Opnieuw begonnen, oude dynamiek?

Hallo,

Ruim een jaar geleden opende ik hier ook een topic over mijn destijds nieuwe relatie. Ik liep toen al tegen bepaalde dingen aan, maar vond het moeilijk om helder te zien wat er nou echt speelde. Uiteindelijk heb ik naar aanleiding van dat topic de stap gezet, wel een half jaar later pas: ik heb de relatie toen kort verbroken.

Tijdens deze breuk hielden we toch wel steeds contact. En eerlijk is eerlijk, dat voelde als 'vanouds' of zoals het begin. We vierden samen de feestdagen, ik steunde hem na een operatie, hij nam me zelfs mee voor een weekendje weg. Uiteindelijk kwam het punt dat hij zei dat het tijd wordt om definitief afscheid te nemen, of om er opnieuw vol voor te gaan.

De eerste maanden dat we elkaar opnieuw terugvonden waren oprecht heel fijn. Ik voelde verbinding, we hadden plezier en er was wederzijdse moeite. Maar langzaamaan kwamen wel de oude patronen terug. Gelukkig geen grote ruzies, op een enkele uitbarsting van mij na, maar een subtiel patroon. Kleine opmerkingen. Verwachtingen waar ik voor mijn gevoel niet aan voldoe. Geen directe eisen, maar regelmatig subtiele opmerkingen, suggesties of vergelijkingen die me onzeker maken.

Het is zo subtiel dat ik begin te twijfelen of het aan mij ligt. Of het niet normaal is dat je elkaar steekjes geeft, elkaar met regelmaat aanspreekt. Maar tegelijkertijd voel ik me steeds vaker onzeker, klein en uitgeput. Ik voel me niet goed genoeg en ik voel dat er nog werk aan de winkel is voor mij om wel te voldoen. Het voelt alsof het aan mij en aan mijn 'rugzak' ligt.

Een beetje achtergrond; ik heb voordat ik deze man ontmoette een scheiding meegemaakt die voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam. Er was in die relatie achteraf ook sprake van overspel en de verhoudingen met mijn ex-partner in de samenwerking met mijn kind zijn nog steeds niet goed te noemen. Ik heb de afgelopen 1,5 jaar ook intensieve schematherapie gehad vanwege mijn zelfbeeld. Het was een roerige periode, waarin ik ook steeds meer besef dat ik naïef ben geweest in een aantal (vriendschappelijke) relaties. Deze heb ik ook verbroken.

Mijn huidige vriend heeft me heel erg ondersteund in de communicatie naar mijn ex-partner en de problemen die hier rondom spelen. We hebben het ook veel over de complicaties die ik mee breng. Een veeleisende vriendin, een beste vriend misschien wel of niet gevoelens voor me heeft, een lastige ex-partner, mijn kwetsbaarheid/zelfbeeld en het feit dat ik al een kind (7) heb uit een eerdere relatie.

Ik heb vaak geprobeerd te bespreken dat sommige grapjes of opmerkingen dit gevoel veroorzaken. Ik hoor dan vaak dat ik wel erg kwetsbaar ben en dat ik dingen verkeerd opvat of dat het niet zo bedoeld is. En ik denk ook echt dat ik hierin een aandeel heb. En ik weet ook dat hij echt veel voor me doet, ook voor mijn kind.

Ik probeer nu uit alle macht 'goed genoeg' te zijn. Moeite te doen op de manier die hij fijn vindt. Te werken aan de gedoetjes met anderen oplossen. Als zich dan weer iets voordoet, een opmerking ofzo en ik het bespreekbaar probeer te maken en ik steeds weer terug krijg dat ik dit ook doe, dat ik nogal kwetsbaar ben, dat het niet zo bedoeld is, dat het maar een grapje is, knapt er soms iets. Dan word ik heel stil. Of ik barst echt enorm uit in (onaangepaste) woede of emotie. Ik herken mezelf daarin totaal niet en ik schaam me daar echt kapot voor. Deze uitbarstingen zorgen er ook voor dat mijn gevoel dat het allemaal bij mij ligt wordt versterkt en ik nog meer probeer het goed te maken.

Ik weet inmiddels niet meer of het gevoel van 'niet voldoen' komt doordat dat het iets is in mij (mijn verleden, mijn zelfbeeld, mijn kwetsbaarheid) of dat hij mij zo laat voelen. Hij geeft immers aan dat die opmerkingen niet zo bedoeld zijn. Ik merk dat die twijfel aan mezelf er ook voor zorgt dat ik niet meer weet waar ik nu goed aan doe. Ik weet niet meer of ik in deze relatie moet blijven (omdat het iets is in mij en ik anders mijn grote liefde weg gooi), of dat ik mezelf stukje bij beetje verlies in een relatie die niet oké is.

