Relaties
alle pijlers
Opnieuw begonnen, oude dynamiek?
maandag 30 juni 2025 om 11:54
Hallo,
Ruim een jaar geleden opende ik hier ook een topic over mijn destijds nieuwe relatie. Ik liep toen al tegen bepaalde dingen aan, maar vond het moeilijk om helder te zien wat er nou echt speelde. Uiteindelijk heb ik naar aanleiding van dat topic de stap gezet, wel een half jaar later pas: ik heb de relatie toen kort verbroken.
Tijdens deze breuk hielden we toch wel steeds contact. En eerlijk is eerlijk, dat voelde als 'vanouds' of zoals het begin. We vierden samen de feestdagen, ik steunde hem na een operatie, hij nam me zelfs mee voor een weekendje weg. Uiteindelijk kwam het punt dat hij zei dat het tijd wordt om definitief afscheid te nemen, of om er opnieuw vol voor te gaan.
De eerste maanden dat we elkaar opnieuw terugvonden waren oprecht heel fijn. Ik voelde verbinding, we hadden plezier en er was wederzijdse moeite. Maar langzaamaan kwamen wel de oude patronen terug. Gelukkig geen grote ruzies, op een enkele uitbarsting van mij na, maar een subtiel patroon. Kleine opmerkingen. Verwachtingen waar ik voor mijn gevoel niet aan voldoe. Geen directe eisen, maar regelmatig subtiele opmerkingen, suggesties of vergelijkingen die me onzeker maken.
Het is zo subtiel dat ik begin te twijfelen of het aan mij ligt. Of het niet normaal is dat je elkaar steekjes geeft, elkaar met regelmaat aanspreekt. Maar tegelijkertijd voel ik me steeds vaker onzeker, klein en uitgeput. Ik voel me niet goed genoeg en ik voel dat er nog werk aan de winkel is voor mij om wel te voldoen. Het voelt alsof het aan mij en aan mijn 'rugzak' ligt.
Een beetje achtergrond; ik heb voordat ik deze man ontmoette een scheiding meegemaakt die voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam. Er was in die relatie achteraf ook sprake van overspel en de verhoudingen met mijn ex-partner in de samenwerking met mijn kind zijn nog steeds niet goed te noemen. Ik heb de afgelopen 1,5 jaar ook intensieve schematherapie gehad vanwege mijn zelfbeeld. Het was een roerige periode, waarin ik ook steeds meer besef dat ik naïef ben geweest in een aantal (vriendschappelijke) relaties. Deze heb ik ook verbroken.
Mijn huidige vriend heeft me heel erg ondersteund in de communicatie naar mijn ex-partner en de problemen die hier rondom spelen. We hebben het ook veel over de complicaties die ik mee breng. Een veeleisende vriendin, een beste vriend misschien wel of niet gevoelens voor me heeft, een lastige ex-partner, mijn kwetsbaarheid/zelfbeeld en het feit dat ik al een kind (7) heb uit een eerdere relatie.
Ik heb vaak geprobeerd te bespreken dat sommige grapjes of opmerkingen dit gevoel veroorzaken. Ik hoor dan vaak dat ik wel erg kwetsbaar ben en dat ik dingen verkeerd opvat of dat het niet zo bedoeld is. En ik denk ook echt dat ik hierin een aandeel heb. En ik weet ook dat hij echt veel voor me doet, ook voor mijn kind.
Ik probeer nu uit alle macht 'goed genoeg' te zijn. Moeite te doen op de manier die hij fijn vindt. Te werken aan de gedoetjes met anderen oplossen. Als zich dan weer iets voordoet, een opmerking ofzo en ik het bespreekbaar probeer te maken en ik steeds weer terug krijg dat ik dit ook doe, dat ik nogal kwetsbaar ben, dat het niet zo bedoeld is, dat het maar een grapje is, knapt er soms iets. Dan word ik heel stil. Of ik barst echt enorm uit in (onaangepaste) woede of emotie. Ik herken mezelf daarin totaal niet en ik schaam me daar echt kapot voor. Deze uitbarstingen zorgen er ook voor dat mijn gevoel dat het allemaal bij mij ligt wordt versterkt en ik nog meer probeer het goed te maken.
Ik weet inmiddels niet meer of het gevoel van 'niet voldoen' komt doordat dat het iets is in mij (mijn verleden, mijn zelfbeeld, mijn kwetsbaarheid) of dat hij mij zo laat voelen. Hij geeft immers aan dat die opmerkingen niet zo bedoeld zijn. Ik merk dat die twijfel aan mezelf er ook voor zorgt dat ik niet meer weet waar ik nu goed aan doe. Ik weet niet meer of ik in deze relatie moet blijven (omdat het iets is in mij en ik anders mijn grote liefde weg gooi), of dat ik mezelf stukje bij beetje verlies in een relatie die niet oké is.
