Relaties
alle pijlers
Ouders tonen heel weinig interesse in mij
dinsdag 24 november 2020 om 21:36
Ik zit er de laatste tijd mee dat ik merk dat mijn ouders een sterke voorkeur lijken te hebben voor mijn broer. Alles draait om hem, terwijl weinig interesse wordt getoond in mij.
Ik woon op mezelf, mijn broer woont nog thuis. Gemiddeld ga ik 1 keer per week bij mijn ouders op visite, maar meer omdat ik graag tijd met mijn broer doorbreng dan met mijn ouders. Elke keer dat ik op visite ga gaat het er precies hetzelfde aan toe.
Het eerste uur vertelt mijn moeder alleen maar over wat mijn broer de afgelopen week heeft meegemaakt op zijn werk. Het merendeel totaal onbelangrijke zaken over zijn collega's die ik helemaal niet ken en hetgeen er wel toe doet heb ik meestal al van mijn broer zelf vernomen. Ik heb met mijn broer een hele goede band, dus als iets bijzonders is dan hoor ik dat wel van hem. Daarentegen krijg ik nooit de vraag hoe het met mij op mijn werk gaat en of ik nog iets heb meegemaakt. Als ik wil dat het daar over gaat dan zal ik er altijd zelf over moeten beginnen. Mijn broer is timmerman en dat was onze opa aan moeders kant ook. Dat zal ook wel meespelen in haar enthousiasme voor mijn broer. Ik doe zelf werk in financieel/juridische richting. Daar kan mijn moeder minder over meepraten, maar dat hoeft voor mij ook niet zozeer. Als ze al eens wat meer algemene interesse zou tonen... Dat hoeft niet vakinhoudelijk te zijn zoals ze dat met mijn broer doet. Ze heeft zo weinig interesse in mij dat ze mijn functie op mijn werk en de studie die ik daarnaast volg niet eens onthoudt of wil onthouden. Alleen de naam van het bedrijf weet ze. Als mensen haar vragen wat ik voor werk doe of welke studie ik volg dan zegt ze letterlijk 'dat moet je mijn man vragen, daar ken ik niks van'. Verder zijn er ook weinig gedeelde interesses met mijn moeder wat het extra lastig maakt.
Met mijn vader gaat het iets beter. Wij hebben nog een gezamenlijke hobby wat nog voor wat gespreksstof zorgt, al zal ik ook van hem niet zo snel de vraag krijgen hoe het bijvoorbeeld op mijn werk was. Hij kan wel nog uitleggen wat ik voor werk doe en welke studie ik volg, maar om nu te spreken van een hechte band en veel interesse... Nee niet echt. Het is en blijft oppervlakkig. Daarentegen helpt hij mijn broer juist mee met de opstart van zijn bedrijfje. Zowel financieel als het opstarten op zich.
De laatste tijd begint mij dit echt op te vallen, maar als ik verder terugdenk dan waren enkele jaren geleden al signalen. Mijn broer is naast zijn baan nu zijn eigen bedrijfje aan het opzetten. Mijn ouders willen dat iedereen het weet dat mijn broer zijn eigen timmerbedrijfje aan het opstarten is zodat hij zo snel mogelijk veel opdrachten binnenhaalt. Ik heb enkele jaren geleden mijn eigen bedrijfje proberen op te zetten, maar toen mocht niemand het weten. Mijn moeder zweeg hier destijds tegen iedereen over. Alsof ze mij niks gunt en mijn broer wel.
Dat ik bij mijn ouders op visite ga doe ik meer voor mijn broer dan voor mijn ouders. Mijn broer en ik zijn 2 handen op 1 buik. En als mijn broer er toevallig een keer niet is, dan is mijn bezoek ook veel korter dan wanneer hij er wel is. Dat is mijn ouders ook al opgevallen. Mijn moeder zei laatst toen ik naar huis ging 'Dat hij vandaag moet overwerken daar kan ik ook niks aan doen'. Met andere woorden: 'Ik weet dat je het liefst had dat hij er ook was'.
Ik heb er de laatste tijd veel moeite mee dat ik het vijfde wiel aan de wagen lijk te zijn. Het gesprek hierover aangaan vind ik lastig omdat ik weet dat mijn moeder heel gevoelig is voor kritiek. Zijn er meer mensen waarbij de ouders duidelijk een voorkeur voor één kind lijken te hebben en hoe gaan jullie daarmee om?
