Relaties
alle pijlers
Contact verbreken met ouder
zaterdag 9 januari 2021 om 14:25
Hallo,
Ik heb gister mijn moeder weer aan de telefoon gehad en voor de 1000ste keer proberen te praten. Het komt er maar niet in. Het is een ontzettend lang verhaal en niet eens zo heel relevant, maar een beetje achtergrond info:
ik ben alleen met mijn moeder opgegroeid in een klein appartement in een stad, geen vader in beeld. We hebben tot mijn 21ste heel intensief samengeleefd, met veel ups en downs. Ze heeft een groot alcoholprobleem, wat in mijn leven voor heel veel moeilijkheden heeft gezorgd. Daarnaast, zonder met diagnoses te strooien, heeft haar persoonlijkheid veel overeenkomsten met iets wat lijkt op borderline. Ik wil daarmee aangeven hoe extreem ze kan zijn. Heel zwart/wit, het leven is fantastisch of vreselijk, reflecteren op eigen gedrag is onmogelijk, heel onzeker, snel aanvallend, heel snel ruzie. Ik moest sowieso altijd op eieren lopen, maar als ze ook erbij dronk dan was het helemaal vreselijk thuis. Ik voelde me erg beklemmend bij haar, want ze was enerzijds heel afhankelijk van mij en anderzijds heel dominant.
Ondertussen ben ik 28 en zijn er weer veel dingen gebeurd. Sinds een paar jaar heeft ze wel eens een psycholoog gehad of hulp gezocht voor haar alcoholisme, maar heeft altijd weer een terugval. Ze is bijv. een half jaar nuchter, maar dan gebeurt er iets waar ze helemaal 'in blijft hangen' en dat ontzettend uitvergroot. Er zit veel agressie in haar die ze meestal verbaal uit en zegt de meest extreme, lelijke dingen over en tegen andere mensen (tegen mij in mindere mate, hoewel ik er ook aan moet geloven, maar het is vaak over een familielid of mijn man, bijv.). Het duurt verschillende weken en het is heel slopend, want ze belt/mailt/smst niet alleen mij, maar ook vaak mijn vrienden of familieleden.
De laatste escalatie was ondertussen een paar maanden geleden, maar hoe vaak ik ook probeer uit te leggen dat ik niet 'meegesleept wordt door familieleden' en dat het mij vooral gaat om alle escalaties en het alcoholmisbruik heel mijn leven, blijft ze wijzen naar anderen én de meest duivelse dingen (over hen) zeggen. Mijn argumenten die wijzen op haar gedraag, slaat ze meteen van tafel. En gisteren was voor mij de maat echt vol. Ik kan net zo goed tegen een muur praten en het is gewoon wachten op de volgende en dan weer de volgende escalatie. Ik ben nu hoogzwanger en heb een kindje van 1,5 en ben al doodmoe, mijn moeders eeuwige gedoe kan ik echt niet meer bij hebben. Ik wil het contact met haar verbreken. Hoe moeilijk ook, want ik heb ook veel fijne herinneringen aan haar en ik ben ook met niemand anders opgegroeid. Op dit moment is ze bijna klaar met een kunstproject voor mijn dochter en het (en dit soort dingen) doet me pijn dat het geen zin meer heeft om het af te maken. Wat mij betreft zal mijn dochter het nooit zien/kunnen gebruiken. Ik heb haar nummer geblokkeerd en verwijderd en mijn voicemail uitgezet.
Ik ga al sinds kort naar de psycholoog vanwege mijn jeugd en er wordt nu een behandeling gestart. Mijn psycholoog gaf aan dat ze sterk vermoed dat ik een angststoornis heb ontwikkeld en sluit PTSS niet uit. Nu zie ik haar aankomende week weer en zal haar wel up to date brengen van de laatste ontwikkelingen, maar ik vraag me ook af of er hier herkenning is? Hoe houd je dit vol? Straks zal ik bevallen van nog een kindje en dat de situatie zo moet zijn steekt ontzettend, maar ik zie echt geen andere optie meer. Ze maakt vooral dingen kapot en zuigt energie, maar dat ze straks haar kleinkind niet ontmoet raakt me heel erg.
