Relaties
alle pijlers
Vriendschappen en ziekte
woensdag 14 juli 2021 om 20:55
Er is al eerder een topic geweest over hoe vriendschappen zich ontwikkelen als je chronisch ziek bent.
Daar was veel herkenning in elkaars verhalen en steun naar elkaar toe.
Wellicht dat we dat opnieuw kunnen oppakken?
Ik merk zelf dat, sinds ik door ziekte behoorlijk beperkt ben, veel aan het bed gekluisterd ben en mijn agenda gedomineerd wordt door medische afspraken, alle energie in een vriendschap vooral van mij af moet komen omdat het anders verwaterd. Ik vind dat jammer, enerzijds mis ik de steun maar ik mis ook vooral de gezelligheid. Samen kletsen, verhalen horen van een ander, een ander helpen etc.
Soms denk ik weleens dat je gewoon niet meer interessant genoeg bent als je ziek bent of zo, maar het is een lastig te verklaren fenomeen denk ik.
Mensen die het herkennen en mee willen praten?
Daar was veel herkenning in elkaars verhalen en steun naar elkaar toe.
Wellicht dat we dat opnieuw kunnen oppakken?
Ik merk zelf dat, sinds ik door ziekte behoorlijk beperkt ben, veel aan het bed gekluisterd ben en mijn agenda gedomineerd wordt door medische afspraken, alle energie in een vriendschap vooral van mij af moet komen omdat het anders verwaterd. Ik vind dat jammer, enerzijds mis ik de steun maar ik mis ook vooral de gezelligheid. Samen kletsen, verhalen horen van een ander, een ander helpen etc.
Soms denk ik weleens dat je gewoon niet meer interessant genoeg bent als je ziek bent of zo, maar het is een lastig te verklaren fenomeen denk ik.
Mensen die het herkennen en mee willen praten?
woensdag 14 juli 2021 om 21:04
Hoi Alcedo,
heel herkenbaar. Door migraine moet ook soms ook vlak vantevoren afzeggen en ik heb het idee dat mensen je op een bepaald moment maar niet meer vragen.
Daarnaast heb ik een kind met een handicap (ik ben alleenstaand moeder) waardoor ik niet altijd zomaar overal naar toe kan. Ik merk dat nu onze kinderen allemaal ouder worden en dus zelfstandiger dat in ieder geval mijn vriendinnen dat niet snappen. Ik ben door alles een aantal (toen heel fijne) vriendschappen kwijt geraakt. Daar heb ik me erg verdrietig over gevoeld en ook best eenzaam.
Ik werk fulltime en heb gelukkig leuke collega's en van die contacten geniet ik.
Maar een chronische ziekte kan flink wat invloed hebben he?
heel herkenbaar. Door migraine moet ook soms ook vlak vantevoren afzeggen en ik heb het idee dat mensen je op een bepaald moment maar niet meer vragen.
Daarnaast heb ik een kind met een handicap (ik ben alleenstaand moeder) waardoor ik niet altijd zomaar overal naar toe kan. Ik merk dat nu onze kinderen allemaal ouder worden en dus zelfstandiger dat in ieder geval mijn vriendinnen dat niet snappen. Ik ben door alles een aantal (toen heel fijne) vriendschappen kwijt geraakt. Daar heb ik me erg verdrietig over gevoeld en ook best eenzaam.
Ik werk fulltime en heb gelukkig leuke collega's en van die contacten geniet ik.
Maar een chronische ziekte kan flink wat invloed hebben he?
woensdag 14 juli 2021 om 21:06
woensdag 14 juli 2021 om 21:18
Ik open hem vlak voor dit forum sluit, daar. Nu hou ik het nog even hierJufjoke schreef: ↑14-07-2021 21:06Voor die twee weken dat het Viva forum nog bestaat...ik kan me voorstellen dat het steunend is, maar ik zou overwegen om dat op Viafora of andere alternatieve fora te proberen. Daar zitten inmiddels al veel Viva's.
