Relaties
alle pijlers
tijdsdruk op ev. ouderschap: nu of nooit?
woensdag 12 mei 2021 om 18:05
Hallo
Graag jullie advies. Ik (man) ben sinds een jaar samen met mijn partner, het is iemand waarbij ik me werkelijk geweldig goed voel, het klikt, ook na zoveel tijd, we voelen en vullen elkaar goed aan, hebben een positieve impact op elkaar… Het is met andere partners ooit anders geweest, maar vind deze huidige relatie echt super.
We zijn alletwee rond de 40, ikzelf heb een dochter, zijzelf geen kinderen. Ikzelf heb de kinderwens al lang opgeborgen, dacht ik. Zijzelf ook, tot voor kort dacht ze er tenminste zo over. Door een aantal medische tests is gebleken dat àls ze ooit nog een kind zou gaan ze ongeveer nog enkele maanden heeft. Dat was een onderwerp dat nog niet actief was uitgesproken, maar nu het een beetje ‘nu of nooit’ is komt het thema wel naarboven drijven. Er moet dan ook zeer snel een keuze gemaakt worden. Zijzelf wordt ook wel warm van het idee, en ik beken dat ikzelf ook wel ontdooid geraak van de opgeborgen kinderwens. Ik sta er zeker voor open, alleen die tijdsdruk zet natuurlijk forse druk op de ketel. Wat er ook bijkomend is dat mijn partner op meer dan 50 km van mij woont, we nog niet samenwonend zijn (geen echte ervaring op dat vlak).
Ik merk dat ikzelf eerder neig naar ‘ja’ in omstandigheden waarbij je de tijd hebt om op dat vlak toch iets meer naar elkaar te groeien. Nu weet ik het even niet, ben de kluts wat kwijt. Bovendien zou het toch een op vele andere vlakken een impact hebben: zij zal moeten verhuizen, mijn dochter krijgt er een nieuwe inwoner bij, over een dik jaar zelfs een tweede/baby (als alles goed loopt), toch wel heel veel veranderingen op korte tijd.
Ik neig niet naar ja of neen zeggen, ik sta ervoor open, maar vrees tegelijkertijd ook voor héél veel drastische veranderingen op korte termijn, en de vraag is of dat wel een goed idee is. Heb ook een dochter die stabiliteit verdient (maar die wel open kan staan voor een baby erbij), maar tegelijkertijd kan een kindje wel een nieuw mooi begin betekenen. ‘Neen’ zeggen zou ik zeker ook jammer vinden, want het is meteen ook de laatste kans met haar, en laat haar nu net de vrouw zijn waarmee ik oprecht oud wil worden.
Graag jullie mening en advies…
Graag jullie advies. Ik (man) ben sinds een jaar samen met mijn partner, het is iemand waarbij ik me werkelijk geweldig goed voel, het klikt, ook na zoveel tijd, we voelen en vullen elkaar goed aan, hebben een positieve impact op elkaar… Het is met andere partners ooit anders geweest, maar vind deze huidige relatie echt super.
We zijn alletwee rond de 40, ikzelf heb een dochter, zijzelf geen kinderen. Ikzelf heb de kinderwens al lang opgeborgen, dacht ik. Zijzelf ook, tot voor kort dacht ze er tenminste zo over. Door een aantal medische tests is gebleken dat àls ze ooit nog een kind zou gaan ze ongeveer nog enkele maanden heeft. Dat was een onderwerp dat nog niet actief was uitgesproken, maar nu het een beetje ‘nu of nooit’ is komt het thema wel naarboven drijven. Er moet dan ook zeer snel een keuze gemaakt worden. Zijzelf wordt ook wel warm van het idee, en ik beken dat ikzelf ook wel ontdooid geraak van de opgeborgen kinderwens. Ik sta er zeker voor open, alleen die tijdsdruk zet natuurlijk forse druk op de ketel. Wat er ook bijkomend is dat mijn partner op meer dan 50 km van mij woont, we nog niet samenwonend zijn (geen echte ervaring op dat vlak).