Ik heb gister mijn moeder weer aan de telefoon gehad en voor de 1000ste keer proberen te praten. Het komt er maar niet in. Het is een ontzettend lang verhaal en niet eens zo heel relevant, maar een beetje achtergrond info:
ik ben alleen met mijn moeder opgegroeid in een klein appartement in een stad, geen vader in beeld. We hebben tot mijn 21ste heel intensief samengeleefd, met veel ups en downs. Ze heeft een groot alcoholprobleem, wat in mijn leven voor heel veel moeilijkheden heeft gezorgd. Daarnaast, zonder met diagnoses te strooien, heeft haar persoonlijkheid veel overeenkomsten met iets wat lijkt op borderline. Ik wil daarmee aangeven hoe extreem ze kan zijn. Heel zwart/wit, het leven is fantastisch of vreselijk, reflecteren op eigen gedrag is onmogelijk, heel onzeker, snel aanvallend, heel snel ruzie. Ik moest sowieso altijd op eieren lopen, maar als ze ook erbij dronk dan was het helemaal vreselijk thuis. Ik voelde me erg beklemmend bij haar, want ze was enerzijds heel afhankelijk van mij en anderzijds heel dominant.
Ondertussen ben ik 28 en zijn er weer veel dingen gebeurd. Sinds een paar jaar heeft ze wel eens een psycholoog gehad of hulp gezocht voor haar alcoholisme, maar heeft altijd weer een terugval. Ze is bijv. een half jaar nuchter, maar dan gebeurt er iets waar ze helemaal 'in blijft hangen' en dat ontzettend uitvergroot. Er zit veel agressie in haar die ze meestal verbaal uit en zegt de meest extreme, lelijke dingen over en tegen andere mensen (tegen mij in mindere mate, hoewel ik er ook aan moet geloven, maar het is vaak over een familielid of mijn man, bijv.). Het duurt verschillende weken en het is heel slopend, want ze belt/mailt/smst niet alleen mij, maar ook vaak mijn vrienden of familieleden.
De laatste escalatie was ondertussen een paar maanden geleden, maar hoe vaak ik ook probeer uit te leggen dat ik niet 'meegesleept wordt door familieleden' en dat het mij vooral gaat om alle escalaties en het alcoholmisbruik heel mijn leven, blijft ze wijzen naar anderen én de meest duivelse dingen (over hen) zeggen. Mijn argumenten die wijzen op haar gedraag, slaat ze meteen van tafel. En gisteren was voor mij de maat echt vol. Ik kan net zo goed tegen een muur praten en het is gewoon wachten op de volgende en dan weer de volgende escalatie. Ik ben nu hoogzwanger en heb een kindje van 1,5 en ben al doodmoe, mijn moeders eeuwige gedoe kan ik echt niet meer bij hebben. Ik wil het contact met haar verbreken. Hoe moeilijk ook, want ik heb ook veel fijne herinneringen aan haar en ik ben ook met niemand anders opgegroeid. Op dit moment is ze bijna klaar met een kunstproject voor mijn dochter en het (en dit soort dingen) doet me pijn dat het geen zin meer heeft om het af te maken. Wat mij betreft zal mijn dochter het nooit zien/kunnen gebruiken. Ik heb haar nummer geblokkeerd en verwijderd en mijn voicemail uitgezet.
Ik ga al sinds kort naar de psycholoog vanwege mijn jeugd en er wordt nu een behandeling gestart. Mijn psycholoog gaf aan dat ze sterk vermoed dat ik een angststoornis heb ontwikkeld en sluit PTSS niet uit. Nu zie ik haar aankomende week weer en zal haar wel up to date brengen van de laatste ontwikkelingen, maar ik vraag me ook af of er hier herkenning is? Hoe houd je dit vol? Straks zal ik bevallen van nog een kindje en dat de situatie zo moet zijn steekt ontzettend, maar ik zie echt geen andere optie meer. Ze maakt vooral dingen kapot en zuigt energie, maar dat ze straks haar kleinkind niet ontmoet raakt me heel erg.
Hakuna Matata
zaterdag 9 januari 2021 om 14:32
Hoi, herkenbaar 
Ik heb een aantal jaar geleden al contact verbroken met mijn moeder. De opbouw ernaartoe duurde best wel lang, maar toen het uiteindelijk was gebeurd een hele opluchting. Ik wist eigenlijk meteen dat het het juiste besluit was. Ik voelde mij er ook heel rustig onder. Inmiddels zijn we een aantal jaar verder en ze heeft nog wel een paar keer contact geprobeerd op te nemen en ik verwacht dat ze dat in de toekomst ook wel weer gaat proberen.
