Relaties
alle pijlers
Man doordeweeks naar het buitenland
vrijdag 20 mei 2022 om 12:11
Vooraf: geen idee of dit topic op relatie thuis hoort of bij kinderen dus als het ergens anders moet hoor ik het graag!
Man en ik hebben 2 kinderen (2,5 en 4 maanden). Werken beiden (meer dan)fulltime en ik begin in oktober weer met werken na een langer zwangerschapsverlof. Kinderen gaan 3 dagen naar het kdv en 1 dag opa/oma.
Nu heeft hij waarschijnlijk vanaf juli een project in het buitenland waardoor hij 3 dagen/2 nachten of 4 dagen/3 nachten doordeweeks thuis afwezig is.
Zelf heb ik ongeveer 2 uur reistijd per dag als ik op kantoor werk (gemiddeld 2 dagen per week). Gemiddeld werk ik 38 uur in 4 dagen en de avonden. We hebben 4 uur per week een huishoudster en opa en oma's die kunnen bijspringen in geval van nood.
Zijn er hier andere dames die zelf (een meer dan) fulltime baan hebben en doordeweeks het thuis draaiende houden? Waar lopen jullie tegen en wat zijn eventuele tips?
Of is dit gewoon een gevalletje: leuk bedacht schat maar dit is niet het goede moment. Ik wil man niet beperken, maar het lijkt mij best zwaar om thuis te combineren met werk, zeker als de jongste dan nog niet doorslaapt.
Man en ik hebben 2 kinderen (2,5 en 4 maanden). Werken beiden (meer dan)fulltime en ik begin in oktober weer met werken na een langer zwangerschapsverlof. Kinderen gaan 3 dagen naar het kdv en 1 dag opa/oma.
Nu heeft hij waarschijnlijk vanaf juli een project in het buitenland waardoor hij 3 dagen/2 nachten of 4 dagen/3 nachten doordeweeks thuis afwezig is.
Zelf heb ik ongeveer 2 uur reistijd per dag als ik op kantoor werk (gemiddeld 2 dagen per week). Gemiddeld werk ik 38 uur in 4 dagen en de avonden. We hebben 4 uur per week een huishoudster en opa en oma's die kunnen bijspringen in geval van nood.
Zijn er hier andere dames die zelf (een meer dan) fulltime baan hebben en doordeweeks het thuis draaiende houden? Waar lopen jullie tegen en wat zijn eventuele tips?
Of is dit gewoon een gevalletje: leuk bedacht schat maar dit is niet het goede moment. Ik wil man niet beperken, maar het lijkt mij best zwaar om thuis te combineren met werk, zeker als de jongste dan nog niet doorslaapt.
vrijdag 20 mei 2022 om 17:05
Dit ja. Het klinkt namelijk niet alsof man dingen opgegeven heeft voor het gezin toen nummer 1 kwam.Susan schreef: ↑20-05-2022 16:33Nee precies. Ik denk sowieso dat hij straks ook bekaf is van al het reizen en in het buitenland zitten - wat logisch is maar ook wel het gevolg van zijn keus - en dat als puntje bij paaltje komt de kans nog behoorlijk groot is dat hij gaat zeggen dat hij daarvan bij moet komen, en dat hij dan uiteindelijk nog degene is die ontzien wordt in het weekend.
vrijdag 20 mei 2022 om 17:58
En dan is het natuurlijk de rest van zijn leven zo. Ik bedoel, je kan natuurlijk niet ineens je prioriteiten veranderen ofzo, gedurende het leven. Eens gekozen voor een bepaalde manier van leven, moet dat altijd zo blijven.Noekie-Noek schreef: ↑20-05-2022 16:23Mee eens maar wel met een extra opmerking. Man had deze baan al toen ze elkaar leerde kennen. Deze projecten horen bij zijn werk, dit wisten ze dus van te voren.
Houd toch op zeg. Als je een levensveranderend besluit neemt (en dat is kinderen krijgen) dan moeten er soms ook andere dingen veranderen. En dan vind ik het echt heel raar om dan te zeggen 'ja maar, man had die baan al, dat wisten ze, dus dit is hoe het is'. Alsof man die nu vader is geen andere baan kan zoeken ofzo.