Ik woon op mezelf, mijn broer woont nog thuis. Gemiddeld ga ik 1 keer per week bij mijn ouders op visite, maar meer omdat ik graag tijd met mijn broer doorbreng dan met mijn ouders. Elke keer dat ik op visite ga gaat het er precies hetzelfde aan toe.
Het eerste uur vertelt mijn moeder alleen maar over wat mijn broer de afgelopen week heeft meegemaakt op zijn werk. Het merendeel totaal onbelangrijke zaken over zijn collega's die ik helemaal niet ken en hetgeen er wel toe doet heb ik meestal al van mijn broer zelf vernomen. Ik heb met mijn broer een hele goede band, dus als iets bijzonders is dan hoor ik dat wel van hem. Daarentegen krijg ik nooit de vraag hoe het met mij op mijn werk gaat en of ik nog iets heb meegemaakt. Als ik wil dat het daar over gaat dan zal ik er altijd zelf over moeten beginnen. Mijn broer is timmerman en dat was onze opa aan moeders kant ook. Dat zal ook wel meespelen in haar enthousiasme voor mijn broer. Ik doe zelf werk in financieel/juridische richting. Daar kan mijn moeder minder over meepraten, maar dat hoeft voor mij ook niet zozeer. Als ze al eens wat meer algemene interesse zou tonen... Dat hoeft niet vakinhoudelijk te zijn zoals ze dat met mijn broer doet. Ze heeft zo weinig interesse in mij dat ze mijn functie op mijn werk en de studie die ik daarnaast volg niet eens onthoudt of wil onthouden. Alleen de naam van het bedrijf weet ze. Als mensen haar vragen wat ik voor werk doe of welke studie ik volg dan zegt ze letterlijk 'dat moet je mijn man vragen, daar ken ik niks van'. Verder zijn er ook weinig gedeelde interesses met mijn moeder wat het extra lastig maakt.
Met mijn vader gaat het iets beter. Wij hebben nog een gezamenlijke hobby wat nog voor wat gespreksstof zorgt, al zal ik ook van hem niet zo snel de vraag krijgen hoe het bijvoorbeeld op mijn werk was. Hij kan wel nog uitleggen wat ik voor werk doe en welke studie ik volg, maar om nu te spreken van een hechte band en veel interesse... Nee niet echt. Het is en blijft oppervlakkig. Daarentegen helpt hij mijn broer juist mee met de opstart van zijn bedrijfje. Zowel financieel als het opstarten op zich.
De laatste tijd begint mij dit echt op te vallen, maar als ik verder terugdenk dan waren enkele jaren geleden al signalen. Mijn broer is naast zijn baan nu zijn eigen bedrijfje aan het opzetten. Mijn ouders willen dat iedereen het weet dat mijn broer zijn eigen timmerbedrijfje aan het opstarten is zodat hij zo snel mogelijk veel opdrachten binnenhaalt. Ik heb enkele jaren geleden mijn eigen bedrijfje proberen op te zetten, maar toen mocht niemand het weten. Mijn moeder zweeg hier destijds tegen iedereen over. Alsof ze mij niks gunt en mijn broer wel.
Dat ik bij mijn ouders op visite ga doe ik meer voor mijn broer dan voor mijn ouders. Mijn broer en ik zijn 2 handen op 1 buik. En als mijn broer er toevallig een keer niet is, dan is mijn bezoek ook veel korter dan wanneer hij er wel is. Dat is mijn ouders ook al opgevallen. Mijn moeder zei laatst toen ik naar huis ging 'Dat hij vandaag moet overwerken daar kan ik ook niks aan doen'. Met andere woorden: 'Ik weet dat je het liefst had dat hij er ook was'.
Ik heb er de laatste tijd veel moeite mee dat ik het vijfde wiel aan de wagen lijk te zijn. Het gesprek hierover aangaan vind ik lastig omdat ik weet dat mijn moeder heel gevoelig is voor kritiek. Zijn er meer mensen waarbij de ouders duidelijk een voorkeur voor één kind lijken te hebben en hoe gaan jullie daarmee om?
woensdag 25 november 2020 om 09:26
Maar jij doet toch hetzelfde als je ouders? Als je broer er niet is dan ga jij ook eerder naar huis, m.a.w. jij vindt je broer weer leuker dan je ouders en je vader weer leuker dan je moeder. Daarnaast woont je broer nog thuis, hij schuift elke avond aan bij het eten en moet alles vertellen over zijn dag en zo leven je ouders automatisch meer mee met je broer.