Als het gebeurt dan krijg ik meteen weer een knoop in mijn maag, de spanning loopt op en ik word gewoon misselijk. Ze is vreselijk drammerig, agressief en alles is gewoon naar. Als ik kijk naar mijn jeugd met haar erin en mijn volwassen leven zonder haar, dan ben ik zo gelukkig nu.
Sommige mensen mogen eigenlijk gewoon geen kinderen krijgen en helaas is mijn moeder er ééntje van.
Ik heb een aantal jaar geleden al contact verbroken met mijn moeder. De opbouw ernaartoe duurde best wel lang, maar toen het uiteindelijk was gebeurd een hele opluchting. Ik wist eigenlijk meteen dat het het juiste besluit was. Ik voelde mij er ook heel rustig onder. Inmiddels zijn we een aantal jaar verder en ze heeft nog wel een paar keer contact geprobeerd op te nemen en ik verwacht dat ze dat in de toekomst ook wel weer gaat proberen. Als het gebeurt dan krijg ik meteen weer een knoop in mijn maag, de spanning loopt op en ik word gewoon misselijk. Ze is vreselijk drammerig, agressief en alles is gewoon naar. Als ik kijk naar mijn jeugd met haar erin en mijn volwassen leven zonder haar, dan ben ik zo gelukkig nu.
Sommige mensen mogen eigenlijk gewoon geen kinderen krijgen en helaas is mijn moeder er ééntje van.
Emboldened by the flame of ambition
zaterdag 9 januari 2021 om 14:34
Lieve Spinnetje,
Wat een bák energie geef jij uit aan je moeder en het haar in willen laten zien hoe het zit.
Maar weet je? Zij heeft háár waarheid en die zal nooit overeen komen met jóuw waarheid. Omdat haar brein zo beneveld is en kapot is, dat ze daartoe nóóit in staat zal zijn.
Het IS inderdaad ook wachten op de volgende escalatie. Dat is het toch altijd al geweest? Dat zie je al 28 jaar.
Nee, je geeft je móeder daarmee niet op, maar wel de pógingen om haar te redden, te helpen en haar tot een normale moeder te maken. Daar bijt je je tanden op stuk.
Neem een grote, hele grote stap terug. Vertel haar niets waarmee zij je meer kan kwetsen. Als ze in een boze bui is KIES VOOR JEZELF en ga weg, hang op of leg je telefoon weg. Zodra zij te ver gaat, stop je ermee. En zo kom je langzaam daar waar je moet zijn... in je eigen leven.
Kies voor je eigen leven, je gezin en stop met je moeder helpen. Want zij wil niet geholpen worden.
Wat een bák energie geef jij uit aan je moeder en het haar in willen laten zien hoe het zit.
Maar weet je? Zij heeft háár waarheid en die zal nooit overeen komen met jóuw waarheid. Omdat haar brein zo beneveld is en kapot is, dat ze daartoe nóóit in staat zal zijn.
Het IS inderdaad ook wachten op de volgende escalatie. Dat is het toch altijd al geweest? Dat zie je al 28 jaar.
Nee, je geeft je móeder daarmee niet op, maar wel de pógingen om haar te redden, te helpen en haar tot een normale moeder te maken. Daar bijt je je tanden op stuk.
Neem een grote, hele grote stap terug. Vertel haar niets waarmee zij je meer kan kwetsen. Als ze in een boze bui is KIES VOOR JEZELF en ga weg, hang op of leg je telefoon weg. Zodra zij te ver gaat, stop je ermee. En zo kom je langzaam daar waar je moet zijn... in je eigen leven.