Dit alles en deze twijfels houden mij heel erg bezig. Ik hou van hem. Er zijn heel veel super leuke momenten. Ik wil hem niet kwijt. De twijfel houd me ook bezig omdat hij heeft aangegeven dat hij een volgende stap wil. Ik snap dat wel, want we zijn beiden al ruim in de dertig en ook al 2,5 jaar onderweg. Aangezien hij niet naar mij en mijn kind wil verhuizen, heeft hij gezegd dat de relatie alleen kan werken als ik en mijn kind in zijn dorp komen wonen. Dat is op zo'n uur rijden van mijn huidige woonplaats en brengt vanzelfsprekend veel complicaties met zich mee (toestemming van mijn ex-partner, als dat al lukt, kind uit vertrouwde omgeving halen, aarden in een nieuwe sociale omgeving). Dat voelt als een grote opoffering. Een optie waarbij hij toch naar mij toe komt of blijven LATten is onbespreekbaar. Zodoende voelt het ook als een eenzijdige opoffering, al is het natuurlijk helemaal oké dat hij aangeeft waar hij wel en niet gelukkig van wordt.
Ik hoef niet direct een oordeel. Ik worstel met de vraag: ligt het aan mij, of is het niet oké? Ik ben bang om mezelf kwijt te raken, maar ook bang om iets waardevols op te geven. Dankjewel als je de moeite neemt mee te lezen of te reageren.
Ruim een jaar geleden opende ik hier ook een topic over mijn destijds nieuwe relatie. Ik liep toen al tegen bepaalde dingen aan, maar vond het moeilijk om helder te zien wat er nou echt speelde. Uiteindelijk heb ik naar aanleiding van dat topic de stap gezet, wel een half jaar later pas: ik heb de relatie toen kort verbroken.
Tijdens deze breuk hielden we toch wel steeds contact. En eerlijk is eerlijk, dat voelde als 'vanouds' of zoals het begin. We vierden samen de feestdagen, ik steunde hem na een operatie, hij nam me zelfs mee voor een weekendje weg. Uiteindelijk kwam het punt dat hij zei dat het tijd wordt om definitief afscheid te nemen, of om er opnieuw vol voor te gaan.
De eerste maanden dat we elkaar opnieuw terugvonden waren oprecht heel fijn. Ik voelde verbinding, we hadden plezier en er was wederzijdse moeite. Maar langzaamaan kwamen wel de oude patronen terug. Gelukkig geen grote ruzies, op een enkele uitbarsting van mij na, maar een subtiel patroon. Kleine opmerkingen. Verwachtingen waar ik voor mijn gevoel niet aan voldoe. Geen directe eisen, maar regelmatig subtiele opmerkingen, suggesties of vergelijkingen die me onzeker maken.
Het is zo subtiel dat ik begin te twijfelen of het aan mij ligt. Of het niet normaal is dat je elkaar steekjes geeft, elkaar met regelmaat aanspreekt. Maar tegelijkertijd voel ik me steeds vaker onzeker, klein en uitgeput. Ik voel me niet goed genoeg en ik voel dat er nog werk aan de winkel is voor mij om wel te voldoen. Het voelt alsof het aan mij en aan mijn 'rugzak' ligt.
Een beetje achtergrond; ik heb voordat ik deze man ontmoette een scheiding meegemaakt die voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam. Er was in die relatie achteraf ook sprake van overspel en de verhoudingen met mijn ex-partner in de samenwerking met mijn kind zijn nog steeds niet goed te noemen. Ik heb de afgelopen 1,5 jaar ook intensieve schematherapie gehad vanwege mijn zelfbeeld. Het was een roerige periode, waarin ik ook steeds meer besef dat ik naïef ben geweest in een aantal (vriendschappelijke) relaties. Deze heb ik ook verbroken.
Mijn huidige vriend heeft me heel erg ondersteund in de communicatie naar mijn ex-partner en de problemen die hier rondom spelen. We hebben het ook veel over de complicaties die ik mee breng. Een veeleisende vriendin, een beste vriend misschien wel of niet gevoelens voor me heeft, een lastige ex-partner, mijn kwetsbaarheid/zelfbeeld en het feit dat ik al een kind (7) heb uit een eerdere relatie.
Ik heb vaak geprobeerd te bespreken dat sommige grapjes of opmerkingen dit gevoel veroorzaken. Ik hoor dan vaak dat ik wel erg kwetsbaar ben en dat ik dingen verkeerd opvat of dat het niet zo bedoeld is. En ik denk ook echt dat ik hierin een aandeel heb. En ik weet ook dat hij echt veel voor me doet, ook voor mijn kind.