Zo lang jij geen direct gesprek aangaat met je ouders gaat er sowieso niets veranderen en dat je moeder snel gekwetst is, nou, het kwetst je moeder ook als jij duidelijk maakt dat je alleen voor je broertje komt en dat maakt je dan weer niet uit.
Zo lang jij geen direct gesprek aangaat met je ouders gaat er sowieso niets veranderen en dat je moeder snel gekwetst is, nou, het kwetst je moeder ook als jij duidelijk maakt dat je alleen voor je broertje komt en dat maakt je dan weer niet uit.
woensdag 25 november 2020 om 09:52
Toon je interesse in je ouders? Vraag je naar wat zijn doen, gedaan hebben? Geef je daar je mening over? Vraag je hier weer naar bij volgend bezoek?
Mij helpt het bij mensen die het veel over anderen/zichzelf hebben hier interesse in te tonen en daarna gewoon over mezelf te beginnen, vraag naar wat zij vinden van wat ik vertel etc.
Als je ouders veel over broer praten, zeg dan na een tijdje interesse tonen dat je dit ook van broer gehoord hebt, maar je graag wil weten hoe het met ma/pa gaat. Keer het gesprek.
Of praat eens oprecht over waar je mee zit. Zonder verwijten maar dat je graag meer interesse wil tonen in je ouders en andersom. Zoek naar raakvlakken. Ga met je moeder naar wellness, kook samen met je vader.
Mij helpt het bij mensen die het veel over anderen/zichzelf hebben hier interesse in te tonen en daarna gewoon over mezelf te beginnen, vraag naar wat zij vinden van wat ik vertel etc.
Als je ouders veel over broer praten, zeg dan na een tijdje interesse tonen dat je dit ook van broer gehoord hebt, maar je graag wil weten hoe het met ma/pa gaat. Keer het gesprek.
Of praat eens oprecht over waar je mee zit. Zonder verwijten maar dat je graag meer interesse wil tonen in je ouders en andersom. Zoek naar raakvlakken. Ga met je moeder naar wellness, kook samen met je vader.
woensdag 25 november 2020 om 11:56
Vergeet niet dat het een rare tijd is. Je ouders hebben waarschijnlijk ook veel minder te doen en spreken minder mensen. Je broer woont thuis en zo zijn kleine, alledaagse dingen die in een gesprek naar boven komen voor hun ook een stukje van hun leven.
Bij jou is dat niet.
Daarnaast hebben jullie andere interesses. Zoek naar een gezamelijk gespreksonderwerp.
Lijkt mij ook vrij normaal dat je meer "meeleeft" met iemand die je dagelijks ziet dan met iemand die je 1x per week 1 a 2 uurtjes ziet.
Misschien kun je het er eens over hebben. Over wat jij voelt.
Je kunt ze ook elke keer overstelpen met vanalles wat jij meemaakt. Misschien haken ze er wel op in.
Bij jou is dat niet.
Daarnaast hebben jullie andere interesses. Zoek naar een gezamelijk gespreksonderwerp.
Lijkt mij ook vrij normaal dat je meer "meeleeft" met iemand die je dagelijks ziet dan met iemand die je 1x per week 1 a 2 uurtjes ziet.
Misschien kun je het er eens over hebben. Over wat jij voelt.
Je kunt ze ook elke keer overstelpen met vanalles wat jij meemaakt. Misschien haken ze er wel op in.
de wereld wacht om ontdekt te worden
woensdag 25 november 2020 om 12:08
Mijn eerste vraag is: wat doen / deden jouw ouders voor werk en snappen ze überhaupt wel wat voor werk jij doet?
Allereerst: als je ouders niet meer werken en bijvoorbeeld ook geen vrijwilligerswerk doen, dan is hun wereldje mogelijk wel heel erg klein. Vooral in tijden van Corona. De enige die dan met verhalen thuiskomt is je broer en het is logisch dat het dan meer over zijn belevenissen gaat.
