Kinderen
alle pijlers
Secundaire kinderloosheid
zaterdag 24 mei 2025 om 13:14
Afgelopen week heb ik mijn 3e miskraam gehad. In 2022 is onze dochter geboren en in 2023, 2024 en nu dus 2025 hebben we een miskraam te verwerken gehad.
Voordat ik de laatste keer zwanger raakte, hadden we al afgesproken dat het de laatste poging zou zijn. Daar stond ik achter (ik ben inmiddels 41 en wil deze onzekerheden en verdrieten niet meer) maar nu het dan ook écht definitief is komt het ontzettend binnen.
Er komt dus geen tweede kind. Mijn dochter groeit op zonder siblings (ze heeft wel een oudere broer en zus, maar dat scheelt 16+18 jaar en die studeren verder weg).
Ik vind het heftig, terwijl ik vóórdat ik zwanger was al wat meer op het spoor van ‘het blijft bij 1 kind’ begon te zitten, omdat ik niet meer had verwacht zwanger te raken.
Wie heeft ervaringen te delen? Of misschien tips om dit te gaan accepteren, gecombineerd met een liefdevolle blik naar mezelf? Ik ben nogal goed in destructief gedrag/gedachten over mezelf, maar dat verdien ik niet en dat wil ik nu dus ‘eens anders gaan doen’.
Alvast bedankt voor het lezen.
Voordat ik de laatste keer zwanger raakte, hadden we al afgesproken dat het de laatste poging zou zijn. Daar stond ik achter (ik ben inmiddels 41 en wil deze onzekerheden en verdrieten niet meer) maar nu het dan ook écht definitief is komt het ontzettend binnen.
Er komt dus geen tweede kind. Mijn dochter groeit op zonder siblings (ze heeft wel een oudere broer en zus, maar dat scheelt 16+18 jaar en die studeren verder weg).
Ik vind het heftig, terwijl ik vóórdat ik zwanger was al wat meer op het spoor van ‘het blijft bij 1 kind’ begon te zitten, omdat ik niet meer had verwacht zwanger te raken.
Wie heeft ervaringen te delen? Of misschien tips om dit te gaan accepteren, gecombineerd met een liefdevolle blik naar mezelf? Ik ben nogal goed in destructief gedrag/gedachten over mezelf, maar dat verdien ik niet en dat wil ik nu dus ‘eens anders gaan doen’.
Alvast bedankt voor het lezen.
maandag 26 mei 2025 om 14:04
Ik ben zelf een enig kind, en daarna secundaire kinderloosheid bij mijn ouders.
Wat ik je vooral graag mee wil geven is dat jouw ervaring en die van je kind heel verschillend zijn. Wat voor jou een groot verdriet is en mag zijn, hoeft dat voor je dochter niet te zijn. Het risico is dat je jouw verdriet tot haar verdriet gaat maken. Dat het zo jammer is voor haar, en dat zij nu een sibling mist, dat dat zo zielig is etc. Maar dat hoeft voor haar helemaal geen diep gemis te zijn zoals jij dat ervaart. Voor kinderen is het leven vaak gewoon zoals het is.
Ik heb wel 100.000 keer de vraag gekregen of ik het erg vond dat ik enig kind was, en dan zei ik altijd dat ik dat niet vond, want het was wel lekker rustig en ik wist toch niet of die niet-bestaande broer of zus überhaupt leuk zou zijn? Eerlijk gezegd vond ik het constant die vraag krijgen een van de irritantste dingen van enig kind zijn.
Misschien vindt ze het (later) wel jammer, dat kan, maar ook dan hoeft dat niet heel diep te zitten. En misschien vindt ze het wel best. Dat was voor mij ook het geval. Mijn band met mijn ouders was onwrikbaar, en ik denk dat dat te maken heeft met het enig kind zijn.
Mijn ouders dachten er wel over na: we gingen bijvoorbeeld vaak met een ander gezin met kinderen samen op vakantie, of er ging een vriendinnetje mee naar een pretpark, zodat ik op dat soort momenten wel iemand had om mee te spelen.
Maar nu mag er eerst plaats zijn voor jouw verdriet, want dat is wel heel vers! Sterkte!
