afscheid van 5 mooie maar ook turbulente relatiejaren

Even wat van me afschrijven:

Ongeveer 5 jaar geleden kwam ik een prachtige vrouw tegen, het klikte meteen, van de eerste seconde ontstond er chemie van beide kanten.
We hadden zin om elkaar en de wereld te ontdekken, waren enthousiast en bleken ondanks de covid-beperkingen geweldig vindingrijk om elkaar toch te blijven zien.
Na enkele maanden liet ik ze ook kennismaken met m'n kind, en dat klikte aardig goed. Ze vonden elkaar leuk.

Terugblikkend op die 5 jaar waren er prachtige hoogtepunten, enkele mooie reizen gemaakt, in grote mate waren/leken we complementair. Qua intimiteit zeer goed. Je voelt het al komen: er kwamen doorheen de relatie ook mindere kanten naar boven. Bij sommige discussies werd ze getriggerd, sloot ze zich af. Het gebeurde ook steeds vaker dat ze meerdere dagen gewoon niet meer reageerde op een Whatsapp. Om dan opeens weer op te duiken vol toewijding en liefde. Het patroon van zich terugtrekken nam gestaag toe. Na veel vijven en zessen uitte ze dat ze door een aantal issues uit het verleden psychologisch beschadigd en getraumatiseerd was. Ze ging hiervoor aanvankelijk bij een soort van therapeut (geen officiële), na ongeveer 2 jaar kwam dat tot een conflict, omdat deze persoon haar duidelijk niet verder kon helpen en in haar beleving beschadigend toesprak. De problematiek voor haar zelf escaleerde in de periodieke nadien, zo liep ze meermaals gewoon weg
bij mij thuis (lat-relatie), of klapte ze in het bij zijn van familie, vrienden, kind gewoon toe.

Kerst 2023 was verschrikkelijk, ze heeft in die periode 2x geuit te denken aan suicidepleging. Ik heb één keer vanop afstand de 112 gebeld, omdat ik het niet meer wist. Er waren nadien zeker ook betere periodes, de liefde was er wederzijds nog, sterk zelfs, ik weet nog altijd perfect waarom op haar viel... Maar de psychologische issues bleven wel de kop op steken.

Uiteindelijk is ze naar een psycholoog gegaan die al iets meer gespecialiseerd is in binding (niet in trauma), dat was zo'n jaar geleden.
Ik merk sindsdien geen echte duidelijke verbetering, behalve in woorden (ze is verbaal sterk). Maar in mijn beleving is er geen wezenlijke verbetering in die zin van afname van issues, ook naar mij toe. Tussen alle liefdesbuien door kreeg ik ook regelmatig te horen dat ik er niet was voor haar, egoïstisch te zijn en een groot ego te hebben. Dit omdat ik haar een paar keer heb gevraagd (in de moeilijke periodes) niet te komen omwille van het willen sparen van mijn kind (15 jaar), en geen conflicten in het bijzijn te willen van. Voor mezelf vind ik dat ik er wel maximaal was, heb meermaals in het holst van de nachts 100 km verder naar haar huis gereden omdat ze me nodig had, ondanks dat ik zelf ook moet werken...

Het is voor mij een speciaal iemand, in die zin dat we zowel elkaar enorm konden steunen, zeker ook op de momenten dat ik het op andere vlakken moeilijk had, maar tegelijkertijd kreeg ik net het tegenovergestelde van hetgeen ik nodig heb (constructieve niet-verwijtende communicatie) over me heen. Maar deze jaren hebben me ook bakken kopzorgen en stress opgeleverd.

Een 2-tal maand geleden was ze bij mij thuis, omdat de avond begon te vallen en nog een lange rit voor de boeg had vroeg ze om nog iets kleins van eten te maken. Dat deed ik met veel plezier. Toen ze aan het eten was (zetel) vroeg ik om een bordje te gebruiken omdat anders de zetel kon vuil worden, toen is ze boos geworden, in volle vaart vertrokken en mij anderhalve week op Whatsapp voor de zoveelste keer geblokkeerd... Het was de zoveelste keer waardoor ik deze keer ook niet meer de moeite gedaan heb om haar op een andere manier te bereiken. Na die anderhalve week heeft ze me 5x na elkaar proberen bellen en vervolgens een zeer boos bericht gestuurd met de vraag of ik haar als een volwaardige partner zou kunnen behandelen... iets in mij is toen echt geknakt. Ik heb haar toen ook gevraagd om mij een poos met rust te laten, omdat ik gewoon niet meer kan, ik versteld sta van de stress (neem intussen niet-verslavende medicatie)...

Sindsdien heb ik er ook niets meer van gehoord, en omgekeerd ook niets meer laten horen.

Ik mis m'n partner waar ik echt de chemie voor voelde enorm, en tegelijkertijd weet ik rationeel ook dat dit gewoon een emo surf is van jewelste. Ik heb lange tijd echt gehoopt en gedacht dat er meer emotionele stabiliteit zou kunnen komen, maar helaas... integendeel.

Ik heb nu iets meer tijd voor vrije tijd op andere vlakken, maar mis echt wel m'n partner, als ik het zo mag uitdrukken 'de goede delen ervan'.

