Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Mooi hoe je dat zegt Maisnon en denk ik helemaal waar. Het puber zijn komt sowieso al met dat soort uitdagingen, maar wat je hebt opgebouwd blijft altijd een basis voor ze.

Tegelijkertijd herken ik me deels wel in wat je zegt. Ik voel me toch ook altijd tekortschieten en vraag me altijd af wat kind nou eigenlijk aan mij heeft. En of kind inderdaad niet beter af was met ex en zijn nieuwe gezinnetje.

Ik heb trouwens een andere baan. Heel stressvol want ik dacht tijdens de procedure telkens dat het heel slecht zou gaan en iedereen er nu achter zou komen dat ik dit werk al die tijd super slecht gedaan heb. Maar dat ging eigenlijk allemaal heel goed. Maar nu ben ik weer bang dat ik straks door de mand ga vallen als ik ga starten. En dan heb ik m'n veilige basis opgegeven voor een tijdelijk contract. Pfffff, zo ingewikkeld altijd.

Jahallo: ik heb gisteren een krantenartikel gelezen dat mensen zonder impostersyndroom eigenlijk de mensen zijn waar je (als werkgever) bang voor moet zijn. En een nieuwe baan is altijd spannend, en als je mentaal even niet zoveel vaste grond hebt nog een beetje meer.

Ik hoop dat je er ook zin in hebt en er blij van wordt!! En het komt vast goed . Volgens mij weet je prima wat je doet (in elk geval de meeste tijd. En iedereen heeft wel in zijn werk dat de "fake it till you make it" om de hoek komt kijken!)

Oh spannend Jahallo, een nieuwe baan!
Veel voordelen?
Herkenbaar, de angst om nu door de mand te vallen.

Maisnon, ja misschien heb je gelijk.

.

Ouders zijn geen perfecte voorbeeldfuncties/rotsen op pootjes.
Ouders zijn mensen.

Soms mensen met moeilijkheden,
Soms mensen die met de beste bedoelingen fouten maken,
Soms mensen die niet in staat zijn om aan hun eigen (soms hoge) standaarden te voldoen,
Soms ronduit slecht en gemeen. Soms terwijl ze zichzelf en hun omgeving voorliegen over beste bedoelingen.

Mijn ervaring is dat met respect, waardering, liefde en begrip perfectie nog steeds niet benaderd wordt, maar de kinderen later wel goed terugkijken op hun jeugd.

Jij komt over als iemand die respect, waardering, liefde en begrip heeft voor haar kinderen. En ja, dan kan echt in combinatie met een deken over je hoofd, vuile sokken in de woonkamer, een berg afwas her en der in het huis én heel wat trauma’s.

Eens met Feow Avo.

En Lucy en Avo, ik word er ook blij van en het is dichter bij huis, dus fijn met kind en alles. Ik stuurde ex van die baan. Daar reageert ie gewoon niet op. Negeert het gewoon. Ben benieuwd waarom. Zal het vanavond wel weer horen.

Waarom stuur je het aan ex Jahallo?
Wat was je hoop of verwachting daarbij?

Feow, dat klinkt logisch. Vaak zie k het wel ergens zo. Het nutteloze, falen en tekortschieten valt alleen zo enorm op laatste tijd.

Bericht van het UWV waar eigenlijk alleen instaat: het kan zijn dat u niets meer krijgt. Dat u dat weet. Als u 5 jaar werkt of meer dan 75% van IetsOnduidelijks verdient, dan krijgt u niets meer.
Dus.

En ik ben gisteren door mijn rug gegaan. Schuldig schuldig.
En tegelijkertijd: boeien. Ik zet het wel uit.
Ik beweeg alleen raar en mijn gezicht verraad me af en toe.

Kan de ernstige ziekte van Tyches geliefde niet hierheen? Ik ben wel klaar, en dan kan zij gewoon haar geliefde houden.
Ook hierin: schuldig schuldig... Ondankbaar.