Ik kan me tenminste indenken dat je hier een wat langer lopend topic van wil maken.
woensdag 14 juli 2021 om 21:20
Heel herkenbaar wat je in je eerste alinea schrijft. Het gevoel dat mensen je niet vragen omdat ze al voor je gaan invullen. Dat voelt volgens mij best wel alsof je buitengesloten wordt of zo.lepeltje123 schreef: ↑14-07-2021 21:04Hoi Alcedo,
heel herkenbaar. Door migraine moet ook soms ook vlak vantevoren afzeggen en ik heb het idee dat mensen je op een bepaald moment maar niet meer vragen.
Daarnaast heb ik een kind met een handicap (ik ben alleenstaand moeder) waardoor ik niet altijd zomaar overal naar toe kan. Ik merk dat nu onze kinderen allemaal ouder worden en dus zelfstandiger dat in ieder geval mijn vriendinnen dat niet snappen. Ik ben door alles een aantal (toen heel fijne) vriendschappen kwijt geraakt. Daar heb ik me erg verdrietig over gevoeld en ook best eenzaam.
Ik werk fulltime en heb gelukkig leuke collega's en van die contacten geniet ik.
Maar een chronische ziekte kan flink wat invloed hebben he?
Gelukkig heb je leuke collega’s. Dat is ook belangrijk.
woensdag 14 juli 2021 om 21:35
Goed onderwerp. Ik heb lange tijd beperkte energie gehad wegens psychische klachten. Het lijkt nu beter te gaan *afkloppen*. Het was ook niet altijd te voorspellen hoe het zou lopen.
Het verschilt enorm in hoeverre mensen begrip hebben dat je soms moet afzeggen. Mijn ervaring is dat als mensen er ECHT moeite mee hebben dat je soms afzegt, de vriendschap niet meer gaat werken. Bij hun is plannen een kwestie van met je agenda werken. Terwijl als je ziek bent, het zo makkelijk niet gaat.
Gewoon een vraag: Wat voor dingen zijn voor jou haalbaar om te ondernemen? Kun je mensen thuis ontvangen? Wandelen/fietsen in de natuur? Avondje uit? Soms kom je ook op een moment dat het goed is om juist nieuwe vriendschappen aan te gaan en dan duidelijk te zijn wat wel en niet kan. Geen lang weekend weg maar wel een kop thee in de tuin. Geen avond stappen maar wel thuis een serie kijken, bijvoorbeeld.
Ik kwam ook wel mensen tegen die een soort gemeenschappelijke deler zagen in 'jij bent ook afgekeurd' of 'jij werkt ook niet' of 'jij loopt ook bij GGZ' maar dan moet je wel oppassen dat je niet samen in zak en as gaat zitten zeg maar.
Het verschilt enorm in hoeverre mensen begrip hebben dat je soms moet afzeggen. Mijn ervaring is dat als mensen er ECHT moeite mee hebben dat je soms afzegt, de vriendschap niet meer gaat werken. Bij hun is plannen een kwestie van met je agenda werken. Terwijl als je ziek bent, het zo makkelijk niet gaat.
Gewoon een vraag: Wat voor dingen zijn voor jou haalbaar om te ondernemen? Kun je mensen thuis ontvangen? Wandelen/fietsen in de natuur? Avondje uit? Soms kom je ook op een moment dat het goed is om juist nieuwe vriendschappen aan te gaan en dan duidelijk te zijn wat wel en niet kan. Geen lang weekend weg maar wel een kop thee in de tuin. Geen avond stappen maar wel thuis een serie kijken, bijvoorbeeld.
Ik kwam ook wel mensen tegen die een soort gemeenschappelijke deler zagen in 'jij bent ook afgekeurd' of 'jij werkt ook niet' of 'jij loopt ook bij GGZ' maar dan moet je wel oppassen dat je niet samen in zak en as gaat zitten zeg maar.
Je kunt méér.
woensdag 14 juli 2021 om 22:32
Godzijdank word ik voorlopig van ziekte gespaard, maar verder kan ik mee op de kar: ik heb een paar heel goede vriendinnen, die ik niet kwijt wil, maar bij een paar van hen ondervind ik dat vooral ikzelf de vriendschap moet onderhouden door initiatief te nemen. Ze hebben de puf niet om te gaan stappen, zijn moe, hun familie komt op bezoek, de hond is ziek en blablablabla. IK HEB OOK EEN LEVEN EN OOK IK HEB HET DRUK! denk ik dan. Ik werk me krom, heb een eigen bedrijf en een gezin en toch probeer ik tijd te maken voor mijn vriendinnen . Of je stelt voor om iets samen te doen en dan sommen ze alle data op waarop het NIET gaat. Jeeez. Ja ik nam me vorige week voor om er definitief een einde aan te breien door gewoon geen contact meer op te nemen. Scheelt een hoop gedoe. Dan ga ik verder met de vriendinnen die wel moeite doen.