Maar goed, ik snap mensen die 60 uur per week werken, in het weekend ook nog een dag voor zichzelf eisen om te voetballen/golfen/zeilen/bieren/blabla en dan ergens tussen de bedrijven door hun kinderen zien, totaal niet. Ik heb zo'n vader en ik kan je vertellen, ik heb echt geen goede band met die man. Hij was er namelijk nooit, want of aan het werk en pas thuis als ik al in bed lag of daar naar onderweg was. Of hij was 'lekker iets voor zichzelf aan het doen na een drukke werkweek'. En op de dag dat hij wel thuis was, kwamen er vaak vrienden langs of sliep hij uit of las hij de krant (of alledrie). Ik heb ook geen enkele herinnering aan iets samen met het gezin doen. Het was altijd alleen met mijn moeder.
Waarom je dan als man kinderen wil, is echt mijn grootste vraag. En als ik dan TO zo lees, is haar man ook een beetje zo. Zij gaat drie uur wielrennen, haar man is een hele dag weg in het weekend. Ik weet het niet hoor. Maar het risico op een man die straks nog minder doet dan nu al, want met een beetje pech 18 maanden uit het gezinsleven weg, is echt levensgroot. Alleen al daarom zou ik nee zeggen als ik TO was. Nu even niet, eerst maar eens een echt gezinsleven opbouwen en daar je ritme en gezelligheid in vinden.
vrijdag 20 mei 2022 om 18:00
Helemaal mee eens. Ik heb er dan zelf geen ervaring mee, maar ik vraag me die dingen ook af. En ik zou hier dus ook echt niet bij staan te juichen, zacht uitgedrukt.dannas schreef: ↑20-05-2022 17:58En dan is het natuurlijk de rest van zijn leven zo. Ik bedoel, je kan natuurlijk niet ineens je prioriteiten veranderen ofzo, gedurende het leven. Eens gekozen voor een bepaalde manier van leven, moet dat altijd zo blijven.
Houd toch op zeg. Als je een levensveranderend besluit neemt (en dat is kinderen krijgen) dan moeten er soms ook andere dingen veranderen. En dan vind ik het echt heel raar om dan te zeggen 'ja maar, man had die baan al, dat wisten ze, dus dit is hoe het is'. Alsof man die nu vader is geen andere baan kan zoeken ofzo.
Maar goed, ik snap mensen die 60 uur per week werken, in het weekend ook nog een dag voor zichzelf eisen om te voetballen/golfen/zeilen/bieren/blabla en dan ergens tussen de bedrijven door hun kinderen zien, totaal niet.
(...)
Waarom je dan als man kinderen wil, is echt mijn grootste vraag. En als ik dan TO zo lees, is haar man ook een beetje zo. Zij gaat drie uur wielrennen, haar man is een hele dag weg in het weekend. Ik weet het niet hoor. Maar het risico op een man die straks nog minder doet dan nu al, want met een beetje pech 18 maanden uit het gezinsleven weg, is echt levensgroot. Alleen al daarom zou ik nee zeggen als ik TO was. Nu even niet, eerst maar eens een echt gezinsleven opbouwen en daar je ritme en gezelligheid in vinden.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 20 mei 2022 om 18:18
Leuk bedacht, maar duidelijk minstens een jaar tot 2 jaar te vroeg.
Is het ook een optie om gewoon zelf een half jaar / een jaar niet te werken en mee te gaan? En dat hij dus niet pendelt, maar dat jullie gewoon daar blijven.
Is het ook een optie om gewoon zelf een half jaar / een jaar niet te werken en mee te gaan? En dat hij dus niet pendelt, maar dat jullie gewoon daar blijven.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 20 mei 2022 om 18:19
dannas schreef: ↑20-05-2022 17:58En dan is het natuurlijk de rest van zijn leven zo. Ik bedoel, je kan natuurlijk niet ineens je prioriteiten veranderen ofzo, gedurende het leven. Eens gekozen voor een bepaalde manier van leven, moet dat altijd zo blijven.
Houd toch op zeg. Als je een levensveranderend besluit neemt (en dat is kinderen krijgen) dan moeten er soms ook andere dingen veranderen. En dan vind ik het echt heel raar om dan te zeggen 'ja maar, man had die baan al, dat wisten ze, dus dit is hoe het is'. Alsof man die nu vader is geen andere baan kan zoeken ofzo.
