Ik wil weg

Ik kan niet meer leven met mijn vriend.
Hij is zo ontzettend opvliegerig. Om het minste of geringste raakt hij geirriteerd, loopt ie te zuchten, te stampen, met dingen te gooien, snauwt naar me, schreeuwt, of negeert juist alles wat ik zeg. We hebben elke dag ruzie.
In de 4 jaar dat we samen zijn heeft hij een soort allergie opgebouwd voor... ja, voor mij, eigenlijk. In het begin reageerde ik vaak mijn jeugdtrauma's op hem af, ik zocht bevestiging bij hem en voelde me snel afgewezen. Ik reageerde veel te snel en zei dan dingen waardoor we ruzie kregen (is ook aandacht). Hij is van nature een heethoofd en zijn eerste reactie was altijd boosheid, schreeuwen, snauwen, of me negeren, nadoen, uitlachen, weglopen. Ik nam het mezelf kwalijk, ik voelde me mislukt en dom. In al onze gesprekken maakte hij me duidelijk dat ik echt iets aan mezelf moest gaan doen, want hij trok het niet meer.
1,5 jaar therapie en veel zelfreflectie later, had ik het grootste deel van die trauma's wel verwerkt en stond ik een stuk steviger in mijn schoenen. Maar de ruzies worden alleen maar erger. Hij blijft zeggen dat ik zo onzeker en negatief ben - maar eigenlijk is het omdat ik vaker vraagtekens zet bij zijn uitspraken, af en toe stilletjes tegen hem in durf te gaan, en niet meer alles bij mezelf neerleg, maar hem probeer duidelijk te maken dat hij óók een aandeel heeft in deze ruzies. Hij duldt geen tegenspraak en weigert zijn aandeel in te zien. Slaande ruzie hebben we, nooit gewelddadig, maar verbaal wel van de ergste soort. Laat ik zeggen dat we elk scheldwoord gehoord hebben (ik ook hoor), dat ik precies weet hoe hij denkt over mijn familie, en het moet me vooral ook duidelijk zijn dat hij mij niet nodig heeft, en ik moet bijvoorbeeld ook niet denken dat ik aanspraak kan maken op zijn geld (ik heb gewoon een baan maar oke). Sorry wordt er nooit gezegd, en uitpraten bestaat uit hij die zegt dat hij het zat is en dat er echt iets moet veranderen. Deze ruzies gaan echt niet alleen maar over onze relatie, maar over het nieuws, maar over het huishouden, over een meubelstuk dat we gaan verplaatsen, over de kat, over het avondeten, over geld. Noem iets, en wij hebben er ruzie over gemaakt.
Na zo'n 3 jaar samen ben ik nog maar een kwart van wie ik was. Ik spreek nog maar 2 vrienden, ik ben zwak geworden, bang voor ruzie, twijfel continu aan mezelf, ik durf niet voor mezelf op te komen want dan begint het geschreeuw weer. Ik zie al aan zijn ogen wanneer hij zich ergert, en ik hou me gedeisd, ik word angstig, ik moet moed verzamelen om iets te zeggen. Als hij thuiskomt stijgt de spanning direct. Wat zou zijn stemming zijn? Heb ik iets verkeerd gedaan? Snel, opruimen. Snel, stop je telefoon weg waarop het forum open staat. Even niet met mensen appen, dan wil hij weer weten met wie ik praat.

2020 breekt aan. We moeten ons huis uit, hij wil iets kopen, we gaan tijdelijk bij zijn ouders wonen tot we iets gevonden hebben. Corona breekt uit, het leven is een absolute hel, we vinden die koopwoning en ik zet mijn handtekening eronder als een kip zonder kop. Ik moet hier weg, alles is beter dan hier bij mn schoonouders, het is een frisse start, nu is het ook mijn woning en heb ik iets te zeggen, we kunnen eraan werken, ik denk dat het kan, als ik hem mijn standpunt maar duidelijk kan maken, ik moet gewoon rustig blijven. We houden van elkaar, dit is onze tweede kans!

In de 5 maanden dat we hier wonen hebben we om de dag ruzie gemaakt. Hij is inmiddels continu geirriteerd, ik voel me continu gespannen, ik denk elke dag over weggaan, bij alles wat er gebeurt denk ik 'hoe moet ik dit volhouden'. Ik voel me zo afgewezen, zo alleen, zo klein, zo niets.

Als buitenstaander roep je al vanaf de eerste regel: GA WEG!!! Maar je laat je gewoon hersenspoelen, je raakt je realiteitszin kwijt. Ik zie niet hoe ik hieruit kom, met dat koophuis, en ik woon in de hoofdstad waar ik nooit van m'n leven nog kan wonen in mijn eentje. Mijn geld zit in dit huis, ik wil hier zo graag wonen. Mijn hoofd is een eindeloze herhaling van 'ik moet weg, maar waarheen, ik wil hier blijven, kan het echt niet?, nee het kan niet, ik moet weg, maar waarheen'.
Enfin, jullie beurt om te typen. Ik ben nogal fragiel op het moment, maar hou je vooral niet in.

Ik ben 29 en godzijdank inderdaad nog niet aan kinderen begonnen. Ouders kunnen niets voor me betekenen, die hebben het al zwaar. Ik denk dat mijn eerste stap idd is om het (dit weekend) uit te spreken naar een vriendin, en dan tijdelijk een huis te huren voor een maand ofzo, om even na te denken. Ik merk nu al dat ik het heel erg moeilijk vind dat ik dit allemaal zonder zijn steun ga moeten doen. Ik denk hier al heel lang over na, maar die echte stappen zetten durf ik gewoon niet. Jullie hebben er geen boodschap aan, maar er is een hoop in deze relatie wat wel fijn en goed is, wat me telkens op de been heeft gehouden. En dan rolt hij weer met zijn ogen naar me, en dan valt dat allemaal weg.

Ik hoef natuurlijk inderdaad helemaal niet per se in de stad te wonen, iig niet meteen. Bullshit argument om niet weg te gaan. Het is gewoon die stap, dat het dan echt is, dat ik niet meer terug kan. Eigenlijk zou het fijner zijn als hij me een keer zou slaan, of zou vreemdgaan. Gewoon een keiharde grens waarna ik kan zeggen: nu is het over. Maar zo'n sluimerende situatie waarin je grenzen vervagen is heel moeilijk om afstand te nemen.

Thanks voor jullie reacties tot nu toe, Annet1 bedankt voor je lieve aanbod.
SweetFirefly haha, ik wilde eerst heel recalcitrant op je reageren, maar je hebt gelijk. Waar wacht ik op? Stiekem op zijn goedkeuring, absurd natuurlijk.

En Mumper, die over reincarnatie snap ik niet. Bedoel je dat ik hier tot m'n dood in ga blijven? Ijzingwekkend vooruitzicht.