Hoe moet dit verder?!

Pfffffff ik moet even mijn ei kwijt. Heb in het afgelopen jaar veel moeilijke momenten gehad in mijn relatie. Mede omdat mijn vriend een beetje overspannen is geraakt en dit erg veel ruzie veroorzaakte in onze relatie. Ik sta altijd voor hem klaar en ben altijd bezig met hoe ik het voor hem allemaal zo leuk mogelijk kan houden. Maar daarintegen snauwt hij mij altijd af, is hij altijd geirriteerd en chagrijnig tegen mij. Ik heb al vaak aangegeven dat hij me anders moet gaan behandelen en dat ik me alleen voel, dan zegt hij uiteindelijk dat hij het snapt en moet hij vaak huilen maar vervolgens komt er nooit verbetering. Nu was gister de druppel voor mij omdat ik er zelf aan onderdoor ga. Als ik hem bijvoorbeeld normaal iets over mijn dag probeer te vertellen wordt het altijd een soort van strijd of debat ergens over met stemverheffingen, en nooit kan hij normaal mijn verhaal aanhoren en luisteren. Gisteren was ik er zo klaar mee dat ik dit heb aangegeven. Dan wordt hij eerst boos (dan voel ik me haast alsof ik de lastpost ben) maar vervolgens begon hij dus weer te huilen en beloofde hij me verbetering. Nu zitten we net voor de tv en krijg ik ergens een hoge rekening van binnen. Hier schrok ik van en ik vermeld dit dus aan hem. Vervolgens zegt hij; moeten we het hier nu over hebben want ik dacht een leuke avond te hebben?! Ik geef hem aan dat ik er gewoon erg van schrik en van baal en dat ik het gewoon even kwijt moet. En dan krijg ik te horen dat ik er niet zo lang over moet doorgaan omdat dat toch geen zin heeft, en loopt hij weer steeds te zuchten. Ik ben verdrietig boven in bed gaan liggen. Hij kwam wel naar me toe om te vragen of ik beneden kwam maar vervolgens geeft hij wel weer aan dat ik er niet meer over moet doorgaan omdat het toch niks veranderd en troost hij me ook niet. Heb hem nog duidelijk geprobeerd te maken dat dit mijn gevoel is en dat je in een relatie dingen tegen elkaar moet kunnen vertellen op welk moment dan ook, en dat hij dat ook altijd bij mij kan. Maar hij ziet dan serieus niet in hoe hij zich gedraagd. Ik ben er nu verder over aan het nadenken en ik kan me serieus niet meer herinneren wanneer ik hem voor het laatst iets heb kunnen vertellen zonder dat dit uitliep op ruzie of discussie. Ik voel me echt zo alleen, het voelt alsof ik maar altijd voor hem moet klaarstaan en moet luisteren maar als er met mij iets is komt het nooit op het juiste moment voor hem. Ik weet dat vele waarschijnlijk denken waarom ik dan nog in deze relatie zit? Omdat je toch niet zomaar iemand opgeeft waar je veel van houdt, ook wonen we al heel lang samen en hebben we samen echt een leven opgebouwd. Ik weet alleen niet meer hoe het voelt om me echt gelukkig te voelen in een relatie.