Mijn vraag is nu wel: zijn je vriendinnen terughoudend door je wankele gezondheid? Vinden ze het onwennig of waardoor denk je dat ze de boot afhouden? Ikzelf kan me niet inbeelden dat ik een vriendin - al dan niet subtiel- aan de kant schuif om wille van haar gezondheidstoestand. Mijn op 1 na beste vriendin is ernstig ziek. Dat vind ik ontzettend jammer maar we hebben het nog steeds gezellig, vaak met een lach, af en toe met een traan. Ik mag er niet aan denken dat ze het niet zou halen, ik zou kapot zijn van verdriet. Is er iemand die jou ook dat gevoel bezorgt, iemand die voor je door het vuur gaat? Soms is het iemand van wie je het niet vermoedt, echt waar! Veel sterkte!!!
Mijn vraag is nu wel: zijn je vriendinnen terughoudend door je wankele gezondheid? Vinden ze het onwennig of waardoor denk je dat ze de boot afhouden? Ikzelf kan me niet inbeelden dat ik een vriendin - al dan niet subtiel- aan de kant schuif om wille van haar gezondheidstoestand. Mijn op 1 na beste vriendin is ernstig ziek. Dat vind ik ontzettend jammer maar we hebben het nog steeds gezellig, vaak met een lach, af en toe met een traan. Ik mag er niet aan denken dat ze het niet zou halen, ik zou kapot zijn van verdriet. Is er iemand die jou ook dat gevoel bezorgt, iemand die voor je door het vuur gaat? Soms is het iemand van wie je het niet vermoedt, echt waar! Veel sterkte!!!
woensdag 14 juli 2021 om 23:30
Ja, dat is lastig te verklaren. Denk dat de meeste mensen het ook niet lang volhouden om heel lang trouw te zijn aan iemand die chronisch ziek is.
In het begin zijn ze er nog wel, maar na een tijdje haken ze af. En soms krijg je het onverwachtse hoek van wie je het echt niet verwacht had.
Ik ben een tijd deppresief geweest en van wie ik dacht dat het mijn beste vrienden waren kreeg ik alleen te horen stel je niet aan ga gewoon mee naar de kroeg, terwijl ik mijn bed niet uit kom komen. Dat heeft me toen veel pijn gedaan, dat je dacht dag je echte vrienden had, maar uiteindelijk dus niet als het minder gaat. Zo kenbaar ik ook iemand met Alzheimer een zeer geliefde man die altijd heel veel mensen om zich heen had grote feesten gaf. Toen zijn situatie erger werkt kwam er bijna niemand meer langs en zat hij bijna elke dag alleen. Dat vond ik echt schijnend en kan ik nog steeds om huilen. Heb wel eens een paar mensen in zijn omgeving gevraagd waarom ze niet vaker op bezoek gingen, ze hadden geen zin om elke keer hetzelfde te herhalen en er viel niet meer met hem te praatten. Vreselijk verdrietig dat mensen zo zijn. Want iedereen wil als mens behandeld worden al ben je ziek je bent en blijft een mens. Sterkte en hoop dat er wel wat lieve mensen om je heen zijn die je wel trouw blijven. X
In het begin zijn ze er nog wel, maar na een tijdje haken ze af. En soms krijg je het onverwachtse hoek van wie je het echt niet verwacht had.
