Relaties
alle pijlers
Ik wil weg
dinsdag 5 januari 2021 om 19:26
Ik kan niet meer leven met mijn vriend.
Hij is zo ontzettend opvliegerig. Om het minste of geringste raakt hij geirriteerd, loopt ie te zuchten, te stampen, met dingen te gooien, snauwt naar me, schreeuwt, of negeert juist alles wat ik zeg. We hebben elke dag ruzie.
In de 4 jaar dat we samen zijn heeft hij een soort allergie opgebouwd voor... ja, voor mij, eigenlijk. In het begin reageerde ik vaak mijn jeugdtrauma's op hem af, ik zocht bevestiging bij hem en voelde me snel afgewezen. Ik reageerde veel te snel en zei dan dingen waardoor we ruzie kregen (is ook aandacht). Hij is van nature een heethoofd en zijn eerste reactie was altijd boosheid, schreeuwen, snauwen, of me negeren, nadoen, uitlachen, weglopen. Ik nam het mezelf kwalijk, ik voelde me mislukt en dom. In al onze gesprekken maakte hij me duidelijk dat ik echt iets aan mezelf moest gaan doen, want hij trok het niet meer.
1,5 jaar therapie en veel zelfreflectie later, had ik het grootste deel van die trauma's wel verwerkt en stond ik een stuk steviger in mijn schoenen. Maar de ruzies worden alleen maar erger. Hij blijft zeggen dat ik zo onzeker en negatief ben - maar eigenlijk is het omdat ik vaker vraagtekens zet bij zijn uitspraken, af en toe stilletjes tegen hem in durf te gaan, en niet meer alles bij mezelf neerleg, maar hem probeer duidelijk te maken dat hij óók een aandeel heeft in deze ruzies. Hij duldt geen tegenspraak en weigert zijn aandeel in te zien. Slaande ruzie hebben we, nooit gewelddadig, maar verbaal wel van de ergste soort. Laat ik zeggen dat we elk scheldwoord gehoord hebben (ik ook hoor), dat ik precies weet hoe hij denkt over mijn familie, en het moet me vooral ook duidelijk zijn dat hij mij niet nodig heeft, en ik moet bijvoorbeeld ook niet denken dat ik aanspraak kan maken op zijn geld (ik heb gewoon een baan maar oke). Sorry wordt er nooit gezegd, en uitpraten bestaat uit hij die zegt dat hij het zat is en dat er echt iets moet veranderen. Deze ruzies gaan echt niet alleen maar over onze relatie, maar over het nieuws, maar over het huishouden, over een meubelstuk dat we gaan verplaatsen, over de kat, over het avondeten, over geld. Noem iets, en wij hebben er ruzie over gemaakt.
Na zo'n 3 jaar samen ben ik nog maar een kwart van wie ik was. Ik spreek nog maar 2 vrienden, ik ben zwak geworden, bang voor ruzie, twijfel continu aan mezelf, ik durf niet voor mezelf op te komen want dan begint het geschreeuw weer. Ik zie al aan zijn ogen wanneer hij zich ergert, en ik hou me gedeisd, ik word angstig, ik moet moed verzamelen om iets te zeggen. Als hij thuiskomt stijgt de spanning direct. Wat zou zijn stemming zijn? Heb ik iets verkeerd gedaan? Snel, opruimen. Snel, stop je telefoon weg waarop het forum open staat. Even niet met mensen appen, dan wil hij weer weten met wie ik praat.
2020 breekt aan. We moeten ons huis uit, hij wil iets kopen, we gaan tijdelijk bij zijn ouders wonen tot we iets gevonden hebben. Corona breekt uit, het leven is een absolute hel, we vinden die koopwoning en ik zet mijn handtekening eronder als een kip zonder kop. Ik moet hier weg, alles is beter dan hier bij mn schoonouders, het is een frisse start, nu is het ook mijn woning en heb ik iets te zeggen, we kunnen eraan werken, ik denk dat het kan, als ik hem mijn standpunt maar duidelijk kan maken, ik moet gewoon rustig blijven. We houden van elkaar, dit is onze tweede kans!
In de 5 maanden dat we hier wonen hebben we om de dag ruzie gemaakt. Hij is inmiddels continu geirriteerd, ik voel me continu gespannen, ik denk elke dag over weggaan, bij alles wat er gebeurt denk ik 'hoe moet ik dit volhouden'. Ik voel me zo afgewezen, zo alleen, zo klein, zo niets.