Volgende week laatste keer emdr en coach voor ze vakantie hebben.
Ik vind dat fijn, geen gedonder, rust.
En tegelijkertijd benauwd het me. Omdat ik zo doods ben en het me zo zal jeuken.
2 maanden lijkt heel lang om door te komen.
Met of zonder hen.
Met mezelf. Levend.

Wat vervelend van je rug Avo. En ik snap dat die twee maanden veel zijn. Heb je het daarover kunnen hebben? Of een plannetje op kunnen maken?

Ik heb het gezegd omdat ik wilde dat hij het van mij hoorde (niet via oud-collega's). Ik had denk ik niet echt een andere bedoeling of verwachting erbij.

.

Oké, dan de 100000009forumpuntenvraag: Wat wil je van hier?

Ik maak je steeds aan het huilen en toch heb je geen hekel aan me.
Ik probeer jouw zes te respecteren en tegelijkertijd die zes af en toe een zetje richting omdonderennaarnegen te geven.

Ik vul best vaak best veel in. En hoop maar dat je van je afbijt als ik poep praat.
En ik probeer aan te sluiten bij mijn inschatting van wat jij aan kan / het beste kunt ontvangen. Maar ik ben geen geschoolde hulpverlener. Dus klooi ook maar wat aan op een forum, terwijl ik me er erg van bewust ben dat je kwetsbaar bent en dus heel dankbaar ben dat je IRL échte hulpverleners hebt die eventueel gekwaak van een sesamstraatfiguur op het forum recht kunnen zetten.

Stoppen, echt stoppen, is geen optie. Je hebt kinderen. Het is klets om die extreem te beschadigen omdat je hebt verzonnen dat je ze beschadigd.
Je mag het wel willen, maar doen is geen optie. Sorry.

En nu heb ik het idee dat ik dat prima tegen jou kan zeggen. Maar wat schat jij in als je er echt doorheen zit en je hulpverleners even onbereikbaar zijn? Wil je een foto van mijn gelukkige volwassen kinderen in een pleuriszooi als bewijs dat het wel meevalt met jou, of wil je dat ik opfleur met mijn betweterij en jou gewoon een extra verstopdeken toewerp?

P.s. Je mag ook gewoon zeggen dat je het niet weet en dat dit stomme vragen zijn waarop ik zelf waarschijnlijk ook geen antwoord zou kunnen geven. Dan zou je nog gelijk hebben ook.

Whahaha, ik heb geen idee wat ik wil.
Het is fijn me te kunnen uiten.
Maar ik wil ook niet dat er hier iemand stress van heeft, dus als het te ver gaat, zeg het dan vooral.
Ik weet sowieso niet wat ik moet of wil.
Ik weet dat je gelijk hebt, en dat ik kinderen heb en het geen optie is.
Tegelijkertijd merk ik dat in mijn hoofd dat vlak ook verschuift omdat ze nu ook zoveel last van me hebben. Dat is ook geen optie, slechte moeder zijn.

Ik weet het dus simpelweg niet.
Ook niet wat ik van coach of hapto nodig heb in dat geval. Het voelt wat dom.
Ik heb er nooit wat over willen zeggen. Dat was onverantwoordelijk. (Maar fijn.)
Afgelopen 2 jaar probeer ik het bespreekbaar te maken. Mijn verantwoordelijkheid erin te nemen.
Maar dan. Wat dan?
Niemand lijkt het echt te weten.
Ja, je moet het bespreken met je hulpverleners.
Of 113 bellen. Gedaan. Die dan aandringen op je huisarts bellen.
Die lief is, maar dan zucht als de hulpverlening voor de komende twee weken klaar blijkt.

Dus eigenlijk wil ik het niet meer bespreken, want ik ben duidelijk tot last en eigenlijk kan niemand er wat aan doen, en het geeft me ook het gevoel dat ik vooral moeilijk doe: ze doet het toch niet.
Ofzo?
En ik merk dat het tot last zijn, en dat laatste, me nog verder duwt.