Maar goed, ik snap mensen die 60 uur per week werken, in het weekend ook nog een dag voor zichzelf eisen om te voetballen/golfen/zeilen/bieren/blabla en dan ergens tussen de bedrijven door hun kinderen zien, totaal niet. Ik heb zo'n vader en ik kan je vertellen, ik heb echt geen goede band met die man. Hij was er namelijk nooit, want of aan het werk en pas thuis als ik al in bed lag of daar naar onderweg was. Of hij was 'lekker iets voor zichzelf aan het doen na een drukke werkweek'. En op de dag dat hij wel thuis was, kwamen er vaak vrienden langs of sliep hij uit of las hij de krant (of alledrie). Ik heb ook geen enkele herinnering aan iets samen met het gezin doen. Het was altijd alleen met mijn moeder.
Waarom je dan als man kinderen wil, is echt mijn grootste vraag. En als ik dan TO zo lees, is haar man ook een beetje zo. Zij gaat drie uur wielrennen, haar man is een hele dag weg in het weekend. Ik weet het niet hoor. Maar het risico op een man die straks nog minder doet dan nu al, want met een beetje pech 18 maanden uit het gezinsleven weg, is echt levensgroot. Alleen al daarom zou ik nee zeggen als ik TO was. Nu even niet, eerst maar eens een echt gezinsleven opbouwen en daar je ritme en gezelligheid in vinden.
Ja, echt wat sommige dames allemaal maar slikken voor zoete koek ook. Hou op zeg.
vrijdag 20 mei 2022 om 18:20
Ja, joh. Gewoon je baan opzeggen. Helemaal als iemand zelf al aangeeft dat haar baan ook net zo belangrijk is voor haar.
vrijdag 20 mei 2022 om 18:21
vrijdag 20 mei 2022 om 18:28
Heb je het topic wel gelezen?
Dit is geen alternatief. Dit is nog erger dan het originele voorstel.
vrijdag 20 mei 2022 om 18:37
Hier wel ervaring alleen dan niet met kleine kinderen maar met pubers. Ik werkte toen nog 34 uur en partner was zeer regelmatig paar dagen, week of 2 weken weg voor het werk.
Ik vond het killing, midden in de stres van het koken, huishouden, kinderen die naar trainen moeten, of weggebracht naar sport of whatever, werd er dan vanuit buitenland gezellig gebeld voor een praatje. Na een dag werken zat hij heerlijk rustig op zijn hotelkamer en belde “belangstellend” naar ons. En dan beledigd zijn dat ik niet alle tijd voor hem nam, terwijl hij midden in het spitsuur belde, na het werk, koken, kinderen en huishouden. Alles kwam op mij neer, ouderavonden, gedoe op school en thuis met kind, boodschappen, huishouden, wassen eten koken. En als hij dan weer thuiskwam werd er belangstellend in de kasten gekeken wat er te eten was -> niet want de boodschappen moesten nog gehaald worden en niet door hem want hij had zo’n lange reis gehad, koken mocht ik ook nog steeds doen want ja, het was zo fijn dat hij weer thuis was, even uitblazen en genieten met de kinderen. Vervolgens het hele weekend lang uitslapen want ja, hij had een jet-lag. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld als toen.
En op de avonden dat ik alleen thuis stond te sloven om alles te regelen, lag hij heerlijk rustig op zijn hotelkamer een boek te lezen of ging hij dingen bezichtigen in zijn vrije tijd. Zo heerlijk ontspannen dat werken in het buitenland, nee, hij vond het helemaal niet zwaar.
En dan had ik nog oudere kinderen, die niet meer (zo) afhankelijk van mij waren en ‘snachts gewoon doorsliepen en zelden ziek waren. Met jonge kinderen is dit gewoon niet te doen.
Wij zijn uiteindelijk gescheiden, niet alleen vanwege de buitenlandse reizen maar ook omdat hij mij bedrogen heeft. En omdat ik het toch al net zo goed zonder hem kon, heb ik toen besloten de stekker eruit te trekken. En ondanks dat ik nu overal alleen voor sta, is het rustiger dan ooit.
En het grappige is, na de scheiding is hij gestopt met reizen, het was hem te druk, hij zag de kinderen ineens te weinig, huishouden te veel enz.
