Mijn vriend is depressief en sluit mij buiten

Hoi allemaal,
Ik merk toch dat ik het even nodig heb om van me af te schrijven.
Ik heb een (prille) relatie van een half jaar met de meest geweldige persoon die ik ken. Ook ken ik hem al heel lang, dus ik weet in principe wie hij is.
Daardoor wist ik ook dat hij vaker (winter)depressief heeft gehad, alleen het lijkt nu erger te zijn dan anders.

In het begin krijg je te horen: ik voel me een beetje down, maar dat gaat vanzelf over. En de eerste weken kon hij me nog geruststellen dat het niet aan ons lag, dat die van me houdt en dat ik daar niet over moet twijfelen.
Totdat je te horen krijgt...dat je vriend zich zo slecht voelt, dat hij alleen nog maar verdriet voelt. Geen liefde, vreugde, helemaal geen gevoel meer. Dus ook niet voor mij en dat spreekt die dus ook niet meer uit. Mn vriend wordt steeds afstandelijker, wil graag alleen zijn. Dat probeer ik te respecteren; maar soms trek ik het niet en dan uit ik mijn gevoel. Bijna elke keer als ik dat doe, dan gaat hij huilen en zegt dat die me niet wilt teleurstellen en dat die de man niet kan zijn die ik verdien. En dat we beter (tijdelijk) kunnen stoppen.

Het contact is nu heel oppervlakkig, we hebben wel contact maar meer als vrienden. Hij geeft aan dat als ik liefde toon, dat die niet weet hoe die erop moet reageren. En dat die dan zich schuldig voelt. Dat gevoel wil ik hem niet geven dus ik houd me in. Het liefst wil ik elke dag sturen dat ik van hem hou.
Hij zegt overigens wel soms: ik weet dat ik van je hou, maar ik voel het nu gewoonweg niet. Het frustreert me alleen ontzettend dat die me ook niet kan beloven of dat gevoel terug gaat komen.


Het komt nu regelmatig voor dat hij mij in het weekend niet wilt zien, dan probeer ik daar begrip voor te hebben. Het is alleen ontzettend moeilijk, want je wilt er voor diegene zijn. Maar hij sluit je buiten, dus wat heeft dat voor zin?
Het vervelendste van het hele verhaal is dat die wel bij zn ex kan eten doordeweeks.. ze zijn al lang bevriend en hebben een kortstondige relatie gehad. Het heeft me moeite gekost om hun vriendschap te accepteren. Echter vind ik het nu lastig dat hij wel haar kan zien, maar dat die mij weinig wilt zien.
Ik ga er vanuit dat hij bij haar luchtige gesprekken kan hebben waar geen gevoel bij komt kijken en dat die bij mij een druk voelt. Maar soms spookt de gedachten door mijn hoofd: zie je wel! Zij is belangrijker... (denk stiekem dat iedereen dat wel zou denken in zo’n situatie).

Maar goed, mijn vragen aan jullie:

1. Heeft er iemand ervaring met een depressieve partner? En moet ik juist afstand nemen of in de buurt blijven?
2. Ik wil niet te veel over zijn ex praten omdat hij al enorm slecht in zijn vel zit. Maar is het wel juist om dat te doen?
3. Heeft er iemand in dezelfde situatie een pauze genomen en hoe is dat afgelopen?

Overigens zijn andere tips of ervaringen ook welkom! Ik ben een beetje radeloos, dus hopelijk kunnen jullie mij een duwtje in de “juiste” richting geven.

Bedankt voor jullie reacties! Hij heeft tot vorige week gezegd: ik heb al vaker een depressie gehad, dus dat kan ik zelf aanpakken.
Nu is die naar de praktijkondersteuner geweest, waardoor die nog meer aan het verwerken is. Ik denk wel dat die een ander soort hulp nodig heeft.

Als ik aangeef dat ik er moeite mee heb dat die wel zn ex ziet maar mij niet. Dan zegt hij dat die situaties niet te vergelijken zijn. En dat het korte bezoeken zijn. Ik woon wat verder van hem vandaan en zijn ex een paar straten verder. Zij heeft ook een kindje waar hij een goede band mee heeft en hij geeft aan dat die het contact met haar (meisje van 4) goed kan gebruiken als afleiding.

En ik stel me zeker dagelijks de vraag of ik dit in de toekomst wil. Maar hij betekent al 12 jaar heel veel voor me, dus eruit stappen is lastig voor mij.

Doreia* schreef: ↑

09-12-2020 22:19

Maar in die 12 jaar hoefde jij hem niet te redden. Nu ben je dat wel van plan. Ten koste van jezelf.

Je mag terug naar vriendschap en geen relatie.

Dat is denk ik een hele goede tip... als een relatie voor ons is weggelegd dan komt dat wellicht vanzelf weer. Ik wil er denk ik ook op afstand voor hem zijn, zodat ik er zelf niet hele dagen mee bezig ben.

Chienandalou schreef: ↑

09-12-2020 22:24

Ik ben zelf depressief geweest en heb me daardoor bewust verre van relaties gehouden. Wat je van zijn proces beschrijft klinkt me niet raar in de oren. Hij is depressief, neemt daardoor afstand, lijkt me veel gevoel voor je hebben, maar dat nu niet op te kunnen brengen. Uit zelfbescherming (en misschien ter bescherming van jou) trekt hij zich terug. Als ik jou was zou ik een vriendin blijven, maar geen partner meer. Laat hem in rust hiermee dealen.
Zijn ex lijkt me niet zo’n issue. Wss al een tijdje een goede vriendin en ‘veilig’. Daar hoeft hij waarschijnlijk zijn best niet te doen voor zijn gevoel.

Klopt wel wat je zegt. Hij denkt constant voor mij na. “Ik ben niet gezellig, dus je hoeft niet te komen want dat is niet leuk voor jou”. “Je verdient beter”. “Ik wil je niet teleurstellen” etc.
Ik neem je advies mee in ieder geval. Het is waarschijnlijk de beste keuze, maar niet de makkelijkste.

Celaena_Aelin schreef: ↑

09-12-2020 22:34

1. Als hij meer hulp nodig heeft, zorgt de poh daar wel voor. Hij heeft hulp geaccepteerd, dat is al een grote stap. Focus je op wat hij goed gedaan heeft, niet op waar jij vindt dat hij moet zijn.

2. Ja, dat vermoedde ik al: jij woont verder weg, waardoor een afspraak automatisch langer is, en hij trekt dat niet. Het gaat dan dus om de duur van de afspraak. Daarnaast: met een klein kindje erbij dat dolblij is om jou weer te zien is er a) minder ruimte voor moeilijke gesprekken, b) minder ruimte voor die donkere wolk in je hoofd en c) het is een enorme egoboost als zo’n ukkie jou vraagt om een boekje voor te lezen of een verhaaltje te vertellen. En aangezien zijn ego ergens in een diepe put zit (samen met zijn humeur), is iedere egoboost mooi meegenomen.

Thanks dat je het mij even van een andere kant laat zien. Heb ik in ieder geval veel aan, dus dank je wel!