Als buitenstaander roep je al vanaf de eerste regel: GA WEG!!! Maar je laat je gewoon hersenspoelen, je raakt je realiteitszin kwijt. Ik zie niet hoe ik hieruit kom, met dat koophuis, en ik woon in de hoofdstad waar ik nooit van m'n leven nog kan wonen in mijn eentje. Mijn geld zit in dit huis, ik wil hier zo graag wonen. Mijn hoofd is een eindeloze herhaling van 'ik moet weg, maar waarheen, ik wil hier blijven, kan het echt niet?, nee het kan niet, ik moet weg, maar waarheen'.
Enfin, jullie beurt om te typen. Ik ben nogal fragiel op het moment, maar hou je vooral niet in.
Hij is zo ontzettend opvliegerig. Om het minste of geringste raakt hij geirriteerd, loopt ie te zuchten, te stampen, met dingen te gooien, snauwt naar me, schreeuwt, of negeert juist alles wat ik zeg. We hebben elke dag ruzie.
In de 4 jaar dat we samen zijn heeft hij een soort allergie opgebouwd voor... ja, voor mij, eigenlijk. In het begin reageerde ik vaak mijn jeugdtrauma's op hem af, ik zocht bevestiging bij hem en voelde me snel afgewezen. Ik reageerde veel te snel en zei dan dingen waardoor we ruzie kregen (is ook aandacht). Hij is van nature een heethoofd en zijn eerste reactie was altijd boosheid, schreeuwen, snauwen, of me negeren, nadoen, uitlachen, weglopen. Ik nam het mezelf kwalijk, ik voelde me mislukt en dom. In al onze gesprekken maakte hij me duidelijk dat ik echt iets aan mezelf moest gaan doen, want hij trok het niet meer.
1,5 jaar therapie en veel zelfreflectie later, had ik het grootste deel van die trauma's wel verwerkt en stond ik een stuk steviger in mijn schoenen. Maar de ruzies worden alleen maar erger. Hij blijft zeggen dat ik zo onzeker en negatief ben - maar eigenlijk is het omdat ik vaker vraagtekens zet bij zijn uitspraken, af en toe stilletjes tegen hem in durf te gaan, en niet meer alles bij mezelf neerleg, maar hem probeer duidelijk te maken dat hij óók een aandeel heeft in deze ruzies. Hij duldt geen tegenspraak en weigert zijn aandeel in te zien. Slaande ruzie hebben we, nooit gewelddadig, maar verbaal wel van de ergste soort. Laat ik zeggen dat we elk scheldwoord gehoord hebben (ik ook hoor), dat ik precies weet hoe hij denkt over mijn familie, en het moet me vooral ook duidelijk zijn dat hij mij niet nodig heeft, en ik moet bijvoorbeeld ook niet denken dat ik aanspraak kan maken op zijn geld (ik heb gewoon een baan maar oke). Sorry wordt er nooit gezegd, en uitpraten bestaat uit hij die zegt dat hij het zat is en dat er echt iets moet veranderen. Deze ruzies gaan echt niet alleen maar over onze relatie, maar over het nieuws, maar over het huishouden, over een meubelstuk dat we gaan verplaatsen, over de kat, over het avondeten, over geld. Noem iets, en wij hebben er ruzie over gemaakt.
Na zo'n 3 jaar samen ben ik nog maar een kwart van wie ik was. Ik spreek nog maar 2 vrienden, ik ben zwak geworden, bang voor ruzie, twijfel continu aan mezelf, ik durf niet voor mezelf op te komen want dan begint het geschreeuw weer. Ik zie al aan zijn ogen wanneer hij zich ergert, en ik hou me gedeisd, ik word angstig, ik moet moed verzamelen om iets te zeggen. Als hij thuiskomt stijgt de spanning direct. Wat zou zijn stemming zijn? Heb ik iets verkeerd gedaan? Snel, opruimen. Snel, stop je telefoon weg waarop het forum open staat. Even niet met mensen appen, dan wil hij weer weten met wie ik praat.
2020 breekt aan. We moeten ons huis uit, hij wil iets kopen, we gaan tijdelijk bij zijn ouders wonen tot we iets gevonden hebben. Corona breekt uit, het leven is een absolute hel, we vinden die koopwoning en ik zet mijn handtekening eronder als een kip zonder kop. Ik moet hier weg, alles is beter dan hier bij mn schoonouders, het is een frisse start, nu is het ook mijn woning en heb ik iets te zeggen, we kunnen eraan werken, ik denk dat het kan, als ik hem mijn standpunt maar duidelijk kan maken, ik moet gewoon rustig blijven. We houden van elkaar, dit is onze tweede kans!