Wat ik je vooral graag mee wil geven is dat jouw ervaring en die van je kind heel verschillend zijn. Wat voor jou een groot verdriet is en mag zijn, hoeft dat voor je dochter niet te zijn. Het risico is dat je jouw verdriet tot haar verdriet gaat maken. Dat het zo jammer is voor haar, en dat zij nu een sibling mist, dat dat zo zielig is etc. Maar dat hoeft voor haar helemaal geen diep gemis te zijn zoals jij dat ervaart. Voor kinderen is het leven vaak gewoon zoals het is.
Ik heb wel 100.000 keer de vraag gekregen of ik het erg vond dat ik enig kind was, en dan zei ik altijd dat ik dat niet vond, want het was wel lekker rustig en ik wist toch niet of die niet-bestaande broer of zus überhaupt leuk zou zijn? Eerlijk gezegd vond ik het constant die vraag krijgen een van de irritantste dingen van enig kind zijn.
Misschien vindt ze het (later) wel jammer, dat kan, maar ook dan hoeft dat niet heel diep te zitten. En misschien vindt ze het wel best. Dat was voor mij ook het geval. Mijn band met mijn ouders was onwrikbaar, en ik denk dat dat te maken heeft met het enig kind zijn.
Mijn ouders dachten er wel over na: we gingen bijvoorbeeld vaak met een ander gezin met kinderen samen op vakantie, of er ging een vriendinnetje mee naar een pretpark, zodat ik op dat soort momenten wel iemand had om mee te spelen.
Maar nu mag er eerst plaats zijn voor jouw verdriet, want dat is wel heel vers! Sterkte!
dinsdag 27 mei 2025 om 13:05
Heey to, wat verdrietig.
Bij ons is het ook bij 1 kind gebleven omdat een tweede niet is gelukt. Ik was twee keer even zwanger, maar beide keren resulteerde dit in een miskraam. In een vroeg stadium weliswaar, maar in die paar weken dat ik even zwanger mocht zijn van de tweede gaat je brein toch op hol en ga je in je hoofd alles plannen en bedenken wat met de komst van een broertje of zusje te maken heeft. En dan komt de enorme teleurstelling.. Wij hebben toen ook besloten om er een streep onder te zetten, want het is emotioneel niet vol te houden.
Het is inmiddels ruim vier jaar geleden en ik kan oprecht zeggen dat ik er vrede mee heb. Wat voor mij hielp was veel info opzoeken over enig kinderen, om zo te lezen dat de meeste enig kinderen niks missen en vaker een goede band hebben met hun ouders.
Zoon is inmiddels vijf jaar. Hij heeft wel eens gevraagd waarom hij geen broertje of zusje heeft. Dan zeggen we dat papa en mama dat ook graag wilden, maar dat dat niet is gelukt. En dat we heel gelukkig zijn met zn drieën. En toen was het goed voor hem.
En verder, cliche maar waar; tijd heelt wonden. Wees niet hard voor jezelf, jij hebt niet gefaald, je kan er niks aan doen. Sterkte!
Bij ons is het ook bij 1 kind gebleven omdat een tweede niet is gelukt. Ik was twee keer even zwanger, maar beide keren resulteerde dit in een miskraam. In een vroeg stadium weliswaar, maar in die paar weken dat ik even zwanger mocht zijn van de tweede gaat je brein toch op hol en ga je in je hoofd alles plannen en bedenken wat met de komst van een broertje of zusje te maken heeft. En dan komt de enorme teleurstelling.. Wij hebben toen ook besloten om er een streep onder te zetten, want het is emotioneel niet vol te houden.
Het is inmiddels ruim vier jaar geleden en ik kan oprecht zeggen dat ik er vrede mee heb. Wat voor mij hielp was veel info opzoeken over enig kinderen, om zo te lezen dat de meeste enig kinderen niks missen en vaker een goede band hebben met hun ouders.
Zoon is inmiddels vijf jaar. Hij heeft wel eens gevraagd waarom hij geen broertje of zusje heeft. Dan zeggen we dat papa en mama dat ook graag wilden, maar dat dat niet is gelukt. En dat we heel gelukkig zijn met zn drieën. En toen was het goed voor hem.
En verder, cliche maar waar; tijd heelt wonden. Wees niet hard voor jezelf, jij hebt niet gefaald, je kan er niks aan doen. Sterkte!
punthoofd wijzigde dit bericht op 27-05-2025 13:07
Reden: Stomme autocorrect.