Sorrie.
Sorrie dat ik zei dat je me liet huilen.
Ik ben inderdaad niet boos.
Het komt vaak enorm binnen wat je zegt en raakt een hoop.

En ik wil je hier niet mee opzadelen.
Dus het lijkt me beter om het er misschien niet meer over te hebben.

Avocadeau schreef: ↑

02-07-2025 17:54

.

Sorrie.
Sorrie dat ik zei dat je me liet huilen.
Ik ben inderdaad niet boos.
Het komt vaak enorm binnen wat je zegt en raakt een hoop.

En ik wil je hier niet mee opzadelen.
Dus het lijkt me beter om het er misschien niet meer over te hebben.

Lieve koekebakker.
Jij krijgt een sorryzegverbod. Tenminste, tegen mij. Het lijkt mij beter om het niet meer over sorry tegen mij te hebben. HA! Zijn we het met een enorme dichterlijke vrijheid hartstikke eens!

Jij zadelt me met niks op.
Jij helpt mij.
En het geeft helemaal niks als je niet snapt, weet, begrijpt hoe je dát nou weer doet. Je doet het wel, en ik vind dat fijn. Maar wel alleen als je eerlijk bent. Dus snotter en oogdrup en huil maar een eind weg, het geeft niet.

En dat ik niet inga op dat jij-slechte-moeder-zijn ook geen optie is houdt op geen enkele manier in dat ik het eens ben met jouw uitspraak over jouw moederschap. Lekker pûh.

Daar snap ik inderdaad helemaal niets van...
Als je dat mysterie ooit op wil helderen geloof ik je misschien, maar ik vind het wel lief van je dat je het zegt.

Ik ga even wissen, lijkt me verstandig.

Heb net mn laatste strip slaappillen opgemaakt.
Bedacht dat ik sinds vorige keer slaappillen in eigenlijk bijna niet geslapebb heb.
En dat schijnt me te beïnvloeden.
En ik kan dan vanavond hopelijk niets en rust en uitp.F

Avo, ja dat klinkt wel logisch. Ik hoop dat het gaat helpen.
Vanmiddag dacht ik ook nog, kan je je anti-droom niet nu ook inzetten? Want slaap, en dan vooral slaap zonder hele nare beelden van vroeger, is wel heilig om de wereld een beetje aan te blijven kunnen.

@advo Ik hoop dat je geslapen hebt ( en een tijdje slaapmedicatie gebruiken is niet erg)

Maar ik kan je net als feow ook niet scharen onder een slechte moeder ik zie een moeder die worsteld maar er alles aan doet om beter te worden. ( ik mag het mischien niet vergelijken maar een moeder die jaren vecht tegen kanker en steeds doodziek is van de chemotherapie vind je toch ook geen slechte moeder ? )

Maar als ik jouw als slechte moeder ziet moet ik dat mij zelf ook noemen want mijn oudste heeft een stevige verlatings angst tegen over mij na een crisis opnamen. Wat nu ook lekker getriggerd word

Slechte moeder meldt zich. (Sorry dat ik zo lang ben weggebleven hier, mijn therapie is klaar, ik vind dat eng en akelig en dus ben ik al wekenlang met van alles bezig behalve het psychisch welzijn van mijzelf en anderen).

Als moederloos meisje kan ik je/jullie 1 ding verzekeren. Beter een moeder die af en toe opzichtig faalt, vaak tekortschiet maar wel leeft, zodat je in elk geval niet het gevoel hebt dat je niet de moeite was om voor te blijven én zodat je iemand hebt om later van alles te verwijten, waarna je het kunt proberen uit te praten en goed te maken, dan geen moeder.

Ik begrijp dat dat heel akelig voelt omdat het een vluchtweg blokkeert en je daar dan ook weer wat mee moet. Maar het is echt geen optie. Sorry.

.