In de 5 maanden dat we hier wonen hebben we om de dag ruzie gemaakt. Hij is inmiddels continu geirriteerd, ik voel me continu gespannen, ik denk elke dag over weggaan, bij alles wat er gebeurt denk ik 'hoe moet ik dit volhouden'. Ik voel me zo afgewezen, zo alleen, zo klein, zo niets.
Als buitenstaander roep je al vanaf de eerste regel: GA WEG!!! Maar je laat je gewoon hersenspoelen, je raakt je realiteitszin kwijt. Ik zie niet hoe ik hieruit kom, met dat koophuis, en ik woon in de hoofdstad waar ik nooit van m'n leven nog kan wonen in mijn eentje. Mijn geld zit in dit huis, ik wil hier zo graag wonen. Mijn hoofd is een eindeloze herhaling van 'ik moet weg, maar waarheen, ik wil hier blijven, kan het echt niet?, nee het kan niet, ik moet weg, maar waarheen'.
Enfin, jullie beurt om te typen. Ik ben nogal fragiel op het moment, maar hou je vooral niet in.
dinsdag 5 januari 2021 om 21:05
+1Annet1 schreef: ↑05-01-2021 20:38Hoi glasiplex,
Ik geef je 1 advies, kies voor jezelf .
Straks ben je 10 jaar verder en ben je ongelukkig. Denk niet dat het je niet lukt.
Je kan meer dan je denk.
Ik denk idd dat het slim is om een tijdje afstand te nemen en ergens anders te gaan wonen.
Hij mag best eens voelen dat hij je kan verliezen. Dan heb jij de gelegenheid om te voelen of je hem mist, of dat je opgelucht ben.
Neem iemand in vertrouwen die je kan helpen.
Je mag me gerust pb sturen. Je bent niet alleen!
Denk aan jezelf xxx
Dit heeft me destijds enorm geholpen bij mijn ex weg te gaan, deze gedachten. Bleef ik als een mantra in mijn hoofd afspelen. Was ook een (emotioneel) abusieve relatie.
Nu gelukkig samen met een man die veel beter bij me past.
Sterkte. Je kan het!
Veritas vos liberabit
dinsdag 5 januari 2021 om 21:08
“ Hij is van nature een heethoofd en zijn eerste reactie was altijd boosheid, schreeuwen, snauwen, of me negeren, nadoen, uitlachen, weglopen. ”
Een harde les: wat er niet is, krijg je er ook niet in.
Dit was nooit een leuke man voor jou, daar kun je niet tegenop therapieën hoor.
Zoek een plek voor jezelf, ga onderzoeken wat je zelf wilt, kunt, en waard bent en kijk dan nog eens om je heen naar een man die wel bij je past.
Dit wordt hem niet meer. Het was hem al nooit.
Een harde les: wat er niet is, krijg je er ook niet in.
Dit was nooit een leuke man voor jou, daar kun je niet tegenop therapieën hoor.
Zoek een plek voor jezelf, ga onderzoeken wat je zelf wilt, kunt, en waard bent en kijk dan nog eens om je heen naar een man die wel bij je past.
Dit wordt hem niet meer. Het was hem al nooit.
dinsdag 5 januari 2021 om 21:11
Waarom zou je dat in godsnaam nog proberen?blijfgewoonbianca schreef: ↑05-01-2021 20:29En relatietherapie ? Altijd nog goedkoper dan uit elkaar gaan en nog rotter dan het nu is zal ook niet meer gaan.
Life is short. Eat dessert first.
dinsdag 5 januari 2021 om 21:12
Zorg dat je inzicht en overzicht hebt in je inkomen en zoek uit waar je als alleenstaande met jouw inkomen eventueel recht op hebt. Dat is de enige volwassen en verstandige manier om beslissingen te nemen.glasiplex schreef: ↑05-01-2021 20:51Thanks voor jullie reacties tot nu toe, Annet1 bedankt voor je lieve aanbod.
SweetFirefly haha, ik wilde eerst heel recalcitrant op je reageren, maar je hebt gelijk. Waar wacht ik op? Stiekem op zijn goedkeuring, absurd natuurlijk.
En Mumper, die over reincarnatie snap ik niet. Bedoel je dat ik hier tot m'n dood in ga blijven? Ijzingwekkend vooruitzicht.
