Relaties
alle pijlers
Heropend: Mantelzorg
zaterdag 26 juni 2021 om 11:03
Ik wil graag verder praten over Mantelzorg.
Goedemorgen,
sorry, ik was vergeten dat ik hier ooit een topic over geopend had. De situatie is door COVID verergerd. Ze weigert de vaccinatie, ook nadat haar neuroloog gebeld had om dit wel te doen. Ze zegt telkens: ik kan er niet komen. Ze kan er wel komen want hier op de vaccinatie locatie staan leenrolstoelen en ik wil graag mee. Dan weer dat ze bang is voor de bijwerkingen. Vlak voordat ik ging voor mijn eerste vaccinatie leest ze al de bijwerkingen op, vooral die zeldzame trombose en wenst me dan veel sterkte. Het is dus angst bij haar denk ik.
De neuroloog belde eigenlijk om te zeggen dat er een medicijn is voor haar type MS die alles kan afremmen als het aanslaat. Maar dan moet ze wel een MRI scan. Dat weigert ze. Ondertussen is haar psoriasis die eerst mild was omgeslagen naar ernstig maar ze wil niet naar een dermatoloog. Doordat de psoriasis ook op haar voeten zit loopt ze bijna helemaal niet meer.
Ik ben er ondertussen achter dat ze zorg mijdt omdat ze een grote angst heeft voor medische behandelingen. Daar kan ze niets aan doen maar als ik opper om hulp daarvoor te zoeken dan scheldt ze me verrot.
De botox injecties zijn sinds het vorige topic ook niet meer gezet. Ze gaat zienderogen achteruit. Nog steeds begrijp ik niet dat ze niet alles aangrijpt om iets beter te worden. Zelf doe ik nog steeds de verzorging omdat ik haar niet wil laten stikken.
Ik schrijf dit stukje een beetje in shock, ik weet pas sinds gisteren dat haar een medicijn aangeboden is maar dat ze dat dus weigert om haar angst voor een scan. Kan hier zo niet tegen. Hoe kan het nu dat je niet alles aangrijpt wat er maar is?
Wat kan ik nog doen?
Goedemorgen,
sorry, ik was vergeten dat ik hier ooit een topic over geopend had. De situatie is door COVID verergerd. Ze weigert de vaccinatie, ook nadat haar neuroloog gebeld had om dit wel te doen. Ze zegt telkens: ik kan er niet komen. Ze kan er wel komen want hier op de vaccinatie locatie staan leenrolstoelen en ik wil graag mee. Dan weer dat ze bang is voor de bijwerkingen. Vlak voordat ik ging voor mijn eerste vaccinatie leest ze al de bijwerkingen op, vooral die zeldzame trombose en wenst me dan veel sterkte. Het is dus angst bij haar denk ik.
De neuroloog belde eigenlijk om te zeggen dat er een medicijn is voor haar type MS die alles kan afremmen als het aanslaat. Maar dan moet ze wel een MRI scan. Dat weigert ze. Ondertussen is haar psoriasis die eerst mild was omgeslagen naar ernstig maar ze wil niet naar een dermatoloog. Doordat de psoriasis ook op haar voeten zit loopt ze bijna helemaal niet meer.
Ik ben er ondertussen achter dat ze zorg mijdt omdat ze een grote angst heeft voor medische behandelingen. Daar kan ze niets aan doen maar als ik opper om hulp daarvoor te zoeken dan scheldt ze me verrot.
De botox injecties zijn sinds het vorige topic ook niet meer gezet. Ze gaat zienderogen achteruit. Nog steeds begrijp ik niet dat ze niet alles aangrijpt om iets beter te worden. Zelf doe ik nog steeds de verzorging omdat ik haar niet wil laten stikken.
Ik schrijf dit stukje een beetje in shock, ik weet pas sinds gisteren dat haar een medicijn aangeboden is maar dat ze dat dus weigert om haar angst voor een scan. Kan hier zo niet tegen. Hoe kan het nu dat je niet alles aangrijpt wat er maar is?
Wat kan ik nog doen?
zaterdag 26 juni 2021 om 11:15
zaterdag 26 juni 2021 om 12:23
Pfiffer heeft die trombose bijwerking niet alleen Janssen en Astrazenica, daarnaast is er zelfs vervoer mogelijk. Ik zou eens met haar huisarts gaan praten en kijken of er een maatschappelijk werker en thuiszorg voor je moeder geregeld kan worden dan kunnen die de discussie met haar aan gaan.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 26 juni 2021 om 14:34
zaterdag 26 juni 2021 om 17:45
zaterdag 26 juni 2021 om 22:44
Die reactie kwam bij mij ook wel binnen. Ze heeft de ziekte nu 22 jaar en al vanaf het begin wilde ze niet onder behandeling van een arts. Het is inderdaad onomkeerbaar tot nu toe en dat was ook haar reden om niet te willen. Toch is het zo dat er nu meer medicijnen zijn en ik kan er niet bij dat je niet alles probeert. Ik begrijp heus dat ik uitga van mijn eigen karakter.