Ik merk dat ikzelf eerder neig naar ‘ja’ in omstandigheden waarbij je de tijd hebt om op dat vlak toch iets meer naar elkaar te groeien. Nu weet ik het even niet, ben de kluts wat kwijt. Bovendien zou het toch een op vele andere vlakken een impact hebben: zij zal moeten verhuizen, mijn dochter krijgt er een nieuwe inwoner bij, over een dik jaar zelfs een tweede/baby (als alles goed loopt), toch wel heel veel veranderingen op korte tijd.
Ik neig niet naar ja of neen zeggen, ik sta ervoor open, maar vrees tegelijkertijd ook voor héél veel drastische veranderingen op korte termijn, en de vraag is of dat wel een goed idee is. Heb ook een dochter die stabiliteit verdient (maar die wel open kan staan voor een baby erbij), maar tegelijkertijd kan een kindje wel een nieuw mooi begin betekenen. ‘Neen’ zeggen zou ik zeker ook jammer vinden, want het is meteen ook de laatste kans met haar, en laat haar nu net de vrouw zijn waarmee ik oprecht oud wil worden.
Graag jullie mening en advies…
woensdag 12 mei 2021 om 21:51
Ik kan moeilijk inschatten hoe sterk de kinderwens bij jullie beiden is. Of is het meer een bevlieging nu er tijdsdruk op zit? Misschien denk ik te simpel, maar als de liefde voor het kind onvoorwaardelijk is vanuit beide ouders, dan denk ik dat het met het kind wel goed komt ja.
Er is op de voorpagina nu ook een topic over een vrouw van 29 die een kindje van zes maanden heeft en net gediagnosteerd is met kanker. Het leven is niet maakbaar en ieder moment kan de pleuris uitbreken en het leven van een kind op z'n kop zetten.
Persoonlijk ben ik daarom van plan om nooit kinderen te nemen en houd ik het bij goudvissen en cavia's, is lekker makkelijk
Er is op de voorpagina nu ook een topic over een vrouw van 29 die een kindje van zes maanden heeft en net gediagnosteerd is met kanker. Het leven is niet maakbaar en ieder moment kan de pleuris uitbreken en het leven van een kind op z'n kop zetten.
Persoonlijk ben ik daarom van plan om nooit kinderen te nemen en houd ik het bij goudvissen en cavia's, is lekker makkelijk
woensdag 12 mei 2021 om 22:10
Dus eigenlijk als je het kind al in een kansloze situatie op de aarde pleurt, heeft het een voorsprong. En dat het ellendig wordt komt dan in ieder geval niet als een verrassing. Zo min mogelijk over nadenken dit soort dingen.
woensdag 12 mei 2021 om 22:56
Je zou je maar zo verheven voelen dat jij als individu -en natuurlijk ook collectief als maatschappij- wel even aan anderen oplegt aan welke voorwaarden en eisen zij dienen te voldoen om EVENTUEEL geschikte ouders te kunnen en zelfs mogen worden. Want voldoe je niet aan dit beeld/lijstje, dan worden je kinderen hoogst waarschijnlijk diepongelukkig en wie weet eindigen ze zelfs in de Jeugdzorg.
Ik werk zelf met uithuisgeplaatste jonge kinderen. Daar is echt wel even ‘iets’ meer aan de hand dan ouders die in een vrij prille relatie gekozen hebben voor het krijgen van een kind. Dit soort opmerkingen rondslingeren vind ik dus ontzettend respectloos.
Degenen die het allemaal zo dik voor elkaar hebben dat ze het recht hebben om zich voort te mogen planten, hebben absoluut niet de garantie dat ze gelukkige kinderen op de wereld zetten. Niemand heeft die garantie. Ik ken overigens genoeg mensen die 10+ jaar bij elkaar waren, helemaal voldeden aan dat ‘huisje boompje beestje’ plaatje van jullie, en alsnog uit elkaar zijn gegaan nadat ze kinderen kregen. En ik ken ook mensen die krap een jaar samen waren toen ze hun gezin zijn gestart. En nu 10+ jaar later nog steeds samen zijn.
Anderen hebben niets te maken met de redenen waarom een stel ervoor kiest om (snel) een kind te krijgen. En jouw visie/referentiekader -en die van de maatschappij/meerderheid- van hoe een gezinssituatie eruit hoort te zien is absoluut niet de enige goede. En ook niet per definitie noodzakelijk om een goede basis te bieden voor een kind.
anoniem_653d64b2a443c wijzigde dit bericht op 13-05-2021 08:34
0.18% gewijzigd
woensdag 12 mei 2021 om 23:01
Maar er is hier toch helemaal niet sprake van een kansloze situatie?
