Relaties
alle pijlers
Slecht zijn in hebben lat relatie
dinsdag 24 juni 2025 om 19:03
Ik heb sinds 3 jaar een lat relatie. Ik heb nog nooit in mijn leven zo een fijne man ontmoet en iemand waarmee het zo goed klikt. Hij is wel 15 jaar ouder dan ik. Dat is momenteel geen enkel probleem fysiek etc en ben alleen maar heel erg blij met hem. We hebben allebei 2 kinderen. Zijn zoon en dochter zitten eind basisschool en mijn zoons net op de middelbare. We wonen een uur rijden van elkaar. We zien elkaar 1 avond in de week en in het weekend met of zonder de kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed samen. We wonen beide dicht bij onze ex, dus er is geen mogelijkheid om voorlopig ergens te gaan samenwonen.
Nou zit ik met het volgende dilemma… Ik ben zelf een persoon die best onzeker is en bevestiging nodig heeft. Ook heb ik zelf veel stabiliteit nodig, omdat ik anders erg onrustig van binnen word en snel moe. Als we bij elkaar zijn dan ben ik helemaal rustig, omdat ik dan zie dat alles goed zit en me heel gelukkig voel. Als we niet samen zijn begin ik overal over te piekeren. Kan er ook slecht tegen als dingen ineens anders gaan etc. En dat is met kinderen(we laten beide alles van de kinderen altijd voor gaan) nou eenmaal wel eens zo. We hebben een ritme gevonden qua dagen en als daar dan ineens iets niet van doorgaat dat kan ik daar helemaal van in de war raken en verdrietig van zijn. Ook heb ik best last van het missen van hem op de dagen dat we elkaar niet zien en dan een beetje uit mijn doen. Terwijl we dan wel gewoon appen ook. Ik ben gewoon eigenlijk niet geschikt voor een lat relatie. Ik ben echt een persoon voor huisje, boompje, beestje. Daar voel ik me veel veiliger en gelukkiger bij. Ik vertrouw hem wel volledig, maar ik heb toch het gevoel dat we beide compleet ons eigen leven hebben en een weekend relatie hebben. Dat past eigenlijk helemaal niet bij me.
Ook de toekomst vind ik moeilijk. Over een jaar of 10 zal hij met pensioen gaan. Ik moet dan nog best lang werken. Dat zou misschien ook het moment zijn waarop we kunnen samenwonen. En dan stopt hij met werken en moet ik steeds werken. Hij zal dan ook fysiek achteruit gaan met de tijd. Dus we kunnen eigenlijk pas gaan samenwonen als het allemaal minder wordt, terwijl voor mijn gevoel onze tijd juist nu is.
Ik merk dat het me steeds meer bezig houdt en het vreet mijn energie. Ik ben zo blij met hem, maar kan met deze dingen ook heel slecht omgaan. Ik ben er ook echt een beetje ontstemd van en dat wil ik helemaal niet voor mijn kinderen en voor hem. Die merken daar vast wat van. Ik zou zo graag wat tips krijgen hoe hier beter mee om te gaan. Of iemand die er ervaring mee heeft en het een positieve wending heeft kunnen geven. Want ik wil overal voor vechten, maar weet niet of ik dit nog 5 a 10 jaar volhoud zo. Maar hem moeten missen kan ik ook niet verdragen. Dank alvast.
Nou zit ik met het volgende dilemma… Ik ben zelf een persoon die best onzeker is en bevestiging nodig heeft. Ook heb ik zelf veel stabiliteit nodig, omdat ik anders erg onrustig van binnen word en snel moe. Als we bij elkaar zijn dan ben ik helemaal rustig, omdat ik dan zie dat alles goed zit en me heel gelukkig voel. Als we niet samen zijn begin ik overal over te piekeren. Kan er ook slecht tegen als dingen ineens anders gaan etc. En dat is met kinderen(we laten beide alles van de kinderen altijd voor gaan) nou eenmaal wel eens zo. We hebben een ritme gevonden qua dagen en als daar dan ineens iets niet van doorgaat dat kan ik daar helemaal van in de war raken en verdrietig van zijn. Ook heb ik best last van het missen van hem op de dagen dat we elkaar niet zien en dan een beetje uit mijn doen. Terwijl we dan wel gewoon appen ook. Ik ben gewoon eigenlijk niet geschikt voor een lat relatie. Ik ben echt een persoon voor huisje, boompje, beestje. Daar voel ik me veel veiliger en gelukkiger bij. Ik vertrouw hem wel volledig, maar ik heb toch het gevoel dat we beide compleet ons eigen leven hebben en een weekend relatie hebben. Dat past eigenlijk helemaal niet bij me.