Verder is zijn werk gewoon wat tastbaarder dan jouw werk. Ik weet niet hoe goed onderlegd jouw ouders zijn, maar mijn vader - alhoewel best slim - hoef ik niets te vertellen over mijn werk. Hij volgt het niet, hij snapt het niet en hij haakt gewoon af. Als vanzelf worden de gesprekken dan wat eentoniger.
Ik heb me er in ieder geval bij neergelegd. Het is niet anders. En dus praten we alleen nog maar over koetjes en kalfjes, de buurvrouw van twee deuren verderop en de achternicht van de buurman z'n tweede vriendin. Echt, mensen die ik totaal niet ken.
Allereerst: als je ouders niet meer werken en bijvoorbeeld ook geen vrijwilligerswerk doen, dan is hun wereldje mogelijk wel heel erg klein. Vooral in tijden van Corona. De enige die dan met verhalen thuiskomt is je broer en het is logisch dat het dan meer over zijn belevenissen gaat.
Verder is zijn werk gewoon wat tastbaarder dan jouw werk. Ik weet niet hoe goed onderlegd jouw ouders zijn, maar mijn vader - alhoewel best slim - hoef ik niets te vertellen over mijn werk. Hij volgt het niet, hij snapt het niet en hij haakt gewoon af. Als vanzelf worden de gesprekken dan wat eentoniger.
Ik heb me er in ieder geval bij neergelegd. Het is niet anders. En dus praten we alleen nog maar over koetjes en kalfjes, de buurvrouw van twee deuren verderop en de achternicht van de buurman z'n tweede vriendin. Echt, mensen die ik totaal niet ken.
woensdag 25 november 2020 om 13:37
Je broer is wel heel bijzonder, iedereen is dol op hem.
Misschien kun je eens kijken wat hij anders doet. Het kan niet alleen zijn getimmer zijn, misschien is hij wat makkelijker in de omgang.
Ik als ik zoals jij zo gebrand zou zijn op leuk contact met je ouders eens ze goed bevragen maar hun interesses. Misschien kijken ze ook een bepaald tv programma, iets in de actualiteit.
Je vindt altijd wel iets dat ze, naast je broer, met jou gemeen hebben.
Dan kun je daar het gesprek over brengen.
Er is meer om over te praten dan alleen je werk.
Misschien kun je eens kijken wat hij anders doet. Het kan niet alleen zijn getimmer zijn, misschien is hij wat makkelijker in de omgang.
Ik als ik zoals jij zo gebrand zou zijn op leuk contact met je ouders eens ze goed bevragen maar hun interesses. Misschien kijken ze ook een bepaald tv programma, iets in de actualiteit.
Je vindt altijd wel iets dat ze, naast je broer, met jou gemeen hebben.
Dan kun je daar het gesprek over brengen.
Er is meer om over te praten dan alleen je werk.
woensdag 25 november 2020 om 13:55
Ik denk dat je je ouders gewoon een beetje ontgroeid bent, dat ze gewoon niet zo goed begrijpen wat je voor werk doet. Deels een beetje generatie-kloof, deels verschil in opleidingsniveau denk ik.
Daarnaast hebben je ouders blijkbaar niet zoveel te doen zelf meer en dus niet zoveel te vertellen. Je ziet vaker bij ouders dat ze dan maar een soort van gedeeltelijk het leven van het kind overnemen dat ze het meeste zien en daarover gaan vertellen als ze anderen (of kun andere kind) zien. Mijn moeder vertelt ook altijd heel veel over de kinderen van mijn zusje. Wij wonen 200 km verder, dus zien ze minder, en op die kinderen heeft ze altijd gepast toen ze nog niet naar school gingen. Zelfs aan mijn kinderen vertelt ze over de kinderen van mijn zus. Ik denk dat het niet echt desinteresse is, maar vooral de behoefte aan iets willen vertellen, maar zelf niks meemaken. En dat laatste wordt er met de corona ook niet beter op natuurlijk.
Ik heb een keer op een verjaardag naast een oudere dame gezeten en heb een hele verhandeling gekregen over het nieuwe huis van haar dochter (die ik wel eens gezien heb, maar niet ken verder), waarom welke kleur op welke muur zat en waarom welk materiaal gekozen voor wat. Echt verschrikkelijk, sindsdien ga ik nooit meer naast haar zitten als ik haar ergens tegen kom.