Ik probeer nu uit alle macht 'goed genoeg' te zijn. Moeite te doen op de manier die hij fijn vindt. Te werken aan de gedoetjes met anderen oplossen. Als zich dan weer iets voordoet, een opmerking ofzo en ik het bespreekbaar probeer te maken en ik steeds weer terug krijg dat ik dit ook doe, dat ik nogal kwetsbaar ben, dat het niet zo bedoeld is, dat het maar een grapje is, knapt er soms iets. Dan word ik heel stil. Of ik barst echt enorm uit in (onaangepaste) woede of emotie. Ik herken mezelf daarin totaal niet en ik schaam me daar echt kapot voor. Deze uitbarstingen zorgen er ook voor dat mijn gevoel dat het allemaal bij mij ligt wordt versterkt en ik nog meer probeer het goed te maken.
Ik weet inmiddels niet meer of het gevoel van 'niet voldoen' komt doordat dat het iets is in mij (mijn verleden, mijn zelfbeeld, mijn kwetsbaarheid) of dat hij mij zo laat voelen. Hij geeft immers aan dat die opmerkingen niet zo bedoeld zijn. Ik merk dat die twijfel aan mezelf er ook voor zorgt dat ik niet meer weet waar ik nu goed aan doe. Ik weet niet meer of ik in deze relatie moet blijven (omdat het iets is in mij en ik anders mijn grote liefde weg gooi), of dat ik mezelf stukje bij beetje verlies in een relatie die niet oké is.
Dit alles en deze twijfels houden mij heel erg bezig. Ik hou van hem. Er zijn heel veel super leuke momenten. Ik wil hem niet kwijt. De twijfel houd me ook bezig omdat hij heeft aangegeven dat hij een volgende stap wil. Ik snap dat wel, want we zijn beiden al ruim in de dertig en ook al 2,5 jaar onderweg. Aangezien hij niet naar mij en mijn kind wil verhuizen, heeft hij gezegd dat de relatie alleen kan werken als ik en mijn kind in zijn dorp komen wonen. Dat is op zo'n uur rijden van mijn huidige woonplaats en brengt vanzelfsprekend veel complicaties met zich mee (toestemming van mijn ex-partner, als dat al lukt, kind uit vertrouwde omgeving halen, aarden in een nieuwe sociale omgeving). Dat voelt als een grote opoffering. Een optie waarbij hij toch naar mij toe komt of blijven LATten is onbespreekbaar. Zodoende voelt het ook als een eenzijdige opoffering, al is het natuurlijk helemaal oké dat hij aangeeft waar hij wel en niet gelukkig van wordt.
Ik hoef niet direct een oordeel. Ik worstel met de vraag: ligt het aan mij, of is het niet oké? Ik ben bang om mezelf kwijt te raken, maar ook bang om iets waardevols op te geven. Dankjewel als je de moeite neemt mee te lezen of te reageren.
maandag 30 juni 2025 om 15:40
Voorbeeld 1. Jullie zijn inderdaad niet uit het zelfde hout gesneden. Als je rekening met elkaar houdt ga je niet slapen als je samen een film kijkt.MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 12:21De laatste grapjes waren (dit weekend)
Dat we niet 'uit hetzelfde sociale hout zijn gesneden', omdat ik (heel soms) wel een film verder kijk terwijl hij in slaap valt op de bank en hij dat andersom nooit zou doen.
Ander grapje was "drie keer raden, kroketten met brood" tijdens het bekijken van het menu van de lunch op het terras. Dit grapje maakt hij de laatste weken/maanden altijd. Ligt gevoelig, omdat hij vaker aangeeft dat hij vind dat ik te weinig nieuwe dingen probeer. Hij had de lunch de dag ervoor al aangekondigd met 'lekker een salade eten op het terras'. Hij zou graag willen dat ik meer gevarieerd leer eten, omdat koken zijn passie is. Ik voelde me oprecht bezwaard om 'kroketten met brood' te bestellen.
Op dat terras dezelfde dag hadden we het over vakantie. Ik was dat ik in de veronderstelling was dat we gewicht (van koffer) zouden delen, maar dat niet zo bleek te zijn. Toen ik aangaf dat ik dan misschien in de war was, gaf hij aan dat ik 'al drie jaar in de war ben'.
Het is heel subtiel. Een grapje kan ik echt hebben hoor. Maar als het in een weekend meerdere keren gebeurt word ik er wel onzeker van. Met name ook omdat het voor mij raakt aan dingen waar ik al onzeker over ben. Mijn sociale vaardigheden (klein netwerk, verlegen, eenzaam soms) maar ook dingen waarvan ik weet dat hij het graag anders zou zien (meer leren eten).
De reden dat hij niet mijn kant op wil, is omdat mijn sociale netwerk klein is. Hij is opgegroeid in een klein dorp, veel vrienden en hij moet er niet aan denken om dat achter te laten. Het gaat niet om werk. Ik werk hier in de buurt. Hij werkt door heel NL.