Reden: Stomme autocorrect.
0.08% gewijzigd
woensdag 28 mei 2025 om 10:17
Wat leuk om te lezen. De siblings van mijn dochter zijn nu op een leeftijd dat ze vooral met zichzelf bezig zijn. Ze hebben het enorm druk met hun studie, werk en sociale leven. We zien hen dus vaak ook weken niet. Dat vind ik soms jammer, ook voor mijn partner, en voor onze dochter. Maar als ze er zijn, dan zoeken ze haar ook echt bewust op. Eigenlijk komen ze dan vooral voor haar. Grote zus heeft onze dochter met haar verjaardag een cupcakepakketje gegeven, om binnenkort samen cupcakes te bakken. Zulke dingen.meisje85 schreef: ↑26-05-2025 13:20Ohja, nog even over oudere siblings (los van je verdriet om wat er niet is he!):, maar gewoon om even een plaatje te schetsen: mijn man was nogal een "nakomertje" en een deel van zijn siblings was toen al het huis uit of stond al met één been buiten. Hij heeft een heel hechte band met zijn siblings, juist omdat hij vaak bij ze ging logeren (ook toen ze op kamers woonden) en ze hem echt meenamen in hun leven. Ook toen ze later in het buitenland woonden, ging hij vaak en lang bij hen langs. Op zijn 16e heeft hij zijn hele zomervakantie doorgebracht bij één van zijn broers in het Midden-Oosten, bijvoorbeeld. Hij heeft daardoor ook allerlei herinneringen met hen gemaakt en (letterlijk en figuurlijk) een andere wereld leren kennen, wat anders niet zo snel was gebeurd. En zijn neven en nichten (de kinderen van zijn oudere siblings dus) hebben in hem een leuke, veel jongere oom die hen op zijn beurt weer op sleeptouw meenam/neemt.
) en ze hem echt meenamen in hun leven. Ook toen ze later in het buitenland woonden, ging hij vaak en lang bij hen langs. Op zijn 16e heeft hij zijn hele zomervakantie doorgebracht bij één van zijn broers in het Midden-Oosten, bijvoorbeeld. Hij heeft daardoor ook allerlei herinneringen met hen gemaakt en (letterlijk en figuurlijk) een andere wereld leren kennen, wat anders niet zo snel was gebeurd. En zijn neven en nichten (de kinderen van zijn oudere siblings dus) hebben in hem een leuke, veel jongere oom die hen op zijn beurt weer op sleeptouw meenam/neemt.
Als zij in rustiger vaarwater zitten, hoop ik dat ze dochter weer vaker zien en dat ze samen dingen doen.
We praten ook vaak over haar oudere siblings, dus ze is zich wel heel bewust van hun bestaan en dat ze ook echt bij het gezin horen.
woensdag 28 mei 2025 om 10:52
Dank je wel voor het delen van jouw ervaring als enig kind. Ik heb zelf een zus met wie ik een hele fijne band heb, dus ik kan me dat helemaal niet voorstellen. Wat ik fijn vind, is dat we samen jeugdherinneringen kunnen delen. Hoewel ik ook wel merk dat zij sommige (veel) dingen anders ervaren heeft dan ik. Daar zitten toch ook karakterverschillen, dus je kunt nooit één-op-één dezelfde ervaringen delen.Wombat schreef: ↑26-05-2025 14:04Ik ben zelf een enig kind, en daarna secundaire kinderloosheid bij mijn ouders.
(...)
Mijn ouders dachten er wel over na: we gingen bijvoorbeeld vaak met een ander gezin met kinderen samen op vakantie, of er ging een vriendinnetje mee naar een pretpark, zodat ik op dat soort momenten wel iemand had om mee te spelen.
Ik ben zelf helemaal geen fan van 'op vakantie gaan met vrienden', hoewel we afgelopen meivakantie hebben gekampeerd met twee bevriende stellen en hun kinderen. Dat was heel leuk (en 4 dagen was ook genoeg
) zeker voor onze dochter. Als ze dadelijk wat ouder is, dan is het zeker een optie om vriendjes/vriendinnetjes mee te nemen naar uitjes of op vakanties.
woensdag 28 mei 2025 om 10:57
Bedankt voor jouw ervaring. Wat fijn om te lezen dat de tijd er ook voor zorgt dat je er vrede mee kunt hebben. Ik denk dat dat bij mij uiteindelijk ook wel zo gaat zijn. Voordat ik zwanger was, begon ik al op dat spoor te raken, omdat ik er eigenlijk niet eens meer vanuit ging dat ik überhaupt zwanger zou raken.punthoofd schreef: ↑27-05-2025 13:05Heey to, wat verdrietig.