Bij kansloos denk ik meer in de richting van ouders met mentale problemen, ernstige financiële schulden, weet ik het wat allemaal.
Verder heel erg eens met wat Lotus zegt.
Vandaar ook mijn vraag aan TO, hoe gewenst is een kindje nou echt bij beide ouders?
anoniem_398316 wijzigde dit bericht op 12-05-2021 23:02
7.27% gewijzigd
woensdag 12 mei 2021 om 23:01
Die logica klopt niet. Dat het ook fout kan gaan als je er wel rustig over nadenkt, wil nog niet zeggen dat je er daarom niet over na hoeft te denken. Ze wonen ver uit elkaar, weten helemaal niet hoe het is om samen te wonen, TO klinkt haske twijfelend en zij zet hem voor het blok door te zeggen dat het binnen een paar maanden moet. Alles aan de situatie scheeuwt nee.
woensdag 12 mei 2021 om 23:06
Nee sorry. Een jaar is echt te kort en jij hebt al een kind. Het leven van jouw dochter komt in 1 keer onder druk. Een vreemde vrouw in huis, een nieuwe baby. Het is allemaal niet in haar belang en zij kan er niks aan doen dat de nieuwe vriendin van papa te oud is en haast heeft met Kids. Je prioriteit hoort bij je dochter te liggen en niet bij een nieuwe vrouw die je pas net een jaar kent. Pas na 2 jaar gaat de verliefdheid over en zie je hoe iemand echt is. En dan heb je gewoon al een kind. En je weet niet eens of samenwonen wel bevalt. Nu is alles nog leuk maar is t ook leuk als ze straks de vieze onderbroeken van dochter moet wassen en als dochter een keer vervelend is?
woensdag 12 mei 2021 om 23:10
Kan dat ook als het medisch nu allemaal al wankel is?abracadabra schreef: ↑12-05-2021 23:08O en anders zou ze misschien kunnen overwegen haar eicellen in te vriezen.
Wie zegt trouwens dat het lukt om binnen die paar maanden zwangert te worden
woensdag 12 mei 2021 om 23:13
Volgens mij las ik laatst dat het kon..en dat het 3000 euro kost. En je het vergoed krijgt als t medisch is.
Maar... het verhaal is raar. Stel t is waar... ga je dan die paar maanden op de gok proberen zwanger te raken of bieden ze je een medische behandeling aan?
donderdag 13 mei 2021 om 00:01
Sommige situaties vragen om het maken van een snelle keuze. Dat je er niet lang over kan nadenken, betekent niet dat je er niet goed over kan nadenken. Soms volg je je hart. Out of the box en buiten het traditionele plaatje om denken is niet per definitie fout. Je hoeft niet perse bij ‘de uitverkorenen’ te horen om samen -in welke vorm dan ook-, afzonderlijk van elkaar of alleen een stabiele en liefdevolle basis te kunnen bieden aan je kind.
Een kind op de wereld zetten is nogal een essentiële beslissing. Voor jezelf, maar vooral ook voor het kind dat misschien gaat komen. En dat er al een kind is, maakt die beslissing uiteraard nóg groter. Dat stel ik niet ter discussie.
Maar ik ben het er niet mee eens hoe snel anderen iemand (of zijn/haar gezinssituatie) volledig willen afschrijven voor het mogen krijgen van een kind. In dit geval gaat het om een vrouw die graag moeder wil worden, maar naar eigen zeggen binnen korte tijd helemaal nooit meer kinderen kan krijgen. Mocht TO denken dat dit de vrouw van zijn leven is, begrijp ik zeer goed dat hij hierover nadenkt.
Een kind op de wereld zetten is nogal een essentiële beslissing. Voor jezelf, maar vooral ook voor het kind dat misschien gaat komen. En dat er al een kind is, maakt die beslissing uiteraard nóg groter. Dat stel ik niet ter discussie.