Mijn advies zou zijn: ga lekker minder werken geniet van je kinderen. Laat man lekker thuisblijven ook genieten van het gezin. En laat die buitenland carrière lekker aan iemand anders over. Je weet nooit wat het leven voor jou in petto heeft… de tijd met je kinderen kun je maar 1x doorbrengen.
Ik vond het killing, midden in de stres van het koken, huishouden, kinderen die naar trainen moeten, of weggebracht naar sport of whatever, werd er dan vanuit buitenland gezellig gebeld voor een praatje. Na een dag werken zat hij heerlijk rustig op zijn hotelkamer en belde “belangstellend” naar ons. En dan beledigd zijn dat ik niet alle tijd voor hem nam, terwijl hij midden in het spitsuur belde, na het werk, koken, kinderen en huishouden. Alles kwam op mij neer, ouderavonden, gedoe op school en thuis met kind, boodschappen, huishouden, wassen eten koken. En als hij dan weer thuiskwam werd er belangstellend in de kasten gekeken wat er te eten was -> niet want de boodschappen moesten nog gehaald worden en niet door hem want hij had zo’n lange reis gehad, koken mocht ik ook nog steeds doen want ja, het was zo fijn dat hij weer thuis was, even uitblazen en genieten met de kinderen. Vervolgens het hele weekend lang uitslapen want ja, hij had een jet-lag. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld als toen.
En op de avonden dat ik alleen thuis stond te sloven om alles te regelen, lag hij heerlijk rustig op zijn hotelkamer een boek te lezen of ging hij dingen bezichtigen in zijn vrije tijd. Zo heerlijk ontspannen dat werken in het buitenland, nee, hij vond het helemaal niet zwaar.
En dan had ik nog oudere kinderen, die niet meer (zo) afhankelijk van mij waren en ‘snachts gewoon doorsliepen en zelden ziek waren. Met jonge kinderen is dit gewoon niet te doen.
Wij zijn uiteindelijk gescheiden, niet alleen vanwege de buitenlandse reizen maar ook omdat hij mij bedrogen heeft. En omdat ik het toch al net zo goed zonder hem kon, heb ik toen besloten de stekker eruit te trekken. En ondanks dat ik nu overal alleen voor sta, is het rustiger dan ooit.
En het grappige is, na de scheiding is hij gestopt met reizen, het was hem te druk, hij zag de kinderen ineens te weinig, huishouden te veel enz.
Mijn advies zou zijn: ga lekker minder werken geniet van je kinderen. Laat man lekker thuisblijven ook genieten van het gezin. En laat die buitenland carrière lekker aan iemand anders over. Je weet nooit wat het leven voor jou in petto heeft… de tijd met je kinderen kun je maar 1x doorbrengen.
senseo wijzigde dit bericht op 20-05-2022 18:46
6.85% gewijzigd
Ik doe mijn best
vrijdag 20 mei 2022 om 18:38
Nieuwenaam schreef: ↑20-05-2022 12:13Het is beter als hij dit soort projecten accepteert als de kinderen de leeftijd hebben waarop ze zelfstandig naar school kunnen en ook zelfstandig thuis kunnen blijven.
Hij zal wel gaan zeggen dat jij beter minder kunt gaan werken of je gaat uit je zelf minder werken dan omdat je kapot gaat van de stress en uitputting.
Ik heb niet alles gelezen maar dit idd.
Wij hebben deze situatie een tijdje gehad toen onze kinderen zo jong waren als die van TO, waarbij ik eerst nog verlof had en daarna 12u werkte. Echter geen grootouders die konden bijspringen omdat we in het buitenland woonden.
Het was NIET te doen. iig niet 'vrijwillig'. Als je alleenstaand bent en geen andere optie hebt om een dak boven je hoofd te houden, dan bikkel je natuurlijk door maar dit was overleven. Niet alleen voor mij, maar ook voor hem - als hij thuiskwam moest ie bijkomen van zn jetlag of midden in de nacht weer vertrekken voor volgende reis. Geen puf voor andere sociale activiteiten. Kortom, hele leven draaide om zijn werk. We zijn er dan ook snel mee gestopt, en zelfs verhuisd voor een andere baan waarbij hij meer thuis was. (En toen kwam corona en zat ie alleen nog maar thuis... dat was weer ander uiterste
)Nu een aantal jaren later zitten we eigenlijk weer in dezelfde situatie als toen, man doordeweeks meestal weg. Het grote verschil is dat de kinderen ouder en zelfstandiger zijn (7 en 8), en ik gewoon ook weer aan mezelf toekom en tijd heb om bij te komen terwijl zij ergens anders zijn... als is het maar een uurtje kletsen terwijl zij aan het sporten zijn. En ze kunnen zelf opstaan & ontbijt maken, douchen etc. terwijl ik een keer uitslaap. Nu gaat het dus eigenlijk prima. Niet voor eeuwig leuk, maar in ons geval gaat het hooguit 1 jaar duren en dat is prima te overzien.