Hopen dat hij vreemd gaat of je een klap voor je harsens geeft is te erg voor woorden. Duik met zijn beste vriend in bed en jullie zijn ook klaar met elkaar. Dat is de kleuterklasoplossing en recept voor heel lang lijden.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
dinsdag 5 januari 2021 om 21:18
Ach wat een vreselijke situatie ik zeg weggaan deze vent gaat niet veranderen. Ik ben zelf weggegaan na een relatie van 5 jaar en woon nu sinds een maand weer alleen. Het was niet makkelijk veel alleen moeten doen en nog wel een poosje bezig met inrichten en opknappen. Maar altijd beter dan in een slopende relatie te blijven en poeh wat ben ik opgelucht!
dinsdag 5 januari 2021 om 21:24
Als zij denkt dat ze van hem houdt en hij van haar, dan zou je dat nog kunnen proberen. Weg gaan kan altijd nog. . Dat huis is er nou toch al. .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 5 januari 2021 om 21:32
De opmerking over reïncarnatie is ijzersterk: Je hebt 1 leven, maak er wat van!! Tenzij je dus in reïncarnatie gelooft, dan kun je dan nog een poging doen om gelukkig te worden.
Je bent slim zat aan je nette schrijfstijl te zien. Je weet wat je moet doen, heb je ons niet voor nodig.
Je bent slim zat aan je nette schrijfstijl te zien. Je weet wat je moet doen, heb je ons niet voor nodig.
Geloof niet alles wat je denkt.
dinsdag 5 januari 2021 om 21:39
Ik ben na bijna 15 jr weggegaan. En ik zou liegen als ik zei dat het makkelijk was of is. Soms twijfel ik nog of ik wel de goede keuze heb gemaakt. Dan zie ik hem even en is het gezellig en dan mis ik hem en ben ik verdrietig.
Maar dan zegt mijn zoon, mama wat wil je nou. Papa deed bijna nooit aardig tegen jou en wilde nooit iets met ons doen. En dan praten we er even over en weet ik weer hoe het ook was.
Maar ik ben veel relaxter. Minder opgejaagd. Zing weer gekke liedjes tegen mijn hond. Heb weer een klein beetje kunnen sparen. Als corona het toelaat kan ik dit jaar iets doen naar eigen keuze ipv een vakantieveiling camping in België voor 50 euro. Dat was ook leuk hoor. Maar nu al weten dat ik straks iets kan doen wat ik zelf kies is leuker. Kook wat ik wil zonder commentaar. Hoef niet meer op eieren te lopen. Enzovoort.
O, het huis. Ja dat is wel een dingetje. Maar jullie kunnen het verkopen en misschien kun je iets kleins voor jezelf kopen. Kijk ook eens in zuidoost, is prima om te wonen.
Hij heeft vast goede dingen. En hij is vertrouwd. Maar dat maakt het nog niet goed.
Je bent nog jong. Ga aan jezelf werken en dan kom je iemand tegen die leuk is.
Maar dan zegt mijn zoon, mama wat wil je nou. Papa deed bijna nooit aardig tegen jou en wilde nooit iets met ons doen. En dan praten we er even over en weet ik weer hoe het ook was.
Maar ik ben veel relaxter. Minder opgejaagd. Zing weer gekke liedjes tegen mijn hond. Heb weer een klein beetje kunnen sparen. Als corona het toelaat kan ik dit jaar iets doen naar eigen keuze ipv een vakantieveiling camping in België voor 50 euro. Dat was ook leuk hoor. Maar nu al weten dat ik straks iets kan doen wat ik zelf kies is leuker. Kook wat ik wil zonder commentaar. Hoef niet meer op eieren te lopen. Enzovoort.
O, het huis. Ja dat is wel een dingetje. Maar jullie kunnen het verkopen en misschien kun je iets kleins voor jezelf kopen. Kijk ook eens in zuidoost, is prima om te wonen.
Hij heeft vast goede dingen. En hij is vertrouwd. Maar dat maakt het nog niet goed.
Je bent nog jong. Ga aan jezelf werken en dan kom je iemand tegen die leuk is.
dinsdag 5 januari 2021 om 22:43
Want wat hij nu doet is minder erg?glasiplex schreef: ↑05-01-2021 20:28Ik hoef natuurlijk inderdaad helemaal niet per se in de stad te wonen, iig niet meteen. Bullshit argument om niet weg te gaan. Het is gewoon die stap, dat het dan echt is, dat ik niet meer terug kan. Eigenlijk zou het fijner zijn als hij me een keer zou slaan, of zou vreemdgaan. Gewoon een keiharde grens waarna ik kan zeggen: nu is het over. Maar zo'n sluimerende situatie waarin je grenzen vervagen is heel moeilijk om afstand te nemen.
