Relaties
alle pijlers
Omgaan met nare break up
dinsdag 9 februari 2021 om 22:57
Hoi allemaal,
Even een aparte topic los van mijn vorige want ik weet niet hoe ik verder moet. Achtergrond kan je daar lezen, maar voor hier: ik heb gevochten voor een relatie waarin ik eigenlijk bedrogen ben en al mijn liefde heb gegeven aan iemand die het niet helemaal aan mij gaf. Al deed hij van wel. Een dag nadat hij bij me wegging (al wilde hij echt niet, was het niet zijn keus, hield hij nog steeds zielsveel van mij en ziet een toekomst met mij) ging hij terug naar zijn ex. Waarvan hij eerder zei nooit van gehouden te hebben en geen toekomst mee te zien.
Ik ben kapot. Zelfs nadat hij bij me wegging heb ik nog naar oplossingen gezocht, omdat we nog steeds samen wel een toekomst zagen en van elkaar hielden. Ik had hier zòveel pijn van. Vooral omdat ik echt veel energie heb gestoken in deze relatie, hard aan mezelf gewerkt heb en uiteindelijk al mijn gevoelens kon laten zien. Dat was best een moeilijk traject voor mij. Niemand kon me zo troosten als hij, zijn knuffels, zijn woorden.. En toen: achterkomend dat het waarschijnlijk allemaal niet écht gemeend was. En als het wel zo was, ik nog minder begrijp dat hij mij dit aandoet. Een paar dagen eerder nog zeggen dat je het niet kan voorstellen zonder mij te zijn, niet weet hoe je het moet doen zonder met mij te praten. En dan dit. Naast de pijn die ik eerst had, is dit een hele erge nare natrap.
Tuurlijk, gelukkig ben ik er achter komen wie hij is en is het beter dat ik van hem af ben. Maar ik mis hem, de persoon waarmee ik een toekomst zag, die me als geen ander kende. Maar dan de woede die erna komt, en dan weer verdriet. Zoveel gemixte gevoelens.
Ik vind het moeilijk, ik kan d’it niet afsluiten zonder antwoorden. En hij geeft er (nu) geen antwoord op. En ik merk dat ik zonder antwoorden echt niet door kan. Tips?
Misschien gemeen, maar ik gun hem ook echt geen geluk met dat meisje. Ik wil dat hij de pijn ook voelt die hij mij aangedaan heeft. Het voelt oneerlijk, ik alleen op de bank met pijn en verdriet en hij meteen al samen met een ander. Ik slaap ook al niet sinds ik het weet, het gaat echt slecht. Ik krijg veel steun en liefde, maar het voelt alsof ik me overal doorheen aan het slepen ben.
Durf ook niet naar mijn eigen huis te gaan omdat ik bang ben alleen te zijn.
Ik weet het niet meer.. Wat kan ik nog doen om dit af te sluiten?
Als ik dat niet kan, hoe accepteer ik dit? Gaat dit ooit voorbij? Ik wil niet obsessief meer zijn.
Even een aparte topic los van mijn vorige want ik weet niet hoe ik verder moet. Achtergrond kan je daar lezen, maar voor hier: ik heb gevochten voor een relatie waarin ik eigenlijk bedrogen ben en al mijn liefde heb gegeven aan iemand die het niet helemaal aan mij gaf. Al deed hij van wel. Een dag nadat hij bij me wegging (al wilde hij echt niet, was het niet zijn keus, hield hij nog steeds zielsveel van mij en ziet een toekomst met mij) ging hij terug naar zijn ex. Waarvan hij eerder zei nooit van gehouden te hebben en geen toekomst mee te zien.
Ik ben kapot. Zelfs nadat hij bij me wegging heb ik nog naar oplossingen gezocht, omdat we nog steeds samen wel een toekomst zagen en van elkaar hielden. Ik had hier zòveel pijn van. Vooral omdat ik echt veel energie heb gestoken in deze relatie, hard aan mezelf gewerkt heb en uiteindelijk al mijn gevoelens kon laten zien. Dat was best een moeilijk traject voor mij. Niemand kon me zo troosten als hij, zijn knuffels, zijn woorden.. En toen: achterkomend dat het waarschijnlijk allemaal niet écht gemeend was. En als het wel zo was, ik nog minder begrijp dat hij mij dit aandoet. Een paar dagen eerder nog zeggen dat je het niet kan voorstellen zonder mij te zijn, niet weet hoe je het moet doen zonder met mij te praten. En dan dit. Naast de pijn die ik eerst had, is dit een hele erge nare natrap.