Kies voor je eigen leven, je gezin en stop met je moeder helpen. Want zij wil niet geholpen worden.
zaterdag 9 januari 2021 om 14:39
Hier contact verbroken toen mijn kind (bijna 3) een baby was. Stond onder enorme druk en ineens was ik er helemaal klaar mee. Het ging met een knal zeg maar. Een enorme opluchting en nog steeds geen seconde spijt gehad. Een jaar therapie gehad vanwege ptss. Tot nu toe zijn de afgelopen jaren de beste jaren van m'n leven geweest. Achteraf gezien had ik jaaaaaren geleden moeten breken met ze.
zaterdag 9 januari 2021 om 14:58
zaterdag 9 januari 2021 om 15:04
Of het nu de juiste beslissing was of niet zal de tijd leren. Wat ik uit je verhaal opmaak is dat jij telkens weer probeert om haar te veranderen/beïnvloeden, dat gaat je niet lukken. Hoe eerder je dat accepteert hoe beter en dan kun je ook overstappen op grenzen stellen. Simpelweg: ik ga hier niet in mee. Als jij agressief doet ga ik weg/leg ik neer. Punt. En dat stelselmatig vol blijven houden. Als dát ook niet blijkt te werken voor je dan is breken een mogelijk volgende stap.
Maar bij het overslaan van de stap 'grenzen stellen' gok ik dat je jezelf te kort doet. Ik denk namelijk dat je daar buiten je moeder om ook veel moeite mee zult hebben, klopt dat?
Maar bij het overslaan van de stap 'grenzen stellen' gok ik dat je jezelf te kort doet. Ik denk namelijk dat je daar buiten je moeder om ook veel moeite mee zult hebben, klopt dat?
zaterdag 9 januari 2021 om 15:21
Mee eens. Dus stop minder energie in je moeder. Neem meer afstand maar definitief breken zou ik op dit moment niet doen. Focus je op de momenten dat het wel leuk is.Doreia* schreef: ↑09-01-2021 14:34Lieve Spinnetje,
Wat een bák energie geef jij uit aan je moeder en het haar in willen laten zien hoe het zit.
Maar weet je? Zij heeft háár waarheid en die zal nooit overeen komen met jóuw waarheid. Omdat haar brein zo beneveld is en kapot is, dat ze daartoe nóóit in staat zal zijn.
Het IS inderdaad ook wachten op de volgende escalatie. Dat is het toch altijd al geweest? Dat zie je al 28 jaar.
Nee, je geeft je móeder daarmee niet op, maar wel de pógingen om haar te redden, te helpen en haar tot een normale moeder te maken. Daar bijt je je tanden op stuk.
Neem een grote, hele grote stap terug. Vertel haar niets waarmee zij je meer kan kwetsen. Als ze in een boze bui is KIES VOOR JEZELF en ga weg, hang op of leg je telefoon weg. Zodra zij te ver gaat, stop je ermee. En zo kom je langzaam daar waar je moet zijn... in je eigen leven.
Kies voor je eigen leven, je gezin en stop met je moeder helpen. Want zij wil niet geholpen worden.
Definitief breken kan ook aan je blijven knagen. Als je niet meer zwanger bent en je eigen therapie is afgerond kan breken altijd nog
zaterdag 9 januari 2021 om 16:25
Herkenbaar.. Alcohol is helaas een veeleisende meester onder wiens invloed slecht uit te komen is.
Op deze voet verder gaan, ga je niet eeuwig volhouden. De enorme hoeveelheid stress die het met zich meebrengt, trekt ook een wissel op je zwangerschap en je gezin. En daarnaast, waarom zou je het accepteren dat je moeder zulke nare dingen over je man zegt?
Probeer afstand te nemen van je moeder. Ondanks dat ze al die jaren voor je gezorgd heeft, ben je haar niets verschuldigd!
Ga met haar niet de discussie aan, maar op het moment dat ze agressief of negatief wordt en de boel dreigt te escaleren, duidelijk aangeven "mam, dit wil ik niet" en weglopen of de verbinding verbreken.
En nee, ook dat is niet makkelijk. Maar besef dat ook jij er mag zijn, en jouw gevoelens er ook toe doen !!
Op deze voet verder gaan, ga je niet eeuwig volhouden. De enorme hoeveelheid stress die het met zich meebrengt, trekt ook een wissel op je zwangerschap en je gezin. En daarnaast, waarom zou je het accepteren dat je moeder zulke nare dingen over je man zegt?
Probeer afstand te nemen van je moeder. Ondanks dat ze al die jaren voor je gezorgd heeft, ben je haar niets verschuldigd!