Ook de toekomst vind ik moeilijk. Over een jaar of 10 zal hij met pensioen gaan. Ik moet dan nog best lang werken. Dat zou misschien ook het moment zijn waarop we kunnen samenwonen. En dan stopt hij met werken en moet ik steeds werken. Hij zal dan ook fysiek achteruit gaan met de tijd. Dus we kunnen eigenlijk pas gaan samenwonen als het allemaal minder wordt, terwijl voor mijn gevoel onze tijd juist nu is.
Ik merk dat het me steeds meer bezig houdt en het vreet mijn energie. Ik ben zo blij met hem, maar kan met deze dingen ook heel slecht omgaan. Ik ben er ook echt een beetje ontstemd van en dat wil ik helemaal niet voor mijn kinderen en voor hem. Die merken daar vast wat van. Ik zou zo graag wat tips krijgen hoe hier beter mee om te gaan. Of iemand die er ervaring mee heeft en het een positieve wending heeft kunnen geven. Want ik wil overal voor vechten, maar weet niet of ik dit nog 5 a 10 jaar volhoud zo. Maar hem moeten missen kan ik ook niet verdragen. Dank alvast.
woensdag 25 juni 2025 om 07:28
Je komt een beetje needy en afhankelijk over.
Ik begrijp je, ik heb zelf 5 jaar lang een lat relatie gehad, echter zagen wij elkaar om de week een hele week.
En ja beide hadden ons eigen leven in de week dat we niet samen waren.
Hij druk met zijn werk huishouden en zijn 3 kinderen.
En ik met mijn leven als bovenstaand.
Ik was degene die om de week met spullen zeulde naar hem ( ik heb een wat oudere dochter die nog thuis woont, en zijn kroost was bij zijn ex, dus meer ruimte voor onszelf.
Het idee was om pas te gaan samenwonen als zijn jongste ( toen 6) wat ouder zou zijn, sws hielden we de kinderen er zoveel mogelijk buiten, maar ik had geen zin om te gaan samenwonen met een man met kinderen die jonger zijn dan mijn eigen kinderen.
Had er vier grootgebracht, en twee woonden al op zichzelf.
Maar het idee om pas als zijn jongste 15/16 was te gaan samenwonen greep me ook naar de strot.
Je bent dan zelf nog best goed maar ja, je betere jaren leef je toch apart, die begrijp ik wel van je.
Dan heb jij er nog een verschil van 15 jaar bij, jij werken en hij lekker alle tijd voor zichzelf.
Ik begrijp dat dat je ook wel bezighoudt. Je wilt het liefst ook die tijd samen ingaan.
Echter hij is nou eenmaal 15 jaar ouder.
Daar ga je niks aan veranderen, accepteren dat het zo is, al is dat misschien makkelijker gezegd dan gedaan.
Heb je hier met hem over gepraat? Vaak zijn mannen een stuk nuchterder, en denken ze helemaal niet zover vooruit, leggen zich ook makkelijker neer bij een situatie.
En eigenlijk hebben ze nog gelijk ook.
Verplaats je in hem, stel jij was 15 jaar ouder, zou jij je dan ook zorgen maken, dat je man nog 15 jaar moet werken?
Ik eerlijk gezegd niet, heerlijk, het beste van 2 werelden, mijn eigen ding doen, en vrij wanneer hij ook vrij is.
Dus ja best hypocriet, want andersom hij vrij en jij werken is gevoelsmatig anders, althans als ik voor mezelf spreek.
Ik heb om terug te komen in de afgelopen jaren best weleens gedacht " wil ik dit, mijn kinderen vliegen al meer uit, ik wil zo graag met hem zijn, maar ja 10 jaar wachten, en tegen de tijd dat we 55 zijn een keer aan onszelf gaan denken, en ook dan zouden we nog kinderen thuis hebben wonen.
Vakanties vierden we overigens ook apart, en dat vond ik helemaal prima hoor, want echt samen genieten met 5 kinderen zat er niet in, immers ze wilden (terecht) veel aandacht van hun vader.
Dus de keuze was simpel, ik ging alleen met mijn toen 16 en 12 jarige een stuk relaxter.
Inmiddels is zijn jongste 12 en gaan we samenwonen, zo blij dat ik niet meer om de week op en neer hoef.
Maar eerlijk? heb ik ook een beetje vrees, mijn rustige huishouden wordt straks een huis vol, pubers.
Het gevoel van onrust als we niet samen waren had ik niet, meer dat vooral hij opgeslokt werd door allerlei zaken die inherent zijn aan het hebben van jonge kinderen. Dat er weinig tijd was om echt veel contact te hebben na werk. Ik had die tijd wel, hij niet van clubje naar fysio naar sportvereniging.
Een tip tja, het is zoals het is, en nogmaals heb je het hier met hem overgehad?
Ik begrijp je, ik heb zelf 5 jaar lang een lat relatie gehad, echter zagen wij elkaar om de week een hele week.
En ja beide hadden ons eigen leven in de week dat we niet samen waren.
Hij druk met zijn werk huishouden en zijn 3 kinderen.