Dit is gewoon emotionele mishandeling hoor.
woensdag 6 januari 2021 om 06:04
Ga een tijdje uit huis, bijv naar je ouders oid, om ruimte te krijgen en na te denken en je zal je realizeren dat je zo je leven niet wilt slijten. Want dat is het: slijten. Je tijd op deze aarde kabbelt aan je voorbij en geeft het aan iemand die er niets mee wil doen en er niets mee gaat doen.
Als je straks 80 bent, lig je dan in bed en denk je: ik ben zo blij dat ik die giftige relatie waarin ik volledig mezelf heb opgeofferd tot er niets meer van mezelf over was heb volgehouden? Zo blij dat ik nu met trauma's, een minderwaardigheidscomplex en nul zelfvertrouwen aan het eindstation van mijn leven ben beland? Time well spent?
Als je straks 80 bent, lig je dan in bed en denk je: ik ben zo blij dat ik die giftige relatie waarin ik volledig mezelf heb opgeofferd tot er niets meer van mezelf over was heb volgehouden? Zo blij dat ik nu met trauma's, een minderwaardigheidscomplex en nul zelfvertrouwen aan het eindstation van mijn leven ben beland? Time well spent?
woensdag 6 januari 2021 om 06:14
To is hij ook fysiek agressies?glasiplex schreef: ↑05-01-2021 20:25Ik ben 29 en godzijdank inderdaad nog niet aan kinderen begonnen. Ouders kunnen niets voor me betekenen, die hebben het al zwaar. Ik denk dat mijn eerste stap idd is om het (dit weekend) uit te spreken naar een vriendin, en dan tijdelijk een huis te huren voor een maand ofzo, om even na te denken. Ik merk nu al dat ik het heel erg moeilijk vind dat ik dit allemaal zonder zijn steun ga moeten doen. Ik denk hier al heel lang over na, maar die echte stappen zetten durf ik gewoon niet. Jullie hebben er geen boodschap aan, maar er is een hoop in deze relatie wat wel fijn en goed is, wat me telkens op de been heeft gehouden. En dan rolt hij weer met zijn ogen naar me, en dan valt dat allemaal weg.
Men wordt het gevaarlijkst wanneer je het uitmaakt en dreigt weg te gaan. Ik zou het niet eerst vertellen. Ik zou eerst een plek zoeken waar je naar toe kan. Desnoods een vriendin waar je een paar weken kan blijven, of huur een kamer, dan wel kijk of je in aanmerking komt voor een plek bij blijf van mijn lijf. Daarna zou ik een tas met je belangrijkste spullen ergens veilig neerzetten bijv bij een vriendin. Neem je belangrijkste papieren mee, paspoort, ..ed.
Ik denk dat veiligheid voor jezelf heel belangrijk is, belangrijker dan het 'netjes'uitmaken. Ik denk dat je vriend flipt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 6 januari 2021 om 06:44
Het moeilijkste heb je al achter de rug.
Nu zijn er alleen praktische/aardse zaken die je moet gaan regelen.
Als je het fijn vindt, dan kunnen we helpen. Wat je deze week kunt doen:
Zoek (en kopieer) belangrijke papieren over jullie huis, bankzaken, paspoorten, diploma’s en verzekeringen en stel deze veilig bij een vriend of familie.
Maak een nieuw e-mailadres aan.
Maak een vluchttas met kleding en noodzakelijke spullen voor drie dagen en zet deze bij familie.
Schrijf je in bij woningbouw.
Bel makelaars voor verhuur.
Geef op je werk aan dat het thuis niet lekker loopt.
Nu zijn er alleen praktische/aardse zaken die je moet gaan regelen.
Als je het fijn vindt, dan kunnen we helpen. Wat je deze week kunt doen:
Zoek (en kopieer) belangrijke papieren over jullie huis, bankzaken, paspoorten, diploma’s en verzekeringen en stel deze veilig bij een vriend of familie.
Maak een nieuw e-mailadres aan.
Maak een vluchttas met kleding en noodzakelijke spullen voor drie dagen en zet deze bij familie.
Schrijf je in bij woningbouw.
Bel makelaars voor verhuur.
Geef op je werk aan dat het thuis niet lekker loopt.