nootboek wijzigde dit bericht op 20-05-2022 18:42
0.29% gewijzigd
vrijdag 20 mei 2022 om 18:42
Ho even.....ik zeg niet dat het eens gekozen altijd gekozen is! Ik zeg alleen dat TO en partner gekozen heb om in deze situatie met deze baan en verantwoordelijkheden niet 1 maar 2 kinderen te krijgen. Je wist dus dat dit ging gebeuren vroeg of laat. Zij kiezen er zelf voor allebij fulltime of meer te werken en hun keven op deze manier in te richten en ook beideervoor te kiezen niet een "gewoon" gezinsleven te leiden. Want ook TO wil geen consessies doen. Er zal echt wel een extra vergoeding hangen aan het feit dat hij van huis is waar TO ook van profiteert. Maargoed als TO het nu niet ziet zitten of niet aankan dan is het misschien goed om alles te herzien. Dus of de man van TO een andere baan met minder verantwoordelijkheden of TO een klejn stapje terug of allebei......dannas schreef: ↑20-05-2022 17:58En dan is het natuurlijk de rest van zijn leven zo. Ik bedoel, je kan natuurlijk niet ineens je prioriteiten veranderen ofzo, gedurende het leven. Eens gekozen voor een bepaalde manier van leven, moet dat altijd zo blijven.
Houd toch op zeg. Als je een levensveranderend besluit neemt (en dat is kinderen krijgen) dan moeten er soms ook andere dingen veranderen. En dan vind ik het echt heel raar om dan te zeggen 'ja maar, man had die baan al, dat wisten ze, dus dit is hoe het is'. Alsof man die nu vader is geen andere baan kan zoeken ofzo.
Maar goed, ik snap mensen die 60 uur per week werken, in het weekend ook nog een dag voor zichzelf eisen om te voetballen/golfen/zeilen/bieren/blabla en dan ergens tussen de bedrijven door hun kinderen zien, totaal niet. Ik heb zo'n vader en ik kan je vertellen, ik heb echt geen goede band met die man. Hij was er namelijk nooit, want of aan het werk en pas thuis als ik al in bed lag of daar naar onderweg was. Of hij was 'lekker iets voor zichzelf aan het doen na een drukke werkweek'. En op de dag dat hij wel thuis was, kwamen er vaak vrienden langs of sliep hij uit of las hij de krant (of alledrie). Ik heb ook geen enkele herinnering aan iets samen met het gezin doen. Het was altijd alleen met mijn moeder.
Waarom je dan als man kinderen wil, is echt mijn grootste vraag. En als ik dan TO zo lees, is haar man ook een beetje zo. Zij gaat drie uur wielrennen, haar man is een hele dag weg in het weekend. Ik weet het niet hoor. Maar het risico op een man die straks nog minder doet dan nu al, want met een beetje pech 18 maanden uit het gezinsleven weg, is echt levensgroot. Alleen al daarom zou ik nee zeggen als ik TO was. Nu even niet, eerst maar eens een echt gezinsleven opbouwen en daar je ritme en gezelligheid in vinden.
vrijdag 20 mei 2022 om 18:43
Dit is de realiteit.Senseo schreef: ↑20-05-2022 18:37Hier wel ervaring alleen dan niet met kleine kinderen maar met pubers. Ik werkte toen nog 34 uur en partner was zeer regelmatig paar dagen, week of 2 weken weg voor het werk.