En ik met mijn leven als bovenstaand.
Ik was degene die om de week met spullen zeulde naar hem ( ik heb een wat oudere dochter die nog thuis woont, en zijn kroost was bij zijn ex, dus meer ruimte voor onszelf.
Het idee was om pas te gaan samenwonen als zijn jongste ( toen 6) wat ouder zou zijn, sws hielden we de kinderen er zoveel mogelijk buiten, maar ik had geen zin om te gaan samenwonen met een man met kinderen die jonger zijn dan mijn eigen kinderen.
Had er vier grootgebracht, en twee woonden al op zichzelf.
Maar het idee om pas als zijn jongste 15/16 was te gaan samenwonen greep me ook naar de strot.
Je bent dan zelf nog best goed maar ja, je betere jaren leef je toch apart, die begrijp ik wel van je.
Dan heb jij er nog een verschil van 15 jaar bij, jij werken en hij lekker alle tijd voor zichzelf.
Ik begrijp dat dat je ook wel bezighoudt. Je wilt het liefst ook die tijd samen ingaan.
Echter hij is nou eenmaal 15 jaar ouder.
Daar ga je niks aan veranderen, accepteren dat het zo is, al is dat misschien makkelijker gezegd dan gedaan.
Heb je hier met hem over gepraat? Vaak zijn mannen een stuk nuchterder, en denken ze helemaal niet zover vooruit, leggen zich ook makkelijker neer bij een situatie.
En eigenlijk hebben ze nog gelijk ook.
Verplaats je in hem, stel jij was 15 jaar ouder, zou jij je dan ook zorgen maken, dat je man nog 15 jaar moet werken?
Ik eerlijk gezegd niet, heerlijk, het beste van 2 werelden, mijn eigen ding doen, en vrij wanneer hij ook vrij is.
Dus ja best hypocriet, want andersom hij vrij en jij werken is gevoelsmatig anders, althans als ik voor mezelf spreek.
Ik heb om terug te komen in de afgelopen jaren best weleens gedacht " wil ik dit, mijn kinderen vliegen al meer uit, ik wil zo graag met hem zijn, maar ja 10 jaar wachten, en tegen de tijd dat we 55 zijn een keer aan onszelf gaan denken, en ook dan zouden we nog kinderen thuis hebben wonen.
Vakanties vierden we overigens ook apart, en dat vond ik helemaal prima hoor, want echt samen genieten met 5 kinderen zat er niet in, immers ze wilden (terecht) veel aandacht van hun vader.
Dus de keuze was simpel, ik ging alleen met mijn toen 16 en 12 jarige een stuk relaxter.
Inmiddels is zijn jongste 12 en gaan we samenwonen, zo blij dat ik niet meer om de week op en neer hoef.
Maar eerlijk? heb ik ook een beetje vrees, mijn rustige huishouden wordt straks een huis vol, pubers.
Het gevoel van onrust als we niet samen waren had ik niet, meer dat vooral hij opgeslokt werd door allerlei zaken die inherent zijn aan het hebben van jonge kinderen. Dat er weinig tijd was om echt veel contact te hebben na werk. Ik had die tijd wel, hij niet van clubje naar fysio naar sportvereniging.
Een tip tja, het is zoals het is, en nogmaals heb je het hier met hem overgehad?
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
woensdag 25 juni 2025 om 07:37
Heb je er wel eens met hem over gepraat, TO?
Je schrijft ook over je onzekerheid, en dat is iets dat zit in je. Hiermee kan je zelf aan de slag, en zou geen reden moeten zijn om samen te wonen.
Het kan natuurlijk heel goed dat je geen persoon bent voor latten, maar dan zal je een keuze moeten maken, hoe hard dat ook is.
Je schrijft ook over je onzekerheid, en dat is iets dat zit in je. Hiermee kan je zelf aan de slag, en zou geen reden moeten zijn om samen te wonen.
Het kan natuurlijk heel goed dat je geen persoon bent voor latten, maar dan zal je een keuze moeten maken, hoe hard dat ook is.
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
woensdag 25 juni 2025 om 08:42
Niemand kan de toekomst voorspellen, jij dus ook niet. Voor hetzelfde geld is hij over een aantal jaar nog topfit en word jij krakkemikkig door ziek of ongeluk. Daar komt bij dat je niet in de toekomst leeft dus het heeft zo verdraaid weinig zin om je daar nu druk om te maken.
Er is geen tip om hiermee om te gaan, het speelt zich allemaal af in je hoofd. Je kunt je piekergedachten prima relativeren en er omdenk-gedachten op loslaten. Dit is nu wat het is en dat heb je te accepteren.
Je enorme behoefte aan stabiliteit en non-gemis zit echt in jou, het lijkt wel alsof je je vriend constant nodig hebt om jou in de pas te laten lopen, dat is natuurlijk een beetje gek voor een volwassen vrouw, daar is hij niet voor. En het is ook helemaal niet gezegd dat hij dat biedt, misschien neemt hij er 4 hobbys bij als jullie eenmaal samenwonen, is hij nog nooit thuis.