Daarnaast hebben je ouders blijkbaar niet zoveel te doen zelf meer en dus niet zoveel te vertellen. Je ziet vaker bij ouders dat ze dan maar een soort van gedeeltelijk het leven van het kind overnemen dat ze het meeste zien en daarover gaan vertellen als ze anderen (of kun andere kind) zien. Mijn moeder vertelt ook altijd heel veel over de kinderen van mijn zusje. Wij wonen 200 km verder, dus zien ze minder, en op die kinderen heeft ze altijd gepast toen ze nog niet naar school gingen. Zelfs aan mijn kinderen vertelt ze over de kinderen van mijn zus. Ik denk dat het niet echt desinteresse is, maar vooral de behoefte aan iets willen vertellen, maar zelf niks meemaken. En dat laatste wordt er met de corona ook niet beter op natuurlijk.
Ik heb een keer op een verjaardag naast een oudere dame gezeten en heb een hele verhandeling gekregen over het nieuwe huis van haar dochter (die ik wel eens gezien heb, maar niet ken verder), waarom welke kleur op welke muur zat en waarom welk materiaal gekozen voor wat. Echt verschrikkelijk, sindsdien ga ik nooit meer naast haar zitten als ik haar ergens tegen kom.
woensdag 25 november 2020 om 14:40
woensdag 25 november 2020 om 14:51
Omdat jouw belevingswereld verschilt van die van je ouders, wil niet zeggen dat ze minder van je houden. Begrip en liefde gaan niet altijd hand in hand samen. Dat je ouders geen aansluiting vinden bij jouw meer abstracte werk wereld en wel bij die van je broer is geen reden om aan te nemen dat je niet geliefd bent. Ze kunnen minder met jouw leven, verwart ze misschien zelfs een beetje dat juridische en financiële, maar dat mag toch? Misschien heb je onrealistisch beeld van ouderliefde en is dat precies wat er in de weg staat om je geaccepteerd te voelen wanneer je bij je ouders bent.
vrijdag 27 november 2020 om 14:01
Ik had het een heel relaas over mijn ouders getypt maar het weer gewist. Geaccepteerd te worden door je ouders en te voelen dat ze trots op je zijn en je geliefd bent is een soort oergevoel denk ik, maar mijn ervaring is dat het beter is om die wens los te laten. Omdat ze het je niet gaan geven. Willen of kunnen, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit.
Je kan het een kans geven door een gesprek aan te gaan, zodat ze zich ook van het probleem bewust zijn. Lukt dat niet of heeft het niet het gewenste resultaat, dan zou ik oppervlakkig contact met ze houden en geen verwachtingen hebben behalve dat ze respectvol zijn naar je.
En dan zou ik alleen met je broer een leuke, warme relatie onderhouden.
Het heeft geen zin om elke keer weer teleurgesteld te worden door ze en is ook niet goed voor je.
Als je moeder je er op aanspreekt zou ik gewoon zeggen dat het klopt. Als ze het niet wil weten moet ze er maar niet naar vragen.
Ik herken ook dat ik mijn ouders in alles wil ontzien (en ik ben opgevoed dat alles om hen draait) maar vergeet jezelf niet. Jammer dan maar dat je moeder zich aangevallen voelt. Na die eerste reactie gaat ze er misschien over nadenken en zo niet dan weet je dat ook
Je kan het een kans geven door een gesprek aan te gaan, zodat ze zich ook van het probleem bewust zijn. Lukt dat niet of heeft het niet het gewenste resultaat, dan zou ik oppervlakkig contact met ze houden en geen verwachtingen hebben behalve dat ze respectvol zijn naar je.
En dan zou ik alleen met je broer een leuke, warme relatie onderhouden.
Het heeft geen zin om elke keer weer teleurgesteld te worden door ze en is ook niet goed voor je.
Als je moeder je er op aanspreekt zou ik gewoon zeggen dat het klopt. Als ze het niet wil weten moet ze er maar niet naar vragen.
Ik herken ook dat ik mijn ouders in alles wil ontzien (en ik ben opgevoed dat alles om hen draait) maar vergeet jezelf niet. Jammer dan maar dat je moeder zich aangevallen voelt. Na die eerste reactie gaat ze er misschien over nadenken en zo niet dan weet je dat ook