Je mag mij alles vragen, Avo. Mijn moeder heeft enorme steken laten vallen, ja. Ik weet uit de verhalen van anderen dat ze veel van me hield, maar ze kon alleen haar afkeuring naar me uiten. Niets wat ik deed was goed genoeg, en toen ik in mijn wanhoop dan maar stopte met het willen verkrijgen van haar goedkeuring, werd ik ook nog die nare onhandelbare puber. Ik heb me continu afgewezen en bekritiseerd gevoeld. Aangezien ik op school ook nog gepest werd, was er geen plek waar ik veilig mezelf kon zijn.

Daar komt bij dat ze vanaf mijn vroege puberteit ziek was, en dat we op een gegeven moment wisten dat ze ook niet meer beter zou worden. Doordat ze ziek was, was er geen ruimte om dingen met haar uit te praten. En daarna was ze dood, dus toen viel er al helemaal niks meer te bepraten. En voelde ik me alleen maar intens schuldig omdat ik zo veel wrok koesterde. Dat kon en mocht ik niet voelen.

Ik denk nog altijd dat we eruit hadden kunnen komen, als zij nog had geleefd en ik na veel therapie had durven zeggen wat ik dacht en voelde. Dat is bij mijn vader namelijk wel gelukt, en dat heeft onze verhouding fantastisch veel beter gemaakt.

Het is heel logisch om het beste voor je kinderen te willen, en als je heel diep zit is het ook nog min of meer ‘logisch’ om te denken dat het beste iets zonder jou is. Maar ik denk oprecht dat je daarbij verschillende denkfouten maakt. Ik zal ze op een rijtje zetten. Doe er vooral mee wat je wilt. Ik ben me ervan bewust dat sommige heel streng zullen klinken. Stel je er alsjeblieft bij voor dat ik ze op de meest betrokken, meelevende (en, als je dat kunt verdragen, meest liefdevolle) manier tegen je zeg.

1. Dode ouders gaan zelf weg. Die laten de keus dus niet bij het kind. Het kind kan zich niet uitspreken over wat het wil, maar wordt verlaten. En blijft achter, met alle liefde, alle eventuele moeilijke gevoelens, al het gemis.

2. Met dode ouders kun je niets uitpraten. Wat was, blijft. Je kunt niet meer vragen om wat je nodig heb, je kunt niet meer vragen waarom de dingen waren zoals ze waren.

3. Dode ouders kunnen geen sorry zeggen. Als buitenstaander kun je nog zeggen dat het doodgaan de allergrootste sorry is die er bestaat, maar een kind zal dat nooit zo voelen. Nooit.

4. De timing is verdacht. Precies op het moment dat jij grote stappen zet in je verwerking, dat het hele netwerk om je heen ziet dat er dingen verschuiven en dus kunnen veranderen, komt het idee weer opzetten dat je kinderen enorm opgelucht zouden zijn als jij er niet meer was. Wees eens eerlijk: gaat dat echt om het welzijn van je kinderen? Of zoekt Avo in haar paniek naar de nooduitgang?

5. Stel dat je ouders inderdaad waren omgekomen bij een ongeluk. Voor jou zou dat nog wel echt aanwijsbare voordelen hebben gehad, omdat je dan tenminste veilig was. Voor je kinderen is dat al heel wat minder evident. Maar probeer je het schuldgevoel voor te stellen wat je dan had gehad. Dan was je misschien wel even opgelucht geweest omdat je ouders er niet meer waren. Je arme DODE ouders, van wie je zoveel hield dat je tegen de klippen op en ten koste van jezelf loyaal naar ze was. Hoe lang had die opluchting mogen duren, denk je?

Zeg het ook als je wilt dat ik dit wis. Ik snap dat het heel gevoelig moet liggen.

Wat een goede post Griebus, ik hoop dat hij blijft staan. Fijn je te lezen en je hoeft geen sorry te zeggen voor wegblijven. Wel rot voor je dat het was omdat het nu zo akelig voelt.