Ik ben een tijd deppresief geweest en van wie ik dacht dat het mijn beste vrienden waren kreeg ik alleen te horen stel je niet aan ga gewoon mee naar de kroeg, terwijl ik mijn bed niet uit kom komen. Dat heeft me toen veel pijn gedaan, dat je dacht dag je echte vrienden had, maar uiteindelijk dus niet als het minder gaat. Zo kenbaar ik ook iemand met Alzheimer een zeer geliefde man die altijd heel veel mensen om zich heen had grote feesten gaf. Toen zijn situatie erger werkt kwam er bijna niemand meer langs en zat hij bijna elke dag alleen. Dat vond ik echt schijnend en kan ik nog steeds om huilen. Heb wel eens een paar mensen in zijn omgeving gevraagd waarom ze niet vaker op bezoek gingen, ze hadden geen zin om elke keer hetzelfde te herhalen en er viel niet meer met hem te praatten. Vreselijk verdrietig dat mensen zo zijn. Want iedereen wil als mens behandeld worden al ben je ziek je bent en blijft een mens. Sterkte en hoop dat er wel wat lieve mensen om je heen zijn die je wel trouw blijven. X
vrijdag 16 juli 2021 om 09:17
Ik kan me voorstellen dat niet-zichtbare aandoeningen misschien nog wel meer onbegrip kweken bij mensen, maar misschien doe ik een onterechte aanname. Ik merk wel dat mensen heel makkelijk zeggen dat zij ook weleens moe zijn/rugpijn hebben/vul maar in en dat ze dus precies weten hoe je je voelt, wat je moet doen en dat je dus toch wel meekan. Eh, niet dus.Moon-Alisa schreef: ↑14-07-2021 21:35Goed onderwerp. Ik heb lange tijd beperkte energie gehad wegens psychische klachten. Het lijkt nu beter te gaan *afkloppen*. Het was ook niet altijd te voorspellen hoe het zou lopen.
Het verschilt enorm in hoeverre mensen begrip hebben dat je soms moet afzeggen. Mijn ervaring is dat als mensen er ECHT moeite mee hebben dat je soms afzegt, de vriendschap niet meer gaat werken. Bij hun is plannen een kwestie van met je agenda werken. Terwijl als je ziek bent, het zo makkelijk niet gaat.
Gewoon een vraag: Wat voor dingen zijn voor jou haalbaar om te ondernemen? Kun je mensen thuis ontvangen? Wandelen/fietsen in de natuur? Avondje uit? Soms kom je ook op een moment dat het goed is om juist nieuwe vriendschappen aan te gaan en dan duidelijk te zijn wat wel en niet kan. Geen lang weekend weg maar wel een kop thee in de tuin. Geen avond stappen maar wel thuis een serie kijken, bijvoorbeeld.
Ik kwam ook wel mensen tegen die een soort gemeenschappelijke deler zagen in 'jij bent ook afgekeurd' of 'jij werkt ook niet' of 'jij loopt ook bij GGZ' maar dan moet je wel oppassen dat je niet samen in zak en as gaat zitten zeg maar.
Ik heb geen mensen met vergelijkbare aandoeningen in mijn omgeving, wel op die manier mensen leren kennen via internet en dat contact is ook waardevol geworden. Het gaat daarbij juist niet om het samen in een put te kruipen, maar gewoon het steunen van elkaar.
Ik ben behoorlijk beperkt, maar ik probeer wel creatief te zijn om toch goed contact te kunnen onderhouden. Dat werkt helaas niet voor iedereen, blijkt.
vrijdag 16 juli 2021 om 09:18
Wat verdrietig he.GeweldigWeer schreef: ↑14-07-2021 22:05Ik herken dit gelukkig niet, al heb ik wel afscheid genomen van bepaalde vrienden sinds ik ongeneeslijk ziek ben. In slechte tijden leer je je vrienden kennen zeggen ze weleens, klopt helemaal!
Gelukkig merk ik het andersom ook. Dat sommige mensen me juist weten te verrassen door hun steun.
vrijdag 16 juli 2021 om 09:22
Dank je wel. Je klinkt ontzettend lief voor je zieke vriendin!Joséphine schreef: ↑14-07-2021 22:32Godzijdank word ik voorlopig van ziekte gespaard, maar verder kan ik mee op de kar: ik heb een paar heel goede vriendinnen, die ik niet kwijt wil, maar bij een paar van hen ondervind ik dat vooral ikzelf de vriendschap moet onderhouden door initiatief te nemen. Ze hebben de puf niet om te gaan stappen, zijn moe, hun familie komt op bezoek, de hond is ziek en blablablabla. IK HEB OOK EEN LEVEN EN OOK IK HEB HET DRUK! denk ik dan. Ik werk me krom, heb een eigen bedrijf en een gezin en toch probeer ik tijd te maken voor mijn vriendinnen . Of je stelt voor om iets samen te doen en dan sommen ze alle data op waarop het NIET gaat. Jeeez. Ja ik nam me vorige week voor om er definitief een einde aan te breien door gewoon geen contact meer op te nemen. Scheelt een hoop gedoe. Dan ga ik verder met de vriendinnen die wel moeite doen.