Tuurlijk, gelukkig ben ik er achter komen wie hij is en is het beter dat ik van hem af ben. Maar ik mis hem, de persoon waarmee ik een toekomst zag, die me als geen ander kende. Maar dan de woede die erna komt, en dan weer verdriet. Zoveel gemixte gevoelens.
Ik vind het moeilijk, ik kan d’it niet afsluiten zonder antwoorden. En hij geeft er (nu) geen antwoord op. En ik merk dat ik zonder antwoorden echt niet door kan. Tips?
Misschien gemeen, maar ik gun hem ook echt geen geluk met dat meisje. Ik wil dat hij de pijn ook voelt die hij mij aangedaan heeft. Het voelt oneerlijk, ik alleen op de bank met pijn en verdriet en hij meteen al samen met een ander. Ik slaap ook al niet sinds ik het weet, het gaat echt slecht. Ik krijg veel steun en liefde, maar het voelt alsof ik me overal doorheen aan het slepen ben.
Durf ook niet naar mijn eigen huis te gaan omdat ik bang ben alleen te zijn.
Ik weet het niet meer.. Wat kan ik nog doen om dit af te sluiten?
Als ik dat niet kan, hoe accepteer ik dit? Gaat dit ooit voorbij? Ik wil niet obsessief meer zijn.
vrijdag 12 maart 2021 om 23:51
Iones mooie bijdrage fijn dat het goed met je gaat.
Sandy en muis veel sterkte.
Ook in dat boek Hotel Hartzeer lees je antwoorden op vragen die je stekt. Je zult misschien nooit de antwoorden krijgen op je vragen, je zult moeten accepteren dat het is gebeurd.
Dat klinkt hard maar zo is het wel. En hij is vast niet zo gelukkig als jij denkt. Als dat je troost. Op een dag ben je er helemaal overheen.
Sandy en muis veel sterkte.
Ook in dat boek Hotel Hartzeer lees je antwoorden op vragen die je stekt. Je zult misschien nooit de antwoorden krijgen op je vragen, je zult moeten accepteren dat het is gebeurd.
Dat klinkt hard maar zo is het wel. En hij is vast niet zo gelukkig als jij denkt. Als dat je troost. Op een dag ben je er helemaal overheen.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
zondag 14 maart 2021 om 17:09
Dankjewel. Ik lees dat inderdaad ook terug in het boek Hotel Hartzeer, de website van hen met ervaringen van anderen helpen daar ook in. Nu is het nog voor mij lastig om te accepteren dat het gebeurd is, althans dat doe ik wel, maar dan de volgende stap: verder gaan, niet te lang in blijven hangen, dat stuk vind ik nog lastig.
Afgelopen weekend toch nog even stiekem gekeken op social media, en ze was opeens ook weer openbaar (jammer). Daar is ze dus wel mee bezig. Toen zag ik dat ze een foto had geplaatst van hen samen, met een tekst als Sterker dan ooit samen teruggekomen (want ze waren exen). En dan teksten er onder van anderen met favoriete koppel, leukste koppel etc. Het deed me opeens even niets, want het kwam zo nep op mij over. Hoezo na een maand al zulke teksten, met de achtergrond van wat er allemaal is gebeurd? Besefte me even dat social media niet zo zwart wit is. Tenzij ze het echt al zo voelt, maar goed. Het deed me alleen een beetje pijn dat zijn moeder erop reageerde met allerliefste, leukste etc. Vooral omdat (als het al waar is) zij mij niet gepast vond voor haar zoon. En dat vind ik ook nog ergens pijnlijk, ik dacht altijd dat ik in ieder geval met schoonmoeders nooit een probleem zou hebben, dat die me sowieso zouden accepteren. Weet niet waarom, maar zo stond ik erin. Hierdoor twijfel ik daar nu ook in.