Ik vond het killing, midden in de stres van het koken, huishouden, kinderen die naar trainen moeten, of weggebracht naar sport of whatever, werd er dan vanuit buitenland gezellig gebeld voor een praatje. Na een dag werken zat hij heerlijk rustig op zijn hotelkamer en belde “belangstellend” naar ons. En dan beledigd zijn dat ik niet alle tijd voor hem nam, terwijl hij midden in het spitsuur belde, na het werk, koken, kinderen en huishouden. Alles kwam op mij neer, ouderavonden, gedoe op school en thuis met kind, boodschappen, huishouden, wassen eten koken. En als hij dan weer thuiskwam werd er belangstellend in de kasten gekeken wat er te eten was -> niet want de boodschappen moesten nog gehaald worden en niet door hem want hij had zo’n lange reis gehad, koken mocht ik ook nog steeds doen want ja, het was zo fijn dat hij weer thuis was, even uitblazen en genieten met de kinderen. En op de avonden dat ik thuis stond te sloven om alles te regelen, lag hij heerlijk rustig op zijn hotelkamer een boek te lezen of ging hij dingen bezichtigen in zijn vrije tijd. Zo heerlijk ontspannen dat werken in het buitenland, nee, hij vond het helemaal niet zwaar.
En dan had ik nog oudere kinderen, die niet meer (zo) afhankelijk van mij waren en ‘snachts gewoon doorsliepen en zelden ziek waren. Met jonge kinderen is dit gewoon niet te doen.
Wij zijn uiteindelijk gescheiden, niet alleen vanwege de buitenlandse reizen maar omdat hij mij ook besodemieterd heeft. En omdat ik het toch al net zo goed zonder hem kon, heb ik toen besloten de stekker eruit te trekken. En ondanks dat ik nu overal alleen voor sta, is het rustiger dan ooit.
En het grappige is, na de scheiding is hij gestopt met reizen, het was hem te druk, hij zag de kinderen ineens te weinig, huishouden te veel enz.
Mijn advies zou zijn: ga lekker minder werken geniet van je kinderen. Laat man lekker thuisblijven ook genieten van het gezin. En die buitenland carrière lekker aan iemand anders over. Je weet nooit wat het leven voor jou in petto heeft… de tijd met je kinderen kun je maar 1x doorbrengen.
vrijdag 20 mei 2022 om 18:46
Als je er voor wilt gaan, huur hulp in. Zodat jij niet die gaten gaat invullen die je man achterlaat. Zowel hulp met huishouden, eten koken en kinderen opvangen als jij er even hard aan moet trekken en er problemen zijn zoals ziek zijn.Roodborstje86 schreef: ↑20-05-2022 15:18Ik leef voor mezelfen nee tegen mijn werkgever gaat prima. Op mijn parttime dag en woensdag na 4 uur ben ik niet bereikbaar. Maar ik kan altijd weg als er iets is met zoontje lezen, dus werk ik ook sommige weken 45 uur, het werkt 2 kanten op.
Nu kan hij er niet zijn als ie regelmatig in het buitenland zit. Dat is ene behoorlijk gemis voor hem en jullie kinderen. Dat lijkt mij wel een gemis, ook voor vaders met oudere kinderen.
Sterkte met overwegen.
PS: bedankt voor de reactie. Ik snap wel dat het lastig kan zijn, maar ik zie het om mij heen toch regelmatig dat mensen hun drukke banen soms wel degelijk in pakweg 36 uur weten te proppen met goed prioriteren en soms een uurtje extra doorhalen 's avonds als de kinderen slapen. Maar je bent inderdaad wel afhankelijk van een werkgever die daar in mee kan gaan.
vrijdag 20 mei 2022 om 18:49
O en ik lees dat je schoonmaak en oppashulp hebt, maar in mijn ervaring was de praktische last niet zwaar. Het is vooral emotioneel het gevoel dat je overal alleen voor staat, wat het heel zwaar maakt. Altijd zelf oplossingen bedenken, niemand om ff je gal te spuwen over wat er die dag gebeurd is, echt ff constructief mee te denken over bepaalde situaties (want, niet meegemaakt) etc. Je bent alleen maar aan het werken en verzorgen. Kind wat midden in de nacht ziek wordt en jij de hele nacht in je eentje wassen staat te draaien en kind troosten, terwijl je ondertussen maalt over hoe je dat morgen qua werk gaat regelen, en hard duimt dat je zelf niet ziek wordt - want dat soort dingen gebeuren altijd als het écht niet uitkomt... Het is gewoon (onnodig) veel stress.
nootboek wijzigde dit bericht op 21-05-2022 10:07
3.51% gewijzigd
vrijdag 20 mei 2022 om 18:51
Laten we het eens vanuit de kinderen bekijken, daar wil je tenslotte toch ook het beste voor. Zouden die een afwezige vader goed vinden voor hun ontwikkeling? En een moeder die vaak moe is en misschien wel ongelukkig, zouden ze daarvoor kiezen of doen jullie hen tekort eigenlijk door maar niet nee te durven zeggen tegen dat werk in het buitenland? Lijkt me duidelijk. Het is geen noodzaak tenslotte. De kinderen en wat goed is voor hen, veilige hechting en een ontspannen sfeer en aandacht zou de prioriteit moeten zijn.