Avo, het stuk in jou dat beweert dat je kinderen zonder jou beter af zijn, liegt.
Krijgen je kinderen een tik van jouw trauma? Mogelijk. Intergenerationeel trauma komt niet uit de lucht vallen, en kinderen zijn opmerkzaam. Dat is vreselijk en oneerlijk- en waarschijnlijk ook onvermijdbaar. Jij hebt er niet om gevraagd, jij hebt overleefd maar bent wel psychisch gewond geraakt. Dus ja, dan bloed je soms. En ja, dat wil je bij ze weg houden en dat moet en kan ook gedeeltelijk. Maar niet helemaal. En dat kunnen je kinderen waarschijnlijk aan, omdat de basis er is. Ouders die hun welzijn en geluk voorop stellen, oog hebben voor hun eigenheid, hen niet gebruiken als egopoetsdoek of hulpverlener, hen niet manipuleren of in onveilige situaties brengen, hen niet doen twijfelen aan hun eigen gevoel en waarde.

Gun ze dat ze, zoals Griebus zegt, later de kans hebben je vragen te stellen, zich af te zetten omdat ze weten dat dat veilig kan omdat het niet bij ze opkomt dat je daadwerkelijk vertrekt. Dat is een gigantisch cadeau dat voor hen vanzelfsprekend is. Maar dus wel degelijk iets dat je geeft door er te zijn, en iets dat je zou afpakken door er niet meer te zijn.

Avo, ook even mjjn perspectief op kinderen, ouders en trauma.

Zowel mijn vader als mijn moeder waren als kind voor mij niet veilig, maar op een hele andere manier. Bij mijn moeder moest ik me volledig gedragen zoals zij dat wilde: geen eigen identiteit hebben, geen eigen mening. Veel narcistische trekken.

Mijn vader had nah en ik vermoed autisme. Ik mocht geen eigen mening hebben, omdat hij er niet mee om kon gaan. Niet omdat ik niet mocht zijn wie ik was.

Op mijn 19e heb ik alles uitgepraat met mijn vader. Hij was weliswaar niet erg geschikt als vader, maar wel een hele fijne man waar geen kwaad inzat. De relatie is volledig hersteld, we hebben echt een fijne band opgebouwd.

Mijn moeder kon niets aan kritiek verdragen. Ze draaide (ook toen ik volwassen was) alles om, manipuleert, gaslightte. Mijn moeder is, naast niet zo'n goede moeder, ook gewoon geen leuke vrouw.

Mijn 2 cents: het is niet erg om fouten te maken, of zelfs soms afwezig te zijn. En natuurlijk willen we het goed doen, maar jij doet er alles aan om het beste te fijn wat je kan. Ook als dat voor jouw gevoel (niet mijn gevoel) soms tekort schiet: je ziet ze altijd. Maar meer dan een opgeruimd huis en elke week leuke dingen doen, is het denk ik belangrijk dat je in staat bent het gesprek te kunnen voeren. Aan je kinderen kunnen erkennen (als ze het gesprek hierover starten) dst je soms misschien dingen anders had kunnen doen. Ze erkennen in hun pijn zonder je eigen pijn voorop te zetten en te luisteren.

Je kinderen een eigen identiteit laten ontwikkelen, speelruimte, en mededogen als ze op hun jeugd willen terugblikken zijn denk ik veel belangrijker in een goede band en verbinding dan altijd de perfecte ouder willen zijn .

.

.

Ik haat die mensen intens en ik wil ook, met terugwerkende kracht, dat ze allemaal dood neer gevallen waren.

En ik zeg er geen sorry voor, ik geloof namelijk dat het soms een teken van gezond verstand en liefde voor slachtoffers is dat je/ik mensen een snel einde toewens(t).

Maar jij doet dit niet bij je kinderen, jij staat dit niet toe bij je kinderen. Bent NIET te vergelijken met zó veel kwaadaardigheid. Want dat was het, niks anders. Niks.