Ik moet inderdaad ook beseffen dat het niet aan mij ligt, maar zijn keus en voorkeur is. Ik betrap me stiekem op dat ik denk, had ik dingen toch anders moeten aanpakken? Bijvoorbeeld, hij was naast dat alles mij zo onzeker maakte, ook lief voor me altijd. Wanneer ik ergens zin in had en het was toch een eindje rijden, of wat dan ook, hij zou het dan altijd voor me halen. Heb ik zulke dingen te weinig gewaardeerd? Daar zat die soms mee, dat ik niet eens dankjewel kon zeggen terwijl we ''helemaal'' voor mij ergens heen gingen. Terwijl ik hem wel dankbaar was. Verschillende love languages.. En verder nog steeds dat ik ''droom'' dat ik het afsluit met hem in persoon en hij een keer sorry zegt.
En verder nog een beetje bedacht, ook voor mezelf, waarom ik nou fijn vond om met hem te zijn, ondanks de vele discussies etc. Ik denk dat het mij gewoon heel veel rust gaf dat ik een partner had, iemand die er gewoon ''was''. Iets wat ik altijd moeilijk vond om te vinden, en in onze cultuur wel belangrijk, en nu had ik het. En ik moest het niet loslaten. En ik vond hem zeker ook wel leuk en gezellig. Als we bij elkaar bleven, zou het waarschijnlijk een verstandshuwelijk worden. Wil ik dat? Ik denk het niet, althans, toen voelde het niet goed. Ik wil hem nog steeds niet terug hoor, maar denk wel vaak terug aan de relatie zelf als een soort van (zelf)reflectie.
Afgelopen weekend toch nog even stiekem gekeken op social media, en ze was opeens ook weer openbaar (jammer). Daar is ze dus wel mee bezig. Toen zag ik dat ze een foto had geplaatst van hen samen, met een tekst als Sterker dan ooit samen teruggekomen (want ze waren exen). En dan teksten er onder van anderen met favoriete koppel, leukste koppel etc. Het deed me opeens even niets, want het kwam zo nep op mij over. Hoezo na een maand al zulke teksten, met de achtergrond van wat er allemaal is gebeurd? Besefte me even dat social media niet zo zwart wit is. Tenzij ze het echt al zo voelt, maar goed. Het deed me alleen een beetje pijn dat zijn moeder erop reageerde met allerliefste, leukste etc. Vooral omdat (als het al waar is) zij mij niet gepast vond voor haar zoon. En dat vind ik ook nog ergens pijnlijk, ik dacht altijd dat ik in ieder geval met schoonmoeders nooit een probleem zou hebben, dat die me sowieso zouden accepteren. Weet niet waarom, maar zo stond ik erin. Hierdoor twijfel ik daar nu ook in.
Ik moet inderdaad ook beseffen dat het niet aan mij ligt, maar zijn keus en voorkeur is. Ik betrap me stiekem op dat ik denk, had ik dingen toch anders moeten aanpakken? Bijvoorbeeld, hij was naast dat alles mij zo onzeker maakte, ook lief voor me altijd. Wanneer ik ergens zin in had en het was toch een eindje rijden, of wat dan ook, hij zou het dan altijd voor me halen. Heb ik zulke dingen te weinig gewaardeerd? Daar zat die soms mee, dat ik niet eens dankjewel kon zeggen terwijl we ''helemaal'' voor mij ergens heen gingen. Terwijl ik hem wel dankbaar was. Verschillende love languages.. En verder nog steeds dat ik ''droom'' dat ik het afsluit met hem in persoon en hij een keer sorry zegt.
En verder nog een beetje bedacht, ook voor mezelf, waarom ik nou fijn vond om met hem te zijn, ondanks de vele discussies etc. Ik denk dat het mij gewoon heel veel rust gaf dat ik een partner had, iemand die er gewoon ''was''. Iets wat ik altijd moeilijk vond om te vinden, en in onze cultuur wel belangrijk, en nu had ik het. En ik moest het niet loslaten. En ik vond hem zeker ook wel leuk en gezellig. Als we bij elkaar bleven, zou het waarschijnlijk een verstandshuwelijk worden. Wil ik dat? Ik denk het niet, althans, toen voelde het niet goed. Ik wil hem nog steeds niet terug hoor, maar denk wel vaak terug aan de relatie zelf als een soort van (zelf)reflectie.