Ga met haar niet de discussie aan, maar op het moment dat ze agressief of negatief wordt en de boel dreigt te escaleren, duidelijk aangeven "mam, dit wil ik niet" en weglopen of de verbinding verbreken.
En nee, ook dat is niet makkelijk. Maar besef dat ook jij er mag zijn, en jouw gevoelens er ook toe doen !!
zaterdag 9 januari 2021 om 17:41
Ik heb een hele tijd geleden een poos gebroken met mijn moeder. Echt rust gaf dat niet, dat vrat toch aan mij.
We hebben het contact hersteld en nu loopt het al jaren 'goed'.
Tips: aanvaard dat jullie verschillend zijn en zij zo is. Probeer daar niet tegenin te gaan, probeer haar niet te veranderen, dat lukt niet (meer) en is ook niet aan jou. Beperk het contact, vermijd onderwerpen die tot confrontatie kunnen leiden en geef haar gelijk of reageer niet op dingen waar je een andere mening over hebt. Voel je dat het verkeerd gaat lopen neem dan afscheid, zeg dat je weg moet of zo.
En nogmaals : beperk het contact, eens per week bellen en eens per maand op bezoek of zo.
Sterkte en succes.
We hebben het contact hersteld en nu loopt het al jaren 'goed'.
Tips: aanvaard dat jullie verschillend zijn en zij zo is. Probeer daar niet tegenin te gaan, probeer haar niet te veranderen, dat lukt niet (meer) en is ook niet aan jou. Beperk het contact, vermijd onderwerpen die tot confrontatie kunnen leiden en geef haar gelijk of reageer niet op dingen waar je een andere mening over hebt. Voel je dat het verkeerd gaat lopen neem dan afscheid, zeg dat je weg moet of zo.
En nogmaals : beperk het contact, eens per week bellen en eens per maand op bezoek of zo.
Sterkte en succes.
zaterdag 9 januari 2021 om 21:08
Bedankt voor alle adviezen tot nu toe.
Waar het mij om gaat is het volgende: ik kan niet meer blijven doen alsof er niets meer is gebeurd. Al jaren verminderd mijn boosheid met de tijd en was alles weer ‘koek en ei’. Echter, het gaat niet meer langer. Ik kán simpelweg niet meer gewoon langskomen om een koffie te drinken, zonder dat het ontzettend aan mezelf vreet. Ik probeer haar niet te veranderen, ik wil haar uitleggen waarom het zo niet meer verder kan. Het liefst wil ik het ‘uitpraten’, en erkenning krijgen voor al het leed dat is aangericht en, als ik geen halt toe roep, in de toekomst aangericht zal worden. Dit is echter niet realistisch, maar dat betekent voor mij dan dus alleen dat ik met haar om zal blijven gaan als ik mijn eigen pijn volledig opzij zet en me zo laat blijven behandelen. Ik wil haar niet veranderen, dat heb ik heel mijn jeugd geprobeerd en dat kan niet, maar ik wil wel deze situatie veranderen.
Wachten met drastische beslissingen tot zeker na de zwangerschap vind ik trouwens geen slecht idee. Ik zal het inderdaad even bespreken met mijn psycholoog.
Waar het mij om gaat is het volgende: ik kan niet meer blijven doen alsof er niets meer is gebeurd. Al jaren verminderd mijn boosheid met de tijd en was alles weer ‘koek en ei’. Echter, het gaat niet meer langer. Ik kán simpelweg niet meer gewoon langskomen om een koffie te drinken, zonder dat het ontzettend aan mezelf vreet. Ik probeer haar niet te veranderen, ik wil haar uitleggen waarom het zo niet meer verder kan. Het liefst wil ik het ‘uitpraten’, en erkenning krijgen voor al het leed dat is aangericht en, als ik geen halt toe roep, in de toekomst aangericht zal worden. Dit is echter niet realistisch, maar dat betekent voor mij dan dus alleen dat ik met haar om zal blijven gaan als ik mijn eigen pijn volledig opzij zet en me zo laat blijven behandelen. Ik wil haar niet veranderen, dat heb ik heel mijn jeugd geprobeerd en dat kan niet, maar ik wil wel deze situatie veranderen.
Wachten met drastische beslissingen tot zeker na de zwangerschap vind ik trouwens geen slecht idee. Ik zal het inderdaad even bespreken met mijn psycholoog.