Het grote voordeel van latten is dat de tijd samen werkelijk kwaliteitstijd is, je hebt alle aandacht voor elkaar want de hoeveelheid uren zijn beperkt. Voor mij zijn er nog 100 voordelen maar die zal ik niet gebruiken want ik denk niet dat die voor jou gelden, zo ben ik echt heel erg blij met mijn ik-tijd en kan ik fijn mijn eigengereide ik zijn in mijn residentie dus ik moet zelf niet meer dénken aan samenwonen.
En inderdaad, als je er echt aan onderdoor gaat (zo leest het wel een beetje) zal er een andere beslissing genomen moeten worden. En dan moet je dus op zoek naar waar samenwoonmateriaal.
Er is geen tip om hiermee om te gaan, het speelt zich allemaal af in je hoofd. Je kunt je piekergedachten prima relativeren en er omdenk-gedachten op loslaten. Dit is nu wat het is en dat heb je te accepteren.
Je enorme behoefte aan stabiliteit en non-gemis zit echt in jou, het lijkt wel alsof je je vriend constant nodig hebt om jou in de pas te laten lopen, dat is natuurlijk een beetje gek voor een volwassen vrouw, daar is hij niet voor. En het is ook helemaal niet gezegd dat hij dat biedt, misschien neemt hij er 4 hobbys bij als jullie eenmaal samenwonen, is hij nog nooit thuis.
Het grote voordeel van latten is dat de tijd samen werkelijk kwaliteitstijd is, je hebt alle aandacht voor elkaar want de hoeveelheid uren zijn beperkt. Voor mij zijn er nog 100 voordelen maar die zal ik niet gebruiken want ik denk niet dat die voor jou gelden, zo ben ik echt heel erg blij met mijn ik-tijd en kan ik fijn mijn eigengereide ik zijn in mijn residentie dus ik moet zelf niet meer dénken aan samenwonen.
En inderdaad, als je er echt aan onderdoor gaat (zo leest het wel een beetje) zal er een andere beslissing genomen moeten worden. En dan moet je dus op zoek naar waar samenwoonmateriaal.
.
woensdag 25 juni 2025 om 08:44
Oh gruwel!Ladylola2022 schreef: ↑25-06-2025 07:28Maar eerlijk? heb ik ook een beetje vrees, mijn rustige huishouden wordt straks een huis vol, pubers.
Heb je daar een beetje beeld bij, hoe dat eruit gaat zien? En hoe jij je beweegt in zo'n druk gebeuren?
.
woensdag 25 juni 2025 om 08:51
Of op zijn minst iemand die dichterbij woont. Het is namelijk best een verschil of iemand op 10 minuten fietsen woont of op een uur met de auto.Rooss4.0 schreef: ↑25-06-2025 08:42Niemand kan de toekomst voorspellen, jij dus ook niet. Voor hetzelfde geld is hij over een aantal jaar nog topfit en word jij krakkemikkig door ziek of ongeluk. Daar komt bij dat je niet in de toekomst leeft dus het heeft zo verdraaid weinig zin om je daar nu druk om te maken.
Er is geen tip om hiermee om te gaan, het speelt zich allemaal af in je hoofd. Je kunt je piekergedachten prima relativeren en er omdenk-gedachten op loslaten. Dit is nu wat het is en dat heb je te accepteren.
Je enorme behoefte aan stabiliteit en non-gemis zit echt in jou, het lijkt wel alsof je je vriend constant nodig hebt om jou in de pas te laten lopen, dat is natuurlijk een beetje gek voor een volwassen vrouw, daar is hij niet voor. En het is ook helemaal niet gezegd dat hij dat biedt, misschien neemt hij er 4 hobbys bij als jullie eenmaal samenwonen, is hij nog nooit thuis.
Het grote voordeel van latten is dat de tijd samen werkelijk kwaliteitstijd is, je hebt alle aandacht voor elkaar want de hoeveelheid uren zijn beperkt. Voor mij zijn er nog 100 voordelen maar die zal ik niet gebruiken want ik denk niet dat die voor jou gelden, zo ben ik echt heel erg blij met mijn ik-tijd en kan ik fijn mijn eigengereide ik zijn in mijn residentie dus ik moet zelf niet meer dénken aan samenwonen.
En inderdaad, als je er echt aan onderdoor gaat (zo leest het wel een beetje) zal er een andere beslissing genomen moeten worden. En dan moet je dus op zoek naar waar samenwoonmateriaal.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 25 juni 2025 om 08:54
Dat latten op zichzelf is iets waar jij je bij neer moet leggen. Jullie wonen op afstand en kinderen gaan voor. Die zijn nog heel erg jong. Dus samenwonen is geen optie en niet in hun belang. Heel verstandig dat jullie dat niet gaan doen ook.