muis12345 wijzigde dit bericht op 14-03-2021 17:27
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
8.76% gewijzigd
zondag 14 maart 2021 om 17:13
En hoe moet ik het opvatten dat hij in deze relatie wel van alles doet van haar (via social media) en voor mij met moeite? Is dat omdat iemand dan toch niet genoeg van je houdt? Omdat hij zich wil bewijzen voor haar? Aan het begin van onze relatie was dat namelijk ook niet zo vanuit hem. Soms heb ik het idee alsof hij alles wat ik hem ''geleerd'' heb, als in, uitgelegd wat vrouwen (over t algemeen) fijn vinden, nu toepast bij haar.
zondag 14 maart 2021 om 19:22
maandag 15 maart 2021 om 23:18
Afschrijfmoment. Al heb ik net al zitten afschrijven in een brief naar hem, maar ik was eigenlijk alleen maar aan het huilen. Ben gestopt, verder gaan huilen, op adem gekomen en nu even hier even verder schrijven. Ik voel nog steeds weinig woede, ik ben vooral teleurgesteld. Dat merk ik vooral nu in de emoties, teleurstelling en verdriet. Verdriet om wat voor mij waar was, weg is. Teleurgesteld omdat ik de afsluiting niet kreeg. Ik zit er zo erg mee. Ik moet het accepteren, ik wil het accepteren en doorgaan, maar ik ben geblokkeerd. Mijn kamer is een troep, ik moet rekeningen betalen, de was doen. Het lukt niet. Ik wil graag door, een nieuwe baan vinden, mediteren, een nieuwe ik. Maar wat is dat lastig..Ik geef hem nog steeds de schuld, maar eigenlijk mag dat niet. Het was zeker makkelijker geweest als hij het mij had uitgelegd, de waarheid, dan had ik het een plekje kunnen geven. Maar nu? Nu moet tijd dit mij geven. En de tijd gaat zo langzaam. Voor nu lijkt het alsof het niet goed komt, dat ik altijd hierin blijf zitten. Ik raak in paniek van de gedachte van de zomer, normaal brachten we die samen door. Nu hij met een ander. En ik.. ik zie het nu gewoon allemaal zo somber in. Ik mis mezelf.
Morgen een paar dagen naar een vriendin, ik hoop dat dat mij wat helpt. En ik niet daar geblokkeerd word in mijn emoties en deze ook bij haar kan uiten. Even wat motiverende woorden horen. En ook naar de psycholoog.
Ik kan het nog steeds niet, avondjes alleen zijn. Of het lukt me wel, maar verdriet, eenzaamheid is dan zo groot, teleurstelling. Er komt dan van alles naar boven. Misschien ook wel goed hoor, dat dat gebeurt. Maar, het is gewoon zo vermoeiend en deprimerend voor mij.. Even een serietje kijken voor de afleiding.
Morgen een paar dagen naar een vriendin, ik hoop dat dat mij wat helpt. En ik niet daar geblokkeerd word in mijn emoties en deze ook bij haar kan uiten. Even wat motiverende woorden horen. En ook naar de psycholoog.
Ik kan het nog steeds niet, avondjes alleen zijn. Of het lukt me wel, maar verdriet, eenzaamheid is dan zo groot, teleurstelling. Er komt dan van alles naar boven. Misschien ook wel goed hoor, dat dat gebeurt. Maar, het is gewoon zo vermoeiend en deprimerend voor mij.. Even een serietje kijken voor de afleiding.
