij het niet vanzelf gaat en die dus afhankelijk zijn van de medische molen. Ook gezien dat als je rond je 35e de eerste krijgt en al 3 IUI en 2 IVF-pogingen achter de rug hebt, je het vaak bij 1 kind laat. In mijn omgeving heb ik alleen al drie vrouwen die op hun 37e of 38e relatief snel de eerste kregen en daarna nooit meer zwanger raakten.
Gelukkig is ons dat bespaard gebleven, maar we zijn dus ook geen hypervruchtbaar stel waarbij het meteen raak is als we het maar rond de ovulatie doen.
Dus ja, ook ik ben altijd wel van de school geweest: begin op tijd. Ben wel blij dat man en ik er samen naartoe gegroeid. Maar ik heb hem wel duidelijk moeten uitleggen dat al die beroemdheden die met 42 ineens zwanger zijn wel een uitzondering zijn (vaak in combinatie met eicellen invriezen). Hij had zelf namelijk geen idee van de cijfers.
Ik was vanaf mijn 27e samen met iemand met wie het lang leve de lol was. Na twee jaar festivals en reizen besloot ik dat ik toch meer wilde voor mezelf dan alleen dat gefeest. Omdat hij het toch wel leuk vond samen, wilde hij wel samenwonen. Toen heb ik mijn kinderwens op tafel gegooid (hij wilde nooit kinderen) en uiteindelijk besloot hij dat hij ze ook wilde.
Vlak na mijn 30e verjaardag zijn we begonnen. Toen twee miskramen gehad en uiteindelijk op mijn 32e bevallen van de oudste. Vanwege het eerdere gedoe zijn we snel weer voor een tweede gegaan en op mijn 34e bevallen van de tweede.
Ook wij hebben in onze vriendenkring opvallend veel stellen waarbij het niet vanzelf gaat en die dus afhankelijk zijn van de medische molen. Ook gezien dat als je rond je 35e de eerste krijgt en al 3 IUI en 2 IVF-pogingen achter de rug hebt, je het vaak bij 1 kind laat. In mijn omgeving heb ik alleen al drie vrouwen die op hun 37e of 38e relatief snel de eerste kregen en daarna nooit meer zwanger raakten.
Gelukkig is ons dat bespaard gebleven, maar we zijn dus ook geen hypervruchtbaar stel waarbij het meteen raak is als we het maar rond de ovulatie doen.
Dus ja, ook ik ben altijd wel van de school geweest: begin op tijd. Ben wel blij dat man en ik er samen naartoe gegroeid. Maar ik heb hem wel duidelijk moeten uitleggen dat al die beroemdheden die met 42 ineens zwanger zijn wel een uitzondering zijn (vaak in combinatie met eicellen invriezen). Hij had zelf namelijk geen idee van de cijfers.
zondag 13 september 2020 om 08:23
Hier ook maar ons verhaal delen. Wij waren 27/28 toen we begonnen en na een heel lang fertiliteitstraject zijn we straks allebei 33 als ons kindje wordt geboren.
Heel vaak ben ik ontzettend blij dat we zo ‘vroeg’ begonnen zijn, want het gaf een soort rust dat we qua leeftijd nog in aanmerking kwamen voor adoptie. En ook met de weg die we nu bewandeld hebben (zwangerschap met ecd) ben ik blij dat we niet al tegen de 40/in de 40 waren.
Maar goed, de meeste mensen om ons heen beginnen na hun 30ste en worden gewoon zwanger.
Heel vaak ben ik ontzettend blij dat we zo ‘vroeg’ begonnen zijn, want het gaf een soort rust dat we qua leeftijd nog in aanmerking kwamen voor adoptie. En ook met de weg die we nu bewandeld hebben (zwangerschap met ecd) ben ik blij dat we niet al tegen de 40/in de 40 waren.
Maar goed, de meeste mensen om ons heen beginnen na hun 30ste en worden gewoon zwanger.
zondag 13 september 2020 om 08:42
Voor iemand die eigenlijk nooit kinderen wilde is één kind wellicht wel het uiterste om te willen pushen.Ook wij hebben in onze vriendenkring opvallend veel stellen waarbij het niet vanzelf gaat en die dus afhankelijk zijn van de medische molen. Ook gezien dat als je rond je 35e de eerste krijgt en al 3 IUI en 2 IVF-pogingen achter de rug hebt, je het vaak bij 1 kind laat. In mijn omgeving heb ik alleen al drie vrouwen die op hun 37e of 38e relatief snel de eerste kregen en daarna nooit meer zwanger raakten.
donderdag 17 september 2020 om 20:12