Hakuna Matata
zondag 10 januari 2021 om 02:31
Erkenning krijgen en je niet meer zo laten behandelen als in het verleden zijn 2 heel verschillende dingen.
Die erkenning die je zo graag wil zal je nooit gaan krijgen. Je kan je moeder nog 1000 keer gaan uitleggen hoe jij je voelt maar ze kan of wil het niet snappen. Ook niet na 100.000 keer uitleggen.
Probeer je dat toch dan zal je nog 1000 x of 100.000 keer teleurgesteld in haar zijn en weer de pijn en het verdriet voelen die zij jou in het verleden heeft bezorgd.
Je zal met je psycholoog aan de slag moeten zodat je die erkenning van je moeder niet meer nodig hebt.
Om je zelf te beschermen is het wel nodig dat je leert om grenzen te stellen aan het gedrag van je moeder. Je bent nu volwassen je hoeft je niet meer te laten behandelen zoals zij jou behandelde toen je nog een kind was.
Doordat je nu volwassen bent, ben je niet meer afhankelijk van haar zo als je wel was toen je een kind was. Je kan nu dus grenzen stellen.
Die erkenning die je zo graag wil zal je nooit gaan krijgen. Je kan je moeder nog 1000 keer gaan uitleggen hoe jij je voelt maar ze kan of wil het niet snappen. Ook niet na 100.000 keer uitleggen.
Probeer je dat toch dan zal je nog 1000 x of 100.000 keer teleurgesteld in haar zijn en weer de pijn en het verdriet voelen die zij jou in het verleden heeft bezorgd.
Je zal met je psycholoog aan de slag moeten zodat je die erkenning van je moeder niet meer nodig hebt.
Om je zelf te beschermen is het wel nodig dat je leert om grenzen te stellen aan het gedrag van je moeder. Je bent nu volwassen je hoeft je niet meer te laten behandelen zoals zij jou behandelde toen je nog een kind was.
Doordat je nu volwassen bent, ben je niet meer afhankelijk van haar zo als je wel was toen je een kind was. Je kan nu dus grenzen stellen.
zondag 10 januari 2021 om 06:47
eens met wat sugarmiss zegt.
Zet dat uit je hoofd, dat zal nooit gebeuren en dat is wel haar willen veranderen want 'het kan zo niet verder en ik wil erkenning ' zit er niet in zonder dat ze een heel ander mens wordt.
Maar je bent 20 jaar jonger dan ik. Ik heb er pakweg nog 10 jaar langer over gedaan om tot dat besef te komen.
Zet dat uit je hoofd, dat zal nooit gebeuren en dat is wel haar willen veranderen want 'het kan zo niet verder en ik wil erkenning ' zit er niet in zonder dat ze een heel ander mens wordt.
Maar je bent 20 jaar jonger dan ik. Ik heb er pakweg nog 10 jaar langer over gedaan om tot dat besef te komen.
zondag 10 januari 2021 om 07:30
Door wat jij hier verteld realiseer ik me ineens iets over mezelf, omdat ik ook met dergelijke dingen worstel.Ik realiseer me ineens dat de erkenning die ik denk nodig te hebben eigenlijk niet is waar het echt om gaat. Waar het echt om gaat is, bij mij, dat er een gewond kind in mij huist dat nooit groot word, door de schade die het is toegebracht, en dat kind wil gezien worden.Je moeder gaat dat kind nooit zien, maar jij wel, bescherm het kind in jezelf door de grenzen te stellen die nodig zijn, om jezelf te helen. Dat is precies waar ik nu zelf ook midden in zit, en door jouw verhaal hier te lezen begrijp ik dat ineens. Word zelf de moeder van je gewonde kind, en bescherm het. Dus als je het gevoel hebt dat je oude pijn omhoog gehaald word door dingen die je moeder doet, word je eigen moeder en bescherm je zelf, stel grenzen, en als dat niet werkt, neem afstand.Het is het kind in jouw dat schreeuwt om gezien te worden, erkent te worden,jij bent de enige die dat kan doen.Sterkte!spinnetje_ schreef: ↑09-01-2021 21:08Bedankt voor alle adviezen tot nu toe.