De leeftijd zou voor mij wel een ander verhaal zijn. 15 jaar is heel veel. En tegen de tijd dat hij met pensioen gaat moet jij nog jaren werken. Hij krijgt dan een totaal ander leven. En de mensen in zijn omgeving ook. Die gaan samen die nieuwe levensfase in. Maar jullie doen dat niet. Je kunt eigenlijk niet echt samen genieten van bijvoorbeeld reizen, vrije tijd en het leven samen. Tegen de tijd dat jij met pensioen gaat zal hij bejaard zijn waarschijnlijk (75+ of ouder). Nu zijn er best vitale mannen. Maar gemiddeld worden mannen in deze tijd 79...
Heel hard gezegd. Hij leeft zijn beste jaren met een vitale jonge vrouw die vollop in het leven staat. Jij met een oudere man die zeer waarschijnlijk verzorging nodig heeft.
De leeftijd zou voor mij wel een ander verhaal zijn. 15 jaar is heel veel. En tegen de tijd dat hij met pensioen gaat moet jij nog jaren werken. Hij krijgt dan een totaal ander leven. En de mensen in zijn omgeving ook. Die gaan samen die nieuwe levensfase in. Maar jullie doen dat niet. Je kunt eigenlijk niet echt samen genieten van bijvoorbeeld reizen, vrije tijd en het leven samen. Tegen de tijd dat jij met pensioen gaat zal hij bejaard zijn waarschijnlijk (75+ of ouder). Nu zijn er best vitale mannen. Maar gemiddeld worden mannen in deze tijd 79...
Heel hard gezegd. Hij leeft zijn beste jaren met een vitale jonge vrouw die vollop in het leven staat. Jij met een oudere man die zeer waarschijnlijk verzorging nodig heeft.
woensdag 25 juni 2025 om 09:04
Ontzettend bedankt voor je lieve, lange antwoord. En inderdaad, ik kom wel een beetje needy over. Dan ben ik misschien ook stiekem gewoon wel een beetjeLadylola2022 schreef: ↑25-06-2025 07:28Je komt een beetje needy en afhankelijk over.
Ik begrijp je, ik heb zelf 5 jaar lang een lat relatie gehad, echter zagen wij elkaar om de week een hele week.
En ja beide hadden ons eigen leven in de week dat we niet samen waren.
Hij druk met zijn werk huishouden en zijn 3 kinderen.
En ik met mijn leven als bovenstaand.
Ik was degene die om de week met spullen zeulde naar hem ( ik heb een wat oudere dochter die nog thuis woont, en zijn kroost was bij zijn ex, dus meer ruimte voor onszelf.
Het idee was om pas te gaan samenwonen als zijn jongste ( toen 6) wat ouder zou zijn, sws hielden we de kinderen er zoveel mogelijk buiten, maar ik had geen zin om te gaan samenwonen met een man met kinderen die jonger zijn dan mijn eigen kinderen.
Had er vier grootgebracht, en twee woonden al op zichzelf.
Maar het idee om pas als zijn jongste 15/16 was te gaan samenwonen greep me ook naar de strot.
Je bent dan zelf nog best goed maar ja, je betere jaren leef je toch apart, die begrijp ik wel van je.
Dan heb jij er nog een verschil van 15 jaar bij, jij werken en hij lekker alle tijd voor zichzelf.
Ik begrijp dat dat je ook wel bezighoudt. Je wilt het liefst ook die tijd samen ingaan.
Echter hij is nou eenmaal 15 jaar ouder.
Daar ga je niks aan veranderen, accepteren dat het zo is, al is dat misschien makkelijker gezegd dan gedaan.
Heb je hier met hem over gepraat? Vaak zijn mannen een stuk nuchterder, en denken ze helemaal niet zover vooruit, leggen zich ook makkelijker neer bij een situatie.
En eigenlijk hebben ze nog gelijk ook.
Verplaats je in hem, stel jij was 15 jaar ouder, zou jij je dan ook zorgen maken, dat je man nog 15 jaar moet werken?
Ik eerlijk gezegd niet, heerlijk, het beste van 2 werelden, mijn eigen ding doen, en vrij wanneer hij ook vrij is.
Dus ja best hypocriet, want andersom hij vrij en jij werken is gevoelsmatig anders, althans als ik voor mezelf spreek.
Ik heb om terug te komen in de afgelopen jaren best weleens gedacht " wil ik dit, mijn kinderen vliegen al meer uit, ik wil zo graag met hem zijn, maar ja 10 jaar wachten, en tegen de tijd dat we 55 zijn een keer aan onszelf gaan denken, en ook dan zouden we nog kinderen thuis hebben wonen.
Vakanties vierden we overigens ook apart, en dat vond ik helemaal prima hoor, want echt samen genieten met 5 kinderen zat er niet in, immers ze wilden (terecht) veel aandacht van hun vader.