dinsdag 16 maart 2021 om 09:44
Hoi hier ook hetzelfde, ik wil praten over alles wat gebeurd is, antwoorden, maar dat wil hij niet.Muis12345 schreef: ↑15-03-2021 23:18Afschrijfmoment. Al heb ik net al zitten afschrijven in een brief naar hem, maar ik was eigenlijk alleen maar aan het huilen. Ben gestopt, verder gaan huilen, op adem gekomen en nu even hier even verder schrijven. Ik voel nog steeds weinig woede, ik ben vooral teleurgesteld. Dat merk ik vooral nu in de emoties, teleurstelling en verdriet. Verdriet om wat voor mij waar was, weg is. Teleurgesteld omdat ik de afsluiting niet kreeg. Ik zit er zo erg mee. Ik moet het accepteren, ik wil het accepteren en doorgaan, maar ik ben geblokkeerd. Mijn kamer is een troep, ik moet rekeningen betalen, de was doen. Het lukt niet. Ik wil graag door, een nieuwe baan vinden, mediteren, een nieuwe ik. Maar wat is dat lastig..Ik geef hem nog steeds de schuld, maar eigenlijk mag dat niet. Het was zeker makkelijker geweest als hij het mij had uitgelegd, de waarheid, dan had ik het een plekje kunnen geven. Maar nu? Nu moet tijd dit mij geven. En de tijd gaat zo langzaam. Voor nu lijkt het alsof het niet goed komt, dat ik altijd hierin blijf zitten. Ik raak in paniek van de gedachte van de zomer, normaal brachten we die samen door. Nu hij met een ander. En ik.. ik zie het nu gewoon allemaal zo somber in. Ik mis mezelf.
Morgen een paar dagen naar een vriendin, ik hoop dat dat mij wat helpt. En ik niet daar geblokkeerd word in mijn emoties en deze ook bij haar kan uiten. Even wat motiverende woorden horen. En ook naar de psycholoog.
Ik kan het nog steeds niet, avondjes alleen zijn. Of het lukt me wel, maar verdriet, eenzaamheid is dan zo groot, teleurstelling. Er komt dan van alles naar boven. Misschien ook wel goed hoor, dat dat gebeurt. Maar, het is gewoon zo vermoeiend en deprimerend voor mij.. Even een serietje kijken voor de afleiding.
Zoooo frustrerend.
Zie ook overal adv van zomervakanties, word ik ook depri van, met wie moet ik ooit nog op vakantie?
Heb vermoeden dat ie iemand anders heeft, en daarom zo hard is tegen mij, maar leg het me dan uit, ben eerlijk.
dinsdag 16 maart 2021 om 10:21
Teleurstellend he, dat eerlijkheid voor sommigen lastig is en dan met name de mensen die dichtbij je staan. Vooral als je onderbuikgevoel sterk is. Vaak komt dat ook uit, maar dan kom je er op een pijnlijkere manier achter. Mijn ex zei wel vaker dingen niet tegen mij, onder het mom van mij niet pijn willen doen. Maar mijn reactie was dan altijd, liever pijn met de waarheid dan voorgelogen worden. Kleine dingen, prima. Maar de grote belangrijke dingen vind ik dat je eerlijk over moet zijn. Niet alleen in liefdesrelaties, maar ook vriendschappen etc. Ik kan er maar niet bij dat dat voor sommigen moeilijk is. En dat wanneer je ze confronteert ze geen spijt hebben en wij fout zitten. Helaas geen controle op andermans gedragingen. Mijn ex had het ook nog over privacy toen ik hem confronteerde met het feit dat hij mij aan het lijntje hield en de dag erna naar zijn ex terug ging. Dat ik hem met rust moest laten en niet bemoeien met zijn leven. Mist gewoon mijn hele punt van dat het netjes was als je het had afgesloten met mij en erna naar haar toe ging.sandy1974 schreef: ↑16-03-2021 09:44Hoi hier ook hetzelfde, ik wil praten over alles wat gebeurd is, antwoorden, maar dat wil hij niet.
Zoooo frustrerend.
Zie ook overal adv van zomervakanties, word ik ook depri van, met wie moet ik ooit nog op vakantie?
Heb vermoeden dat ie iemand anders heeft, en daarom zo hard is tegen mij, maar leg het me dan uit, ben eerlijk.
Wat betreft vakantie, kan dat niet nog steeds met je kinderen?
dinsdag 16 maart 2021 om 13:26
Oudste zal liever met vrienden gaan, jongste kamperen met papa.Muis12345 schreef: ↑16-03-2021 10:21Teleurstellend he, dat eerlijkheid voor sommigen lastig is en dan met name de mensen die dichtbij je staan. Vooral als je onderbuikgevoel sterk is. Vaak komt dat ook uit, maar dan kom je er op een pijnlijkere manier achter. Mijn ex zei wel vaker dingen niet tegen mij, onder het mom van mij niet pijn willen doen. Maar mijn reactie was dan altijd, liever pijn met de waarheid dan voorgelogen worden. Kleine dingen, prima. Maar de grote belangrijke dingen vind ik dat je eerlijk over moet zijn. Niet alleen in liefdesrelaties, maar ook vriendschappen etc. Ik kan er maar niet bij dat dat voor sommigen moeilijk is. En dat wanneer je ze confronteert ze geen spijt hebben en wij fout zitten. Helaas geen controle op andermans gedragingen. Mijn ex had het ook nog over privacy toen ik hem confronteerde met het feit dat hij mij aan het lijntje hield en de dag erna naar zijn ex terug ging. Dat ik hem met rust moest laten en niet bemoeien met zijn leven. Mist gewoon mijn hele punt van dat het netjes was als je het had afgesloten met mij en erna naar haar toe ging.