Dit alles en deze twijfels houden mij heel erg bezig. Ik hou van hem. Er zijn heel veel super leuke momenten. Ik wil hem niet kwijt. De twijfel houd me ook bezig omdat hij heeft aangegeven dat hij een volgende stap wil. Ik snap dat wel, want we zijn beiden al ruim in de dertig en ook al 2,5 jaar onderweg. Aangezien hij niet naar mij en mijn kind wil verhuizen, heeft hij gezegd dat de relatie alleen kan werken als ik en mijn kind in zijn dorp komen wonen. Dat is op zo'n uur rijden van mijn huidige woonplaats en brengt vanzelfsprekend veel complicaties met zich mee (toestemming van mijn ex-partner, als dat al lukt, kind uit vertrouwde omgeving halen, aarden in een nieuwe sociale omgeving). Dat voelt als een grote opoffering. Een optie waarbij hij toch naar mij toe komt of blijven LATten is onbespreekbaar. Zodoende voelt het ook als een eenzijdige opoffering, al is het natuurlijk helemaal oké dat hij aangeeft waar hij wel en niet gelukkig van wordt.

Ik hoef niet direct een oordeel. Ik worstel met de vraag: ligt het aan mij, of is het niet oké? Ik ben bang om mezelf kwijt te raken, maar ook bang om iets waardevols op te geven. Dankjewel als je de moeite neemt mee te lezen of te reageren.

De laatste grapjes waren (dit weekend)

Dat we niet 'uit hetzelfde sociale hout zijn gesneden', omdat ik (heel soms) wel een film verder kijk terwijl hij in slaap valt op de bank en hij dat andersom nooit zou doen.

Ander grapje was "drie keer raden, kroketten met brood" tijdens het bekijken van het menu van de lunch op het terras. Dit grapje maakt hij de laatste weken/maanden altijd. Ligt gevoelig, omdat hij vaker aangeeft dat hij vind dat ik te weinig nieuwe dingen probeer. Hij had de lunch de dag ervoor al aangekondigd met 'lekker een salade eten op het terras'. Hij zou graag willen dat ik meer gevarieerd leer eten, omdat koken zijn passie is. Ik voelde me oprecht bezwaard om 'kroketten met brood' te bestellen.

Op dat terras dezelfde dag hadden we het over vakantie. Ik was dat ik in de veronderstelling was dat we gewicht (van koffer) zouden delen, maar dat niet zo bleek te zijn. Toen ik aangaf dat ik dan misschien in de war was, gaf hij aan dat ik 'al drie jaar in de war ben'.

Het is heel subtiel. Een grapje kan ik echt hebben hoor. Maar als het in een weekend meerdere keren gebeurt word ik er wel onzeker van. Met name ook omdat het voor mij raakt aan dingen waar ik al onzeker over ben. Mijn sociale vaardigheden (klein netwerk, verlegen, eenzaam soms) maar ook dingen waarvan ik weet dat hij het graag anders zou zien (meer leren eten).

De reden dat hij niet mijn kant op wil, is omdat mijn sociale netwerk klein is. Hij is opgegroeid in een klein dorp, veel vrienden en hij moet er niet aan denken om dat achter te laten. Het gaat niet om werk. Ik werk hier in de buurt. Hij werkt door heel NL.

Ik val dus echt heel vaak in slaap tijdens het film kijken. Ook niet echt sociaal
En ik heb de salade besteld.

Ik heb dit dus bespreekbaar gemaakt, omdat ik het met je eens ben dat het een beetje lullig overkwam. Hij gaf aan dat hij graag sarcastische of cynische grapjes maakt onder vrienden en dat hij het wel fijn zou vinden als hij dit ook gewoon bij mij kan doen zonder dat het meteen als gevoelig wordt weggezet.

Wat vervolgens gebeurde was dat ik die middag bij een sportwedstrijd van hem ben komen kijken. Nadien in de auto kreeg ik te horen dat ik het ook deed en hem zelfs twee maal met mijn grapje publiekelijk had neergehaald. Het ging hierom. Hij zei 'Ik stink' na het sporten in de brandende hitte. Ik zei gekscherend 'whats new' maar wel met een grote lach en knipoog. Daarna zei ik dat het niet zo gek was dat het zweette en dat ik ook helemaal nat was van het zweet. Een vriend en zijn partner stond erbij.

Ik was me van geen kwaad bewust. Hij zei nog geen drie uur eerder dat hij houdt van een cynisch grapje. Ik doe het nooit, maar na zijn opmerking eerder dacht ik dat hij het juist zou waarderen.

Ben-ik-weer schreef: ↑

30-06-2025 13:06

Dat “What’s new” is ook met een knipoog en een vette lach over mijn grens.

Conclusie: jullie matchen niet, echt niet.
En je kind ontwortelen terwijl jij nu een eigen huis hebt: NEE

Ja, na zijn reactie in de auto begrijp ik dat dat dus ook zijn grens was, haha. Oeps.

Ik heb nu inderdaad mijn eigen (koop)woning. Klein, maar fijn. Hij heeft onlangs een vrijstaande nieuwbouwwoning gekocht met veel eigen geld. Die wordt gebouwd. Verhuizen zou dus ook inwonen betekenen. Iets wat absoluut niet mijn voorkeur heeft. Ik start liever samen in een enigszins gelijkwaardige verhouding.