Aan m'n kind heb ik nog niets verteld, enkel dat ze een beetje op zichzelf nu is...

Het is voor mij nu een combinatie van verlichting, maar zeker ook gemis en verdriet, en als ik heel eerlijk ben dat laatste vooral.
En ik voel me ook nogal wat schuldig, want had echt gedacht dat ik vanuit mijn partnerrol haar leven terug iets meer op de rails zou kunnen krijgen...

MissButterflyyy schreef: ↑

07-04-2025 21:43

Deze TO komt niet meer reageren, over een paar maanden zal wel weer een topic volgen als ze weer uit elkaar zijn.

Ik vind jouw cynische opmerking redelijk misplaatst, idem jouw 'voorspelling' dat ik niet meer zou reageren. Als mensen van elkaar echt houden, dan is het verdomd niet altijd makkelijk om de andere los te laten, ook al is het rationeel voor een ander en mezelf zonneklaar. Houden van elkaar betekent ook emotie, en verdriet als je beseft dat je iemand moet loslaten. Hopelijk kan jij voor jezelf daar meer binair mee om.
Trouwens, het is nu gedaan.

MissNuada schreef: ↑

07-04-2025 08:35

En volgende keer niet na een paar maanden je liefje al aan je kind voorstellen.

Lees ook dat je kind helemaal niet zo blij is met je (hopelijk echt) je ex, dus kies voor je kind en wordt asap volwassen.

Nee, ben ik ook niet van plan... klopt

Vrouwtjepollewop schreef: ↑07-04-2025 00:47
Is ermee stoppen misschien in jou ogen ook een beetje falen??
In dit geval lijkt dat me niet aan de orde, je hebt het 5 jaar geprobeerd en het werkt nog steeds niet. Misschien is het tijd....
Mijn moeder zei altijd, " als je van iemand houdt laat ze los, als het echte liefde is komt ze terug, zo niet, dan weet je genoeg"

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte, liefdes verdriet is een rot gevoel, maar duurt gelukkig niet eeuwig.
En op een dag kom je er ineens achter dat je zonder haar eigenlijk veel gelukkiger bent.

Charlotte717 schreef: ↑

07-04-2025 08:29

+1

=> Dankjewel voor deze warme reactie!
Hier heb ik wat aan.
Die dag zal waarschijnlijk inderdaad wel eens komen, al lijkt hij nu nog erg veraf.

PickingUpThePieces schreef: ↑

08-04-2025 22:12

Hopelijk helpt het een beetje om je gevoelens van je af te schrijven…

Ik heb zelf ook eens 5,5 jaar in een hele intensieve relatie gezeten met hoge pieken en diepe dalen… waarbij de psychische problemen van mijn partner belangrijker waren voor mij dan voor hem. Achteraf gezien begrijp ik heel goed waarom hij geen familie of vrienden meer om zich heen had.
Helaas ging ik er uiteindelijk aan kopje onder en bleef ik met een schuldgevoel achter….

Je hebt alles geprobeerd wat je kon. Je kan jezelf dan ook niks kwalijk nemen behalve ( achteraf gezien) eerder stoppen. Been there, done that. Probeer “mentaal” maar even tot rust te komen en aan jezelf te denken. Zoek afleiding en ga erop uit. Ohja en vooral niet denken dat je nooit meer iemand gaat tegenkomen die “ zo goed” bij je pastte
Over 3 maanden sta je er heel anders in.
Ik ben inmiddels al 6 jaar samen met iemand die veel beter bij me past dan die drama-ex.

Ja dat helpt, en zeker ook wanneer er wat constructieve reacties volgen, zoals deze.
Dat zal ongetwijfeld wel komen ja, maar ergens voelt het toch een beetje als falen. Ik ben geen opgever, en heb door doorzettingsvermogen al veel bereikt, maar hierin ben ik niet echt geslaagd.

Ik vraag me af en hoop dat het met de ex dan beter gaan. Weet jij of het beter gaat met je ex?

Pioen00 schreef: ↑

10-04-2025 16:53

Ze is een nogal beschadigd persoon. Wat mis je precies? Het onvoorspelbare gedrag? De suïcidedreiging? Het weglopen en ghosten?
Mooi moment om ook eens naar jezelf te kijken, hoe het komt dat je een dergelijke hoeveelheid chaos bent gaan toelaten in je leven en dat van je kind.
Wat je wel kan doen is haar het allerbeste wensen en verdergaan met je leven.

Mijn kind heeft maar een zeer beperkt aantal dingen opgemerkt, we zagen elkaar veel meer zonder kind erbij (co-ouderschap).
Je vraag of ik suicidedreiging mis is werkelijk volstrekt ongepast. Vind je het zelf prettig om mensen te bruuskeren?
Voelt dat beter wanneer je dat doet?
Soms heb je mensen die elkaar graag zien en liefde voelen, ook al is er sprake van psychosociale kwetsbaarheid en problematiek.
Ik heb een besluit genomen op rationele basis, maar makkelijk is het niet om een partner die je graag ziet los te laten.
Ik heb haar ook het allerbeste gewenst, vanuit liefde.
Dat natrappen zoals je hier doet hoeft echt niet, geen enkele meerwaarde.