Maar ik ben het er niet mee eens hoe snel anderen iemand (of zijn/haar gezinssituatie) volledig willen afschrijven voor het mogen krijgen van een kind. In dit geval gaat het om een vrouw die graag moeder wil worden, maar naar eigen zeggen binnen korte tijd helemaal nooit meer kinderen kan krijgen. Mocht TO denken dat dit de vrouw van zijn leven is, begrijp ik zeer goed dat hij hierover nadenkt.
donderdag 13 mei 2021 om 00:32
TO klinkt niet heel enthousiast verder maar als zijn hart er zo vol van is en hij er goed over na heeft gedacht okay.
donderdag 13 mei 2021 om 01:42
Bij niet doen en achteraf spijt heb je alleen jezelf ermee. Bij wel doen en spijt ook een onschuldig kind wat nergens om heeft gevraagd.bia-pia schreef: ↑12-05-2021 20:24Ander geluid: bij twijfel wel doen.
De twijfel gaat 2 kanten op: wil ik kinderloos blijven of wil ik ouder worden. Er is nu nog maar een kleine kans om zwanger te worden. Het gaat om een paar maanden en het lukt of wel, of niet.
Bij iemand van 40-plus hoef je er nauwelijks aan te twijfelen dat zwanger worden niet lang meer mogelijk is.
donderdag 13 mei 2021 om 07:10
Goed gezegd.Lotus90 schreef: ↑12-05-2021 22:56Je zou je maar zo verheven voelen dat jij als individu -en natuurlijk ook collectief als maatschappij- wel even aan anderen oplegt aan welke voorwaarden en eisen zij dienen te voldoen om EVENTUEEL geschikte ouders te kunnen en zelfs mogen worden. Want voldoe je niet aan dit beeld/lijstje, dan worden je kinderen hoogst waarschijnlijk diepongelukkig en wie weet eindigen ze zelfs in de Jeugdzorg.
Ik werk zelf met uithuisgeplaatste jonge kinderen. Daar is echt wel even ‘iets’ meer aan de hand dan ouders die in een vrij prille relatie gekozen hebben voor het krijgen van een kind. Dit soort opmerkingen rondslingeren vind ik dus ontzettend respectloos.
Degenen die het allemaal zo dik voor elkaar hebben dat ze het recht hebben om zich voort te mogen planten, hebben absoluut niet de garantie dat ze gelukkige kinderen op de wereld zetten. Niemand heeft die garantie. Ik ken overigens genoeg mensen die 10+ jaar bij elkaar waren, helemaal voldeden aan dat ‘huisje boompje beestje’ plaatje van jullie, en alsnog uit elkaar zijn gegaan nadat ze kinderen kregen. En ik ken ook mensen die krap een jaar samen waren toen ze hun gezin zijn gestart. En nu 10+ jaar laten nog steeds samen zijn.
Anderen hebben niets te maken met de redenen waarom een stel ervoor kiest om (snel) een kind te krijgen. En jouw visie/referentiekader -en die van de maatschappij/meerderheid- van hoe een gezinssituatie eruit hoort te zien is absoluut niet de enige goede. En ook niet per definitie noodzakelijk om een goede basis te bieden voor een kind.
donderdag 13 mei 2021 om 08:18
Ze heeft al meer dan 20 jaar de kans gehad om moeder te worden he. Als je pas na je 40e die kinderwens hebt, dan is de kans groot dat het FOMO is. En om daar in een prille relatie een man die al een dochter heeft in mee te slepen...
donderdag 13 mei 2021 om 08:25
Wie zegt dat ze daar al 20 jaar de kans voor heeft gehad? Ze heeft nu kennelijk pas een leuke, geschikte partner. Zonder hem zou ze het van de overgrote meerderheid hier en in de rest van de maatschappij NOOIT in haar hoofd mogen halen om ook maar te denken aan het krijgen van een kind.
donderdag 13 mei 2021 om 08:32
Ze kan toch ook gewoon een kind krijgen van een donor als de wens zo groot is?Lotus90 schreef: ↑13-05-2021 08:25Wie zegt dat ze daar al 20 jaar de kans voor heeft gehad? Ze heeft nu kennelijk pas een leuke, geschikte partner. Zonder hem zou ze het van de overgrote meerderheid hier en in de rest van de maatschappij NOOIT in haar hoofd mogen halen om ook maar te denken aan het krijgen van een kind.