2. Je partner mag eten wat hij/zij wil en hoeft zich niet aan jou aan te passen. Wat een eikel, dat hij besluit dat jullie lekker een salade op het terras gaan eten.
3. Zeggen dat jij al jaren in de war bent is niet subtiel. Dat is echt een klote opmerking.
4. Jouw buurt is niet leuk genoeg dus moet jij maar altijd naar hem.
Ga bij hem weg en zoek iemand die je wel waardeert. Een relatie waarin je je constant aan moet passen om leuk gevonden te worden is een hele slechte relatie.
maandag 30 juni 2025 om 15:42
Je maakt jezelf daarmee volledig afhankelijk. Jij kan straks geen kant meer op. Hij blijft rustig in zijn riante huis zitten. Maar jij en jouw kind worden dakloos. In deze tijd krijg je niet zomaar wat weer. Jouw kind is 7 en geworteld in jouw omgeving. Er is school, sport, vriendjes en misschien familie. En zijn vader natuurlijk. Bij jouw vriend heeft hij niets. Jullie kunnen prima blijven latten.MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 13:14Ja, na zijn reactie in de auto begrijp ik dat dat dus ook zijn grens was, haha. Oeps.
Ik heb nu inderdaad mijn eigen (koop)woning. Klein, maar fijn. Hij heeft onlangs een vrijstaande nieuwbouwwoning gekocht met veel eigen geld. Die wordt gebouwd. Verhuizen zou dus ook inwonen betekenen. Iets wat absoluut niet mijn voorkeur heeft. Ik start liever samen in een enigszins gelijkwaardige verhouding.
Wat ik lees in jouw post is dat je erg onzeker en afhankelijk bent. Misschien weinig eigenwaarde? Jij doet daarin je best met therapie. Hij staat veel sterker in zijn schoenen en is bepalend. Dat zie je ook toen jij een grapje terug durfde te maken. Dat laat juist groei zien (dat je dat durft). Maar hij drukt je direct weer naar beneden.
maandag 30 juni 2025 om 15:47
Alles wat ik hier schrijf heb ik bespreekbaar gemaakt.
tov het verhuizen heb ik aangegeven dat het voelt als een eenzijdige opoffering. Ik heb ook alle scenario's benoemd. Dat ik niet niet weet of ik wel toestemming krijg, wat dan. Dat ik niet weet of de weg naar huis nog wel openstaat (vanwege toestemming) als het niet werkt. Dat er geen proefperiode mogelijk is, omdat ik kind niet zomaar heen en weer verhuis. Dat ik twijfels heb over hoe we met elkaar omgaan. Dat ik daarom niet nu Ja kan zeggen.
tov mijn onzekerheden heb ik ook meermaals aangegeven dat ik regelmatig voel dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben. Ik benoem dan voorbeelden en wat die dingen met mij doen. Dat hij mij kwetst. Dat ik graag dingen op mijn eigen manier doe en dat ik echt mijn best doe om hem soms tegemoet te komen. Ik heb ook regelmatig aangegeven dat ik soms lijk te horen dat hij kind als 'rugzakje' lijkt te ervaren.
Over het verhuizen geeft hij met name aan dat ik denk ik problemen in plaats van oplossingen en dat ik vooral de negatieve dingen benoem, maar dat ik ook maar eens moet kijken wat de kansen zouden kunnen zijn. Dat het een mooie nieuwe start kan zijn.
Over de onzekerheden. Dat ligt met name bij mij. Hij bedoelt het niet zo, hij kan niets zeggen zonder dat ik dat verkeerd opneem, hij wil graag ook vrijuit kunnen vertellen waar hij mee loopt (tov kind) en ik ben ook helemaal perfect zoals ik ben. Wat hem betreft hoef ik niet dit en dat, maar dacht hij dat ik zelf wilde werken aan dit en dat en hij probeert me te motiveren.
Soms worden het hele grote gesprekken. Gesprekken waarin hij met name aan het woord is, heel veel argumenten aandraagt en alles beargumenteert, uitlegt en spiegelt. En als ik dan iets zeg, of aan het woord ben, dan moet ik iedere paar zinnen stoppen zodat hij kan reageren. Meestal loopt dit precies uit op een (ongecontroleerde) uitbarsting van mij. Of op stilte van mijn kant.
tov het verhuizen heb ik aangegeven dat het voelt als een eenzijdige opoffering. Ik heb ook alle scenario's benoemd. Dat ik niet niet weet of ik wel toestemming krijg, wat dan. Dat ik niet weet of de weg naar huis nog wel openstaat (vanwege toestemming) als het niet werkt. Dat er geen proefperiode mogelijk is, omdat ik kind niet zomaar heen en weer verhuis. Dat ik twijfels heb over hoe we met elkaar omgaan. Dat ik daarom niet nu Ja kan zeggen.
tov mijn onzekerheden heb ik ook meermaals aangegeven dat ik regelmatig voel dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben. Ik benoem dan voorbeelden en wat die dingen met mij doen. Dat hij mij kwetst. Dat ik graag dingen op mijn eigen manier doe en dat ik echt mijn best doe om hem soms tegemoet te komen. Ik heb ook regelmatig aangegeven dat ik soms lijk te horen dat hij kind als 'rugzakje' lijkt te ervaren.