Waar het mij om gaat is het volgende: ik kan niet meer blijven doen alsof er niets meer is gebeurd. Al jaren verminderd mijn boosheid met de tijd en was alles weer ‘koek en ei’. Echter, het gaat niet meer langer. Ik kán simpelweg niet meer gewoon langskomen om een koffie te drinken, zonder dat het ontzettend aan mezelf vreet. Ik probeer haar niet te veranderen, ik wil haar uitleggen waarom het zo niet meer verder kan. Het liefst wil ik het ‘uitpraten’, en erkenning krijgen voor al het leed dat is aangericht en, als ik geen halt toe roep, in de toekomst aangericht zal worden. Dit is echter niet realistisch, maar dat betekent voor mij dan dus alleen dat ik met haar om zal blijven gaan als ik mijn eigen pijn volledig opzij zet en me zo laat blijven behandelen. Ik wil haar niet veranderen, dat heb ik heel mijn jeugd geprobeerd en dat kan niet, maar ik wil wel deze situatie veranderen.
Wachten met drastische beslissingen tot zeker na de zwangerschap vind ik trouwens geen slecht idee. Ik zal het inderdaad even bespreken met mijn psycholoog.
zondag 10 januari 2021 om 13:06
Hier kun je gewoon mee stoppen.spinnetje_ schreef: ↑09-01-2021 21:08Bedankt voor alle adviezen tot nu toe.
Waar het mij om gaat is het volgende: ik kan niet meer blijven doen alsof er niets meer is gebeurd. Al jaren verminderd mijn boosheid met de tijd en was alles weer ‘koek en ei’. Echter, het gaat niet meer langer. Ik kán simpelweg niet meer gewoon langskomen om een koffie te drinken, zonder dat het ontzettend aan mezelf vreet. Ik probeer haar niet te veranderen, ik wil haar uitleggen waarom het zo niet meer verder kan. Het liefst wil ik het ‘uitpraten’, en erkenning krijgen voor al het leed dat is aangericht en, als ik geen halt toe roep, in de toekomst aangericht zal worden. Dit is echter niet realistisch, maar dat betekent voor mij dan dus alleen dat ik met haar om zal blijven gaan als ik mijn eigen pijn volledig opzij zet en me zo laat blijven behandelen. Ik wil haar niet veranderen, dat heb ik heel mijn jeugd geprobeerd en dat kan niet, maar ik wil wel deze situatie veranderen.
Wachten met drastische beslissingen tot zeker na de zwangerschap vind ik trouwens geen slecht idee. Ik zal het inderdaad even bespreken met mijn psycholoog.
Je kunt met haar niet over gevoel praten. Over verantwoordelijkheid nemen voor haar gedrag. Nergens voor. Ga die weg niet meer in. Het leidt alleen tot frustratie, ellende, teleurstelling.
Als je er op de koffie bent, maximaal een uur, over koetjes, kalfjes en corona en dan weer naar huis. NIETS over het verleden, je wensen, dromen en verlangens. Die vallen bij haar gewoon niet. Dat weet je inmiddels zelf ook. Kwel jezelf daar dan nu niet meer mee.
zondag 10 januari 2021 om 13:14
Je klinkt heel lief en betrokken en vooral erg loyaal naar je moeder. Ik heb een vergelijkbare situatie meegemaakt, hoewel ik deels bij een ander familielid ben opgegroeid vanaf de puberteit. Ik heb voor nu het contact op een extreem laag pitje gezet en onder mijn voorwaarden. Het duurde even voor ik daar was, ook vanwege loyaliteitsissues. Voor mij persoonlijk, op dit moment, werkt dat beter dan het contact compleet verbreken. Ook omdat ik die persoon soms helaas toch ergens tegenkom. Er zijn heel veel manieren om er mee om te gaan, je kunt ook bijv ervoor kiezen om 'nu' geen contact te hebben. En hoelang dat 'nu' duurt, dat kan heel lang duren, of een jaar, dat kun je dan voor jezelf -evt met hulp- bekijken. Sterkte!