Lorem Ipsum
vrijdag 20 mei 2022 om 19:19
Ik zou het idd. ook vinden afhangen van hoe lang zoiets duurt. Voor een half tot heel jaar wil ik best alle zeilen bijzetten als dit een bijzondere kans is. Ook met het idee dat je dit elkaar gunt, dus mocht jij ook eens een carrière move willen maken, hij dit ook voor jou overheeft.
Als het echt iets structureel is, zou ik er anders instaan.
vrijdag 20 mei 2022 om 19:34
Dit is een gevalletje leuk bedacht maar gaat 'm niet worden, wat mij betreft. Ik zou kinderen in die leeftijd niet kunnen (zonder er zelf aan onderdoor te gaan) en willen combineren met dergelijke werkuren bij beiden, laat staan als 1 van beide ook nog deels in het buitenland verblijft. Iemand, maar eerlijkste is allebei, zal concessies moeten doen
vrijdag 20 mei 2022 om 20:05
Oprechte vraag: hoe doe je dat? Werk je niet veel en/of hebben de kinderen weinig hobby’s?nootboek schreef: ↑20-05-2022 18:38Ik heb niet alles gelezen maar dit idd.
Wij hebben deze situatie een tijdje gehad toen onze kinderen zo jong waren als die van TO, waarbij ik eerst nog verlof had en daarna 12u werkte. Echter geen grootouders die konden bijspringen omdat we in het buitenland woonden.
Het was NIET te doen. iig niet 'vrijwillig'. Als je alleenstaand bent en geen andere optie hebt om een dak boven je hoofd te houden, dan bikkel je natuurlijk door maar dit was overleven. Niet alleen voor mij, maar ook voor hem - als hij thuiskwam moest ie bijkomen van zn jetlag of midden in de nacht weer vertrekken voor volgende reis. Geen puf voor andere sociale activiteiten. Kortom, hele leven draaide om zijn werk. We zijn er dan ook snel mee gestopt, en zelfs verhuisd voor een andere baan waarbij hij meer thuis was. (En toen kwam corona en zat ie alleen nog maar thuis... dat was weer ander uiterste
Nu een aantal jaren later zitten we eigenlijk weer in dezelfde situatie als toen, man doordeweeks meestal weg. Het grote verschil is dat de kinderen ouder en zelfstandiger zijn (7 en 8), en ik gewoon ook weer aan mezelf toekom en tijd heb om bij te komen terwijl zij ergens anders zijn... als is het maar een uurtje kletsen terwijl zij aan het sporten zijn. En ze kunnen zelf opstaan & ontbijt maken, douchen etc. terwijl ik een keer uitslaap. Nu gaat het dus eigenlijk prima. Niet voor eeuwig leuk, maar in ons geval gaat het hooguit 1 jaar duren en dat is prima te overzien.
Ik moet we niet aan denken met een 6 en 8 jarige. Heen en weer naar school/ bso (allebei andere locatie bso), sport/muziek/zwemles op maandag, dinsdag, woensdag en zaterdag). En ook nog onze sport. Daarbij nog verjaardagen, kinderfeestjes, tandartsafspraken, ouderavonden. Het zou mij alleen niet zomaar lukken zonder flink wat hulp (naast 32 uur werk + reistijd).
vrijdag 20 mei 2022 om 20:05
Eerste stuk absoluut herkenbaar. Wij zij er hopelijk op tijd achter dat we elkaar te weinig zien zo.Senseo schreef: ↑20-05-2022 18:37Hier wel ervaring alleen dan niet met kleine kinderen maar met pubers. Ik werkte toen nog 34 uur en partner was zeer regelmatig paar dagen, week of 2 weken weg voor het werk.