Over het verhuizen geeft hij met name aan dat ik denk ik problemen in plaats van oplossingen en dat ik vooral de negatieve dingen benoem, maar dat ik ook maar eens moet kijken wat de kansen zouden kunnen zijn. Dat het een mooie nieuwe start kan zijn.
Over de onzekerheden. Dat ligt met name bij mij. Hij bedoelt het niet zo, hij kan niets zeggen zonder dat ik dat verkeerd opneem, hij wil graag ook vrijuit kunnen vertellen waar hij mee loopt (tov kind) en ik ben ook helemaal perfect zoals ik ben. Wat hem betreft hoef ik niet dit en dat, maar dacht hij dat ik zelf wilde werken aan dit en dat en hij probeert me te motiveren.
Soms worden het hele grote gesprekken. Gesprekken waarin hij met name aan het woord is, heel veel argumenten aandraagt en alles beargumenteert, uitlegt en spiegelt. En als ik dan iets zeg, of aan het woord ben, dan moet ik iedere paar zinnen stoppen zodat hij kan reageren. Meestal loopt dit precies uit op een (ongecontroleerde) uitbarsting van mij. Of op stilte van mijn kant.
maandag 30 juni 2025 om 15:47
Je hebt nu leuke collega's, een eigen woning, kind heeft vriendjes, je woont bij je familie in de buurt.
Als je op zijn ultimatum ingaat ('je komt nu bij me wonen anders kan onze relatie niet werken' is een ultimatum) woon je ver weg van je familie, moet je kind alweer een nieuwe school bezoeken en alweer nieuwe vriendjes maken, moet je lang rijden naar je werk of nieuw werk zoeken, en heb je geen eigen woning meer. Alles wat je sinds je scheiding hebt opgebouwd breek je dan af, alleen je relatie niet. Terwijl de relatie niet geweldig is.
Als je op zijn ultimatum ingaat ('je komt nu bij me wonen anders kan onze relatie niet werken' is een ultimatum) woon je ver weg van je familie, moet je kind alweer een nieuwe school bezoeken en alweer nieuwe vriendjes maken, moet je lang rijden naar je werk of nieuw werk zoeken, en heb je geen eigen woning meer. Alles wat je sinds je scheiding hebt opgebouwd breek je dan af, alleen je relatie niet. Terwijl de relatie niet geweldig is.
maandag 30 juni 2025 om 15:57
MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 15:47Alles wat ik hier schrijf heb ik bespreekbaar gemaakt.
tov het verhuizen heb ik aangegeven dat het voelt als een eenzijdige opoffering. Ik heb ook alle scenario's benoemd. Dat ik niet niet weet of ik wel toestemming krijg, wat dan. Dat ik niet weet of de weg naar huis nog wel openstaat (vanwege toestemming) als het niet werkt. Dat er geen proefperiode mogelijk is, omdat ik kind niet zomaar heen en weer verhuis. Dat ik twijfels heb over hoe we met elkaar omgaan. Dat ik daarom niet nu Ja kan zeggen.
tov mijn onzekerheden heb ik ook meermaals aangegeven dat ik regelmatig voel dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben. Ik benoem dan voorbeelden en wat die dingen met mij doen. Dat hij mij kwetst. Dat ik graag dingen op mijn eigen manier doe en dat ik echt mijn best doe om hem soms tegemoet te komen. Ik heb ook regelmatig aangegeven dat ik soms lijk te horen dat hij kind als 'rugzakje' lijkt te ervaren.
Over het verhuizen geeft hij met name aan dat ik denk ik problemen in plaats van oplossingen en dat ik vooral de negatieve dingen benoem, maar dat ik ook maar eens moet kijken wat de kansen zouden kunnen zijn. Dat het een mooie nieuwe start kan zijn.
Over de onzekerheden. Dat ligt met name bij mij. Hij bedoelt het niet zo, hij kan niets zeggen zonder dat ik dat verkeerd opneem, hij wil graag ook vrijuit kunnen vertellen waar hij mee loopt (tov kind) en ik ben ook helemaal perfect zoals ik ben. Wat hem betreft hoef ik niet dit en dat, maar dacht hij dat ik zelf wilde werken aan dit en dat en hij probeert me te motiveren.