Dus de keuze was simpel, ik ging alleen met mijn toen 16 en 12 jarige een stuk relaxter.
Inmiddels is zijn jongste 12 en gaan we samenwonen, zo blij dat ik niet meer om de week op en neer hoef.
Maar eerlijk? heb ik ook een beetje vrees, mijn rustige huishouden wordt straks een huis vol, pubers.
Het gevoel van onrust als we niet samen waren had ik niet, meer dat vooral hij opgeslokt werd door allerlei zaken die inherent zijn aan het hebben van jonge kinderen. Dat er weinig tijd was om echt veel contact te hebben na werk. Ik had die tijd wel, hij niet van clubje naar fysio naar sportvereniging.
Een tip tja, het is zoals het is, en nogmaals heb je het hier met hem overgehad?
. Soms helpt het me al even te horen, dat ik niet de enige ben die met dit soort dingen worstelt. Ik praat er wel over met hem hoor. Maar ja hij is dan inderdaad makkelijker en het is ook gewoon wat het is. Er is geen andere optie nu. En wat spannend voor jou dat het dan nu gaat gebeuren. Inderdaad straks bij hem gaan wonen als zijn kids pubers zijn lijkt mij ook niet een ideaal vooruitzicht. Ben je eindelijk zelf klaar en dan mag je weer. Maar ja als je zo van elkaar houdt, dan doe je dat toch ook weer graag
woensdag 25 juni 2025 om 09:10
Dank je wel voor je antwoord. Ja we praten er wel over samen. Maar inderdaad het is, wat het is..Sierlijk schreef: ↑25-06-2025 07:37Heb je er wel eens met hem over gepraat, TO?
Je schrijft ook over je onzekerheid, en dat is iets dat zit in je. Hiermee kan je zelf aan de slag, en zou geen reden moeten zijn om samen te wonen.
Het kan natuurlijk heel goed dat je geen persoon bent voor latten, maar dan zal je een keuze moeten maken, hoe hard dat ook is.
woensdag 25 juni 2025 om 09:12
Ja het even alleen zijn vind ik ook wel een voordeel hoor. Maar ik mis gewoon het samen slapen. Haha misschien moet je toch even spuien met jouw 100 voordelen!! Misschien wil ik dan daarna ook liever op mezelf blijvenRooss4.0 schreef: ↑25-06-2025 08:42Niemand kan de toekomst voorspellen, jij dus ook niet. Voor hetzelfde geld is hij over een aantal jaar nog topfit en word jij krakkemikkig door ziek of ongeluk. Daar komt bij dat je niet in de toekomst leeft dus het heeft zo verdraaid weinig zin om je daar nu druk om te maken.
Er is geen tip om hiermee om te gaan, het speelt zich allemaal af in je hoofd. Je kunt je piekergedachten prima relativeren en er omdenk-gedachten op loslaten. Dit is nu wat het is en dat heb je te accepteren.
Je enorme behoefte aan stabiliteit en non-gemis zit echt in jou, het lijkt wel alsof je je vriend constant nodig hebt om jou in de pas te laten lopen, dat is natuurlijk een beetje gek voor een volwassen vrouw, daar is hij niet voor. En het is ook helemaal niet gezegd dat hij dat biedt, misschien neemt hij er 4 hobbys bij als jullie eenmaal samenwonen, is hij nog nooit thuis.
Het grote voordeel van latten is dat de tijd samen werkelijk kwaliteitstijd is, je hebt alle aandacht voor elkaar want de hoeveelheid uren zijn beperkt. Voor mij zijn er nog 100 voordelen maar die zal ik niet gebruiken want ik denk niet dat die voor jou gelden, zo ben ik echt heel erg blij met mijn ik-tijd en kan ik fijn mijn eigengereide ik zijn in mijn residentie dus ik moet zelf niet meer dénken aan samenwonen.
En inderdaad, als je er echt aan onderdoor gaat (zo leest het wel een beetje) zal er een andere beslissing genomen moeten worden. En dan moet je dus op zoek naar waar samenwoonmateriaal.
woensdag 25 juni 2025 om 09:15
Ja, dat is waar. Maar dan is hij het niet. En ik hou van hem. Zou niet goed zijn als ik dat zo maar zou inruilen voor iemand om de hoek
woensdag 25 juni 2025 om 09:16
Ja, je hebt helemaal gelijk…evelien2010 schreef: ↑25-06-2025 08:54Dat latten op zichzelf is iets waar jij je bij neer moet leggen. Jullie wonen op afstand en kinderen gaan voor. Die zijn nog heel erg jong. Dus samenwonen is geen optie en niet in hun belang. Heel verstandig dat jullie dat niet gaan doen ook.