Mijn vraag is nu wel: zijn je vriendinnen terughoudend door je wankele gezondheid? Vinden ze het onwennig of waardoor denk je dat ze de boot afhouden? Ikzelf kan me niet inbeelden dat ik een vriendin - al dan niet subtiel- aan de kant schuif om wille van haar gezondheidstoestand. Mijn op 1 na beste vriendin is ernstig ziek. Dat vind ik ontzettend jammer maar we hebben het nog steeds gezellig, vaak met een lach, af en toe met een traan. Ik mag er niet aan denken dat ze het niet zou halen, ik zou kapot zijn van verdriet. Is er iemand die jou ook dat gevoel bezorgt, iemand die voor je door het vuur gaat? Soms is het iemand van wie je het niet vermoedt, echt waar! Veel sterkte!!!
Ik heb een aandoening die bij 90% van de patiënten gewoon overgaat zonder al te veel gedoe, ik ben de pechvogel die er de rest van de leven mee moet dealen. Dat dealen gaat me goed af, maar ik zit nog wel midden in medische trajecten omdat de situatie nog niet stabiel is. Ik merk dat er mensen zijn die een soort van geïrriteerd zijn dat het nu nog niet beter gaat en vooral lijken te wachten tot het wel beter gaat.
Loslaten vind ik echter ook nog moeilijk, omdat ik de meeste vriendinnen al zolang ken.
Je eerste alinea, dat herken ik ok wel ja. Dat zijn de mensen die afvloeien.
vrijdag 16 juli 2021 om 09:25
Bij dementie is dat helemaal schrijnend ja. Bij die mensen ga je niet meer op bezoek voor jezelf, maar je doet het voor die persoon. Maar je kunt er zelf ook nog iets fijns uithalen, maar daar moet je wel voor openstaan. Mijn oma was dementerende en ook al herkende ze me op een gegeven moment echt niet meer, we konden het alsnog erg leuk hebben samen.Paardje4paardje schreef: ↑14-07-2021 23:30Ja, dat is lastig te verklaren. Denk dat de meeste mensen het ook niet lang volhouden om heel lang trouw te zijn aan iemand die chronisch ziek is.
In het begin zijn ze er nog wel, maar na een tijdje haken ze af. En soms krijg je het onverwachtse hoek van wie je het echt niet verwacht had.
Ik ben een tijd deppresief geweest en van wie ik dacht dat het mijn beste vrienden waren kreeg ik alleen te horen stel je niet aan ga gewoon mee naar de kroeg, terwijl ik mijn bed niet uit kom komen. Dat heeft me toen veel pijn gedaan, dat je dacht dag je echte vrienden had, maar uiteindelijk dus niet als het minder gaat. Zo kenbaar ik ook iemand met Alzheimer een zeer geliefde man die altijd heel veel mensen om zich heen had grote feesten gaf. Toen zijn situatie erger werkt kwam er bijna niemand meer langs en zat hij bijna elke dag alleen. Dat vond ik echt schijnend en kan ik nog steeds om huilen. Heb wel eens een paar mensen in zijn omgeving gevraagd waarom ze niet vaker op bezoek gingen, ze hadden geen zin om elke keer hetzelfde te herhalen en er viel niet meer met hem te praatten. Vreselijk verdrietig dat mensen zo zijn. Want iedereen wil als mens behandeld worden al ben je ziek je bent en blijft een mens. Sterkte en hoop dat er wel wat lieve mensen om je heen zijn die je wel trouw blijven. X
Je tweede zin klopt helemaal met hoe ik het ervaar.