dinsdag 12 januari 2021 om 08:15
Dank je iedereen. Ik heb haar tijdens het laatste telefoongesprek gezegd dat ik niet steeds het contact kan herstellen met haar, omdat ik niet steeds weer kan doen alsof er niets is gebeurd. Die laatste escalatie sijpelt maar door. Zij denkt dat ik ben opgestookt door andere familieleden, ik leg haar uit dat het niet alleen om het huidige conflict gaat maar alle escalaties in totaal + de dronkenschap die daarbij komt kijken. Ik woon sinds kort in deze regio en aan bepaalde familieleden heb ik heel veel steun, vooral nu met onze dochter in de lockdown. Ik kan er niet tegen dat ze maar blijft zeggen dat de persoon die veel met mijn dochter is een 'gestoorde k*t' is of 'een vies vuil dik varken' is, wanneer ik aangeef dat ik wil dat ze stopt met al die agressie. Daarbij komt nog dat die persoon niets heeft gedaan, het is puur afreageren. Het is even een klein voorbeeld, maar daarom kan ik op dit moment ook niet even een uurtje bij haar op de koffie en praten over koetjes en kalfjes. Misschien dan eerder iets voor in de toekomst, indien die er is.
Ik begrijp wel heel goed waar jullie naartoe willen en neem de adviezen mee. Ik zal vandaag mijn psycholoog zien, dus daar ben ik ook benieuwd naar.
Ik begrijp wel heel goed waar jullie naartoe willen en neem de adviezen mee. Ik zal vandaag mijn psycholoog zien, dus daar ben ik ook benieuwd naar.
Hakuna Matata
dinsdag 12 januari 2021 om 08:34
Lieverd, je bent echt veel te veel in gesprek met je moeder en op zoek naar redelijkheid. Maar je praat tegen haar drank, har verslaving, haar ziekte. Niet tegen je moeder.spinnetje_ schreef: ↑12-01-2021 08:15Dank je iedereen. Ik heb haar tijdens het laatste telefoongesprek gezegd dat ik niet steeds het contact kan herstellen met haar, omdat ik niet steeds weer kan doen alsof er niets is gebeurd. Die laatste escalatie sijpelt maar door. Zij denkt dat ik ben opgestookt door andere familieleden, ik leg haar uit dat het niet alleen om het huidige conflict gaat maar alle escalaties in totaal + de dronkenschap die daarbij komt kijken. Ik woon sinds kort in deze regio en aan bepaalde familieleden heb ik heel veel steun, vooral nu met onze dochter in de lockdown. Ik kan er niet tegen dat ze maar blijft zeggen dat de persoon die veel met mijn dochter is een 'gestoorde k*t' is of 'een vies vuil dik varken' is, wanneer ik aangeef dat ik wil dat ze stopt met al die agressie. Daarbij komt nog dat die persoon niets heeft gedaan, het is puur afreageren. Het is even een klein voorbeeld, maar daarom kan ik op dit moment ook niet even een uurtje bij haar op de koffie en praten over koetjes en kalfjes. Misschien dan eerder iets voor in de toekomst, indien die er is.
Ik begrijp wel heel goed waar jullie naartoe willen en neem de adviezen mee. Ik zal vandaag mijn psycholoog zien, dus daar ben ik ook benieuwd naar.
Dat uitleggen wat je tegen een normaal persoon zou doen, dat kun je bij je moeder achterwege laten. Het levert slechts discussie en kwetsende opmerkingen op.
Je mag naar je moeder veel duidelijker, korter en bondiger zijn. Dat helpt haar ook, de boodschap horen in minder woorden.
En dat hele dreigen van het contact niet steeds te willen herstellen. Laat dat achterwege. Dat is voor jezelf. Eigenlijk is al het gedrag wat zij doet voor jezelf hoe daarmee om te gaan. Zij is wie zij is, zij zal NIET veranderen. Alleen jij kan jullie band en relatie veranderen, eenzijdig van jouw kant.
dinsdag 12 januari 2021 om 08:39
Dit klopt, maar (heel) soms is het wel gezonder en verstandiger.
Jij hebt nu zelf een gezin misschien kun je dat ook meenemen in je overweging.
Als je het doet, doe het ook voor hun (waarvoor je dan ook kiest).
Overigens kun je het contact ook tijdelijk 'on hold' zetten, tijd voor jezelf nemen.
Hoe dan ook, sterkte.
'Soul mate' isn't a pre-existing condition. It's earned over time.
(Pamela Druckerman)
(Pamela Druckerman)