Wat betreft vakantie, kan dat niet nog steeds met je kinderen?
dinsdag 16 maart 2021 om 20:26
Jullie zitten in een rouwproces. Een die vergelijkbaar is met het verlies van een dierbare qua ernst. Rouwen is nooit gemakkelijk. Het is een kwestie van loslaten en dat is het moeilijkste wat er is in het leven. Dat moet je niet onderschatten.
Het komt wel goed met jullie, écht! Het is alleen een rottijd waar jullie doorheen moeten. Je zou wensen dat de tijd snel voor bij gaat, dan heb je het achter de rug.
Zoek het gezelschap op van mensen die je waarderen, zodat je eigenwaarde weer een beetje opgekalefaterd wordt. Niet te veel alleen zitten simmen want dan ga je verschrikkelijk malen en kom je in een neerwaartse spiraal.
Het komt wel goed met jullie, écht! Het is alleen een rottijd waar jullie doorheen moeten. Je zou wensen dat de tijd snel voor bij gaat, dan heb je het achter de rug.
Zoek het gezelschap op van mensen die je waarderen, zodat je eigenwaarde weer een beetje opgekalefaterd wordt. Niet te veel alleen zitten simmen want dan ga je verschrikkelijk malen en kom je in een neerwaartse spiraal.
donderdag 18 maart 2021 om 10:47
Weer even een afschrijfmoment. Ik had het met mijn vriendin waar ik nu een paar dagen ben over wat nog het ergst voor mij kan zijn wat ik over hem zie op korte termijn. Toen zei ik, ja ik denk verloofd. Gisteren had ik constant een naar onderbuikgevoel, probeerde het weg te stoppen. Vanochtend ging het niet weg en toen maar toch weer social media gedeblokkeerd. En ja: hele verlovingsceremonie openbaar. Pffff.. gedachten en emoties gaan alle kanten op. We zijn pas twee maanden uit elkaar. En net een dag voordat hij haar ontmoette was ik de liefde van zijn leven en vond hij het zo vreselijk dat hij geen toekomst met mij had, en ik de liefde van zijn leven was etc. Wat hierboven ook al gezegd was, het is niet de persoon die ik dacht dat hij was. Maar dit zien.. doet toch pijn. Al wil ik hem niet terug (althans niet nu ik weet wie hij ook is), we misschien niet bij elkaar gepast hadden, maar toch. Al die leugens.. Was toch nergens voor nodig, als je van een ander hield moest je dat gewoon zeggen. Al was het allemaal een set up plan van je ouders.
donderdag 18 maart 2021 om 12:37
donderdag 18 maart 2021 om 19:12
Hoe is het gegaan? Heb je hem nog gewurgd? Het lijkt me moeilijk om iemand niet op zijn leugens te wijzen.sandy1974 schreef: ↑18-03-2021 12:37Pfff muis wat een schok, ik ben ook woest op (ex) man, die blijkt ook over vanalles gelogen te hebben, normaal gesproken zou ik m woedend gebeld hebben, maar ik negeer m nu maar voordat ik ontplof, vanmiddag nog samen naar mediation zal mijn tong eraf moeten bijten.
donderdag 18 maart 2021 om 19:21
Mij had het juist wel fijn geleken om hem nog een keer te zien, om hem te confronteren, af te sluiten. Maar ik snap dat het in jouw geval een ander verhaal is. Jij zal hem (helaas?) nooit helemaal uit je leven kunnen laten verdwijnen vanwege de kinderen. Dat kan doorgaan ook bemoeilijken. Maar wij kunnen ditsandy1974 schreef: ↑18-03-2021 12:37Pfff muis wat een schok, ik ben ook woest op (ex) man, die blijkt ook over vanalles gelogen te hebben, normaal gesproken zou ik m woedend gebeld hebben, maar ik negeer m nu maar voordat ik ontplof, vanmiddag nog samen naar mediation zal mijn tong eraf moeten bijten.