Soms worden het hele grote gesprekken. Gesprekken waarin hij met name aan het woord is, heel veel argumenten aandraagt en alles beargumenteert, uitlegt en spiegelt. En als ik dan iets zeg, of aan het woord ben, dan moet ik iedere paar zinnen stoppen zodat hij kan reageren. Meestal loopt dit precies uit op een (ongecontroleerde) uitbarsting van mij. Of op stilte van mijn kant.
Lees dit nu eens goed door. Hij manipuleert je aan alle kanten. En jij stelt je kind hier aan bloot.
Kom op. Kweek eens wat ballen en gooi die vent jullie leven uit. Je bent jaren aan het vergooien aan een eikel.
maandag 30 juni 2025 om 15:59
Deze "grapjes" maken deed mijn ex (-vriendin overigens) ook. En ik heb de relatie verbroken vanwege dat ik sterk het vermoeden had (of het wel zeker wist) dat ze een verborgen narcist is. Om mezelf en m'n kinderen te beschermen. Dus ik zou dat als advies geven. Ik zou deze relatie verbreken. Voor je eigen veiligheid.
maandag 30 juni 2025 om 16:06
Zoek maar eens even op wat een "narcist" voor gedragskenmerken heeft. Dat zou genoeg moeten verklaren denk ik zo maar...MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 13:33maar liever proberen iemand te veranderen en waarom voeden mensen zich met andermans onzekerheid? Wat is de winst?
maandag 30 juni 2025 om 16:08
Hij belooft je gouden bergen als je al je zekerheden opgeeft.
Een leuke man zou nooit willen dat zijn partner (met kind) zich zo kwetsbaar maakt voor zijn wensen.
Daarnaast ben je nu al niet gelukkig. Hij zegt dat die gouden bergen zullen komen als je doet wat hij zegt, maar zo werkt het niet in relaties.
Je zou het geluk al moeten voelen. Dat is niet iets wat later komt als jij geen kant meer op kan
Een leuke man zou nooit willen dat zijn partner (met kind) zich zo kwetsbaar maakt voor zijn wensen.
Daarnaast ben je nu al niet gelukkig. Hij zegt dat die gouden bergen zullen komen als je doet wat hij zegt, maar zo werkt het niet in relaties.
Je zou het geluk al moeten voelen. Dat is niet iets wat later komt als jij geen kant meer op kan
maandag 30 juni 2025 om 16:29
Dit is waarschijnlijk de kern. Hij is niet emotioneel volwassen genoeg om zichzelf te redden, dat lukt alleen door de ander naar beneden te halen. Dat gaat niet zomaar veranderen, dat merk je nu. Stel jezelf en zeker je kind daar niet aan bloot.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
maandag 30 juni 2025 om 16:34
Jij moet je dus aan hem aanpassen, maar hij hoeft dat niet. En dat kan hij dan uitgebreid vertellen in gesprekken waarin hij vooral aan het woord is en jij er niet tussenkomt. Dan schetst hij een mooi scenario dat hemzelf het beste uitkomt en dus is dat voor iedereen het beste, logisch toch?
En natuurlijk ben jij perfect zoals je bent, je bent geweldig! En de allerliefste, en als je dat anders opvat dan moet je daar toch eens iets aan gaan doen. En ook aan die andere dingen die je verkeerd doet, die moet je toch eens aanpakken, voor jouw eigen bestwil.
Nou, klinkt gezellig. Of bedoel ik toch wespennest?
En natuurlijk ben jij perfect zoals je bent, je bent geweldig! En de allerliefste, en als je dat anders opvat dan moet je daar toch eens iets aan gaan doen. En ook aan die andere dingen die je verkeerd doet, die moet je toch eens aanpakken, voor jouw eigen bestwil.
Nou, klinkt gezellig. Of bedoel ik toch wespennest?
maandag 30 juni 2025 om 16:35
maandag 30 juni 2025 om 16:37
Nare vent dus.MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 15:47Alles wat ik hier schrijf heb ik bespreekbaar gemaakt.
Over het verhuizen geeft hij met name aan dat ik denk ik problemen in plaats van oplossingen en dat ik vooral de negatieve dingen benoem, maar dat ik ook maar eens moet kijken wat de kansen zouden kunnen zijn. Dat het een mooie nieuwe start kan zijn.
Over de onzekerheden. Dat ligt met name bij mij. Hij bedoelt het niet zo, hij kan niets zeggen zonder dat ik dat verkeerd opneem, hij wil graag ook vrijuit kunnen vertellen waar hij mee loopt (tov kind) en ik ben ook helemaal perfect zoals ik ben. Wat hem betreft hoef ik niet dit en dat, maar dacht hij dat ik zelf wilde werken aan dit en dat en hij probeert me te motiveren.