(...)
Het is inmiddels ruim vier jaar geleden en ik kan oprecht zeggen dat ik er vrede mee heb. Wat voor mij hielp was veel info opzoeken over enig kinderen, om zo te lezen dat de meeste enig kinderen niks missen en vaker een goede band hebben met hun ouders.
Zoon is inmiddels vijf jaar. Hij heeft wel eens gevraagd waarom hij geen broertje of zusje heeft. Dan zeggen we dat papa en mama dat ook graag wilden, maar dat dat niet is gelukt. En dat we heel gelukkig zijn met zn drieën. En toen was het goed voor hem.
En verder, cliche maar waar; tijd heelt wonden. Wees niet hard voor jezelf, jij hebt niet gefaald, je kan er niks aan doen. Sterkte!
Ik moet zeggen dat mijn aandacht voor mijn dochter er de laatste weken een beetje bij ingeschoten is. Ik was veel thuis, maar ook veel met mezelf bezig. Dat ga ik nu bewust proberen te veranderen. Zéker omdat het nu bij één kindje blijft, wil ik zoveel mogelijk bewust van haar genieten.
Gisteren heb ik een kaartje voor de Efteling gekocht. Mijn partner maak ik niet blij met de Efteling, maar mijn dochter wel, dus we gaan in juni lekker een dagje samen naar de Efteling. Een moeder-dochterdagje. Kan er niet vroeg genoeg mee beginnen
woensdag 28 mei 2025 om 11:02
Gisteren zijn we bij de gynaecoloog geweest en daar hebben we een echo gehad. De miskraam is zo goed als compleet, dus ik hoef niet meer met medicatie of een curettage aan de gang. Dat is een opluchting, maar het was ook wel heel confronterend. Mijn buik voelt letterlijk leeg.
De gynaecoloog leek wel een mening te hebben over ons besluit om het hierbij te laten. Enerzijds zei hij: "Ja, je bent 'pas' 41.' Maar verderop in dat gesprek vroeg hij of ik onderzoek wilde laten doen naar de miskramen en dat daar waarschijnlijk mijn hoge leeftijd uit zou komen. Ik dacht: ja, wat is het nou...?
Vond het vervelend dat hij zich daar mee 'bemoeide', hoewel hij het waarschijnlijk niet zo bedoelde. Het brengt mij weer aan het wankelen: wat als we het nog één keer proberen?
Terwijl ik hiervoor voor mezelf heel duidelijk had dat ik niet nóg een zwangerschap aan wilde gaan, als het mis zou gaan. Ik heb ook gewoon behoefte aan rust en de focus op de toekomst zoals die nu gaat zijn.
Maar goed, hormonaal ben ik natuurlijk nog totaal niet voor rede vatbaar, dus het is nu ook niet het moment voor grote beslissingen
De gynaecoloog leek wel een mening te hebben over ons besluit om het hierbij te laten. Enerzijds zei hij: "Ja, je bent 'pas' 41.' Maar verderop in dat gesprek vroeg hij of ik onderzoek wilde laten doen naar de miskramen en dat daar waarschijnlijk mijn hoge leeftijd uit zou komen. Ik dacht: ja, wat is het nou...?
Vond het vervelend dat hij zich daar mee 'bemoeide', hoewel hij het waarschijnlijk niet zo bedoelde. Het brengt mij weer aan het wankelen: wat als we het nog één keer proberen?
Terwijl ik hiervoor voor mezelf heel duidelijk had dat ik niet nóg een zwangerschap aan wilde gaan, als het mis zou gaan. Ik heb ook gewoon behoefte aan rust en de focus op de toekomst zoals die nu gaat zijn.
Maar goed, hormonaal ben ik natuurlijk nog totaal niet voor rede vatbaar, dus het is nu ook niet het moment voor grote beslissingen
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