donderdag 18 maart 2021 om 20:00
Zooooo moeilijk, zit ie daar de perfecte vader te spelen, moesten we praten over ons 20 jarig huwelijk, heeft ie tranen in zijn ogen, stomme zak, gisteren duwde hij me bijna buiten, of ik wou vertrekken uit zijn huis (ben nog mede eigenaar, al mijn spullen nog daar), en dan zielig doen bij mediation.
En toch moest ik huilen toen ik terugkwam.
vrijdag 19 maart 2021 om 19:36
Oef, het zou mij niet lukken! "Goh, nu vind je het zo erg en laatst duwde je me bijna buiten", zo iets. Ik zou echt mijn mond niet kunnen houden. Niet dat ik zeg dat dat goed is hoor.sandy1974 schreef: ↑18-03-2021 20:00Zooooo moeilijk, zit ie daar de perfecte vader te spelen, moesten we praten over ons 20 jarig huwelijk, heeft ie tranen in zijn ogen, stomme zak, gisteren duwde hij me bijna buiten, of ik wou vertrekken uit zijn huis (ben nog mede eigenaar, al mijn spullen nog daar), en dan zielig doen bij mediation.
En toch moest ik huilen toen ik terugkwam.
vrijdag 19 maart 2021 om 20:14
Is ook heel moeilijk, maar zal toch ouderschap plan met m moeten maken.
Zegt ie ook “ kom hier naast me zitten “ ik ging aan andere eind van tafel zitten, was nog boos.
zondag 21 maart 2021 om 09:22
Muis12345 schreef: ↑18-03-2021 10:47Weer even een afschrijfmoment. Ik had het met mijn vriendin waar ik nu een paar dagen ben over wat nog het ergst voor mij kan zijn wat ik over hem zie op korte termijn. Toen zei ik, ja ik denk verloofd. Gisteren had ik constant een naar onderbuikgevoel, probeerde het weg te stoppen. Vanochtend ging het niet weg en toen maar toch weer social media gedeblokkeerd. En ja: hele verlovingsceremonie openbaar. Pffff.. gedachten en emoties gaan alle kanten op. We zijn pas twee maanden uit elkaar. En net een dag voordat hij haar ontmoette was ik de liefde van zijn leven en vond hij het zo vreselijk dat hij geen toekomst met mij had, en ik de liefde van zijn leven was etc. Wat hierboven ook al gezegd was, het is niet de persoon die ik dacht dat hij was. Maar dit zien.. doet toch pijn. Al wil ik hem niet terug (althans niet nu ik weet wie hij ook is), we misschien niet bij elkaar gepast hadden, maar toch. Al die leugens.. Was toch nergens voor nodig, als je van een ander hield moest je dat gewoon zeggen. Al was het allemaal een set up plan van je ouders.
Hoe lang kennen ze elkaar al en hoe lang zijn ze überhaupt bij elkaar? Dit kun je toch niet serieus nemen?
zondag 21 maart 2021 om 14:07
Ze hadden 11 jaar geleden een relatie, weet niet hoelang precies. Ouders kennen haar ook van die tijd. En vorig jaar opnieuw een relatie van drie maanden- al zei hij dat het geen relatie was en zag hij mij in die tijd ook. Zij noemt hem de liefde van haar leven, dus ja blijkbaar hebben die paar maanden veel impact gemaakt (op beide).....ik snap er ook helemaal niets van. Al gebeurt het wel vaker in onze cultuur, op zo’n korte termijn van alles.Kokosnootaap schreef: ↑21-03-2021 09:22Hoe lang kennen ze elkaar al en hoe lang zijn ze überhaupt bij elkaar? Dit kun je toch niet serieus nemen?