Soms worden het hele grote gesprekken. Gesprekken waarin hij met name aan het woord is, heel veel argumenten aandraagt en alles beargumenteert, uitlegt en spiegelt. En als ik dan iets zeg, of aan het woord ben, dan moet ik iedere paar zinnen stoppen zodat hij kan reageren. Meestal loopt dit precies uit op een (ongecontroleerde) uitbarsting van mij. Of op stilte van mijn kant.
maandag 30 juni 2025 om 16:38
De rode vlaggen slaan je in het gezicht in dit topic. Echt, dit is geen leuke man. Ook heel vervelende types zullen best eens leuke momenten hebben, maar ga alsjeblieft niet verhuizen of andere dingen opgeven voor hem. En dat ben je al aan alle kanten aan het doen, van kroketten op brood tot relaxed een film kijken.
Tjezus, wat vals
maandag 30 juni 2025 om 16:43
En zodra jij gaat doen wat hij wil, vindt hij weer iets anders wat er niet goed is.
Helemaal als hij je heeft waar hij wil, weg van jouw omgeving, in zijn huis, afhankelijk van hem.
Want waar ga je heen als je verhuist en gaat tijdje goed en jij je huidige woning opgeeft? Wees maar gerust dat hij dan nog veel meer gaat bepalen/manipuleren dan over je broodje kroket.
Helemaal als hij je heeft waar hij wil, weg van jouw omgeving, in zijn huis, afhankelijk van hem.
Want waar ga je heen als je verhuist en gaat tijdje goed en jij je huidige woning opgeeft? Wees maar gerust dat hij dan nog veel meer gaat bepalen/manipuleren dan over je broodje kroket.
maandag 30 juni 2025 om 16:47
Sorry. Ik bedoelde dit niet als diagnose, maar meer als een reactie op wat zij zich afvroeg. Qua wat sommige mensen "halen" uit het naar beneden halen van anderen. Maar ik zal ervoor waken! (wist niet dat dat op zo'n manier benoemen niet mocht)
maandag 30 juni 2025 om 16:49
Lees je openi gepost eens alsof een ander het schrijft. Je ziet het, je weet het maar je handelt er niet naar.
En relatie heb je met zijn 2en, kies je voor elkaar om wie, wat en hoe je bent.
Je wordt gemanipuleerd. Over een poosje (het begin is er al) ben je een trekpop met de touwtjes stevig in zijn handen.
Geef je (veilige) plek en je eigenwaarde niet op.
Persoonlijk denk ik dat je de relatie moet verbreken en 0,0 contact meer hebben. Kies voor jezelf en je kind. Werk verder aan jezelf en ooit zie je dan werkelijk wat je nu al schrijft.
En relatie heb je met zijn 2en, kies je voor elkaar om wie, wat en hoe je bent.
Je wordt gemanipuleerd. Over een poosje (het begin is er al) ben je een trekpop met de touwtjes stevig in zijn handen.
Geef je (veilige) plek en je eigenwaarde niet op.
Persoonlijk denk ik dat je de relatie moet verbreken en 0,0 contact meer hebben. Kies voor jezelf en je kind. Werk verder aan jezelf en ooit zie je dan werkelijk wat je nu al schrijft.
"Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien” – Reinhold Niebuhr
maandag 30 juni 2025 om 16:49
Myssy, wat wil jij nou eigenlijk? Dit topic is een herhaling van zetten van je vorige topic, daar werden de rode vlaggen ook al heel duidelijk gemaakt. Je wilde het toen uitmaken weet je nog en je vroeg je af of dat ftf moest of dat het ook telefonisch kan. Je laat je dus niet alleen door hem vertellen wat je moet doen, ook door anonieme reageerders op een forum. Tenminste, daar leek het even op want je hebt het natuurlijk helemaal niet uitgemaakt.
Wat voor zin heeft het nog om te proberen jou op andere gedachten te brengen vraag ik me af. Bij elke post vertel je ons wat een enorm nare man je vriend is maar ik heb het idee dat jij dit onzalige samenwoonplan gewoon door laat gaan. Ex en kind moeten maar gewoon even in de pas lopen want je vriend wil dit en mja, zonder hem word je eenzaam en uitmaken lukt sowieso niet want dat is je een poosje geleden ook niet gelukt.
Wat wil jij zelf? En wat wil jij nog van ons?
Wat voor zin heeft het nog om te proberen jou op andere gedachten te brengen vraag ik me af. Bij elke post vertel je ons wat een enorm nare man je vriend is maar ik heb het idee dat jij dit onzalige samenwoonplan gewoon door laat gaan. Ex en kind moeten maar gewoon even in de pas lopen want je vriend wil dit en mja, zonder hem word je eenzaam en uitmaken lukt sowieso niet want dat is je een poosje geleden ook niet gelukt.
Wat wil jij zelf? En wat wil jij nog van ons?