De leeftijd zou voor mij wel een ander verhaal zijn. 15 jaar is heel veel. En tegen de tijd dat hij met pensioen gaat moet jij nog jaren werken. Hij krijgt dan een totaal ander leven. En de mensen in zijn omgeving ook. Die gaan samen die nieuwe levensfase in. Maar jullie doen dat niet. Je kunt eigenlijk niet echt samen genieten van bijvoorbeeld reizen, vrije tijd en het leven samen. Tegen de tijd dat jij met pensioen gaat zal hij bejaard zijn waarschijnlijk (75+ of ouder). Nu zijn er best vitale mannen. Maar gemiddeld worden mannen in deze tijd 79...
Heel hard gezegd. Hij leeft zijn beste jaren met een vitale jonge vrouw die vollop in het leven staat. Jij met een oudere man die zeer waarschijnlijk verzorging nodig heeft.
woensdag 25 juni 2025 om 09:17
Ja dat doe ik ook gewoon hoorAttraverso schreef: ↑25-06-2025 08:58Het is nu zo en niet anders. Je er bij neerleggen of iemand zoeken waar je wel kan mee samenwonen.
Intussen er voor zorgen dat jij ook je eigen leven hebt en dingen doen en mensen zien wanneer jullie niet samen zijn.
woensdag 25 juni 2025 om 09:50
Nee dat gaan we dus ook niet doen. We laten allebei alles van de kinderen voor gaan. Ik vraag ook om ervaringen en tips hoe hier wat nuchterder mee om te gaan. Of misschien zoek ik wel meer naar herkenning of iets…
woensdag 25 juni 2025 om 10:27
Sommige mensen zijn erg op zichzelf en vinden daardoor latten een hele fijne manier van samen zijn.
Anderen zijn daar minder voor gemaakt en het klinkt alsof het voor jou ook zo is.
Je kan de situatie niet veranderen alleen hoe je er zelf mee omgaat. Accepteren dat het zo is en kijken of daarmee je gevoel verdwijnt. Maar ergens denk ik dat het ook gewoon niet bij je past en dat kan natuurlijk ook.
Nu gaan jullie jaren tegen je gevoel in latten en op het moment dat jullie wel samen kunnen zijn, zijn jullie levens zo anders.
Anderen zijn daar minder voor gemaakt en het klinkt alsof het voor jou ook zo is.
Je kan de situatie niet veranderen alleen hoe je er zelf mee omgaat. Accepteren dat het zo is en kijken of daarmee je gevoel verdwijnt. Maar ergens denk ik dat het ook gewoon niet bij je past en dat kan natuurlijk ook.
Nu gaan jullie jaren tegen je gevoel in latten en op het moment dat jullie wel samen kunnen zijn, zijn jullie levens zo anders.
woensdag 25 juni 2025 om 10:53
Je moet je beseffen dat je eigenlijk 2 levens hebt. Jouw leven alleen en jullie leven samen. Dat is niet het standaard plaatje binnen de maatschappij. Maar besef dat jij daar als alleenstaande ouder toch niet meer onder valt.
Het leven alleen zou ik wat meer zelf gaan invullen en ontwikkelen. Want kinderen worden zelfstandiger. En jij moet wel thuis zijn maar jouw kinderen zijn steeds meer buitenshuis (sport, vrienden, bijbaan en school). Meer tijd alleen. Ga gericht bekijken hoe je die moet invullen. Hobby's, vriendinnen of zonder hem op stap of dingen ondernemen. Leer beter op jezelf zijn. Los te komen van hem door dingen te gaan doen die bij jou passen.
Het leven alleen zou ik wat meer zelf gaan invullen en ontwikkelen. Want kinderen worden zelfstandiger. En jij moet wel thuis zijn maar jouw kinderen zijn steeds meer buitenshuis (sport, vrienden, bijbaan en school). Meer tijd alleen. Ga gericht bekijken hoe je die moet invullen. Hobby's, vriendinnen of zonder hem op stap of dingen ondernemen. Leer beter op jezelf zijn. Los te komen van hem door dingen te gaan doen die bij jou passen.
woensdag 25 juni 2025 om 10:56
Jawel, hij is zelf een heel toegewijde vader, de kinderen zijn op een na, op een leeftijd dat ze al veel hun eigen plan trekken.
En wij hebben een master bedroom, met badkamer, tv en alle gemakken, waar ik me terugtrek als ik gek dreig te worden.
En een mega tuin, en de stad om de hoek, twee parken.
Ik heb zelf als alleenstaande een groot gezin gehad, ik weet hoe het werkt, echter weet ik daardoor ook dat ik dat wel als tropenjaren ervaren heb.
En de afspraak om ieder met de eigen kinderen dingen apart te blijven doen, daar heeft iedereen behoefte aan.
En het gaat echt goed met elkaar, het is meer dat ik toch wel wat drempelvrees heb.