vrijdag 16 juli 2021 om 09:32
Ik heb chronische aandoeningen. In 1 van mijn vorige woonplaatsen had ik lotgenotencontact en dat was voor mij best waardevol. Zo leerde ik iemand kennen die bedlegerig was, zij kwam zelf niet naar bijeenkomsten, maar haar moeder deed en die zocht contacten voor haar dochter. Dus ik ben haar regelmatig op gaan zoeken als zij het trok. Op een gegeven moment ging ik verhuizen naar een andere woonplaats en ging ik met haar schrijven. Dat vond ze wel fijn in het begin. Maar op een gegeven moment kon ik weer wat dingen aan en daar schreef ik dan over. Kreeg ik op een gegeven moment een brief dat ze geen contact meer wilde, omdat ik minder(anders) beperkt was dan zij. Ik vond dat best pijnlijk, want ik had haar ondanks de afstand nog best willen opzoeken.
vrijdag 16 juli 2021 om 09:38
Wat jammer dat zij er zo in stond.Divadaan schreef: ↑16-07-2021 09:32Ik heb chronische aandoeningen. In 1 van mijn vorige woonplaatsen had ik lotgenotencontact en dat was voor mij best waardevol. Zo leerde ik iemand kennen die bedlegerig was, zij kwam zelf niet naar bijeenkomsten, maar haar moeder deed en die zocht contacten voor haar dochter. Dus ik ben haar regelmatig op gaan zoeken als zij het trok. Op een gegeven moment ging ik verhuizen naar een andere woonplaats en ging ik met haar schrijven. Dat vond ze wel fijn in het begin. Maar op een gegeven moment kon ik weer wat dingen aan en daar schreef ik dan over. Kreeg ik op een gegeven moment een brief dat ze geen contact meer wilde, omdat ik minder(anders) beperkt was dan zij. Ik vond dat best pijnlijk, want ik had haar ondanks de afstand nog best willen opzoeken.
Ik merk aan mezelf dat ik het helemaal niet fijn vindt om continu over mijn ziekzijn te praten, maar ik vind het wel fijn om met lotgenoten te praten. Het moet echter niet de boventoon gaan voeren. Ik vind het dus ook juist fijn bij vrienden om over van alles en nog wat te praten. Ik ben niet mijn ziekte, het is maar een onderdeeltje van me. Net als dat werk ook maar een onderdeel is van je leven, en niet je leven zelf.
vrijdag 16 juli 2021 om 09:45
Ik denk dat haar wereld alleen om haar ziekte draaide, op zich begreep ik dat ook wel, het is ook moeilijk als je bedlegerig bent en je soms ook geen energie hebt voor tv kijken of om iemand op bezoek te ontvangen. Ik kon vaak maar een kwartier blijven, dan werd het haar teveel. Vond ik geen probleem, ik deed het graag. Dus vind ik het best jammer dat het zo gelopen is. Ik heb toch een paar jaar energie in het contact gestoken.Alcedo schreef: ↑16-07-2021 09:38Wat jammer dat zij er zo in stond.
Ik merk aan mezelf dat ik het helemaal niet fijn vindt om continu over mijn ziekzijn te praten, maar ik vind het wel fijn om met lotgenoten te praten. Het moet echter niet de boventoon gaan voeren. Ik vind het dus ook juist fijn bij vrienden om over van alles en nog wat te praten. Ik ben niet mijn ziekte, het is maar een onderdeeltje van me. Net als dat werk ook maar een onderdeel is van je leven, en niet je leven zelf.
vrijdag 16 juli 2021 om 20:11
Heel begrijpelijk dat je het jammer vindt, maar ik vind het ook jammer dat zij contacten alleen laat draaien om haar ziekte. Iedereen zit anders in elkaar, maar ik vind het juist fijn om ook dingen van een ander te horen. De normale dingen. Werkdingetjes, etc. Ik word ook nog regelmatig benaderd door kennissen voor wat advies wat binnen mijn vakgebied ligt. Heerlijk vind ik dat, even aan wat anders denken.Divadaan schreef: ↑16-07-2021 09:45Ik denk dat haar wereld alleen om haar ziekte draaide, op zich begreep ik dat ook wel, het is ook moeilijk als je bedlegerig bent en je soms ook geen energie hebt voor tv kijken of om iemand op bezoek te ontvangen. Ik kon vaak maar een kwartier blijven, dan werd het haar teveel. Vond ik geen probleem, ik deed het graag. Dus vind ik het best jammer dat het zo gelopen is. Ik heb toch een paar jaar energie in het contact gestoken.