.
maandag 30 juni 2025 om 16:49
Wat een meester-manipulator.
Zorg vooral - tot je de moed hebt gevonden om dit exemplaar je leven uit te schoppen - dat er geen kinderen van komen.
Nee, je sleept geen 7-jarige mee in een avontuur met deze kerel.
Een avontuur dat vroeg of laat op niets strandt.
Waarbij jij en kind in de kou staan.
Ga niet alleen voor jezelf staan. Ga ook voor kind staan.
Die krijgt écht wel mee hoe partner continu over zijn moeder spreekt.
Hoe wil je dus overkomen naar je kind?
Als een sterke vrouw die het écht wel alleen kan?
Die een eigen huis heeft, een kind opvoedt, haar eigen ideeën heeft, ...
Of als een deurmat waar partner gewoon overloopt en jij hem laat doen en onzin laat uitkramen?
Want dit is ook hoe kind straks op zijn 16de zijn liefdes behandelt.
Zorg vooral - tot je de moed hebt gevonden om dit exemplaar je leven uit te schoppen - dat er geen kinderen van komen.
Nee, je sleept geen 7-jarige mee in een avontuur met deze kerel.
Een avontuur dat vroeg of laat op niets strandt.
Waarbij jij en kind in de kou staan.
Ga niet alleen voor jezelf staan. Ga ook voor kind staan.
Die krijgt écht wel mee hoe partner continu over zijn moeder spreekt.
Hoe wil je dus overkomen naar je kind?
Als een sterke vrouw die het écht wel alleen kan?
Die een eigen huis heeft, een kind opvoedt, haar eigen ideeën heeft, ...
Of als een deurmat waar partner gewoon overloopt en jij hem laat doen en onzin laat uitkramen?
Want dit is ook hoe kind straks op zijn 16de zijn liefdes behandelt.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 30 juni 2025 om 17:06
Iedereen eensgezind, dat lijkt me een duidelijk signaal TO.
Over die grapjes, dat is zo persoonlijk. Wat de één leuk vindt, is voor de ander een aantasting van diens zelfvertrouwen.
Mijn partner en ik maken continue harde grappen tegen elkaar. Zo'n stink opmerking is voor ons niks bijzonders. Maar het grote verschil is, dat wij dit beide leuke humor vinden en dat we het allebei doen.
Een rode vlag die ik zie, is dat als jij aangeeft zijn opmerkingen niet leuk te vinden, je vervolgens vrij snel daarna wordt 'gepakt' op het feit dat jij zelf ook zulke opmerkingen zou maken. Waarmee hij eigenlijk jou geen recht van spreken meer geeft.
Maar goed, belangrijkste is je kind. Niet verder gaan met die man dus.
Over die grapjes, dat is zo persoonlijk. Wat de één leuk vindt, is voor de ander een aantasting van diens zelfvertrouwen.
Mijn partner en ik maken continue harde grappen tegen elkaar. Zo'n stink opmerking is voor ons niks bijzonders. Maar het grote verschil is, dat wij dit beide leuke humor vinden en dat we het allebei doen.
Een rode vlag die ik zie, is dat als jij aangeeft zijn opmerkingen niet leuk te vinden, je vervolgens vrij snel daarna wordt 'gepakt' op het feit dat jij zelf ook zulke opmerkingen zou maken. Waarmee hij eigenlijk jou geen recht van spreken meer geeft.
Maar goed, belangrijkste is je kind. Niet verder gaan met die man dus.
toulouse_74 wijzigde dit bericht op 30-06-2025 17:12
0.14% gewijzigd
maandag 30 juni 2025 om 17:07
Rooss4.0 schreef: ↑30-06-2025 16:49Myssy, wat wil jij nou eigenlijk? Dit topic is een herhaling van zetten van je vorige topic, daar werden de rode vlaggen ook al heel duidelijk gemaakt. Je wilde het toen uitmaken weet je nog en je vroeg je af of dat ftf moest of dat het ook telefonisch kan. Je laat je dus niet alleen door hem vertellen wat je moet doen, ook door anonieme reageerders op een forum. Tenminste, daar leek het even op want je hebt het natuurlijk helemaal niet uitgemaakt.
Wat voor zin heeft het nog om te proberen jou op andere gedachten te brengen vraag ik me af. Bij elke post vertel je ons wat een enorm nare man je vriend is maar ik heb het idee dat jij dit onzalige samenwoonplan gewoon door laat gaan. Ex en kind moeten maar gewoon even in de pas lopen want je vriend wil dit en mja, zonder hem word je eenzaam en uitmaken lukt sowieso niet want dat is je een poosje geleden ook niet gelukt.
Wat wil jij zelf? En wat wil jij nog van ons?
Goede vraag.
maandag 30 juni 2025 om 17:57
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