En ik trek, en dat weet hij mijn eigen plan, sporten, vriendinnen, ik ben niet de grote afwezige stief, maar ik zal wel vaak kiezen om alleen te kunnen zijn.
Voordeel het is een kneiter groot huis, de 1e verdieping is voor de kinderen. Slaapkamers en een badkamer, dat scheelt ook al.
Leeftijden zijn kinderen 12,14,16
Mijn kinderen 16 en 20, mijn oudste zal ft bij ons zijn de rest om de week.
Misschien zie ik beren op de weg (volgens mijn dochter zijn dat mijn lievelingsdieren
Maar ik heb wel wat vrees, de verhuis staat voor over 2 weken gepland.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
woensdag 25 juni 2025 om 11:39
Dat zou mijn redding zijn denk ik. Of misschien zelfs een voorwaarde voor ik er überhaupt over nadenk!
Spannend, Lady!
.
woensdag 25 juni 2025 om 12:00
Hahaha, dat was ook mijn voorwaarde, ruimte, vooral eigen ruimte
Spannend is het zeker, voor nu de laatste twee weken in mijn eigen huis
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
woensdag 25 juni 2025 om 12:59
Klopt.Leonnaatje80 schreef: ↑25-06-2025 09:15Ja, dat is waar. Maar dan is hij het niet. En ik hou van hem. Zou niet goed zijn als ik dat zo maar zou inruilen voor iemand om de hoek
Maar stel dat het toch stopt, dat hoeft niet nu te zijn, maar kan ook over 2-5-10 jaar zijn, dan weet je in ieder geval dat als je weer voor een relatie wilt gaan, dat het wel fijn is dat of samenwonen echt een mogelijkheid is of dat hij niet te ver weg woont. Dat heb je dan gewoon weer geleerd over jezelf.
Mijn ex en ik woonden heel ver uit elkaar (minimaal 1 uur en 45 min met de auto) en dat vond ik ook echt niet leuk, want het was gewoon lastig om elkaar te zien. Dus ik begrijp jouw gevoelens ook wel. Ik vond het ook erg onrustig. Het zou best heel fijn geweest zijn als je gewoon even tussendoor even bij elkaar langs kunt. Effe kletsen, even knuffelen en zo. Gewoon fijn.
We zijn gaan samenwonen omdat we graag bij elkaar waren én op lang termijn was dit niet vol te houden. Maar realistisch gezegd, als wij veel dichter bij elkaar hadden gewoond, dan waren we denk ik nooit gaan samenwonen. Want op zich was allebei je eigen plek best fijn, alleen het was nu echt te ver weg. En wat jij zegt, we vonden elkaar te leuk om het daarop te laten stuklopen. Wij hoefden verder ook niet met kinderen en zo rekening te houden, dat maakte het wel een stuk eenvoudiger.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 25 juni 2025 om 14:13
Ik herken het wel. Wij zien elkaar ongeveer even vaak en wonen ook niet zo dicht bij elkaar en 3 jaar samen.
Het onzekere gevoel en moeite hebben met veranderingen herken ik ook wel. Ik heb hierin wel meer rust gevonden. Ik weet dat het goed zit. Wij videobellen veel. Dat voelt voor mij wel dichterbij dan alleen appen. Vaak is het wel een uur min in de avond.
Mijn kinderen zijn er altijd dat maakt het nog wat ingewikkelder om elkaar te zien vooral als je ook nog andere sociale afspraken hebt. Ik ben ook niet gemaakt voor latten zie er weinig voordelen in mijn vriend vind latten ook niet leuk maar legt zich er wel makkelijker bij neer.
Wij willen volgend jaar als mijn jongste naar de middelbare gaat gaan samenwonen. Voor die tijd kan het niet omdat de reistijd naar de basisschool dan te lang is. En heel eerlijk als we niet zouden gaan samenwonen over een jaar zou ik dit niet volhouden. Hoe leuk ik hem ook vind ik hou dit niet nog jaren vol.
Het onzekere gevoel en moeite hebben met veranderingen herken ik ook wel. Ik heb hierin wel meer rust gevonden. Ik weet dat het goed zit. Wij videobellen veel. Dat voelt voor mij wel dichterbij dan alleen appen. Vaak is het wel een uur min in de avond.
Mijn kinderen zijn er altijd dat maakt het nog wat ingewikkelder om elkaar te zien vooral als je ook nog andere sociale afspraken hebt. Ik ben ook niet gemaakt voor latten zie er weinig voordelen in mijn vriend vind latten ook niet leuk maar legt zich er wel makkelijker bij neer.
Wij willen volgend jaar als mijn jongste naar de middelbare gaat gaan samenwonen. Voor die tijd kan het niet omdat de reistijd naar de basisschool dan te lang is. En heel eerlijk als we niet zouden gaan samenwonen over een jaar zou ik dit niet volhouden. Hoe leuk ik hem ook vind ik hou dit niet nog jaren vol.
Terug van weggeweest
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