Ik vond het killing, midden in de stres van het koken, huishouden, kinderen die naar trainen moeten, of weggebracht naar sport of whatever, werd er dan vanuit buitenland gezellig gebeld voor een praatje. Na een dag werken zat hij heerlijk rustig op zijn hotelkamer en belde “belangstellend” naar ons. En dan beledigd zijn dat ik niet alle tijd voor hem nam, terwijl hij midden in het spitsuur belde, na het werk, koken, kinderen en huishouden. Alles kwam op mij neer, ouderavonden, gedoe op school en thuis met kind, boodschappen, huishouden, wassen eten koken. En als hij dan weer thuiskwam werd er belangstellend in de kasten gekeken wat er te eten was -> niet want de boodschappen moesten nog gehaald worden en niet door hem want hij had zo’n lange reis gehad, koken mocht ik ook nog steeds doen want ja, het was zo fijn dat hij weer thuis was, even uitblazen en genieten met de kinderen. Vervolgens het hele weekend lang uitslapen want ja, hij had een jet-lag. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld als toen.
En op de avonden dat ik alleen thuis stond te sloven om alles te regelen, lag hij heerlijk rustig op zijn hotelkamer een boek te lezen of ging hij dingen bezichtigen in zijn vrije tijd. Zo heerlijk ontspannen dat werken in het buitenland, nee, hij vond het helemaal niet zwaar.
En dan had ik nog oudere kinderen, die niet meer (zo) afhankelijk van mij waren en ‘snachts gewoon doorsliepen en zelden ziek waren. Met jonge kinderen is dit gewoon niet te doen.
Wij zijn uiteindelijk gescheiden, niet alleen vanwege de buitenlandse reizen maar ook omdat hij mij bedrogen heeft. En omdat ik het toch al net zo goed zonder hem kon, heb ik toen besloten de stekker eruit te trekken. En ondanks dat ik nu overal alleen voor sta, is het rustiger dan ooit.
En het grappige is, na de scheiding is hij gestopt met reizen, het was hem te druk, hij zag de kinderen ineens te weinig, huishouden te veel enz.
Mijn advies zou zijn: ga lekker minder werken geniet van je kinderen. Laat man lekker thuisblijven ook genieten van het gezin. En laat die buitenland carrière lekker aan iemand anders over. Je weet nooit wat het leven voor jou in petto heeft… de tijd met je kinderen kun je maar 1x doorbrengen.
vrijdag 20 mei 2022 om 20:17
Hoe komt het trouwens dat hij zelf niet kan bedenken dat dit een waanzinnig geschift plan is met zo'n jonge kinderen?
13 maanden geleden - met al een jong kind rondlopen / rondkruipen - beslist hij mee om voor een 2de kind te gaan. Wetend dus wat dat inhoudt, hoe druk het is, ...
En belooft om mee vol voor zijn gezin en de kinderen te gaan.
Ik zou me ernstige vragen stellen bij zijn verstandelijke vermogens dat hij zelfs maar denkt aan dit waanzinnig idee en het openlijk uitspreekt.
Dat hij eens een nacht niet thuis is oké ...
Maar effe 1.5 jaar lang zeggen "trek je plan maar, ik ben er de helft van de tijd niet" - en dat ook nog eens pas een dikke maand vooraf aankondigen* - is van een iets andere orde.
*Waarschijnlijk is het volgende drama dat zijn baas niemand geschikt vindt om de boel op zo'n korte termijn - tegen juli - over te nemen.
13 maanden geleden - met al een jong kind rondlopen / rondkruipen - beslist hij mee om voor een 2de kind te gaan. Wetend dus wat dat inhoudt, hoe druk het is, ...
En belooft om mee vol voor zijn gezin en de kinderen te gaan.
Ik zou me ernstige vragen stellen bij zijn verstandelijke vermogens dat hij zelfs maar denkt aan dit waanzinnig idee en het openlijk uitspreekt.
Dat hij eens een nacht niet thuis is oké ...
Maar effe 1.5 jaar lang zeggen "trek je plan maar, ik ben er de helft van de tijd niet" - en dat ook nog eens pas een dikke maand vooraf aankondigen* - is van een iets andere orde.
*Waarschijnlijk is het volgende drama dat zijn baas niemand geschikt vindt om de boel op zo'n korte termijn - tegen juli - over te nemen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