Het doet me pijn dat ze alle kansen weigert: fysiotherapie aan huis om de spieren op peil te houden, die nieuwe medicijnen waar haar neuroloog over gebeld heeft. Behandeling van psoriasis op haar voeten. De corona vaccinatie. We hebben geld voor een beenmergtransplantatie want dat wordt nog niet vergoed in Nederland. Maar echt niks wil ze. Op haar stoel zitten en dan wel klagen dat ze nergens komt. Bah wat klink ik verbitterd, zie het ineens zelf.
Ze zegt wel dingen als: als ik niet meer naar de w.c. kan wil ik dood. Dat is weer mijn angst, want dat komt nu wel heel dichtbij en dan denk ik: het is niet nodig, nog niet, er zijn nog behandelingen.
Maar ik weet nu dat ze niet durft, dat maakt me milder. Ze had een pap 3 bij een uitstrijkje van zo'n 15 jaar terug, dat moest behandeld. Ook niet gedaan. Ik ben ook niet happig op ingrepen maar ik zou dan wel gaan. Het zal er inderdaad op neerkomen dat ik moet accepteren dat ze geen hulp wil.
Pa was net zo, er was na een T.I.A. een vermoeden van een verstopping in de halsslagader en toch alles weigeren dus een week na de T.I.A. een mega herseninfarct en daarna 7 jaar als een plant op een bed liggen want wilsonbekwaam verklaard door de hersenletsel. Dus zijn wens voor euthanasie werd niet ingewilligd.
Dat ze depressief is dat kan best. Zit in de familie, heb zelf een depressie van biologische aard gehad, twee keer. Dat is een afschuwelijk zwaar gevoel. Ze lost dit volgens mij op met elke dag drank en roken, wat ook weer heel slecht is voor haar ziektes. Hier zeg ik trouwens niets over want dat snap ik dan wel weer dat ze verzachting zoek.
Haar laten stikken doe ik niet. Ik heb haar beloofd dat ze niet zoals pa in een verpleeghuis komt. DIe belofte hou ik. Het wordt ook steeds makkelijker om mijn mond te houden als ze aan het schelden is, omdat ik te weinig doe en lui ben. Of dik, of lelijk. Dan weet ik dat dat door frustratie komt omdat ze ook wel eens zegt: dan zie ik jou lopen en denk: ja zij wel.
Tegenwoordig zeg ik steeds meer als ze iets weigert: als je dat niet wilt moet je het ook niet doen. Er niet meer tegenin gaan dus. Vind het gewoon moeilijk om iemand waar ik veel van hou onder mijn ogen weg te zien kwijnen terwijl het (nog) niet nodig is. Is dat raar?
zaterdag 26 juni 2021 om 23:22
Nee dat is in mijn ogen niet raar maar nu loop je wel jezelf volledig voorbij. Als ze niets wil laat haar dan maar. Zoek hulp voor jezelf om dit te gaan aanvaarden. Ze wil niks en daarmee zorgt ze er eigenlijk toch zelf voor dat ze uiteindelijk naar een verpleeghuis moet? Ze trekt jou nu mee de afgrond in. Ik vind het enorm knap dat je het al zolang vol hebt gehouden om te helpen maar er is een grens. Je beide ouders hebben zo hun nukken,zorg dat je niet in hun voetsporen zal treden.
zondag 27 juni 2021 om 00:14
Renkya schreef: ↑26-06-2021 22:44
Haar laten stikken doe ik niet. Ik heb haar beloofd dat ze niet zoals pa in een verpleeghuis komt. DIe belofte hou ik. Het wordt ook steeds makkelijker om mijn mond te houden als ze aan het schelden is, omdat ik te weinig doe en lui ben. Of dik, of lelijk. Dan weet ik dat dat door frustratie komt omdat ze ook wel eens zegt: dan zie ik jou lopen en denk: ja zij wel.
Tegenwoordig zeg ik steeds meer als ze iets weigert: als je dat niet wilt moet je het ook niet doen. Er niet meer tegenin gaan dus. Vind het gewoon moeilijk om iemand waar ik veel van hou onder mijn ogen weg te zien kwijnen terwijl het (nog) niet nodig is. Is dat raar?
pff, ik vind dit allemaal nogal wat. Ten eerste, hoe kun je nu weten dat je die belofte kunt houden? Wat als jij er aan onderdoor gaat? Waarom zou jou leven minder belangrijk zijn dan het hare? (helemaal als haar leven beter zou kunnen zijn maar ze dat zelf niet wil). En je wil haar niet laten stikken, maar volgens mij laat ze jou behoorlijk stikken.
zondag 27 juni 2021 om 05:33
Ik herken het een beetje. Ook gezorgd voor een zorgweigeraar. Dokter kwam hier maandelijks vragen of hij er nog hetzelfde over dacht. Dat deed hij. Je kunt er niets tegen doen als ze niet wil…je kunt wel goed voor jezelf blijven zorgen en grenzen stellen. Ook communiceren dat als ze zorg weigert en oplossingen vermijdt jij niet alle (onnodige) zorg die vermeden zou kunnen worden, op je blijft nemen maar dat gedeeltelijk gaat overdragen. Zo’n stap helpt meestal wel als je consequent kunt blijven.