zondag 21 maart 2021 om 14:54
Hoe bedoel je jullie cultuur?Muis12345 schreef: ↑21-03-2021 14:07Ze hadden 11 jaar geleden een relatie, weet niet hoelang precies. Ouders kennen haar ook van die tijd. En vorig jaar opnieuw een relatie van drie maanden- al zei hij dat het geen relatie was en zag hij mij in die tijd ook. Zij noemt hem de liefde van haar leven, dus ja blijkbaar hebben die paar maanden veel impact gemaakt (op beide).....ik snap er ook helemaal niets van. Al gebeurt het wel vaker in onze cultuur, op zo’n korte termijn van alles.
zondag 21 maart 2021 om 15:28
In de Aziatische cultuur, als het wat ‘strikter’ nageleefd wordt kunnen dingen heel snel gaan als je ouders dat willen bijvoorbeeld. Weet niet of dat bij hen de reden was verder.
maandag 22 maart 2021 om 19:08
Lees nu een topic van een meisje dat zo erg lijkt op de ex van mijn ex, waar hij nu mee samen is. Maar zie haar niet zo snel hier op viva een topic openen en het komt niet helemaal overeen.
Maar goed, daaruit lees ik weer dat er genoeg meisjes zijn die mannen als hij (lijkt er wel op) er mee weg laten komen. Zo krijgt hij zijn happy ending, en de vrouw in kwestie misschien ook (huisje boompje beestje). Ergens kan ik het begrijpen, dat had ik misschien ook gedaan als ik onzeker / naief was. Ik heb hem immers ook vergeven toen ik achter bepaalde dingen kwam die eigenlijk rode vlaggen zijn. Normale Muis zou dat nooit doen.
En ze zijn ''zelfs'' verloofd, voor mij zou dat ook wat laten zien, omdat hij normaal altijd van de woorden was.. Met mij kon hij die actie niet ondernemen. Ik vraag me af, is dat omdat hij het niet wilde, dichtbij zich zelf bleef en het op zijn tempo wilde doen? En is het bij haar dan wel omdat hij het echt wil, of omdat hij onder druk staat? De gedachte dat hij het bij haar doet omdat hij het zelf wil na zo'n korte tijd doet mij wel pijn.. Dat je zo snel bij iemand beseft dat je de rest van je leven met haar / hem wil delen en bij mij niet na twee jaar. Misschien omdat het door mijn toedoen een keer eerder is uit geweest, maar toch.. Als je weer in de relatie stapt zou je er weer voor moeten gaan. En al doe je het voor haar omdat je onder druk staat, hoezo voelde hij dat nooit bij mij, om het voor mij te doen? Dan voel ik me toch weer even minder waard en minder leuk. En denk ik weer aan alle mooie woorden..
Uch, ik kan hem nog steeds niet haten. Kon ik dat maar.
Maar goed, daaruit lees ik weer dat er genoeg meisjes zijn die mannen als hij (lijkt er wel op) er mee weg laten komen. Zo krijgt hij zijn happy ending, en de vrouw in kwestie misschien ook (huisje boompje beestje). Ergens kan ik het begrijpen, dat had ik misschien ook gedaan als ik onzeker / naief was. Ik heb hem immers ook vergeven toen ik achter bepaalde dingen kwam die eigenlijk rode vlaggen zijn. Normale Muis zou dat nooit doen.
En ze zijn ''zelfs'' verloofd, voor mij zou dat ook wat laten zien, omdat hij normaal altijd van de woorden was.. Met mij kon hij die actie niet ondernemen. Ik vraag me af, is dat omdat hij het niet wilde, dichtbij zich zelf bleef en het op zijn tempo wilde doen? En is het bij haar dan wel omdat hij het echt wil, of omdat hij onder druk staat? De gedachte dat hij het bij haar doet omdat hij het zelf wil na zo'n korte tijd doet mij wel pijn.. Dat je zo snel bij iemand beseft dat je de rest van je leven met haar / hem wil delen en bij mij niet na twee jaar. Misschien omdat het door mijn toedoen een keer eerder is uit geweest, maar toch.. Als je weer in de relatie stapt zou je er weer voor moeten gaan. En al doe je het voor haar omdat je onder druk staat, hoezo voelde hij dat nooit bij mij, om het voor mij te doen? Dan voel ik me toch weer even minder waard en minder leuk. En denk ik weer aan alle mooie woorden..
Uch, ik kan hem nog steeds niet haten. Kon ik dat maar.
